Η αναγκαιότητα του πολέμου

Ως οικονομολόγος δεν έχω ίσως την απαιτούμενη εκπαίδευση για να κρίνω σωστά – γεγονός που όμως δεν σημαίνει πως δεν διαθέτω κοινή λογική, για να μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς διαδραματίζεται. Δεν είμαι δε ούτε υπερπατριώτης, ούτε φίλος του πολέμου, όπως άλλωστε συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, κατανοώντας τους κινδύνους τόσο για τα παιδιά μας, όσο και για το στρατό μας – κάτι που όμως δεν αλλάζει, όσο η γειτονική μας χώρα επιβουλεύεται την εθνική μας κυριαρχία, την ασφάλεια και την ελευθερία μας. Πόσο μάλλον όταν η οικονομία της οδηγείται στην απόλυτη καταστροφή, ενώ κυβερνάται από έναν αποτυχημένο δικτάτορα που προσπαθεί με τη γεωπολιτική του μεγαλομανία να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη της χώρας του – έτσι ώστε να μην σκέφτονται οι Πολίτες τα προβλήματα επιβίωσης τους. Στα πλαίσια αυτά, δεν υπάρχει δυστυχώς τρόπος να αποφύγουμε το μοιραίο – ενώ η υποχωρητικότητα μας δεν βοηθάει καθόλου. Με δεδομένο δε το γερμανό-τουρκικό άξονα που υπήρχε και υπάρχει, όσες διαπραγματεύσεις ή συζητήσεις και αν μεσολαβήσουν, απλά θα καθυστερήσουν τον πόλεμο – ο οποίος είναι αναπόφευκτος, εάν δεν εθελοτυφλεί κανείς. Το γεγονός αυτό τεκμηριώθηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο από τη χείριστη διαχείριση των μνημονίων για να αποφευχθεί η χρεοκοπία που μετατράπηκε τελικά σε κυλιόμενη, σε διαρκή, με την υπογραφή του PSI από τους Εθνοκτόνους – από τους ίδιους στην ουσία που σήμερα τάσσονται υπέρ της πολιτικής του κατευνασμού με την Τουρκία. Ελπίζω λοιπόν το πάθημα να μας έγινε μάθημα, καθώς επίσης να επικρατήσει μία εθνική ομοψυχία – τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.  

Ανάλυση

Μετά τη δεκαετία του 1950, ιδιαίτερα μετά την εισβολή της Τουρκίας το 1974 στην Κύπρο, οι αντιπαραθέσεις της Ελλάδας μαζί της διακρίνονται από περιόδους έξαρσης ή ύφεσης – όπου στις μεν περιόδους ύφεσης οι ελληνικές κυβερνήσεις θεωρούν πως είναι δυνατή η ειρηνική συνύπαρξη στην περιοχή με την Τουρκία, ενώ όταν επικρατεί έξαρση όπως σήμερα, έχουν την εντύπωση πως μπορούν να λύσουν το πρόβλημα με διάφορες παραχωρήσεις. Ο κανόνας πάντως είναι το ότι, η Ελλάδα είναι πάντοτε απροετοίμαστη για μία ενδεχόμενη σύγκρουση με την Τουρκία – η οποία γίνεται όλο και πιο πιθανή, επειδή η μη προετοιμασία της δεν λειτουργεί αποτρεπτικά, ως όφειλε, με αποτέλεσμα να συνεχίζεται η αποτυχημένη πολιτική του κατευνασμού.

Ακόμη δε και όταν η Ελλάδα ήταν σε μία πιο ισχυρή θέση, όπως το 1996, η τότε κυβέρνηση της επέλεξε το γκριζάρισμα στα Ίμια, εκλιπαρώντας τις Η.Π.Α. για στήριξη – σημειώνοντας πως έκτοτε οι δυνατότητες άμυνας της Ελλάδας περιορίζονται συνεχώς, ειδικά μετά το ξεκίνημα της εποχής των μνημονίων. Ενώ λοιπόν οι στρατιωτικές δαπάνες της Τουρκίας ήταν περίπου διπλάσιες των ελληνικών το 1995, σήμερα είναι πάνω από τετραπλάσιες – στα 22 δις $, έναντι κάτω από 5 δις $ της Ελλάδας (γράφημα), από 9 δις $ το 2009.

Αμυντικές δαπάνες Ελλάδας (μπλε στήλες, αριστερή κάθετος) και Τουρκίας (διακεκομμένη γραμμή, δεξιά κάθετος).

