Daniele Perra 
Πηγή: Ντανιέλε Πέρα
1) Είναι πλέον σαφές ότι ο Νετανιάχου και οι συνεργάτες του δεν ενδιαφέρονται ιδιαίτερα για τις ζωές των ομήρων που κρατά η Χαμάς (άλλωστε, το είχαν ήδη αποδείξει αυτό εφαρμόζοντας το λεγόμενο «Πρωτόκολλο του Αννίβα» στις 7 Οκτωβρίου 2023, με στόχο την εξάλειψη τόσο των απαγωγέων όσο και των ομήρων πριν γίνουν «όπλα» που θα χρησιμοποιηθούν εναντίον του Ισραήλ στις διαπραγματεύσεις). Επιπλέον, πρέπει να τονιστεί ότι στη Δύση έχει οικοδομηθεί μια ύπουλη ρητορική γύρω από τους ομήρους που έχει πάρει η Χαμάς, η οποία δεν έχει λάβει ποτέ υπόψη τους χιλιάδες Παλαιστίνιους που φυλακίστηκαν και βασανίστηκαν από το Ισραήλ χωρίς κατηγορίες ή/και δίκη πριν και μετά τις 7 Οκτωβρίου 2023 (ελπίζω να μην είναι πλέον απαραίτητο να επαναλαμβάνουμε ότι αυτός ο πόλεμος ξεκίνησε πολύ πριν από το 2023).
2) Οι Ισραηλινές Άμυνες μπορούν επίσης να αναλάβουν τον έλεγχο της Πόλης της Γάζας σχετικά γρήγορα. Το πρόβλημα θα προκύψει μετά την κατοχή, όταν θα πρέπει να αντιμετωπίσει χιλιάδες αντάρτες που λειτουργούν χρησιμοποιώντας τακτικές «χτύπημα και φυγή», εκμεταλλευόμενοι χιλιόμετρα υπόγειων σηράγγων. Αρκετά βορειοαμερικανικά think tanks έχουν προσδιορίσει τις αστικές μάχες ως το καθοριστικό χαρακτηριστικό των συγκρούσεων στη νέα χιλιετία. Είναι ένα είδος μάχης που, σε πολλές περιπτώσεις, ευνοεί τον «αμυνόμενο» έναντι του «επιτιθέμενου», ο οποίος θα πρέπει να έχει τουλάχιστον ένα πλεονέκτημα 6-10 προς 1 έναντι του αντιπάλου και αναμένονται βαριές απώλειες. Σκεφτείτε τις δυσκολίες που αντιμετώπισαν οι Ηνωμένες Πολιτείες στη Φαλούτζα του Ιράκ, όπου 15.000 στρατιώτες κατάφεραν να νικήσουν 3.000 αντάρτες απλώς ισοπεδώνοντας την πόλη (χρησιμοποιώντας επίσης βόμβες φωσφόρου). Η Φαλούτζα, μάλιστα, μαζί με όσα συνέβησαν στο Γκρόζνι το 1994 κατά τη διάρκεια των μετασοβιετικών πολέμων στον Καύκασο, αποτελεί αναμφίβολα το κύριο σημείο αναφοράς για την πιθανή εξέλιξη της κατάστασης στη Γάζα (σίγουρα όχι το Στάλινγκραντ, όπως φλυαρούν οι πληρωμένοι Ιταλοί δημοσιογράφοι).
3) Πρέπει να αναγνωριστεί ότι η Χαμάς κέρδισε τον πόλεμο πληροφοριών εναντίον του Ισραήλ, φέρνοντας την παλαιστινιακή υπόθεση πίσω στο επίκεντρο της διεθνούς συζήτησης. Ωστόσο, δεν έχει μεγάλη σημασία αν το μεγαλύτερο μέρος των πολυεθνικών εταιρειών, των χρηματοπιστωτικών ιδρυμάτων και της κορυφαίας στρατιωτικής δύναμης στον κόσμο είναι στο πλευρό του Ισραήλ, και ειδικά αν η βιομηχανία όπλων επωφελείται σε μεγάλο βαθμό από την κατάσταση. Υπό αυτή την έννοια, είναι επίσης ενδιαφέρον να σημειωθεί ότι οι πολιτικές του Ισραήλ απέναντι στους υποτιθέμενους «συμμάχους» του στοχεύουν σταθερά στην αποδυνάμωση του «ίδιου του κράτους» και στην ευνοϊκή μεταχείριση ιδιωτικών ομάδων που συνδέονται με το λεγόμενο «εβραϊκό κράτος» (στην Ιταλία, η κυβερνοασφάλεια βρίσκεται στα χέρια ισραηλινών ομάδων· στις Ηνωμένες Πολιτείες, η AIPAC έχει πλέον περισσότερη δύναμη από το Κογκρέσο). Σε κάθε περίπτωση, η επιδείνωση της εικόνας του Ισραήλ παραμένει εμφανής. Ο Νετανιάχου και οι συνεργάτες του θα μπορούσαν να αντισταθμίσουν αυτό τονίζοντας τις σημαντικές απώλειες των Ισραηλινών Αμυντικών Δυνάμεων. Αλλά αυτό θα έθετε σε περαιτέρω κίνδυνο την εσωτερική σταθερότητα μιας κυβέρνησης και μιας κοινωνίας που είναι εξαιρετικά διχασμένη (σχεδόν σε όλα) και η οποία στηρίζεται σε πολύ εύθραυστα θεμέλια.
4) Επίκειται ισραηλινή επίθεση κατά των τουρκικών συμφερόντων στην Κύπρο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου