Η ΑΓΙΑ ΜΕΓΑΛΗ ΣΥΝΟΔΟΣ ΤΗΣ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ - ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

«Εξηρεύξατο η καρδία μου λόγον αγαθόν».

Η  ΑΓΙΑ  ΜΕΓΑΛΗ  ΣΥΝΟΔΟΣ  

ΤΗΣ  ΟΡΘΟΔΟΞΙΑΣ

ΑΘΑΝΑΣΙΟΣ  ΚΟΤΤΑΔΑΚΗΣ

       Πριν πολλά χρόνια έκανα σε ευλαβή φίλο Αρχιμανδρίτη -σήμερα είναι Επίσκοπος- την εξής ερώτηση: «Οι Ρωμαιοκαθολικοί χριστιανοί που διδάσκονται ότι στη Θ. Λειτουργία γίνεται μεταβολή-γι αυτούς «μετουσίωση»-του Άρτου και του Οίνου σε Σώμα και Αίμα Χριστού, όταν  μεταλαμβάνουν την «Όστια», κοινωνούν, όπως εμείς οι Ορθόδοξοι, Σώμα και Αίμα Χριστού»; «Όχι», μου απάντησε μονολεκτικά και ρητά !

      Έμεινα άφωνος από τη βεβαιότητα με την οποία αποφάνθηκε ότι, ο Χριστός της χωρίς όρια Αγάπης στερεί το Σώμα και το Αίμα του, το Δώρο της σωτηρίας από ένα δισεκατομμύριο διακόσια εκατομμύρια-1.200.000.000-Ρωμαιοκαθολικούς πιστούς. Κατά προέκταση, ότι το προσφέρει μόνο στους διακόσια εκατομμύρια-200.000,000-Ορθόδοξους, γιατί φυσικά θεώρησα περιττό να τον ρωτήσω για τους οκτακόσια εκατομμύρια-800.000.000-Προτεστάντες πιστούς. 

     Και αυτά τότε που ήταν ακόμα σε εμβρυακή κατάσταση ο σημερινός κορυβαντικός «κυμβαλισμός», που εκτός από μας τους Ορθόδοξους θεωρεί όλους τους άλλους αιρετικούς !

******    ***    ******

       Εξαγγέλθηκε η σύγκληση της Αγίας Μεγάλης Συνόδου της Ορθοδοξίας, για την «Πεντηκοστή», τη γενέθλια ημέρα της Εκκλησίας στην Κρήτη. Και αντί για «χαράς ευαγγέλια» και θεία δοξολογία, «άρχισαν τα όργανα» ! Κληρικοί παντός βαθμού και λαϊκοί, με αναρτήσεις, άλλα γραπτά, «ημερίδες θεολογικές» κήρυξαν την Ορθοδοξία σε έσχατο κίνδυνο ! «Ο Οικουμενικός Πατριάρχης, λέει, οι άλλοι Πατριάρχες, οι Αρχιεπίσκοποι, και οι λοιποί Προεξάρχοντες των κατά τόπους Ορθοδόξων Εκκλησιών, με αυτή την τάχα μου «Μεγάλη» Σύνοδο μεθοδεύουν το ξεπούλημα της Ορθοδοξίας στον Πάπα, στην Παν-αίρεση του Οικουμενισμού, το Συγκρητισμό …». Ή όπως άκουσα «ιδίοις ωσίν» την Κυριακή της Ορθοδοξίας: «Θα προσπαθήσει να ξεθωριάσει το Θεανθρώπινο πρόσωπο του Ιησού Χριστού» !

      Επαναλάβετέ τα, παρακαλώ, μέσα σας «εν σιγή» όλα αυτά, αναλογιστείτε ποιους πλήττουν τα βόλια τους, μάλιστα προκαταβολικά, και αναρωτηθείτε, αν ο συντάκτης τους ακούει τι λέει !   

*****    ***    *****

        Παρά ταύτα ! «Μη ταρασσέσθω υμών η καρδία, μηδέ δειλιάτω», χριστιανοί Ορθόδοξοι, αδελφοί, κατά τη σύσταση-εντολή του Χριστού-Ιωαν.14,27. Τίποτε από αυτά δεν πρόκειται να συμβεί ! Μετά την ολοκλήρωση των εργασιών της Μεγάλης Συνόδου θα τελούμε και πάλι «εν ειρήνη» την ίδια Θ. Λειτουργία, και θα απαγγέλλουμε το ίδιο Σύμβολο της Πίστεως –«Πιστεύω»- όπως και σήμερα, χωρίς το Φιλιόκβε ! Η ορθόδοξη εκκλησιαστική ηγεσία έχει συνείδηση της ιστορικής ευθύνης της. Διό αφήνουμε τους εραστές της τρομολαγνείας, και περνάμε κατ’ αρχήν σε ένα μικρό σχολιασμό γραπτού μεγάλης αδελφικής υπογραφής.

       Λοιπόν, μπορεί: «Τα θέματα που έχουν επισήμως ανακοινωθεί ότι θα απασχολήσουν την αναμενόμενη «Μεγάλη» Σύνοδο … να είναι ένας εσωστρεφής προβληματισμός» ! Μπορεί επίσης να μην αγγίζουν τις «κοινωνίες που λογαριάζονται «προηγμένες»- προσθέτω, πλην απαρτίζονται, τι τραγικό,  τυπικά τουλάχιστον από βαφτισμένους χριστιανούς, όχι από ειδωλολάτρες-να «βυθίζονται ακάθεκτα ή σε έναν τίμιο μεν αλλά νεκρόφιλο, ολοκληρωτικά αδιέξοδο αγνωστικισμό, ή σε έναν ηδονιστικό πρωτόγονο μηδενισμό, που θεωρεί «χαρά» ζωής αποκλειστικά την καταναλωτική απληστία και την εξουσιαστική ισχύ» !-Χ. Γιανναράς.

      Αλλά ! Δεν είναι προτιμότερο για το πρώτο να δεχτούμε απλά και ταπεινά ότι, αυτά είναι τα πνευματικά όρια των μελών της, ως εδώ φτάνει το «χάρισμά», τους; Να αποδώσουμε το δεύτερο, επίσης απλά και ταπεινά, προσθέστε, και με βαθιά αίσθηση μετάνοιας, στα χοντρά ένθεν κακείθεν λάθη της ιστορικής πορείας του Χριστιανισμού; Και, για αμφότερα, «να παρακαλέσουμε, δεηθούμε, ικετέψουμε» το Χριστό, να αναπληρώσει «τα ελλείποντα» αποστέλλοντας «το Πνεύμα το Άγιον», που, «όλον συγκροτεί τον θεσμόν της Εκκλησίας»;

      «Αυτό που έλεγα πάντα, δηλαδή, ότι οφείλει κανείς να προχωρεί ήρεμα και διακριτικά στις επιπλήξεις, κάνει εδώ ο Παύλος, γράφει ο Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος στην 3^η Ομιλία του στο χωρίο: «Ίνα το αυτό λέγητε πάντες, και μη η εν υμίν σχίσματα…»-1Κορ.1,10-και συνεχίζει. Σκοπεύοντας να θίξει θέμα που εγκυμονεί πολλούς κινδύνους, και μπορεί να κλονίσει εκ βάθρων την Εκκλησία, χρησιμοποιεί πιο ήπιο και προσηνή λόγο. Τους παρακαλεί, λέει, «στο Όνομα του Κυρίου μας Ιησού Χριστού», σαν να μην έφτανε η προσωπική του παράκληση να τους πείσει. Τι, λοιπόν, τους παρακαλεί; ‘Να είστε όλοι σύμφωνοι μεταξύ σας και να μην υπάρχουν ανάμεσά σας διαιρέσεις-σχίσματα’ … Αλλά και πάλι τους ονομάζει αδελφούς. Γιατί κι αν ακόμα είναι φανερό το αμάρτημα -λάθος- τους, τίποτε δεν εμποδίζει να τους αποκαλεί ακόμα αδελφούς». Και δεν παραλείπει να τους επισημάνει: «Ας μαχόμαστε εναντίον εκείνων -ειδωλολάτρες- πριν από τα λόγια, με το χριστιανικό τρόπο της ζωής μας … Όσο κι αν τους εντυπωσιάζουμε με περίτεχνα λόγια, αν ο τρόπος της ζωής μας δεν είναι ανώτερος από το δικό τους, το κέρδος θα είναι μηδενικό» !

       Η τελευταία επισήμανση του Αγίου για το καίριο γνώρισμα του χριστιανού, τον ανώτερο τρόπο ζωής, την υπονοούμενη απουσία του, και την από τούτο μηδενική αξία των «περίτεχνων λόγων»-γράφε, της «θεολογικής μεγαλοστομίας»-έχει καταγραφεί στην εποχή μας αρνητικά ως εξής: «Ο λόγος, των ανθρώπων που κάθισαν με όλη τους την άνεση επάνω στο Σταυρό του Χριστού, δεν μπορεί να έχει πια καμιά απήχηση» ! Και θετικά από μεγάλο πολιτικό ηγέτη ως εξής: «Ο κόσμος θα ήταν καλύτερος, αν οι χριστιανοί ζούσαν το Χριστιανισμό τους».

      Εμείς όμως τα λέμε αυτά «λόγια των απέναντι», και τα προσπερνάμε, παρότι είναι φανερό ότι ακουμπούν το καίριο κενό μας, αλλά και εξηγούν σε μεγάλο βαθμό, γιατί «οι κοινωνίες που λογαριάζονται «προηγμένες», βυθίζονται ακάθεκτα …». Το χειρότερο είναι ότι κολλάμε σε κάτι φαρισαϊσμούς του τύπου «μη άψη, μηδέ γεύση, μηδέ θίγης»-Κολ.2,21-τους προβάλλουμε σαν τα μεγάλα αποδεικτικά της … αγιοσύνης μας, ανυποψίαστοι και αδιάφοροι, «μωροί και τυφλοί», για τη ζημιά που κάνουμε !

******    ***    ******

        «Εξηραύξατο η καρδία μου λόγον αγαθόν» για τη Μεγάλη Σύνοδο,  ιδιαίτερα «για το σημείο αιχμής», αυτό που έκανε πολλούς «να πάρουν τ’ άρματα». Λοιπόν:

       1. Η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος έχει προετοιμαστεί με πολλή επιμέλεια και υψηλό αίσθημα ευθύνης σε αλλεπάλληλα Παν-Ορθόδοξα Συνέδρια. Αλλά και έχει υπέρ αυτής, ότι κρατάει ανοιχτό το ενδεχόμενο πληρέστερων προτάσεων, σαφέστερων και ασφαλέστερων διατυπώσεων στη διάρκεια των εργασιών της.  

      2. Συνετά και υπεύθυνα, ή αν θέλετε, απλώς ρεαλιστικά, αυτοχαρακτηρίζεται «Αγία και Μεγάλη Σύνοδος της Ορθοδοξίας», και όχι «Οικουμενική» ! Γιατί, είναι εκ των πραγμάτων ολοφάνερο ότι, μετά το σημαδιακό έτος 1054,  η Εκκλησία δεν είναι, όπως ήταν πριν απ’ αυτό ! Εδώ και χίλια χρόνια είναι διχοτομημένη, και τα τελευταία πεντακόσια τριχοτομημένη ! Αυτό σημαίνει ότι, όσο κι αν εμείς οι Ορθόδοξοι, πιστεύουμε ότι είμαστε, και είμαστε, η ανόθευτη συνέχεια της ως τότε Ενωμένης «Μίας, Αγίας, Καθολικής, και Αποστολικής Εκκλησίας», άρα «η Μία, Αγία, Καθολική και Αποστολική Εκκλησία» του Συμβόλου της πίστεως-και ανεξάρτητα από το αν διεκδικούν ή και πιστεύουν και οι άλλοι το ίδιο για τον εαυτό τους-οι σχετικές εκατέρωθεν Σύνοδοι μπορεί να είναι Μεγάλες, όμως εκ των πραγμάτων δεν είναι Οικουμενικές !   

      3.   Σε ό, τι αφορά στο «σημείο αιχμής», το θέμα της σχέσης της Ορθόδοξης Εκκλησίας με «τον υπόλοιπον χριστιανικόν κόσμον», για το οποίο αγωνιούν όσοι θεωρούν τους Δυτικούς αιρετικούς, και φοβούνται ότι η Σύνοδος θα ανοίξει πόρτα ή έστω παράθυρο, από όπου άμεσα ή έμμεσα θα τους αναγνωρίζεται αντίστοιχη εκκλησιαστική συγκρότηση, το πράγμα είναι, θαρρώ, ξεκάθαρο. Στο προτεινόμενο για συζήτηση προσχέδιο απόφασης η διατύπωση έχει ως εξής: «Η Ὀρθόδοξος Ἐκκλησία ἀναγνωρίζει τήν ἱστορικήν ὕπαρξιν ἄλλων χριστιανικῶν Ἐκκλησιῶν ἤ Ὁµολογιῶν, µή εὑρισκοµένων ἐν κοινωνίᾳ µετ' αὐτῆς». Που σημαίνει ότι, εκτός από μας, την Ορθόδοξη Εκκλησία ή όπως η Ορθόδοξη Εκκλησία, υπάρχουν και η Ρωμαιοκαθολική και η Προτεσταντική, όχι «Εκκλησία», ούτε πολύ περισσότερο αίρεση, αλλά Εκκλησία ή Ομολογία, με τις οποίες, λέει, έχουμε κάποια κρατούμενα !

        Αλλά, δυο έμπειροι και εγκρατείς Μητροπολίτες-η επιλογή είναι ενδεικτική-συνιστούν στη δική μας Ιεραρχία να αντιπροτείνει την ακόλουθη αλλαγή: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία αναγνωρίζει την ιστορικήν ύπαρξιν άλλων χριστιανικών Ομολογιών»-Μητροπολίτης Ηλείας κ. Γερμανός-παλιός καλός συμφοιτητής, και νυν λίαν σεβαστός όσο και αγαπητός. Και, με περιχαράκωση ευρύτερη: «Η Ορθόδοξος Εκκλησία γνωρίζει ότι ταυτίζονται τα χαρισματικά µε τα κανονικά όριά της, καθώς επίσης γνωρίζει ότι υπάρχουν και άλλαι Χριστιανικαί Οµολογίαι, αι οποίαι απεκόπησαν εξ αυτής και δεν ευρίσκονται εν κοινωνία µετ' αυτής»-Μητροπολίτης Ναυπάκτου και Αγίου Βλασίου κ. Ιερόθεος.

      Αμφότεροι, δηλαδή, προτείνουν, διαγραφή του όρου Εκκλησία, αλλά διατήρηση του όρου Ομολογία ! Υποδηλώνουν όχι και πολύ δυσδιάκριτα, ότι πάει πολύ, δεν αντέχεται, και εγκυμονεί κινδύνους εσωτερικής αναταραχής να τους πούμε Εκκλησία. Προκρίνουν κάθοδό τους ένα σκαλί πιο κάτω από τον όρο Εκκλησία, ή αν το δούμε αντίστροφα ένα σκαλί πριν το χαρακτηρισμό, αίρεση-«και δεν ευρίσκονται εν κοινωνία μετ’ αυτής». Πράγμα το οποίο, λόγω και του δυσδιάκριτου της διαφοράς μεταξύ των όρων Εκκλησία και Ομολογία, μπορεί να εκληφθεί ως «φύλλο συκής» του όρου Εκκλησία, και να ενταχθεί στη λαϊκή ρήση, «δεν είναι Γιάννης, είναι Γιαννάκης», ή επί το πιο μοντέρνο και … προοδευτικό να θεωρηθεί «ασάφεια δημιουργική» !

       Παρά ταύτα, το θετικό, το καίριο και αποφασιστικό είναι ότι, στις ανωτέρω προτάσεις εκλείπει ο όρος αίρεση ! Και, μπορεί να πει κανείς ότι, η εισηγητική πρόταση, που κρατάει και τον όρο Εκκλησία, μαρτυρεί ευδιάκριτη προσγείωση και θαρρετό βήμα στο ρεαλισμό, ενώ εκείνη των δυο Ιεραρχών, που δέχεται μόνο τον όρο Ομολογία, και μοιάζει με «το μετέωρο βήμα του πελαργού», μαρτυρεί φοβική προσγείωση και συνακόλουθο βήμα στο ρεαλισμό. Πλην, το θετικό, το καίριο, και αποφασιστικό στις ανωτέρω προτάσεις, επαναλαμβάνω, είναι ότι δεν υπάρχει ο όρος αίρεση ! Και δεν ξέρω, αν ή ως ποιο βαθμό αμφότερες οι προτάσεις προχωρούν σ’ αυτό λαμβάνοντας υπόψη ή έστω μη προσπερνώντας, μήτε αντιμετωπίζοντας αδιάφορα ότι: Όπως εμείς, η Ορθόδοξη Εκκλησία, έτσι οι, Ρωμαιοκαθολική και Προτεσταντική-για την οικονομία του λόγου δεν τους προσθέτω τη λέξη Εκκλησία-απαγγέλλουν, που θα πει, ομολογούν το Σύμβολο της Ενωμένης Εκκλησίας-το Σύμβολο Νικαίας-Κωνσταντινουπόλεως-έστω με αντί-Κανονική, ως μη εγκριθείσα από Οικουμενική Σύνοδο, παρεμβολή του και θεολογούμενου, Φιλιόκβε. Ξέρω όμως ότι αυτό με τη σειρά του μαρτυρεί λίαν ευδιάκριτα ότι δέχονται, πως το δικό τους ακανθώδες θέμα-αίρεση-είναι και για τις δυο εντελώς διαφορετικό σε σχέση με το παρελθόν !

       Και, μπορεί ορισμένοι λίαν ευσεβείς, ακόμα και άγιοι της Ορθοδοξίας, για το Φιλιόκβε ή και άλλους λόγους-«Πρωτείο», «Αλάθητο», πολιτική εξουσία, άγνωστα στην Ενωμένη Εκκλησία, και μηδέποτε γενόμενα δεκτά από την μετά το 1054 ανόθευτη Ορθόδοξη συνέχεια αυτής-να τις χαρακτηρίζουν αιρέσεις, και αυτό να είναι δικαίωμά τους σεβαστό, άσχετα από το αν ή πώς εισπράττεται-θετικά ή αρνητικά-στη συνείδηση πολλών. Μπορεί επίσης σε Μεγάλες Συνόδους της Ορθοδοξίας να έχει επισημανθεί και καταγγελθεί το παράτυπο της παρεμβολής του Φιλιόκβε ή και να έχει χαρακτηριστεί αιρετικό. Όμως, Οικουμενική Σύνοδος-με τους όρους και τις προϋποθέσεις της πριν το 1054 Ενωμένης Εκκλησίας-δεν τις έχει κηρύξει αιρετικές. Και, όχι μόνο, αλλά στην τρέχουσα πράξη και ζωή, χωρίς να απεμπολούνται τα «Κανονικά μας κρατήματα», η γραπτή ή άλλη επίσημη επικοινωνία και σχέση της Ορθόδοξης Εκκλησίας μαζί τους, δεν έχει τη μορφή επικοινωνίας ή σχέσης με αιρέσεις, αλλά με ό, τι υποδηλώνει ο όρος Εκκλησία, Ρωμαιοκαθολική ή Προτεσταντική, που οι ίδιες δέχονται και ονομάζουν εαυτές !

      Επίσης, από πλευράς εκκλησιαστικού πληρώματος, είναι φανερό ότι, η ευρύτερη πλειοψηφία των ορθόδοξων χριστιανών, δεν αποφεύγει να πει «καλημέρα» στους Ρωμαιοκαθολικούς ή τους Προτεστάντες, δεν αποφεύγει να έχει σχέσεις μαζί τους, ούτε τους βδελύσσεται κατά το «ακαθάρτου μη άπτεσθε», και σε τελική ανάλυση, δεν τους θεωρεί αιρετικούς. Σέβεται τους Κανονικούς περιορισμούς της δικής μας Εκκλησίας-π.χ. τη μη μυστηριακή κοινωνία-αλλά τους δέχεται ως αδελφούς, που για λόγους ιστορικούς και άλλους, βρέθηκαν να ακολουθούν μια εκκλησιαστική Παράδοση διαφορετική ! Με άλλα λόγια η ευρύτερη πλειοψηφία των ορθόδοξων χριστιανών, χωρίς να το ξέρει, ακολουθεί την προαναφερθείσα επισήμανση Αγίου Ιωάννη του Χρυσόστομου στο γραφόμενο του Απ. Παύλου. «Αλλά και πάλι τους ονομάζει αδελφούς. Γιατί κι αν ακόμα είναι φανερό το αμάρτημα-λάθος-τους, τίποτε δεν εμποδίζει να τους αποκαλεί ακόμα αδελφούς» !

       Να το πω και αλλιώς: Παρότι οι θεολογικές γνώσεις του είναι σχεδόν μηδαμινές, η ατμόσφαιρα αγάπης που διαχέεται ιδιαίτερα στο λατρευτικό χώρο της Εκκλησίας, το κινεί, θαρρείς, μέσα του να ακολουθεί την αρχή: «Η Ορθοδοξία ευνοεί και προστατεύει τη μέγιστη ελευθερία των θεολογικών γνωμών μέσα στα πλαίσια της μιας παραδόσεως. Η Εκκλησία ξεπερνά κάθε σχολή, ενώ τις περιέχει όλες». Ή, αλλιώς, δείχνει να το καλύπτει η διατύπωση=πρόταση: «Γνωρίζουμε-οι Ορθόδοξοι- πού είναι η Εκκλησία. Αλλά ! Δεν έχουμε την εξουσία να εκφέρουμε κρίση και να πούμε, πού δεν είναι η Εκκλησία»- Π. Ευδοκίμωφ, «Ορθοδοξία» σελ. 241 και 409.

       Τέλος το γεγονός ότι, τρεις (;) αλληλοδιάδοχα μέχρι τώρα Πάπες, σε μεγάλες εκατέρωθεν γιορτές της Εκκλησίας, έχουν απαγγείλει το Σύμβολο της Πίστεως στα Λατινικά με το Φιλιόκβε, αλλά στα Ελληνικά χωρίς αυτό, τι άλλο λίαν ευκρινώς μαρτυρεί, παρά ότι αναγνωρίζουν ποιο είναι το ορθό. Συνάμα όμως, και αυτό είναι κάτι που οφείλουμε να προσέξουμε πολύ, δείχνουν και ομολογούν επίσης λίαν ευκρινώς, πόσο δύσκολο είναι-γράφε, αδύνατο, εκτός αν θελήσει αλλιώς ο Θεός- να αλλάξει αυτό που εδώ και χίλια, ή αντίστοιχα πεντακόσια χρόνια, ως μη όφειλε, έχει ριζώσει και παγιωθεί ! Ελπίζω να μπορούν και όσοι ονειρεύονται μια άνευ όρων παράδοση ή προσχώρηση των άλλων στα καθ’ ημάς να καταλαβαίνουν, τι μπορεί και εκεί να επακολουθήσει, αν π.χ. κάποιος Πάπας τολμήσει να βγει και να τους πει: «Όλα τα ως τώρα ξεχάστε τα, περνάμε σε άλλη γραμμή» !

******  ***  *****

       Κατά προέκταση των ανωτέρω οφείλουμε να αναλογιστούμε, πόσο έχει παγιωθεί στον καθένα μας το δικό του «διότι» στο αντίστοιχο «γιατί» ! Πιο πολύ όμως ότι, είμαστε στον 21^ο αιώνα, όπου οι αλλαγές είναι κοσμογονικές, οι ανατροπές αποκαλυπτικές, οι ταχύτητες ασύλληπτες. Κι ακόμα πολύ πιο πολύ ότι, όντας εντελώς απροετοίμαστοι για μια τέτοια εποχή, καταληφθήκαμε εξ απήνης, μένουμε σαστισμένοι και μετέωροι. Και το πιο σπουδαίο, μη έχοντας αναπτύξει λόγο θεοφώτιστο προσεγγίσιμο από τους ανθρώπους μιας τέτοιας εποχής, έχουμε  απωθηθεί στο περιθώριο, γιατί κανείς δεν πιάνει στο μήκος κύματος που εκπέμπουμε, επιμένοντας να κρατάμε «το καινούργιο κρασί σε παλιά ασκιά» ! Και η τραγικότητα ή τραγωδία μας έγκειται, στο ότι παρά ταύτα, είμαστε χρεωμένοι με την ευθύνη της διαχείρισης του μόνου και μοναδικού μηνύματος σωτηρίας του κόσμου, του Σταυρού και της Ανάστασης του Χριστού !

      Δεν ξέρω αν ή πόσο τα αντιλαμβάνονται αυτά όσοι νομίζουν ότι μπορούμε να δούμε και να κατανοήσουμε, πολύ περισσότερο να παρέμβουμε δημιουργικά στο αχανές και χάος του σημερινού κόσμου, αυτό που παρά τα δυο χιλιάδες χρόνια χριστιανικής «παρεμβολής», δεν είναι πολύ διαφορετικό από εκείνο των χρόνων της πρώτης χριστιανικής εξόρμησης, με διόπτρες βυζαντινές από δω και λατινικές από εκεί. Και δεν καταλαβαίνω την επιμονή κάποιων να συνεχίσουμε στη γραμμή: «Είμαστε όλοι ενωμένοι γύρω από την ίδια Βίβλο, όσο είναι κλειστή. Μόλις όμως την ανοίγουμε, ακολουθούμε ο καθείς τις παραδόσεις μας, και καταλήγουμε σε διαφορετικές αναγνώσεις» ! Η αίσθησή μου εδώ είναι ότι, χωρίς να παύουν να είναι άγιες και απόλυτα σεβαστές οι επτά  Οικουμενικές Σύνοδοι της Ενωμένης Εκκλησίας, κάτι σπουδαίο έχει να μας μηνύσει και διδάξει εκείνο το διακριτικό και θεοφώτιστο «πλην τούτων των επάναγκες» της και  υπεράνω πάντων Αποστολικής Συνόδου !

      Εδώ όμως χρειάζεται άνοιγμα όλων στο «αράτω» το βαρύ σαν του Χριστού σταυρό της ταπείνωσης, όχι των υποκατάστατων αυτού ! Και, συστηματική άθληση και ανυποχώρητη άσκηση σ’ αυτή τη θεμελιώδη χριστιανική αρετή. Είναι καιρός να παρατήσουμε ένθεν κακείθεν τα «ανθρώπινα, πολύ ανθρώπινα» τερτίπια, τις αγκυλώσεις, τις οπισθοβουλίες και τα διάτρητα άλλοθι. Μας βαραίνει όλους το δραματικό ερώτημα του Απ. Παύλου: «Μεμέρισται ο Χριστός;»-«Διαμοιράστηκε, λοιπόν, ο Χριστός»; Και είναι από ανόητο μέχρι

επικίνδυνο πια να πετιέται το μπαλάκι από εκεί, και τανάπαλιν από δω ! Κατεπείγει να βγουν μπροστά κάποιοι με ερωτική τρέλα και αποφασιστικότητα  σταυρική ! Γιατί δεν ξέρουμε πόσο ακόμα θα ανέχεται ο Χριστός να μένουμε παγιδευμένοι στη διαβολική επίνοια: «Ο ένας λέει: ‘Εγώ είμαι του Παύλου’, ο άλλος: «Εγώ είμαι του Απολλώ», ένας άλλος: «Εγώ είμαι του Κηφά-Πέτρου», και κάποιος άλλος: ‘Εγώ είμαι του Χριστού’» ! Και δεν πρέπει να μας διαφεύγει ούτε λεπτό από το νου ότι μας στοχεύει όλους κατάστηθα ο λόγος του Χριστού: «Εάν μη περισσεύση η δικαιοσύνη υμών πλείον των γραμματέων και φαρισαίων»-«Αν ευσέβειά σας δεν ξεπεράσει την ευσέβεια των γραμματέων και φαρισαίων», Και ασφαλώς πιο πολύ η συνέχεια αυτού: «Λέγω γαρ υμίν ότι … ου μη εισέλθητε εις την βασιλείαν των ουρανών»-«Γι αυτό έχετε υπόψη σας ότι … δε θα μπείτε στη βασιλεία των ουρανών»-Ματ.5,20.
Αθανάσιος Κοτταδάκης

Αναστάσιος

ΣΧΟΛΙΟ: Καλό καί χρήσιμο κείμενο, ιδιαιτέρως γιά νά κατανοήσουμε τίς κουτοπονηριές τής διοικήσεως τής εκκλησίας τής Ελλάδος, τών συνοδικών φαρισαίων μας καί τήν σταύρωση τής χριστιανικής πίστης σήμερα από τόν Αννα καί τόν Καιάφα. Η πίστη τής εκκλησίας είναι ελπιζομένων υπόστασις, πραγμάτων έλεγχος ού βλεπομένων. εν ταύτη γάρ εμαρτυρήθησαν οι πρεσβύτεροι. Ας τό πούμε καί διαφορετικά. Σήμερα η πίστη ταυτίζεται μέ αυτά πού διάβασα, πού άκουσα, πού είδα. Καί γι' αυτό δέν έχει Χριστό. Σήμερα πιστεύουμε στήν Θεότητα, όχι στόν αληθινό Θεό. Καί η πίστη στήν θεότητα είναι η θρησκεία. Αρχαιότατο σωσίβιο τών ανθρώπων. Η εκκλησία τού Ιησού Χριστού δέν είναι Θρησκεία, είναι τό ζωντανό σώμα τού Θεού τού ζώντος, τού Κυρίου, τόν οποίο έχει στήν κεφαλή της, η οποία περιβάλλεται από τό φωτεινό νέφος τών αγίων της, τών δούλων τού Θεού. Σήμερα δέν αναφέρεται πλέον ο Κύριος, δέν ανησυχούμε γιά τήν απουσία Του καί προγραμματίζουμε τήν λύση τών προβλημάτων μας χωρίς νά τόν ρωτήσουμε. Καί γιά τόν λόγο αυτόν οι διαφωνίες καί οι αντιπαραθέσεις τών μέν στηρίζονται στίς οφειλόμενες  σωστές διαδικασίες καί τήν τήρηση τών κανόνων καί τών δέ στό φώς τής ιστορίας. Η ασχήμια τής καταστάσεώς μας θά κρατήσει πολύ, έως ότου ανακαλύψουμε καί βεβαιωθούμε γιά τήν αίρεση στήν οποία έχουμε παγιδευθεί. Χάσαμε τόν δρόμο μας. Δυστυχώς κυριαρχεί μιά παρανόηση στά όρια τής κωμωδίας.  Ταυτίζεται η αλήθεια μέ τήν πραγματικότητα. Πού αποτελεί έναν "άθλο" τού σχολαστικισμού καί τής λατινικής κακοδοξίας. Αυτή η ταύτιση είναι υπεύθυνη γιά όλες τίς αιρέσεις παρελθόντος καί μέλλοντος.

Αμέθυστος