Παρατηρεί κανείς τελευταία στο δημόσιο διάλογο να αναπτύσσεται η ακόλουθη άποψη σχετικά με το θιάσο του Τσίπρα που εδώ κι ένα χρόνο ασελγεί στο ήδη ταλαιπωρημένο κορμί της χώρας κι αυτούς που του έδωσαν τρείς -ή δύο έστω, με την τρίτη να πηγαίνει υπέρ ζουρλής και Λαφαζάνι- φορές την ψήφο και την εμπιστοσύνη τους.
«Εμπιστεύτηκαν οι άνθρωποι, δεν είναι γίδια, είχαν μια ελπίδα, να σταματήσουν και να ελπίζουν;»
Νομίζω πως όλοι θυμόμαστε ακόμη πως 25/1 «η Ελπίδα έρχεται», σύνθημα που ρύπανε, κυριολεκτικά και μεταφορικά τους δρόμους και τις κολώνες της Αθήνας. Πολλοί οι ελπιδοφόροι που μας έφεραν αυτή την «Ελπίδα», με τα γνωστά αποτελέσματα: capital controls, τρίτο (βαρβάτο) Μνημόνιο, κλπ.
Αλλά «ο κόσμος ήθελε Ελπίδα», τί φταίει που τελικά απεδείχθη τενεκές ο χρυσός (κι όπου υπάρχει χρυσός πραγματικός, διώχνουμε και τους κακούς που τον βγάζουν από την ιερή μας γη, και μένουμε περήφανοι με τους τενεκέδες στα χέρια, βλέπε Σκουριές); Αθώος του αίματος ο ψηφοφόρος της «Ελπίδας» που ήθελε «να φύγουν οι Σαμαροβενιζέλοι» και που τείνω να πιστέψω πως κανένα ζόρι δε θα τράβαγε να ψηφίσει ακόμη και τους ναζί του κοντόχοντρου μελαμψού Αρίου Μιχαλολιάκου, προκείμενου «να φύγουν αυτοί».
Αλλά είναι έτσι; Πρώτα πρώτα ας δούμε ποιά ήταν η «Ελπίδα» που έταξε ο καταληψίας. Όχι καμία αλλαγή ή «Αλλαγή», όχι κάτι νέο, όχι κάτι διαφορετικό. Το αντίθετο. Έταξε να μείνουν όλα ίδια. Να βγαίνουν 45άρηδες στη σύνταξη, να παραμένουν απείραχτοι οι επίορκοι γιατροί στα νοσοκομεία ή οι παιδόφιλοι εκπαιδευτικοί στα σχολεία ακόμη, η ΕΡΤ να λειτουργεί πάντα ως κομματικό φερέφωνο του κόμματος που κυβερνά, οι δημόσιοι υπάλληλοι να αυξάνουν και να πληθαίνουν, οι αγρότες να συνεχίζουν να ζυγίσουν πέτρες για νεκταρίνια κοκ. Η «Ελπίδα» του Αλέξη ήταν στραμμένη προς τα πίσω, προς ό,τι πιο φαύλο έχει να επιδείξει η ελληνική πολιτική ιστορία της Μεταπολίτευσης, μια «Ελπίδα» διατήρησης όλων των παθογενειών που οδήγησαν τη χώρα σε τρία συνολικά Μνημόνια.
Κι ο αθώος πολίτης εμπιστεύτηκε αυτή την «Ελπίδα», θυμίζοντας τον καρκινοπαθή που προτιμά το πράσινο τσάι και τη βρώση καρότων αντί του χειρουργείου και της χημειοθεραπείας γιατί βέβαια, κι αυτός έχει μια «Ελπίδα». Μα ακόμη κι ελπίδα προς το θαύμα έχει ένα όριο καθώς μπορεί να ελπίζω να θεραπευτώ από θαύμα αν είμαι ασθενής αλλά όχι να έρθουν Χερουβείμ και Σεραφείμ να με σώσουν αν αποφασίσω μόνος να πέσω από τον 7ο όροφο.
Κι ακόμη αυτός ο αθώος πολίτης που «δεν κάνει να λοιδωρούμε ως σανοφάγο γίδι», δεν έβλεπε να συνωστίζονται γύρω από το λάβαρο της «Ελπίδας» από το Φωτόπουλο και τον Μολυβά μέχρι το Λαζόπουλο και τον Χατζηνικολάου κι από τον Κουρή μέχρι την Αγγελοπούλου; Φορέας «Ελπίδας» η Γιάννα των πανάκριβων Ολυμπιακών Αγώνων; Το συγκρότημα Κουρή; Ο Λάκης των εκατομμυρίων;
Ούτε αθώος ούτε ανυποψίαστος ούτε εύπιστος υπήρξε ο ψηφοφόρος του Αλέξη Τσίπρα. Γνώριζε πολύ καλά τα πάντα. Απλώς ήθελε και θέλει να προστατευτούν τα «κεκτημένα» του, αδιαφορώντας για όλα τα υπόλοιπα, αδιαφορώντας για τη χώρα. Ασφαλώς και αντιλαμβάνοταν πως του λέει ψέμματα ο καταληψίας. Πόσες φορές πριν τις εκλογές του περασμένου Ιανουαρίου ακούσαμε το «τρία στα δέκα να κάνει, καλά θα είναι»; Έτσι ψήφισε ο αθώος. Κάποιον που θεωρούσε κατά 70% ψεύτη, απατεώνα. Και τον ψήφισε θεωρώντας ότι το 30% αυτών που θα υλοποιήσει θα είναι αυτά που προστατεύουν τον ίδιο. Αλλά ατύχησε.
Γι’αυτό και τώρα διαμαρτύρεται. Όχι, δεν επέστρεψε στη λογική, δε φωτίστηκε ο νους του. Συνεχίζει να ζητά τον Μεσσία που περπατώντας πάνω στο νερό θα αναστήσει νεκρούς, θα ξαναφέρει επιδοτήσεις, θα επιτρέπει μόνο στον απολύτως περιορισμένο αριθμό των φαρμακείων να πωλούνται ασπιρίνες και ντεπόν.
Φυσικά μπορεί να παριστάνει τον αδικημένο, τον εξαπατημένο, αυτόν που πίστεψε και διαψεύστηκε η «Ελπίδα» του. Αλλού όμως. Στην παρακάτω γειτονιά. Σε αυτήν, τον μάθαμε.
Β.Κ. ή κατά κόσμον Σουλεϊμάν αλ Κανουνί
Finis Graeci
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου