ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ (2)

 Συνέχεια από: Δευτέρα 5 Ιουλίου 2021

ΤΟ ΜΥΣΤΗΡΙΟ ΤΗΣ ΠΕΝΤΗΚΟΣΤΗΣ.

Τού RANIERO CANTALAMESSA

Οι Πατέρες εξηγούσαν αυτή την ανωμαλία λέγοντας ότι το δώρο τού Αγίου Πνεύματος, για το οποίο ομιλεί ο Ιωάννης, ήταν ένα μερικό δώρο, μειωμένο, τόσο ως προς το περιεχόμενο όσο και ως προς τον αριθμό των προσλαβόντων, ένα είδος πρωτόλειο, σε σχέση με το δώρο που δόθηκε πενήντα ημέρες μετά που ήταν πιο πλήρες και καθολικό.

          Αυτού τού γεγονότος σήμερα δίνεται μία ποιο απλή εξήγηση. Οι δύο διηγήσεις τής ελεύσεως του Αγίου Πνεύματος αντιστοιχούν σε δύο διαφορετικούς τρόπους παρουσιάσεως και εννοήσεως τού δώρου τού Πνεύματος, οι οποίοι δεν αποκλείονται μεταξύ τους, μάλιστα δε συγχωνεύονται, αλλά δεν πρέπει να εναρμονισθούν οπωσδήποτε μεταξύ τους! Ο Λουκάς και ο Ιωάννης περιγράφουν από δύο διαφορετικές γωνίες(σάν παρατηρητές αφού πρώτα μελέτησαν βαθειά τήν σχετικότητα τού Αινστάιν) και με δύο διαφορετικές θεολογικές ανησυχίες το ίδιο θεμελιώδες γεγονός της ιστορίας τής σωτηρίας, την έκχυση τού Πνεύματος η οποία κατέστη δυνατή από την θυσία τού Πάσχα τού Κυρίου. Αυτή η έκχυση φανερώνεται σε διαφορετικές στιγμές και τρόπους. Ο Λουκάς ο οποίος βλέπει το Άγιο Πνεύμα σαν δώρο που έγινε στην Εκκλησία για την αποστολή της, τονίζει μία από αυτές τις στιγμές η οποία συνέβη πενήντα ημέρες μετά το πάσχα, την ημέρα κατά την οποία οι Εβραίοι εόρταζαν το τέλος της εορτής της πεντηκοστής. Ο Ιωάννης ο οποίος βλέπει το Πνεύμα σαν την αρχή τής νέας ζωής η οποία ξεπήδησε από το Πάσχα του Χριστού, τονίζει τις πρώτες εμφανίσεις του οι οποίες έλαβαν χώρα την ίδια την ημέρα του Πάσχα. Και πλησιάζει μεταξύ τους, στον χρόνο και στον χώρο, το Πάσχα και την πεντηκοστή.

          Υπάρχει λοιπόν ένας τρόπους περιγραφής τής ελεύσεως τού Αγίου Πνεύματος, ιδιαίτερος και χαρακτηριστικός τού Ιωάννη. Από την αρχή ακόμη του τετάρτου Ευαγγελίου, γίνεται μία υπόσχεση. Θα υπάρξει μία βάπτιση του Αγίου Πνεύματος “εφ’όν αν ίδης το πνεύμα καταβαίνον και μένον επ’αυτόν. Ούτος εστιν ο βαπτίζων εν πνεύματι Αγίω” (Ιωάν. 1,33). Αυτή η υπόσχεση επιβεβαιώνεται και συγκεκριμενοποιείται στον διάλλγο με την Σαμαρείτιδα για το ύδωρ το ζων (Ιωάν. 4,14) και στην συνέχεια σχετίζεται στενά με την δόξα του Ιησού (Ιωάν. 7,39) η οποία δείχνει όπως γνωρίζουμε, τον ένδοξο θάνατό Του και όχι μόνον την ανάληψη Του στον ουρανό. “ο πιστεύων εις εμέ, καθώς είπεν η γραφή ποταμοί εκ της κοιλίας αυτού ρεύσουσιν ύδατος ζώντος τούτο δε είπε περί του πνεύματος ού έμελλον λαμβάνειν οι πιστεύοντες εις αυτόν. Ούπω γάρ ήν πνεύμα Άγιον, ότι Ιησούς ουδέπω εδοξάσθη”. Είναι αδιανόητο ο Ιωάννης να ολοκληρώσει το Ευαγγέλιο του χωρίς να’χει δείξει στους αναγνώστες του την ολοκλήρωση αυτής της υποσχέσεως ή να παραπέμπει γι’αυτή την ολοκλήρωση σε ένα άλλο βιβλίο της Κ.Δ. στις πράξεις το οποίο δεν γνώριζε ούτε ο ίδιος. Έτσι λοιπόν όλο το Ευαγγέλιο του Ιωάννη απαιτεί, σαν την ολοκλήρωσή του, μία πεντηκοστή.

          Έχουμε μία επιβεβαίωση αυτού επίσης από την ιστορία και από την λειτουργία τής εκκλησίας. Γνωρίζουμε ότι υπήρξαν στους πρώτους αιώνες της Εκκλησίας, δύο θεμελιώδεις τρόποι εννοήσεως τής εορτής τής Πεντηκοστής, όπως υπήρξαν δύο βασικοί τρόποι εορτασμού τού Πάσχα. Σύμφωνα με έναν από αυτούς, ο οποίος στην συνέχεια έγινε καθολικός μέχρι των ημερών μας, η Πεντηκοστή ήταν η εορτή της καθόδου τού Αγίου Πνεύματος, η οποία συνέβη την Πεντηκοστή ημέρα μετά το Πάσχα. Σύμφωνα με τον άλλο τρόπο, ο οποίος είναι ο αρχαιότερος, η Πεντηκοστή ήταν η εορτή τών πενήντα ημερών που ακολούθησαν το Πάσχα και γινόταν στην μνήμη τής πνευματικής παρουσίας ή “σύμφωνα με το πνεύμα” τού Ιησού ανάμεσα στους δικούς του, ξεκινώντας από την Ανάσταση! Μία παρουσία η οποία βιώθηκε σαν απαρχή της νέας ζωής και προκαταβολή τής αιωνίου ζωής. Για τον Τερτυλλιανό για παράδειγμα η πεντηκοστή είναι “εκείνος ο χρόνος στον οποίο η ανάσταση του Κυρίου έλαβε πάρα πολλές επιβεβαιώσεις από τους μαθητές, εγκαινιάστηκε η χάρις του Αγίου Πνεύματος και φανερώθηκε η ελπίδα τής ελεύσεως του Κυρίου. Σύμφωνα μ’αυτή την εκδοχή το δώρο του Αγίου Πνεύματος εγκαινίαζε την πεντηκοστή, ενώ σύμφωνα με την άλλη, η οποία βασίζεται στην διήγηση του Λουκά, στις πράξεις, την ολοκλήρωνε.

Συνεχίζεται

ΜΙΑ ΑΠΕΡΑΝΤΗ ΚΩΜΩΔΙΑ Η ΟΠΟΙΑ ΑΡΧΙΣΕ ΝΑ ΚΟΒΕΙ ΕΙΣΙΤΗΡΙΑ ΚΑΙ ΣΤΗΝ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ ΜΕ ΤΟΝ ΖΗΖΙΟΥΛΑ , ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΑΡΑ, ΤΗΝ ΧΕΙΡΟΤΟΝΙΑ ΤΟΥ ΚΛΗΡΟΥ ΚΑΙ ΤΕΛΕΥΤΑΙΩΣ ΜΕ ΤΟΝ ΕΠΑΓΓΕΛΜΑΤΙΑ ΚΩΜΙΚΟ, ΤΟΝ ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ, ΟΠΩΣ ΤΟ ΦΑΝΕΡΩΝΕΙ ΚΑΙ Ο ΣΟΛΟΒΙΕΦ ΣΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΓΙΑ ΤΗΝ ΠΕΤΡΙΚΗ ΑΡΧΗ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ. 

ΚΑΙ ΜΕ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΟΥ ΜΑΡΤΖΟΥΧΟΥ ΓΙΑ ΤΙΣ ΜΕΤΑΦΡΑΣΕΙΣ ΤΩΝ ΛΕΙΤΟΥΡΓΙΚΩΝ ΚΕΙΜΕΝΩΝ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΤΑΙ ΚΑΙ Ο ΣΚΟΠΟΣ ΟΣΩΝ ΔΙΑΤΗΡΟΥΝ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΕΚΣΥΓΧΡΟΝΙΣΜΟΥ ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΖΩΝΤΑΝΟ. Η ΕΝΩΣΗ ΜΕ ΤΗΝ ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΗ ΑΓΙΑ ΕΔΡΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΥΠΕΡΗΦΑΝΕΙΑ ΤΗΣ.

Αμέθυστος.