Ο Χριστός κυβερνάει τον κόσμο!
Ομιλίες εσχατολογικού περιεχομένου
Του π. Συμεών Κραγιόπουλου
Ομιλίες εσχατολογικού περιεχομένου
Του π. Συμεών Κραγιόπουλου
Μέσα στίς δυσκολίες θά μαρτυρήσει κανείς τὸ Εὐαγγέλιο
Ὁ Κύριος, συνεχίζοντας τὴν περί ἐσχάτων ὁμιλία, εἶπε στούς μαθητάς του ὅτι πρόκειται νὰ ἀκούσουν για πολέμους καί ἀκοάς πολέμων· πρόσθεσε ὅμως: «Μή φοβάστε. Θα γίνουν ὅλα αὐτά, ὅπως κι ἄν ἔχει το πράγμα, ἀλλά δέν πρόκειται να ἔρθει μέ αὐτά το τέλος». Τοὺς εἶπε ἀκόμη ὅτι θὰ ξεσηκωθεῖ ἕνα ἔθνος ἐναντίον ἄλλου ἔθνους, μιά βασιλεία ἐναντίον ἄλλης βασιλείας καί θά ἔλθουν ἀρρώστιες καὶ πείνα· θα γίνουν σεισμοί κατά τόπους.
Οἱ πόνοι τῆς φανερώσεως τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ
Πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων (Ματθ. 24, 8.). Η ὠδίν (στή γενική τῆς ὡδίνος) εἶναι ὁ πόνος τῆς γυναίκας που πρόκειται να γοννήσει. Ὅλα αὐτά εἶναι ἀρχή πόνων, πόνων τοκετοῦ. Μερικοί λένε πώς, ὅταν εἶπε αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Κύριος, ἐννοοῦσε ὅτι ὅλα αὐτά, καθώς θά ἀρχίσουν να γίνονται οἱ πόλεμοι, οἱ ἐπαναστάσεις, οἱ ἀναστατώσεις, ἡ πείνα, οἱ ἀρρώστιες κτλ., θά εἶναι ἡ ἀρχή τῶν πόνων τοῦ τοκετοῦ, ἡ ἀρχή τῶν πόνων τῆς γεννήσεως τοῦ νέου κόσμου. Ὁ νέος κόσμος ἤδη ὑπάρχει. Μέ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ἴδρυση τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει ὁ νέος κόσμος. Θὰ εἶναι, λοιπόν, οἱ ὠδίνες, οἱ πόνοι τῆς γεννήσεως ἤ, καλύτερα, τῆς φανερώσε-ως, τῆς ἀποκαλύψεως τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ κατά τή Δευτέρα Παρουσία.
Το παιδί, ὅταν ἀρχίζουν οἱ πόνοι τοῦ τοκετοῦ, λίγο-λίγο, λίγο-λίγο βγαίνει ἀπό τόν δικό του κόσμο καί ἔρχεται σὲ ἕναν ἄλλο κόσμο τελείως διαφορετικό καί προσγειώνεται ἀμέσως, προσαρμόζεται ἀμέσως καί ζεῖ στὸν νέο αὐτόν κόσμο. Ἔτσι στο τέλος τοῦ κόσμου, ὅλες αὐτές οἱ ἀναστατώσεις θά εἶναι τὸ προμήνυμα τῆς γεννήσεως, το προμήνυμα τῆς πλήρους ἀποκαλύψεως τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Λένε μερικοί ὅτι μπορεῖ νὰ σημαίνει ἕνα τέτοιο πράγμα, ἐπειδή ἀκριβῶς ἡ λέξη γράφεται μέ ὠμέγα καί θυμίζει αὐτοὺς τοὺς πόνους τοῦ τοκετοῦ. Καί ἔχουμε ἑπομένως στο τέλος τοῦ κόσμου το γεγονός ὅτι, καθώς θά καταστρέφεται ὁ κόσμος, ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα, ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος θὰ γεννηθεῖ, θά παρουσιαστεῖ σὲ ἕναν ἄλλο κόσμο.
Ἄλλοι λένε –τώρα ποιό εἶναι ὀρθότερο, ποιό εἶναι τὸ πιό σωστό, δέν ξέρουμε· ἄς δεχθοῦμε καί τὸ ἕνα καί τό ἄλλο– ὅτι αὐτές οἱ λέξεις τοῦ Κυρίου, τό πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων, σημαίνουν ὅτι ὅλα αὐτά (πόλεμοι, ἀναστατώσεις, πείνα, ἀσθένειες κτλ.) εἶναι ἡ ἀρχή τῶν συμφορῶν, τρόπον τινά, τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Θα συνεχιστοῦν αὐτά καί θά πολλαπλασιαστούν καί θὰ μεγα-λώσουν. Εἶναι οἱ πρῶτες ὠδίνες, οἱ πρῶτοι πόνοι· θά ἔρθουν καί ἄλλα. Καί πάντοτε ὁ ἄνθρωπος ἔτσι πρέπει να σκέπτεται, πάντοτε, πάντοτε. Ναί, συμβαίνουν αὐτά. Καί ἄλλα μπορεῖ νὰ ἔρθουν. Αὐτά μπορεῖ νά εἶναι ἡ ἀρχή. Καί γνωρίζουμε ὅλοι ἐκ πείρας ὅτι ἔτσι συμβαίνει.
Μοιάζει καί αὐτή ἡ ἑρμηνεία νὰ εἶναι σωστή, ὅπως καί ἡ προηγούμενη πού εἴπαμε, διότι ὅταν λέει ὁ Κύριος γιά πολέμους, γιά πείνα, γιά σεισμούς καί γιά τέτοια, ἔχει κυρίως πιο πολύ ὑπ᾿ ὄψιν του ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα θὰ γίνονταν πρίν ἀπό τό 70 μ.Χ. καί ἔπειτα θὰ ἐρχόταν ή καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ.
Αὐτὰ ἦταν ἀρχή ὠδίνων, ἀλλά ἡ με γάλη καταστροφή θα γινόταν, ἡ μεγάλη συμφορά θά ἐρχόταν, ὅταν θὰ περικύκλωναν οἱ Ρωμαῖοι τήν Ἱερουσαλήμ, θα την κατέστρεφαν καί θά ἔδιωχναν ὅλους τοὺς Ἑβραίους. Ἀπό τότε ἔφυγαν οἱ Ἑβραῖοι καί διασκορπίσθηκαν σε ὅλα τά μέρη τοῦ κόσμου καί τώρα ἀρχίζουν να ξαναμαζεύονται, ὕστερα δηλαδή ἀπό 2000 χρόνια περίπου. Ἢ, μᾶλλον, γιὰ τὴν ἀκρίβεια θα λέγαμε 1900 χρόνια, γιατί ἀπό το 70 ποὺ ἔγινε ἡ καταστροφή μέχρι το 1950-1960 ποὺ ἄρχισαν να ξαναγυρίζουν οἱ Ἑβραῖοι εἶναι 1900 χρόνια. Δηλαδή ὁ Κύριος ἐδῶ δέν κρύβει, τρόπον τινά, τα μέλλοντα, ἀλλά προλέγει στούς μαθητάς καὶ διὰ τῶν μαθητῶν σε ὅλους τοὺς ἀν θρώπους τί πρόκειται να γίνει.
Το Εὐαγγέλιο γίνεται ζωντανό μέσα σε ἄνθρωπο
Ἐδῶ τώρα, καλό θά ἦταν νὰ δοῦμε τὸν εὐαγγελιστή Μάρκο (13, 9-11). Ἀπό ἐδῶ καὶ κάτω ἔχει περισσότερα, εἶναι κάπως πλουσιότερος. Ἀρχαί ὠδίνων ταῦτα, λέει ὁ εὐαγγελιστής Μάρκος. Βλέπετε δέ ὑμεῖς ἑαυτούς. Παραδώσουσι γάρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν δαρήσεσθε, καί ἐπί ἡγεμόνων καί βασιλέων σταθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ εἰς μαρτύ ριον αὐτοῖς. Μέχρι ἐδῶ φαίνεται καλύ τερα ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι ἀρχαί ὠδίνων. Φαίνεται καλύτερα ἐδῶ ὅτι θὰ γίνουν πόλεμοι, θα γίνουν ἀναστατώσεις κτλ., ἀλλὰ αὐτό εἶναι κάτι γενικό ὕστερα όμως θὰ ἀρχίσουν στον καθένα τα μεγαλύτερα βάσανα καί οἱ μεγαλύτερες συμφορές.
Προσέχετε -λέει- ἐσεῖς, προσέχετε τοὺς ἑαυτούς σας. Θὰ σᾶς παραδώσουν εἰς συνέδρια, σε δικαστήρια και στις συναγωγές, στα δικαστήρια δηλαδή καὶ στις συναγωγές τῶν Ἑβραίων, καὶ θὰ σᾶς δείρουν ἐκεῖ, θὰ σᾶς χτυπήσουν. Καὶ ἐπὶ ἡγεμόνων καί βασιλέων σταθήσεσθε ένε κεν ἐμοῦ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς. Καὶ θὰ σᾶς ὁδηγήσουν μπροστά στοὺς ἡγεμόνες και στούς βασιλεῖς ἔνεκεν ἐμοῦ βέβαια, άκρι βῶς διότι θὰ πιστεύετε σ' ἐμένα, ἀκρι βῶς διότι θὰ ἀκολουθεῖτε ἐμένα. Καί θά ὁδηγηθεῖτε ἐκεῖ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς, για να μαρτυρήσετε· νὰ μαρτυρήσετε, ὄχι μέτὴν ἔννοια νὰ βασανιστεῖτε, ἀλλὰ νὰ δώ σετε μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου.
Αὐτὰ λένε ὅτι, ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, ἀγαπητοί μου, ἅμα εἶναι κανείς χριστιανός, ἅμα θέλει νὰ ἀκολουθήσει τον Κύριο, ἄν ἀποφάσισε νὰ εἶναι μαθητής τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἔχει βάσανα σ' αὐτὸν τον κόσμο, θά ἔχει μπελάδες σ' αὐτόν τον κόσμο. Βέβαια, ἕνας μοναχός σηκώνεται, φεύγει, πηγαίνει στο μοναστήρι, ἀλλά ἔχει καὶ ἐκεῖνος τους μπελάδες του ἐκεῖ, ἄλλου εἴδους μπελάδες. Ἂς πάρουμε και τὸν ἐρημίτη. Ἔχει ἐκεῖνος δυσκολίες με τον διάβολο, παλεύει μέρα νύχτα στῆθος με στῆθος μὲ τὸν διάβολο καί κινδυνεύει ἀπό στιγμή σε στιγμή, ἂν δὲν κρατήσει σταθερά την πίστη του, τὴν ἐλπίδα του στον Χριστό, να τσακιστεῖ στα βράχια.
Μέσα στον κόσμο θὰ ἔχει μπελάδες κανείς ὁπωσδήποτε. Πότε θὰ τὸν ἐμποδίζουν ἀπό ἐδῶ, πότε θὰ τὸν ἐμποδίζουν ἀπό ἐκεῖ, πότε θὰ τὸν ὑποβλέπουν ἀπό ἐδῶ, πότε θὰ τὸν ὑποβλέπουν ἀπὸ ἐκεῖ, καὶ ὅλο αὐτό ἀκριβῶς γιατί θὰ εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἂν βέβαια εἶναι τοῦ Θεοῦ κανείς καὶ γι' αὐτό πάσχει ὅλα αὐτά τά πράγματα. Ἂν τὰ πάσχει ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν του... Ἀλλὰ ἀκριβῶς ἐπειδή θὰ εἶναι τοῦ Χριστοῦ κανείς, θα πάθει αὐτά. Δὲν εἶναι τίποτε αὐτό ὅμως. Μέσα σ' αὐτά, μέσα στα βασανιστήρια, μέσα στὰ ἐμπόδια, μέσα στις δυσκολίες, ἐκεῖ εἶναι ποὺ θὰ μαρτυρή σει κανείς τὸ Εὐαγγέλιο, ἐκεῖ εἶναι που θα φανεῖ τὸ Εὐαγγέλιο, ἂς ποῦμε, ζωντανό. Ἀλλιῶς, τὸ Εὐαγγέλιο ὅλοι τὸ ἔχουμε στά χέρια καὶ τὸ διαβάζουμε, ἀλλὰ τὸ Εὐαγγέλιο γίνεται ζωντανό μέσα σε ἄνθρωπο. Πρέπει νὰ τὸ ποῦμε ἀκόμη μια φορά:
Ὁ Θεός ἀποκάλυψε, φανέρωσε το θέλη μά του, τίς ἐντολές του, φανέρωσε τη χάρη του, ὄχι μέ λόγια –δηλαδή σαν μέσα ἀπὸ τὰ σύννεφα εἶπε ἀλήθειες- ἀλλὰ τὰ φανέρωσε ὅλα αὐτά, ὅπως λέει ἡ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, ἐν υἱῷ (Έβρ. 1, 2.). Ἐν υἱῷ. Φορεύς, ἄν μποροῦμε νὰ ποῦμε ἔτσι τώρα, τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ, φορεὺς τοῦ θεϊκοῦ μηνύ ματος εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος λαμβάνει σάρκα καὶ ὀστά, γίνεται ἄνθρωπος. Δέν ἔρχεται σὰν ἕνα φάντασμα ποὺ ἁπλῶς λέει μερικά πράγματα καὶ ἐξαφανίζεται, ἀλλά ζεῖ ὡς ἄνθρωπος καί μεταδίδει αὐτή τὴν ἀλήθεια, αὐτή τή ζωή, τη θεϊκή ζωή, πάλι σε ζωντανούς ἀνθρώπους, σε συγκε κριμένους ἀνθρώπους: στοὺς ἀποστόλους καὶ διὰ τῶν ἀποστόλων στοὺς ἄλλους.
Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶναι βιβλίο, ἁπλῶς να το διαβάσουμε, δὲν εἶναι ἁπλῶς κή ρυγμα, μήνυμα, κάτι που ἔρχεται κατά παράδοξο τρόπο ἀπό τόν Θεό. Ἀλλά Το Εὐαγγέλιο εἶναι ζωή μέσα σε ζωντα νὸ ἄνθρωπο καί διά μέσου τοῦ ζωντανού ἀνθρώπου εἶναι ζωντανό το Εὐαγγέλιο καί κηρύσσεται ὡς ζωντανό Εὐαγγέλιο.
Καί τὸ ἐννοοῦν ἄνθρωποι καί με τη σειρά τους, ὅσοι πιστεύουν, το παίρνουν ὡς ζωή τὸ Εὐαγγέλιο.
Μὲ αὐτή τήν ἔννοια λοιπόν: Θά κηρύ ξουν το Εὐαγγέλιο οἱ ἀπόστολοι, ἀλλά θά πάθουν ὅλα αὐτά, ἕνεκα ἀκριβῶς τοῦ ὅτι εἶναι μαθηταί τοῦ Χριστοῦ. Τὴν ὥρα ὅμως που θα παθαίνουν –καί μέσα ἀπό ἐκεῖ θὰ φανεῖ ὅλη ἡ δύναμη τοῦ Εὐαγγελίου, ὅλη αὐτή ἡ καινούργια ζωή- θὰ εἶναι καί μια μαρτυρία στούς δημίους, στούς βασανιστές, καί πολλοί ἀπό αὐτοὺς θα πιστέψουν, ὅπως καί ἔγινε.
Καί εἰς πάντα τὰ ἔθνη δεῖ πρῶτον κητ ρυχθῆναι τὸ εὐαγγέλιον. Καί τό Εὐαγγέλιο θὰ κηρυχθεῖ σὲ ὅλα τὰ ἔθνη. Μερικοί λένε ὅτι, ὅταν λέει ἐδῶ «θὰ κηρυχθεῖ τὸ Εὐαγ γέλιο σε ὅλα τὰ ἔθνη», ἐννοεῖ ὅτι θά κηρυχθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο μέχρι το 70 μ.Χ. – πού ἔγινε ἡ καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ σε ὅλα τὰ ἔθνη ποὺ ἀποτελοῦσαν τη ρωμαϊ κὴ αὐτοκρατορία ἐκείνη τὴν ἐποχή και ἦταν, τρόπον τινά, ὁ γνωστός κόσμος. Σ΄ αὐτὰ τὰ ἔθνη θὰ ἐκηρύσσετο τὸ Εὐαγγέλιο, γιατί λέει πιο κάτω ὅτι ὅλα αὐτὰ θὰ γίνουν μέσα στη γενεά αὐτή. Ή, μπορεῖ νὰ ἔχει γενικότερη ἔννοια, γιατί εἴπαμε ὅτι πολλά ἀπό αὐτὰ ἀναφέρονται ὄχι μόνο μέχρι την καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀλλά στα γεγονότα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα θα λάβουν χώρα και μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Επομένως, θα κηρυχθεί το Εὐαγγέλιο σε ὅλα τὰ ἔθνη μέχρι τέλους, μέχρι τὴν ὥρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας, καὶ ὕστερα θὰ γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία.
Ἀλλά τί θὰ πεῖ προετοιμασία;
"Όταν δὲ ἀγάγωσιν ὑμᾶς παραδιδόντες, μή προμεριμνάτε τί λαλήσητε, μηδέ μελετᾶτε, ἀλλ᾿ ὅ ἐὰν δοθῇ ὑμῖν ἐν ἐκείνη τῇ ὥρᾳ, τοῦτο λαλεῖτε· οὐ γὰρ ὑμεῖς ἐστε οἱ λαλοῦντες, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ "Αγιον, «Όταν, λοιπόν, θὰ σᾶς πιάσουν καὶ θὰ σᾶς ὁδηγήσουν καὶ θὰ σᾶς παραδώσουν στούς βασιλεῖς, στοὺς ἡγεμόνες, σὲ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θὰ εἶναι ἐχθροί σας καὶ θὰ σᾶς διώκουν καὶ θὰ σᾶς δικάζουν, μὴ σκέπτεστε ἀπό πιο μπροστά τί θὰ πεῖτε.
Νὰ πεῖτε αὐτό τό ὁποῖο θὰ σᾶς δοθεῖ ἐκεί νη τὴν ὥρα. Αὐτό νὰ πεῖτε, αὐτό να διαλα-λήσετε, διότι δὲν θὰ εἶστε ἐσεῖς οἱ ὁποῖοι θὰ ὁμιλεῖτε, ἀλλά τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο»· κάτι ποὺ τὸ ἀγνοοῦμε σήμερα ὡς χριστιανοί.
Ὅταν θέλουμε να δώσουμε μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου, να κηρύξουμε τό Εὐαγγέλιο, τόν Χριστό, να κηρύξουμε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πιό πολύ προσέχουμε ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο θὰ ἑτοιμάσουμε ἐμεῖς, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο θὰ προμελετήσουμε ἐμεῖς, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο θὰ φτιάξουμε ἐμεῖς. Καί δέν ἀφήνουμε περιθώρια να μιλήσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Βεβαίως, ὁ ἄνθρωπος συνεχῶς πρέπει να προετοιμάζεται. Ἀλλά τί θὰ πεῖ προετοιμασία; Προετοιμασία θὰ πεῖ νὰ δίνει καινείς τὸν ἑαυτό του χωρίς ἐπιφυλάξεις στον Θεό καί ἐπίσης νὰ ἔχει κανείς ἕνα ποτήρι στα χέρια του, ἄς πῶ ἔτσι, ὥστε τήν ὥρα πού θα δώσει ὁ Θεός τό νερό, να βάλει το νερό μέσα στο ποτήρι για να το προσφέρει. Δηλαδή, θα μάθει κανείς γράμματα, ᾶς πῶ ἔτσι, θὰ διαβάσει για να ξέρει όρισμένα πράγματα, ἀλλά δέν εἶναι αὐτὸ τὸ πᾶν. Αὐτό εἶναι ἁπλῶς μιὰ ἑτοιμασία ἀπό τὴν ἀνθρώπινη πλευρά. Ἡ οὐσία ὅμως δὲν εἶναι κάτι που θα το φτιάξουμε ἐμεῖς ἢ ποὺ θὰ τὸ ἑτοιμάσουμε ἐμεῖς. Ἡ οὐσία εἶναι ἐκεῖνο που θα δώσει το Πνεῦμα τὸ Ἅγιο. Καί θά τό δώσει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, ὅταν θέλει, ὅσο θέλει, ὅπως θέλει.
Γι' αὐτό, μπορεῖ μιά ὁμιλία που κάνει κανείς, εἴτε μέσα στον ναό εἴτε σε μια αἴθουσα, ἄλλοτε νὰ εἶναι ἐμπνευσμένη ή ὁμιλία –ἐμπνευσμένη ἀπό τόν Θεό, ὄχι ἀπό δυνάμεις ἀνθρώπινες· ἔτσι ἤθελε ὁ Θεός ἐκείνη τὴν ἡμέρα– καὶ ἄλλη φορά νὰ μὴν εἶναι ἐμπνευσμένη ἡ ὁμιλία· νὰ εἶναι πάρα πολύ λίγο ἐμπνευσμένη. (Αφήνω τίς περιπτώσεις ἐκεῖνες, που κανείς πασχίζει νὰ πεῖ δικά του πράγματα, να προβάλει, να παρουσιάσει τις δικές του προετοιμασίες και τα δικά του κατορθώ ματα, τίς ἱκανότητές του.) Το Πνεῦμα τὸ Ἅγιο εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο θὰ λαλήσει.
Ὁ Θεός ἐπεμβαίνει τὸ τελευταῖο χιλιοστό τοῦ δευτερολέπτου
Ναί, εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι εὐάλωτος. Να, τώρα καθώς εἶδα-με την ταινία προηγουμένως (Γινόταν κατά κανόνα προβολή διαφανειῶν πρίν ἀπὸ τὴν ὁμιλία.), μπορεῖ νὰ κυριευτοῦμε ἀπό κάποιο φόβο, ἀπό μιά ἀνησυχία καὶ νὰ ποῦμε: «Κάτι πρέπει να κάνουμε, κάτι πρέπει να σκεφτοῦμε, διό τι ἄν ἔλθει ἐκείνη ἡ ὥρα, τί θα κάνουμε;» Ἀπὸ ἀνθρωπίνης ἀπόψεως, βέβαια, να κάνει κανείς ὅ,τι νομίζει ὅτι χρειάζεται για την κάθε περίπτωση. Ἀπό ἐκεῖ καὶ πέρα ὅμως πρέπει νὰ εἶναι δοσμένος και νείς στον Θεό καί νά πιστεύει ἀκράδαντα ὅτι ὁ Θεός την καθεμιά στιγμή θὰ μᾶς πεῖ αὐτό που χρειάζεται, θὰ μᾶς δώσει αὐτό που χρειάζεται· θὰ κάνει ὁ Θεός αὐτὸ τὸ ὁποῖο χρειάζεται την καθεμιά στιγμή. Καί μπορεῖ αὐτή ἡ στιγμή νὰ εἶναι τὸ τελευταίο χιλιοστό τοῦ δευτερολέπτου, ἄν θέλετε νὰ τὸ πῶ ἔτσι. Δηλαδή μερικές φορές ὁ Θεός ἐπεμβαίνει ἀκριβῶς τὴν τελευταία-τελευταία στιγμούλα· ὄχι ἁπλῶς τὸ τελευταῖο δευτερόλεπτο, ἀλλά το τε λευταίο χιλιοστό –δέν ξέρω πῶς μποροῦ με να το πούμε– τοῦ δευτερολέπτου.
Καί γενικότερα νὰ ἔχουμε έμπιστο σύνη, νὰ ἐμπιστευόμαστε τὸν ἑαυτό μας στο Ἅγιο Πνεῦμα. Χθές το βράδυ κάτι λέγαμε με μερικούς φοιτητές γιὰ ἕνα θέμα. «Α! ἔτσι εἶναι;» λέει κάποιος. «Καί ἐμεῖς ἀγωνιοῦμε καὶ μᾶς καταλαμβάνει ἄγχος και στενοχώρια». Ἔτσι εἶναι. Βέβαια ἔτσι εἶναι. Καὶ γιὰ τὸ θέμα που συζητούσαμε, ἀλλά καί γιά ὅλα τὰ θέματα, ἔτσι εἶναι.
Εἶναι δυστύχημα τὸ ὅτι, ἐνῶ πιστεύου με στον Χριστό, ἐνῶ ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας, εἶναι εὔσπλαχνος καί φιλάνθρωπος καί ὅλα ἐκεῖνος τὰ ἀναλαμβάνει, ἐμεῖς πᾶμε να σηκώσουμε ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ὁ Θεός θὰ τὰ σηκώσει, πᾶμε να κάνουμε ἐκεῖνα ποὺ ὁ Θεός τὰ κάνει. Εἶναι δυ στύχημα. Καί ἀγκομαχᾶμε καὶ λαχανιά ζουμε καί τελικά βέβαια δὲν τὰ φέρνουμε εἰς πέρας καί ἀπελπιζόμαστε. Ποιός σοῦ φταίει; Κάνεις τον χριστιανό, λές ὅτι πιστεύεις, ἀλλά τελικά γίνεσαι ἐσύ θεός στον ἑαυτό σου καὶ εἶσαι ἐσὺ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος κουμαντάρεις τὸν ἑαυτό σου δέν ἀφήνεις τὸν Θεό να σε κυβερνήσει και να σε στηρίξει.
26.1.1975 Κυριακή ἀπόγευμα, 1η ὁμιλία
Ὁ Κύριος, συνεχίζοντας τὴν περί ἐσχάτων ὁμιλία, εἶπε στούς μαθητάς του ὅτι πρόκειται νὰ ἀκούσουν για πολέμους καί ἀκοάς πολέμων· πρόσθεσε ὅμως: «Μή φοβάστε. Θα γίνουν ὅλα αὐτά, ὅπως κι ἄν ἔχει το πράγμα, ἀλλά δέν πρόκειται να ἔρθει μέ αὐτά το τέλος». Τοὺς εἶπε ἀκόμη ὅτι θὰ ξεσηκωθεῖ ἕνα ἔθνος ἐναντίον ἄλλου ἔθνους, μιά βασιλεία ἐναντίον ἄλλης βασιλείας καί θά ἔλθουν ἀρρώστιες καὶ πείνα· θα γίνουν σεισμοί κατά τόπους.