Περαιτέρω, οι Τούρκοι κατέχουν το 37% των εδαφών της Κύπρου χωρίς να αναγνωρίζουν τη Δημοκρατία της, διενεργούν παράνομες έρευνες και γεωτρήσεις στην ΑΟΖ της που, σε αντίθεση με την Ελλάδα, είναι οριοθετημένη, παραβιάζουν καθημερινά τον εναέριο χώρο μας με πτήσεις πολεμικών επάνω από ελληνικά κατοικημένα νησιά, ψαρεύουν στις θάλασσες μας, μας απειλούν με πόλεμο εάν επεκτείνουμε την υφαλοκρηπίδα μας στα 12 μίλια, υπέγραψαν ΑΟΖ με τη Λιβύη που συμπεριλαμβάνει δικό μας θαλάσσιο χώρο, αφού δεν αναγνωρίζουν πως τα νησιά μας έχουν υφαλοκρηπίδα και ΑΟΖ, διεξάγουν έναν βίαιο μεταναστευτικό πόλεμο εποικίζοντας τη χώρα μας και αλλοιώνοντας πολλές κοινωνίες της, προσπάθησαν πρόσφατα να εισβάλλουν στον Έβρο με όπλο αιχμής τους παράνομους μετανάστες κοκ.

Ενώ τώρα όλα αυτά η ελληνική κοινή γνώμη τα έχει συνηθίσει, θεωρώντας τα με την πάροδο του χρόνου κανονικότητα, οι Τούρκοι αφενός μεν μετέτρεψαν προκλητικά την Αγία Σοφία σε τζαμί, αφετέρου έστειλαν το ερευνητικό τους σκάφος συνοδεία πολεμικών πλοίων για πρώτη φορά εντός της (μη οριοθετημένης) υφαλοκρηπίδας μας. Παρά το ότι όμως αρκετοί γνώστες του χώρου, μεταξύ των οποίων διεθνολόγοι βουλευτές της κυβέρνησης, αναφέρονταν σε μία κατάφωρη παραβίαση της εθνικής μας κυριαρχίας (πηγή), με τη στρατιωτική μας ηγεσία να στέλνει ανά 15 λεπτά μηνύματα στο πλοίο να εγκαταλείψει την περιοχή, τόσο η κυβέρνηση, όσο και τα συμπολιτευόμενα ΜΜΕ συνιστούν ψυχραιμία – ισχυριζόμενοι πως ήταν αδύνατη η διεξαγωγή ερευνών από τους Τούρκους, λόγω του θορύβου των πολεμικών σκαφών!

Επίσης πως επειδή δεν έχουμε οριοθετήσει την υφαλοκρηπίδα/ΑΟΖ, πρόκειται για διεθνή ύδατα, στα οποία μπορούν να ταξιδεύουν ελεύθερα τα τουρκικά πλοία – αρκεί να μην αγγίξουν το βυθό της θάλασσας μας με τα ερευνητικά τους καλώδια! Βέβαια κάτι τέτοιο είναι αντικρουόμενο με τα μηνύματα εγκατάλειψης της περιοχής από το στρατό μας – χωρίς όμως να δίνει κανένας σημασία. Αντίθετα, κατηγορείται ως πατριδοκάπηλος ή ως εθνικιστής, όποιος αναφέρεται στο αυτονόητο – όπως ο κ. Π. Χασάπης στο παρακάτω:

“Στο νόμο 2289/1995, άρθρο 2 παρ. 1 εδάφιο γ, όπως τροποποιήθηκε με το άρθρο 156 παρ.1 του Ν.4001/2011 αναφέρεται κατά λέξη ότι: «Ελλείψει συμφωνίας οριοθέτησης με γειτονικά κράτη των οποίων οι ακτές είναι παρακείμενες ή αντικείμενες με τις ελληνικές ακτές, το εξωτερικό όριο της υφαλοκρηπίδας και της αποκλειστικής οικονομικής ζώνης (αφ` ης κηρυχθεί) είναι η μέση γραμμή, κάθε σημείο της οποίας απέχει ίση απόσταση από τα εγγύτερα σημεία των γραμμών βάσης (τόσο ηπειρωτικών όσο και νησιωτικών) από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης.».

Με βάση αυτόν το νόμο του ελληνικού κράτους και ελλείψει συμφωνίας με την Τουρκία κλπ., το εξωτερικό όριο της ελληνικής υφαλοκρηπίδας είναι η μέση γραμμή, κάθε σημείο της οποίας απέχει ίση απόσταση από τα εγγύτερα σημεία των γραμμών βάσης (τόσο ηπειρωτικών όσο και νησιωτικών) από τις οποίες μετράται το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης.

Επομένως, επειδή τα εξωτερικά όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας είναι καθορισμένα με τον ανωτέρω νόμο και αυτά τα όρια τα έχει παραβιάσει το τουρκικό ερευνητικό (ποντίζοντας καλώδια και ερευνώντας με ήχο-βολή την ελληνική υφαλοκρηπίδα) με τη συνοδεία τουρκικών πολεμικών, η μη παρεμπόδισή τους και εκδίωξή τους έξω από τα όρια της ελληνικής υφαλοκρηπίδας και κατ’ επέκταση της εθνικής επικράτειας, συνιστά παραβίαση του ελληνικού νόμου από την ίδια την κυβέρνηση και ενδεχομένως αναζητηθούν στο μέλλον ποινικές ευθύνες σε βάρος των τώρα αρμοδίων μελών της κυβέρνησης Μητσοτάκη” (πηγή).

Όπως συμπεραίνεται λοιπόν, η παραβίαση του εθνικού μας χώρου είναι ξεκάθαρη από όλες τις πλευρές – ενώ ο τρόπος που (δεν) ενεργεί η κυβέρνηση είναι ποινικά κολάσιμος, εάν όχι ενδοτικός. Βέβαια υπάρχουν και άλλες απόψεις, φιλοκυβερνητικές, όπως η παρακάτω:

“Φυσικά οι Κολοκοτρώνηδες της σαιζλόνγκ και οι Καραϊσκάκηδες των πληκτρολογίων απαιτούν πόλεμο, ενώ η αξιωματική αντιπολίτευση ζητά, εμμέσως πλην σαφώς, από την κυβέρνηση, να το… εμβολίσει. Η ελάσσονα και τα υπόλοιπα κόμματα δεν φτάνουν τόσο μακριά, αλλά οι κορώνες ξεκούφαιναν. Αυτές οι συμπεριφορές είναι εξαιρετικά επικίνδυνες για την Ελλάδα. Και μπορούν εύκολα να οδηγήσουν σε καταστάσεις ακραίες και σε προβλήματα που δεν μπορούν να διευθετηθούν, με ειρηνικές διαδικασίες ενηλίκων.

Ας δούμε τις βασικές λεπτομέρειες: η έννοια και ο ορισμός της υφαλοκρηπίδας, αφορούν ΜΟΝΟ τον βυθό της θάλασσας. Τα ύδατα πάνω από τον βυθό, εκτός της αιγιαλίτιδας ζώνης, είναι διεθνή ύδατα. Επαναλαμβάνω, υπεράνω της υφαλοκρηπίδας οποιασδήποτε χώρας, τα ύδατα θεωρούνται διεθνή. Πράγμα που σημαίνει ότι μέσω αυτών, μπορεί να διέλθει όποιο σκάφος θέλει, χωρίς να ζητήσει άδεια από κάποια αρχή, οργανισμό κ.λπ. Ενημέρωση (εξ ου και οι διάφορες NAVTEX κοκ.) χρειάζεται για ειδικές καταστάσεις (πολεμικές ασκήσεις, θαλάσσιες έρευνες κλπ.).

Παραβίαση της υφαλοκρηπίδας έχουμε όταν υπάρξει επαφή με τον βυθό. Φυσική επαφή. Με καλώδια σεισμολογικών ερευνών ή τρυπάνι εξόρυξης. Κάτι που δεν έχει συμβεί μέχρι τώρα, στο συγκεκριμένο περιστατικό. Οι πληροφορίες αναφέρουν μόνο καλώδια ηχοβολισμού (sonar), η χρήση των οποίων είναι απολύτως νόμιμη. Εάν δεν ήταν, π.χ. τα μεγάλα, σύγχρονα αλιευτικά (μηχανότρατες), τα οποία χρησιμοποιούν κατά κόρον sonarr, δεν θα μπορούσαν να αλιεύουν σε διεθνή ύδατα. Κάτι που συμβαίνει καθημερινά, σε δεκάδες σημεία του πλανήτη, από δεκάδες χιλιάδες σκάφη” (πηγή).

Όπως διαπιστώνεται από το παραπάνω κείμενο, το οποίο συστήνουν για ανάγνωση και ενημέρωση ορισμένοι υπουργοί, αναζητούνται ξανά δικαιολογίες για να μην προβεί η κυβέρνηση σε ενέργειες προστασίας της εθνικής μας κυριαρχίας – έως ότου συνηθίσει η κοινή γνώμη τη νέα κανονικότητα, την οποία φυσικά θα ακολουθήσει μία επόμενη εκ μέρους των Τούρκων, αφού δεν πρόκειται ποτέ να σταματήσουν να απαιτούν όλο και περισσότερα, όσο εμείς τους το επιτρέπουμε.

Υπενθυμίζοντας εδώ πως η διαχρονική απειλή της Τουρκίας έχει ως αφετηρία την ήττα μας το 1922, όπου η Ελλάδα δεν μπόρεσε να διατηρήσει τα κέρδη του πρώτου παγκοσμίου πολέμου με τη συνθήκη των Σεβρών (εάν είχαμε κερδίσει στη Μικρασιατική Εκστρατεία θα βρισκόμαστε και στις ανατολικές ακτές του Αιγαίου και στην Ανατολική Θράκη, τα στενά δεν θα ήταν τουρκικά, θα υπήρχε ανεξάρτητο κράτος στον Πόντο και ένα μεγάλο κουρδικό κράτος στην ανατολική Μικρά Ασία, με μια μικρή γεωγραφικά Τουρκία), είναι ξεκάθαρο πως ότι και αν τους παραχωρήσουμε, οι Τούρκοι θα επανέρχονται με νέες αξιώσεις – ενώ θεωρούν ως αδυναμία τη στάση μας, ειδικά όταν  οι κατ’ επίφαση δημοσιογράφοι και οι πολιτικοί μας προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα.

Με απλά λόγια, όσο η Ελλάδα είναι το ισχυρότερο κράτος στα σύνορα της, η Τουρκία δεν θα πάψει να προσπαθεί να την «εμβολίσει» – καθιστώντας την, εάν δεν αντιδράσει ενεργητικά, στην καλύτερη περίπτωση δορυφόρο της, μαζί με την Κύπρο. Με δεδομένο δε το γερμανό-τουρκικό άξονα που υπήρχε και υπάρχει, όσες διαπραγματεύσεις ή συζητήσεις και αν μεσολαβήσουν, απλά θα καθυστερήσουν τον πόλεμο – ο οποίος είναι αναπόφευκτος, εάν δεν εθελοτυφλεί κανείς (άρθρο).

Η μοναδική λύση λοιπόν που έχουμε στη διάθεση μας δεν είναι καν μία προσωρινή νίκη, αλλά μία στρατηγική ήττα της Τουρκίας – η οποία θα έπρεπε να προετοιμασθεί με κάθε προσοχή από την ηγεσία μας, πριν από όλα με την εξασφάλιση της τεχνολογικής μας υπεροχής όσον αφορά το στρατιωτικό εξοπλισμό, αφού οι σημερινοί πόλεμοι είναι τεχνολογικοί, ενώ είμαστε στην ουσία μόνοι μας και δεν πρόκειται κανένας να μας βοηθήσει.

Επίλογος

Ολοκληρώνοντας, ασφαλώς ως οικονομολόγος δεν έχω ίσως την απαιτούμενη εκπαίδευση για να κρίνω σωστά – γεγονός που όμως δεν σημαίνει πως δεν διαθέτω κοινή λογική, για να μπορώ να καταλάβω τι ακριβώς διαδραμματίζεται. Δεν είμαι δε ούτε υπερπατριώτης, ούτε φίλος του πολέμου, όπως άλλωστε συμβαίνει με τη συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων, κατανοώντας τους κινδύνους τόσο για τα παιδιά μας, όσο και για το στρατό μας – κάτι που όμως δεν αλλάζει, όσο η γειτονική μας χώρα επιβουλεύεται την εθνική μας κυριαρχία, την ασφάλεια και την ελευθερία μας.

Πόσο μάλλον όταν η οικονομία της οδηγείται στην απόλυτη καταστροφή (άρθρο), ενώ κυβερνάται από έναν αποτυχημένο δικτάτορα που προσπαθεί με τη γεωπολιτική του μεγαλομανία να αποπροσανατολίσει την κοινή γνώμη της χώρας του – έτσι ώστε να μην σκέφτονται οι Πολίτες τα προβλήματα επιβίωσης τους.

Στα πλαίσια αυτά, δεν υπάρχει δυστυχώς τρόπος να αποφύγουμε το μοιραίο – ενώ η υποχωρητικότητα μας δεν βοηθάει καθόλου. Το γεγονός αυτό τεκμηριώθηκε με το χειρότερο δυνατό τρόπο από τη χείριστη διαχείριση των μνημονίων, για να αποφευχθεί η χρεοκοπία που μετατράπηκε τελικά σε κυλιόμενη, σε διαρκή, με την υπογραφή του PSI από τους Εθνοκτόνους – από τους ίδιους στην ουσία που σήμερα τάσσονται υπέρ της πολιτικής του κατευνασμού με την Τουρκία. Ελπίζω λοιπόν το πάθημα να μας έγινε μάθημα, καθώς επίσης να επικρατήσει μία εθνική ομοψυχία – τίποτα περισσότερο και τίποτα λιγότερο.

Βασίλης Βιλιάρδος

https://analyst.gr/2020/08/12/i-anagkaiotita-tou-polemou/