Το να μιλήσω ανοιχτά για τη δολοφονία του Τσάρλι Κερκ είναι μια επικίνδυνη επιλογή, αλλά πιστεύω ότι είναι απαραίτητη.
Παρακολούθησα τη δημόσια δραστηριότητά του μέσω βίντεο στο YouTube για ένα διάστημα, την άνοιξη και το καλοκαίρι του 2023.
Θυμάμαι τότε να σκέφτομαι το εξής: Ο Τραμπ κερδίζει ξανά τις εκλογές.
Ας είμαστε σαφείς: προσεγγίζοντας την προσωπικότητα, αναλύω το έργο του σε "pars construens" (μέρος που ερμηνεύει) και "pars destruens" (μέρος που καταστρέφει)*.
Απορρίπτω αμέσως το πρώτο, το οποίο απέρριψα μόλις εμφανίστηκε στις ομιλίες του.
Όχι μόνο έχω διαφορετικές, συχνά αντίθετες, ιδέες, αλλά πιστεύω ότι τήν στιγμή τών προτάσεων, η ίδια του η μέθοδος έδωσε τη θέση της σε έναν ορισμένο συντηρητικό ρομαντικό ταυτοκρατισμό (συντηρητική, ρομαντική υπεράσπιση της ταυτότητας), αντί να παραμείνει σταθερός στις αρχές της κριτικής σκέψης.
Αλλά στο "pars destruens", δηλαδή, όταν αμφισβήτησε την προπαγάνδα και την κενή ρητορική του αντιπάλου του, ο Τσάρλι Κερκ ήταν ένας θαρραλέος και παθιασμένος νεαρός δάσκαλος.
Θαρραλέος, γιατί τότε εμφανιζόταν σε μικρά κιόσκια στις πανεπιστημιουπόλεις, επιδιώκοντας αντιπαράθεση και δεχόμενος προσβολές από πλήθη φοιτητών που συνωστίζονταν γύρω του (τα βίντεο εξακολουθούν να υπάρχουν όλα στο YouTube). Παρ' όλα αυτά, δεν έχασε ποτέ την ψυχραιμία του και, με ένα χαμόγελο, επιδίωξε τον διάλογο μέχρι το πικρό τέλος, παρά τις προκλήσεις.
Παθιασμένος, γιατί στα 30 του, να εμφανίζεται σήμερα σε αμερικανικές πανεπιστημιουπόλεις, αψηφώντας το κύμα του ροζ-φωτεινού-μαύρου-κλίματος («pink-pal-black-climate»**) κομφορμισμού όχι με αλαζονεία, αλλά με τη σωκρατική μέθοδο αντιπαράθεσης, προσπαθώντας να ανοίξεις τα μάτια (κατά τον ίδιο) ανθρώπων λίγο νεότερων από τον εαυτό του, σημαίνει να πιστεύεις σε αυτά που κάνεις και στη δύναμη του διαλόγου.
Δάσκαλος, γιατί μπόρεσε να εφαρμόσει τη σωκρατική μέθοδο τόσο αυστηρά που διέλυσε τις βεβαιότητες ορδών κατηχημένων νεαρών φοιτητών.
Αυτό ήταν το μέρος που τον ενδιέφερε περισσότερο. Γιατί εκείνη την περίοδο, κατά τη διάρκεια των μηνών που βρισκόταν σε εξέλιξη η περιοδεία με την ταινία "L'URLO", βρισκόμουν συχνά σε παρόμοιες καταστάσεις: ένας εναντίον όλων (ή σχεδόν όλων).
Και η σωκρατική μέθοδος ήταν ο μόνος τρόπος για να βγω ζωντανός, αρκεί να μου έδιναν τον λόγο, έστω και ως καλεσμένος, να απαντήσω.
Μια αξιομνημόνευτη στιγμή ήταν όταν κατηγορήθηκα, κατά τη διάρκεια μιας συζήτησης, ότι ήμουν "cis-white" και ως εκ τούτου δεν είχα εξουσιοδότηση να κάνω ορισμένες δηλώσεις.
Για όσους έμειναν πίσω, το «cis-white» στη Νέα Ομιλία σημαίνει έναν λευκό άνδρα που βρίσκεται μέσα στη βιολογική σεξουαλική ταυτότητα της γέννησης (που ταυτίζεται με το βιολογικό φύλο γέννησής του).
Για παράδειγμα, το έργο του Τσάρλι Κερκ εκείνη την περίοδο ήταν χρυσό. Ήταν ένας άνδρας που ρωτούσε δημόσια τους νεαρούς συνομιλητές του: «Ορίστε μου την έννοια της γυναίκας». Και εκείνοι απάντησαν: «Γυναίκα είναι όποιος αισθάνεται σαν γυναίκα». Και συνέχισε:«Μα πώς μπορεί κάποιος να νιώσει κάτι που δεν μπορεί να ορίσει;» Αποδομώντας την κενή ρητορική της ιδεολογίας του φύλου και των παραγώγων της, ο Κερκ ήταν ένας νεαρός δάσκαλος. Στα συμπόσια του, μια ολόκληρη ψευδής ιδεολογία έβγαλε τη μάσκα της και αποκαλύφθηκε για αυτό που ήταν: κενή ρητορική, κενά λόγια, υπνωτικά μάντρα για να νανουρίσουν τις μάζες.
Η σημασιολογική ασυνέπεια του επιχειρήματος των Φιλελεύθερων Δημοκρατών, αυτό που αποκαλώ «αφηγήσεις παραμυθιού» εδώ και χρόνια, περιορίστηκε σε μια απλή σειρά από κενά λόγια που δεν αντέχουν στη δοκιμασία της πραγματικότητας.
Μια συλλογική ύπνωση που έχει επηρεάσει εκατομμύρια νέους σε όλο τον κόσμο εδώ και δεκαετίες και τώρα καταβροχθίζει την κριτική ικανότητα των δυτικών κοινωνιών μας εκ των έσω, προς όφελος των φιλάνθρωπων που τη χρηματοδότησαν, οι οποίοι τώρα θα έχουν πρόσβαση σε τόσες πολλές όμορφες μαριονέτες.
Όπως είπα στην αρχή, δεν έχω εμβαθύνει ποτέ πραγματικά στα «pars construens» του Τσάρλι Κερκ.
Κάποιοι μπορεί να πουν, «Ναι, αλλά ήταν ένας...»
Ό,τι θέλετε. Δεν με νοιάζει.
Είχε βρει τα σωστά όπλα για να καταπολεμήσει αυτή τη δικτατορία της σκέψης.
Και γι' αυτό τον σκότωσαν.
*Οι όροι «Pars construens» (μέρος που ερμηνεύει) και «pars destruens» (μέρος που καταστρέφει) είναι λατινικοί όροι που χρησιμοποιούνται για την περιγραφή δύο θεμελιωδών συστατικών της συλλογιστικής:Το pars construens είναι το εποικοδομητικό, καταφατικό μέρος ενός επιχειρήματος, που εστιάζει στην εδραίωση της δικής του θέσης και των επιχειρημάτων του, ενώ το pars destruens είναι το καταστροφικό, αρνητικό μέρος, που εστιάζει στην κριτική και την αποδόμηση των αντίθετων απόψεων ή επιχειρημάτων.
** η φράση pink-pal-black-climate είναι ειρωνική, συνθηματική φράση:
pink → το «ροζ» συχνά συμβολίζει το φεμινιστικό/προοδευτικό ρεύμα.
pal (μάλλον «pale» ή «pal» σαν συντομογραφία του Palestine) → αναφορά στο φιλοπαλαιστινιακό κίνημα που είναι έντονο στα αμερικανικά campus.
black → αναφορά στο Black Lives Matter και στο φυλετικό κίνημα.
climate → το οικολογικό/κλιματικό κίνημα.
Οπότε, η φράση pink-pal-black-climate σημαίνει περίπου:
«το κύμα του πολιτικά ορθού ακτιβισμού που ενώνει φεμινισμό, παλαιστινιακό ζήτημα, αντιρατσισμό/BLM και κλιματικό ακτιβισμό».
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου