Πηγή: Ρικάρντο Πακόσι
Όπως πολλοί, σοκαρίστηκα/συγκλονίστηκα από το βίντεο και τις εικόνες γύρω από τη δολοφονία της Ιρίνα Ζαρούτσκαγια.
Μια απαραίτητη περίληψη λόγω του γεγονότος ότι η είδηση αποσιωπήθηκε από τα κυρίαρχα μέσα ενημέρωσης: η Ιρίνα Ζαρούτσκαγια ήταν μια 23χρονη Ουκρανή πρόσφυγας στις Ηνωμένες Πολιτείες, η οποία, στις 6 Οκτωβρίου, ταξίδευε με ένα τοπικό τρένο στη Βόρεια Καρολίνα. Ένας Αφροαμερικανός άνδρας που καθόταν πίσω της -ο οποίος αργότερα διαπιστώθηκε ότι ήταν άστεγος- χωρίς προειδοποίηση και χωρίς λόγο την μαχαίρωσε αρκετές φορές στον λαιμό, αφήνοντάς την νεκρή ακαριαία μπροστά στα μάτια των ακινητοποιημένων υπόλοιπων επιβατών.
Δεν έχω παρακολουθήσει ολόκληρο το βίντεο -το οποίο είναι διαθέσιμο στο διαδίκτυο- ούτε θα το παρακολουθήσω ποτέ, καθώς αυτό που είναι ορατό στις λήψεις «πριν» και «μετά» της δολοφονίας φαίνεται παραπάνω από επαρκές.
Πιστεύω, ωστόσο, ότι πρέπει να κατανοήσουμε τη φρίκη για να κατανοήσουμε πώς να σταματήσουμε αυτή την εκτροπή.
Θα ξεκινούσα τονίζοντας, για παράδειγμα, πώς η απόλυτως αδικαιολόγητη και άσκοπη φύση της πράξης παραπέμπει πολύ περισσότερο στην κατάρρευση της κοινωνικής συνοχής στις μεγαλουπόλεις παρά στην έκρηξη μιας συγκεκριμένης διαπολιτισμικής ή δια-εθνοτικής έντασης.
Πράγματι, επιβεβαιώνοντας αυτό το γενικό μηδενιστικό κενό, το βίντεο παρουσιάζει επίσης τη τρομακτική συμπεριφορά μιας γυναίκας που κάθεται δίπλα στο θύμα: δεν παρεμβαίνει και, μόλις ο δράστης φεύγει, δεν βοηθάει καν το κορίτσι.
Βλέπω ότι πολλοί -ακόμα και φίλοι- έχουν ασπαστεί αμετάκλητα την ιδέα ότι η προδιαγεγραμμένη πορεία των δυτικών χωρών είναι ο δια-εθνοτικός εμφύλιος πόλεμος.
Εκτός από το γεγονός ότι δεν είναι σαφές πώς ένας τέτοιος πόλεμος θα μπορούσε να διεξαχθεί και να κερδηθεί, αρνούμαι να παίξω ένα παιχνίδι στο οποίο κάθε πιόνι στη σκακιέρα και κάθε σχέδιο παιχνιδιού έχουν σχεδιαστεί από την άρχουσα τάξη. Η οριζόντια κοινωνική σύγκρουση, μεταξύ τμημάτων της κοινωνίας, προορίζεται να λειτουργήσει ως αναζωογονητικό βάλσαμο για εκείνες τις ολιγαρχίες που επινόησαν το σχέδιο κοινωνικής μηχανικής της παγκοσμιοποίησης και της πολυπολιτισμικότητας. Επομένως, δεν θα συμμετάσχω ποτέ σε έναν αγώνα που δεν είναι, πρώτα και κύρια, εναντίον εκείνων που ευθύνονται για τη συνεχιζόμενη κοινωνική διάλυση. Χωρίς την εκθρόνισή τους, οποιαδήποτε υπόθεση ενός εναλλακτικού κοινωνικού και πολιτισμικού μοντέλου είναι καταδικασμένη να παραμείνει ένα άπιαστο όνειρο.
Το πρόβλημα δεν είναι ηθικό, δεν είναι θέμα «ας αγαπήσουμε ο ένας τον άλλον».
Το πρόβλημα, αντίθετα, είναι στρατηγικό: ο πόλεμος κατά της μετανάστευσης πρέπει να διεξαχθεί παράλληλα με τους μετανάστες (στο πλευρό των μεταναστών), ή μάλλον, με ένα μέρος τους· κάτι που, άλλωστε, τα γαλλικά κίτρινα γιλέκα είχαν ήδη αρχίσει να εφαρμόζουν πριν από έξι χρόνια.
Φυσικά, μια πολιτικά εχθρική οπτική απέναντι στα οργανωμένα δίκτυα μετανάστευσης θα είναι επίσης αναπόφευκτη, καθώς τα τελευταία αργά ή γρήγορα θα πρέπει να αντιμετωπίσουν μια χώρα υποδοχής που υπερασπίζεται και δίνει προτεραιότητα στον δικό της πολιτισμό και κληρονομιά, ή που δεν καταργεί τις φάτνες για να μην προσβάλει τις μειονότητες (και ταυτόχρονα αδιαφορώντας για την πλειοψηφία).
Ωστόσο, το γεγονός παραμένει ότι, εντός του μεταναστευτικού πληθυσμού, υπάρχουν πολλοί άνθρωποι που θα μπορούσαν να εγκρίνουν ρυθμιστικές και περιοριστικές προοπτικές όπως αυτές που αναφέρθηκαν.
Τέλος, πρέπει να ειπωθεί ότι η φρίκη του μηδενιστικού κενού που περιέχεται σε αυτή την υπόθεση δεν πηγάζει μόνο από την πολυπολιτισμικότητα αλλά και από μια προηγούμενη διάλυση των κοινοτικών δεσμών που προκλήθηκε από τον μεταβιομηχανικό καπιταλισμό και την επιδεινούμενη κοινωνική αποξένωση που προκλήθηκε από την ψηφιοποίηση της «γυμνής ζωής» (nuda vita).
Σίγουρα, το γεγονός ότι τα μέσα ενημέρωσης - έτοιμα να προκαλέσουν οργή για συγκεκριμένες περιπτώσεις γυναικοκτονίας ή δολοφονίας Αφροαμερικανών - σιωπούν για αυτό το θέμα είναι τραγικά εύγλωττο και αποκαλυπτικό.
Και στις Ηνωμένες Πολιτείες, αυτό εξυπηρετεί τον σκοπό του Τραμπ, καθώς στοχεύει να σκουπίσει τη σκόνη της κοινωνικής κρίσης κάτω από το χαλί της αποστολής στρατευμάτων στους δρόμους.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου