Ἡ προσπάθεια μετάλλαξης τῆς Ὀρθοδοξίας σὲ ἰδεολόγημα ὑπεράσπισης τῆς ὁμοφυλοφιλικῆς διαστροφῆς!

Τὸ νὰ σχολιάσει κανεὶς τό παρακάτω κείμενο εἶναι σὰ νὰ εἰσέρχεται σὲ ἕναν ὑπόνομο χωρὶς μάσκα ὅπου κινδυνεύει, ἂν μείνει γιὰ πολύ, νὰ πεθάνει ἀπὸ τὶς ἀναθυμιάσεις. Δὲν εἶναι μόνο ἡ ἁπλουστευμένη ἱστορικὴ ἀναδρομή, δὲν εἶναι μόνο τα αἴωλα (στὴ λιγότερη περίπτωση ἀνόητα) συμπεράσματα τὰ ὁποῖα σὲ ὁρισμένες περιπτώσεις δὲν διαθέτουν καν ἕναν ὑποτυπώδη συνειρμό, εἶναι καὶ αὐτὴ ἡ κακοσμία τῆς γνωστῆς ἀγαπολογίας ποὺ ἔχει πιὰ κουράσει.

Τὸ πρῶτο πράγμα ποὺ εἶναι ἐμφανὲς σὲ αὐτὸ τὸ κείμενο εἶναι καὶ πάλι ἡ κοινὴ θεματολογία καὶ ἡ περίοπτη θέση τῶν «ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων» ποὺ βλέπουμε καὶ στὰ κοινωνικοπολιτικὰ δρώμενα. Γιὰ τὰ «ἀνθρώπινα δικαιώματα» ὁ Παναγιώτης Κονδύλης εἶχε πεῖ: «Ὅ,τι ἦταν γιὰ τοὺς Ρώσσους κομμουνιστὲς χθὲς ὁ ¨προλεταριακὸς διεθνισμός¨, εἶναι σήμερα γιὰ τοὺς Ἀμερικάνους τὰ ¨ἀνθρώπινα δικαιώματα¨. Καὶ στὸν 21ο αἰώνα, ὅπως πάντοτε στὸ παρελθόν, τὴν Ἱστορία θὰ τὴν καθορίσει ὅποια Δύναμη θὰ εἶναι σὲ θέση νὰ προσδιορίζει δεσμευτικὰ γιὰ τοὺς ὑπόλοιπούς το περιεχόμενο καὶ τὴν πρακτικὴ ἐφαρμογὴ τῶν κυρίαρχων ἐννοιών (διάβαζε: ἰδεολογημάτων).»

Τὰ ἴδια κέντρα ποὺ προωθοῦν τὴ νεοταξικὴ ἀτζέντα προωθοῦν καὶ τὸν οἰκουμενισμό. Ἡ  συγγραφεὺς ἀνησυχεῖ γιὰ τὴ....

βία τῶν «Ὀρθόδοξων ὄχλων» ἐναντίον τῶν ΛΟΑΤ –σύμφωνα πάντα μὲ τὶς μαρτυρίες τῶν ‘ἀξιόπιστων ‘ ‘ἀκτιβιστῶν’. Στὸ χωριό μου αὐτὸ τὸ λένε, Γιάννης κερνάει Γιάννης πίνει. Παρεμπιπτόντως, γιὰ τὴ συγγραφέα δὲν συνιστᾶ βία το νὰ ἀναγκάζεις τὴ συντριπτικὴ πλειοψηφία τῶν πολιτῶν ἑνὸς ἔθνους νὰ ἀσχολεῖται μὲ τὸ τί κάνει στὸ κρεβάτι τγς μία προβληματικὴ καὶ ἐλαχίστη μειοψηφία, πόσο μᾶλλον δὲ ὅταν κατὰ κανόνα ἡ συντριπτικὴ πλειοψηφία δὲν ἔχει καμμία διάθεση οὔτε συνηθίζει νὰ κάνει βούκινο στοὺς ἄλλους τὶς δικές της ἰδιαίτερες στιγμές.

Ἀπὸ τὴν ἀρχὴ τοῦ κειμένου φράσεις ὅπως «Ὀρθόδοξη θεολογία καὶ κουλτούρα», «κοινωνικὴ διδασκαλία … τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας», προμηνύουν μία ἐντελῶς διαστρεβλωμένη Ὀρθοδοξία, μειωμένη μάλιστα θὰ ἔλεγα στὸ ἐπίπεδό των «κυρίαρχων ἐννοιῶν» ποὺ ἀναφέρει ὁ Κονδύλης, κατι στο ὁποίο η ἀνόητη συγγραφεύς παραπεμπει ὅταν μᾶς μιλᾶ γιὰ «ὄμορφα κομμάτια τῆς Ὀρθοδοξίας.»

Ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση ἔχει ἀντικατασταθεῖ μὲ τὴ φράση «Ὀρθόδοξη κουλτούρα». Τι εἶναι ἡ ‘Ὀρθόδοξη κουλτούρα’; Ὑπάρχει κάπου στὰ ἁγιοπατερικὰ κείμενα ἢ στὴν Ἁγία Γραφὴ γραμμένη αὐτὴ ἡ φράση; Ἡ λέξη κουλτούρα δὲν μπορεῖ νὰ σταθεῖ δίπλα στὴ λέξη Ὀρθοδοξία γιατί εἶναι ἀσύμβατες ἔννοιες. Ἡ κουλτούρα εἶναι ἀνθρώπινο δημιούργημα, ἡ Ὀρθοδοξία εἶναι Ἀποκάλυψη Θεοῦ. Ἡ Ὀρθοδοξία ἐπηρεάζει τὴν ἑκάστοτε κουλτούρα, ἡ κουλτούρα δὲν μπορεῖ νὰ ἀλλοιώσει ἢ/καὶ νὰ ἐπηρεάσει τὴν Ὀρθοδοξία. Ἡ κουλτούρα σὲ βάθος χρόνου μεταμορφώνεται (ἐνσωματώνει στοιχεῖα, ἀπορρίπτει στοιχεῖα), ἡ Ὀρθόδοξη Παράδοση μεταμορφώνει καὶ παραμένει ἡ Ἴδια εἰς τοὺς αἰώνας τῶν αἰώνων.

Ἡ δὲ τοποθέτηση τῆς φράσεως «Ὀρθόδοξη θεολογία» δίπλα στὸ «κουλτούρα» ἀπογυμνώνει τὴν θεολογία ἀπὸ τὴ νηπτική της διάσταση, τὴν ἁγιοπνευματικὴ της πυξίδα, καὶ τὴν μειώνει στὸ ἐπίπεδο ἑνὸς ἀκαδημαϊκοῦ καὶ κοσμικοῦ προβληματισμοῦ ποὺ σέρνεται πίσω ἀπὸ τὶς ὁλοένα μεταλλασσόμενες ἀνθρωπογενεῖς καταστάσεις καὶ ἐξαντλεῖται σὲ ἀτέρμονους διαλόγους καὶ συμβιβασμούς. Μετὰ ἀπὸ αὐτὰ τὰ λίγα καταλαβαίνει κανεὶς τὸ ἀκατανόητό τῆς φράσεως: «.. ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν κάνει τὴν Ὀρθόδοξη θεολογία καὶ κουλτούρα μοναδικη στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων.»

Ὅσο γιὰ τὴν ἀναφορὰ στην «κοινωνικὴ διδασκαλία» εἶναι ἐμφανὲς ὅτι ἡ συγγραφεὺς ὅπως καὶ ἡ συλλογιστική των οἰκουμενιστῶν ἄλλωστε, θέλει νὰ τὴν προσαρμόσει στὶς κοινωνιολογικὲς ‘ἀνάγκες’ τῆς ἐποχῆς (ἡ κοινωνιολογία ὡς ὅρος ἔγινε γνωστὸς κάπου στὶς ἀρχὲς τοῦ 1800). Ἐγὼ μὲ τὸ φτωχό μου τὸ μυαλὸ βλέπω την κοινοβιακὴ ζωὴ τῶν Μοναστηριών να εἶναι μία «κοινωνικὴ διδασκαλία» τῆς Ἐκκλησίας ἐνῶ τὴν ὕψιστη κοινωνία τοῦ Θεοῦ μᾶς τὴν διδάσκει ὁ Χριστὸς στὴν Κυριακὴ Προσευχὴ ποὺ παραχώρησε ὁ Ἴδιος στοὺς ἀνθρώπους, στὸ «ἐλθέτω ἡ βασιλεία σου». Κάτι μου λέει ὅτι χρηματοδοτούμενα κινήματα ΛΟΑΤ στὴ βασιλεία τοῦ Θεοῦ δὲν θὰ ὑπάρχουν !!! Ἄνθρωποι ποὺ ἔχουν ἀγαπήσει τὸν Χριστὸ θὰ ὑπάρχουν καὶ ὄχι ἀμετανόητοι ἄνθρωποι ποὺ «ἀγάπησαν» καὶ «συμπόνεσαν» τὶς πτώσεις τους, ὅποιες κι ἂν εἶναι αὐτές.

Κάπως ἔτσι προσδιορίζεται «τὸ περιεχόμενο καὶ ἡ πρακτικὴ ἐφαρμογὴ» τῆς μεταλλαγμένης πιὰ ‘ὀρθοδοξίας’ ἀπὸ τοὺς ἐντολοδόχους οἰκουμενιστές.

Ἔχοντας κάνει ὅλες αὐτὲς τὶς διαστρεβλώσεις καὶ μέσα ἀπὸ μία ἀσυνάρτητη διαδικασία ἡ συγγραφέας καταλήγει στὴν συνηθισμένη μέθοδο τῶν οἰκουμενιστῶν, αὐτὴν τῆς κατηγοριοποιήσεως τῶν πιστῶν γιὰ νὰ ἀποδώσει ἀργότερα εὐθύνες. Ἔτσι, χωρίζει τοὺς πιστοὺς σὲ ‘λιγότερο ἢ περισσότερο ἀθώους’, σὲ ‘προοδευτικούς’, ‘συντηρητικούς’, ‘φασίστες’ καὶ μὴν ξεχνᾶμε φυσικὰ καὶ τοὺς Ὀρθόδοξους πιστοὺς στὴν ἄλλη πλευρὰ τοῦ Ἀτλαντικοῦ ποὺ διαπράττουν «φρικτὰ ἐγκλήματα»! Τὸ συμπέρασμα στὸ ὁποῖο καταλήγει εἶναι ὅτι λίγο ἢ πολὺ φταῖνε οἱ διάφορες ἀντιλήψεις ὅλων των Ὀρθοδόξων τῆς Ἀμερικῆς ποὺ δὲν διαμαρτύρονται, καὶ δὲν φταίει ἃς ποῦμε ἡ ἐλλιπὴς ἀντίληψη ποὺ ἡ ἴδια ἔχει γιὰ τὴν Ὀρθοδοξία οὔτε φυσικά το γεγονὸς ὅτι προσπαθεῖ νὰ δημιουργήσει θέμα ἀπὸ τὸ τίποτα γιὰ νὰ μπλέξει τὴν Ὀρθοδοξία σὲ μία βρώμικη ἱστορία. Εἶναι χαρακτηριστικὴ (ἀλλὰ καὶ αἰσιόδοξη) ἡ διαμαρτυρία ὁρισμένων ἀναγνωστῶν στὸ ἰστολόγιο ποὺ τοὺς λένε ὅτι πᾶνε νὰ ἀλλάξουν τὴν Ὀρθοδοξία καὶ νὰ ἐπιβάλουν τὶς διαστρεβλώσεις τους σὲ ὅλους τους παραδοσιακοὺς Ὀρθόδοξους λαούς.

