Καλὸ θὰ εἶναι οἱ ὑπουργοὶ νὰ ἀποφεύγουν τὶς προσβολὲς πρὸς μία κοινωνία ποὺ ἔχει νιώσει στὸ πετσὶ τῆς τί σημαίνει φτώχεια! Ἀδυνατῶ νὰ καταλάβω γιατί θὰ μποροῦσε ἕνας ὑπουργὸς νὰ βγεῖ καὶ νὰ πεῖ ὅτι «μὲ 200 εὐρὼ ἐπιβιώνεις». Θέλω νὰ πῶ ὅτι θὰ πρέπει κάποιος νὰ μὴν ἔχει καμιὰ ἐπίγνωση τοῦ τί συμβαίνει στὴ χώρα γιὰ νὰ πεῖ κάτι τέτοιο. Νὰ μὴν ἔχει πάει ποτὲ νὰ ψωνίσει τρόφιμα, νὰ μὴν γνωρίζει πόσο κάνει μία φρατζόλα ψωμί, ἕνα λίτρο γάλα, ἕνα κιλὸ κρέας.
Νὰ μὴν ξέρει πόσο κάνει τὸ εἰσιτήριο στὰ μέσα μαζικῆς μεταφορᾶς, νὰ μὴν ἔχει ἀγοράσει ποτὲ ἕνα σουβλάκι, νὰ μὴν ξέρει πόσο κάνει ἕνα πακέτο τσιγάρα, μία μπύρα.
Νὰ μὴν ἔχει πληρώσει ποτὲ ἐνοίκιο, νὰ μὴ γνωρίζει πόσο κοστίζει μία κάρτα γιὰ κινητό, νὰ μὴν ξέρει πόσο κοστίζει τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα καὶ ἡ θέρμανση ἀκόμα καὶ γιὰ μία μικρὴ γκαρσονιέρα.
Προφανῶς καὶ μπορεῖ κάπου νὰ ὑπάρχει μία μελέτη ποὺ κάνοντας διάφορες ὑποθέσεις (ποὺ στὴν πραγματικότητα ποτὲ δὲν ἐπαληθεύονται) θὰ ὑποστηρίζει ὅτι μὲ 200 εὐρὼ δὲν πεθαίνεις ἀπὸ τὴν πείνα, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει τίποτα στὴν πραγματικὴ ζωή.
Ὅμως, ὅλα αὐτὰ εἶναι ἕνα σύμπτωμα εὐρύτερο καὶ ἀφορᾶ ἕνα σημαντικὸ μέρος τῆς.... πολιτικῆς ἐλὶτ τῆς χώρας (ὅλων τῶν κομμάτων): μία ἀδυναμία νὰ κατανοήσουν πῶς ζοῦν οἱ ἄνθρωποι σὲ αὐτὴ τὴ χώρα.
Τὸ εἴχαμε δεῖ καὶ τὰ προηγούμενα χρόνια ὅταν ἔρχονταν διάφοροι, ἐκπρόσωποι τῆς Τρόικας ἀλλὰ καὶ ἐγχώριοι «εἰδικοὶ» καὶ ἔλεγαν ὅτι στὴν Ἑλλάδα πρέπει νὰ γίνουμε «ἀνταγωνιστικοὶ ὡς πρὸς τὸ κόστος ἐργασίας.
Μὲ αὐτές, ὅμως, τὶς λογικὲς καὶ φτάσαμε νὰ θεωροῦμε «καταπολέμηση τῆς ἀνεργίας» τὶς θέσεις μερικῆς ἀπασχόλησης τῶν 300 καὶ 400 εὐρώ.
Ὅμως, μὲ τέτοιους μισθοὺς οὔτε μπορεῖ νὰ ζήσει κανεὶς μὲ ἀξιοπρέπεια, οὔτε νὰ πάρει μπροστὰ ἡ ἀγορά.
Τέτοιοι μισθοὶ δὲν σημαίνουν μόνο ἐξαθλίωση τῶν ἐργαζομένων, ἀλλὰ καὶ ὑποτονικὴ ἀγοραστικὴ κίνηση καὶ μαγαζιὰ ποὺ ἀναγκάζονται νὰ κλείσουν.
Ἐὰν θέλουμε πραγματικὰ ἀνάπτυξη ποὺ νὰ ἀφορᾶ τὴν κοινωνία καὶ ὄχι ἁπλῶς τοὺς «οἰκονομικοὺς δεῖκτες», τότε πρέπει νὰ ξεφύγουμε ὁριστικὰ ἀπὸ τὴ λογικὴ τῶν μισθῶν πείνας στὸ ὄνομα τῆς ἀνταγωνιστικότητας.
Καὶ καλὸ εἶναι στὴν κυβέρνηση νὰ θυμοῦνται ὅτι ἡ δυσαρέσκεια τῆς προηγούμενης δεκαετίας, αὐτὴ ποὺ ἔριξε κυβερνήσεις καὶ ἔφθειρε κόμματα, μὲ τελευταῖο παράδειγμα τὸν Τσίπρα, δὲν ἀφοροῦσε ὅτι δὲν εἴχαμε «ἐπιτελικὸ κράτος».
Ἀφοροῦσε τὴν ἀνεργία, τὴν ἀπώλεια ἀγοραστικῆς δύναμης, τὴν αἴσθηση ἐξαθλίωσης.
Αὐτὸ εἶναι τὸ πραγματικὸ πολιτικὸ στοίχημα.
tovimaΝὰ μὴν ξέρει πόσο κάνει τὸ εἰσιτήριο στὰ μέσα μαζικῆς μεταφορᾶς, νὰ μὴν ἔχει ἀγοράσει ποτὲ ἕνα σουβλάκι, νὰ μὴν ξέρει πόσο κάνει ἕνα πακέτο τσιγάρα, μία μπύρα.
Νὰ μὴν ἔχει πληρώσει ποτὲ ἐνοίκιο, νὰ μὴ γνωρίζει πόσο κοστίζει μία κάρτα γιὰ κινητό, νὰ μὴν ξέρει πόσο κοστίζει τὸ ἠλεκτρικὸ ρεῦμα καὶ ἡ θέρμανση ἀκόμα καὶ γιὰ μία μικρὴ γκαρσονιέρα.
Προφανῶς καὶ μπορεῖ κάπου νὰ ὑπάρχει μία μελέτη ποὺ κάνοντας διάφορες ὑποθέσεις (ποὺ στὴν πραγματικότητα ποτὲ δὲν ἐπαληθεύονται) θὰ ὑποστηρίζει ὅτι μὲ 200 εὐρὼ δὲν πεθαίνεις ἀπὸ τὴν πείνα, ἀλλὰ αὐτὸ δὲν σημαίνει τίποτα στὴν πραγματικὴ ζωή.
Ὅμως, ὅλα αὐτὰ εἶναι ἕνα σύμπτωμα εὐρύτερο καὶ ἀφορᾶ ἕνα σημαντικὸ μέρος τῆς.... πολιτικῆς ἐλὶτ τῆς χώρας (ὅλων τῶν κομμάτων): μία ἀδυναμία νὰ κατανοήσουν πῶς ζοῦν οἱ ἄνθρωποι σὲ αὐτὴ τὴ χώρα.
Τὸ εἴχαμε δεῖ καὶ τὰ προηγούμενα χρόνια ὅταν ἔρχονταν διάφοροι, ἐκπρόσωποι τῆς Τρόικας ἀλλὰ καὶ ἐγχώριοι «εἰδικοὶ» καὶ ἔλεγαν ὅτι στὴν Ἑλλάδα πρέπει νὰ γίνουμε «ἀνταγωνιστικοὶ ὡς πρὸς τὸ κόστος ἐργασίας.
Μὲ αὐτές, ὅμως, τὶς λογικὲς καὶ φτάσαμε νὰ θεωροῦμε «καταπολέμηση τῆς ἀνεργίας» τὶς θέσεις μερικῆς ἀπασχόλησης τῶν 300 καὶ 400 εὐρώ.
Ὅμως, μὲ τέτοιους μισθοὺς οὔτε μπορεῖ νὰ ζήσει κανεὶς μὲ ἀξιοπρέπεια, οὔτε νὰ πάρει μπροστὰ ἡ ἀγορά.
Τέτοιοι μισθοὶ δὲν σημαίνουν μόνο ἐξαθλίωση τῶν ἐργαζομένων, ἀλλὰ καὶ ὑποτονικὴ ἀγοραστικὴ κίνηση καὶ μαγαζιὰ ποὺ ἀναγκάζονται νὰ κλείσουν.
Ἐὰν θέλουμε πραγματικὰ ἀνάπτυξη ποὺ νὰ ἀφορᾶ τὴν κοινωνία καὶ ὄχι ἁπλῶς τοὺς «οἰκονομικοὺς δεῖκτες», τότε πρέπει νὰ ξεφύγουμε ὁριστικὰ ἀπὸ τὴ λογικὴ τῶν μισθῶν πείνας στὸ ὄνομα τῆς ἀνταγωνιστικότητας.
Καὶ καλὸ εἶναι στὴν κυβέρνηση νὰ θυμοῦνται ὅτι ἡ δυσαρέσκεια τῆς προηγούμενης δεκαετίας, αὐτὴ ποὺ ἔριξε κυβερνήσεις καὶ ἔφθειρε κόμματα, μὲ τελευταῖο παράδειγμα τὸν Τσίπρα, δὲν ἀφοροῦσε ὅτι δὲν εἴχαμε «ἐπιτελικὸ κράτος».
Ἀφοροῦσε τὴν ἀνεργία, τὴν ἀπώλεια ἀγοραστικῆς δύναμης, τὴν αἴσθηση ἐξαθλίωσης.
Αὐτὸ εἶναι τὸ πραγματικὸ πολιτικὸ στοίχημα.
orthodoxia-ellhnismos
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου