Το Αίτημα (2)

Ποια ζωή ζητά ο Μοντέρνος? Αυτό έχει να κάνει και ποια ζωή ήδη έχει γευτεί. Η Παράδοση είναι απουσία ζωής, έτσι ζητά μια ζωή όπως την βρίσκει στο δρόμο τώρα, άφτιαχτη από νόμους, ακαδημίες, θρησκεία. Το ζήτημα της ζωής, παλαιότερα στην Δυτική Τέχνη παρουσιάστηκε ως εικόνα απόλυτη (αλάνθαστη), όπως στην Αναγέννηση ή ως εικόνα απορίας, δηλαδή μια εικόνα μεστής από ζωής "βαριάς" ανθρώπινης, που λέγεται κρυφά, ανεπίσημα, σε δωμάτια σκοτεινά με φως κελιού. Η Δυτική Τέχνη δεν βρήκε τόπο ζωής, βρήκε όμως σκηνικά στα οποία τοποθετούσε είτε το όραμα είτε το ερώτημα.
Η Δύση ξεκινάει ουσιαστικά από το θυμό της Ρώμης, η αντιγραφή των Ελληνικών δεν έφτανε για να κατανοηθεί το εξωγήινο της μορφής, έτσι πολλαπλασίασαν την φιγούρα της μορφής. Γέμισαν δηλαδή την ζωή τους με μιμήσεις Ελληνικών  μορφών φτιάχνοντας "περιβάλλον". Το "περιβάλλον" είναι ο πολιτισμός της Δύσεως ,όπως σήμερα η εικονική πραγματικότητα. Το "ντοπάρισμα" αυτό μαλάκωνε την βαρβαρότητα, ιδίως των Βασιλιάδων για τους οποίους φτιάχνονταν.
Αυτό ακριβώς δείχνει να σιχάθηκε ο μοντέρνος, και θέλησε να ελευθερωθεί από το σημείο Φυγής, (από αυτό το μαύρο στίγμα "απέναντι",τον νόμο το οποίο στην Αναγέννηση γεννούσε τα σκηνικά). Έτσι ξεκινάει από τον λόφο της Μονμάρτρη, από τον λόφο των παρανόμων θα λέγαμε. Έτσι και οι μεγάλοι ζωγράφοι όπως ο Τιτσιάνο, Ρέμπραντ, Καραβάτζιο, σε έναν τέτοιο "λόφο" τέλειωσαν την ζωή τους.

Η μοντέρνα τέχνη άνοιξε μαζί και ένα σκοτεινό μονοπάτι πάνω στο οποίο κύλησαν ζωγράφοι ζητώντας τον εαυτό ως κάτι ελκυστικό ως άγνωστο σαν μία νησίδα αλλιώτικης ζωής. Υπήρξε όμως σ΄αυτή τη διαδρομή μια αυτοκαταστροφική αυτό-αναφορά ως  αίτιο της ζωής, ως πυρήνας περιεχομένων άγνωστος που βρίσκεται , δηλαδή ως κάτι χειροπιαστό που συντροφεύει. Αυτό σχημάτιζε ένα πυρήνα εσωτερικότητας θωρακισμένο, απροσπέλαστο. Το εσωτερικό κάστρο γίνεται ο τόπος όπου θα εξελιχθεί το  δράμα αυτών των ζωγράφων.
Ουσιαστικά πηγάζει από σκοτάδια της Δύσης ως εξουσιαστικής πατρότητας, η εσωστρέφεια  θα αποτελέσει την χρυσή τομή προστασίας και φυγής.
Έτσι ο άσωτος υιός επιστέφει στον πατέρα εαυτό, η πατρίδα του Μοντέρνου ζωγράφου.

Εκεί μακριά από το μάτι της εξουσίας, ζήτησαν την ζωή. Ξέφυγαν όμως?  

Ο νέος ζωγράφος ξεκινάει από εκεί που αφήνουν το μίτο οι μεγάλοι ζωγράφοι, την πείνα τους, το κελί τους. Έτσι αφήνουν τα δωμάτια για τις εξοχές, τους άρχοντες, για τη μάνα φύση.
Το παρόν είναι ο νέος τόπος μέσα στον οποίο ελπίζει πως θα αναγεννάτε συνεχώς, το αιώνιο ρούφηγμα της ζωής, γέμισμα, άδειασμα. Ο ζωγράφος γίνεται δοχείο, καθρέπτης της ιστορίας που τρέχει, της ιστορίας της ζωής του, του ψέματος, της δυστυχίας, της ευτυχίας. Γίνεται εικόνα ο ίδιος της πραγματικότητας, Το παρόν έκοψε τους συνδέσμους του καλλιτέχνη με τον βασικό πυρήνα της Δύσεως, την αναπαράσταση. Η συμβατικότητα της δυτικής παραδόσεως στηρίχθηκε στην πάλη του άσπρου με το μαύρο, φωτός, σκότους. Περίεργος οι ζωγράφοι ενώ το αψήφισαν αισθητικά  δεν άφησαν το αίτημα για ευτυχία, δεν ζήτησαν τον πυρήνα της ζωής ως Αλήθεια. Την λύση την δίνει η Ανατολή με την αρμονία, (το νέο σημείο Φυγής), έτσι δικαιώνεται ο Λεονάρντο, υποχωρώντας ο ιδρώτας του Μιχαήλ Αγγέλου.

Συνεχίζεται

Ένα Πείραμα σε Βάθος.