Συνέχεια από: Πέμπτη 6 Νοεμβρίου 2025
Ο Χριστός κυβερνάει τον κόσμο!Ομιλίες εσχατολογικού περιεχομένου
Του π. Συμεών Κραγιόπουλου
Θυμάστε πῶς εἶπε ὁ Χριστός; Δέν ξέρω ἂν τὸ σκέφτεστε αὐτό. Ἐγώ πολύ συχνά το θυμᾶμαι καί τό σκέφτομαι: Ἀπό τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς. Δηλαδή, θα γνωρίσετε τους δικούς μου ἀνθρώπους, θα γνωρίσετε ἐκείνους που ὄντως εἶναι στον δρόμο καὶ ὄντως με αγαποῦν καὶ ὄντως κάνουν το θέλημά μου ἀπὸ τὰ ἔργα τους. Δέν θά γνωρίσεις μέ ἄλλον τρόπο τοὺς ἀνθρώπους τοῦ Θεοῦ. Καί ὁ καθένας μας ἐπίσης θὰ γνωρίσει τὸν ἑαυτό του, θὰ δεῖ ἄν εἶναι τοῦ Θεοῦ ἐκ τῶν ἔργων του. Καί τό ἔργο δέν εἶναι ἁπλῶς νὰ κάνει δουλειές κανείς. Προσέξτε! Τό ἔργο δέν εἶναι νὰ κάνει δουλειές. Ἐκ τῶν ἔργων θὰ δεῖτε, δηλαδή ἀπό τη ζωή τους θὰ δεῖτε, ἡ ὁποία φαίνεται ἀπό τίς ἐκδηλώσεις της: ἐάν ἔχει ὑπομο νή κανείς, ἐὰν ἔχει πραότητα, ἐάν εἶναι ἀνεκτικός, συγχωρητικός, ἐὰν εἶναι ἀγαθός, μακρόθυμος, χρηστός, καλοσυνάτος, ταπεινός, μετανοημένος, ἐὰν ἔχει φόβο Θεοῦ, κατάνυξη, ἀγάπη, ἐλπίδα... Φαί νεται στην πράξη αὐτό. Ἀπό τῶν καρπών αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς.
Μπορεῖ νὰ ἔχεις πολύ καλές διαθέσεις, μπορεῖ νὰ μοιάζει ἔτσι, νὰ δείχνεις ὅτι ἀγαπᾶς τὸν Χριστό -καί να ξεγελάς τὸν ἑαυτό σου και τοὺς ἄλλους- στην πράξη όμως να μή φαίνεται αὐτό. Ἐκ τῶν ἔργων ἅμα σε κρίνει κανείς, δέν φαίνεται νὰ ἀγαπᾶς τὸν Χριστό. Διότι, ἂν ἀγαποῦ σες τον Χριστό, θὰ εἶχες ὑπομονή, πραό τητα, θὰ σιωποῦσες, θὰ ἤσουν ἀνεκτικός, θὰ ἔβαζες πρῶτα τόν ἄλλο καὶ ὕστερα ἐσένα. Βέβαια, θὰ πεῖ κανείς: «Θεέ μου, τί ἤθελα καί ἐρχόμουν ἐδῶ νὰ τὰ ἀκούω ὅλα αὐτά; Τόσοι ἄλλοι ἄνθρωποι εἶναι ξέ-νοιαστοι ἐντελῶς». Ὅμως μπορεῖ νὰ σκε-φτεῖ κανείς ἀλλιῶς: «Θεέ μου, Θεέ μου, σε τί ἀγνωσία θὰ ἤμουν, σε τί σκοτάδι θὰ ἤμουν, τί ἄγνοια θὰ εἶχα, καί τώρα με βοηθᾶς νὰ δῶ τὴν ἀλήθεια». Τελικά, το θέμα εἶναι τί θά κάνει κανείς.
Ἀπό τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς, λοιπόν. Τώρα τὰ εἴπαμε αὐτά. Ἐκ τῶν ἔργων θὰ φανεῖ ἐὰν αὐτὰ τὰ ἀκούσαμε, τα καταλάβαμε καί τα δεχθήκαμε. Ἢ, ὅπως εἶναι τα ψευτομαστοράκια και οἱ ψευτογραμματιζούμενοι, εἶναι καί οἱ ψευτοχριστιανοί καί οἱ ψευτομοναχοί και οἱ ψευτοασκητές. Λοιπόν, καλή δύναμη, καλό κουράγιο.
3.1.1995
Σύναξη μοναζουσῶν καί δοκίμων στο Ἡσυχαστήριο
Συντονίζεται ἡ ζωή σου μὲ τὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας; α
Γιὰ νὰ ζήσεις ὡς χριστιανός χρειάζεται φιλότιμο
Εἶναι πολύ δύσκολο, φαίνεται, στα χρόνια μας, νὰ ἔχει κανείς οἰκογένεια, να ἔχει παιδιά. Καί ἐνόσῳ εἶναι μικρά, κάπως τὰ ἐλέγχει κανείς. Ἀργότερα που μεγαλώνουν, εἶναι τὸ ὅλο πνεῦμα τῆς ἐποχῆς τέτοιο, που τα περισσότερα παιδιά, ἐκτός ἐλαχιστοτάτων ἐξαιρέσεων, ξεφεύγουν ἀπό πολλές ἀπόψεις ξεφεύγουν, μέχρι σημείου που θέλουν να φύγουν καί ἀπὸ τὸ σπίτι. Εἶναι πολλά παιδιά που το κάνουν αὐτό. Καί στις καλές περιπτώσεις· πολύ περισσότερο, ὅταν δὲν ἔχουν και πολύ καλές εμπειρίες στην οἰκογένεια.
Ἀπό κάποια πλευρά ἡ ἐποχή ἡ δική μας ἴσως εἶναι ἡ δυσκολότερη ἀπό ὅλες τις ἐποχές. Διότι, στις παλαιότερες γενε ἐς, στους παλαιότερους αἰῶνες, στους πα λαιότερους καιρούς, το κακό προερχόταν ἀπ᾿ ἔξω, ἄς ποῦμε, εἴτε στα πρώτα χρό νια ποὺ ἦταν οἱ διωγμοί, εἴτε ὕστερα που ὑπῆρχε γενικότερα ἡ εἰδωλολατρία και ὅποιες ἄλλες δυσκολίες καὶ ἐμπόδια. Σή μερα το κακό, ἄς ποῦμε, εἶναι μέσα, μέσα στὸν ἄνθρωπο. Δηλαδή ἐπιδρὰ τὸ ὅλο πνεῦμα τῆς ἐποχῆς καί ἀλλοιώνει τὸν νοῦ τοῦ ἀνθρώπου καί τόν ὅλο ψυχοσωματικό ὀργανισμό του. Δέν ὑπῆρχαν τέτοια φαι νόμενα στις παλαιότερες ἐποχές· σήμερα εἶναι αὐτά: τὸ ὅτι ὁ ἄνθρωπος σήμερα ἔχει τη δυνατότητα νὰ ἀπολαμβάνει το καθε τί, τὸ ὅτι ἔχει τη δυνατότητα να γνωρίζει πολλά πράγματα διά μέσου τῶν μέσων ἐνημερώσεως καί κυρίως τὸ ὅτι πλέον ἔχει γίνει κατάσταση, εἶναι δεδομένο αὐτό, ὅτι εἶναι ἐλεύθερος κανείς να κάνει ὅ,τι θέλει, νὰ φρονεῖ ὅ,τι θέλει –δέν τὸν ἐμποδίζει και νένας, δὲν μπορεῖ νὰ τὸν ἐμποδίσει κανένας· ἔχει δικαίωμα. Ἔτσι ἐγώ νομίζω. Καί ἔχει ξυπνήσει μέσα στον κάθε ἄνθρωπο ὅλο τὸ ἀρνητικό ὑπόβαθρο ποὺ ὑπάρχει, τὰ ὅποια κατακάθια ὑπάρχουν μέσα του.
Βλέπετε, καί πού βαπτιστήκαμε και ποὺ εἴμαστε χριστιανοί, καθώς ἡ βάπτισή μας ἔγινε τότε που ἤμασταν νήπια, μετά δέν το θεωρήσαμε πολύ βασικό -οὔτε οἱ μεγαλύτεροί μας ἴσως οὔτε οἱ μικρότεροι το θεώρησαν βασικό- να το ξεκαθαρίσου με αὐτό το θέμα: Είμαστε βαπτισμένοι ή δὲν εἴμαστε; Ζοῦμε ὅπως πρέπει να ζει ἕνας βαπτισμένος ἤ ὄχι; Ὅπως δηλαδή θὰ κάναμε ἄν, ἐνήλικες ὄντες, γινόμασταν χριστιανοί. Ἂν κατά κάποιον τρόπο έπι κρατοῦσε τὸ πνεῦμα ποὺ εἶχαν παλαιότερα στήν Ἐκκλησία, δέν θά μᾶς ἔκαναν χριστιανούς, δὲν θὰ μᾶς βάπτιζαν, ἂν δὲν πείθονταν οἱ ὑπεύθυνοι ὅτι ἐμεῖς ὄντως εἴμαστε ἀποφασισμένοι να ζήσουμε ὡς χριστιανοί. Οπότε το βάπτισμα θα ήταν μια ἀναγέννηση πραγματική. Καὶ ἀπό ἐκεῖ καί πέρα ὁ καθένας φιλότιμα θά ἔκανε τόν ἀγώνα του να ζήσει ὡς χριστιανός.
Τώρα βαπτιζόμαστε μέν νήπια, γίνεται ἡ ἀναγέννηση αὐτή, ἀλλά πρίν προ λάβει κανείς να μεγαλώσει, ἤδη ζωντανεύει ὁ παλαιός ἄνθρωπος -χωρίς βέβαια νὰ ἀχρηστεύεται το βάπτισμα. Καί, καθώς σήμερα τὸ ὅλο πνεῦμα τῆς ἐποχῆς εἶναι τέτοιο ἀκριβῶς που τρέφει αὐτόν τὸν ἄνθρωπο, εἶναι σὰν νὰ τοῦ λέει: «Ὅ,τι θέλεις, ὅ,τι θέλεις, ὅλα δικά σου εἶναι, ὅλα στη διάθεσή σου εἶναι». Οπότε, ζωντανεύει ὁ παλαιός ἄνθρωπος, ζωηρεύει, καί βγαίνουν τὰ πιὸ ἀπίθανα πράγματα μέσα ἀπὸ τὴν καθεμιά ψυχή.
Πῶς ὕστερα θὰ εἶναι κανείς προσε κτικός, πῶς θὰ εἶναι χριστιανός, πῶς θὰ ζήσει ὡς χριστιανός; Πῶς θὰ μπορέσει σήμερα κανείς, εἴτε ἔχει νὰ κάνει με τον ἑαυτό του εἴτε με τα παιδιά, να βοηθήσει και τὸν ἑαυτό του και τοὺς ἄλλους να ζήσουν ὡς χριστιανοί; Πού φαίνεται ὅτι, για να ζήσει κανείς ὡς χριστιανός, πρέπει να πάρει πολύ σοβαρές και πολύ τολμηρές ἀποφάσεις· ἡ ὅλη στάση του δὲν ξέρω ἂν θὰ εἶναι λιγότερο τολμηρή ἀπό ὅ,τι στὰ πρῶτα χρόνια τῆς Ἐκκλησίας, στούς πρώτους αἰῶνες, που ήταν τὰ μαρτύρια, καί λίγο πολύ ὁ καθένας ἔπαιρνε τὴν ἀπόφασή του: «Αν χρεια στεῖ νὰ μαρτυρήσω, θα μαρτυρήσω. Ἂν χρειαστεῖ νὰ βασανιστῶ, θα βασανιστῶ ἀλλιῶς δὲν μπορῶ νὰ εἶμαι χριστιανός». Κάπως ἔτσι πρέπει καί σήμερα να τα δεῖ κανείς· ἀλλὰ ποῦ εἶναι αὐτό; Πολύ δύσκολο αὐτό το πράγμα. Πρίν προλάβουμε, ἄς ποῦμε, να σκεφτούμε, πρίν προλάβουμε να συμμορφωθοῦμε πρός το Εὐαγγέλιο, ἤδη βγαίνουν τα κατακάθια ποὺ ὑπάρχουν μέσα μας.
Ὅπως συνέβη ἐδῶ ἔξω στην πλαγιά αὐτή. Ἔχουμε σπείρει ἕναν σπόρο που φύτρωσε, εἶναι σαν τριφυλλάκι –διχόν δρα το λένε- καί ἀργά, διστακτικά μεγα λώνει. Πέρασε ἕνας χρόνος· τὸν ἐρχόμενο χρόνο, μᾶς εἶπαν, θά εἶναι καλύτερο και τὸν ἀμέσως ἑπόμενο ἀκόμη πιο καλό θα ζωηρέψει, θα ζωντανέψει, θὰ μπορεῖ νὰ κυριαρχεί στο μέρος του. Ἀλλά πρίν προ λάβει να γίνει αὐτό, βγῆκαν κάτι άγριομολόχες καί κάτι ἄλλα ἀγριόχορτα και το φάγανε· το φάγανε. Τα κουρέψαμε, τα ξανακουρέψαμε καί τώρα ἀρχίσαμε να βγάζουμε μία-μία τις ρίζες αὐτές, κά νοντας βέβαια ὁπωσδήποτε ζημιά στο σπαρμένο.
Ἔτσι κάπως βγαίνει ὁ παλαιός ἄν θρωπος, πρίν προλάβει, ἄς ποῦμε, νὰ ζωντανέψει ὁ καλός ἄνθρωπος. Διότι ὁ καλός ἄνθρωπος ἐξαρτᾶται ἀπό τή θέλησή μας. Γιά να μεγαλώσει, γιά νά ζωη ρέψει, για να ζήσει κανείς ὡς χριστιανός, ὡς ἀναγεννημένος χριστιανός, χρειάζεται φιλότιμο. Πρέπει να δώσει κανείς τη θέλησή του· δέν γίνεται κατά μαγικό τρόπο. Ἐνῶ ὁ παλαιός ἄνθρωπος δὲν μᾶς ρωτάει καθόλου τί θέλουμε, τί δέν θέλουμε· ἔχει κατοχή μέσα μας καί ζωντανεύει καί κάνει ὅ,τι θέλει. Πρίν προλάβει ὁ κα λός ἄνθρωπος, ἤδη βγαίνει ὁ ἄλλος ἄνθρωπος.
Καί αὐτό, ὅπως το διαπιστώνετε, είναι πολύ-πολύ πιο ἐπικίνδυνο προπαντός γιὰ τὰ παιδιά, καθώς μεγαλώνουν και μπαίνουν στην ἐφηβική ἡλικία. Με τὸ ὅλο πνεῦμα ποὺ ἐπικρατεῖ εἶναι πάρα πολύ δύσκολο να ξεγλιτώσει κάποιο παιδί και νὰ μὴν ἐπηρεαστεῖ μὲ τὸν ἕνα ἢ τὸν ἄλλο τρόπο. Ἀκόμη καί τα καλά παιδιά προ σπαθοῦν νὰ τὰ βολέψουν τα πράγματα, ὥστε νὰ ἔχουν καί τὸ ἕνα, νὰ ἔχουν καὶ τὸ ἄλλο, κάτι πού εἶναι πολύ δύσκολο καί ἐν πολλοῖς ἀδύνατον.
Πολύ δύσκολα λοιπόν τα πράγματα. Δέν τὰ λέω αὐτά γιὰ νὰ ἀνησυχήσουμε ἢ νὰ στενοχωρηθοῦμε ἤ νά φοβηθοῦμε, ἀλλά αὐτή εἶναι ἡ πραγματικότητα. Καί, νομίζω, δέν μποροῦμε μέ τίποτε ἄλλο νὰ ἀντιμετωπίσουμε την πραγματικότητα -εἴτε ἐν σχέσει μ' ἐμᾶς εἴτε ἐν σχέσει με τα παιδιά μας, μέ τούς νέους, μέ τούς ἐνήλικες– δέν μποροῦμε, νομίζω, νὰ τὰ βγάλουμε πέρα, παρά μόνο ἐὰν τὸ πάρουμε ἔτσι: Ὁ Θεός ξέρει τί γίνεται, ξέρει τί συμβαίνει, τὰ γνώριζε ἀπό πάντοτε ὁ Θεός καὶ ἔχει το σχέδιό του καί ἔχει λόγο ποὺ τὰ ἀφήνει· δέν σηκώνει τα χέρια ὁ Θεός σαν να λέει: «Δέν μπορῶ». Τὰ ἔχει μέσα στὴν ὅλη οἰκονομία του. Δεν ξέρω ἄν μποροῦμε νὰ ποῦμε καὶ τὸ ἄλλο, ὅτι ὅπως ἡ Ἐκκλησία ξεκίνησε τους πρώτους αἰῶνες –ὄχι λίγα χρόνια οὔτε λίγες δεκαετίες, ἀλλὰ τρεῖς ὁλόκληρους αἰῶνες- με τους διωγμούς καί μέ τά μαρτύρια, μήπως πάλι θα τελειώσει ἡ Ἐκκλησία τη ζωή της ἐπί τῆς γῆς με τέτοια πράγματα καί μέ χειρότερα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου