Την Τετάρτη 11/4 στην εκπομπή vinylio στον ANT1 προβλήθηκε ένα απόσπασμα από την εκπομπή Inside Quest με καλεσμένο τον Simon Sinek. O Sinek μίλησε για τη γενιά των millennials. Ουσιαστικά αφορά τα παιδιά που ενηλικιώθηκαν πάνω στην άνθιση της τεχνολογίας και των social media (γεννημένοι απ’ το 1984 και μετά). Μιλά για τη διαφορετικότητα που υπάρχει στο κομμάτι της διαχείρισης. Στην εργασία, στις ανθρώπινες σχέσεις και στις κοινωνικές σχέσεις. Αξίζει τον κόπο να χαρίσετε 11 λεπτά απ’ το χρόνο σας για να το παρακολουθήσετε.
infognomonpolitics
4 σχόλια:
Όλα καλά ειπωμένα εκτός του συμπεράσματος
"Δεν είναι δικό τους λάθος"
Φταίνε οι γονείς, η τεχνολογία, η βιασύνη, και τα εταιρικά περιβάλλοντα.
Πάντα φταίει κάποιος άλλος.......
Οι νέοι ηδονισμοί αντιπαραβάλλονται με τους παλιούς και μέσα και στους δύο βρίσκονται οι πλάνες της απώλειάς μας και του χαμού μας.
Και κάπου εκεί έχει κλείσει ο δρόμος για την Μετάνοια πριν καν τον διαβεί κάποιος.
Έχουμε τον Κύριο που ακόμα μας μιλά με αγάπη και κοφτερό λόγο ταυτόχρονα για να μας φέρει στα ίσα μας και εμείς απλά κουφοί. Ας τον ακούσουμε. Ας διδάξουμε τους νέους απλά πως να τον ΑΚΟΥΝ και για όλα τα υπόλοιπα ξέρει ΑΥΤΌΣ.
Επομένως δέν έχουμε τόν Κύριο. Μπορούμε ή θά μπορούσαμε νά έχουμε.Πώς νά διδάξουμε τούε νέους όταν τήν διδασκαλία τήν φορτώσαμε στούς ειδικούς. Οταν η διδασκαλία δέν είναι πλέον εμπειρία, στάση ζωής αλλά τρόπος ζωής, όταν δέν είναι απόφαση, εκλογή τής αγαθής μερίδος, δέν είναι στώμεν καλώς αλλά τρόπος ανάμεσα στούς τρόπους;
Οχι φίλε αμέθυστε ...Έχουμε τον Κύριο. Ο Κύριος είναι ΕΔΩ Πάντα θα Είναι. Δεν είναι αν μπορούμε η αν θα μπορούσαμε. Είναι Εδώ και δεν μας αδειάζει την Γωνιά μας αρέσει δεν μας αρέσει.
Αν δείξεις στον άλλον ότι κάνεις Ησυχία για να Τον ακούσεις τότε σου λέει "για περίμενε μήπως λέγεται κάτι που χάνω;"
Έτσι ξεκινάει. Με Ησυχία. Ειρήνη υμίν το έλεγε ο Κύριος. Το αποτέλεσμα δεν είναι εγγυημένο για κανέναν γιατί αυτά που μπορεί να ακούσεις σου λένε ότι έπρεπε να έχεις σκοτώσεις τον έτερο εαυτό σου Χθές και όχι Αύριο.
Την λιποταξία μας στην εντολή αυτού του πολέμου δεν την μολογάμε ούτε στον ίδιο μας τον εαυτό πόσο μάλλον στους Νέους.
Κάπου εκεί στην καλύτερη των περιπτώσεων γινόμαστε ανθολόγοι μαχών που ποτέ δεν δώσαμε εμείς αλλά άλλοι τίμιοι και θαρραλέοι άνθρωποι. Στην χειρότερη ψευδοτιμητές και παραχαράκτες αυτών των μαχών.
Ένας ήρωας πολέμου που έτυχε να γνωρίζω κάποτε ποτέ δεν μιλούσε για το ότι έζησε στον πόλεμο. Ποτέ δεν είπε ούτε ένα απλό περιστατικό μάχης. Αναφερόταν όμως όποτε τον ρωτούσαν για ιστορίες ηρωισμού μονότονα στους συμπολεμιστές του. Τα ονόματά τους. Τον βαθμό τους. Την καταγωγή τους, αν είχαν παιδιά ή γυναίκα, το επάγγελμά τους στην κανονική τους ζωή. Τις απλές καθημερινές τους συνήθειές. Τις ατάκες που συνήθιζαν να λένε, τα καλαμπούρια και τα χωρατά που έκαναν καθώς και τα τικ και τις παραξενιές που είχαν. Ποτέ δεν είπε ποιος από αυτούς πέθανε στις μάχες και ποιος όχι. Τα μετάλλια του η οικογένεια του τα έψαχνε καιρό να τα βρει για να τα βάλει σε κορνίζα και αυτός έλεγε πως δεν θυμόταν που τα είχε. Στην πραγματικότητα μετά από χρόνια κατάλαβα ότι πολύ απλά τα είχε πετάξει.
Δεν μπορώ να το εξηγήσω αλλά αυτός ο άνθρωπος μου πέρασε πολύ έντονα και ανατριχιαστικά πως δεν υπάρχει τίποτα χειρότερο από τον πόλεμο και τον φόνο και πως αυτή η μονότονη επανάληψη των ονομάτων και δεδομένων ήταν η αγωνία του να ακούσει κάτι από αυτή την τόση ζωή που άδικα χάθηκε και μέσα του, ακόμα και μετά τα τόσα χρόνια που είχαν περάσει, απλά δεν το χωρούσε ο νους του. Παρόλα αυτά ποτέ δεν μου είπε ούτε μια σκηνή πολέμου και ούτε μια αντιπολεμική νουθεσία. Και όχι δεν είχε ψυχολογικά προβλήματα, ούτε είχε χαζέψει. Ήταν σοβαρός, λακωνικός, ήρεμος, μετρημένος και δουλευταράς μέχρι που έκλεισε τα μάτια του.
Κατά τα άλλα στο καφενείο του ζητούσαν επίμονα και άοκνα να πει καμιά ιστορία από τον πόλεμο και η οικογένεια του συνέχιζε και έψαχνε για τα μετάλλια.
Ακριβώς φίλε δέν μπορούμε νά διδάξουμε πιά τήν οικογένειά μας. Νά μεταλαμπαδεύσουμε τήν πίστη μας. Εστω τήν εμπειρία μας. Αυτό είναι τό σημερινό μας πρόβλημα.
Δημοσίευση σχολίου