Μία ἐλπίδα φωτός

Μία ἐλπίδα φωτός

Σ’αὐτήν τήν θλιβερή κατάσταση πού βιώνουμε ὁ Χριστός στήν ἄπειρη φιλανθρωπία Του μᾶς ἐλέησε μέ μία ἀπαστράπτουσα ἀκτῖνα φωτός γιά νά μᾶς δώσει κουράγιο νά συνεχἰσουμε τόν ἀγῶνα γιά τήν σωτηρία τῆς ψυχῆς μας. Τήν ἐπομένη τῆς ἀποκοπῆς τῆς κεφαλῆς τοῦ Τιμίου Προδόμου χάσαμε καί ἐμεῖς στήν ἐνορία τοῦ M. Βασιλείου καί Παϊσίου Ἁγιορείτου στό Λίνκολν τῆς Ἀγγλίας τόν δικό μας Ἰωάννη, τόν Γιάννη μας.  Ἄνθρωπος πού ἀγάπησε και λαχτάρησε τό Χριστό, τήν Παναγία καί τούς Ἁγίους ἀπό μικρό παιδί στήν Κύπρο. Ἄναβε τά καντήλια στό ξωκκλήσι στό Μαζωτό, τό χωριό του, σηκώνοντας στά χέρια του, γιά ὅσα δέν ἔφτανε, τόν μικρότερο ἀδελφό του, τό Νῖκο. Δούλεψα μέ τόν Ἰωάννη πολύ στενά τά τελευταία σχεδόν 7 χρόνια παλεύοντας νά ξαναχτίσουμε τήν ἑλληνορθόδοξη κοινότητα στό Λίνκολν.  Αὐτός ὁ ἄνθρωπος εἶχε κάτι τό ἰδιαίτερο μέσα του πού δέν μποροῦσες νά τό ὁρίσεις μέ τό μυαλό σου ἀλλά ἔνοιωθες στήν καρδιά σου ὅτι εἶχε μέσα του μιά ἀκατανόητη πραότητα καί χάρη. Δέν ἦταν μορφωμένος, δέν ἔβγαζε λόγους, δέν εἶχε μέσα του ἴχνος προσποίησης καί ὑποκρισίας, δέν ἤθελε παρότι πρόεδρος τῆς κοινότητας νά φανεῖ πουθενά, ἄν τόν ρωτοῦσε κάποιος κάτι γιά τό Εὐαγγέλιο σοῦ ἀπαντοῦσε «δέν ξέρω ἐγώ». Ἔδωσε τά πάντα νά ξαναχτίσουμε τήν ἑλληνορθόδοξη ἐνορία μας χωρίς «ἄποψη» ἀλλά μέ προσωπική θυσία, πολύ ἀγάπη, ἀμέτρητη ταπείνωση καί ὑπομονή. Θυμᾶμαι Θεοφάνεια ὁδηγοῦσε ὁ Γιάννης καί δύο ὧρες γιά νά ἁγιάσουμε ἔστω καί ἕνα σπίτι. Ὅταν κοντεύαμε πέρναμε τηλέφωνο νά πούμε ὅτι φτάσαμε. Ὅταν κάποιοι δέν μᾶς θέλανε, ὁ γλυκύτατος αὐτός ἄνθρωπος μέ κοίταζε μέ πόνο στά μάτια καί μοῦ ἔλεγε «Ἀχ πάτερ Παναγιώτη σέ στενοχώρησαν. Συγνώμην». Εὐεργέτησε καί τάϊσε ὅποιον ὁ Χριστός ἔφερε στόν δρόμο του χωρίς νά ζητήσει τίποτε, οὒτε κἂν να πατήσουν πόδι στήν ἐκκλησία οἱ εὐλογημένοι.  Καί ὅταν καμιά φορά μ’ ἔπιανε τό παράπονο πού μᾶς ἐγκατέλειψε ὁ ἕνας ἤ ὁ ἄλλος ἀδελφός ὁ Γιάννης πάντοτε με πραότητα με παρηγοροῦσε «Δέν πειράζει πάτερ μου. Μήν στενοχωριέσαι». Αὐτός ὁ γλυκύτατος ἄνθρωπος, ὁ πολυαγαπητός ἀδερφός μου ἐν Χριστῶ,  ταπεινά με ρώταγε. Πάτερ μου βοήθησέ με μήπως ἁμαρτάνω γιατί ἐγώ δέν ξέρω ἀπό αὐτά. Δέν καταλάβαίνω τί γίνεται μέσα μου καί φοβάμαι. Δέν μπορῶ νά σταματήσω τό Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ἐλέησόν με μέσα μου ὅλη μέρα καί νύχτα ὅπου καί νά εἶμαι, ὅ, τι καί νά κάνω. Μήπως κάνω λάθος; Ἀκόμα κι ὅταν καθαρίζω πατάτες ἤ μετράω τά λεφτά γιά τήν τράπεζα στό μαγαζί. Μήπως ἁμαρτάνω πάτερ μου πού λέγεται ἡ εὐχή μέσα μου ὅταν κάνω τέτοιες ἀνάξιες γιά τό Χριστό δουλειές; Τήν τελευταῖα χρονιά, καί ὅπως τώρα πλέον γνωρίζουμε, τήν τελευταία τοῦ Γιάννη μας, φανέρωσε ὁ Χριστός μας καί μιά ἄλλη πλευρά αὐτοῦ τοῦ χαριτωμένου πλάσματος Του. Ἄρχισε νά μοῦ λέει μέ τόση ταπείνωση κομμάτια αὐτούσια τοῦ Εὐαγγελίου καί νά μοῦ δίνει ἐξηγήσεις πού δέν εἶχα ξανακούσει. Τήν τελευταία Κυριακή πρίν πέσω κι ἐγώ στό κρεβάτι στόν Ὄρθρο πέφτει γονατιστός ὁ Γιάννης στό  Ἅγιο Βῆμα καί μέ ἀγωνία μοῦ λέει. Πάτερ μου, πάτερ μου  διάβασέ μου μιά εὐχή σέ παρακαλῶ γιατί ἀντιλόγησα μ’ ἕναν ἀδελφό τώρα τό πρωϊ καί δέν μπορῶ νά κοινωνήσω. Τοῦ διάβασα τή συγχωρητική εὐχή. Ἐκ τῶν ὑστέρων ἔμαθα ὅτι ζήτησε καί συγνώμη ἀπό τόν ἀδελφό πρίν κοινωνήσει. Καί πραγματικά θαύμαζα τά ἔργα τοῦ Χριστοῦ μας. Τούς μῆνες πρίν ἀρρωστήσει μέ κοιτοῦσε ταπεινά στά μάτια καί μοῦ ἔλεγε «Δέν φοβάμαι καί τώρα νά πεθάνω, πάτερ μου». Ὅταν  τόν βάζανε στό ἀσθενοφόρο, σέ ἄθλια κατάσταση μέ 55% ὀξυγόνο στό αἷμα, τόν ρώτησε ἡ γυναίκα του: Φοβᾶσαι, Γιάννη μου. Ὄχι άπάντησε καί ἔκανε τό σημεῖο τοῦ σταυροῦ. Στό νοσοκομείο μέ covid στήν Ἐντατική κατάφερα νά τοῦ μιλήσω δύο φορές πρίν τόν διασωληνώσουν. Τί κάνεις Γιάννη μου; «Δόξα τῶ Θεῶ,  πάτερ μου» πάντα ἡ ἀπάντηση. Καί τό ἐννοοῦσε. Ἐπέταξε ἡ γλυκύτατη καί χαριτωμένη αὐτή ψυχή στόν Χριστό πού λαχτάρησε ὅλη τήν ζωή της στήν γή.  Παρ’ ὅτι μᾶς λείπει ἀφάνταστα ὁ γλυκύτατος ἀδελφός μας εἶμαι πεπεισμένος ὅτι τόν ἤθελε ὁ Κύριος καί τόν πῆρε ἀπό ἐμᾶς ἴσως γιατί ἔλαμψε πνευματικά μέ ἄκρα ταπείνωση ἐν Πνεύματι Ἁγίῳ ὅπως τόν ἤθελε ὁ Θεός καί ἔχοντας  ἔτσι συμπληρώσει τό δρόμο του στή γή ἐπέστρεψε στήν ἀγκαλιά τοῦ Χριστοῦ μας. Πιστεύω ὅτι εἶναι μεγάλη εὐλογία γιά τήν μικρή μας ἐνορία νά μᾶς ἀξιώνει ὁ Θεός να προπέμπουμε τέτοια ψυχή.  Ὁ ἅγιος Βασίλειος καί ὁ ἅγιος Παϊσιος πού τούς ὑπηρέτησε ταπεινά μέ αὐτοθυσία εἶμαι βέβαιος ὅτι μεσιτεύουν γιά τή ψυχή τοῦ δουλου τοῦ Θεοῦ Ἰωάννου. Καλή ἀντάμωση Γιάννη μου. Ἀγαπητοί ἀδελφοί μου γρηγορεῖτε, στήκετε ἐν πίστει, ἀνδρίζεσθε καί κρατιοῦσθε ὁ Χριστός ἐν μέσῳ ἡμῶν, και ἔστι και ἔσται. Ἀμήν.             

π. Παναγιώτης - Φωκάς,

Ἅγιος Βασίλειος και Ἅγιος Παϊσιος, ἐν Λίνκολν.