Γράφει ο Θεόδωρος Λάσκαρης
Το «σύστημα», δηλαδή εκείνο το δίκτυο πολιτικών, οικονομικών και ψυχο-νοητικών διαδικασιών, που υφίσταται από την έναρξη της μοντέρνας εποχής και η ύπαρξη του οποίου συνεχίζεται και στην μετά-μοντέρνα εποχή, με διάφορες μεταμορφώσεις και παραλλαγές, είναι εξαιρετικά ανθεκτικό και αντέχει ακόμη και σε ισχυρούς κραδασμούς. Εξάλλου, αυτό είναι το χαρακτηριστικό κάθε ελαστικού μηχανισμού: Να απορροφά τους κραδασμούς, να αλλάζει την φορά τους και να παίρνει ενέργεια από αυτούς. Η ελαστικότητά του οφείλεται στην δικτυακή του δομή, η οποία του προσφέρει πολλαπλές επιλογές και μεθόδους ‹‹εξομάλυνσης››. Έτσι, όταν οι πολιτικές δομές βρίσκονται σε δύσκολη θέση, σώζονται από τις οικονομικές δυνάμεις· όταν το οικονομικό μοντέλο αποτυγχάνει, σώζεται από τους ψυχό-νοητικούς μηχανισμούς των πολιτών, που, προσκολλημένοι καθώς είναι σε καθιερωμένα μοντέλα, αντιδρούν προς όφελος του συστήματος.
Ας πάρουμε για παράδειγμα την κατάσταση στην Ελλάδα: Το πολιτικό σύστημα και ταυτόχρονα το οικονομικό μοντέλο σε πλήρη αποτυχία. Τι τα σώζει και τα δύο; Οι ψυχο-νοητικοί μηχανισμοί των πολιτών που είναι προγραμματισμένοι να λειτουργούν με αριστερόστροφο ή φιλελεύθερο λογισμικό (software). Ένα σύστημα, κατά συνέπεια, μπορεί να καταρρεύσει ολοκληρωτικά, μόνον εάν χάσει την ελαστικότητά του και ταυτόχρονα δεχτεί μία αλληλουχία κραδασμών.
Όπως, πράγματι, είναι γνωστό από την Θεωρία του Χάους (φυσικομαθηματική θεωρία), υπάρχει το φαινόμενο της πεταλούδας που περιγράφεται με το εξής παράδειγμα: Εάν μια πεταλούδα κινήσει τα φτερά της στον Αμαζόνιο, μπορεί να φέρει βροχή στην Κίνα. Εν ολίγοις, μία πολύ μικρή μεταβολή σε μία διαδικασία ή ένα ασήμαντο συμβάν, μπορεί να προκαλέσουν απρόσμενες και κολοσσιαίες αλλαγές σε ένα σύστημα.
Για να συμβεί, όμως, αυτό, πρέπει να υπάρχουν δύο προϋποθέσεις:
Α) Το συμβάν να εκδηλωθεί την κατάλληλη στιγμή.
Β) Οι σημαντικοί παράγοντες του συστήματος να βρίσκονται σε κατάσταση έντασης. Νομίζω, πάντως, ότι στις ημέρες μας, η δεύτερη προϋπόθεση βρίσκεται σε μία σταδιακή ολοκλήρωση. Εάν, πράγματι, παρατηρήσουμε την διεθνή κατάσταση θα διαπιστώσουμε τα εξής:
Ι. Παγκόσμια οικονομική κρίση.
ΙI.Υποβόσκουσα ένταση μεταξύ του Αγγλοαμερικανικού Establishment και της Ρωσίας.
ΙΙΙ. Συρράξεις στην Μέση Ανατολή
ΙV. Πολιτισμική παρακμή
V. Απουσία ιδεολογιών που να συμπαρασέρνουν τις μάζες και να τους προσφέρουν ελπίδες για το μέλλον.
Εάν λοιπόν αυτές οι καταστάσεις οξυνθούν ακόμα περισσότερο, τότε το σύστημα θα βρεθεί σε μία οριακή ένταση, και ένα μικρό καταστροφικό γεγονός, θα είναι αρκετό, για να προκαλέσει εκείνη ακριβώς την αλληλουχία γεγονότων, που θα μπορεί να αλλάξει τη ροή της Ιστορίας.
Εξυπακούεται, βέβαια, πως τόσο οι φυσικοί όσο και οι μεταφυσικοί νόμοι απαιτούν αυτές οι παγκόσμιες μεταβολές να γίνονται πάντα μέσα από καταστάσεις ιδιαιτέρως επώδυνες για την ανθρωπότητα. Αυτό ακριβώς είναι το μεγάλο μυστικό της θυσίας, το οποίο η ίδια η Ιστορία αποκαλύπτει και αποδεικνύει.
 |
| Giulio Romano, Η ήττα των γιγάντων (1532-1534) |
Όταν ξεκίνησε η κρίση πίστευa ότι κάτι μπορεί ν'αλλάξει. Τώρα όμως πιστεύω όμως ότι και οι διάφορες αντιδράσεις και η οργή του κόσμου για τους πολιτικούς ,δεν γίνεται γιατί η κατσαρόλα είναι άδεια ή γιατί οι πολιτικοί ρήμαξαν τον τόπο. Γίνεται γιατί αυτός ο λαός απώλεσε την γκλαμουριά και τα λούσα των 80ς, των '90ς και του 2000. Όλοι ή σχεδόν όλοι γνωρίζανε τι συμβαίνει αλλά όλοι ήσαντε λίγο ως πολύ βολεμένοι.
Η ελλαδάρα των '90ς με το 4χ4 , τις διακοπές στη Μύκονο ,το ελληνάδικο ,με αλβανό εργάτη και ρωσίδα στο κρεβάτι ετελείωσε ,γι'αυτό όλοι γκρινιάζουν και φωνάζουν. Στα μπιιιμπ τους αν σε λίγο καιρό το ελλάντα γίνει ισλαμικό προτεκτοράτο. Και όπως έλεγε και ο συμπαθής μυστακοφόρος ορμώμενος εξ Αυστρίας (ο θείος Ντόλφυ) "όποιος θέλει να ζήσει ας πολεμήσει". Και αυτός ο λαός δεν θέλει να πολεμήσει ή να δημιουργήσει ,δυστυχώς αππ'ότι φαίνεται "game over"!