Ο Δημοσθένης Δαββέτας, Διδάκτωρ Αισθητικής στο Πανεπιστήμιο Paris VII και Πανεπιστημιακός δάσκαλος σε Πανεπιστήμια της Ευρώπης και της Ελλάδας , πάνω στη Φιλοσοφία της Τέχνης, σε μια ανατρεπτική συζήτηση στην εποχή της διαφαινόμενης δυστοπίας στη καθημερινότητα μας, αλλά και στην μεγάλη εικόνα των κοινωνιών, εν μέσω πολλαπλών κρίσεων.
-Ο ρόλος της Αισθητικής εν μέσω Κρίσεων και στην εποχή της Πανδημίας
- Πόσο η απώλεια της Αισθητικής συμβάλλει στην ένταση των κρίσεων
- Μπορεί η Αισθητική στη κοινωνική ζωή και την συλλογικότητα , να παίξει το ρόλο του «όπλου» αντίστασης και αντεπίθεσης στις πολλαπλές Κρίσεις ;
- Mπορεί να υπάρξει δημιουργική φαντασία ως κοινωνική προώθηση έναντι του ατομικισμού και του απόλυτα περιχαρακωμένου «δικαιωματισμού» με όρους κατανάλωσης ;
-Ποια η θέση του ατόμου σε συνθήκες μη ελευθερίας των κοινωνιών και το οξύμωρο σχήμα της ατομικής ελευθερίας .
-Τι σηματοδοτεί το πέρασμα από την έννοια του «χρήσιμου» στην έννοια του «χρηστικού» ;
- Πως πρέπει να διαβάζουμε τις καταστάσεις που με αριστοτεχνικά και συνεπή βήματα (σχεδόν προβλέψιμα) εξελίσσονται σε δυστοπία για τους πολλούς;
-Η οπτική μίας πολυδιάστατης ανάγνωσης των καταστάσεων που ζούμε και που έρχονται και γιατί πρωτίστως οφείλουμε να διασφαλίσουμε ως πολίτες , πως θα έχουν χαρακτηριστικά κοινωνίας ελεύθερα σκεπτόμενων ανθρώπων και όχι ομήρων.
-Η Ηθική και η Κρίση στο χώρο της Διανόησης ως προέκταση της πλήρους αλλοτρίωσης των ατόμων , με την ψευδαίσθηση ότι ζουν και κατέχουν τον χρόνο μέσω της τεχνολογίας, ως πανταχού παρόντα, ενώ χάνουν και τον χώρο και τον χρόνο από τους κατέχοντες στην ουσία την τεχνολογία αιχμής.
Κι ακόμη , ο συγγραφέας , εικαστικός και αρθρογράφος σε Ελληνικές και Γαλλικές εκδόσεις , Δημοσθένης Δαββέτας, μιλάει για τα δύο νέα του βιβλία και τις εμπειρίες ζωής από τις φιλίες με μεγάλες προσωπικότητες στο χώρο των Τεχνών όπως οι : Χέλμουτ Νιούτον, Γιόζεφ Μπους, Μικ Τζάγκερ, Τζον Κασσαβετης και Ίγκμαρ Μπέργκμαν
1 σχόλιο:
''Ας ορίσουμε λοιπόν τι εννοούμε με τον όρο αισθητική. Δεν θα αναφέρω τους φιλοσοφικούς ορισμούς, που κατά καιρούς έχουν δοθεί όσον αφορά αυτήν την έννοια, αλλά θα προτιμήσω κάτι πιο ποιητικό : Είναι το ψυχικό κάλλος, που σμιλεύει την νοητική και υλική πραγματικότητα, προσδίδοντάς της χάρη, ομορφιά και ευγένεια. Επειδή όμως η ιδιότητα του «ψυχικού κάλλους» μπορεί να αποδοθεί μόνον σε λίγους ανθρώπους και άρα δεν ενδείκνυται για μαζικούς χαρακτηρισμούς, θα την αντικαταστήσω με τον όρο «εσωτερική κομψότητα». Αυτή η εσωτερική κομψότητα λοιπόν, μπορεί να είναι είτε έμφυτη, είτε δημιούργημα μιας κουλτούρας ή όπως συνήθως συμβαίνει, και των δύο μαζί'' https://theodotus.blogspot.com/2012/11/blog-post_13.html
Δημοσίευση σχολίου