ΠΡΟΣ ΑΚΙΝΔΥΝΟΝ ΛΟΓΟΣ ΑΝΤΙΡΡΗΤΙΚΟΣ ΤΡΙΤΟΣ
ΠΡΟΣ ΤΑ ΣΥΓΓΡΑΜΜΑΤΑ ΤΟΥ ΑΚΙΝΔΥΝΟΥ ΚΑΤΑ ΤΗΣ ΘΕΙΑΣ ΧΑΡΙΤΟΣ ΤΟΥ ΘΕΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΙΩΣ ΧΑΡΙΤΩΜΕΝΩΝ ΑΠΟ ΑΥΤΗΝ
ΚΕΦΑΛΑΙΟ 1
Ότι δεν είναι παράδοξο που ξεπέρασε ο Ακίνδυνος τον Βαρλαάμ στο ανακόλουθο των λόγων και στην ποικίλη με αυτούς απάτη και συκοφαντία
1. Ο Βαρλαάμ και ο Ακίνδυνος βέβαια φιλονικούν ποιος θα υπερβάλλει (ξεπεράσει) τον άλλο στη βλασφημία προς τον Θεό. Αυτή όμως, φθάνοντας στο κορύφωμα της υπερβολής, παριστάνει στα προς αυτήν και τους δύο εφάμιλλους. Αλλά πάντως στην κακοήθεια, στην αναίδεια από απόνοια (απόγνωση/παράνοια) ή απορία και στο ανακόλουθο λόγων και νοημάτων από μωρία ή εθελοκακία, σ’ αυτά ο Ακίνδυνος υπερβάλλει κατά πολύ τον Βαρλαάμ. Με την σκαιότητα των τρόπων, την ψευδολόγο γλώσσα και το ψευδογράφο χέρι, επεσκίασε κι’ εκείνον ακόμη, όπως ήταν εύλογο. Πράγματι, μαθητής εκείνου στην πονηρή αυτή δοξασία, δόκιμος οπωσδήποτε και περισσότερο καταρτισμένος από κάθε άλλον, έγινε ως ο διδάσκαλος κατά την θεσπέσια ψήφο (κατά τη συνοδική απόφαση).
2. Επειδή όμως εξευτέλισε εκουσίως την αλήθεια της ευσεβείας, την oποία εγνώρισε πριν από εκείνον, και μάλιστα καλύτερα, αφού φοίτησε πλησίον μας αν και όχι έως το τέλος, και επειδή δεν εδοκίμασε να έχει την επίγνωση του Θεού κατά τα λόγια του Παύλου, αλλά ενώ εγνώρισε την αλήθεια των περί Θεού δογμάτων, δεν την εδέχθηκε ούτε την εσεβάσθηκε σαν θεία αλήθεια, ο Θεός τον παρέδωσε σε αδόκιμον νουν (στη μωρία του), να λαλεί και να γράφει πράγματα όχι μόνο ανάρμοστα, αλλά και ασύμφωνα και αντιφατικά μεταξύ τους, σύμφωνα δε μόνο στην επιδίωξη τού πονηρού και στην μανιακή διάθεση και αντίθεση προς την αλήθεια· τούτο άλλωστε συνεπεκτείνεται σαν ένας μίτος σε όλο το ύφασμα των συγγραμμάτων του.
Συνεχίζεται
Αμέθυστος
Ότι δεν είναι παράδοξο που ξεπέρασε ο Ακίνδυνος τον Βαρλαάμ στο ανακόλουθο των λόγων και στην ποικίλη με αυτούς απάτη και συκοφαντία
1. Ο Βαρλαάμ και ο Ακίνδυνος βέβαια φιλονικούν ποιος θα υπερβάλλει (ξεπεράσει) τον άλλο στη βλασφημία προς τον Θεό. Αυτή όμως, φθάνοντας στο κορύφωμα της υπερβολής, παριστάνει στα προς αυτήν και τους δύο εφάμιλλους. Αλλά πάντως στην κακοήθεια, στην αναίδεια από απόνοια (απόγνωση/παράνοια) ή απορία και στο ανακόλουθο λόγων και νοημάτων από μωρία ή εθελοκακία, σ’ αυτά ο Ακίνδυνος υπερβάλλει κατά πολύ τον Βαρλαάμ. Με την σκαιότητα των τρόπων, την ψευδολόγο γλώσσα και το ψευδογράφο χέρι, επεσκίασε κι’ εκείνον ακόμη, όπως ήταν εύλογο. Πράγματι, μαθητής εκείνου στην πονηρή αυτή δοξασία, δόκιμος οπωσδήποτε και περισσότερο καταρτισμένος από κάθε άλλον, έγινε ως ο διδάσκαλος κατά την θεσπέσια ψήφο (κατά τη συνοδική απόφαση).
2. Επειδή όμως εξευτέλισε εκουσίως την αλήθεια της ευσεβείας, την oποία εγνώρισε πριν από εκείνον, και μάλιστα καλύτερα, αφού φοίτησε πλησίον μας αν και όχι έως το τέλος, και επειδή δεν εδοκίμασε να έχει την επίγνωση του Θεού κατά τα λόγια του Παύλου, αλλά ενώ εγνώρισε την αλήθεια των περί Θεού δογμάτων, δεν την εδέχθηκε ούτε την εσεβάσθηκε σαν θεία αλήθεια, ο Θεός τον παρέδωσε σε αδόκιμον νουν (στη μωρία του), να λαλεί και να γράφει πράγματα όχι μόνο ανάρμοστα, αλλά και ασύμφωνα και αντιφατικά μεταξύ τους, σύμφωνα δε μόνο στην επιδίωξη τού πονηρού και στην μανιακή διάθεση και αντίθεση προς την αλήθεια· τούτο άλλωστε συνεπεκτείνεται σαν ένας μίτος σε όλο το ύφασμα των συγγραμμάτων του.
Συνεχίζεται
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου