Ο Ν. ΝΗΣΙΩΤΗΣ, Ο Π. ΝΕΛΛΑΣ ΚΑΙ Η ΘΕΟΛΟΓΙΚΗ ΓΕΝΙΑ ΤΟΥ '60
του Σωτήρη Γουνελά
Ο ΝΗΣΙΩΤΗΣ ΤΟΥ ΟΙΚΟΥΜΕΝΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΤΟΥ ΚΑΛΑΪΤΖΙΔΗ
Αμέσως-αμέσως λοιπόν ορίζει την ουσία αυτής της ιδιαίτερης θεολογίας! «Και οι δύο κατάλαβαν και βίωσαν ότι ο άνθρωπος αντλεί την ύπαρξή του, ως μέλος της Εκκλησίας, από την προσωπική σχέση με τον Πατέρα, σχέση που την ζωοποιεί η άκτιστη χάρη της θείας αγάπης». Δεν προσθέτει κάτι άλλο, πιστεύει πως η πρότασή του είναι αληθινή και έτσι δεν μπορούμε να καταλάβουμε τι εννοεί σαν “Πατέρα”, τον Κύριο ή την Αιτιώδη Αρχή της Οντολογικής Τριάδος που έγινε καθεστώς από τον κ. Γιανναρά και τον κ. Ζηζιούλα;
Ο κ. Γουνελάς στην αγαθότητά του πιστεύει πως αυτή η πρόταση είναι εκκλησιαστική και μάλιστα ορθόδοξη! Μέγας είσαι Κύριε και θαυμαστά τα έργα Σου και τα μη-έργα Σου!
Ο Κύριος στα Ευαγγέλια όταν μιλούσε για τον Πατέρα εννοούσε την θεότητά Του, όχι τον Πατέρα! Οι σημερινοί “θεολόγοι” επειδή θέλουν να κρατήσουν την προσωπικότητά τους, την πτώση μας δηλαδή, επινόησαν μια απίστευτη πίστη, η οποία εξελίσσει την παραδοσιακή πίστη των Πατέρων και λέει πως, εφόσον διαθέτουμε υπόσταση, λόγω του ενυπόστατου, είμαστε υιοί θεού κατά φύσιν, επομένως μπορούμε να ομιλούμε όχι για κατ' εικόνα πλέον αλλά για ομοούσιον τω πατρί, άνθρωπο, πιστό! Ο κ. Γουνελάς μας εκθέτει αμέσως παρακάτω όλα τα κεντρικά, κομβικά σημεία της εν λόγω εξελίξεως!
Ας ξεκινήσουμε όμως με μια “πρόταση” που βρίσκεται στην σελίδα 287 του βιβλίου, στην απάντηση του κ. Ηλ. Παπαγιαννόπουλου: «Η Ιστορία είναι ένα κατεξοχήν νεωτερικό μέγεθος και η συνύφανσή του με μιαν ανθρωπολογία που θα εξακολουθεί να τρέφεται από την Ορθόδοξη θεολογία απαιτεί εξαιρετική λεπτότητα και δημιουργικότητα».
Φαίνεται εδώ ξεκάθαρα γιατί οι “θεολόγοι” μας πιστεύουν πως είναι Χριστιανοί και μάλιστα Ορθόδοξοι. Χρησιμοποιούν την Ορθοδοξία όπως ακριβώς ο Αυγουστίνος και ο Ακινάτης το Άγιο Πνεύμα, σαν μια δύναμη που βοηθά τον Νου του πιστού ή του θεολόγου. Η Ορθοδοξία είναι η δύναμίς τους σ' έναν συνεχώς μεταβαλλόμενο κόσμο!
Ο κ. Γουνελάς λοιπόν αρχίζει να φωτίζει τα πάντα ήδη από την σελίδα 236: «Η άλλη όψη του Νησιώτη είναι η έξοδος του στον δυτικό κόσμο! Στην Ελβετία γνώρισε την σκέψη του Ε. Μπρούνερ, του Καρλ Γιούνγκ, στην Γερμανία του Γιάσπερς και του Μπαρτ! Με αυτά τα εφόδια γράφει την διατριβή του με θέμα Υπαρξισμός και χριστιανική πίστις πραγματοποιώντας την ΠΡΩΤΗ συνθετική και κριτική προσέγγιση περιοχών της θεολογίας άγνωστων στην Ελλάδα, ή άγνωστων όσον αφορά την προσέγγισή τους από ορθόδοξη θεολογική σκοπιά».
