ΝΕΟ-ΠΑΤΕΡΙΚΗ ΣΥΝΘΕΣΗ

ΣΤΟ ΑΝΤΡΟ ΤΗΣ ΑΚΑΔΗΜΙΑΣ ΒΟΛΟΥ

Δυστυχώς δέν υπάρχει αντίλογος. Καί είναι αργά, όπως καί με τα πράγματα τής Ελλάδος. Μάς πονάει ιδιαιτέρως η βεβαιότης πώς δέν έχουν αντίπαλο. Πώς οι Πατέρες δεν «αντιπροσωπεύονται» πλέον στην Ορθοδοξία, δέν έχουν φωνή!

ΟΙ ΝΕΟ-ΠΑΤΕΡΕΣ

Άς δούμε από κάποιον Pavel L. Gravrilyuk πώς αντιλαμβάνονται τούς αντιοικουμενιστές : «…η εξιδανίκευση από τον Φλωρόφσκυ του Χριστιανισμού Ελληνισμού φαίνεται να έχει ευνοήσει την εμφάνιση, αυτού που θα μπορούσε να χαρακτηρισθεί, ως «Πατερικός φονταμενταλισμός», εκκλησιαστική θριαμβολογία, μια στάση πνευματικής υπεροχής έναντι του «Άλλου» της Δύσης, ένας πνευματισμός απομονωτισμός, και μια ελληνοκεντρικότητα που αγγίζει την ειδωλολατρεία. Από την άλλη μεριά, όταν κατανοηθεί κατάλληλα, η Νεο-πατερική σύνθεση του Φλωρόφσκυ οδηγεί σε μια αντίθετη κατεύθυνση. Σε απόσταση από την ιεροποίηση της θριαμβολογίας, η κριτική έρευνα του Φλωρόφσκυ στην ρωσική θρησκευτική σκέψη προσκαλεί σε μια έντονη εκκλησιαστική αυτοκριτική. Αντίθετα από το να ενισχύει τον πατερικό φονταμενταλισμό, ο Φλωρόφσκυ καλεί τους ορθόδοξους θεολόγους να προσλάβουν το πατερικό πνεύμα, να εισέλθουν στο πνεύμα της πατερικής σκέψης. Αντίθετα από την ενίσχυση του απομονωτισμού, μια από τις λειτουργίες της Νεο-πατερικής σύνθεσης είναι να προσφέρει μια βάση για την υπέρβαση της διαίρεσης μεταξύ Ανατολής και Δύσης».

Τό γνωρίζαμε όλοι μας ότι ο Φλωρόφσκυ έκανε την νεο-πατερική σύνθεση; Ποιός ; Ο Φλωρόφσκυ; Άς δούμε αυτός ο τρομερός θεολόγος πώς περιγράφει την θεολογία του, η οποία θα μάς συντροφεύει στό γάμο μας με την καθολική εκκλησία:

«Τή θεολογία μου δέν τήν ἔμαθα στό σχολεῖο, ἀλλά στήν Ἐκκλησία, μετέχοντας στή λατρεία της. Τήν ἄντλησα πρῶτα ἀπό τά λειτουργικά βιβλία καί, πολύ ἀργότερα, ἀπό τά γραπτά τῶν ἁγίων Πατέρων.

Ὅταν τό 1926 μοῦ προτάθηκε νά διδάξω Πατρολογία στό νεοσύστατο Ὀρθόδοξο Θεολογικό Σεμινάριο τοῦ Παρισιοῦ, ἤμουν ἐντελῶς ἀπροετοίμαστος γιά κάτι τέτοιο. Ἔπρεπε πρῶτα νά μάθω αὐτό ποὺ ἔπρεπε νά διδάξω. Δέν ντρέπομαι γι΄ αὐτό. Πολλοί ἔχουν βρεθεῖ σ΄ αὐτὴ τή θέση. Ἡ φράση αὐτή ἀνήκει, παρεμπιπτόντως, στόν σπουδαιότερο θεολόγο καί ἱεράρχη τοῦ περασμένου αἰώνα, στόν ἀείμνηστο Μητροπολίτη Φιλάρετο τῆς Μόσχας. Καί αὐτός μάθαινε τά ἀντικείμενά του ἐνῶ τά δίδασκε στήν Ἀκαδημία τῆς Ἁγίας Πετρούπολης.

Ἡ δική μου μέθοδος μελέτης ἦταν πολύ ἁπλή. Τά δύο πρῶτα χρόνια τῆς δουλειᾶς μου ὡς καθηγητὴς στό Παρίσι διάβαζα συστηματικά τά ἔργα τῶν πιό σημαντικῶν Πατέρων, κάποια στό πρωτότυπο, κάποια σέ μετάφραση. Μελέτησα κατά κύριο λόγο πηγές πρίν στραφῶ στή λόγια γραμματεία. Πιθανόν νά εἶναι αὐτός ὁ λόγος ποὺ φαίνομαι τόσο «παλιομοδίτης». Δέν ξεκίνησα μέ τίς «καλύτερες κριτικές», καί γι΄ αὐτό ἡ κριτική οὔτε μέ ζάλισε οὔτε μέ διέφθειρε. Ἀντίθετα, ἐξαιτίας αὐτοῦ ἀπέκτησα ἀνοσία γιά πάντα ἔναντι τῆς ρουτίνας, ἔναντι ἐκείνης τῆς «θεολογίας τῆς ἐπανάληψης» ἡ ὁποία βρίθει ἀπό ἀρχαϊκούς τύπους καί φράσεις, ἀλλά τόσο συχνά τῆς λείπει τελείως τό πνεῦμα ζωντάνιας.

Οἱ Πατέρες μέ δίδαξαν τή χριστιανική ἐλευθερία. Ὑπῆρξαν παραπάνω ἀπό ἁπλοί νομοθέτες• ἦταν ἀληθινοί προφῆτες μέ τήν ἀληθινή σημασία τῆς λέξης – ἀντικρυζαν τό μυστήριο τοῦ Θεοῦ. (Ἦταν πρωτίστως ἄνθρωποι μέ ἐνόραση καί πίστη). Ἦταν ἄνθρωποι τοῦ Θεοῦ, ὁραματιστές. Αὐτός εἶναι ὁ δρόμος ποὺ μέ ὁδήγησε ἀρκετά νωρίς στήν ἰδέα αὐτοῦ ποὺ τώρα ὀνομάζω «νεοπατερική σύνθεση». Ὀφείλει νά εἶναι κάτι πολύ περισσότερο ἀπό συλλογή Πατερικῶν ρητῶν καί διατυπώσεων. Πρέπει νά εἶναι μία σύνθεση, μία δημιουργική ἐπανεπιβεβαίωση ὅλων ἐκείνων τῶν ἐνοράσεων ποὺ χορηγήθηκαν στούς ἁγίους τοῦ παρελθόντος. Πρέπει νά εἶναι Πατερική, πίστη στό πνεῦμα καί τό δράμα τῶν Πατέρων – ad mentem Patrum. Ἀλλά ταυτόχρονα, πρέπει νά εἶναι καί νεοπατερική, καθώς ἀπευθύνεται στή νέα ἐποχή, μέ τά δικά της προβλήματα καί ἐρωτηματικά. Μ΄ αὐτό τό πνεῦμα καί μ΄ αὐτόν τόν τρόπο ἔγραψα, ἤδη τριάντα χρόνια πρίν, τίς δύο θεολογικές μου ἐργασίες, γιά τό Δόγμα τῆς Δημιουργίας καί τό Δόγμα τῆς Ἀπολύτρωσης, τίς ὁποῖες ἀκόμη θεωρῶ τά μεγαλύτερα ἐπιτεύγματά μου, καί ἴσως τά μοναδικά.

Είναι δυνατόν αυτός ο ανθρωπάκος να καταργήσει τον Γρηγόριο Νύσσης; Ο Άγιος Συμεών ο Νέος Θεολόγος είχε ενοράσεις; Πραγματικά ήρθε η εποχή να τρώμε ξυλοκέρατα μαζί με τα γουρούνια. Καί ο Ζηζιούλας; Ο μεγάλος μαθητής; Γιά να νικήση τον μισητό πνευματικό του αντίπαλο το Γιανναρά, είχε γράψει στό περισπούδαστο από το προσωπείο στο πρόσωπο ότι πρόσωπο είναι ο Άγιος. Είναι άγιος; Προσπάθησε να γίνει άγιος; Γιατί να ακούσουμε αυτά πού λέει εφόσον κατά πάσα πιθανότητα είναι απρόσωπα. Πώς είχε πεί στην τελευταία του εμφάνιση, βαρύγδουπα : Γιατί αυτοί δέν μάς επιτρέπουν οποιαδήποτε μεταρρύθμιση ενώ την επέτρεψαν στούς Πατέρες; Πώς οι Πατέρες επινόησαν τόν όρο ομοούσιο ο οποίος δέν υπάρχει στά Ευαγγέλια; Νάτος ο Αγουρίδης!!! ΈΧΕΙ ΔΙΑΒΑΣΕΙ ΑΡΑΓΕ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ;

Είναι το μοναδικό περιεχόμενο τού Ευαγγελίου, το ομοούσιο. ΕΓΩ ΚΑΙ Ο ΠΑΤΗΡ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΝΑ. ΤΟ ΜΟΝΑΔΙΚΟ ΠΕΡΙΕΧΟΜΕΝΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ. Α Π Ι Σ Τ Ε Υ Τ Ο!!!!

Θαυμάστε τον, κατευθείαν από τα κέρινα ομοιώματα τής μαντάμ Τυσσώ


Aμέθυστος