Πηγή: Αντόνιο Καταλάνο
Οι λεγόμενοι προοδευτικοί κύκλοι έχουν μια νοοτροπία σύμφωνα με την οποία, αν η πραγματικότητα δεν παρουσιάζεται με τρόπους που ευθυγραμμίζονται με τις «φωτισμένες» ιδέες τους, είναι σίγουρα μια έκφραση του σκοταδιού που γεννιέται από την αντίδραση και, ως εκ τούτου, είναι αηδιαστική. Γι' αυτό τους βλέπουμε πάντα να δείχνουν με το δάχτυλο, να κάνουν πάντα κηρύγματα. Τους αρέσουν οι άνθρωποι μόνο αν μιμούνται συμπεριφορές που θεωρούν σωστές. Διαφορετικά, είναι ηλίθιοι, βόδια, ενεργώντας με το ένστικτό τους και σύμφωνα με τα χειρότερα πρωτόγονα ένστικτά τους. Είναι αυτή η «φωτισμένη» στάση που υποθέτει ότι η Λογική είναι η δική τους λογική, και όποιος δεν την αναγνωρίζει είναι απλώς άξεστος, βάρβαρος ή κάτι τέτοιο, και οι «φωτισμένοι» μπορούν να κάνουν κηρύγματα μόνο από τα ύψη της (υποτιθέμενης) ηθικής τους ανωτερότητας. Είναι σύμπτωση ότι αυτοί οι κύκλοι σήμερα θεωρούν τους εαυτούς τους αριστερούς, αν όχι εντελώς κομμουνιστές. Είναι κατανοητό γιατί όποιος δεν συμμερίζεται (ή δεν αντέχει - ζήτω το ένστικτο!) αυτή την αλαζονεία χαρακτηρίζεται ως δεξιός, ακροδεξιός. Ο φασίστας λύνει τα πάντα.
Μιλώντας για ορισμένες νεοαριστοκρατικές συμπεριφορές, μου έρχονται στο μυαλό ορισμένοι «σκληροπυρηνικοί» κομμουνιστές που πίστευαν ότι όταν οι πραγματικοί προλετάριοι δεν κατέβαιναν στους δρόμους απαιτώντας επανάσταση και κομμουνισμό, είτε αγνοούνταν είτε θεωρούνταν ρεφορμιστές ή ακόμα και αντιδραστικοί. Υπάρχει μια ταινία που απεικονίζει αυτή την προσέγγιση, η ταινία του Elio Petri «Η Εργατική Τάξη Πηγαίνει στον Παράδεισο», στην οποία ένας εργάτης εργοστασίου (τον οποίο υποδύεται ο αριστοτεχνικός Gian Maria Volontè) πείθεται να «ξεκινήσει» μια επανάσταση από εξτρεμιστές φοιτητές πανεπιστημίου, οι οποίοι, αφού αυτός (ο Lulù) απολυθεί, τον εγκαταλείπουν στη μοίρα του.
Σύμφωνα με αυτούς τους φοιτητές, οι εργάτες, οι προλετάριοι και ο λαός αξίζουν προσοχής μόνο όταν εκφράζονται με τους τρόπους και τις μεθόδους που υπαγορεύει το ισχύον πρωτόκολλο που έχουν θεσπίσει οι κυρίαρχες ελίτ. Σήμερα, το καθιερωμένο πρωτόκολλο της παγκοσμιοποιημένης φιλελεύθερης εξουσίας είναι η Πολιτική Ορθότητα, με όλες τις ιδεολογικές της ανοησίες - αφύπνιση (woke), φύλο (gender), (υποτίθεται) αντιρατσισμός, μεταναστευτικός ρατσισμός, πράσινη πολιτική. Το να μην γονατίζεις μπροστά του σημαίνει ότι διακινδυνεύεις να αποκλειστείς από τους κύκλους που έχουν σημασία, να θέσεις σε κίνδυνο την καριέρα σου, σε ορισμένες περιπτώσεις να τεθείς σε διαθεσιμότητα, σε άλλες να συλληφθείς, σε άλλες να δολοφονηθείς, όπως στην περίπτωση του Τσάρλι Κερκ.
Η δολοφονία του Κερκ, η οποία (δικαίως) εξαπέλυσε ένα τεράστιο κύμα συναισθημάτων και αγανάκτησης, ανάγκασε τα στρατεύματα καμηλών που υπηρετούσαν την Πολιτική Ορθότητα (την ιδεολογία της παγκοσμιοποιημένης φιλελεύθερης άρχουσας τάξης) να αντιγράψουν τα λόγια ο ένας του άλλου, λέγοντας ότι ο 31χρονος ήταν ομοφοβικός, ρατσιστής, βίαιος... ακροδεξιός, άρα το ζητούσε. Κάποιοι μάλιστα είπαν ότι είναι εντάξει, ένας λιγότερος.
Αλλά κανένας από αυτούς τους ανθρώπους δεν μπήκε στον κόπο να ενημερωθεί σοβαρά, χωρίς απλώς να διαλέγει άσχημα αποσπάσματα εδώ κι εκεί, ακούγοντας και διαβάζοντας ολόκληρες τις ομιλίες του. Πιθανότατα θα είχαν συνειδητοποιήσει ότι δεν ήταν ακριβώς αυτό που διέδιδαν οι επαγγελματίες κόλακες. Όχι για να συμφωνήσουν με τα επιχειρήματα του Kirk, αλλά απλώς για να κατανοήσουν καλύτερα, ειδικά για να κατανοήσουν τον λόγο της «επιτυχίας» του, για να καταλάβουν γιατί εκατομμύρια νέοι στις ΗΠΑ (και εδώ επίσης) τον ακολουθούσαν με θαυμασμό ή απλώς ενθουσιάζονταν με τις «περίεργες» ομιλίες του. Στις ομιλίες του, ο Kirk ασχολήθηκε με ζητήματα που ένιωθαν βαθιά οι νέοι που βομβαρδίζονταν από «προοδευτική» προπαγάνδα. Ένα βίντεο μιας συνομιλίας με έναν αυτοαποκαλούμενο τρανς φοιτητή που σχεδιάζει να αλλάξει φύλο βρίσκεται εύκολα στο διαδίκτυο. Ο Kirk ακούει προσεκτικά και απαντά ευγενικά, χωρίς να τον προσβάλλει, απλώς τον προτρέπει να είναι «πολύ προσεκτικός πριν εισάγει φάρμακα στο σώμα του» και να «περιμένει μια διάγνωση» και να σκεφτεί πολύ και σοβαρά και για μεγάλο χρονικό διάστημα.
Επαναλαμβάνω αυτό που έγραψα προηγουμένως: το θέμα δεν είναι να ασπαστούμε τη σκέψη του Kirk, είναι απλώς να κατανοήσουμε ότι εξέφραζε μια πραγματική ανάγκη που είχε αναπτυχθεί σε μια μηδενιστική και βαθιά αποπροσανατολισμένη κοινωνία, γι' αυτό και απολάμβανε τόσο μεγάλο κοινό. Αντίθετα, ο «προοδευτισμός» επιλύει το ζήτημα κατηγορώντας τον Charlie Kirk για δεξιό εξτρεμισμό και μετά καληνύχτα στον κουβά.
Και επιστρέφουμε εκεί που ξεκινήσαμε: δεν μπορείς να αξιολογήσεις ένα κοινωνικό κίνημα με βάση τη σημαία που κυματίζει, ακόμα κι αν είναι άσχημη και δύσοσμη. Δεν πρέπει να επικεντρωθούμε στη σημαία, αλλά στα υποκείμενα κίνητρα όσων την κυματίζουν.
Ας προχωρήσουμε σε ένα άλλο τρέχον ζήτημα που δεν λαμβάνει την απαραίτητη προσοχή από τον πρόβατο Τύπο μας. Παρεμπιπτόντως, διαβάστε τη νέα έκθεση του Thomas Fazi, «Η Μηχανή των Μέσων Ενημέρωσης των Βρυξελλών», στην οποία ο δημοσιογράφος και δοκιμιογράφος δείχνει πώς η Ευρωπαϊκή Επιτροπή και το Κοινοβούλιο έχουν μετατρέψει τον Τύπο σε μηχανισμό οικοδόμησης συναίνεσης, διοχετεύοντας πάνω από ένα δισεκατομμύριο ευρώ τα τελευταία δέκα χρόνια σε εφημερίδες, πρακτορεία και ψηφιακές πλατφόρμες. [Βίντεο της συνέντευξης με τον Thomas Fazi: https://visionetv.it/thomas-fazi-ecco-come-bruxelles-compra-il-giornalismo-con-i-soldi-dei-cittadini/]
Ας στραφούμε τώρα στην τεράστια διαδήλωση που κατέλαβε τους δρόμους του Λονδίνου το περασμένο Σάββατο. Αγνοήθηκε σχεδόν εντελώς από τον τύπο και την τηλεόραση, αλλά όσοι την ανέφεραν το μόνο που έκαναν ήταν να την υποτιμήσουν με τη συνηθισμένη τους αλαζονεία. Η Il Fatto έγραψε για μια ακροδεξιά ομάδα που βγήκε στους δρόμους του Λονδίνου σε αριθμό 110.000 ατόμων (σύμφωνα με αστυνομική αναφορά), ενώ η Il Manifesto είχε τίτλο «ένα μακρύ φίδι που νομιμοποίησε τον φασισμό στο Λονδίνο. Ποτέ πριν τόσοι πολλοί». Δύο διαφορετικές εκφράσεις, αλλά και οι δύο εντός του νεοαριστοκρατικού προοδευτισμού του «Διαφωτισμού» που αναφέραμε στην αρχή. [Βίντεο της μεγάλης διαδήλωσης στο Λονδίνο: https://www.facebook.com/reel/1697479078307316]