Ας προσθέσουμε μια επεξήγηση στο ξεκαθαρισμένο ήδη τοπίο! Ο Στέλιος Ράμφος, ο μεγάλος απών από την κριτική σκοπιά των επιγόνων της θεολογίας του '60, το τρομακτικό alter ego των θεολόγων μας, οι οποίοι πιστεύουν πως λένε διαφορετικά πράγματα από τον κ. Ράμφο, οι οποίοι εκθειάζουν το έργο του Σάββα Αγουρίδη αλλά δεν τολμούν να ομολογήσουν πως είχε τέλεια εφαρμογή το έργο αυτό στο υβριστικό κείμενο του Ράμφου “Το Μυστικό του Ιησού”, οι οποίοι υμνούν τον κ. Βασιλειάδη χωρίς να υπολογίζουν πως είναι ένας μεγάλος οπαδός του κ. Ράμφου, ο κ. Ράμφος λοιπόν γράφει μια πραγματική πρόταση, στον “Καημό του Ενός”.
«Η ορθόδοξη Εκκλησία, λοιπόν, βρίσκεται στην δύσκολη θέσι να υπάρξη σ' ένα κόσμο, τον οποίο όχι μόνο, ευθέως τουλάχιστον, δεν συνοικοδόμησε, αλλά, το σπουδαιότερο, θεμέλια του οποίου είναι τα ίδια τα αίτια του Σχίσματος. Δεν αρκεί επομένως η συμφωνία των απόψεων, απαιτείται και προκαταβολική εσωτερική προσαρμογή των ορθοδόξων λαών στα Ιστορικά δεδομένα της Δύσεως».
Αυτή λοιπόν την “προκαταβολική εσωτερική προσαρμογή”, μας περιέγραψε λίγο πριν στην περίπτωση του Νησιώτη ο κ. Γουνελάς!
Στη σελίδα 237, συναντούμε το Apex Mentis, του ζεύγους Νησιώτη-Γουνελά! «Οι Πατέρες εισάγουν την προσωπική μετοχή στον Λόγον, όστις γίνεται Αλήθεια μόνο δια ζωής». Μετοχή στον Λόγον των Στωικών, του Ηρακλείτου, δεν διευκρινίζεται!
«Ο θεολόγος, πάντως, κοινωνεί με τον Θεό, δεν τον αναζητά, ο Θεός ενεργεί μέσα του και μέσα απ' αυτόν αναδημιουργείται και ανακαινίζεται ο κόσμος». Εδώ φανερώνεται και η διαφορά του θεολόγου από τον απλό πιστό! Ο πιστός αναζητά τον Θεό, ίσως ματαίως, εφόσον βρίσκεται ήδη μέσα στους θεολόγους, οι οποίοι είναι προορισμένα πρόσωπα και καλό είναι να έχουμε μαζί τους την Σχέση που είχαν και οι μαθητές του Πυθαγόρα: “Αυτός έφα”!
Ο νέος-θεολόγος, ένα κανάλι μέσα από το οποίο σώζεται ο κόσμος. Ένα Medium, απ' αυτά που σε άλλες εποχές σήκωναν τραπέζια;
Με τον Παναγιώτη Νέλλα, όλα ξεκινούν από την Αρχή, από το Μηδέν. Η ανοικοδόμηση της πίστεώς μας είναι απαραίτητη, εφόσον η παραμόρφωση της πνευματικής παράδοσης σε Ανατολή και Δύση είναι δεδομένη.
Μετά το ξεκαθάρισμα των δερμάτινων χιτώνων στην σελίδα 257 διαβάζουμε πως «προωθήθηκε η θεολογία ως συνέχεια, σπουδή και προέκταση της πατερικής, μιας δηλαδή κάθε άλλο παρά ατομικής θεολογίας».
Ενώ έχουμε ήδη διαβάσει την πνευματική διαθήκη του Παν. Νέλλα στην σελίδα 246 και η οποία φωτίζει την νέα θεολογία επαρκώς: «Πράγματι, γνωρίζω ότι βαπτίστηκα, αλλά δεν νιώθω πως αναγεννήθηκα. Πώς όμως να προσεύχομαι, να κοινωνώ, να εξομολογούμαι, δηλαδή να ενεργώ ασυνείδητα, όταν δεν έχω την απαραίτητα γι' αυτό προϋπόθεση; Τη συνείδηση ότι υπάρχω στο χώρο αυτό;».
Αγαπητέ κ. Γουνελά, αυτός είναι ο σύγχρονος ορισμός της ατομικότητος!
Σύμφωνα με το νέο εξελιγμένο τοπίο λοιπόν, οι Χριστιανοί δεν χρειάζεται να ασκητεύουν στις ερήμους για να αποκτήσουν αυτά που υποσχέθηκε ο Χριστός να δώσει σε όσους τον ακολουθήσουν, πρέπει να αποκτήσουν τα εφόδιά τους στη χώρα του Μηδενός, που είναι η σύγχρονη Δύση, και μ' αυτά τα εφόδια να εκμηδενίσουν με την σειρά τους και ό,τι έχει απομείνει από την παράδοσί μας!
Γιατί όλη αυτή η Ιστορία είναι θεολογία;
Ίσως δεν το μάθουμε ποτέ μας!
Αμέθυστος
Συνέδριο για τον Νίκο Νησιώτη
6 Απριλίου 2013
Το συνέδριο μεταδίδεται ραδιοφωνικά από τον Ραδιοφωνικό Σταθμό "Ορθόδοξη Μαρτυρία". Για να ακούσετε διαδικτυακά, πατήστε εδώ.
Ο Νίκος Νησιώτης αποτελεί ίσως τον πλέον αντιπροσωπευτικό και αναγνωρισμένο ορθόδοξο θεολόγο στο πλαίσιο της σύγχρονης Οικουμενικής Κίνησης. Μετά τις σπουδές του στη Θεολογική Σχολή Αθηνών (1942-1947) τράπηκε για μεταπτυχιακές σπουδές στην Ελβετία και το Βέλγιο, παρακολουθώντας μαθήματα κοντά σε κορυφαίους εκπροσώπους του θεολογικού και φιλοσοφικού πνεύματος της εποχής (E. Brunner, Κ. Barth, K. Jaspers, C. G. Jung κ.ά). Αφού έλαβε το Μεταπτυχιακό Δίπλωμα (1955), επέστρεψε στην Αθήνα, ετοιμάζοντας και υποβάλλοντας την πρωτοποριακή για την εποχή του Διδακτορική Διατριβή με τίτλο «Υπαρξισμός και Χριστιανική Πίστις κατά τον S. Kierkegaard και τους Σύγχρονους Υπαρξιστάς Φιλοσόφους K. Jaspers, M. Heidegger και J-P. Sartre», η οποία και αποτέλεσε την πρώτη ουσιαστική γνωριμία του ελληνικού κοινού με τον Υπαρξισμό και την πρώτη κριτική αποτίμησή του από πλευράς ορθοδόξου, ασκώντας έμμεσα ή άμεσα σημαντική επιρροή στη μετέπειτα πορεία της θεολογικής σκέψης στην Ελλάδα. Αποτελώντας τον κατεξοχήν πρεσβευτή της ειρήνης και της καταλλαγής δραστηριοποιήθηκε ενεργά στο πλαίσιο του οικουμενικού διαλόγου [ως Αναπληρωτής Γενικός Γραμματέας του ΠΣΕ, (1968-1972), ως ορθόδοξος παρατηρητής στην Β’ Βατικανή Σύνοδο, ως μέλος Πανορθόδοξων Διασκέψεων, και ως Πρόεδρος του Τμήματος «Πίστις και Τάξις» (1977-1982) κ.ά.], ενώ υπηρέτησε ως Καθηγητής και Διευθυντής στο Οικουμενικό Ινστιτούτο του Bossey (1956-1974), στη Θεολογική Σχολή της Γενεύης, και στη Θεολογική Σχολή Αθηνών. Ο Νησιώτης θα είναι ο πρώτος που...
θα εισάγει και θα διδάξει επί χρόνια στο ελληνικό πανεπιστημιακό περιβάλλον της Θεολογικής Σχολής Αθηνών το γνωστικό αντικείμενο της Φιλοσοφίας και Ψυχολογίας της Θρησκείας.
Εκτός από την πανεπιστημιακή και οικουμενική σταδιοδρομία και ακτινοβολία του, τα ενδιαφέροντά του θα καλύψουν με ιδιαίτερο ζήλο και το χώρο του Αθλητισμού. Αθλητής ο ίδιος κατά τη νεότητά του, θα υπηρετήσει με ζήλο την ολυμπιακή ιδέα ως Αντιπρόεδρος της Διεθνούς Επιτροπής Ολυμπιακών Αγώνων (1975-1986) και ως Πρόεδρος της εφορείας της ΔΟΕ (1977-1986), επιδιώκοντας την αναβίωση του γνήσιου ολυμπιακού αθλητικού ιδεώδους.
Με τον αιφνίδιο θάνατό του άφησε πίσω του ένα πελώριο συγγραφικό έργο με το οποίο άνοιξε δρόμους σε αχαρτογράφητες μέχρι τότε περιοχές. Η πρώτη κριτική αξιολόγηση και ανάδειξη της σπουδαιότητας της σκέψης του Υπαρξισμού, η επεξεργασία και η έμφαση σε μια Πνευματολογική θεώρηση της Χριστολογίας και της Εκκλησιολογίας, το άνοιγμα και ο γόνιμος διάλογος της Θεολογίας προς τη σύγχρονη επιστήμη και τον πολιτισμό, η σχέση θεολογίας, ανθρωπολογίας και αθλητισμού, αποτελούν επιμέρους μόνο όψεις της σπουδαίας και πολυσχιδούς παρακαταθήκης που μας έχει αφήσει.
Για να αξιολογήσει κριτικά και να τιμήσει όπως αρμόζει το σπουδαίο και πολυσχιδές αυτό έργο, η Ακαδημία θεολογικών Σπουδών Βόλου αποφάσισε να αφιερώσει το δεύτερο συνέδριο της σειράς «Θεολογικές Προσωπογραφίες» (που αναφέρονται στις σημαντικότερες μορφές της νεοελληνικής θεολογίας) στον Νίκο Νησιώτη. Το Συνέδριο αυτό θα πραγματοποιηθεί στις 6 Απριλίου 2013 στο Βόλο, και θα επιχειρήσει μια πρώτη νηφάλια και κατά το δυνατό σφαιρική και κριτική αξιολόγηση της προσωπικότητας και του πολύπλευρου έργου του αείμνηστου θεολόγου.
Πληροφορίες στη γραμματεία της Ακαδημίας Θεολογικών Σπουδών Βόλου
Δείτε επίσης τις παρακάτω αναρτήσεις μας που αφορούν την θεολογία του '60.
Φυσικά κανείς δέν μπορεί να αμφισβητήσει την επιτυχία του κ.Καλαϊτζίδη και της Ακαδημίας Βόλου που είναι το δημιούργημα του. Και είναι όπως και ο ίδιος ισχυρίζεται ένα αληθινό κατόρθωμα με διεθνή αναγνώριση. Όσον αφορά όμως το αντικείμενο το οποίο υπηρετούν, την επιστημονική θεολογία, κανένας λόγος, καμμία αμφιβολία. Διότι ακριβώς το αντικείμενο αμφισβητείται και δημιουργεί προβλήματα. Κανένας λόγος π.χ. για τη σχέση της Ακαδημίας με τον Αγουρίδη, τον οποίο ακόμη και ο Επίσκοπος αποκαλούσε δάσκαλο. Κανένας λόγος για τη συγγραφή νέου Ευαγγελίου απο τον Αγουρίδη, για την προσχώρησή του στην αίρεση του Μούν. Κανένας λόγος για τον καρπό αυτής της επιστημονικής θεολογίας που αποτελεί το βιβλίο του Ράμφου το μυστικό του Ιησού. Το οποίο εκθειάζεται απο τον Βασιλειάδη, ενεργό μέλος της Ακαδημίας, σαν το πρώτο μεταπατερικό βήμα της Θεολογίας. Το οποίο όμως περιέχει όλα όσα προσάπτουν στην ακαδημία. Δηλ. την αθεΐα, διότι ο Ράμφος με την βοήθεια όλου του εκδοτικού οίκου του Αγουρίδη, «αποδεικνύει» ότι ο Χριστός δέν είναι ο Θεός, αλλά ένας σημαντικός δάσκαλος ηθικής.
Κανένας λόγος για τον ρόλο του Μπάρτ στην Κρυστάλλωση των θεολογικών θέσεων της Ακαδημίας. Κανένας λόγος για τις επιτυχημένες ακαδημαϊκές καρριέρες που απολαμβάνουν οι συντελεστές της Ακαδημίας. Για την εξουσία που διαθέτουν μέσω του παιδαγωγικού ινστιτούτου και του Γιαγκάζογλου.
Κανένας λόγος για πόση Χριστιανική πίστη θυσιάστηκε για να επιτευχθεί η μεγαλειώδης πορεία προς την δόξα.
Διότι η αλήθεια είναι κ.Καλαϊτζίδη πώς η Ακαδημία δέν είναι μόνον ένας τόπος γνώσεων και ανταλλαγής επιστημονικής ενημερώσεως. Και για αυτό τον λόγο κατηγορείται.
2 σχόλια:
Συμπερασμα απο το βιογραφικο του Νησιωτη . Ο εχων 2 χιτωνες δινει τον εναν ειδικα αν ειναι παλιος και του λειπουν κουμπια . Ο εχων τρεις με τεσσερις θεσεις παιρνει και πεμπτη . Α.Μ
'Ο Κύριος στα Ευαγγέλια όταν μιλούσε για τον Πατέρα εννοούσε την θεότητά Του, όχι τον Πατέρα!'
Δηλαδή;
Δημοσίευση σχολίου