Ὅλη αὐτὴ ἡ ρηχὴ ἀνάλυση καὶ ἡ ἐσκεμμένη ἑστίαση σὲ ‘κοινωνικοὺς παράγοντες’ κορυφώνεται στὸ σημεῖο ὅπου ἡ πλανεμένη αὐτὴ συγγραφεύς, πρόχειρα καὶ ἐλαφρὰ τὴ καρδία, κρίνει ὅτι δὲν εἶναι ἀπαραίτητο νὰ ἀνατρέξει κανεὶς στὴν διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας σχετικὰ μὲ τὴν ὁμοφυλοφιλία ἀλλὰ νὰ ὑπερασπίσει τὶς «ἀρχαῖες διδασκαλίες τῆς Ἐκκλησίας» περὶ ἀγάπης, συμπόνιας κτλ. Το περιεχόμενο τῆς ἀγαπολογίας τῶν οἰκουμενιστῶν βρίσκεται σαφῶς ἔξω ἀπὸ τὴ διδασκαλία τῆς Ἐκκλησίας γιὰ νὰ τὸ ὁρίζουν ὅπως ἐκεῖνοι θέλουν, ἀλλὰ γενναιόδωρα ἀοριστολογοῦν μὲ διάφορες γενικολογίες γιὰ νὰ παρουσιάζουν τὶς διαστρεβλώσεις τους ὡς Ὀρθόδοξη διδασκαλία.

Ἡ κυρία Κάθριν Κελαΐδης κάνει πὼς δὲν καταλαβαίνει, ἡ ἀγάπη καὶ ἡ συμπόνια τῆς Ἐκκλησίας πρὸς τοὺς ἀνθρώπους ἐκφράζονται μέσα ἀπὸ τὴν θεραπευτική Της προσφορὰ στὶς ἁμαρτωλὲς ψυχές τους καὶ ὄχι ἀπὸ τὴν ὑπόθαλψη τῶν πτώσεών τους. Στὴ θέση τῆς Ἐκκλησίας, στὴ θέση τοῦ Σώματος τοῦ Ἰησοῦ Χριστοῦ, ἡ Κάθριν Κελαΐδης βάζει τὴν ἀτελῆ ἀνθρώπινη ἀγάπη καὶ μάλιστα μιὰ ‘ἀγάπη’ ποὺ ἔχει σχεδιαστεῖ σὲ κάποια σκοτεινὰ γραφεῖα. Η ἴδια δηλαδὴ ἔχει ἀρνηθεῖ τὴν Ἐκκλησία ἀλλὰ ταυτόχρονα δὲν διστάζει νὰ κρίνει ποιὸς ἔχει ἀποξενώσει τὸν ἑαυτό του καὶ ποιὸς ὄχι ἀπὸ τὴ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ. Εἶναι πραγματικὰ νὰ ἀπορεῖ κανείς!

Κάπου ἐδῶ ὅμως οἱ ἀναθυμιάσεις ἔχουν γίνει ἀφόρητες καὶ ἀναγκάζομαι νὰ ἐξέλθω ἀπὸ τὸν ὑπόνομο γιὰ νὰ μὴν πεθάνω ἀπὸ ἀσφυξία.

************************************************

τῆς Katherine Kelaidis

Το κλείσιμο του ‘BlueSystem’, τοῦ μεγαλύτερου ΛΟΑΤ ἰστοχώρου στὴ Ρωσσία ἀπὸ τὴν κυβέρνηση εἶναι ἁπλῶς τὸ τελευταῖο κερασάκι στὸ φρικτό της ρεκὸρ ὅσον ἀφορᾶ τὰ δικαιώματα τῶν ΛΟΑΤ. Καθότι ὁ καιρὸς τοῦ παθητικοῦ προβληματισμοῦ ὅλων των πλευρῶν ἔχει παρέλθει, ἀποτελεῖ πραγματικὴ ἔκπληξή το ὅτι οἱ Ἀμερικανοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ -ἀκόμη καὶ οἱ πιὸ συντηρητικοὶ- δὲν ἔχουν ἐκφράσει ἀποτροπιασμὸ γιὰ τὰ γεγονότα στὴ Ρωσσία.

Ἡ συνενοχὴ τῆς ρωσσικῆς Ὀρθοδόξου Ἐκκλησίας καὶ τοῦ Πατριάρχη Κυρίλλου τῆς Μόσχας στὴ συστηματικὴ δίωξη τῶν Ρώσσων ΛΟΑΤ πολιτῶν, ὑποδεικνύει μιὰ βαθιὰ κρίση στὴ συνάντηση τῆς Ὀρθοδοξίας μὲ τὸν σύγχρονο κόσμο. Αὐτὴ ἡ κρίση ἀπειλεῖ νὰ ταυτίσει τὴν Ἐκκλησία μὲ κάποιους ἀπὸ τοὺς πιὸ ἀπεχθεῖς πρωταγωνιστὲς παγκοσμίως καὶ νὰ ἀναιρέσει πολλὰ ἀπὸ ἐκεῖνα ποὺ ἔχουν κάνει τὴν Ὀρθόδοξη θεολογία καὶ κουλτούρα μοναδικὴ στὸ πέρασμα τῶν αἰώνων.

Ἦρθε ἡ ὥρα νὰ διαμαρτυρηθοῦν οἱ Ἀμερικανοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοί. Ὅπως μὲ τόσα ἄλλα, ἡ ἱστορία καὶ οἱ ἀνθρώπινες ἀδυναμίες εὐθύνονται γιὰ αὐτὴν τὴν κατάσταση. Ἀπὸ τὸν Ὥριμο Μεσαίωνα ἡ ἱστορία τῆς Ὀρθοδοξίας ἦταν σὲ μεγάλο βαθμὸ μία ἱστορία πολιορκίας. Οἱ Δυτικοὶ Σταυροφόροι λεηλάτησαν τὴν Κωνσταντινούπολη τὸ 1204. Αὐτὴ φάνηκε σὰν τὴ χειρότερη συμφορὰ μέχρι ποὺ δυόμισι αἰῶνες ἀργότερα ἡ πόλη ἔπεσε στὰ χέρια τῶν Ὀθωμανῶν. Ἡ ἅλωση τῆς Κωνσταντινουπόλεως ὑποδούλωσε ὅ,τι εἶχε ἀπομείνει ἀπὸ τὴ Βυζαντινὴ Αὐτοκρατορία, τεράστιες ἐκτάσεις τοῦ Ὀρθόδοξου κόσμου, στὸν Τουρκικὸ ζυγό. Αὐτὴ ἡ περίοδος τῶν 400 ἐτῶν κατοχῆς διακόπηκε, προσωρινὰ μόνο, ἀπὸ τὶς Δυτικὲς Χριστιανικὲς αὐτοκρατορίες ποὺ ἀνταγωνίζονταν τοὺς Ὀθωμανούς.

Ὅταν τὸν 19ο αἰώνα τὰ Σερβικὰ καὶ Ἑλληνικὰ ἐθνικιστικὰ κινήματα ἄρχισαν νὰ ἀποτινάζουν ἀπὸ πάνω τους τὸν Τουρκικὸ ζυγό, ἡ ἀνεξαρτησία τοὺς συχνὰ συνοδευόταν ἀπὸ τὴν ἀνάμειξη τῶν μεγάλων δυνάμεων ὅπως τῆς Μεγάλης Βρετανίας, τῆς Γαλλίας καὶ τῶν Ἡνωμένων Πολιτειῶν. Στὸ μεγαλύτερο μέρος αὐτῆς τῆς περιόδου ἡ Ρωσσία ἀποτελοῦσε τὴν ἐξαίρεση, τουλάχιστον μέχρι τὸ 1917 ὅταν «Ἡ Τρίτη Ρώμη» ἔγινε ἡ πρωτεύουσα τοῦ ἀθεϊστικοῦ κομμουνισμοῦ.

Τὴν ἴδια περίοδο ἡ φτώχεια, ἡ καταπίεση καὶ ἡ καταδυνάστευση ὁδήγησαν ἑκατομμύρια μετανάστες ἀπὸ τὰ παραδοσιακὰ Ὀρθόδοξα ἐδάφη στὶς μακρινὲς γωνιὲς τοῦ πλανήτη: Καναδᾶ, Νότια Ἀφρική, Αὐστραλία, Ἡνωμένες Πολιτεῖες. Ἔτσι ἡ Ὀρθοδοξία ἀναδύθηκε στὶς Ἡνωμένες Πολιτεῖες ὡς ἐκκλησία μεταναστῶν ἀπὸ τὴ Νότια καὶ τὴν Ἀνατολικὴ Εὐρώπη, καθὼς καὶ Ἀράβων -οἱ ὁποῖοι βρίσκονταν στὰ χαμηλότερα σκαλοπάτια τῆς ἀμερικανικῆς φυλετικῆς ἱεραρχίας. Κατὰ συνέπεια, ὁ σεβασμὸς καὶ ἡ ἀφομοίωση ἔγιναν γρήγορα σημαντικοὶ στόχοι γιὰ αὐτὲς τὶς κοινότητες.

Αὐτὴ ἡ λαχτάρα γιὰ ἀφομοίωση, ἂν ὄχι πάντα γιὰ σεβασμό, προέκυψε τὶς τελευταῖες τρεῖς δεκαετίες μὲ μιὰ μᾶλλον ἀπροσδόκητη μορφή. Γιὰ πρώτη φορά, ὁ Ὀρθόδοξος Χριστιανισμὸς στὴν Ἀμερικὴ εἶδε μεταστροφὲς ὄχι μέσα ἀπὸ τὸ γάμο. Οἱ μεταστροφὲς αὐτὲς ἔγιναν σὲ μεγάλο βαθμὸ ἀπὸ δυσαρεστημένους παραδοσιακοὺς Προτεστάντες καὶ Ρωμαιοκαθολικοὺς οἱ ὁποῖοι ἔβλεπαν μὲ φόβο τὶς δικές τους παραδόσεις νὰ γίνονται πολὺ προοδευτικές.

Φυσικὰ αὐτοὶ εἶναι οἱ πιὸ ἀθῶοι ἀμερικανοὶ ποὺ μεταστράφηκαν. Ἡ Ὀρθοδοξία στὴν Ἀμερικὴ ἔχει ἐπίσης καταφέρει νὰ γίνει πόλος ἕλξης καὶ τῆς ἐναλλακτικῆς δεξιᾶς, λόγω τοῦ ὅτι εἶναι ἀρκετὰ ‘ἀρχαϊκὴ’ χωρὶς ὅμως νὰ εἶναι Ρωμαιοκαθολική.

Ὁ συνδυασμὸς αὐτῶν τῶν ἱστορικῶν πραγματικοτήτων ἔχει δημιουργήσει ἕνα περιβάλλον στὸ ὁποῖο -ἂν καὶ ὑπάρχει ἕνας προοδευτικὸς πλουραλισμὸς μεταξύ των αὐτὸ-προσδιοριζόμενων ἀμερικανῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν- οἱ δημόσιες δηλώσεις ποὺ θὰ μποροῦσαν νὰ ἐκληφθοῦν ὡς κρίσιμες στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία καὶ τὴν κοινωνική της διδασκαλία εἶναι σπάνιες. Οἱ Ὀρθόδοξοι ἀπὸ κούνια ποὺ προῆλθαν ἀπὸ οἰκογένειες μεταναστῶν (οἱ ὁποῖοι ἀποτελοῦν τὴν πλειονότητα τῶν προοδευτικῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν), κληρονόμησαν τὴν ἐπιθυμία τῶν γονιῶν τους καὶ τῶν παππούδων τους νὰ ἀνήκουν στὴν Ἀμερικὴ καὶ γνωρίζουν τὶς ἱστορίες τῶν παππούδων τοὺς ὅταν ἐκεῖνοι βρισκόντουσαν στὸ περιθώριο τῆς Ἀμερικῆς. Γιὰ πάρα πολλούς, ἡ δημόσια κριτικὴ τῆς Ὀρθόδοξης ἡγεσίας ἢ τῶν παραδοσιακῶν Ὀρθοδόξων λαῶν φαίνεται σὰν ἕνα εἶδος προδοσίας πρὸς τοὺς σκληροὺς ἀγῶνες τῶν προγόνων τους γιὰ κοινωνικὴ ἀνέλιξη.

‘Όσο γιὰ τὸ κύμα τῶν νέων μεταστραμμένων ἀμερικανῶν εἶναι ἀσαφὲς πόσες ἀντιρρήσεις ἔχουν στὸ θέμα τῶν ἐνεργειῶν τοῦ Πατριαρχείου Μόσχας. Ἀπὸ τοὺς παγιδευμένους σὲ μιὰ νοοτροπία Πολέμου Ἀξιῶν μηδενικοῦ ἀποτελέσματος, συντηρητικοὺς πρώην-παραδοσιακοὺς Προτεστάντες, ἕως τοὺς πραγματικὰ ἐπαίσχυντους φασίστες, ἡ κουλτούρα τῆς μεταστροφῆς μὲ τὴν ἀμερικανικὴ Ὀρθοδοξία δὲν προσφέρεται γιὰ αὐτοῦ τοῦ εἴδους τὴ διαμαρτυρία.

Αὐτὸ δὲν σημαίνει ὅτι δὲν ὑπάρχουν πολλὰ στὰ ὁποῖα θὰ μποροῦσε κανεὶς νὰ διαφωνήσει. Ἡ Ρωσσία ἔχει γίνει συνώνυμό της καταπίεσης τῶν σεξουαλικῶν μειονοτήτων. Ἡ μία δημοσκόπηση μετὰ τὴν ἄλλη, ἡ μία μελέτη μετὰ τὴν ἄλλη δείχνουν ὅτι πουθενὰ ἀλλοῦ ἐκτὸς ἀπὸ τὴ Μέση Ἀνατολὴ καὶ τὴν Ἀφρικὴ δὲν ὑπάρχουν περισσότεροι ὁμοφοβικοὶ ὅπως ὑπάρχουν στὴ Ρωσσία. Αὐτὴ ἡ ὁμοφοβία ἐκδηλώνεται παντοῦ, στοὺς ¨προπαγανδιστικούς¨ νόμους, στὶς ἀσυνείδητες πράξεις βίας τοῦ ὄχλου. Ἐν ὀλίγοις, ἡ δεινὴ θέση τῶν ΛΟΑΤ στὴ Ρωσσία σήμερα εἶναι μιὰ κρίση τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων, μιὰ κρίση ποὺ ἔχει καλλιεργήσει, ὑποθάλψει καὶ ἐνθαρρύνει τὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας καὶ ἡ Ρωσσικὴ Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία στὸ σύνολό της.

Καὶ ὅπως ἐμεῖς (ὁμολογουμένως ἀδίκως) ἀπαιτοῦμε ἀπὸ τοὺς πιὸ προοδευτικοὺς καὶ μετριοπαθεῖς μουσουλμάνους τῆς Ἀμερικῆς νὰ ἀμφισβητήσουν τὰ πιὸ ριζοσπαστικὰ μέλη τῆς παράδοσής τους, ἀνεξάρτητα ἀπὸ τὸ ποῦ βρίσκονται στὸν κόσμο, ὁμοίως θὰ πρέπει καὶ οἱ Ἀμερικανοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ νὰ καταστήσουν ὑπόλογους ὅσους χρησιμοποιοῦν τὴν Ὀρθοδοξία ὡς ὅπλο.

Τὸ θέμα ἀντιμετωπίσεως τῶν ΛΟΑΤ πολιτῶν στὴ Ρωσσία δὲν συνεπάγεται καν τὴν ἐπίκληση τῆς ἐκκλησιαστικῆς ἱστορίας καὶ τῶν διδασκαλιῶν τῆς Ἐκκλησίας σχετικὰ μὲ τὴν ὁμοφυλοφιλία, τὶς σχέσεις τῶν ζευγαριῶν ἰδίου φύλου ἢ τὸ γάμο. Ἀφορᾶ τὴν ὑπεράσπιση τῶν ἀρχαίων διδασκαλιῶν τῆς Ἐκκλησίας γιὰ τὴν ἀνθρώπινη ἀξιοπρέπεια, τὴ συμπόνια καὶ τὴν ἀγάπη. Ἀπαιτεῖ τὴν ξεκάθαρη δήλωση ὅτι «οἱ βίαιοι Ὀρθόδοξοι ὄχλοι» (ὅπως περιγράφονται συνήθως ἐκεῖνοι ποὺ ἐπιτίθενται στοὺς ΛΟΑΤ ἀκτιβιστὲς στὴ Ρωσσία) εἶναι ἀσυμβίβαστοι πρὸς τὴν καρδιὰ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ἀπαιτεῖ μιὰ ἄνευ ὅρων διαβεβαίωση ὅτι ὅποιος ἐνταχθεῖ σὲ ἕναν βίαιο ὄχλο, γιὰ ὁποιοδήποτε λόγο, ἔχει ἀποξενώσει τὸν ἑαυτό του ἀπὸ τὴ Νύμφη τοῦ Χριστοῦ.

Αὐτὸ δὲν θὰ πρέπει νὰ θεωρεῖται ὑπερβολικὴ ἀπαίτηση, δὲν μπορεῖ νὰ θεωρεῖται ὑπερβολικὴ ἀπαίτηση. Ἐδῶ ἡ σιωπή, ὅπως συμβαίνει συχνά, δηλώνει συνενοχή.

Οἱ φωνὲς τῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν πρέπει νὰ ἑνωθοῦν μὲ ὅλες ἐκεῖνες ποὺ καταδικάζουν τὸ ρεκὸρ τῶν ἀνθρωπίνων δικαιωμάτων τῆς Ρωσσίας. Αὐτὴ ἡ ἀποδοκιμασία επιβαλλεται ἂν εἶναι νὰ διατηρηθοῦν στὴ Ρωσσία, στὴν Ἀμερικὴ καὶ σὲ ὅλον τὸν κόσμο τὰ πιὸ ὄμορφα κομμάτια τῆς Ὀρθοδοξίας. Τὸ πιὸ σημαντικὸ ὅμως εἶναι ὅτι αὐτὴ ἡ ἀποδοκιμασία πρέπει νὰ γίνει διότι εἶναι ἴσως ἡ πιὸ σημαντικὴ ἀντίσταση ποὺ μπορεῖ νὰ προκύψει ἐναντίον τῶν φρικτῶν ἐγκλημάτων ποὺ διαπράττονται στὴ Ρωσσία.

Γιὰ σχεδὸν μιὰ χιλιετία ὁ Ὀρθόδοξος κόσμος κυριαρχεῖται ἀπὸ μία αἴσθηση ἀπειλῆς -ἀπὸ τὴν Ἀνατολὴ καὶ τὴ Δύση, στὰ παραδοσιακὰ ἐδάφη καὶ στὴ διασπορά. Αὐτὴ ἡ συνεχὴς αἴσθηση πολιορκίας ἔχει δημιουργήσει μία εὐκολία στὴ ρωσσικὴ κυβέρνηση καὶ στὴ ρωσσικὴ Ἐκκλησία νὰ ἀπορρίπτουν ὁποιαδήποτε κριτικὴ ἀντιμετωπίσεως τῶν ΛΟΑΤ ὡς μιὰ ἀκόμη ἐπίθεση κατὰ τῆς Ὀρθοδοξίας. Ὅταν οἱ πιστοὶ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ γίνουν οἱ ἴδιοι ἐπικριτὲς ἡ ὑπεκφυγὴ αὐτὴ ἐξαφανίζεται. Γιὰ τὸ λόγο αὐτὸ οἱ δημόσιες καὶ συχνὲς ἐπιπλήξεις στὴ ρωσσικὴ κυβέρνηση γιὰ τὸν τρόπο ἀντιμετώπισης τῶν σεξουαλικῶν μειονοτήτων, καθὼς καὶ στὸ Πατριαρχεῖο Μόσχας γιὰ τὴν ὑποστήριξη ποὺ τῆς παρέχει, εἶναι καθῆκον τῶν ἀμερικανῶν Ὀρθοδόξων Χριστιανῶν. Ἡ σιωπὴ δὲν ἀποτελεῖ πλέον ἐπιλογή.

Μετάφραση-σχολιασμός, Φαίη/Ἀβέρωφ

orthodoxia-ellhnismos.