Το πρόβλημα είναι ότι αυτή η διαδήλωση οργανώθηκε από τον εθνικιστή Τόμι Ρόμπινσον της Αγγλικής Αμυντικής Λίγκας. Γι' αυτό και αυτοί οι «110.000» -αν και υπήρχαν πολλοί, πολλοί περισσότεροι, κάποιοι λένε εκατομμύρια- ήταν όλοι ακροδεξιοί, φασίστες. Το γεγονός είναι ότι η Μεγάλη Βρετανία βρίσκεται στη δίνη μιας κλιμακούμενης οικονομικής και κοινωνικής κρίσης που, φυσικά, τρομάζει τις εργατικές τάξεις, οι οποίες, επιπλέον, αντιμετωπίζουν μια μαζική μετανάστευση, προφανώς τροφοδοτούμενη από μια δύναμη που επωφελείται από αυτόν τον τεράστιο εφεδρικό στρατό που χρησιμοποιείται εναντίον των Βρετανών εργατών. Εδώ και αρκετές εβδομάδες, μαζικές πορείες σαρώνουν τις μεγάλες πόλεις -με υπερηφάνεια να υψώνουν τη σημαία του Αγίου Γεωργίου- εκφράζοντας κυρίως την αντίθεσή τους στην επ' αόριστον μετανάστευση, πιστεύοντας ότι είναι η αιτία όλων των δεινών τους. Σίγουρα δεν είναι η αιτία όλων των δεινών (όπως ισχυρίζεται η δεξιά), αλλά σίγουρα δεν μπορεί να αμφισβητηθεί ότι είναι πρόβλημα, ειδικά όταν συμπίπτει με την εξαθλίωση των εργατικών τάξεων.
Και τι κάνει η εξουσία που διαχειρίζεται μια ελίτ, η οποία αφενός απαιτεί σεβασμό για το πολιτικά ορθό πρωτόκολλο και αφετέρου πιέζει την Ευρώπη να πάει σε πόλεμο εναντίον της Ρωσίας; Μας λέει ότι όσοι βρίσκονται στις διαδηλώσεις είναι όλοι ρατσιστές, κ.λπ., κ.λπ. Και τι κάνουν οι «προοδευτικοί» μας; Φυσικά, επαναλαμβάνουν το σενάριο, που τώρα το έχουν μάθει απέξω: είναι όλοι ρατσιστές και φασίστες. Αμήν. Ο Τοτό θα έλεγε: και μετά ρωτάς γιατί κάποιος κλίνει προς τα δεξιά (είπε προς τα αριστερά, αλλά ήταν η δεκαετία του 1950).
Συμπερασματικά, πρέπει να προσπαθήσουμε να δώσουμε ιδιαίτερη προσοχή σε ό,τι συμβαίνει στον κόσμο μας. Οι κοινωνίες διαποτίζονται από σήματα αντίδρασης σε μια κρίση που τείνει να επιδεινώνεται. Και αυτά τα σήματα είτε αγνοούνται είτε απορρίπτονται από τους νεοαριστοκράτες. Τώρα μας το εξηγούν κατηγορώντας τους ότι είναι δεξιοί, ακροδεξιοί, φασίστες, με τους «προοδευτικούς» (οι αριστεροί είναι καλύτεροι σε αυτό) να μας «φωτίζουν» για να μας κάνουν να καταλάβουμε ότι πρέπει να αποστασιοποιηθούμε από αυτούς. Αλλά μετά τι;
Έπειτα, αφού οι πινακίδες δεν θα έχουν ποτέ το χρώμα ή τον τύπο που τους αρέσει ο αφέντης τους, μπορείτε να στοιχηματίσετε ότι όλοι αυτοί οι ηγέτες εξουσίας θα βρίσκουν πάντα έναν τρόπο να περιφρονούν τους ανθρώπους που αρχίζουν να λένε «Δεν αντέχω άλλο!»
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου