Ολιγόπιστοι σε αναζήτηση υπαρξιακής ανασύνθεσης (π. Ν. Λουδοβίκος - Σ. Χατζή) α
ΉΟλιγόπιστοι στο ξερονήσι με τον Άγιο Μάξιμο
https://www.youtube.com/watch?v=V2eIHlsBja0
Ο πατήρ Νικόλαος, θεολόγος, φιλόσοφος, παιδαγωγός και ψυχολόγος, χτίζει γέφυρες από τον πόνο στην θεραπεία, από την αγωνία στην ελπίδα, και θα λέγαμε και από το παράλογο της ύπαρξης στην υπέρλογη αγάπη του Θεού. Πατέρα Νικόλαε, χαιρόμαστε πολύ που είστε κοντά μας και σας ευχαριστούμε για αυτή τη συνάντηση. Και να ξεκινήσουμε με τα σκοτάδια που μπορεί να νιώθουμε μέσα από τον πόνο και πώς αυτό μπορεί να δώσει νόημα στη ζωή μας για να πλησιάσουμε τον Χριστό.
(π.Ν.Λ)Κοιτάξτε, ο πόνος είναι πηγμένο νόημα. Νόημα που έχει πήξει. Και πηγμένο, γιατί έχει αυτή τη βαθιά αμφισημία του μηδενός από το οποίο προερχόμαστε. [ ΔΗΜΙΟΥΡΓΗΜΕΝΟΙ ΚΑΤ' ΕΙΚΟΝΑ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ, ΠΩΣ ΠΡΟΕΡΧΟΜΑΣΤΕ ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ; ΑΠΟ ΤΟ ΜΗΔΕΝ ΠΡΟΕΡΧΟΝΤΑΙ ΟΙ ΕΡΜΗΝΕΙΕΣ ΜΑΣ. ΤΟ ΕΓΩ ΜΑΣ.]
Είναι το μηδέν μέσα μας. Αλλά εμείς, αν κανείς αποφασίσει να κάνει μια, ας πούμε, καθαρή οντολογία, να το πω έτσι, είμαστε αυτό το πρώην μηδέν. Δεν έχουμε οικοδομήσει εμείς τον εαυτό μας.[ΑΝΑΚΟΙΝΩΝΕΤΑΙ ΗΔΗ Ο ΓΝΩΣΤΙΚΙΣΜΟΣ ΠΟΥ ΑΚΟΛΟΥΘΕΙ]
Δεν έχουμε παράξει εμείς το νόημα μας. Δεν έχουμε εμείς οι ίδιοι φτιάξει την αλήθεια μας. Και το φοβερό είναι ότι δεν μπορούμε να κάνουμε χωρίς αυτά.
Χωρίς την απόλυτη αλήθεια, την αλήθεια μου δηλαδή, και το νόημα της ζωής. Προχθές έκανα μια εισήγηση, ένα συνέδριο επιστημονικό. Χρησιμοποιώντας νέους όρους, όπως είναι η νευροβιολογία του ασυνειδήτου κλπ.
Για να πω ότι ο άνθρωπος είναι, η ουσία του ανθρώπου είναι το νόημα. Είμαστε η ύπαρξη η οποία παράγει, ζει, πώς το λένε, αναπνέει, τρώει, πίνει, κοιμάται το νόημα. Αυτό είναι η ύπαρξη μας όλη.
Γι' αυτό και βλέπετε ότι όλα τα κάνουμε στραβά. Τα ζώα τα κάνουν όλα ίσια. Εμείς τα κάνουμε όλα στραβά ή τα κάνουμε περίπλοκα, πάρα πολύ περίπλοκα.
Πάρτε την αναπαραγωγή. το ζώο κάθεται και σε βλέπει να έχεις μια ερωτική ας πούμε δημιουργικότητα μέσα στα χρόνια και απορεί. Ηλίθιος είναι; Τι κάνει εκεί. Βρίσκει νόημα, δηλαδή χρησιμοποιεί την ύπαρξη του, τη νέα, το σώμα του, το μυαλό, τη φαντασία που είναι δημιουργική στον άνθρωπο για να φτιάξει έναν εαυτό.
Όμως, το θέμα είναι το εξής, ότι όταν αυτά τα πράγματα τα αναζητήσει κανείς όλα διά του εαυτού του, αναδίδεται αυτό το πηγμένο μηδέν μέσα. Δηλαδή ένα νόημα αδιαπέραστο γιατί αυτό είναι το μηδέν. Είναι ένα αδιαπέραστο νόημα.
Μόνο ο Θεός το ξεκλείδωσε και το έκανε ύπαρξη, το έκανε ον. Υπάρχει στον Άγιο Νικόδημο τον Αγιορείτη μια φοβερή κουβέντα. Λέει το εξής.
Τον ρωτάει ένας μαθητής του κάποτε, γιατί λέει ο Θεός έφτιαξε το Όρος (τον κόσμο,τόν άνθρωπο μάλλον, δεν ακούγεται καθαρά). Και δίνει μια φοβερή απάντηση. Ήταν πολύ ταπεινωμένο το μηδέν, λέει και το λυπήθηκε.
Καταλαβαίνετε, δηλαδή ουσιαστικά αυτό το μηδέν πρέπει να ξεπαγώσει. Δεν το έχουμε μέσα μας. Ξεπαγώνει τη στροφή στην κοινωνία. Αυτή, μετά του Θεού, και των άλλων ανθρώπων, έτσι. Και από πηγμένο, παγωμένο, σκοτεινό νόημα, μάλλον υπόσχεση νοήματος που είναι, μπορεί να γίνει πραγματικό νόημα. Η κοινωνία, με όλους τους άλλους.
Όσο δεν το κάνουμε αυτό, παραμένει όνος. Παραμένει πηγμένο, μηδέν. Νόημα το οποίο δεν μπορεί να έρθει στο φως.
Όταν έχει νόημα ο πόνος, είναι όμορφο σιγά-σιγά. Το ανόητο του πόνου είναι το πρόβλημα. Γι' αυτό και εγώ λέω, καμιά φορά, όταν ρωτάνε τι είναι η κόλαση, λέω, η τελική αιώνια άσκοπη απραξία.
Δηλαδή είναι μια κατάσταση όπου δεν μπορεί να κάνεις τίποτα, γιατί τίποτα δεν έχει νόημα. Αυτό είναι. Αυτό είναι η απόλυτη κόλαση για τον άνθρωπο.
Να μην υπάρχει... Εγώ μου έλεγε πως είναι και η απόλυτη κατάθλιψη αυτό. Όση απόλυτη κατάθλιψη δεν υπάρχει. Θα πεθαίνει κανείς, δεν το αντέχει ανθρωπίνως.
(Σ.Χ)Υπάρχουν πόνοι που δεν αντέχονται;
(π.Ν.Λ)Όσο πιο πας στο μηδέν, τόσο πιο δύσκολος είναι ο πόνος. Όσο πιο αφώτιστη είναι η κατάσταση του πόνου, όσο πιο μηδέν είναι δηλαδή.
Σας είπα, ο άνθρωπος είναι το πρώην μηδέν. Αυτό το πρώην μηδέν, ο Θεός το κάνει είναι. Αλλά ένα ελεύθερο το είναι αυτό, έτσι δεν είναι.
Όσο το είναι αυτό, κοιτάζει προς το μηδέν, ή δυνάμει προχωρεί προς το μηδέν. Το μηδέν αυτό είναι ακριβώς η ανυπαρξία του νοήματος. Και το νόημα πήζει, δεν υπάρχει.
Υπάρχει μία υπόσχεση μόνο, η οποία δεν εκπληρώνεται ποτέ. Όταν λοιπόν είναι κανείς εκεί, αυτό το πράγμα λέγεται πόνος. Ο πόνος δεν είναι το να πονάει κανείς.
Ο πόνος είναι το να μην υπάρχει κανένας, μα κανένας να του πει το γιατί. Και να μην υπάρχει τίποτα σκόπιμο σ’ αυτόν τον πόνο, τίποτα ηρωικό, καμιά ομορφιά, καμιά αλήθεια να ανατέλλει από εκεί μέσα. Αυτό είναι ο πόνος πραγματικός.
Γι' αυτό και λέμε, βλέπετε στα ασκητικά κείμενα, να σας λένε οι πατέρες ότι όταν κανείς υφίσταται έναν πειρασμό, κοίταξε αν τον περάσεις λέει αταράχως. Να ρωτάς όμως το Θεό εσωτερικά, τελικά γιατί γίνεται αυτό. Μόλις λάβεις την απάντηση και κάνεις αυτό, ένα κατ' οποίο γίνεται το πρόβλημα, εξαλείφεται και το πρόβλημα.
Ο πόνος δηλαδή φεύγει. Γιατί, γιατί ανανοηματοδοτήθηκε. Δεν υπάρχει λόγω ύπαρξης.
Όσο δεν μπορεί να νοηματοδοθεί ο πόνος, παραμένει πόνος, παραμένει πηγμένο μηδέν.
(Σ.Χ) Δεν έχουμε όμως τις δυνατότητες πατέρα Νικόλα για να νοηματοδοτούμε εμείς. Γιατί δεν έχουμε τη γνώση αυτή.Δηλαδή μια μητέρα, με συγχωρείτε, που χάνει το παιδί της ας πούμε. Έχει ένα πόνο που δεν μπορεί να ανοηματοδοθεί.
(π.Ν.Λ)Έχω μπροστά μου ένα βιβλίο, με το οποίο σωστά μιλούσαμε, έτσι.
Είναι ο Άγιος Μάξιμος Ομολογητής, ένα βιβλίο που τώρα τελευταία βγήκε. Έχω κάνει εγώ την εισαγωγή στο βιβλίο του. Ασχολούμαι πάρα πολλά χρόνια με τον Άγιο Μάξιμο.
Είναι τα κεφάλαια περί αγάπης, σχολιασμένα από εμένα. Και εδώ λοιπόν υπάρχει ένα κείμενο, το οποίο μου το θυμίσατε τώρα αμέσως. Θα το διαβάσω.
Για να αρχίσουμε. Ο αγαπών τον Θεόν, έτσι, θα το πω στη μετάφραση. Εκείνος που αγαπάει τον Θεό, μητε λυπεί τους άλλους, μητε θλίβεται, ο ίδιος, εξαιτίας πρόσκαιρων πραγμάτων.
Με μία μόνο λύπη, λυπεί και λυπεί τους άλλους, και θλίβεται ο ίδιος. Μία λύπη, η οποία έθλιβε και τον μακάριο Παύλο και με την οποία λύπησε και τους Κορινθίους. Μια σωτήρια λύπη.
Και έχω και ένα σχόλιο εδώ. Θα σας διαβάσω το σχόλιο μου τώρα. Η αγάπη του Θεού ελευθερώνει την ψυχή από την καταθλιπτική υποταγή στην καθημερινή και την κάθε άλλη μικρότητα.
Καθώς προσανατολίζει τον άνθρωπο προς αυτό ή μάλλον αυτό που πράγματι έχει νόημα. Βλέπετε μία και μοναδική λύπη απομένει, αυτή της τυχόν απώλειας της ευαρέσκειας Του. Δηλαδή, όταν κανείς λυπείται μόνο αυτή τη λύπη, δηλαδή, η λύπη του ότι δεν είμαι αντάξιος εγώ του Θεού, δεν είμαι αντάξιος αυτής της αγάπης, λοιπόν, αυτή η λύπη σβήνει όλες τις άλλες, λέει εδώ.
Σβήνει όλες τις άλλες. Γιατί τη σβήνει, γιατί, όταν αγαπήσει ο άνθρωπος τον Θεό, αρχίζει να καταλαβαίνει το νόημα της ζωής του, των πραγμάτων, των καταστάσεων, των πειρασμών, τα πάντα. Να αγαπήσει τον Θεό, όχι απλά να τον σκέπτεσαι, όχι απλά να κάνεις μεταφυσική, όχι.
Να αποκτήσει αυτή τη σχέση, σχέση μαζί του. Καλείς τον οποίο μας καλεί η Εκκλησία ούτως ή άλλως. Εκεί τότε καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει μόνο μια λύπη και μόνο ένα πρόβλημα.
Και εν ου έστι χρεία. Και αυτό είναι ακριβώς αυτή η κατανόηση των πραγμάτων μέσω του Θεού. Αυτό γίνεται.
Γι' αυτό και λέμε, βλέπετε στα ασκητικά κείμενα, να σας λένε οι πατέρες ότι όταν κανείς υφίσταται έναν πειρασμό, κοίταξε αν τον περάσεις λέει αταράχως. Να ρωτάς όμως το Θεό εσωτερικά, τελικά γιατί γίνεται αυτό. Μόλις λάβεις την απάντηση και κάνεις αυτό, ένα κατ' οποίο γίνεται το πρόβλημα, εξαλείφεται και το πρόβλημα.
Ο πόνος δηλαδή φεύγει. Γιατί, γιατί ανανοηματοδοτήθηκε. Δεν υπάρχει λόγω ύπαρξης.
Όσο δεν μπορεί να νοηματοδοθεί ο πόνος, παραμένει πόνος, παραμένει πηγμένο μηδέν.
(Σ.Χ) Δεν έχουμε όμως τις δυνατότητες πατέρα Νικόλα για να νοηματοδοτούμε εμείς. Γιατί δεν έχουμε τη γνώση αυτή.Δηλαδή μια μητέρα, με συγχωρείτε, που χάνει το παιδί της ας πούμε. Έχει ένα πόνο που δεν μπορεί να ανοηματοδοθεί.
(π.Ν.Λ)Έχω μπροστά μου ένα βιβλίο, με το οποίο σωστά μιλούσαμε, έτσι.
Είναι ο Άγιος Μάξιμος Ομολογητής, ένα βιβλίο που τώρα τελευταία βγήκε. Έχω κάνει εγώ την εισαγωγή στο βιβλίο του. Ασχολούμαι πάρα πολλά χρόνια με τον Άγιο Μάξιμο.
Είναι τα κεφάλαια περί αγάπης, σχολιασμένα από εμένα. Και εδώ λοιπόν υπάρχει ένα κείμενο, το οποίο μου το θυμίσατε τώρα αμέσως. Θα το διαβάσω.
Για να αρχίσουμε. Ο αγαπών τον Θεόν, έτσι, θα το πω στη μετάφραση. Εκείνος που αγαπάει τον Θεό, μητε λυπεί τους άλλους, μητε θλίβεται, ο ίδιος, εξαιτίας πρόσκαιρων πραγμάτων.
Με μία μόνο λύπη, λυπεί και λυπεί τους άλλους, και θλίβεται ο ίδιος. Μία λύπη, η οποία έθλιβε και τον μακάριο Παύλο και με την οποία λύπησε και τους Κορινθίους. Μια σωτήρια λύπη.
Και έχω και ένα σχόλιο εδώ. Θα σας διαβάσω το σχόλιο μου τώρα. Η αγάπη του Θεού ελευθερώνει την ψυχή από την καταθλιπτική υποταγή στην καθημερινή και την κάθε άλλη μικρότητα.
Καθώς προσανατολίζει τον άνθρωπο προς αυτό ή μάλλον αυτό που πράγματι έχει νόημα. Βλέπετε μία και μοναδική λύπη απομένει, αυτή της τυχόν απώλειας της ευαρέσκειας Του. Δηλαδή, όταν κανείς λυπείται μόνο αυτή τη λύπη, δηλαδή, η λύπη του ότι δεν είμαι αντάξιος εγώ του Θεού, δεν είμαι αντάξιος αυτής της αγάπης, λοιπόν, αυτή η λύπη σβήνει όλες τις άλλες, λέει εδώ.
Σβήνει όλες τις άλλες. Γιατί τη σβήνει, γιατί, όταν αγαπήσει ο άνθρωπος τον Θεό, αρχίζει να καταλαβαίνει το νόημα της ζωής του, των πραγμάτων, των καταστάσεων, των πειρασμών, τα πάντα. Να αγαπήσει τον Θεό, όχι απλά να τον σκέπτεσαι, όχι απλά να κάνεις μεταφυσική, όχι.
Να αποκτήσει αυτή τη σχέση, σχέση μαζί του. Καλείς τον οποίο μας καλεί η Εκκλησία ούτως ή άλλως. Εκεί τότε καταλαβαίνουμε ότι υπάρχει μόνο μια λύπη και μόνο ένα πρόβλημα.
Και εν ου έστι χρεία. Και αυτό είναι ακριβώς αυτή η κατανόηση των πραγμάτων μέσω του Θεού. Αυτό γίνεται.
Μετά μας τα εξηγεί όλο αυτός, το λέει εδώ. Γιατί στον Θεό δεν υπάρχει τραγωδία. Στον Θεό δεν υπάρχει.
Ο Θεός είναι πολύ χαρούμενο ον και πολύ ευτυχισμένο και πολύ ελεύθερο και πολύ μη κομπλεξικό, πως να το πω. Και ζει μια κατάσταση χαράς και αγάπης συνεχώς χωρίς φόβο περί τέλους. Αυτός το μεταδίδει.
Σε βάζει και σένα σε αυτή την κατάσταση. Και σιγά σιγά σιγά αρχίζει ο πόνος να παίρνει νόημα και καταλαβαίνοντας τον πόνο πραγματικά τον μεγαλύτερο πόνο πάνω στη γη, τον εξαρθρώνεις.
Πατέρα Νικόλαε το θέμα είναι μια άσκηση. Αυτό είναι μια κλίμακα. Μας μιλάτε σαν να μας λέτε για φτασμένους μόνο ανθρώπους. Έχουν φτάσει εκεί.
(π.Ν.Λ) Είναι μια κλίμακα όντως. Σε πρώτη φάση να κάνεις τη σχέση με αυτά που έχεις στον ψυχοθεραπευτή. Τι κάνει ο ψυχοθεραπευτής.
Μια ερμηνευτική εργασία. Και πιθανώς; και το ασυνείδητο του και οι καταθέσεις του ασυνείδητου του είναι κάτι που ερμηνεύεται πάντα από κάποιον άλλον. Δε σας κάνει εντύπωση αυτό;
Δηλαδή είναι μια προσπάθεια ερμηνευτική. Ερμηνευτική είναι η ψυχοθεραπεία. Δεν είναι επιστήμη.
Γιατί υπάρχουν τόσες ψυχοθεραπείες. Είναι μια ερμηνευτική η οποία σκοπεύει τι να κάνει. Αυτό το πηγμένο νόημα να το κάνει διάφανο.
Όσο γίνεται. Και πας πάντα στη ψυχοθεραπεία με ένα μεγάλο πόνο. Όλοι πάρουμε ένα μεγάλο ψυχικό πόνο.
Και ο ψυχοθεραπευτής προσπαθεί να σου φωτίσει με νόημα αυτό το πράγμα. Αυτό προσπαθεί να κάνει. Το θέμα είναι ότι χωρίς ακριβώς τον ορίζοντα αυτόν τον τεράστιο που γονεί ξαφνικά ο δημιουργός των πάντων ως που μπορεί να φτάσει αυτή η ερμηνεία.
Στην πραγματικότητα. Το ανάχωμα το είναι η ίδια μας η φρίκη της φιλαυτίας. Ο ίδιος ο ναρκισσισμός.
Ο οποίος και το θεραπευτή εμποδίζει. Γιατί βλέπει ότι θα σας χάσει ως πελάτη. Αλλά και μας εμποδίζει να ξεπεράσουμε το πλήρες το αυτό είναι να φτάσουμε στο πλήρες νόημα.
Και να δούμε ότι εμείς σκοτώσαμε.. ψυχικά τη μάνα μας και όχι αυτή εμάς. Παρόλο που εμείς εισπράττουμε τη δική της απόρριψη. Παράδειγμα τώρα.
Ή τη γυναίκα μας ή τον άντρα μας αυτό είναι ένα νόημα το οποίο θα σε ελευθέρωνε από την κατάθλιψη της εγκατάλειψης που γίνεσαι τώρα. Και θα σου δίνει και τα λόγια να πας να ξεναβρείς τον άλλο άνθρωπο. Αλλά ο ναρκισσισμός το εμποδίζει.
Και όσο λοιπόν δεν υπάρχει κάποιος να σε πείσει αυτό λέει πολύ ωραίο ο Άγιος Μάξιμος να σπάσει εδώ το όριο έτσι. Γιατί ένας που έχει μια τρελή αγάπη που την προσφέρει και την καταλαβαίνεις και λες α έτσι να αγαπάς. Ααα και πέφτεις ξαφνικά σε έναν άλλο πέλαγος και εκεί διαγεμίζουν τα πράγματα με νόημα.
Όταν λοιπόν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό παραμένεις στον ψυχοθεραπευτή και του κάνεις καινούριο αυτοκίνητο σε μερικά χρόνια. Και ο ίδιος ο καημένος προσπαθεί. Έχω και εγώ…σχέσεις με αυτά. Είχα. Λοιπόν ο καθένας δηλαδή φτάνει ως ένα σημείο αλλά υπάρχουν δεν ξέρω αν γίνεται στην Ελλάδα αυτό, αλλά στη Γαλλία όταν ας πούμε όταν θυμάμαι είχαν κάποια γραφεία φιλοσοφίας φτιάξει προσπαθούσαν να εξηγήσουν πράγματα στους ανθρώπους γιατί σε μερικούς δεν έφτανε η ψυχοθεραπεία δεν αισθανόταν ας πούμε ότι είχε νευρωτικό σύμπτωμα έντονο ας πούμε ή καθόλου.
Οπότε αυτός που θα πάει; να κάνει τι και ποιο. Υπήρχαν φιλόσοφοι οι οποίοι εργαζόνταν πριν όμως και ακόμα υπάρχει. είχαν ένα γραφείο φιλοσοφίας και μερικοί έγραψαν και ωραία βιβλία ας πούμε πάντως ο Μπρικνέρ κάνει τέτοιο, που είναι πολύ αγαπημένος στην Ελλάδα. Και προσφέρει ουσιαστικά μια φιλοσοφική θεραπεία για να πάει το νόημα λίγο παραπέρα, για να μειωθεί ο πόνος.
Αυτό είναι όλο. Ο άνθρωπος είναι πολύ σημαντικό να καταλάβει γιατί πάσχει. Στη συνέχεια μόλις έβρισκε τρόπους;;. Βλέπετε εδώ λέει ο Άγιος Μάξιμος. Κοίταξε λέει πρόσεξε. Σε φθονούνε … Και το φοβερό που λέει είναι απίστευτο στη συνέχεια παρακάτω.
Ποιος είναι ο κίνδυνος λέει. Να τους μισήσεις. Να χάσεις την αγάπη.
Χάνοντας την αγάπη χάνεις το νόημα. Όσους σε μισούν σε φθονούν και σε φθονούν, έχει τέλειο νόημα η ζωή σου, αν τους αγαπάς και τους αναφέρεις στον Θεό ως ατελή πλάσματα σαν και σένα. Όταν πάψεις όμως να τους αγαπάς και αρχίζεις να τους μισείς όπως αυτοί εσένα τότε λέει πρόσεχε διότι η λύπη τους η στεναχώρηση θα είναι και δική σου. θα εγκλωβιστείς στον κόσμο τους στον επώδυνο αυτό κόσμο, γι’ αυτό λέει πρόσεχε. Όταν σε φθονούν να τους αγαπάς και να εύχεσαι για αυτούς. Ακούτε. Γι' αυτό λέω ότι αυτή εδώ είναι μια πραγματική ψυχοθεραπεία φοβερή όμως.
(Σ.Χ) Έτσι Πάτερ Νικόλα έχουν απαξιωθεί οι μεγάλοι πατέρες της εκκλησίας όπως ο Άγιος Μάξιμος
(π.Ν.Λ) Γιατί γίναμε και εμείς πολύ μικροί γι' αυτό. Γιατί οι αυτοί άνθρωποι προσφέρουν τεράστιες λύσεις. Συνηθίζω να λέω ότι τα κεφάλαια περί αγάπης, όπως έχω εδώ μπροστά μου είναι το αρχαίο αντιναρκισσιστικό εγχειρίδιο αλλά θα δείτε ότι με την πρώτη φράση που θα διαβάσετε θα καταλάβετε ότι δεν αγαπάτε Όταν λέει ο άνθρωπος λέει που αν βλέπεις λέει μέσα σου απειροελάχιστο ίχνος μίσος για οποιονδήποτε άνθρωπο πάμπαν αλλότριος ει της αγάπης του Θεού, είσαι τελείως ξένος με την αγάπη του Θεού. Τι σας λέει εδώ Ότι δεν αγαπάτε και σαν και την αιτία της αρρώστιας σας Γιατί ξεχάσαμε να πούμε προηγουμένως, ότι ο άνθρωπος επειδή ακριβώς είναι ελεύθερο πλάσμα έχει τη δυνατότητα να ρίχνει στο σκοτάδι και άλλους ανθρώπους, έτσι. δεν ρίχνει μόνο τον εαυτό του. ένας άνθρωπος του Θεού το ρίχνει στο σκοτάδι και άλλους δίπλα του, στερώντας τους τον αέρα. Παίρνει τον αέρα από το δωμάτιο Και άλλοι σκάνε δίπλα. Συγνώμη γιατί σκάμε εδώ Και έτσι προξενεί ψυχικό πόνο Και ο διάβολος όπως είναι που έχει πολύ ψυχικό πόνο, τεράστιο ψυχικό πόνο.
(Σ. Χ)Πάτερ, είναι σαν να φτιαχτήκαμε τελικά προβληματικοί.
(π.Ν.Λ) Με ατέλειες. Είμαι τέλειος και είμαι ατελής μαζί. Είμαστε τέλεια όντα, όταν κοιτάμε προς την πηγή της τελειότητας.
Κατά μετοχή είμαστε τέλειοι. Από μόνοι μας είμαστε πάρα πολύ επικίνδυνα πλάσματα. Το πόσο επικίνδυνο είμαστε το έχουν δει τώρα.
Στον 20ο αιώνα, φουλ συνέχεια. Το πόσο τρομακτικοί μπορούμε να γίνουμε.
Πάτερ, είναι σαν ένα ατέλειωτο σφαγείο η ανθρωπότητα. Και αυτός ο πόνος που προέρχεται μέσα από αυτό. Εγώ θα έλεγα το σφαγείο.
(π.Ν.Λ) Είναι ένα ατέλειωτο διδασκαλείο η ανθρωπότητα.
Διδασκαλείο. Διδασκαλείο. Και όταν κανείς αρχίσει να διδάσκεται από τη φρίκη αυτή, αρχίζει ταυτόχρονα η ευτυχία.
Μπορεί να είσαι μέσα στη φρίκη εξωτερικά και εσωτερικά να είσαι, όπως λέει ένας αββάς στο γεροντικό, να κολλήσει ο ουρανός και η γη, δεν ταράζομαι τόσο. Ο άνθρωπος κατά μετοχή μπορεί να είναι, όχι μπορεί να είναι, είναι ο βασιλιάς του παντός. Ο τελευταίος άνθρωπος να έχει όλη την ανθρωπότητα και όλα τα σύμπαντα των πραγμάτων υποταγμένα στα πόδια του. Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος. Τρομάζουν μ’ αυτό που λέω. Είναι η αλήθεια. Μια γιαγιά που συναντάτε στον δρόμο. Και της δίνει λογαριασμό ο Θεός για την ιστορία, για τα παιδιά, για το τότσε, με τον τρόπο αυτό που αναφέρεται σε αυτόν.
Αυτή την αναφορά ξεχάσαμε σήμερα. Μας έχει φάει η αυτάρκεια, αυτό που λέει ο Τσάρτς Τέιλορ, ο αυτάρκης ανθρωπισμός. Ανθρωπισμός, κανείς δεν έχει αντίρρηση, αλλά αυτάρκης.
Αυτάρκης σημαίνει ότι, αυτό που λέω εγώ, αυταπασχόληση. Ο άνθρωπος γυρίζει γύρω-γύρω από το ασήμαντο του σύμπαν και είναι το πρώην μηδέν που νομίζει ότι έγινε το άπειρο. Και γι' αυτό είναι πολύ επικίνδυνος.
Γιατί σε βάζει μέσα στο μηδέν αυτός, σ’ αυτή την έλλειψη του νοήματος απο την οποία πάσχει. Σήμερα γι' αυτό μας έγινε η νέα ο άνθρωπος να σκοτώνει ο ένας τον άλλο χωρίς το θέλουμε. Αλλοίμονο, και τρομάζω κάθε φορά όταν ακούω τη λέξη σ' αγαπώ, να λέγεται σ' αγαπώ.
Να σε βάλει μέσα στο σκοτάδι. Παναγία μου!
(Σ. Χ) Και θα έλεγε κανείς, πώς το επιτρέπει αυτό ο Θεός. Δηλαδή, εγώ είμαι μαμά και έχω δύο παιδιά, που τα έχω, και πάει το ένα να κάνει κακό στο άλλο.
Προλαβαίνω, ας πούμε, από αγάπη και όχι από αδυναμία, να κρατήσω το παιδί το ένα, να μην βλάψει το άλλο.
(π.Ν.Λ) Ξέρετε πάντα ποιος κάνει κακό στον άλλο. Είστε σίγουροι ότι ξέρετε ποιος είναι αυτός που κάνει το κακό;
Υπολογίζουν. Δεν ξέρετε όμως. Και γι' αυτό ο Θεός, επειδή είμαστε πάρα πολύ σύνθετα όντα δεν επεμβαίνει.
Δεν είναι εύκολο, όπως στις καουμπόικες ταινίες ταινίες, να ξέρουμε ποιος είναι ο καλός ή ποιος είναι ο κακός. Καθόλου. Βλέποντας κανείς ανθρώπους, και είμαι και εγώ σ' αυτούς, διαπιστώνει πάντα τα όρια του καλού και του κακού.
Μόνος στις καουμπόικες ταινίες έλεγα πριν, για να ξεκάθαρα. Και στα αμερικάνικα, ανάλογα αστυνομικά, films. Όπου ο ένας είναι ο κακός και ο άλλος είναι ο καλός.
Και όλοι ξέρουν. Και είναι και μια … αυτό, γιατί είναι και κάπου βαρετό, επειδή ξέρεις ότι στο τέλος ο καλός θα υπερισχύσει. Και το θέμα είναι ότι όταν ο καλός υπερισχύσει, αν σκεφτείς λίγο βαθύτερα, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ήταν και τόσο καλό.
Και ούτε με καλό τρόπο υπερίσχυσε. Και πάντως η διερώτηση η εσωτερική με του καλού και του κακού αποφεύγεται, απολύτως, για να μπορέσει ο θεατής, έτσι είναι φτιαγμένα τα 99,9% των ταινιών, για να μπορεί ο θεατής να προβάλλει εύκολα στο δράμα, έτσι την επιθυμία του για την political correctness, την ορθότητα, το δίκαιο. Και να βρει μια κάθαρση ψεύτικη, ας πούμε.
Αλλά αν μπεις στο βάθος του πράγματος, σε ένα από τα βιβλία μου αναλύω το Ινσόμνια. Την ταινία. Ναι, την ταινία στο βιβλίο για τον κρυοτισμό.
Και λέω, τι δαιμόνιος και απίστευτος είναι αυτός ο τύπος, ο οποίος αυτό-αθωώνεται στο τέλος πεθαίνοντας, και τον παίζει ο Αλ Πατσίνο. Τι απίστευτα περίπλοκο και τι απίστευτα εγωκεντρικό πλάσμα είναι. Το οποίο μιλάει για το νόμο μέχρι θανάτου, αλλά είναι ο ίδιος ο νόμος.
Τώρα έρχεται η ώρα να τεθεί η δική του ύπαρξη, σε αμφιβολία, προτιμά να κάνει ένα έγκλημα για να το κρύψει αυτό και από τον εαυτό του ακόμα. Καταλάβετε ποιος είναι ο καλός και ποιος είναι ο κακός. Επειδή ο Θεός είναι εξαίσια ειρωνικός. Απίστευτα. Γλυκύτατα ειρωνικός. Το αφήνει αυτό να αιωρείται.
Και στο τέλος μπορούν να βγουν τελείως άλλα πράγματα από αυτά που νομίζουμε. Αλλιώς θα βάλει και ένα μουστακάκι εδώ και θα έκανε κατηχιτικό.
(Σ.Χ) Ο Χίτλερ. Έχει κάποιο νόημα ας πούμε η ύπαρξη του;
(π.Ν.Λ) Δεν μιλάμε θεολογικά. Ακούστε.
Ο διάβολος έχει κάποιο νόημα; Γιατί τον καταριέται; Γιατί.
Γιατί ο διάβολος θα τον στήσει στον τοίχο μετά. Εσύ είσαι λοιπόν αυτός που αποφασίζει ποιος για το είναι όλο. Εσύ που μπαίνεις στην απόφαση για το ποιος εγώ θα είμαι.
Εγώ θέλω να είμαι αυτό που είμαι. Γιατί δεν μπορείς δυνατόν να είσαι αυτό που είσαι. Το κακό να ξέρετε έχει πάντα μια σχετική αξία. Κάπου λέει ο Αρεοπαγίτης το εξής φοβερό
Αυτός λέει που θέλει το κακό και κάνει το κακό επειδή του φαίνεται ότι είναι το καλό. Το καλό.
Αυτός μετέχει τ' αγαθού. Δηλαδή τα SS μετείχαν τ' αγαθού; Ναι. Αυτοί που σκότωναν τους Εβραίους, Στο αγαθό που πιστεύανε.[ΓΙ'ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΓΑΘΟ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ]
Προσέξτε το καταλάβετε αυτό. Ότι κάναν κάτι καλό. Δεν λέω ότι κάναν το καλό αφού καλά κάναν σκότωναν τους εβραίους.
Όχι. Αλλά η κρίση του Θεού όμως είναι πολύ πιο περίπλοκη. Δηλαδή αυτός που πίστευε ότι έκανε καλό εκείνη τη στιγμή, κατάλαβατε, ενώπιον του Θεού, μετέχει, δεν το λέω εγώ αυτό, μη με κατηγορείτε εμένα, ο Αρεοπαγίτης.
Και το λέει ακριβώς όπως το είπα. Μετέχει και αυτός τ' αγαθού. Ο όλος της χειρήστης ζωής εφηέμενος, ως αρίστης αυτώ δοκούσης, τους ζητάει τη χειρότερη ζωή που του φαίνεται αρίστη.
Ε αυτός λέει μετέχει το αγαθό. Ο Αρεοπαγίτης είναι Άγιος και … αυτά τα πράγματα. Το τελικό ξεκαθάρισμα λοιπόν, καταλαβαίνει ότι το κάνει εκείνος και μόνο.
Γι' αυτό και όταν οι μαθητές του, του λένε τι χάλια είναι αυτά και τι χάλια είναι τούτα. Και λέει άκουσε να δεις, η Εκκλησία είναι μια σαγήνη, του λέει. Είναι ένα δίχτυ.
Και στο δίχτυ αυτό μέσα γίνονται σαπρά, σάπια, κολοκύθια. Τέρατα, σημεία μπαίνουν όλοι εκεί μέσα και τα πιάνει το δίχτυ και τα κουβαλάει ο ψαράς και κάποιος κάνει την επιλογή αυτή. Την επιλογή την κάνω εγώ λοιπόν.
Γι' αυτό σας λέω, δέρνετε όποιον λάχει. .και μάλιστα που έφαγε ξύλο ότι είναι και έν αδίκω. Και μετά θα λέει η μάνα μου, όταν μεγαλώσει, θα λέει η μάνα μου με έδερνε άδικα.
Άντε μεταλάβει. Και εσύ λες ότι εγώ σαν μάνα δεν είμαι αυτό που έπρεπε να είμαι. Νein!, να το πούμε και γερμανικά. Όχι. Δεν είναι καθόλου σίγουρο αυτό. Γι' αυτό και είναι καλύτερα να είμαστε με την πλευρά του Θεού. (24:06)
Συνεχίζεται
Ο Θεός είναι πολύ χαρούμενο ον και πολύ ευτυχισμένο και πολύ ελεύθερο και πολύ μη κομπλεξικό, πως να το πω. Και ζει μια κατάσταση χαράς και αγάπης συνεχώς χωρίς φόβο περί τέλους. Αυτός το μεταδίδει.
Σε βάζει και σένα σε αυτή την κατάσταση. Και σιγά σιγά σιγά αρχίζει ο πόνος να παίρνει νόημα και καταλαβαίνοντας τον πόνο πραγματικά τον μεγαλύτερο πόνο πάνω στη γη, τον εξαρθρώνεις.
Πατέρα Νικόλαε το θέμα είναι μια άσκηση. Αυτό είναι μια κλίμακα. Μας μιλάτε σαν να μας λέτε για φτασμένους μόνο ανθρώπους. Έχουν φτάσει εκεί.
(π.Ν.Λ) Είναι μια κλίμακα όντως. Σε πρώτη φάση να κάνεις τη σχέση με αυτά που έχεις στον ψυχοθεραπευτή. Τι κάνει ο ψυχοθεραπευτής.
Μια ερμηνευτική εργασία. Και πιθανώς; και το ασυνείδητο του και οι καταθέσεις του ασυνείδητου του είναι κάτι που ερμηνεύεται πάντα από κάποιον άλλον. Δε σας κάνει εντύπωση αυτό;
Δηλαδή είναι μια προσπάθεια ερμηνευτική. Ερμηνευτική είναι η ψυχοθεραπεία. Δεν είναι επιστήμη.
Γιατί υπάρχουν τόσες ψυχοθεραπείες. Είναι μια ερμηνευτική η οποία σκοπεύει τι να κάνει. Αυτό το πηγμένο νόημα να το κάνει διάφανο.
Όσο γίνεται. Και πας πάντα στη ψυχοθεραπεία με ένα μεγάλο πόνο. Όλοι πάρουμε ένα μεγάλο ψυχικό πόνο.
Και ο ψυχοθεραπευτής προσπαθεί να σου φωτίσει με νόημα αυτό το πράγμα. Αυτό προσπαθεί να κάνει. Το θέμα είναι ότι χωρίς ακριβώς τον ορίζοντα αυτόν τον τεράστιο που γονεί ξαφνικά ο δημιουργός των πάντων ως που μπορεί να φτάσει αυτή η ερμηνεία.
Στην πραγματικότητα. Το ανάχωμα το είναι η ίδια μας η φρίκη της φιλαυτίας. Ο ίδιος ο ναρκισσισμός.
Ο οποίος και το θεραπευτή εμποδίζει. Γιατί βλέπει ότι θα σας χάσει ως πελάτη. Αλλά και μας εμποδίζει να ξεπεράσουμε το πλήρες το αυτό είναι να φτάσουμε στο πλήρες νόημα.
Και να δούμε ότι εμείς σκοτώσαμε.. ψυχικά τη μάνα μας και όχι αυτή εμάς. Παρόλο που εμείς εισπράττουμε τη δική της απόρριψη. Παράδειγμα τώρα.
Ή τη γυναίκα μας ή τον άντρα μας αυτό είναι ένα νόημα το οποίο θα σε ελευθέρωνε από την κατάθλιψη της εγκατάλειψης που γίνεσαι τώρα. Και θα σου δίνει και τα λόγια να πας να ξεναβρείς τον άλλο άνθρωπο. Αλλά ο ναρκισσισμός το εμποδίζει.
Και όσο λοιπόν δεν υπάρχει κάποιος να σε πείσει αυτό λέει πολύ ωραίο ο Άγιος Μάξιμος να σπάσει εδώ το όριο έτσι. Γιατί ένας που έχει μια τρελή αγάπη που την προσφέρει και την καταλαβαίνεις και λες α έτσι να αγαπάς. Ααα και πέφτεις ξαφνικά σε έναν άλλο πέλαγος και εκεί διαγεμίζουν τα πράγματα με νόημα.
Όταν λοιπόν δεν μπορείς να το κάνεις αυτό παραμένεις στον ψυχοθεραπευτή και του κάνεις καινούριο αυτοκίνητο σε μερικά χρόνια. Και ο ίδιος ο καημένος προσπαθεί. Έχω και εγώ…σχέσεις με αυτά. Είχα. Λοιπόν ο καθένας δηλαδή φτάνει ως ένα σημείο αλλά υπάρχουν δεν ξέρω αν γίνεται στην Ελλάδα αυτό, αλλά στη Γαλλία όταν ας πούμε όταν θυμάμαι είχαν κάποια γραφεία φιλοσοφίας φτιάξει προσπαθούσαν να εξηγήσουν πράγματα στους ανθρώπους γιατί σε μερικούς δεν έφτανε η ψυχοθεραπεία δεν αισθανόταν ας πούμε ότι είχε νευρωτικό σύμπτωμα έντονο ας πούμε ή καθόλου.
Οπότε αυτός που θα πάει; να κάνει τι και ποιο. Υπήρχαν φιλόσοφοι οι οποίοι εργαζόνταν πριν όμως και ακόμα υπάρχει. είχαν ένα γραφείο φιλοσοφίας και μερικοί έγραψαν και ωραία βιβλία ας πούμε πάντως ο Μπρικνέρ κάνει τέτοιο, που είναι πολύ αγαπημένος στην Ελλάδα. Και προσφέρει ουσιαστικά μια φιλοσοφική θεραπεία για να πάει το νόημα λίγο παραπέρα, για να μειωθεί ο πόνος.
Αυτό είναι όλο. Ο άνθρωπος είναι πολύ σημαντικό να καταλάβει γιατί πάσχει. Στη συνέχεια μόλις έβρισκε τρόπους;;. Βλέπετε εδώ λέει ο Άγιος Μάξιμος. Κοίταξε λέει πρόσεξε. Σε φθονούνε … Και το φοβερό που λέει είναι απίστευτο στη συνέχεια παρακάτω.
Ποιος είναι ο κίνδυνος λέει. Να τους μισήσεις. Να χάσεις την αγάπη.
Χάνοντας την αγάπη χάνεις το νόημα. Όσους σε μισούν σε φθονούν και σε φθονούν, έχει τέλειο νόημα η ζωή σου, αν τους αγαπάς και τους αναφέρεις στον Θεό ως ατελή πλάσματα σαν και σένα. Όταν πάψεις όμως να τους αγαπάς και αρχίζεις να τους μισείς όπως αυτοί εσένα τότε λέει πρόσεχε διότι η λύπη τους η στεναχώρηση θα είναι και δική σου. θα εγκλωβιστείς στον κόσμο τους στον επώδυνο αυτό κόσμο, γι’ αυτό λέει πρόσεχε. Όταν σε φθονούν να τους αγαπάς και να εύχεσαι για αυτούς. Ακούτε. Γι' αυτό λέω ότι αυτή εδώ είναι μια πραγματική ψυχοθεραπεία φοβερή όμως.
(Σ.Χ) Έτσι Πάτερ Νικόλα έχουν απαξιωθεί οι μεγάλοι πατέρες της εκκλησίας όπως ο Άγιος Μάξιμος
(π.Ν.Λ) Γιατί γίναμε και εμείς πολύ μικροί γι' αυτό. Γιατί οι αυτοί άνθρωποι προσφέρουν τεράστιες λύσεις. Συνηθίζω να λέω ότι τα κεφάλαια περί αγάπης, όπως έχω εδώ μπροστά μου είναι το αρχαίο αντιναρκισσιστικό εγχειρίδιο αλλά θα δείτε ότι με την πρώτη φράση που θα διαβάσετε θα καταλάβετε ότι δεν αγαπάτε Όταν λέει ο άνθρωπος λέει που αν βλέπεις λέει μέσα σου απειροελάχιστο ίχνος μίσος για οποιονδήποτε άνθρωπο πάμπαν αλλότριος ει της αγάπης του Θεού, είσαι τελείως ξένος με την αγάπη του Θεού. Τι σας λέει εδώ Ότι δεν αγαπάτε και σαν και την αιτία της αρρώστιας σας Γιατί ξεχάσαμε να πούμε προηγουμένως, ότι ο άνθρωπος επειδή ακριβώς είναι ελεύθερο πλάσμα έχει τη δυνατότητα να ρίχνει στο σκοτάδι και άλλους ανθρώπους, έτσι. δεν ρίχνει μόνο τον εαυτό του. ένας άνθρωπος του Θεού το ρίχνει στο σκοτάδι και άλλους δίπλα του, στερώντας τους τον αέρα. Παίρνει τον αέρα από το δωμάτιο Και άλλοι σκάνε δίπλα. Συγνώμη γιατί σκάμε εδώ Και έτσι προξενεί ψυχικό πόνο Και ο διάβολος όπως είναι που έχει πολύ ψυχικό πόνο, τεράστιο ψυχικό πόνο.
(Σ. Χ)Πάτερ, είναι σαν να φτιαχτήκαμε τελικά προβληματικοί.
(π.Ν.Λ) Με ατέλειες. Είμαι τέλειος και είμαι ατελής μαζί. Είμαστε τέλεια όντα, όταν κοιτάμε προς την πηγή της τελειότητας.
Κατά μετοχή είμαστε τέλειοι. Από μόνοι μας είμαστε πάρα πολύ επικίνδυνα πλάσματα. Το πόσο επικίνδυνο είμαστε το έχουν δει τώρα.
Στον 20ο αιώνα, φουλ συνέχεια. Το πόσο τρομακτικοί μπορούμε να γίνουμε.
Πάτερ, είναι σαν ένα ατέλειωτο σφαγείο η ανθρωπότητα. Και αυτός ο πόνος που προέρχεται μέσα από αυτό. Εγώ θα έλεγα το σφαγείο.
(π.Ν.Λ) Είναι ένα ατέλειωτο διδασκαλείο η ανθρωπότητα.
Διδασκαλείο. Διδασκαλείο. Και όταν κανείς αρχίσει να διδάσκεται από τη φρίκη αυτή, αρχίζει ταυτόχρονα η ευτυχία.
Μπορεί να είσαι μέσα στη φρίκη εξωτερικά και εσωτερικά να είσαι, όπως λέει ένας αββάς στο γεροντικό, να κολλήσει ο ουρανός και η γη, δεν ταράζομαι τόσο. Ο άνθρωπος κατά μετοχή μπορεί να είναι, όχι μπορεί να είναι, είναι ο βασιλιάς του παντός. Ο τελευταίος άνθρωπος να έχει όλη την ανθρωπότητα και όλα τα σύμπαντα των πραγμάτων υποταγμένα στα πόδια του. Ποιος είναι αυτός ο άνθρωπος. Τρομάζουν μ’ αυτό που λέω. Είναι η αλήθεια. Μια γιαγιά που συναντάτε στον δρόμο. Και της δίνει λογαριασμό ο Θεός για την ιστορία, για τα παιδιά, για το τότσε, με τον τρόπο αυτό που αναφέρεται σε αυτόν.
Αυτή την αναφορά ξεχάσαμε σήμερα. Μας έχει φάει η αυτάρκεια, αυτό που λέει ο Τσάρτς Τέιλορ, ο αυτάρκης ανθρωπισμός. Ανθρωπισμός, κανείς δεν έχει αντίρρηση, αλλά αυτάρκης.
Αυτάρκης σημαίνει ότι, αυτό που λέω εγώ, αυταπασχόληση. Ο άνθρωπος γυρίζει γύρω-γύρω από το ασήμαντο του σύμπαν και είναι το πρώην μηδέν που νομίζει ότι έγινε το άπειρο. Και γι' αυτό είναι πολύ επικίνδυνος.
Γιατί σε βάζει μέσα στο μηδέν αυτός, σ’ αυτή την έλλειψη του νοήματος απο την οποία πάσχει. Σήμερα γι' αυτό μας έγινε η νέα ο άνθρωπος να σκοτώνει ο ένας τον άλλο χωρίς το θέλουμε. Αλλοίμονο, και τρομάζω κάθε φορά όταν ακούω τη λέξη σ' αγαπώ, να λέγεται σ' αγαπώ.
Να σε βάλει μέσα στο σκοτάδι. Παναγία μου!
(Σ. Χ) Και θα έλεγε κανείς, πώς το επιτρέπει αυτό ο Θεός. Δηλαδή, εγώ είμαι μαμά και έχω δύο παιδιά, που τα έχω, και πάει το ένα να κάνει κακό στο άλλο.
Προλαβαίνω, ας πούμε, από αγάπη και όχι από αδυναμία, να κρατήσω το παιδί το ένα, να μην βλάψει το άλλο.
(π.Ν.Λ) Ξέρετε πάντα ποιος κάνει κακό στον άλλο. Είστε σίγουροι ότι ξέρετε ποιος είναι αυτός που κάνει το κακό;
Υπολογίζουν. Δεν ξέρετε όμως. Και γι' αυτό ο Θεός, επειδή είμαστε πάρα πολύ σύνθετα όντα δεν επεμβαίνει.
Δεν είναι εύκολο, όπως στις καουμπόικες ταινίες ταινίες, να ξέρουμε ποιος είναι ο καλός ή ποιος είναι ο κακός. Καθόλου. Βλέποντας κανείς ανθρώπους, και είμαι και εγώ σ' αυτούς, διαπιστώνει πάντα τα όρια του καλού και του κακού.
Μόνος στις καουμπόικες ταινίες έλεγα πριν, για να ξεκάθαρα. Και στα αμερικάνικα, ανάλογα αστυνομικά, films. Όπου ο ένας είναι ο κακός και ο άλλος είναι ο καλός.
Και όλοι ξέρουν. Και είναι και μια … αυτό, γιατί είναι και κάπου βαρετό, επειδή ξέρεις ότι στο τέλος ο καλός θα υπερισχύσει. Και το θέμα είναι ότι όταν ο καλός υπερισχύσει, αν σκεφτείς λίγο βαθύτερα, αντιλαμβάνεσαι ότι δεν ήταν και τόσο καλό.
Και ούτε με καλό τρόπο υπερίσχυσε. Και πάντως η διερώτηση η εσωτερική με του καλού και του κακού αποφεύγεται, απολύτως, για να μπορέσει ο θεατής, έτσι είναι φτιαγμένα τα 99,9% των ταινιών, για να μπορεί ο θεατής να προβάλλει εύκολα στο δράμα, έτσι την επιθυμία του για την political correctness, την ορθότητα, το δίκαιο. Και να βρει μια κάθαρση ψεύτικη, ας πούμε.
Αλλά αν μπεις στο βάθος του πράγματος, σε ένα από τα βιβλία μου αναλύω το Ινσόμνια. Την ταινία. Ναι, την ταινία στο βιβλίο για τον κρυοτισμό.
Και λέω, τι δαιμόνιος και απίστευτος είναι αυτός ο τύπος, ο οποίος αυτό-αθωώνεται στο τέλος πεθαίνοντας, και τον παίζει ο Αλ Πατσίνο. Τι απίστευτα περίπλοκο και τι απίστευτα εγωκεντρικό πλάσμα είναι. Το οποίο μιλάει για το νόμο μέχρι θανάτου, αλλά είναι ο ίδιος ο νόμος.
Τώρα έρχεται η ώρα να τεθεί η δική του ύπαρξη, σε αμφιβολία, προτιμά να κάνει ένα έγκλημα για να το κρύψει αυτό και από τον εαυτό του ακόμα. Καταλάβετε ποιος είναι ο καλός και ποιος είναι ο κακός. Επειδή ο Θεός είναι εξαίσια ειρωνικός. Απίστευτα. Γλυκύτατα ειρωνικός. Το αφήνει αυτό να αιωρείται.
Και στο τέλος μπορούν να βγουν τελείως άλλα πράγματα από αυτά που νομίζουμε. Αλλιώς θα βάλει και ένα μουστακάκι εδώ και θα έκανε κατηχιτικό.
(Σ.Χ) Ο Χίτλερ. Έχει κάποιο νόημα ας πούμε η ύπαρξη του;
(π.Ν.Λ) Δεν μιλάμε θεολογικά. Ακούστε.
Ο διάβολος έχει κάποιο νόημα; Γιατί τον καταριέται; Γιατί.
Γιατί ο διάβολος θα τον στήσει στον τοίχο μετά. Εσύ είσαι λοιπόν αυτός που αποφασίζει ποιος για το είναι όλο. Εσύ που μπαίνεις στην απόφαση για το ποιος εγώ θα είμαι.
Εγώ θέλω να είμαι αυτό που είμαι. Γιατί δεν μπορείς δυνατόν να είσαι αυτό που είσαι. Το κακό να ξέρετε έχει πάντα μια σχετική αξία. Κάπου λέει ο Αρεοπαγίτης το εξής φοβερό
Αυτός λέει που θέλει το κακό και κάνει το κακό επειδή του φαίνεται ότι είναι το καλό. Το καλό.
Αυτός μετέχει τ' αγαθού. Δηλαδή τα SS μετείχαν τ' αγαθού; Ναι. Αυτοί που σκότωναν τους Εβραίους, Στο αγαθό που πιστεύανε.[ΓΙ'ΑΥΤΟ ΤΟ ΑΓΑΘΟ ΕΙΝΑΙ ΕΠΕΚΕΙΝΑ ΤΗΣ ΟΥΣΙΑΣ]
Προσέξτε το καταλάβετε αυτό. Ότι κάναν κάτι καλό. Δεν λέω ότι κάναν το καλό αφού καλά κάναν σκότωναν τους εβραίους.
Όχι. Αλλά η κρίση του Θεού όμως είναι πολύ πιο περίπλοκη. Δηλαδή αυτός που πίστευε ότι έκανε καλό εκείνη τη στιγμή, κατάλαβατε, ενώπιον του Θεού, μετέχει, δεν το λέω εγώ αυτό, μη με κατηγορείτε εμένα, ο Αρεοπαγίτης.
Και το λέει ακριβώς όπως το είπα. Μετέχει και αυτός τ' αγαθού. Ο όλος της χειρήστης ζωής εφηέμενος, ως αρίστης αυτώ δοκούσης, τους ζητάει τη χειρότερη ζωή που του φαίνεται αρίστη.
Ε αυτός λέει μετέχει το αγαθό. Ο Αρεοπαγίτης είναι Άγιος και … αυτά τα πράγματα. Το τελικό ξεκαθάρισμα λοιπόν, καταλαβαίνει ότι το κάνει εκείνος και μόνο.
Γι' αυτό και όταν οι μαθητές του, του λένε τι χάλια είναι αυτά και τι χάλια είναι τούτα. Και λέει άκουσε να δεις, η Εκκλησία είναι μια σαγήνη, του λέει. Είναι ένα δίχτυ.
Και στο δίχτυ αυτό μέσα γίνονται σαπρά, σάπια, κολοκύθια. Τέρατα, σημεία μπαίνουν όλοι εκεί μέσα και τα πιάνει το δίχτυ και τα κουβαλάει ο ψαράς και κάποιος κάνει την επιλογή αυτή. Την επιλογή την κάνω εγώ λοιπόν.
Γι' αυτό σας λέω, δέρνετε όποιον λάχει. .και μάλιστα που έφαγε ξύλο ότι είναι και έν αδίκω. Και μετά θα λέει η μάνα μου, όταν μεγαλώσει, θα λέει η μάνα μου με έδερνε άδικα.
Άντε μεταλάβει. Και εσύ λες ότι εγώ σαν μάνα δεν είμαι αυτό που έπρεπε να είμαι. Νein!, να το πούμε και γερμανικά. Όχι. Δεν είναι καθόλου σίγουρο αυτό. Γι' αυτό και είναι καλύτερα να είμαστε με την πλευρά του Θεού. (24:06)
Συνεχίζεται
ΒΓΑΛΤΕ ΝΟΗΜΑ ΝΑ ΤΟ ΠΕΙΤΕ ΚΑΙ ΣΕ ΜΑΣ!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου