Ο Διδάκτωρ Γεωπολιτικής και Καθηγητής Διεθνών Σχέσεων Γιώργος Φίλης σε μία συζήτηση η οποία αποκαλύπτει με ενάργεια τις βαθιές διεθνείς ζυμώσεις, τις ανατροπές ισορροπιών και τις προκλήσεις που αντιμετωπίζει η ελληνική διπλωματία στο νέο γεωστρατηγικό τοπίο (14-05-2025).
Η συζήτηση ξεκινά με την εκτίμηση ότι το ρωσοουκρανικό μέτωπο έχει εισέλθει σε κρίσιμη φάση. Αν και κανείς δεν διατυπώνει βεβαιότητες, φαίνεται πως διαμορφώνονται οι συνθήκες για μια ενδεχόμενη διευθέτηση. Το γεγονός ότι φημολογείται συμμετοχή του ίδιου του Βλαντίμιρ Πούτιν ή/και του Ντόναλντ Τραμπ σε μελλοντικές διαπραγματεύσεις προσδίδει βαρύτητα στις εξελίξεις. Η παρουσία του Τραμπ, κατά τον κ. Φίλη, θα σήμαινε «breakthrough» – δηλαδή, ουσιαστική εξέλιξη. Αντίθετα, σε περίπτωση απουσίας των δύο, όλα θα παραμείνουν στο επίπεδο προκαταρκτικών συνομιλιών, κυρίως μέσω Κωνσταντινούπολης, που λειτουργεί ως ουδέτερο έδαφος υπό τον διαμεσολαβητικό ρόλο της Τουρκίας. «Ο μόνος που θέλει πραγματική ειρήνη είναι ο Τραμπ. Οι υπόλοιποι έχουν λόγους να μην τη θέλουν», σημείωσε χαρακτηριστικά ο κ. Φίλης, με τους Ρώσους να επιδιώκουν ειρήνη με δικούς τους όρους, τον Ζελένσκι να φοβάται την πολιτική λογοδοσία, και τους Ευρωπαίους να διστάζουν να αναλάβουν το κόστος μιας μεταπολεμικής πραγματικότητας.
Το δεύτερο μέρος της συζήτησης επικεντρώνεται στη Συρία, με ειδική αναφορά στον ρόλο του PKK και των Κούρδων, αλλά και στον σχεδιασμό των ΗΠΑ και του Ισραήλ. Οι Ηνωμένες Πολιτείες, σύμφωνα με τον κ. Φίλη, ενισχύουν στρατιωτικά τις κουρδικές δυνάμεις στη Συρία, αποστέλλοντας μέχρι και άρματα μάχης. Η Τουρκία αντιμετωπίζει αυτήν την εξέλιξη με δυσφορία, καθώς οι Κούρδοι εξοπλίζονται στις περιοχές όπου η Άγκυρα απειλεί να εισβάλει.
Η απόφαση του PKK να «καταθέσει τα όπλα» εντός Τουρκίας, εκτιμάται ως ένα επικοινωνιακό πυροτέχνημα: η πραγματική δύναμη του PKK βρίσκεται εδώ και χρόνια στη Συρία, όπου στηρίζεται ανοικτά από ΗΠΑ και Ισραήλ. Επομένως, δεν υφίσταται ουσιαστική αποδυνάμωση, αλλά μάλλον αναδιάταξη και ενίσχυση. «Είναι τεράστια ήττα για την Τουρκία. Ο Ερντογάν ουσιαστικά απογυμνώνεται από το πρόσχημα εισβολής», επισήμανε εύστοχα ο κ. Φίλης.
Το ιστορικό παράδειγμα της παράδοσης Οτσαλάν, υπό την πίεση των Αμερικανών, τίθεται ως σημείο αναφοράς, για να αναδειχθεί η στρατηγική συνέπεια της Ουάσιγκτον: τότε η Τουρκία ανταμείφθηκε με τον Οτσαλάν, ώστε να δεχτεί την κουρδική αυτονομία στο Ιράκ. Τώρα, το ίδιο σενάριο επαναλαμβάνεται στη Συρία, πρόσθεσε ο κ. Φίλης.
Σε αυτό το σύνθετο γεωπολιτικό περιβάλλον, η Ελλάδα φαίνεται να έχει κάνει ένα σημαντικό βήμα στρατηγικής ωρίμανσης: την εμβάθυνση των σχέσεών της με το Ισραήλ. Από την κυβέρνηση Σαμαρά και τη συμφωνία «3+1», μέχρι τις επόμενες κυβερνήσεις Τσίπρα και Μητσοτάκη, η προσέγγιση με το Ισραήλ καταγράφεται ως η μόνη σταθερά της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής. Η ανάγκη, όμως, είναι να μετατραπεί αυτή η σχέση από «στρατηγική φιλία» σε πλήρη στρατιωτική συμμαχία – κυρίως ενόψει της τουρκικής επιθετικότητας και της ρευστότητας στην περιοχή. «Πρέπει να αφήσουμε τις φοβικότητες απέναντι στην Τουρκία και να γίνουμε κανονικοί στρατιωτικοί σύμμαχοι με το Ισραήλ», καταλήγει ο κ. Φίλης.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου