Πούλησε σταθεροποίηση, ηγεμονία και ανάπτυξη παίρνοντας επίσημα τον τίτλο του Σουλτάνου της Μεσογείου.
Καμία έκπληξη δεν προκαλεί η νίκη του κόμματος του Ερντογάν, "Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης", με ποσοστό 49,5% και 316 έδρες από τις 550 της τουρκικής εθνοσυνέλευσης. Ο προεκλογικός αγώνας ήταν στα μέτρα πραγματικού Σουλτάνου με πολεμικές ιαχές εναντίον της Συρίας, με κήρυξη πολέμου σε Κούρδους τόσο στα σύνορα όσο και στο εσωτερικό της χώρας, με επισκέψεις σε κατεχόμενη Κύπρο και Θράκη υπέρ της "μητέρας Τουρκίας" και με αποκορύφωμα τους 102 νεκρούς που τινάχτηκαν στον αέρα στον σιδηροδρομικό σταθμό της Άγκυρας λίγες ημέρες πριν τις εκλογές.
Ελάχιστες είναι οι αναφορές στον πραγματικό νικητή των εκλογών, τον εκ νέου πρωθυπουργό, Αχμέτ Νταβούτογλου, ο οποίος είναι η μαριονέτα που κινεί ο Ερντογάν. Ακόμα και στην πρώτη φωτογραφία νίκης ο Νταβούτογλου φοράει την ίδια γραβάτα με τον Σουλτάνο. Ο Νταβούτογλου είναι χρήσιμος μέχρις ότου ο πρόεδρος της Τουρκίας καταφέρει να αναθεωρήσει το Σύνταγμα της χώρας δίνοντας ακόμα περισσότερες αρμοδιότητες στον εαυτό του. Λείπουν 14 έδρες για να το πετύχει αλλά ο Ερντογάν είναι ένας "μάγος" στην πίεση καταστάσεων όταν πρόκειται για την ηγεμονία του. Άλλωστε κατάφερε να στείλει στις κάλπες 54 εκατομμύρια Τούρκους από τους οποίους οι μισοί ψήφισαν το κόμμα που είναι δική του δημιουργία.
Ο αιματοβαμμένος προεκλογικός αγώνας
Το προεκλογικό μήνυμα του Ερντογάν στους ψηφοφόρους ήταν εμμέσως πλην σαφώς "Σουλτάνος ή αποσταθεροποίηση", ακόμα κι αν ο ίδιος προκάλεσε την αποσταθεροποίηση κερδίζοντας την εντύπωση ότι το κόμμα του είναι το μοναδικό που θα φέρει σταθερότητα στην χώρα. Έτσι από το ποσοστό 40,87% που είχε το "Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης" τον Ιούνιο κατάφερε μέσα σε τέσσερις μήνες να πάρει εννέα ποσοστιαίας μονάδες επιπλέον.
Ο Ερντογάν κατάφερε και συσπείρωσε τους Τούρκους υπέρ του όσο ποτέ άλλοτε και πολύ έξυπνα χτύπησε προεκλογικά το ακροδεξιό ισλαμικο κόμμα που έχασε ποσοστά τα οποία προστέθηκαν στο κόμμα Ερντογάν. Επίσης, ο Σουλτάνος κατάφερε να τραβήξει μία διαχωριστική γραμμή μεταξύ αυτών που θέλουν μία Τουρκία βασισμένη σε κοινωνική δικαιοσύνη και σε αυτούς που θέλουν μια Τουρκία ισχυρή ακόμα κι αν στο εσωτερικό της τα ανθρώπινα δικαιώματα καταπατούνται χωρίς προσπάθεια συγκάλυψης.
Παράδειγμα η έφοδος αστυνομικών δυνάμεων σε τηλεοπτικό σταθμό της αντιπολίτευσης προσκείμενο στον ισλαμιστή ιεροκήρυκα Φετουλάχ Γκουλιέν όπου τα τουρκικά ΜΑΤ έριξαν άφθονο ξύλο σε κομματικούς οπαδούς "αντιπάλους" του Ερντογάν αλλά ήταν πληθώρα τα σχόλια ότι ένα ισλαμικό φερέφωνο στην Τουρκία δεν έχει καμία δουλειά από την στιγμή που υπάρχει Ερντογανική ισλαμική δημοκρατία.
Ο Ερντογάν πολύ έξυπνα "χτύπησε" τον τηλεοπτικό σταθμό του αντιπάλου του αφού πριν είχε δώσει δύο προειδοποιητικά χτυπήματα σε δημοσιογράφους της Hurriyet και του Vice News οι οποίοι όχι μόνο δεν ήταν ισλαμιστικών φρονημάτων αλλά δημοσιογραφούσαν φέρνοντας στην επιφάνεια θέματα για την απολυταρχική στάση του Ερντογάν εναντίον της δημοκρατίας. Όσο για το "τρομοκρατικό" χτύπημα εναντίον των υποστηρικτών των δικαιωμάτων των Κούρδων και την ισότητα στην χώρα όχι μόνο δεν κατάφερε να πλήξει τον Ερντογάν αλλά να τον ισχυροποιήσει αφού το φιλοκουρδικό "Δημοκρατικό Κόμμα των Λαών" υπέστη πανωλεθρία παίρνοντας μόλις 10% χάνοντας ένα εκατομμύριο ψηφοφόρους που τους πήρε το κόμμα του Ερντογάν. Ο Σουλτάνος χτύπησε κατά μέτωπο τα άκρα και κατάφερε να αποστάσει τους υποστηρικτές αυτών με σύντομες και αιματηρές διαδικασίες.
Το νέο Σουλτανάτο
Η πολιτική του Ερντογάν στηρίζεται σε δύο θεμέλια και αυτά τον κάνουν αήττητο. Το πρώτο είναι η ανάπτυξη της χώρας με μεγάλα ιδιωτικά επενδυτικά έργα. Ο Ερντογάν ανήκει στην Ανατολή αλλά έχει απίστευτα καλές σχέσεις με την Δύση. Προσφέρει κατ' αυτόν τον τρόπο στους χαμηλομεροκαματιάρηδες Τούρκους και με βασικό μισθό τα 300 ευρώ την σιγουριά ότι θα έχουν ένα σίγουρο καρβέλι ψωμί και την περηφάνια ότι δεν χρειάζεται η χώρα να είναι σε καμία Ένωση για να το καταφέρει.
Το δεύτερο χαρτί που παίζει ο Ερντογάν ξεσηκώνοντας τα πλήθη είναι η εξωτερική πολιτική που δεν έχει παρεκκλίνει στο ελάχιστο από τις εποχές των πραγματικών Σουλτάνων. Ο Ερντογάν μία εβδομάδα πριν τις κάλπες έδωσε το παρόν στο ψευδοκράτος της Κύπρου εγκαινιάζοντας το μεγάλο έργο της μεταφοράς νερού ιδιωτικών συμφερόντων και φωνάζοντας "η Τουρκία είναι η μάνα σας". Η χάρη του φθάνει σε όλα τα Βαλκάνια, στις χώρες της πρώην ΕΣΣΔ με μουσουλμανικό στοιχείο και όπου υπάρχει μουσουλμανικός πληθυσμός για να αναπτύξει το φρόνημα ότι πας μουσουλμάνος τέκνο της Τουρκίας. Τον είδαμε στην Αλβανία, στο Κόσοβο και βέβαια συχνότητα στην Θράκη μέσω των υπουργών του.
Η σαρωτική όμως νίκη του Ερντογάν οφείλεται και στην Ε.Ε. Η προεκλογική επίσκεψη την Μέρκελ στην Τουρκία ανέβασε τα ποσοστά του διότι ο Ερντογάν έχει στα χέρια του ένα χαρτί που λέγεται προσφυγικό. Χωρίς να κηρύττει κανέναν απολύτως πόλεμο με την Ελλάδα και γενικώς με την Ε.Ε έχει πλήξει ανεπανόρθωτα την Ευρώπη χρησιμοποιώντας τους πρόσφυγες. Μάλιστα όποτε του δίνεται η ευκαιρία τονίζει ότι η Τουρκία σιτίζει και προστατεύει 2,5 εκατομμύρια πρόσφυγες δίνοντας 6 δις ευρώ τον χρόνο από τον προϋπολογισμό της. Κατάφερε δε να γίνει αναγκαίος εταίρος της Ε.Ε για το προσφυγικό θέμα. Ακόμα και ο κ. Τσίπρας τον κατακεραύνωσε που δεν ήταν στην Σύνοδο Κορυφής της Ε.Ε όπου αποφασιζόταν τα ελληνικά στρατόπεδα συγκέντρωσης προσφύγων.
Ο Ερντογάν είχε τους λόγους του να μην παραστεί στην Σύνοδο διότι δεν είχε ακόμα την εκλογή νίκη στο τσεπάκι και το ποσοστό που του έδωσε η δημοκρατία της Τουρκίας τον κάνει πιο ισχυρό από πριν σε αυτά που θα ζητήσει ως αντίτιμο στην οποιαδήποτε Συμφωνία με την Ε.Ε και ιδιαιτέρα σε θέματα που αφορούν την εμπλοκή της Τουρκίας στην ενέργεια και τον ορυκτό πλούτο ιδιαιτέρως του Αιγαίου και της Κύπρου.
Η Δημοκρατία του Φόβου νίκησε
Πολλοί αναλυτές θεωρούν ότι ο Ερντογάν αρχίζει να φοβάται τον λαό του και ότι δεν τον πλησιάζουν ούτε οι οπαδοί του σε απόσταση μικρότερη των 200 μέτρων. Από το παλάτι του βγαίνει και χαιρετά ως νέος Σουλτάνος αλλά αυτός ακριβώς ήταν ο σκοπός του.
Ο Ερντογάν δεν φοβάται απολύτως κανέναν απλά η πολιτική του, όπως απέδειξε ο ίδιος, δεν είναι κοινωνική, δεν είναι φιλολαϊκή αλλά είναι πολιτική σταθερότητας του κράτους και φόβου του πολιτών από τους εχθρούς που με μεγάλη μαεστρία δημιουργεί αυτός ο κουστουμαρισμένος Σουλτάνος. Φόβος για τους ισλαμιστές, φόβο για τους ακροδεξιούς, φόβο για τους αριστερούς, φόβο για τους Σύριους, φόβο για τους Κούρδους, φόβο για την Ρωσία, φόβο για την Ευρώπη κ.ο.κ.
Κατάφερε να κάνει έναν πληθυσμό που ακόμη ο αναλφαβητισμός και η φτώχεια είναι στα ύψη να νιώθει ότι ισχυροποιείται μόνο όταν βρίσκεται κάτω από τα καφτάνι του νεοσουλτάνου του, όχι πλέον με την βία του σπαθιού αλλά με την επιλογή ψηφοδελτίου.
Η Τουρκία με την νίκη του κόμματος του Ερντογάν μπαίνει με φόρα στο σημαντικότατο γεωπολιτικό παιχνίδι που έχει ξεκινήσει στη Μέση Ανατολή και εξαπλώνεται προς τα δυτικά. Δεν είναι μόνο ο σταθεροποιητής του τουρκικού λαού, τώρα πια είναι βασικός πυλώνας της σταθεροποίησης της Μεσογείου και της Ευρώπης.
.stontoixo
.stontoixo
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου