Ευθύς εξ αρχής οφείλω να τονίσω την ιδιαίτερη χαρά και ανακούφιση που ένιωσα με την απελευθέρωση των δύο στρατιωτικών μας, που δεν υπολειπόταν των άλλων Ελλήνων.
Μέχρις εκεί. Στη συνέχεια η υπόθεση εξετράπη με την προσπάθεια του ΣΥΡΙΖΑ να μετατρέψει μια κατάσταση -την απελευθέρωση- που τον αιφνιδίασε, ως μη αναμενόμενη, σε πανηγυριώτικο σόου, προσδίδοντας στους στρατιωτικούς τιμές ηρώων.
Τα σόου, προτιμώνται από όσους δεν μπορούν να προσφέρουν έργο. Και ο ΣΥΡΙΖΑ πανηγύρισε επειδή οι στρατιωτικοί παρέμειναν μόνον 167 ημέρες στην φυλακή. Η έλλειψη πολιτικής -και όχι μόνον- παιδείας και ευθύνης της Αριστεράς, φάνηκε τόσο από τις διαβεβαιώσεις των πρώτων ωρών της σύλληψης, ότι πρόκειται για ένα απλό επεισόδιο που θα λήξει εντός ωρών, όσο και από τις μετέπειτα δηλώσεις.
Αφενός η δήλωση του Φ. Κουβέλη, ότι δεν περίμενε την απελευθέρωση, δηλώνοντας προ ημερών ότι θα ξεπεράσει το 18μηνο, αφετέρου η φαιδρή προσπάθεια να πεισθεί ο λαός ότι αυτή επετεύχθη από την «αθόρυβη διπλωματία» που ασκούν οι ΣΥΡΙΖΑίοι, και αντικατέστησε προφανώς την «διπλωματία της κότας», που αντιπαθεί ο υπουργός Εξωτερικών, προσέδωσαν τόνο ιλαρότητας.
Δυστυχώς όμως, δεν είναι μόνον αυτό. Αλλά είναι και ασέβεια προς τους στρατιωτικούς εκείνους, οι οποίοι καίτοι προσέφεραν πολλά στην πατρίδα, όχι μόνον αντιμετώπισαν την αδιαφορία του κράτους, αλλ’ ακόμη και την εχθρική διάθεση.
Οπότε προκύπτει το ερώτημα, πόθεν ο ηρωισμός των απελευθερωθέντων στρατιωτικών, ώστε ένα κράτος που θέλει να λέγεται σοβαρό, στέλνει έναν υπουργό, δύο υφυπουργούς, αρχηγό στρατού για να υποδεχθούν έναν κατώτερο αξιωματικό και έναν υπαξιωματικό; Βεβαίως και έπρεπε να επαινεθεί η αξιοπρεπής στάση τους, όπου εσύροντο μεν από τους δεσμοφύλακες, αλλά παρέμεναν ευθυτενείς και αξιοπρεπείς. Και βεβαίως, να απαλειφθούν οι συνέπειες της ατιμωτικής ενέργειας να συλληφθούν από τον εχθρό εν καιρώ ειρήνης, και να αφοπλισθούν χωρίς να προβάλουν καμιά αντίσταση. Οι 167 μέρες φυλάκισης σε εχθρική φυλακή, παραγράφουν ίσως τα ατοπήματα που διέπραξαν.
Είμαι αυστηρός, αλλά έχω συγκεκριμένο λόγο, επειδή βούρκωσα, διαβάζοντας την επιστολή που έστειλαν οι πραγματικοί ήρωες της ΕΛΔΥΚ, περιγράφοντας πώς τους υποδέχθηκε το κράτος, το οποίο μάλιστα τους νεκρούς ανέγραψε στην λίστα των νεκρών του 1940 -ενώ δεν είχαν γεννηθεί τότε- για να μη θεωρηθεί τυπικώς ότι Έλληνες στρατιώτες πολέμησαν αμυνόμενοι στην Κύπρο το 1974.
Παραθέτω ορισμένα αποσπάσματα της επιστολής, και βγάλτε εσείς τα συμπεράσματα, μεταξύ πραγματικών καταστάσεων και παραπλανητικών σόου, ακατάλληλων πολιτικών να διαχειριστούν μια κρίση, όπως έχουν αποδείξει, δυστυχώς, επανειλημμένως.
« […] Σαν σήμερα, 44 χρόνια πριν, ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, εμείς που υπερασπιζόμασταν το στρατόπεδο της ΕΛ.ΔΥ.Κ., περνούσαμε δύσκολες ώρες. Όμως δεν θ' ασχοληθώ με τον πόλεμο, αλλά με την δική μας επιστροφή στην Ελλάδα την 1η Δεκεμβρίου του 1974.
» Βέβαια εμείς δεν ήλθαμε με αεροπλάνα αλλά με Αρματαγωγό. Μετά από ένα απίστευτο για όσους δεν το έζησαν 5μηνο, που εκτός τον πόλεμο και τις κακουχίες του ακολούθησαν 3,5 μήνες απίστευτης ταλαιπωρίας, όπου κοιμόμασταν στο χώμα, όπου τις πρώτες μέρες μετά τον πόλεμο δεν είχαμε να φάμε και με ντροπή λέω ότι αναγκαζόμασταν να κλέβουμε και πάντα με το δάχτυλο στην σκανδάλη του όπλου γιατί ο εχθρός ήταν μπροστά μας και τον βλέπαμε.
» Επιβιβαστήκαμε λοιπόν στο Α/Γ από την Λεμεσό και μετά από ένα φοβερό ταξίδι τριών ημερών με 8 μποφόρ φτάσαμε επί τέλους στις Κεχριές Κορινθίας, όπου μας επιφύλασσαν μια υποδοχή την οποία δεν μπορούσαμε να πιστέψουμε. Οι περισσότεροι είχαμε την εντύπωση ότι, όλο και κάποιος ανώτατος αξιωματικός του Ελληνικού Στρατού θα μας ευχόταν το Καλώς ήλθατε πολεμιστές της Πατρίδας. Αμ δε.
» Μόλις κατέβηκε ο καταπέλτης του Α/Γ υπό τις επευφημίες μας και πριν προλάβουμε να κινηθούμε, ανέβηκαν στο πλοίο ένστολοι υπάλληλοι του τελωνείου και μας ανακοίνωσαν ότι θα γίνει έλεγχος στις αποσκευές μας. Η οργή που είχαμε μέσα μας εδώ και μήνες ξέσπασε και κινηθήκαμε, (πλέον των 400ων στρατιωτών ήμασταν), εναντίον τους και έφυγαν τρέχοντας για να σωθούν.
» […] Από τα ορύγματα μάς μάζεψαν και μας πήγαν στο Α/Γ, τι μπορούσαμε να έχουμε μαζί μας, εκτός από το αίμα των Ηρώων συμπολεμιστών μας που είχαμε στις καρδιές μας;
» Λίγο αργότερα μας ανακοίνωσαν το δεύτερο δώρο που μας επιφύλασσαν. Όσοι είχαν ποινές φυλάκισης θα τις υπηρετούσαν. Το τι ακούστηκε τότε δεν μπορώ να σας το μεταφέρω. Είχαμε υπηρετήσει 4,5 μήνες επιπλέον από την θητεία μας, είχαμε περάσει πόλεμο, πολλοί από τους φίλους μας είχαν πέσει στο πεδίο της μάχης, είχαμε περάσει μια απίστευτη ταλαιπωρία και μας ζητούσαν να υπηρετήσουμε κι' άλλο».
Ο Μακεδών
Voria
kostasxan
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου