Συνέχεια από: Tετάρτη 5 Νοεμβρίου 2025
Ο Χριστός κυβερνάει τον κόσμο!Ομιλίες εσχατολογικού περιεχομένου
Του π. Συμεών Κραγιόπουλου
Περνώντας μέσα ἀπό ὅλα αὐτά β
Ὅποιος ἔχει μέσα του τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ...
Αὐτός ὁ ἄνομος θὰ ἔρθει μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ. Ὁ ἀντίχριστος θὰ ἔρθει μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ σατανά. Επομένως, ἄλλο ἀντίχριστος, ἄλλο σατανάς. Ὁ ἀντίχριστος εἶναι ἄνθρωπος ἐδῶ φαίνεται καθαρά. Ἐνῶ εἶπε κιόλας ὅτι θὰ ἔρθει ὁ Χριστός καί θὰ τὸν ἀφανίσει, παρακάτω λέει τί θα κάνει αὐτός πρίν γίνει αὐτό. Θα κάνει κάθε εἴδους θαυματουργικές δυνάμεις μέ ἀπατηλά σημεῖα καί τέρατα. Θα παρασύρει μέ κάθε εἴδους ἄνομα καὶ ἀπατηλά μέσα ὅσους βαδίζουν πρός την καταστροφή, ἐπειδή δέν ἀγάπησαν την ἀλήθεια γιά να σωθοῦν.
Αὐτό εἶναι ποὺ ἐνδιαφέρει. Τὰ ἄλλα, θέλουμε δέν θέλουμε, θα γίνουν. Να ξέρουμε ὅτι ἂν δὲν γίνουν αὐτά, δὲν θὰ ἔρθει το τέλος τοῦ κόσμου, ἡ Δευτέρα Παρου σία τοῦ Κυρίου. Ἤδη ἡ ἐνέργεια αὐτή, ἡ ἀνομία ἐνεργεῖ μυστικά μέσα στον κόσμο, δουλεύει. Δέν μπορεῖ ἀκόμη να φανερωθεί πλήρως, διότι ὑπάρχει τὸ ἐμπόδιο, που δέν ξέρουμε ποιό εἶναι. Μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ὅλη τάξη, ἄς ποῦμε, ποὺ ὑπάρχει στὴν ἀν θρωπότητα μέχρι σήμερα, ἡ ὁποία ξαφνικὰ μπορεῖ νὰ ἀλλάξει –ἡ νέα ἐποχή που λένε- ὁπότε ἀναφανδόν θα φανερωθεί ὁ ἀντίχριστος, ὁ ὁποῖος θὰ κάνει σημεῖα και τέρατα με τη βοήθεια τοῦ σατανά, Θα κάνει κάθε εἴδους θαυματουργικές δυνάμεις μὲ ἀπατηλά σημεῖα καί τέρατα. Θα παρασύρει μέ κάθε εἴδους ἄνομα και ἀπατηλά μέσα ὅσους βαδίζουν πρός τήν καταστροφή, ἐπειδὴ δὲν ἀγάπησαν την ἀλήθεια για να σωθοῦν.
Δέν θά ἔρθει ἁπλῶς, ἀλλά θα χρησιμο ποιήσει κάθε τρόπο για να παρασύρει ὅλους αὐτούς πού βαδίζουν πρός τήν και ταστροφή, ἐπειδή δέν ἀγάπησαν τὴν ἀλή θεια για να σωθοῦν. Καί ἐδῶ εἶναι που πρέπει νὰ ποῦμε δυό λόγια. Ὅλη αὐτή ἡ πραγματικότητα εἶναι μέσα στην καρ διά μας. Εάν κανείς ἀγαπᾶ πραγματικά τον Θεό, πιστεύει στον Θεό, ἐλπίζει στον Θεό καί δὲν θὰ σαλευθοῦν αὐτά μέσα του, ὅποιος δηλαδή ἔχει τὴν ἀλήθεια μέσα του, τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς δὲν θὰ πλανηθεί, δέν θά παρασυρθεί, καί θά σωθεί. Όποιος όμως ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτό του, άγαπὰ τὸ ἐγώ του, τη φιλαυτία του καὶ δὲν ἀγαπᾶ τὸν Θεό, τελικά θά παρασυρθεί, θά πέσει στην πλάνη. Αὐτό κάθε μέρα γίνε ται, κάθε μέρα, ἀλλὰ θὰ ἔρθει ἡ ὥρα πού θὰ στριμωχτούμε κατά τέτοιον τρόπο, που ἄλλοι θα προχωρήσουν στην ἀλήθεια διά τῆς ἀληθείας καὶ ἄλλοι θὰ παρασυρθούν στην πλάνη. Αὐτό ὅμως γίνεται κάθε μέρα.
Προσέξτε νὰ δεῖτε ὅτι δὲν κυβερνάει τὴν ψυχή μας ὁ Χριστός, δέν ὁδηγεῖ τὴν ψυχή μας ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, δέν ἐπιθυμοῦμε τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, δέν ἐλπίζουμε στον Χριστό, δέν ἀγα ποῦμε αὐτὸν ἀλλά τό ἐγώ. Προσέξτε να δεῖτε. Πίσω ἀπό τό ἐγώ κρύβεται –ποιός κρύβεται; – ὁ σατανάς, πίσω ἀπό τὸ ἐγώ κρύβεται ὅλο αὐτό ἐδῶ τὸ πανδαιμόνιο.
Καθώς ἀκούει ὅλα αὐτά κανείς, μεταξύ τῶν ἄλλων θα διερωτάται κιόλας: «Γιατί να χρειάζεται ἔτσι να ταλαιπωρη θοῦμε, ἔτσι νὰ πονέσουμε; Γιατί να χρειάζεται ἔτσι νὰ κινδυνεύσουμε, να προβληματισθοῦμε; Γιατί;» Δηλαδή, μοιάζει σαν να θέλει ὁ Θεὸς νὰ μᾶς παιδέψει, σαν να θέλει νὰ μᾶς βασανίσει, νὰ μᾶς τρομοκρα τήσει, ἐνῶ δὲν εἶναι ἔτσι· δὲν εἶναι. Ένεκα τοῦ ὅτι ὑπάρχει ἡ ἁμαρτία, ὁ ἄνθρωπος θα φτάσει τελικά στην αλήθεια περνών τας μέσα ἀπό ὅλα αὐτά, ἀπό ὅλες αυτές τις καταστάσεις που δημιουργεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας, ἀπό ὅλες τίς καταστάσεις που δημιουργεῖ τὸ περιβάλλον που ζοῦ με, ἡ ἀνθρώπινη κοινωνία· πρωτίστως και κυρίως ὅμως ἀπό αὐτά πού δημιουργεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας.
Θα γίνει αὐτό τό ξεκαθάρισμα
Νὰ σᾶς θυμίσω πάλι αὐτό πού λέγαμε κάποια φορά γιά τή μηχανή που καθαρίζει το σιτάρι. Το θυμάστε λίγο; Ὅπως ἕνα ποτήρι, ἅμα τό τοποθετήσου με στο πλάι, γίνεται ἕνας κύλινδρος, ἂς ποῦμε, μακρύς, ἔτσι εἶναι καί αὐτή ἡ μηχανή. Μπαίνει τό σιτάρι ἀπό τή μιά με-ριά, καί ἀρχίζει ὁ κύλινδρος αὐτός καί γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει -μέ το χέρι βέβαια τὸν γυρίζει κανείς– καί μαζί γυρίζει και ὅλο αὐτό πού ἔχουμε βάλει ἐκεῖ, τὸ ὁποῖο εἶναι τμήματα-τμήματα.
Μπαίνει λοιπόν το σιτάρι μέσα καί τί δέν τραβάει ἐκεῖ. Ἀλλά τελικά αὐτό πού εἶναι σιτάρι θὰ βγεῖ πέρα. Ἄν θυμᾶμαι κα λά δηλαδή, ἔβγαινε ἐντελῶς-ἐντελῶς στὴν ἄλλη ἄκρη το σιτάρι, ἐνῶ ἔμπαινε ἀπὸ τὴ μιά ἄκρη. Ἐνδιάμεσα, κάτω ἀπό τὸν κύ-λινδρο ἦταν οἱ σκάφες, ἀρκετές σκάφες, πού τίς τραβούσαμε καί τίς ἀδειάζαμε καί πάλι τις βάζαμε ἀπό κάτω. Ἀλλοῦ ἔπεφτε ὁ βίκος, ἀλλοῦ ἡ βρώμη, ἀλλοῦ τὰ ζιζάνια, ἀλλοῦ ἔπεφταν χώματα, ἀλλοῦ πέτρες, ἀλλοῦ ὅ,τι ἄλλο. Καί στο βάθος ἦταν το σιτάρι. Ὅ,τι λοιπόν ἦταν σιτάρι ἔφτανε στὴν ἄκρη. Ἀλλά – πῶς νὰ ποῦμε; – θά κα θάριζε το σιτάρι, ἀφοῦ θά περνοῦσε μέσα ἀπό ὅλη αὐτή τήν ταλαιπωρία.
Ἂν θυμᾶμαι καλά, ὅσοι κόκκοι σιταριοῦ ἦταν ἀδύνατοι, ἄς ποῦμε, μικροί-δέν εἶχαν το μέγεθος πού εἶχαν οἱ κανονικοί κόκκοι- ἦταν ἔτσι σάν πεθαμένοι κόκκοι, αὐτοί δέν πήγαιναν να πέσουν ἐκεῖ ποὺ πήγαινε το σιτάρι το κανονικό. Ἀλλά, ἄλλους ἔβλεπε κανείς ἀνάμεσα στον βίκο, ἄλλους ἔβλεπε ἀνάμεσα στα χώματα, ἄλλους ἀνάμεσα στίς πέτρες. Ήταν κόκκοι σιταριοῦ, ἀλλά ψόφιοι κόκκοι, πεθαμένοι ἤ μή ψωμωμένοι κόκκοι. Ψωμωμένος κόκκος ἦταν αὐτός πού ἦταν ἀνεπτυγμένος κανονικά, ποὺ εἶχε πάρει το μέγεθος πού ἔπρεπε καί ἦταν ὅλος μέσα μεστός· εἶχε ὅλα ἐκεῖνα τὰ συστατικά ποὺ ἔπρεπε νὰ ἔχει. Οἱ ἄλλοι ἦταν σαν πεθαμένοι.
Ἔτσι λοιπόν σ' αὐτόν τον κόσμο, και θώς εἴμαστε στὴν Ἐκκλησία –ἄν θέλετε, μέσα στη μηχανή αὐτή- θα περάσουμε ἀπό ὅλα, ὅ,τι χρειάζεται να περάσουμε ὁ καθένας μας, καταστάσεις που δημιουργεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας καί καταστάσεις που δημιουργοῦνται ἀπό τό περιβάλλον, Αὐτά εἶναι ἀναπόφευκτα. Δέν πρέπει να λέμε: «Ὤχ! Πάλι μπλέξαμε» ἤ «Πῶς μᾶς ἦρθε αὐτό καί πῶς μᾶς ἦρθε ἐκεῖνο» ἢ «Πῶς θὰ ἀποφύγουμε αὐτό, πῶς θά ἀπο φύγουμε ἐκεῖνο». Δέν εἶναι ἔτσι. Αὐτά εἶναι ἀναπόφευκτα. Καί περνώντας μέσα ἀπό ὅλα αὐτά θὰ δεῖ κανείς ἄν τελικά εἶναι σιτάρι ἤ δέν εἶναι, θὰ δεῖ ἄν τελικά ἔχει μέσα του τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ ἤ δὲν τὴν ἔχει. Καί περνώντας μέσα ἀπό ὅλα αὐτὰ ἀκριβῶς λαμπικάρεται κανείς, καθαρίζεται. Καί μένει σίτος Θεοῦ, γιὰ νὰ ἀλεσθεῖ καὶ νὰ γίνει ἄρτος Χριστοῦ.
Βλέπετε πόσο ἀλλιώτικο εἶναι τὸ πνεῦμα τὸ ἀληθινό καί πόσο διαφορετικό πνεῦμα ἔχουμε ἐμεῖς, που θέλουμε τάχα να ζήσουμε ὡς χριστιανοί. Δὲν ἀρκεῖ ἁπλῶς νὰ συγκατοικοῦμε, ἁπλῶς νὰ κά νουμε κάποια ἀνώδυνα πράγματα. Σήμερα λέγαμε το πρωί στη θεία Λειτουργία, μεταξύ τῶν ἄλλων, ὅτι πρέπει ὁ καθένας νὰ δεῖ αὐτὰ τὰ ἰδιαίτερα ποὺ ἔχει –που ὑποτίθεται ὅτι τὰ ξέρουμε τώρα· μπορεί νὰ εἶναι ἕνα, μπορεῖ νὰ εἶναι δύο, μπορεῖ νὰ εἶναι τρία- που καμιά φορά τα θεω ρεῖ καί ἀτου του κανείς ἢ λέει «Εγώ ἔτσι είμαι· τί να κάνω;» Όχι, δέν ἔχει τέτοια.
Πρέπει κανείς να ξεπεράσει τὸν ἑαυτό του. Δεν γίνεται ἀλλιῶς. Διαφορετικά, ἔχει κανείς αὐτό τό κατεστημένο που το κρατάει μια ζωή ὁλόκληρη μέ τά ἀτού του, σὰν ἕνα καταφύγιο, ὅπου καταφεύγει ὁ παλαιός ἄνθρωπος καί φυλάγεται. Καί κάνε ἐσύ ἀγῶνες πνευματικούς...
Τώρα πῶς τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεός, γιά δεῖτε! Ὁ φιλάνθρωπος Θεός, ὁ ἀγαθός Θεός, θὰ ἐπιτρέψει τώρα νά ἔρθει ὁ ἀντίχριστος καί νά κάνει ὅλα αὐτά τά θαυμαστά πράγματα, τα τέρατα καί τά σημεία. Καί θά παρασυρθοῦν οἱ ἄνθρωποι· εἶναι φανερό δηλαδή ὅτι θὰ παρασυρθούν πολλοί. Τί θά γίνει ὅμως τελικά; Νά, αὐτό το ξεκαθάρισμα. Μέ τό σιτάρι μαζί ὅλα φαίνονται ὅτι εἶναι σιτάρι. Ὄχι. Ὅσα δέν εἶναι σιτάρι θά μποῦν στὴν ἄκρη. Μπορεῖ νὰ φρονοῦμε ὅτι ἔχουμε καλή διάθεση και καλή πίστη καί ἀγαποῦμε τὴν ἀλή θεια. Δέν εἶναι ἔτσι.
«Ἀπὸ τῶν καρπῶν αὐτῶν ἐπιγνώσεσθε αὐτούς»
Ὅποιος ἔχει μέσα του τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ...
Αὐτός ὁ ἄνομος θὰ ἔρθει μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ σατανᾶ. Ὁ ἀντίχριστος θὰ ἔρθει μὲ τὴν ἐνέργεια τοῦ σατανά. Επομένως, ἄλλο ἀντίχριστος, ἄλλο σατανάς. Ὁ ἀντίχριστος εἶναι ἄνθρωπος ἐδῶ φαίνεται καθαρά. Ἐνῶ εἶπε κιόλας ὅτι θὰ ἔρθει ὁ Χριστός καί θὰ τὸν ἀφανίσει, παρακάτω λέει τί θα κάνει αὐτός πρίν γίνει αὐτό. Θα κάνει κάθε εἴδους θαυματουργικές δυνάμεις μέ ἀπατηλά σημεῖα καί τέρατα. Θα παρασύρει μέ κάθε εἴδους ἄνομα καὶ ἀπατηλά μέσα ὅσους βαδίζουν πρός την καταστροφή, ἐπειδή δέν ἀγάπησαν την ἀλήθεια γιά να σωθοῦν.
Αὐτό εἶναι ποὺ ἐνδιαφέρει. Τὰ ἄλλα, θέλουμε δέν θέλουμε, θα γίνουν. Να ξέρουμε ὅτι ἂν δὲν γίνουν αὐτά, δὲν θὰ ἔρθει το τέλος τοῦ κόσμου, ἡ Δευτέρα Παρου σία τοῦ Κυρίου. Ἤδη ἡ ἐνέργεια αὐτή, ἡ ἀνομία ἐνεργεῖ μυστικά μέσα στον κόσμο, δουλεύει. Δέν μπορεῖ ἀκόμη να φανερωθεί πλήρως, διότι ὑπάρχει τὸ ἐμπόδιο, που δέν ξέρουμε ποιό εἶναι. Μπορεῖ νὰ εἶναι ἡ ὅλη τάξη, ἄς ποῦμε, ποὺ ὑπάρχει στὴν ἀν θρωπότητα μέχρι σήμερα, ἡ ὁποία ξαφνικὰ μπορεῖ νὰ ἀλλάξει –ἡ νέα ἐποχή που λένε- ὁπότε ἀναφανδόν θα φανερωθεί ὁ ἀντίχριστος, ὁ ὁποῖος θὰ κάνει σημεῖα και τέρατα με τη βοήθεια τοῦ σατανά, Θα κάνει κάθε εἴδους θαυματουργικές δυνάμεις μὲ ἀπατηλά σημεῖα καί τέρατα. Θα παρασύρει μέ κάθε εἴδους ἄνομα και ἀπατηλά μέσα ὅσους βαδίζουν πρός τήν καταστροφή, ἐπειδὴ δὲν ἀγάπησαν την ἀλήθεια για να σωθοῦν.
Δέν θά ἔρθει ἁπλῶς, ἀλλά θα χρησιμο ποιήσει κάθε τρόπο για να παρασύρει ὅλους αὐτούς πού βαδίζουν πρός τήν και ταστροφή, ἐπειδή δέν ἀγάπησαν τὴν ἀλή θεια για να σωθοῦν. Καί ἐδῶ εἶναι που πρέπει νὰ ποῦμε δυό λόγια. Ὅλη αὐτή ἡ πραγματικότητα εἶναι μέσα στην καρ διά μας. Εάν κανείς ἀγαπᾶ πραγματικά τον Θεό, πιστεύει στον Θεό, ἐλπίζει στον Θεό καί δὲν θὰ σαλευθοῦν αὐτά μέσα του, ὅποιος δηλαδή ἔχει τὴν ἀλήθεια μέσα του, τὴν ἀλήθεια τοῦ Θεοῦ, αὐτὸς δὲν θὰ πλανηθεί, δέν θά παρασυρθεί, καί θά σωθεί. Όποιος όμως ἀγαπᾶ τὸν ἑαυτό του, άγαπὰ τὸ ἐγώ του, τη φιλαυτία του καὶ δὲν ἀγαπᾶ τὸν Θεό, τελικά θά παρασυρθεί, θά πέσει στην πλάνη. Αὐτό κάθε μέρα γίνε ται, κάθε μέρα, ἀλλὰ θὰ ἔρθει ἡ ὥρα πού θὰ στριμωχτούμε κατά τέτοιον τρόπο, που ἄλλοι θα προχωρήσουν στην ἀλήθεια διά τῆς ἀληθείας καὶ ἄλλοι θὰ παρασυρθούν στην πλάνη. Αὐτό ὅμως γίνεται κάθε μέρα.
Προσέξτε νὰ δεῖτε ὅτι δὲν κυβερνάει τὴν ψυχή μας ὁ Χριστός, δέν ὁδηγεῖ τὴν ψυχή μας ἡ ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, δέν ἐπιθυμοῦμε τὴν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ, δέν ἐλπίζουμε στον Χριστό, δέν ἀγα ποῦμε αὐτὸν ἀλλά τό ἐγώ. Προσέξτε να δεῖτε. Πίσω ἀπό τό ἐγώ κρύβεται –ποιός κρύβεται; – ὁ σατανάς, πίσω ἀπό τὸ ἐγώ κρύβεται ὅλο αὐτό ἐδῶ τὸ πανδαιμόνιο.
Καθώς ἀκούει ὅλα αὐτά κανείς, μεταξύ τῶν ἄλλων θα διερωτάται κιόλας: «Γιατί να χρειάζεται ἔτσι να ταλαιπωρη θοῦμε, ἔτσι νὰ πονέσουμε; Γιατί να χρειάζεται ἔτσι νὰ κινδυνεύσουμε, να προβληματισθοῦμε; Γιατί;» Δηλαδή, μοιάζει σαν να θέλει ὁ Θεὸς νὰ μᾶς παιδέψει, σαν να θέλει νὰ μᾶς βασανίσει, νὰ μᾶς τρομοκρα τήσει, ἐνῶ δὲν εἶναι ἔτσι· δὲν εἶναι. Ένεκα τοῦ ὅτι ὑπάρχει ἡ ἁμαρτία, ὁ ἄνθρωπος θα φτάσει τελικά στην αλήθεια περνών τας μέσα ἀπό ὅλα αὐτά, ἀπό ὅλες αυτές τις καταστάσεις που δημιουργεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας, ἀπό ὅλες τίς καταστάσεις που δημιουργεῖ τὸ περιβάλλον που ζοῦ με, ἡ ἀνθρώπινη κοινωνία· πρωτίστως και κυρίως ὅμως ἀπό αὐτά πού δημιουργεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας.
Θα γίνει αὐτό τό ξεκαθάρισμα
Νὰ σᾶς θυμίσω πάλι αὐτό πού λέγαμε κάποια φορά γιά τή μηχανή που καθαρίζει το σιτάρι. Το θυμάστε λίγο; Ὅπως ἕνα ποτήρι, ἅμα τό τοποθετήσου με στο πλάι, γίνεται ἕνας κύλινδρος, ἂς ποῦμε, μακρύς, ἔτσι εἶναι καί αὐτή ἡ μηχανή. Μπαίνει τό σιτάρι ἀπό τή μιά με-ριά, καί ἀρχίζει ὁ κύλινδρος αὐτός καί γυρίζει, γυρίζει, γυρίζει -μέ το χέρι βέβαια τὸν γυρίζει κανείς– καί μαζί γυρίζει και ὅλο αὐτό πού ἔχουμε βάλει ἐκεῖ, τὸ ὁποῖο εἶναι τμήματα-τμήματα.
Μπαίνει λοιπόν το σιτάρι μέσα καί τί δέν τραβάει ἐκεῖ. Ἀλλά τελικά αὐτό πού εἶναι σιτάρι θὰ βγεῖ πέρα. Ἄν θυμᾶμαι κα λά δηλαδή, ἔβγαινε ἐντελῶς-ἐντελῶς στὴν ἄλλη ἄκρη το σιτάρι, ἐνῶ ἔμπαινε ἀπὸ τὴ μιά ἄκρη. Ἐνδιάμεσα, κάτω ἀπό τὸν κύ-λινδρο ἦταν οἱ σκάφες, ἀρκετές σκάφες, πού τίς τραβούσαμε καί τίς ἀδειάζαμε καί πάλι τις βάζαμε ἀπό κάτω. Ἀλλοῦ ἔπεφτε ὁ βίκος, ἀλλοῦ ἡ βρώμη, ἀλλοῦ τὰ ζιζάνια, ἀλλοῦ ἔπεφταν χώματα, ἀλλοῦ πέτρες, ἀλλοῦ ὅ,τι ἄλλο. Καί στο βάθος ἦταν το σιτάρι. Ὅ,τι λοιπόν ἦταν σιτάρι ἔφτανε στὴν ἄκρη. Ἀλλά – πῶς νὰ ποῦμε; – θά κα θάριζε το σιτάρι, ἀφοῦ θά περνοῦσε μέσα ἀπό ὅλη αὐτή τήν ταλαιπωρία.
Ἂν θυμᾶμαι καλά, ὅσοι κόκκοι σιταριοῦ ἦταν ἀδύνατοι, ἄς ποῦμε, μικροί-δέν εἶχαν το μέγεθος πού εἶχαν οἱ κανονικοί κόκκοι- ἦταν ἔτσι σάν πεθαμένοι κόκκοι, αὐτοί δέν πήγαιναν να πέσουν ἐκεῖ ποὺ πήγαινε το σιτάρι το κανονικό. Ἀλλά, ἄλλους ἔβλεπε κανείς ἀνάμεσα στον βίκο, ἄλλους ἔβλεπε ἀνάμεσα στα χώματα, ἄλλους ἀνάμεσα στίς πέτρες. Ήταν κόκκοι σιταριοῦ, ἀλλά ψόφιοι κόκκοι, πεθαμένοι ἤ μή ψωμωμένοι κόκκοι. Ψωμωμένος κόκκος ἦταν αὐτός πού ἦταν ἀνεπτυγμένος κανονικά, ποὺ εἶχε πάρει το μέγεθος πού ἔπρεπε καί ἦταν ὅλος μέσα μεστός· εἶχε ὅλα ἐκεῖνα τὰ συστατικά ποὺ ἔπρεπε νὰ ἔχει. Οἱ ἄλλοι ἦταν σαν πεθαμένοι.
Ἔτσι λοιπόν σ' αὐτόν τον κόσμο, και θώς εἴμαστε στὴν Ἐκκλησία –ἄν θέλετε, μέσα στη μηχανή αὐτή- θα περάσουμε ἀπό ὅλα, ὅ,τι χρειάζεται να περάσουμε ὁ καθένας μας, καταστάσεις που δημιουργεῖ ὁ ἴδιος ὁ ἑαυτός μας καί καταστάσεις που δημιουργοῦνται ἀπό τό περιβάλλον, Αὐτά εἶναι ἀναπόφευκτα. Δέν πρέπει να λέμε: «Ὤχ! Πάλι μπλέξαμε» ἤ «Πῶς μᾶς ἦρθε αὐτό καί πῶς μᾶς ἦρθε ἐκεῖνο» ἢ «Πῶς θὰ ἀποφύγουμε αὐτό, πῶς θά ἀπο φύγουμε ἐκεῖνο». Δέν εἶναι ἔτσι. Αὐτά εἶναι ἀναπόφευκτα. Καί περνώντας μέσα ἀπό ὅλα αὐτά θὰ δεῖ κανείς ἄν τελικά εἶναι σιτάρι ἤ δέν εἶναι, θὰ δεῖ ἄν τελικά ἔχει μέσα του τήν ἀλήθεια τοῦ Χριστοῦ ἤ δὲν τὴν ἔχει. Καί περνώντας μέσα ἀπό ὅλα αὐτὰ ἀκριβῶς λαμπικάρεται κανείς, καθαρίζεται. Καί μένει σίτος Θεοῦ, γιὰ νὰ ἀλεσθεῖ καὶ νὰ γίνει ἄρτος Χριστοῦ.
Βλέπετε πόσο ἀλλιώτικο εἶναι τὸ πνεῦμα τὸ ἀληθινό καί πόσο διαφορετικό πνεῦμα ἔχουμε ἐμεῖς, που θέλουμε τάχα να ζήσουμε ὡς χριστιανοί. Δὲν ἀρκεῖ ἁπλῶς νὰ συγκατοικοῦμε, ἁπλῶς νὰ κά νουμε κάποια ἀνώδυνα πράγματα. Σήμερα λέγαμε το πρωί στη θεία Λειτουργία, μεταξύ τῶν ἄλλων, ὅτι πρέπει ὁ καθένας νὰ δεῖ αὐτὰ τὰ ἰδιαίτερα ποὺ ἔχει –που ὑποτίθεται ὅτι τὰ ξέρουμε τώρα· μπορεί νὰ εἶναι ἕνα, μπορεῖ νὰ εἶναι δύο, μπορεῖ νὰ εἶναι τρία- που καμιά φορά τα θεω ρεῖ καί ἀτου του κανείς ἢ λέει «Εγώ ἔτσι είμαι· τί να κάνω;» Όχι, δέν ἔχει τέτοια.
Πρέπει κανείς να ξεπεράσει τὸν ἑαυτό του. Δεν γίνεται ἀλλιῶς. Διαφορετικά, ἔχει κανείς αὐτό τό κατεστημένο που το κρατάει μια ζωή ὁλόκληρη μέ τά ἀτού του, σὰν ἕνα καταφύγιο, ὅπου καταφεύγει ὁ παλαιός ἄνθρωπος καί φυλάγεται. Καί κάνε ἐσύ ἀγῶνες πνευματικούς...
Τώρα πῶς τὰ οἰκονόμησε ὁ Θεός, γιά δεῖτε! Ὁ φιλάνθρωπος Θεός, ὁ ἀγαθός Θεός, θὰ ἐπιτρέψει τώρα νά ἔρθει ὁ ἀντίχριστος καί νά κάνει ὅλα αὐτά τά θαυμαστά πράγματα, τα τέρατα καί τά σημεία. Καί θά παρασυρθοῦν οἱ ἄνθρωποι· εἶναι φανερό δηλαδή ὅτι θὰ παρασυρθούν πολλοί. Τί θά γίνει ὅμως τελικά; Νά, αὐτό το ξεκαθάρισμα. Μέ τό σιτάρι μαζί ὅλα φαίνονται ὅτι εἶναι σιτάρι. Ὄχι. Ὅσα δέν εἶναι σιτάρι θά μποῦν στὴν ἄκρη. Μπορεῖ νὰ φρονοῦμε ὅτι ἔχουμε καλή διάθεση και καλή πίστη καί ἀγαποῦμε τὴν ἀλή θεια. Δέν εἶναι ἔτσι.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου