Η κρυμμένη αλήθεια για τον Ελευθέριο Βενιζέλο

Πηγή: ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΗΝ ΚΟΥΡΤΙΝΑ

Ελευθέριος Βενιζέλος, ο πολιτικός που δεν ήθελε την Ελλάδα με την σημερινή μορφή. Δυστυχώς, αυτή είναι η αλήθεια που έκρυψαν πολύ καλά οι «ιστορικοί» της Ελλάδας και αλλοιώνοντας πλήρως την πολιτική προσωπικότητα ενός εν πολλοίς αμφισβητούμενου πολιτικού προσώπου. Ταυτόχρονα, όμως, κατόρθωσαν να αντιστρέψουν την πραγματικότητα, να αποκρύψουν την επισήμως καταγεγραμμένη αλήθεια και να εμφανίσουν ως ήρωα και ελευθερωτή εκείνον που δεν δίστασε ακόμη και μέσα στο Ελληνικό κοινοβούλιο να προωθήσει μία Ελλάδα χωρίς την Κεντρική Μακεδονία και την Θράκη!!!

Οξύμωρο, βεβαίως, είναι το γεγονός πως σε όλους -σχεδόν- τους νομούς και τις πόλεις που ο Βενιζέλος δεν ήθελε εντός της Ελληνικής Επικράτειας, υπάρχουν αγάλματα και προτομές προς… τιμήν του!

Σε επιστολή του ο Ίωνας Δραγούμης προς τον πατέρα του γράφει:
«Είναι κοινόν μυστικόν ότι ο κ. Βενιζέλος είναι υποχωρητικός εις όλα απέναντι των Βουλγάρων. Διά τούτο εκινήσαμεν τας εφημερίδας ίνα υποστηρίξωσι τα ελληνικά δίκαια επί των χωρών της Θράκης και Μακεδονίας ας παραχωρεί ασυζητητί ο πρώτος πολίτης της Ελλάδος εις τους Βουλγάρους, ήτοι επί των περιφερειών Σερρών, Δράμας, Καβάλας, Ξάνθης και της λοιπής Θράκης της κατειλημμένης υπό των απογόνων του Κρούμου». Η δράση αυτή βασίζεται στην εκτίμηση πως ο πρωθυπουργός είναι θρασύδειλος και «μόνον ο φόβος μη υπό της κοινής γνώμης αποδοκιμασθή δύναται να συγκρατήση αυτόν από του κατηφόρου».

Στις 2 Μαρτίου 1913 η συζήτηση περνά από τα πολιτικά παρασκήνια στα κοινοβουλευτικά έδρανα και τον αθηναϊκό Τύπο, με αφορμή την κατάθεση υπομνήματος των «αλυτρώτων» στη Βουλή. Ο Βενιζέλος δέχεται ομαδικά πυρά αγορητών που τον κατηγορούν για μειοδοσία και τον απειλούν ότι «όχι μόνον εν τω ελευθέρω κράτει, αλλά και εν τω υποδούλω Ελληνισμώ θα υπάρξη αντίστασις ριζική και ανένδοτος». «Δεν επιθυμώ ως Ελλην εις την ιστορίαν ν” αναγραφή ότι πόλεις ελληνικαί εκουσίως απεδέχθησαν την βουλγαρικήν κυριαρχίαν και ότι δεν υπήρξε Βουλή ελληνική διαμαρτυρηθείσα διά την τοιαύτην κατάστασιν», διακηρύσσει χαρακτηριστικά ο βουλευτής Λακωνίας Πετροπουλάκης.

Αντί ν’ αναδιπλωθεί, ο Βενιζέλος αντεπιτίθεται: «Εξ ανάγκης», ξεκαθαρίζει, «θα περιέλθωσιν εις την κυριαρχίαν των συμμάχων πληθυσμοί ελληνικοί και μάλιστα πυκνοί». Υποστηρίζει, μάλιστα, πως αυτό επιβάλλεται για στρατηγικούς λόγους: ακόμη «και εάν μας έλεγον οι σύμμαχοι ότι είναι διατεθειμένοι να μας αφήσωσι να επεκτείνωμεν τα όριά μας προς τα εκεί, διά να περιλάβωμεν και τους ελληνικούς εκείνους πληθυσμούς, εγώ τουλάχιστον ως υπεύθυνος κυβέρνησις δεν θα εδεχόμην τοιαύτην χάραξιν ορίων ως λίαν επικίνδυνον, διότι η Ελλάς θα ήτο ασθενεστέρα κατά τοιούτον τρόπον εκτεινομένη παρά την θάλασσαν, άνευ σπονδυλικής στήλης, παρ’ όσον θα ήτο εάν τα σύνορα αυτής εστρογγυλεύοντο κατ’ άλλην διεύθυνσιν».
Το μόνο που μπορεί να γίνει «περί του πληθυσμού εκείνου, είναι να ληφθή πρόνοια όπως διασωθή η εθνική αυτού συνείδησις». Κάθε άλλη επιλογή είναι εθνικά επικίνδυνη και οι Ελληνες των εν λόγω περιοχών δεν πρέπει «να γίνωσιν όργανα ενεργειών ανθρώπων οι οποίοι δύνανται μεν να άγωνται από πατριωτικάς διαθέσεις, αλλ’ οι οποίοι είναι οι μάλλον επικίνδυνοι άνθρωποι διά τα εθνικά συμφέροντα, διότι αφήνουσι να οδηγώνται εν τη διαχειρίσει αυτών αποκλειστικώς και μόνον από την καρδίαν και θέτουσι εις δευτέραν μοίραν τον νουν».
Συμπλέοντας με τον πρωθυπουργό, ο βουλευτής Αραβαντινός θα φροντίσει επίσης να θυμίσει στο σώμα πως, όσα δικαιώματα αναγνωριστούν στους Ελληνες της βουλγαρικής ζώνης, «είμεθα υποχρεωμένοι και ημείς να εφαρμόσωμεν διά τους [μειονοτικούς] πληθυσμούς εκείνους, οι οποίοι θα περιέλθωσιν εις ημάς».

Οι δηλώσεις Βενιζέλου αντιμετωπίστηκαν ως εθνική προδοσία από τους πρωθυπουργούς του Μακεδονικού Αγώνα. «Ερχεται ο πρωθυπουργός της Ελλάδος, ο οποίος λέγει «και να μου δοθή η Θράκη, δεν την θέλω». Αυταί είναι αι διακηρύξεις του πρωθυπουργού, του ελευθερωτού του Ελληνισμού!», ξεσπάθωσε ο Γεώργιος Θεοτόκης, ενώ ο Δημήτριος Ράλλης τον κατηγόρησε πως «ου μόνον απεμπολεί τα δικαιώματα τα αναμφισβήτητα του μεγάλου εκείνου τμήματος του Ελληνισμού», αλλά «δεσμεύει και τας χείρας της Κυβερνήσεως απέναντι του φυσικού ημών εχθρού».
Ακόμη οξύτερες ήταν οι επικρίσεις των εφημερίδων. Για «πρωθυπουργική αστοχία» έκανε λόγο η μετριοπαθής «Ακρόπολις», το «Σκριπ» διαπίστωσε πως ο Βενιζέλος εμφορείται από «ιδέαν ξένην προς τα εθνικά συμφέροντα», ενώ το «Εμπρός» -η ναυαρχίδα των μακεδονομάχων- κατήγγειλε «τον ιστορικόν και πολιτικόν αναρχισμόν» του πρωθυπουργού, που τον ώθησε να δώσει στη Βουλή «μάχην τείνουσαν προς τον αυτόν τούτον σκοπόν, υπέρ του οποίου μάχονται και οι Βούλγαροι».

Τρεις μέρες μετά, η δολοφονία του βασιλιά Γεωργίου θα αναβαθμίσει την εμβέλεια των αδιαλλάκτων, καθώς ο στρατηλάτης διάδοχός του ήδη από τον Δεκέμβριο ονειρευόταν τον τίτλο του «βουλγαροκτόνου».

Ελευθέριος Βενιζέλος “ο ελληνοκτόνος”, λοιπόν…; Ο πολιτικός που μέσω των συγκεκριμένων πρακτικών της Βουλής και των δηλώσεων που εντέχνως έχουν αποκρυφθεί από τους «καλαμαράδες» της εποχής, ήθελε μία άλλη Ελλάδα, μικρότερη και σαφέστατα «διευκολυντική» προς τους τότε αντιπάλους της, Βουλγαρία και Τουρκία; Αν παρακολουθήσουμε τις εξελίξεις της ιστορίας, θεωρούμε πως εν μέρει επέτυχε τον σκοπό του…
Ο σκοπός του και τα συμπεράσματα, δικά σας…