Η απαξίωση του Μοναχισμού από π. Θεόδωρο και π. Νικόλαο!

ΣΧΟΛΙΑ ΤΟΥ ΙΣΤΟΛΟΓΙΟΥ "ΕΝ ΤΟΥΤΩ ΝΙΚΑ" ΓΙΑ ΤΑ ΛΕΓΟΜΕΝΑ ΤΟΥ π. ΘΕΟΔΩΡΟΥ ΖΗΣΗ ΚΑΙ ΤΩΝ ΣΥΝ ΑΥΤΩ!

Είχαμε αναφέρει ότι θα σχολιάσουμε τα λεγόμενα του π. Θεόδωρου Ζήση και των συν αυτώ, δια τα όσα αφορούν την αντιμετώπιση των αιρετικών Οικουμενιστών.

Μας λέγουν λοιπόν:

«Συναντηθήκαμε, λοιπόν, πολλὲς φορὲς μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες Πατέρες, οἱ ὁποῖοι στὸ θέμα τῆς Διακοπῆς τοῦ Μνημοσύνου καὶ τῆς Ποιμαντικῆς διευθετήσεως τῶν πιστῶν, οἱ ὁποῖοι ἀκολουθοῦν τοὺς ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διακοπὴ Μνημοσύνου, ἔχουν μία θεση, θὰ ἔλεγα, αὐστηρή, δὲν τὴν χαρακτηρίζω μὲ ἄσχημο τρόπο. Μπορεῖ ἡ θέση αὐτὴ ἡ αὐστηρή, νὰ εἶναι στὰ ὅρια τῆς ἀκριβείας, ἀλλὰ ὅπως πολλοὶ Ἅγιοι Πατέρες λένε, καὶ ὁ Ἅγιος Νικόδημος ὁ Ἁγιορείτης, ὅτι στὴν Ἐκκλησία μας ὑπάρχουν δύο εἴδη κυβερνήσεως-διοικήσεως, ὑπάρχει ἡ Ἀκρίβεια καὶ ἡ Οἰκονομία. Καὶ πολλὲς φορές, ὅταν οἱ συνθῆκες τὸ ἐπιβάλλουν, δὲν ἐφαρμόζουμε τὴν ἀκρίβεια, γιατὶ θὰ κάνει κακὸ ἡ ἐφαρμογή της, ἐφαρμόζουμε τὴν Οἰκονομία».

Κατά τους Πατέρες της Εκκλησίας τέσσερις είναι οι όροι της Οικονομίας και που θα πρέπει να θυμούνται ο π. Θεόδωρος και οι συν αυτώ:

Πρώτος, τό μή «τί τών κειμένων (θείων εντολών) αθετείν καθόλου» (Θεόδωρου Στουδίτου, PG. 99, 984). Ενταύθα ισχύει ο λόγος του αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου «Οικονομητέον γάρ ένθα μή παρανομητέον»

Δεύτερος όρος είναι η διάθεσις, όπως μη καταλύεται η ακρίβεια. Ότε δέ αύτη χαλαρούται έξ ανάγκης «κατά καιρόν και λόγον», δέον 
ίνα μη υπάγεται τις «πρός το σφοδρότερον» ατελές, με συνέπειαν να ζημιούνται «τα τελεώτερα» (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 984). 

Τρίτος όρος, το πρόσκαιρον. «Τούτο γάρ η οικονομία, η πρός καιρόν» (τού αυτού PG. 99, 1088). Διότι, ώς λέγει ο Θεοφύλακτος, «ο κατ' οικονομίαν ποιών τι, ούχ ώς απλώς καλόν τούτο ποιεί, άλλ' ώς πρός καιρόν χρειώδες» (Πηδάλιον, σ. 56). 

Τέταρτος δέ όρος είναι ή η μετάνοια εκείνου, χάριν του οποίου γίνεται η οικονομία, και η επιστροφή του πρός την σώζουσα τάξιν της ακρίβειας ή, έν περιπτώσει αμετανοησίας τούτου, η επανάκαμψις του ασκούντος την οικονομίαν είς την ακρίβειαν. «Ώστε της οικονομίας παρελθούσης, η ακρίβεια και οι Αποστολικοί Κανόνες πρέπει να έχουν τον τόπο τους» γράφει ο άγιος Νικόδημος ο Αγιορείτης (Πηδάλιον, σ. 57). Τοιουτοτρόπως η οικονομία γίνεται η έν ανάγκη οδός πρός την ακρίβειαν του θείου Νόμου. Οικονομία, ήτις δεν άγει είς την ακρίβειαν, ουδέ συντελεί είς μετάνοιαν, αλλά αμνηστεύει την διηνεκή χαλάρωσιν της ακριβούς τηρήσεως των θείων εντολών και συντελεί είς παράβασιν του Ευαγγελικού και Κανονικού νόμου, δεν είναι η οικονομία του Θεού. Αύτη είναι η «υπό του Σατανά οικονομία», ήτις χαρακτηρίζεται ώς «αντιχριστιανική προδρομία» (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1025).

«Οἱ Ἁγιορεῖτες Πατέρες, λοιπόν, οἱ ὁποῖοι δὲν ἔχουν ποίμνιο καὶ ἔχουν τὰ κελιά τους θέλουν νὰ ἐφαρμόσουν τὴν Ἀκρίβεια. Δηλ. λένε ὅτι θὰ πρέπει νὰ πηγαίνουν καὶ νὰ ἐκκλησιάζονται οἱ πιστοὶ μόνον σὲ ἱερεῖς, οἱ ὁποῖοι ἔχουν διακόψει τὸ Μνημόσυνο καὶ νὰ μὴν πηγαίνουν πουθενὰ ἀλλοῦ νὰ ἐκκλησιάζονται».

Οι Αγιορείτες πατέρες μου, οι μοναχοί  κυρίως, πρωτοστατούσαν είς τους αντιαιρετικούς αγώνας. Κατά της αιρέσεως π.χ. του δυσσεβούς Νεστορίου, πρωταγωνιστούσιν έν μέν Εφέσω ο άγιος Κύριλλος Αλεξανδρείας, έν δέ Κωνσταντινουπόλει ο έγκλειστος μοναχός άγιος Δαλμάτιος (Μ. 4, 1257, 1260). Εναντίον της αιρέσεως του Μονοθελητισμού, προεξάρχει ο μοναχός άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής (PG. 90, 84). 

Πρός την αίρεσιν της Εικονομαχίας, προμάχεται ο και μοναχός γενόμενος άγιος Ιωάννης ο Δαμασκηνός (PG. 94, 452-453). Κατά της Μοιχειανικής αιρέσεως, εξεγείρεται πρώτος ο μοναχός άγιος Θεόδωρος ο Στουδίτης (PG. 99, 137). Εναντίον της αιρέσεως των παπικών Βαρλαάμ και Ακινδύνου, πρόμαχος και προαγωνιστής της ευσεβείας αναδεικνύεται ο μοναχός και κατόπιν Μητροπολίτης Θεσσαλονίκης άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (Μ. 26, 191). 

Διατί η πρωτοπορία αύτη των μοναχών έν τοίς αντιαιρετικοίς αγώσι; Διότι«έργον...μοναχού (εστί) μηδέ το τυχόν ανέχεσθαι καινοτομείσθαι το Ευαγγέλιον» του Θεού (Θεοδώρου Στουδίτου, PG. 99, 1049). Τούτο δέ, και «ίνα μή, υπόδειγμα τοίς λαϊκοίς προτιθέμενοι (οι μοναχοί) αιρέσεως και αιρετικής συγκοινωνίας, της υπέρ αυτών (των λαϊκών) απωλείας λόγον υφέξωσιν (οφείλωσι να δώσωσιν έν ημέρα Κρίσεως)» (αυτόθι). 

Σήμερον δέ, ώς γνωστόν, πολλή η καταδρομή των αιρέσεων. Μεγάλη η πτώσις προϊσταμένων κατά τόπους Εκκλησιών. Πρωτοφανής η ακηδία των εκκλησιαστικών. Αναιδής η αθέτησις της πίστεως. Αδίστακτος η παράβασις των Κανόνων. Πεπαρρησιασμένη η κακή κοινωνία μετά των αιρετικών. Ποιμένες πίπτουσι, λαοί αποστατούσι και Ορθόδοξοι είς απώλειαν απάγονται. Τούτων δέ γινομένων, «σιγά μέν...τα των ευσεβούντων στόματα, ανείται (εγείρεται επιθετικώς) δέ πάσα βλάσφημος γλώσσα» (Μ. Βασιλείου, PG. 32, 480). Kαι, «εί κατά την αυτήν ορμήν υπορρέει επί το χείρον τα πράγματα, ουδέν έσται το κωλύον, είσω (εντός) ολίγου χρόνου, πρός άλλο τι σχήμα παντελώς μεθαρμοσθήναι τάς Εκκλησίας (να αλλοιωθώσιν αί Εκκλησίαι)» (του αυτού, PG. 32, 424). 

«Εί, ούν μοναχοί εισί τινες έν τοίς νύν καιροίς, διεξάτωσαν (τούτο) επί των έργων», λέγουσιν οι Άγιοι διά αγίου Θεοδώρου του Στουδίτου. Των έργων, δηλαδή, αξιολόγου αντιαιρετικού αγώνος (PG. 99, 1049). 

Οπότε κακώς τους κατακρίνετε στην ομιλία σας!

«Εἰρωνεύτηκαν, μάλιστα, κάποιες φορὲς ἐμᾶς, ἀπὸ τὸ ἀκροατήριο, οἱ ὁποῖοι εἴπαμε ὅτι θὰ πᾶμε νὰ ἐκκλησιαστοῦμε σὲ κάποια ἐκκλησία, ἔστω κι ἂν ἐκεῖ δὲν ἔχουν διακόψει τὸ Μνημόσυνο. Δηλ. ἡ διαφορά μας εἶναι ὅτι ἡ διακοπὴ Μνημοσύνου σημαίνει καὶ διακοπὴ κοινωνίας μὲ ὅλη τὴν Ἐκκλησία;».

Πατέρες μου, οι άγιοι αναφέρουν ότι ό συμφυρμός με τους αιρετικούς και ή αδιαφορία στα θέματα επικοινωνίας μαζί τους «μας στερεί την παρρησία ενώπιον του Χριστού»:

«Επειδή όμως έφθασε έως έμέ ή διάδοσις ότι μερικοί έξ εκείνων οι οποίοι μένουν μαζί με την άγάπην σον ευρίσκονται εις αυτήν τήν άσθένειαν των λογισμών, και οι οποίοι παραχαράσσουν το ορθόν δόγμα περί τής Ένανθρωπήσεως του Κυρίου μέ διεστραμμένας γνώμας (των), έκρινα άναγκαίον νά... περιέχη ή επιστολή μας κάτι σχετικόν, το οποίον θά δύναται και νά οικοδόμηση τάς ψυχάς... Δια τούτο λοιπόν παρακαλούμεν αφ΄ ενός αί ίδέαι αυταί να τύχουν εκκλησιαστικής διορθώσεως και άφ' ετέρου να απέχετε άπό τήν επικοινωνιαν μέ τους αιρετικούς, αφού γνωρίζετε ότι ή εις αυτά αδιαφορία μας στερεί τήν παρρησίαν ενώπιον του Χριστού» (Μ. Βασιλείου, Ουρβικίω μονάζοντι, έπιστ. σξβ', Έκδ. «Ώφελίμου Βιβλίου» (ή μτφρ. Μπιλάλη Νικόδημου, αγιορειτου μονάχου).

Επίσης κατά τον άγιο Συμεών Θεσσαλονίκης απαγορεύεται ό συνεκκλησιασμός με τους αιρετικούς (ερμην. Περί του θείου ναού, κεφ. κη'). Το μνημόσυνο του αιρετικού είναι μολυσμός: «...Είτε πατήρ είτε μήτηρ είτε αδελφός ή οστισούν άλλος κατελείφθη μέχρι θανάτου κοινωνών τη αιρέσει, ...μή μνημονεύεσθαι έν τη λειτουργία..· πώς γαρ αν ό έτι ζών μετέχων τε της αιρετικής κοινωνίας και ούτως έκκομισθείς ληφθήσεται έν μνημοσύνοις κατά τήν μυσταγωγίαν τών ορθοδόξων; ουδαμώς» (Θ. Στουδίτου, Έπιστολαί, 552, Λύσεις διαφόρων κεφαλαίων).

Γράφει όδυρόμενος ό Μ. Βασίλειος τά παρακάτω, και είναι σαν νά περιγράφει τήν σύγχυση πού έπικρατεί στις ημέρες μας και τήν έκκοσμικευμένη σύγχρονη νοοτροπία:

«Γίνεται άρνησις (της Θεότητος) του Αγίου Πνεύματος και άπομακρύνεται (σ.σ. διώκεται) όποιος δύναται νά αποδείξη ψευδή τήν άρνησιν... Άλλά ποιός θά δώση είς τά βλέφαρα μου πηγήν δακρύων, διά νά κλαύσω επί πολλάς ημέρας τόν λαόν, ό οποίος μαζί με αύτάς τάς πονηράς διδασκαλίας σπρώχνεται εις τήν καταστροφή; Παρασυρονται (και τείνονται ευήκοα) τά ώτα τών απλούστερων. Ήδη πλέον έχει εξοικειωθεί (ό λαός) με την αιρετικήν δυσσέβειαν. Τά μικρά παιδιά τής Εκκλησίας (άπό νήπια) εκπαιδεύονται (και μεγαλώνουν) με τά ασεβή λόγια (της αιρέσεως). Από τους αιρετικούς τελούνται οι βαπτίσεις, οί κηδείες τών νεκρών, οι επισκέψεις τών ασθενών, ή παρηγοριά τών θλιβομένων, ή βοήθεια τών ταλαιπωρουμένων... Καθώς όλα αυτά τελούνται άπ' αυτούς, γίνονται μέσο συνδέσεως τών λαών με τους αιρετικούς, ώστε νά έχουν όλοι τό ίδιο φρόνημα. Συνεπώς έπειτα άπό λίγο καιρό -και αν ακόμα επικράτηση κάποια ελευθερία- δεν θά ύπάρχη πλέον ελπίδα νά επιστρέψουν στην επίγνωσι τής αληθείας, όσοι έχουν κυριευθή άπό τήν πολυχρόνια αυτή απάτη» (Μ. Βασιλείου, Προς Ιταλούς και Γάλλους Επισκόπους περί τής καταστάσεως και συγχύσεως τών 'Εκκλησιών, επιστ. σμγ, κεφ. 4, στιχ. 18-19 και 25-39 τομ. 7ος,Έκδ. «Ωφελίμου Βιβλίου», σελ. 62-63. Ή μτφρ. του άγιορείτου μοναχού Νικόδημου Μπιλάλη).

και σεις μας λέτε ότι θα συνεχίζετε να μεταβαίνετε σε αυτούς που κοινωνούν με τους ακοινωνήτους και να στέλνετε και τους πιστούς;

Ομιλείτε και λέτε ότι δεν πρέπει να διακόψετε την κοινωνία με την «Εκκλησία» λησμονώντας ότι Εκκλησία εστί «ενώσεως, συμφωνίας και ομονοίας όνομα»! Λησμονείτε ότι Εκκλησία σημαίνει σύναξη ομονοούντων προσώπων που είναι ενωμένα μεταξύ τους εξ΄ αιτίας της κοινής πίστης και κοινής ομολογίας! Ομιλείτε για μία «Εκκλησία» που γνωρίζετε ότι έχει χάσει κάθε συνοχή, συμφωνία και ομόνοια! «Οι της του Χριστού Εκκλησίας της αληθείας εισι· και οι μη της αληθείας όντες ουδέ της του Χριστού Εκκλησίας εισι», μας λέγει ο άγιος Γρηγόριος ο Παλαμάς (Συγγρ. Β΄, 627).Εκκλησία είναι σύναξη ψυχών  και σωμάτων δεμένων μεταξύ τους με την αλήθεια και την αγάπη, δηλαδή με τον Χριστό. Χωρίς αλήθεια και αγάπη και ομόνοια και συμφωνία η σύναξη είναι χωρίς Χριστό, και επομένως δεν είναι Εκκλησία! Είσθε σίγουροι ότι αυτή η «Εκκλησία» που εσείς δεν θέλετε να διακόψετε την κοινωνία, περιέχει την αλήθεια, δηλαδή τον Χριστό; 

Θα πρέπει να μας ξεκαθαρίσετε ποιά τα όρια της Εκκλησίας ώστε να γνωρίζει κανείς πότε είναι εντός και πότε εξέρχεται κανείς από αυτήν! Εκκλησία δεν είναι ούτε οι τοίχοι ούτε οι ορόφοι:

«Ἐκκλησία γὰρ οὐ τοῖχος καὶ ὄροφος, ἀλλὰ πίστις καὶ βίος» 

(Joannes Chrysostomus Scr. Eccl. : Homilia de capto Eutropio [Dub.] : Vol 52, pg 398, ln 8)

Αλλά ας θυμηθούμε τι ανέφερε ο Πατριάρχης;

(βλ. http://www.amen.gr/article/epistoli-bartholomaiou-se-ierwnumo-gia-tin-omologia-pistews)

Να θυμηθούμε επίσης ότι οι λεγόμενες ''Επίσημες Εκκλησίες'' είναι μέλη του Π.Σ.Ε. και μάλιστα ή της Ελλάδος ΙΔΡΥΤΙΚΟ ΜΕΛΟΣ; 

«Διότι, ἂν κάνει κανεὶς μία προέκταση αὐτῆς τῆς στάσεως κι ἂν ἐφαρμόσουμε τὸ «ὁ κοινωνῶν ἀκοινωνήτω ἀκοινώνητος ἔστω», τὸ ὁποῖο ἐπανειλημμένως τὸ τονίζουν αὐτοὶ οἱ Πατέρες Θὰ φτάσουμε σὲ μία κατάσταση, ἡ ὁποία οὐσιαστικῶς δὲν θὰ ἐπιτρέπει νὰ πηγαίνει κανεὶς πουθενά. Π.χ., καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Βουλγαρίας, καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Γεωργίας, καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ρωσίας, καὶ ἡ Ἐκκλησία τῆς Ἀντιοχείας, ποὺ δὲν πῆγαν στὴν Σύνοδο καὶ ἀπέρριψαν τὴν Σύνοδο, οἱ Προκαθήμενοί τους Μνημονεύουν τὸν Οἰκουμενικὸ Πατριάρχη! Ὁ Πατριάρχης Βουλγαρίας μνημονεύει τὸν Βαρθολομαῖο. Ὁ Πατριάρχης Γεωργίας μνημονεύει τὸν Βαρθολομαῖο. Καὶ οἱ ἄλλοι. Ἑπομένως καὶ αὐτοί, ἐπειδὴ μνημονεύουν τὸν Βαρθολομαῖο, τὸν ἀρχιοικουμενιστή, καὶ αὐτοὶ ἔχουν μολυνθεῖ στὴν πίστη καὶ τὰ μυστήριά τους εἶναι ἄκυρα και ἀνυπόστατα καὶ δὲν μποροῦν οἱ πιστοὶ νὰ πηγαίνουν;».

Εφ΄ όσον δεν έχουν μολυνθεί στην πίστη (κατ΄ εσάς, ασχέτως αν οι άγιοι μας λέγουν ότι το μνημόσυνο του αιρετικού Επισκόπου είναι μολυσμός), τότε προς τι διακόψατε το μνημόσυνο; Αν δεν μολύνονται οι Τοπικές Εκκλησίες που κοινωνούν με Αρχιοικουμενιστές θα μολυνθεί μία τοπική ενορία;

«Δηλαδή, ἐδῶ κάνουμε δύο διαφοροποιήσεις, μία στάση κατ’ Ἀκρίβειαν καὶ μία κατ’ Οἰκονομίαν. Οἱ Ἁγιορεῖτες ποὺ δὲν ἔχουν ποίμνιο…

    π. Νικόλαος Μανώλης: Γι’ αὐτοὺς εἶναι εὔκολο.

  π. Θεόδωρος Ζήσης: Γι’ αὐτοὺς εἶναι εὔκολο νὰ πᾶνε καὶ νὰ ἐκκλησιαστοῦν στὸ κελὶ τοῦ Ἱερομονάχου Χαρίτωνος, ἀπ’ ὅτι μαθαίνω, ὁ ὁποῖος ἔχει κόψει τὸ Μνημόσυνο· πηγαίνουν 20–30 πρόσωπα. Αὐτοὶ μποροῦν νὰ ἐφαρμόσουν τὴν ἀκρίβεια. Ἀλλὰ ὁ ἄλλος ὁ κόσμος ἐδῶ στὴν Θεσσαλονίκη, σὲ ἄλλες μεγάλες πόλεις, ὅπου δὲν ὑπάρχουν ἱερεῖς ποὺ ἔχουν διακόψει τὸ μνημόσυνο πολλοί, εἴμαστε τρεῖς μόνον καὶ εἴμαστε καὶ διωγμένοι ἀπὸ τοὺς ναούς μας, δὲν ἔχουμε ναοὺς τώρα! Ποῦ θὰ πάει, λοιπόν, αὐτὸς ὁ κόσμος νὰ ἐκκλησιαστεῖ τώρα, τὴ Μεγάλη Ἑβδομάδα, στὴν Ἀνάσταση, τὸ Πάσχα; Ποῦ θὰ πᾶν νὰ κοινωνήσουν; Δὲν ὑπάρχουν μυστήρια, δὲν ὑπάρχει χάρις, ἔφυγε ἡ χάρις;».

Κατά τον π. Θεόδωρο Ζήση και π. Νικόλαο Μανώλη, δεν μπορούν οι πιστοί να μεταβούν να κοινωνήσουν πουθενά διότι δεν υπάρχουν Ναοί που δεν μνημονεύονται οι Οικουμενιστές!! Λησμόνησαν φαίνεται τους αποτειχισμένους που ακολουθούν το Νέο ημερολόγιο και δεν ανήκουν στους παλαιοημερολογίτες! Λησμόνησαν τους αποτειχισμένους που ακολουθούν το παλαιό ημερολόγιο και δεν ανήκουν στους παλαιοημερολογίτες! Λησμόνησαν και αυτούς τους παλαιοημερολογίτες! Και μας λέγουν ότι δεν υπάρχουν ιερείς που να έχουν διακόψει το μνημόσυνο!!! Οπότε ας μεταβούν οι πιστοί στους Οικουμενιστές διότι δεν έφυγε η Χάρις!!! Ενώ στους υπολοίπους που αναφέραμε η Χάρις έχει φύγει;

«Καὶ ὅλοι γνωρίζουμε ὅτι εἶναι βασικὴ ἀλήθεια ἀπὸ τὴν Ἐκκλησιαστικὴ  Ἱστορία καὶ Κανονικὴ Παράδοση ὅτι μόνον ὅταν ὑπάρξει ὁριστικὴ καταδίκη τῆς αἱρέσεως καὶ τῶν αἱρετικῶν ἀπὸ Σύνοδο, τότε μόνο φεύγει ἡ χάρις ἀπὸ τὴν αἵρεση! Ὅταν δὲν ὑπάρξει ὁριστικὴ καταδίκη τῆς αἱρέσεως, τότε ἡ Ἐκκλησία κάνει Οἰκονομία καὶ ὑπάρχουν τοῦ κόσμου τὰ παραδείγματα μέσα ἀπὸ τὴν ἱστορία τῆς Ἐκκλησίας, βάσει τῶν ὁποίων παραδειγμάτων προκύπτει ὅτι στὶς περιπτώσεις αὐτὲς ἐφαρμόζουμε τὴν Οἰκονομία.»

Μάλιστα! Μάλλον λησμόνησαν οι πατέρες ότι δεν σώζει μόνον η Χάρις αλλά και η Αλήθεια! (Ιωάν. α΄ 17). Προτρέπουν λοιπόν να μεταβούν οι πιστοί να κοινωνήσουν εκεί που γνωρίζουν (εν γνώσει τους),  ότι υπάρχει το ψεύδος της αιρέσεως!

Οι άγιοι όμως μας νουθετούν λέγοντας:

Ώς γάρ  «πάν το έν αγνοία καθαρισθήσεται» ούτω το «έν γνώσει» (Ζ΄ Οικουμενικής Συνόδου, Μ. 13, 128) «κατακριθήσεται» (Μάρκ. ιστ΄ 16). 

«Ποῦ θὰ πάει αὐτὸς ὁ κόσμος νὰ ἐκκλησιαστεῖ, ἂν τοὺς ποῦμε ὅτι πρέπει νὰ ἀκολουθήσουν τὴν Ἀκρίβεια καὶ νὰ πηγαίνει μόνο νὰ ἐκκλησιάζεται…· ἐγὼ στοὺς δικούς μου τοὺς πιστοὺς ἔχω πεῖ αὐτό: Ὅτι μποροῦν τώρα, στὴν μεταβατικὴ αὐτὴ περίοδο, μέχρι νὰ καταδικαστεῖ ἡ αἵρεση, μποροῦν νὰ πᾶνε νὰ ἐκκλησιάζονται κι ἐκεῖ ποὺ μνημονεύονται οἱ ἐπίσκοποι, οἱ αἱρετίζοντες».

«Εκ του στόματός σου κρίνω σε» (Λουκ. 19, 22). Απαντήσαμε άνωθεν!!

«Ἑπομένως, ὁ βασικὸς λόγος τῆς διαφωνίας μας μὲ τοὺς Ἁγιορεῖτες ποὺ μᾶς ἀνάγκασε νὰ μὴ μετάσχουμε, εἶναι ὅτι μᾶς ἔφεραν πρὸ τετελεσμένου γεγονότος, ἀφοῦ οἱ ἴδιοι παραβίασαν καὶ παρέβησαν μία συμφωνία, τὴν ὁποία εἴχαμε κάνει, ὅτι θὰ πρέπει τώρα νὰ ἐφαρμόσουμε τὴν Κανονικὴ Οἰκονομία, ὄχι τὴν Κανονικὴ Ἀκρίβεια καὶ νὰ μποροῦν οἱ πιστοὶ νὰ πηγαίνουν καὶ νὰ κοινωνοῦν, νὰ πηγαίνουν νὰ ἐκκλησιάζονται, ἀκόμα κι ἐκεῖ ποὺ μνημονεύουν τοὺς [σ.σ.: αἱρετικούς] Ἐπισκόπους. Ποῦ θὰ πᾶν οἱ ἄνθρωποι; Δὲν εἶναι Ἅγιον Ὄρος νὰ πάει σ’ ἕνα κελί νὰ ἐκκλησιαστεῖ. Θὰ μείνει ὅλος ὁ λαὸς αὐτὸς χωρὶς τὴν Χάρη τῶν Μυστηρίων;»

Που θα πάνε οι άνθρωποι; Κατά τον π. Ζήση και π. Νικόλαο Μανώλη, οι υπόλοιποι που αναφέραμε άνωθεν μάλλον είναι ''σχισματικοί'' και δια τούτο δεν τους αναφέρουν και καθόλου! Αλλά και αν υποθέσουμε ότι είναι, τότε θα πρέπει να ενθυμηθούν τους λόγους των δασκάλων τους, και συγκεκριμένα του μακαριστού κ. Σωτηρόπουλου:

«Σχίσμα ουν εν τω όχλω εγένετο δι’ αυτόν».Σχίσμα στο λαό. Αλλ’ ούτε ο Χριστός ούτε οι απόστολοι πταίουν για το σχίσμα^.πταίουν οι άπιστοι. Και βεβαίως δεν θα ήταν καλό να μη ακουσθή το κήρυγμα, για να παραμείνουν όλοι άπιστοι και ενωμένοι στην κατάστασι της απιστίας τους. Τέτοια ενότης θα ήταν σατανική. Καλή η ενότης, όταν δεν είνε εις βάρος της αλήθειας και της σωτηρίας. Αλλιώς είνε προτιμότερο το σχίσμα.

(Από την ερμηνεία των στίχων 2-7 του ΙΔ΄ κεφαλαίου των «Πράξεων Αποστόλων» σελ. 275 του ωραιότατου ερμηνευτικού βιβλίου του κ. Νικολάου Σωτηρόπουλου, ''ΠΡΑΞΕΙΣ ΑΠΟΣΤΟΛΩΝ''. http://entoytwnika.blogspot.gr/2013/09/blog-post_6495.html)

/paterikiparadosi.

ΣΧΟΛΙΟ: Καί όλα αυτά μέ ένα κενό  απροσδιόριστο όνομα. Μιά αίρεση πού βγήκε από τά μνήματα τού παρελθόντος. Πού δέν ισχύει πλέον. 

Οφείλουμε όμως νά κατανοήσουμε ότι τό φαινόμενο τής αποτειχίσεως βρίσκεται κάτω από τήν βαρειά σκιά τού Καντιώτη. Είτε τής ακρίβειας. είτε τής οικονομίας. Αρκετά. Καντιώτης εναντίον Βαρθολομαίου. Τό φώς εναντίον τού σκότους. Ούτε οι Πέρσες δέν έχουν έναν τόσο σκληρό Μανιχαισμό.

Αμέθυστος