Οἱ πόνοι τῆς φανερώσεως τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ
Πάντα δὲ ταῦτα ἀρχὴ ὠδίνων (Ματθ. 24, 8.). Η ὠδίν (στή γενική τῆς ὡδίνος) εἶναι ὁ πόνος τῆς γυναίκας που πρόκειται να γοννήσει. Ὅλα αὐτά εἶναι ἀρχή πόνων, πόνων τοκετοῦ. Μερικοί λένε πώς, ὅταν εἶπε αὐτὰ τὰ λόγια ὁ Κύριος, ἐννοοῦσε ὅτι ὅλα αὐτά, καθώς θά ἀρχίσουν να γίνονται οἱ πόλεμοι, οἱ ἐπαναστάσεις, οἱ ἀναστατώσεις, ἡ πείνα, οἱ ἀρρώστιες κτλ., θά εἶναι ἡ ἀρχή τῶν πόνων τοῦ τοκετοῦ, ἡ ἀρχή τῶν πόνων τῆς γεννήσεως τοῦ νέου κόσμου. Ὁ νέος κόσμος ἤδη ὑπάρχει. Μέ τὴν ἔλευση τοῦ Χριστοῦ, μέ τήν ἴδρυση τῆς Ἐκκλησίας ὑπάρχει ὁ νέος κόσμος. Θὰ εἶναι, λοιπόν, οἱ ὠδίνες, οἱ πόνοι τῆς γεννήσεως ἤ, καλύτερα, τῆς φανερώσε-ως, τῆς ἀποκαλύψεως τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ κατά τή Δευτέρα Παρουσία.
Το παιδί, ὅταν ἀρχίζουν οἱ πόνοι τοῦ τοκετοῦ, λίγο-λίγο, λίγο-λίγο βγαίνει ἀπό τόν δικό του κόσμο καί ἔρχεται σὲ ἕναν ἄλλο κόσμο τελείως διαφορετικό καί προσγειώνεται ἀμέσως, προσαρμόζεται ἀμέσως καί ζεῖ στὸν νέο αὐτόν κόσμο. Ἔτσι στο τέλος τοῦ κόσμου, ὅλες αὐτές οἱ ἀναστατώσεις θά εἶναι τὸ προμήνυμα τῆς γεννήσεως, το προμήνυμα τῆς πλήρους ἀποκαλύψεως τῆς βασιλείας τοῦ Θεοῦ κατά τη Δευτέρα Παρουσία. Λένε μερικοί ὅτι μπορεῖ νὰ σημαίνει ἕνα τέτοιο πράγμα, ἐπειδή ἀκριβῶς ἡ λέξη γράφεται μέ ὠμέγα καί θυμίζει αὐτοὺς τοὺς πόνους τοῦ τοκετοῦ. Καί ἔχουμε ἑπομένως στο τέλος τοῦ κόσμου το γεγονός ὅτι, καθώς θά καταστρέφεται ὁ κόσμος, ὅλη ἡ ἀνθρωπότητα, ὅλο τὸ ἀνθρώπινο γένος θὰ γεννηθεῖ, θά παρουσιαστεῖ σὲ ἕναν ἄλλο κόσμο.
Ἄλλοι λένε –τώρα ποιό εἶναι ὀρθότερο, ποιό εἶναι τὸ πιό σωστό, δέν ξέρουμε· ἄς δεχθοῦμε καί τὸ ἕνα καί τό ἄλλο– ὅτι αὐτές οἱ λέξεις τοῦ Κυρίου, τό πάντα δέ ταῦτα ἀρχή ὠδίνων, σημαίνουν ὅτι ὅλα αὐτά (πόλεμοι, ἀναστατώσεις, πείνα, ἀσθένειες κτλ.) εἶναι ἡ ἀρχή τῶν συμφορῶν, τρόπον τινά, τοῦ ἀνθρωπίνου γένους. Θα συνεχιστοῦν αὐτά καί θά πολλαπλασιαστούν καί θὰ μεγα-λώσουν. Εἶναι οἱ πρῶτες ὠδίνες, οἱ πρῶτοι πόνοι· θά ἔρθουν καί ἄλλα. Καί πάντοτε ὁ ἄνθρωπος ἔτσι πρέπει να σκέπτεται, πάντοτε, πάντοτε. Ναί, συμβαίνουν αὐτά. Καί ἄλλα μπορεῖ νὰ ἔρθουν. Αὐτά μπορεῖ νά εἶναι ἡ ἀρχή. Καί γνωρίζουμε ὅλοι ἐκ πείρας ὅτι ἔτσι συμβαίνει.
Μοιάζει καί αὐτή ἡ ἑρμηνεία νὰ εἶναι σωστή, ὅπως καί ἡ προηγούμενη πού εἴπαμε, διότι ὅταν λέει ὁ Κύριος γιά πολέμους, γιά πείνα, γιά σεισμούς καί γιά τέτοια, ἔχει κυρίως πιο πολύ ὑπ᾿ ὄψιν του ὅλα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα θὰ γίνονταν πρίν ἀπό τό 70 μ.Χ. καί ἔπειτα θὰ ἐρχόταν ή καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ.
Αὐτὰ ἦταν ἀρχή ὠδίνων, ἀλλά ἡ με γάλη καταστροφή θα γινόταν, ἡ μεγάλη συμφορά θά ἐρχόταν, ὅταν θὰ περικύκλωναν οἱ Ρωμαῖοι τήν Ἱερουσαλήμ, θα την κατέστρεφαν καί θά ἔδιωχναν ὅλους τοὺς Ἑβραίους. Ἀπό τότε ἔφυγαν οἱ Ἑβραῖοι καί διασκορπίσθηκαν σε ὅλα τά μέρη τοῦ κόσμου καί τώρα ἀρχίζουν να ξαναμαζεύονται, ὕστερα δηλαδή ἀπό 2000 χρόνια περίπου. Ἢ, μᾶλλον, γιὰ τὴν ἀκρίβεια θα λέγαμε 1900 χρόνια, γιατί ἀπό το 70 ποὺ ἔγινε ἡ καταστροφή μέχρι το 1950-1960 ποὺ ἄρχισαν να ξαναγυρίζουν οἱ Ἑβραῖοι εἶναι 1900 χρόνια. Δηλαδή ὁ Κύριος ἐδῶ δέν κρύβει, τρόπον τινά, τα μέλλοντα, ἀλλά προλέγει στούς μαθητάς καὶ διὰ τῶν μαθητῶν σε ὅλους τοὺς ἀν θρώπους τί πρόκειται να γίνει.
Το Εὐαγγέλιο γίνεται ζωντανό μέσα σε ἄνθρωπο
Ἐδῶ τώρα, καλό θά ἦταν νὰ δοῦμε τὸν εὐαγγελιστή Μάρκο (13, 9-11). Ἀπό ἐδῶ καὶ κάτω ἔχει περισσότερα, εἶναι κάπως πλουσιότερος. Ἀρχαί ὠδίνων ταῦτα, λέει ὁ εὐαγγελιστής Μάρκος. Βλέπετε δέ ὑμεῖς ἑαυτούς. Παραδώσουσι γάρ ὑμᾶς εἰς συνέδρια καὶ ἐν ταῖς συναγωγαῖς αὐτῶν δαρήσεσθε, καί ἐπί ἡγεμόνων καί βασιλέων σταθήσεσθε ἕνεκεν ἐμοῦ εἰς μαρτύ ριον αὐτοῖς. Μέχρι ἐδῶ φαίνεται καλύ τερα ὅτι ὅλα αὐτά εἶναι ἀρχαί ὠδίνων. Φαίνεται καλύτερα ἐδῶ ὅτι θὰ γίνουν πόλεμοι, θα γίνουν ἀναστατώσεις κτλ., ἀλλὰ αὐτό εἶναι κάτι γενικό ὕστερα όμως θὰ ἀρχίσουν στον καθένα τα μεγαλύτερα βάσανα καί οἱ μεγαλύτερες συμφορές.
Προσέχετε -λέει- ἐσεῖς, προσέχετε τοὺς ἑαυτούς σας. Θὰ σᾶς παραδώσουν εἰς συνέδρια, σε δικαστήρια και στις συναγωγές, στα δικαστήρια δηλαδή καὶ στις συναγωγές τῶν Ἑβραίων, καὶ θὰ σᾶς δείρουν ἐκεῖ, θὰ σᾶς χτυπήσουν. Καὶ ἐπὶ ἡγεμόνων καί βασιλέων σταθήσεσθε ένε κεν ἐμοῦ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς. Καὶ θὰ σᾶς ὁδηγήσουν μπροστά στοὺς ἡγεμόνες και στούς βασιλεῖς ἔνεκεν ἐμοῦ βέβαια, άκρι βῶς διότι θὰ πιστεύετε σ' ἐμένα, ἀκρι βῶς διότι θὰ ἀκολουθεῖτε ἐμένα. Καί θά ὁδηγηθεῖτε ἐκεῖ εἰς μαρτύριον αὐτοῖς, για να μαρτυρήσετε· νὰ μαρτυρήσετε, ὄχι μέτὴν ἔννοια νὰ βασανιστεῖτε, ἀλλὰ νὰ δώ σετε μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου.
Αὐτὰ λένε ὅτι, ὅπως καὶ νὰ τὸ κάνουμε, ἀγαπητοί μου, ἅμα εἶναι κανείς χριστιανός, ἅμα θέλει νὰ ἀκολουθήσει τον Κύριο, ἄν ἀποφάσισε νὰ εἶναι μαθητής τοῦ Χριστοῦ, θὰ ἔχει βάσανα σ' αὐτὸν τον κόσμο, θά ἔχει μπελάδες σ' αὐτόν τον κόσμο. Βέβαια, ἕνας μοναχός σηκώνεται, φεύγει, πηγαίνει στο μοναστήρι, ἀλλά ἔχει καὶ ἐκεῖνος τους μπελάδες του ἐκεῖ, ἄλλου εἴδους μπελάδες. Ἂς πάρουμε και τὸν ἐρημίτη. Ἔχει ἐκεῖνος δυσκολίες με τον διάβολο, παλεύει μέρα νύχτα στῆθος με στῆθος μὲ τὸν διάβολο καί κινδυνεύει ἀπό στιγμή σε στιγμή, ἂν δὲν κρατήσει σταθερά την πίστη του, τὴν ἐλπίδα του στον Χριστό, να τσακιστεῖ στα βράχια.
Μέσα στον κόσμο θὰ ἔχει μπελάδες κανείς ὁπωσδήποτε. Πότε θὰ τὸν ἐμποδίζουν ἀπό ἐδῶ, πότε θὰ τὸν ἐμποδίζουν ἀπό ἐκεῖ, πότε θὰ τὸν ὑποβλέπουν ἀπό ἐδῶ, πότε θὰ τὸν ὑποβλέπουν ἀπὸ ἐκεῖ, καὶ ὅλο αὐτό ἀκριβῶς γιατί θὰ εἶναι τοῦ Θεοῦ. Ἂν βέβαια εἶναι τοῦ Θεοῦ κανείς καὶ γι' αὐτό πάσχει ὅλα αὐτά τά πράγματα. Ἂν τὰ πάσχει ἕνεκα τῶν ἁμαρτιῶν του... Ἀλλὰ ἀκριβῶς ἐπειδή θὰ εἶναι τοῦ Χριστοῦ κανείς, θα πάθει αὐτά. Δὲν εἶναι τίποτε αὐτό ὅμως. Μέσα σ' αὐτά, μέσα στα βασανιστήρια, μέσα στὰ ἐμπόδια, μέσα στις δυσκολίες, ἐκεῖ εἶναι ποὺ θὰ μαρτυρή σει κανείς τὸ Εὐαγγέλιο, ἐκεῖ εἶναι που θα φανεῖ τὸ Εὐαγγέλιο, ἂς ποῦμε, ζωντανό. Ἀλλιῶς, τὸ Εὐαγγέλιο ὅλοι τὸ ἔχουμε στά χέρια καὶ τὸ διαβάζουμε, ἀλλὰ τὸ Εὐαγγέλιο γίνεται ζωντανό μέσα σε ἄνθρωπο. Πρέπει νὰ τὸ ποῦμε ἀκόμη μια φορά:
Ὁ Θεός ἀποκάλυψε, φανέρωσε το θέλη μά του, τίς ἐντολές του, φανέρωσε τη χάρη του, ὄχι μέ λόγια –δηλαδή σαν μέσα ἀπὸ τὰ σύννεφα εἶπε ἀλήθειες- ἀλλὰ τὰ φανέρωσε ὅλα αὐτά, ὅπως λέει ἡ πρὸς Ἑβραίους ἐπιστολή, ἐν υἱῷ (Έβρ. 1, 2.). Ἐν υἱῷ. Φορεύς, ἄν μποροῦμε νὰ ποῦμε ἔτσι τώρα, τοῦ θελήματος τοῦ Θεοῦ, τῆς ἀποκαλύψεως τοῦ Θεοῦ, φορεὺς τοῦ θεϊκοῦ μηνύ ματος εἶναι ὁ Χριστός, ὁ ὁποῖος λαμβάνει σάρκα καὶ ὀστά, γίνεται ἄνθρωπος. Δέν ἔρχεται σὰν ἕνα φάντασμα ποὺ ἁπλῶς λέει μερικά πράγματα καὶ ἐξαφανίζεται, ἀλλά ζεῖ ὡς ἄνθρωπος καί μεταδίδει αὐτή τὴν ἀλήθεια, αὐτή τή ζωή, τη θεϊκή ζωή, πάλι σε ζωντανούς ἀνθρώπους, σε συγκε κριμένους ἀνθρώπους: στοὺς ἀποστόλους καὶ διὰ τῶν ἀποστόλων στοὺς ἄλλους.
Τὸ Εὐαγγέλιο δὲν εἶναι βιβλίο, ἁπλῶς να το διαβάσουμε, δὲν εἶναι ἁπλῶς κή ρυγμα, μήνυμα, κάτι που ἔρχεται κατά παράδοξο τρόπο ἀπό τόν Θεό. Ἀλλά Το Εὐαγγέλιο εἶναι ζωή μέσα σε ζωντα νὸ ἄνθρωπο καί διά μέσου τοῦ ζωντανού ἀνθρώπου εἶναι ζωντανό το Εὐαγγέλιο καί κηρύσσεται ὡς ζωντανό Εὐαγγέλιο.
Καί τὸ ἐννοοῦν ἄνθρωποι καί με τη σειρά τους, ὅσοι πιστεύουν, το παίρνουν ὡς ζωή τὸ Εὐαγγέλιο.
Μὲ αὐτή τήν ἔννοια λοιπόν: Θά κηρύ ξουν το Εὐαγγέλιο οἱ ἀπόστολοι, ἀλλά θά πάθουν ὅλα αὐτά, ἕνεκα ἀκριβῶς τοῦ ὅτι εἶναι μαθηταί τοῦ Χριστοῦ. Τὴν ὥρα ὅμως που θα παθαίνουν –καί μέσα ἀπό ἐκεῖ θὰ φανεῖ ὅλη ἡ δύναμη τοῦ Εὐαγγελίου, ὅλη αὐτή ἡ καινούργια ζωή- θὰ εἶναι καί μια μαρτυρία στούς δημίους, στούς βασανιστές, καί πολλοί ἀπό αὐτοὺς θα πιστέψουν, ὅπως καί ἔγινε.
Καί εἰς πάντα τὰ ἔθνη δεῖ πρῶτον κητ ρυχθῆναι τὸ εὐαγγέλιον. Καί τό Εὐαγγέλιο θὰ κηρυχθεῖ σὲ ὅλα τὰ ἔθνη. Μερικοί λένε ὅτι, ὅταν λέει ἐδῶ «θὰ κηρυχθεῖ τὸ Εὐαγ γέλιο σε ὅλα τὰ ἔθνη», ἐννοεῖ ὅτι θά κηρυχθεῖ τὸ Εὐαγγέλιο μέχρι το 70 μ.Χ. – πού ἔγινε ἡ καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ σε ὅλα τὰ ἔθνη ποὺ ἀποτελοῦσαν τη ρωμαϊ κὴ αὐτοκρατορία ἐκείνη τὴν ἐποχή και ἦταν, τρόπον τινά, ὁ γνωστός κόσμος. Σ΄ αὐτὰ τὰ ἔθνη θὰ ἐκηρύσσετο τὸ Εὐαγγέλιο, γιατί λέει πιο κάτω ὅτι ὅλα αὐτὰ θὰ γίνουν μέσα στη γενεά αὐτή. Ή, μπορεῖ νὰ ἔχει γενικότερη ἔννοια, γιατί εἴπαμε ὅτι πολλά ἀπό αὐτὰ ἀναφέρονται ὄχι μόνο μέχρι την καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ, ἀλλά στα γεγονότα ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα θα λάβουν χώρα και μέχρι τη Δευτέρα Παρουσία. Επομένως, θα κηρυχθεί το Εὐαγγέλιο σε ὅλα τὰ ἔθνη μέχρι τέλους, μέχρι τὴν ὥρα τῆς Δευτέρας Παρουσίας, καὶ ὕστερα θὰ γίνει ἡ Δευτέρα Παρουσία.
Ἀλλά τί θὰ πεῖ προετοιμασία;
"Όταν δὲ ἀγάγωσιν ὑμᾶς παραδιδόντες, μή προμεριμνάτε τί λαλήσητε, μηδέ μελετᾶτε, ἀλλ᾿ ὅ ἐὰν δοθῇ ὑμῖν ἐν ἐκείνη τῇ ὥρᾳ, τοῦτο λαλεῖτε· οὐ γὰρ ὑμεῖς ἐστε οἱ λαλοῦντες, ἀλλὰ τὸ Πνεῦμα τὸ "Αγιον, «Όταν, λοιπόν, θὰ σᾶς πιάσουν καὶ θὰ σᾶς ὁδηγήσουν καὶ θὰ σᾶς παραδώσουν στούς βασιλεῖς, στοὺς ἡγεμόνες, σὲ ὅλους ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θὰ εἶναι ἐχθροί σας καὶ θὰ σᾶς διώκουν καὶ θὰ σᾶς δικάζουν, μὴ σκέπτεστε ἀπό πιο μπροστά τί θὰ πεῖτε.
Νὰ πεῖτε αὐτό τό ὁποῖο θὰ σᾶς δοθεῖ ἐκεί νη τὴν ὥρα. Αὐτό νὰ πεῖτε, αὐτό να διαλα-λήσετε, διότι δὲν θὰ εἶστε ἐσεῖς οἱ ὁποῖοι θὰ ὁμιλεῖτε, ἀλλά τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο»· κάτι ποὺ τὸ ἀγνοοῦμε σήμερα ὡς χριστιανοί.
Ὅταν θέλουμε να δώσουμε μαρτυρία τοῦ Εὐαγγελίου, να κηρύξουμε τό Εὐαγγέλιο, τόν Χριστό, να κηρύξουμε τή βασιλεία τοῦ Θεοῦ, πιό πολύ προσέχουμε ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο θὰ ἑτοιμάσουμε ἐμεῖς, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο θὰ προμελετήσουμε ἐμεῖς, ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο θὰ φτιάξουμε ἐμεῖς. Καί δέν ἀφήνουμε περιθώρια να μιλήσει τὸ Ἅγιο Πνεῦμα. Βεβαίως, ὁ ἄνθρωπος συνεχῶς πρέπει να προετοιμάζεται. Ἀλλά τί θὰ πεῖ προετοιμασία; Προετοιμασία θὰ πεῖ νὰ δίνει καινείς τὸν ἑαυτό του χωρίς ἐπιφυλάξεις στον Θεό καί ἐπίσης νὰ ἔχει κανείς ἕνα ποτήρι στα χέρια του, ἄς πῶ ἔτσι, ὥστε τήν ὥρα πού θα δώσει ὁ Θεός τό νερό, να βάλει το νερό μέσα στο ποτήρι για να το προσφέρει. Δηλαδή, θα μάθει κανείς γράμματα, ᾶς πῶ ἔτσι, θὰ διαβάσει για να ξέρει όρισμένα πράγματα, ἀλλά δέν εἶναι αὐτὸ τὸ πᾶν. Αὐτό εἶναι ἁπλῶς μιὰ ἑτοιμασία ἀπό τὴν ἀνθρώπινη πλευρά. Ἡ οὐσία ὅμως δὲν εἶναι κάτι που θα το φτιάξουμε ἐμεῖς ἢ ποὺ θὰ τὸ ἑτοιμάσουμε ἐμεῖς. Ἡ οὐσία εἶναι ἐκεῖνο που θα δώσει το Πνεῦμα τὸ Ἅγιο. Καί θά τό δώσει τὸ Πνεῦμα τὸ Ἅγιο, ὅταν θέλει, ὅσο θέλει, ὅπως θέλει.
Γι' αὐτό, μπορεῖ μιά ὁμιλία που κάνει κανείς, εἴτε μέσα στον ναό εἴτε σε μια αἴθουσα, ἄλλοτε νὰ εἶναι ἐμπνευσμένη ή ὁμιλία –ἐμπνευσμένη ἀπό τόν Θεό, ὄχι ἀπό δυνάμεις ἀνθρώπινες· ἔτσι ἤθελε ὁ Θεός ἐκείνη τὴν ἡμέρα– καὶ ἄλλη φορά νὰ μὴν εἶναι ἐμπνευσμένη ἡ ὁμιλία· νὰ εἶναι πάρα πολύ λίγο ἐμπνευσμένη. (Αφήνω τίς περιπτώσεις ἐκεῖνες, που κανείς πασχίζει νὰ πεῖ δικά του πράγματα, να προβάλει, να παρουσιάσει τις δικές του προετοιμασίες και τα δικά του κατορθώ ματα, τίς ἱκανότητές του.) Το Πνεῦμα τὸ Ἅγιο εἶναι ἐκεῖνο τὸ ὁποῖο θὰ λαλήσει.
Ὁ Θεός ἐπεμβαίνει τὸ τελευταῖο χιλιοστό τοῦ δευτερολέπτου
Ναί, εἶναι ἀλήθεια ὅτι ὁ ἄνθρωπος εἶναι εὐάλωτος. Να, τώρα καθώς εἶδα-με την ταινία προηγουμένως (Γινόταν κατά κανόνα προβολή διαφανειῶν πρίν ἀπὸ τὴν ὁμιλία.), μπορεῖ νὰ κυριευτοῦμε ἀπό κάποιο φόβο, ἀπό μιά ἀνησυχία καὶ νὰ ποῦμε: «Κάτι πρέπει να κάνουμε, κάτι πρέπει να σκεφτοῦμε, διό τι ἄν ἔλθει ἐκείνη ἡ ὥρα, τί θα κάνουμε;» Ἀπὸ ἀνθρωπίνης ἀπόψεως, βέβαια, να κάνει κανείς ὅ,τι νομίζει ὅτι χρειάζεται για την κάθε περίπτωση. Ἀπό ἐκεῖ καὶ πέρα ὅμως πρέπει νὰ εἶναι δοσμένος και νείς στον Θεό καί νά πιστεύει ἀκράδαντα ὅτι ὁ Θεός την καθεμιά στιγμή θὰ μᾶς πεῖ αὐτό που χρειάζεται, θὰ μᾶς δώσει αὐτό που χρειάζεται· θὰ κάνει ὁ Θεός αὐτὸ τὸ ὁποῖο χρειάζεται την καθεμιά στιγμή. Καί μπορεῖ αὐτή ἡ στιγμή νὰ εἶναι τὸ τελευταίο χιλιοστό τοῦ δευτερολέπτου, ἄν θέλετε νὰ τὸ πῶ ἔτσι. Δηλαδή μερικές φορές ὁ Θεός ἐπεμβαίνει ἀκριβῶς τὴν τελευταία-τελευταία στιγμούλα· ὄχι ἁπλῶς τὸ τελευταῖο δευτερόλεπτο, ἀλλά το τε λευταίο χιλιοστό –δέν ξέρω πῶς μποροῦ με να το πούμε– τοῦ δευτερολέπτου.
Καί γενικότερα νὰ ἔχουμε έμπιστο σύνη, νὰ ἐμπιστευόμαστε τὸν ἑαυτό μας στο Ἅγιο Πνεῦμα. Χθές το βράδυ κάτι λέγαμε με μερικούς φοιτητές γιὰ ἕνα θέμα. «Α! ἔτσι εἶναι;» λέει κάποιος. «Καί ἐμεῖς ἀγωνιοῦμε καὶ μᾶς καταλαμβάνει ἄγχος και στενοχώρια». Ἔτσι εἶναι. Βέβαια ἔτσι εἶναι. Καὶ γιὰ τὸ θέμα που συζητούσαμε, ἀλλά καί γιά ὅλα τὰ θέματα, ἔτσι εἶναι.
Εἶναι δυστύχημα τὸ ὅτι, ἐνῶ πιστεύου με στον Χριστό, ἐνῶ ὁ Χριστός, ὁ Θεός μας, εἶναι εὔσπλαχνος καί φιλάνθρωπος καί ὅλα ἐκεῖνος τὰ ἀναλαμβάνει, ἐμεῖς πᾶμε να σηκώσουμε ἐκεῖνα τὰ ὁποῖα ὁ Θεός θὰ τὰ σηκώσει, πᾶμε να κάνουμε ἐκεῖνα ποὺ ὁ Θεός τὰ κάνει. Εἶναι δυ στύχημα. Καί ἀγκομαχᾶμε καὶ λαχανιά ζουμε καί τελικά βέβαια δὲν τὰ φέρνουμε εἰς πέρας καί ἀπελπιζόμαστε. Ποιός σοῦ φταίει; Κάνεις τον χριστιανό, λές ὅτι πιστεύεις, ἀλλά τελικά γίνεσαι ἐσύ θεός στον ἑαυτό σου καὶ εἶσαι ἐσὺ ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος κουμαντάρεις τὸν ἑαυτό σου δέν ἀφήνεις τὸν Θεό να σε κυβερνήσει και να σε στηρίξει.
26.1.1975 Κυριακή ἀπόγευμα, 1η ὁμιλία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου