Η ΑΓΙΟΤΗΣ ΤΟΥ ΙΕΡΕΩΣ ΣΤΟ ΦΩΣ ΤΟΥ ΑΚΙΝΑΤΗ (2)

Η ΠΗΓΗ ΤΗΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΙΑΚΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΟΛΟΓΙΑΣ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ

Η Επάρκεια του λειτουργήματος του Ιερέως.

Η αγιότης του βίου του Ιερέως σαν παράδειγμα για τους πιστούς του Χριστού, είναι ένα δυνατό στοιχείο που τους οδηγεί στην τελειότητα. Έτσι μπορούμε να πούμε πώς σ' έναν άγιο Ιερέα αντιστοιχεί ένας λαός ελεήμων, σ' έναν ιερέα ελεήμονα, ένας λαός τίμιος, σ' έναν τίμιο, ένας λαός ήσυχος και ταπεινός.

          Στην προσφορά προσέχουμε περισσότερο στην διάθεση της ψυχής αυτού που προσφέρει παρά στην ποσότητα. Γι' αυτόν τον λόγο ο Κύριος παρατήρησε σχετικά με την χήρα που πρόσφερε δύο κέρματα, ότι αυτή είχε εναποθέσει περισσότερο από όλους. Παρότι λοιπόν η προσφορά τής Ευχαριστίας, στην ποσότητά της, είναι αρκετή για να ξεπληρώσει όλη την ποινή, παρ' όλα αυτά έχει την αξία τής ικανοποιήσεως γι' αυτόν στον οποίον προσφέρεται ή για όποιον προσεφέρθη σύμφωνα με την αφοσίωση του και όχι για όλη την ποινή. Θα ήταν μία δυσάρεστη ψευδαίσθηση για όλους μας να πιστέψουμε ότι ο προσφέρων είναι απαλλαγμένος από την φλόγα της πίστεως, με την απαίτηση ότι ο Χριστός, προσφερόμενος στην Λειτουργία, έχει πληρώσει για όλους τις αμαρτίες του κόσμου.

          Το πάθος του Κυρίου ωφελεί όλους για την άφεση των αμαρτιών, την απόκτηση της χάρης και της δόξας, αλλά το αποτέλεσμα παράγεται μόνον σ'εκείνους που ενώνονται στο πάθος του Χριστού με την πίστη και το έλεος. Έτσι και αυτή η θυσία εις Μνήμην Κυρίου, παράγει αποτέλεσμα μόνον σ'εκείνους που ενώνονται σ' αυτό το Μυστήριο με πίστη και έλεος. Ωφελούνται λοιπόν λίγο ή πολύ, σύμφωνα με το μέτρο της αφιερώσεώς των.

          Αυτή η ειδική υποχρέωση των Ιερέων να διασχίσουν την οδό της αγιότητος επιβεβαιώνεται ξανά απο την Β Βατικάνειο σύνοδο: "Αλλά οι Ιερείς είναι ειδικώς υποχρεωμένοι να τείνουν πρός αυτή την τελειότητα καθώς αυτοί -οι οποίοι έχουν λάβει έναν νέο καθαγιασμό μέσω της χειροτονίας- υψώνονται στην κατάσταση των ζωντανών οργάνων του Χριστού, σαν ΑΙΩΝΙΟΣ ΙΕΡΕΥΣ" (presbyterorumordinis, κ. 12). Και από την προσωπική του τελειότητα θα προκύψει μικρότερη ή μεγαλύτερη αφθονία καρπού τής ποιμαντικής του πράξης.

          Παρότι η χάρις του Θεού μπορεί να πραγματοποιήσει το έργο της σωτηρίας ακόμη και μέσω ανάξιων λειτουργών, παρ'όλα αυτά, λόγω των ΚΑΝΟΝΩΝ, ο Θεός προτιμά να εκδηλώσει τα θαυμάσια του μέσω αυτών, οι οποίοι δεκτικοί τής ωθήσεως και της κατευθύνσεως του Αγίου Πνεύματος, λόγω τής εσωτερικής των ενώσεως με τον Χριστό και της αγίας των βιοτής, μπορούν να πούν με τον Απόστολο: "ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός" (Γαλάτας 2,20). Μπροστά σ'αυτή την πραγματικότητα, ο Ιερεύς έχει δύο μεγάλες υποχρεώσεις. Μία σχετικά με τον εαυτό του και μία άλλη σχετικά με τον λαό, διότι και οι δύο εισπράττουν οφέλη από τους καρπούς της Θ.Ευχαριστίας, ιδιαιτέρως δέ ο Ιερουργών, σύμφωνα με τον βαθμό της αφοσιώσεως του.

          Σύμφωνα με μερικούς Θεολόγους, αυτός ο ιδιαίτερος καρπός της Θ.Κοινωνίας, ο οποίος προορίζεται για τον λειτουργό, είναι μεγαλύτερος από εκείνον που προορίζεται στους υπόλοιπους συμμετέχοντες στην θυσία της Ευχαριστίας.

          Από την δύναμη του Αγίου Πνεύματος, το οποίο λόγω της ενότητος του ελέους και της αγάπης κοινωνεί τα αγαθά των μελών του Χριστού μεταξύ τους, συμβαίνει, αυτό το ιδιαίτερο αγαθό που είναι παρόν στην λειτουργία ενός άξιου ιερέως να καθίσταται καρποφόρο για άλλα πρόσωπα!

          "Αφαιρώντας το Μυστήριο της Ιερωσύνης, δέν θα διαθέτουμε πλέον τον Κύριο. Ποιός το κατέθεσε αυτό το Μυστήριο εκεί σ' εκείνο το ποτήριο; Ο ιερεύς. Ποιός δέχθηκε την ψυχή μας με την πρώτη της είσοδο στην ζωή; Ο ιερεύς. Ποιός την θρέφει για να της δώσει την δύναμη να ολοκληρώσει την πορεία της και το προσκύνημα της; Ο Ιερεύς. Ποιός θα την προετοιμάσει να εμφανισθεί μπροστά στον Θεό, ξεπλένοντάς την για τελευταία φορά στο αίμα του Ιησού Χριστού; Ο Ιερεύς, πάντοτε ο Ιερεύς. Και εάν αυτή η ψυχή πεθάνει (λόγω της αμαρτίας), ποιός θα την αναστήσει, ποιός θα της δώσει την ησυχία και την ειρήνη; Πάλι ο Ιερεύς! ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΘΕΟ, Ο ΙΕΡΕΥΣ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΠΑΝ. Αυτός ο ίδιος δέν θα καταλάβει τον ίδιον καλά παρά μόνον στον Ουρανό". [Σιχαμένη αίρεση ο κληρικαλισμός].

      
    Συμπέρασμα.

        
  Ας κλείσουμε με την πνευματική διαθήκη, το τελευταίο γράμμα, του πάπα Giovanni Paolo II. "Εάν όλη η Εκκλησία ζεί απο την Ευχαριστία, η Ιερατική ύπαρξη πρέπει να έχει ευχαριστιακή μορφή. Οι λόγοι λοιπόν της συστάσεως της Ευχαριστίας πρέπει  να είναι για μας όχι μόνον μία διατύπωση καθαγιασμού, αλλά μία διατύπωση ζωής.

          Το σώμα και το αίμα του Χριστού δόθηκαν για την σωτηρία του ανθρώπου, όλου του ανθρώπου και όλων των ανθρώπων. Είναι μία συνολική και ταυτόχρονα καθολική σωτηρία, διότι δέν υπάρχει άνθρωπος, εκτός και αν το αρνηθεί, που εξαιρείται από την σωτηριώδη δύναμη του αίματος του Χριστού".

          Αλλά, υπογραμμίζει, ο Ιερεύς είναι ο πρώτος που αντλεί το πλεονέκτημα αυτής της σωτηριώδους δυνάμεως, και αυτό τού επιβάλλει την υποχρέωση να προοδεύσει στις οδούς της αγιότητος.

          Επαναλαμβάνοντας στην σιωπή τής συνάξεως στην λειτουργία τούς θαυμαστούς λόγους τού Χριστού, εμείς οι Ιερείς γινόμαστε προνομιούχοι άγγελοι αυτού του μυστηρίου της σωτηρίας. Αλλά πώς να είμαστε επαρκώς προνομιούχοι, χωρίς να αισθανόμαστε εμείς οι ίδιοι σωσμένοι; Εμείς πρώτοι έχουμε εξασφαλίσει στο εσωτερικό μας την Χάρη. Και αυτό μας καθιστά υπεύθυνους να προοδεύσουμε στον δρόμο της τελειότητος. Διότι η Αγιότης είναι η πλήρης έκφραση τής σωτηρίας. Και μόνον ζώντας σαν σωσμένοι, γινόμαστε άγγελοι πιστευτοί της σωτηρίας. Παρ'όλα αυτά είναι απαραίτητο, για να σώσει ο Ιερεύς αυτούς που του έχουν εμπιστευθεί, να προσφέρει την δική του θυσία, ενωμένη με εκείνη του Χριστού, σύμφωνα με το παράδειγμα του Παύλου: «Νῦν χαίρω ἐν τοῖς παθήμασί μου ὑπὲρ ὑμῶν καὶ ἀνταναπληρῶ τὰ ὑστερήματα τῶν θλίψεων τοῦ Χριστοῦ ἐν τῇ σαρκί μου ὑπὲρ τοῦ σώματος αὐτοῦ, ὅ ἐστιν ἡ ἐκκλησία» (Κολ. 1,24). Μ'αυτόν τον τρόπο οι λόγοι της χειροτονίας μεταμορφώνονται σε "διατύπωση ζωής"! Οι ψυχές στοιχίζουν το αίμα τού Ιησού και ο Ιερεύς δέν μπορεί να αφιερωθεί στην σωτηρία τους, εάν δέν δέχεται να συμμετέχει προσωπικώς στο "ακριβό τίμημα" της σωτηρίας.

ΤΕΛΟΣ

Σχόλιο: Είναι φανερό νομίζουμε αρκετά πιά ότι ο κληρικαλισμός και ο Οικουμενισμός ανήκουν στην ίδια αίρεση, στον Παπισμό. Γι'αυτό και όλος σχεδόν ο κλήρος είναι υπέρ της δόξης τού Οικουμενισμού. Αλλά και οι αντιοικουμενιστές, καί οι αποτειχισμένοι είναι εξίσου οπαδοί τού Κλήρου. Της αντιπροσωπείας του Θεού. Αυτή η Εκκλησία του Διαφωτισμού που διαδέχθηκε πραξικοπηματικά την Ορθόδοξη Εκκλησία έχει εισχωρήσει στο μεδούλι των πιστών και είναι αδύνατον να φανερωθεί πλέον η πλάνη. Οικειοποιήθηκαν ολόκληρη την Οικονομία της Σωτηρίας, ιδιοποιήθηκαν διά της Χειροτονίας το Άγιο Πνεύμα και μας οδηγούν στον γκρεμό διά της αναλογίας. Η Ορθοδοξία παραμένει ακόμη ζωντανή στους Αγίους της. Τους εχθρούς τού Οικουμενισμού και του αντι-οικουμενισμού. Ας ανοίξουμε τα μάτια μας!

Αμέθυστος.