Οι πολίτες, ο Benito Juarez και ο Κώστας Καραμανλής

 

Το 1939, την εποχή που ο φασισμός είχε πλέον εδραιωθεί στην Ευρώπη, η δραματοποιημένη ταινία της ζωής του αγωνιστή της ελευθερίας Benito Juarez, του «Τζορτζ Ουάσινκτον του Μεξικού», παρουσίαζε τον ήρωα να χρησιμοποιεί τη φράση «τα λάθη της μοναρχίας αλλάζουν τη ζωή των ανθρώπων, ενώ στη δημοκρατία οι πολίτες αλλάζουν τους λάθος προέδρους».

Από τον Αλκιβιάδη Κ. Κεφαλά

Το σενάριο της ταινίας ουσιαστικά επεδίωξε να εκπέμψει το μήνυμα ότι η εγγενής δύναμη της δημοκρατίας βασίζεται στο γεγονός ότι οι πολίτες έχουν τα μέσα να αλλάξουν ειρηνικά τους ηγέτες, εάν υποφέρουν από την αποτυχημένη ηγεσία.

Ο Juarez διατυπώνει την πολιτική θέση ότι στη δημοκρατία οι πολίτες δεν έχουν το δικαίωμα να παραμένουν απαθείς και να επιλέγουν την ηγεσία διά της ψήφου των μόνο κάθε τέσσερα χρόνια, αλλά θα πρέπει διαρκώς να τους ελέγχουν για τις πράξεις τους.

Οι πολίτες θα πρέπει να έχουν κριτική σκέψη και να συμμετέχουν ενεργά και ουσιαστικά στην εκλογή των ηγετών τους, με κριτήριο το συνολικό τους έργο και όχι με γνώμονα το στενό προσωπικό τους συμφέρον. Το τελευταίο τούς αναγκάζει να αγνοούν τη διαδικασία της μετατροπής της δημοκρατίας σε οικογενειοκρατία και το δημοκρατικό πολίτευμα σε μοχλό εξυπηρέτησης ατομικών οικονομικών συμφερόντων. Οι πολίτες δεν πρέπει να αγνοούν τις πρακτικές των ηγετών που χρησιμοποιούν το κράτος και τη δημοκρατία για να πλουτίζουν και έχουν καθήκον να τους αφαιρέσουν την εξουσία.

Ο δημοσιογράφος Παναγιώτης Λιάκος σε πρόσφατο άρθρο του στην εφημερίδα «δημοκρατία», με τίτλο «Οι βουλευτές μας για την Ουκρανία», παρουσίασε τους Ελληνες πολιτικούς, νεοφιλελεύθερους, «προοδευτικούς και δημοκρατικούς», να είναι ιδιοκτήτες δεκάδων ή εκατοντάδων ακινήτων και να κατέχουν καταθέσεις εκατομμυρίων ευρώ (https://www.newsbreak.gr/apopseis/338399/oi-voyleytes-mas-gia-tin-oykrania/).

Ουσιαστικά, ο κ. Λιάκος μέσα σε περίπου 200 λέξεις και πέντε εικόνες αποδόμησε την υπερφίαλη και ουτοπική πολιτική θέση του σεναριογράφου της ταινίας Juarez, με την παρουσίαση αφενός της καθολικής εικόνας και της ουσίας του ελληνικού δημοκρατικού πολιτεύματος και αφετέρου με την έκθεση του ψυχολογικού προφίλ των κυβερνώντων και των κυβερνωμένων.

Στο άρθρο του κ. Λιάκου φαίνεται ότι οι εξουσιαστές έχουν μετατρέψει τη χώρα σε προσωπικό τραπεζικό φέουδο και την κρατική εξουσία σε οικογενειακή real estate. Αντίστοιχες καταστάσεις πολιτικού πλουτισμού ο Barack Obama τις χαρακτηρίζει απαράδεκτες στο βιβλίο του «The promising land». Ομοίως οι κυβερνώμενοι αγνοούν τον προκλητικό πλουτισμό των ηγετών τους, είτε λόγω άγνοιας είτε λόγω βλακείας, με αποτέλεσμα να διαιωνίζουν στην εξουσία επί δεκαετίες ή εκατονταετίες τους κοτζαμπάσηδες της Τουρκοκρατίας και τους βαρόνους της Μεταπολίτευσης.

Επειδή ένας μέσος μισθός στην Ελλάδα ανέρχεται σε 30 ευρώ την ημέρα, τα στοιχεία του κ. Λιάκου τεκμηριώνουν ότι τα περιουσιακά στοιχεία ενός προοδευτικού και δημοκρατικού πολιτικού, που πέρασε μια ζωή να κυνηγάει ανύπαρκτους φασίστες και υπαρκτά ευρώ, ανέρχονται σε περίπου 10.000.000 ευρώ, δηλαδή ο κύριος αυτός που εντρύφησε επί 50 συναπτά έτη στον «προοδευτισμό» και στη «δημοκρατία» έχει αποκομίσει από την πολιτική του καριέρα χρηματικά ποσά που ισοδυναμούν με τη μισθωτή εργασία 1.262 μισθωτών σκλάβων για ένα έτος.

Και ναι μεν το Μεξικό είχε ως παραδοσιακούς εχθρούς την Ισπανία και τις ΗΠΑ, στην τρέχουσα όμως εποχή στην Ελλάδα οι ad-lib ρητορική και πράξεις των ζάπλουτων πολιτικών, εν μια στιγμή, όχι μόνο καθόρισαν ως τον νέο εχθρό του γένους τη Ρωσία, αντί την επί χιλιετία Τουρκία, αλλά η οικονομική τους πολιτική αναγκάζει όλο και περισσότερους ψηφοφόρους των να επιλέξουν μεταξύ της πληρωμής του ενοικίου και του φαγητού.

Την ίδια στιγμή, ελάχιστοι στην Ελλάδα αναρωτιούνται αν ο πολιτικός θίασος σκιών των ζάπλουτων πολιτικών αντί να διώκει με τη «σύριγγα στο χέρι» φτωχούς εργαζομένους και συνταξιούχους, έχει τη θέληση να αντιμετωπίσει μια συνεχώς ενισχυόμενη Τουρκία, η οποία απειλεί τη βιολογική ύπαρξη αυτών που θα μείνουν για να υπερασπιστούν τη χώρα, επειδή, όπως απέδειξε ο πόλεμος στην Ουκρανία, οι ζάπλουτοι πολιτικοί και οι ελίτ με το πρώτο «μπαμ» είναι πιθανόν να δραπετεύσουν στο εξωτερικό.

Στην Ελλάδα μετά τη Μεταπολίτευση δύο ήταν οι πρωθυπουργοί που υπηρέτησαν «με την ξιφολόγχη στο χαράκωμα» τα εθνικά και τα λαϊκά συμφέροντα, μη αναλογιζόμενοι το προσωπικό τους συμφέρον. Ο πρώτος ήταν ο Ανδρέας Παπανδρέου και ο δεύτερος ο Κώστας Καραμανλής (ο νεότερος). Η πρόσφατη συγκλονιστική ομιλία του τελευταίου ουσιαστικά έθεσε προ των πολιτικών και των εθνικών ευθυνών της τη σημερινή ηγεσία της Ν.Δ., ενώ υπέδειξε εμμέσως πλην σαφώς στον λαό το πατριωτικό του καθήκον και το μήνυμα του Benito Juarez, ότι δηλαδή θα πρέπει να την αντικαταστήσει.

*Διδάκτωρ Φυσικής του πανεπιστημίου του Manchester, UK, δ/ντής Ερευνών του Εθνικού Ιδρύματος Ερευνών

Οι πολίτες, ο Benito Juarez και ο Κώστας Καραμανλής (newsbreak.gr)