Ο Σωφρόνιος, δεν απορρίπτει την επιστήμη. Η γνώση όμως γι’ αυτόν παραμένει ωφέλιμη, όταν συνδυάζεται με την οντολογία και την πνευματικότητα. Ιδιαίτερα η μεθοδολογία της ακαδημαϊκής – επιστημονικής θεολογίας είναι χρήσιμη για την ερμηνεία του περιεχομένου της πίστεως. Ο άνθρωπος δεν πρέπει να παραπλανάται από αναληθείς ισχυρισμούς, και να μην υπερεκτιμά την ακαδημαϊκή θεολογία. Ο χριστιανισμός δεν αποτελεί έναν απλό φιλοσοφικό κλάδο, αλλά την ουσία της ανθρώπινης ζωής. Για να έρθει ο άνθρωπος σε επαφή με το μυστήριο, πρέπει να έχει συνειδητά ανοικτό το πνεύμα και την καρδιά του.[1]
Ο χριστιανισμός είναι η αληθής ζωή στο σύνολό της. Η φιλοσοφία είναι και εδώ ορατή, αλλά ακολουθεί διαφορετικό δρόμο από την φιλοσοφική θεώρηση που υπήρχε κατά το παρελθόν. Η βάση της δεν είναι μόνο η λογική, αλλά και η πίστη της υπαρξιακής γνώσης του θείου, η ουσία του είναι.[2] Ο άνθρωπος πρέπει να βασίζεται στην πίστη του και να μελετά, χωρίς να την θέτει υπό αμφισβήτηση, γιατί απομακρύνεται από τον Θεό. Η πίστη του πρέπει να περιέχει τη λογική, αλλά και την συμπλήρωση των κενών που του αφήνουν τυχόν προβληματισμοί. [3]
Η αποφυγή αντικειμενοποίησης της πίστης είναι ιδιαίτερα σημαντική. Κατά τον όσιο Σωφρόνιο, η επιστήμη επιτελεί αυτόν τον ρόλο, ενώ η πίστη ερμηνεύει την εσωτερικότητα. Ο Θεός δεν είναι απρόσωπος, αλλά ένα αποκαλυπτικό βίωμα κάθε ανθρώπου, η αυθεντική πνευματική ουσία. Δεν αποτελεί μια στείρα εξιστόρηση, αλλά ένα θαύμα που εκτυλίσσεται ζωντανό μπροστά στα μάτια του ανθρώπου και ένα χάρισμα το οποίο του δίνεται Ψυχή τε και Σώμα.[4]
Όλη η συγγραφική του προσπάθεια, επικεντρώνεται στον ισχυρό δεσμό δόγματος και ασκητικής ζωής. Η άποψή του για το δόγμα εκφράζεται στο έργο του Ὀψόμεθα τὸν Θεὸν καθώς ἐστι, το οποίο αποκρυσταλλώνει την εμπειρία της ασκητικής ζωής μετουσιωμένη με την δογματική διδασκαλία. Γράφει χαρακτηριστικά: «Τρία πράγματα δεν μπορώ να κατανοήσω: 1) Πίστη χωρίς δόγμα, 2) χριστιανισμό έξω από την Εκκλησία, 3) χριστιανισμό χωρίς άσκηση. Και τα τρία αυτά, Εκκλησία, δόγμα και ασκητική, δηλαδή χριστιανική άσκηση, συνιστούν για μένα ενιαία ζωή».[5] Επίσης, τονίζει την αγάπη του ανθρώπου στους εχθρούς του και επισημαίνει την αξία της προσπάθειας και όχι την τέλεια εφαρμογή τηςς, αφού ο μόνος τέλειος είναι ο Χριστός, που θυσιάστηκε για την σωτηρία του κόσμου από την αμαρτία.[6]
Διαβάστε εδώ ολόκληρη τη μελέτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου