Στη μέση της Αβύσσου

Συνέχεα από:Παρασκευή 31 Δεκεμβρίου 2021

ΣΥΓΚΛΟΝΙΣΤΙΚΗ ΜΕΛΕΤΗ ΑΠΟΚΑΛΥΠΤΕΙ ΟΤΙ ΤΟ ΗΛΙΑΚΟ ΜΑΣ ΣΥΣΤΗΜΑ ΕΧΕΙ ΕΙΣΕΛΘΕΙ ΣΕ ΜΙΑ ΠΕΡΙΟΧΗ ΤΟΥ ΚΕΝΟΥ ΠΟΥ ΑΛΛΟΙΩΝΕΙ ΤΗ ΓΝΩΣΤΗ ΦΥΣΙΚΗ, ΠΡΟΚΑΛΩΝΤΑΣ ΑΠΟΚΟΣΜΑ ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ ΚΑΙ ΒΙΒΛΙΚΕΣ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΕΣ

Απόδοση στα ελληνικά – επιμέλεια – σημειώσεις: Χρυσούλα Μπουκουβάλα

Αλλαγή της ποιότητας του διαπλανητικού χώρου



Η αλλαγή της τυπικής μέσης κατάστασης του διαπλανητικού χώρου, οφείλεται σε δύο κύριες αιτίες:

• Στην εισροή ύλης από τον διαστρικό χώρο [19, 20, 21].

• Στις επιπτώσεις της δραστηριότητας του Ηλιακού Κύκλου 22, ιδιαίτερα ως αποτέλεσμα της ταχείας στεμματικής εκτόξευσης μάζας (Corona Mass Ejection – CME) μαγνητισμένου ηλιακού πλάσματος. [22].

Είναι φυσικό, τόσο η διαστρική ύλη, όσο και η ανακατανομή της ενδο-ηλιοσφαιρικής μάζας να δημιουργούν νέες διαδικασίες στον διαπλανητικό χώρο. 

Αυτές παρατηρούνται ως επί το πλείστον ως δομημένοι σχηματισμοί εκτεταμένων συστημάτων μαγνητικών νεφών πλάσματος [23] και ως αυξημένη συχνότητα παραγωγής κρουστικών κυμάτων και στα προκύπτοντα αποτελέσματά τους [24].

Υπάρχει ήδη μια αναφορά για δύο νέους πληθυσμούς κοσμικών σωματιδίων που δεν αναμενόταν να βρεθούν στις ζώνες ακτινοβολίας Βαν Άλεν (Van Allen) ³ [25]: δέσμες ηλεκτρονίων πυκνότητας μεγαλύτερης από 50 MeV (Μega-electron Volt) στην εσωτερική μαγνητόσφαιρα κατά τη διάρκεια απότομων μαγνητικών καταιγίδων, και ιόντα που παραδοσιακά βρίσκονται στη σύνθεση των αστέρων.

Αυτή η πρόσφατα αλλαγμένη ποιότητα της υφής του διαπλανητικού κενού, όχι μόνο εκτελεί τη λειτουργία ενός μηχανισμού μετάδοσης πλανητικής αλληλεπίδρασης, αλλά (αυτό είναι και το πιο σημαντικό) ασκεί διεγερτική και προγραμματική δράση στην ηλιακή δραστηριότητα, τόσο στη μέγιστη, όσο και στην ελάχιστη φάση της. Παρατηρήθηκαν επίσης σεισμικές δονήσεις σαν συνέπεια του ηλιακού ανέμου [26, 27].

Εμφάνιση νέων συμπεριφορών του Ήλιου

Πρέπει να επισημάνουμε ότι έχουν συμβεί σημαντικές τροποποιήσεις στο μοντέλο συμπεριφοράς του Ήλιου. Αυτό το συμπέρασμα προέρχεται από παρατηρήσεις και αναφορές ασυνήθιστων λειτουργιών του Ήλιου [20, 21], καθώς επίσης και από τροποποιήσεις των βασικών, θεμελιωδών ιδιοτήτων του [28]

Από το τέλος της εποχής του Ελαχίστου Maunder ⁴, έχει παρατηρηθεί μια προοδευτική αύξηση της γενικής δραστηριότητας του Ήλιου.

Επιπλέον, το ερευνητικό σκάφος Ulysses, διασχίζοντας τα άκρα της ηλιόσφαιρας, κατέγραψε απουσία μαγνητικού διπόλου, γεγονός που άλλαξε δραστικά το γενικό μοντέλο του ηλιομαγνητισμού και περιέπλεξε περαιτέρω τις αναλυτικές παρουσιάσεις των μαγνητολόγων.

Ο σημαντικότερος ηλιοσφαιρικός ρόλος των στεμματικών οπών (coronal holes) έγινε πλέον σαφής: η ρύθμιση του μαγνητικού κορεσμού του διαπλανητικού χώρου [28, 30].

Οι στεμματικές οπές παράγουν όλες τις μεγάλες γεωμαγνητικές καταιγίδες, και οι εκτοξεύσεις που έχουν μαγνητικό πεδίο νότιας κατεύθυνσης έχουν επιδράσεις στη Γη [22].

Επίσης, υπάρχουν τεκμηριώσεις για τις επιδράσεις του ηλιακού ανέμου στην κυκλοφορία της ατμοσφαιρικής ζώνης της Γης και στη δυναμική των λιθοσφαιρικών πλακών [31].

Στεμματική οπή. Πηγή: Space Weather Live.

Κρουστικό κύμα ηλιακού ανέμου, μαγνητικοί λοβοί, ζώνες ακτινοβολίας Βαν Άλεν, πλασμόσφαιρα και μαγνητοθήκη.

Η αυξημένη συχνότητα των εκλάμψεων ακτίνων Χ που εμφανίστηκαν στην αρχή του 23oυ ηλιακού κύκλου, παρείχε στοιχεία για τα επερχόμενα γεγονότα μεγάλης κλίμακας, ειδικά σε σχέση με την αύξηση της συχνότητας των υπερ-εκλάμψεων.

Η κατάσταση έγινε εξαιρετικά σοβαρή λόγω της αύξησης της μετάδοσης των ιδιοτήτων του διαπλανητικού περιβάλλοντος [23, 24] και της διεύρυνσης της ηλιοσφαιρικής λειτουργίας στο σύστημα του Δία [13].

Μια παγκόσμια αναδιοργάνωση και μεταμόρφωση των φυσικών ιδιοτήτων της Γης, συντελείται τώρα, μπροστά στα μάτια μας. Οι νέες συνθήκες έχουν ασκήσει έντονη πίεση στο γεωφυσικό περιβάλλον του πλανήτη μας, δημιουργώντας νέες φυσικές διεργασίες, όπως:

Αντιστροφή του γεωμαγνητικού πεδίου

Πολλά διαστημικά ερευνητικά σκάφη και δορυφόροι τα τελευταία χρόνια έχουν καταγράψει αύξηση του μαγνητικού κορεσμού της ηλιόσφαιρας [11, 18, 35].

Η φυσιολογική απόκριση της Γης σε αυτό το αυξημένο επίπεδο κορεσμού, αποκαλύπτεται από την ένταση του διπόλου της, τη θέση των μαγνητικών πόλων και τις διαδικασίες συντονισμού του ηλεκτρομαγνητικού πεδίου της [36].

Η Γη είναι πρώτη μεταξύ όλων των πλανητών του ηλιακού μας συστήματος, όσον αφορά την ικανότητά της στη μαγνήτιση της ύλης [6].

Τα τελευταία χρόνια έχουμε δει μια αύξηση του ενδιαφέροντος από γεωφυσικούς και μαγνητολόγους, σχετικά με τις γεωμαγνητικές διεργασίες [37-40], και συγκεκριμένα, για την περιπλάνηση των μαγνητικών πόλων της Γης [41, 42].

Ο βόρειος μαγνητικός πόλος μετά από μια περιπλάνηση εκατονταετιών μέσα στον Καναδά, έχει αλλάξει κατεύθυνση και από το 1904 κινείται πλέον προς την μαγνητική ανωμαλία της ανατολικής Σιβηρίας μέσω του Αρκτικού ωκεανού.

Ο βόρειος μαγνητικός πόλος από το 1904 κινείται διαρκώς προς τη Σιβηρία.

Επίσης, τα τελευταία 100 χρόνια ο νότιος μαγνητικός πόλος της Ανταρκτικής έχει διανύσει σχεδόν 900 χιλιόμετρα με κατεύθυνση προς και εντός του Ινδικού Ωκεανού.

Αυτή η αποδεδειγμένη επιτάχυνση της μαγνητικής πολικής μετατόπισης και η διαδρομή της κατά μήκος του διαδρόμου αντιστροφής των γεω-ιστορικών μαγνητικών πόλων (ο διάδρομος έχει σχεδιαστεί από την ανάλυση περισσότερων από 400 θέσεων παλαιο-αντιστροφής), μας οδηγεί αναγκαστικά στο συμπέρασμα ότι η παρατηρούμενη επιτάχυνση αυτού του πολικού ταξιδιού δεν είναι απλώς μια μετατόπιση ή απόκλιση από τον κανόνα, αλλά στην πραγματικότητα είναι μια αντιστροφή των μαγνητικών πόλων σε πλήρη εξέλιξη.

Αυτό σημαίνει ότι μπορεί να συμβεί μια αντιστροφή των μαγνητικών πόλων πολύ πιο γρήγορα από ό,τι πιστευόταν μέχρι τώρα από τους ερευνητές που δεν έχουν εξοικείωση με το πρόβλημα της μετατόπισης πόλων.

---


* Σημείωση ιστολογίου «Απεροπία»: Προς επίρρωσιν των παραπάνω, η ίδια η Ευρωπαϊκή Επιτροπή, το 2018 δήλωσε ότι η αντιστροφή των μαγνητικών πόλων θα μπορούσε να έχει ήδη αρχίσει και θα ολοκληρωθεί μέσα σε χίλια χρόνια (κανείς όμως δεν εγγυάται ότι δεν θα συμβεί νωρίτερα, ειδικά εξαιτίας των νέων συνθηκών φυσικής της ηλιόσφαιρας που συμβάλλουν σε μια αντιστροφή των μαγνητικών πόλων) και ότι τα επόμενα εκατό χρόνια θα αντιμετωπίζουμε πολύ σοβαρά προβλήματα λόγω της δραματικής μείωσης του μαγνητικού πεδίου.

Ωστόσο, όλα αυτά αγνοούνται από το ευρύ κοινό που οι κυρίαρχες ελίτ το απασχολούν με εντελώς βλακώδη επικαιρότητα και προσφάτως με την ψευτο-πανδημία, προκειμένου να μην εξεγείρεται κατά της δικτατορικής διακυβέρνησής τους που ουδεμία σχέση έχει με δημοκρατία, να αποκοιμίζεται και να τις αφήνει ανενόχλητες να ασχοληθούν με την υφαρπαγή της περιουσίας του προς ίδιον όφελος.

Όσο για τη NASA, επιμένει πάντα στο τροπάριο ότι οι αλλαγές του μαγνητικού πεδίου του Ήλιου και της Γης δεν έχουν καμμία επίδραση στο κλίμα, παρά τις εκατοντάδες έρευνες για το αντίθετο!

---

Τέλος, πρέπει επίσης να λάβουμε υπόψη την διεύρυνση της γωνίας των δύο μαγνητικών σχισμών (polar cusps), δηλαδή της διόδου του ηλιακού ανέμου και των κοσμικών ακτίνων στην ιονόσφαιρα, που σύμφωνα με το ΙΖΜΙΡΑΝ (Pushkov Institute of Terrestrial Magnetism, Ionosphere and Radiowave Propagation), ενώ όλα τα προηγούμενα χρόνια ήταν συνήθως περίπου 6 μοίρες, τα τελευταία δέκα χρόνια κυμαίνεται από 25 έως 46 μοίρες.

Γίνεται προφανές ότι οι αυξανόμενες και τεράστιες ποσότητες ύλης και ενέργειας που εκπέμπονται από τον ηλιακό άνεμο και τον διαπλανητικό χώρο, λόγω των παραγόντων που προαναφέρθηκαν, έχουν αρχίσει να πολλαπλασιάζονται σ’ αυτές τις διευρυμένες σχισμές των πολικών περιοχών, προκαλώντας τη θέρμανση του φλοιού της Γης, των ωκεανών και το λιώσιμο των πολικών πάγων [27].

Κρουστικό κύμα, πολικές σχισμές (polar cusps), πλασμόσφαιρα, μαγνητοουρά, και μαγνητόπαυση.

Η μελέτη μας για τις παλαιοαντιστροφές του γεωμαγνητικού πεδίου και τα επακόλουθα αποτελέσματά τους, μας οδήγησε στο ξεκάθαρο και αναμφίβολο συμπέρασμα ότι οι τρέχουσες διαδικασίες που παρατηρούνται, ακολουθούν ακριβώς τα ίδια μοντέλα με εκείνα των μακρινών προγόνων τους.

---

* Σημείωση ιστολογίου «Απεροπία»: Μόλις το 2019 Αυστραλοί επιστήμονες του πανεπιστημίου της Νέας Νότιας Ουαλίας συμπέραναν από τους δακτυλίους του κορμού ενός τεράστιου απολιθωμένου δέντρου κάουρι που ανακαλύφθηκε στη Νέα Ζηλανδία, ότι η τελευταία αντιστροφή μαγνητικών πόλων συνέβη πριν από 41.500 χρόνια, προκαλώντας μαζική εξολόθρευση της βιόσφαιρας.

Στην πραγματικότητα αυτό που συνέβη ήταν μια μαγνητική πολική περιπλάνηση ή «Εκδρομή», γνωστή ως «Εκδρομή Leschamps». Το γήινο μαγνητικό πεδίο μειώθηκε τότε στο 5% της σημερινής ισχύος του, ο προσανατολισμός των πόλων άλλαξε εντελώς, αλλά επανήλθε στις προηγούμενες θέσεις του περίπου 700 χρόνια αργότερα.

Κατά τη διάρκεια αυτής της περιπλάνησης προκλήθηκε παγκόσμια κλιματική αλλαγή, ο ουρανός ήταν κόκκινος, επικράτησε δριμύ ψύχος λόγω μείωσης της ηλιακής ακτινοβολίας, αφανίστηκε η μεγαπανίδα, και εξοντώθηκαν οι περισσότεροι άνθρωποι του Νεάντερνταλ.

Καθώς οι άνθρωποι αναζητούσαν καταφύγιο από τις τρομερές μετεωρολογικές συνθήκες μέσα στα σπήλαια, επικάλυπταν τα σώματά τους με κόκκινη ώχρα προκειμένου να προστατευτούν από την θανατηφόρα υπεριώδη ακτινοβολία.

Η καταφυγή στα σπήλαια ήταν και ο λόγος που εμφανίστηκαν σε όλον τον κόσμο οι περίφημες βραχογραφίες των σπηλαίων από κόκκινη ώχρα.


Bραχογραφία 40.800 ετών με κόκκινη ώχρα από το σπήλαιο El Castillo της Ισπανίας.


---

Κατά τις προηγούμενες περιόδους μέγιστης συχνότητας αντιστροφών υπήρξε πτώση της στάθμης των ωκεανών παγκοσμίως (10 έως 150 μέτρα) λόγω της συστολής που προκαλείτο από την αναδίπλωση του γήινου φλοιού.

Από την άλλη, οι περίοδοι ελάχιστης συχνότητας αντιστροφών του γεωμαγνητικού πεδίου αποκαλύπτουν βίαιες ανόδους της στάθμης των ωκεανών παγκοσμίως, λόγω της διαστολής και της τάνυσης του φλοιού [43-44].

Κατά συνέπειαν, η στάθμη των ωκεανών εξαρτάται από την ένταση της συστολής και της διαστολής του φλοιού τη δεδομένη στιγμή.

Εκτός από την διερεύνηση της υδροσφαιρικής ανακατανομής, υπάρχουν υπό εξέλιξη γεγονότα που υποδεικνύουν επίσης μια ξαφνική και απότομη διάσπαση του μετεωρολογικού μηχανισμού της Γης.

Μετασχηματισμός του κλίματος

Το θερμοκρασιακό καθεστώς κάθε φάσης κλιματικής αναδιοργάνωσης χαρακτηρίζεται από αντιθέσεις και αστάθειες.

Το ευρέως διαδεδομένο σενάριο για τις συνολικές κλιματικές αλλαγές που βαφτίστηκε «Φαινόμενο του Θερμοκηπίου», είναι μακράν η πιο αδύναμη εξήγηση αυτής της αναδιοργάνωσης.

Έχει ήδη παρατηρηθεί ότι η αύξηση της συγκέντρωσης του διοξειδίου του άνθρακα (CO₂) στην ατμόσφαιρα έχει σταματήσει και ότι η περιεκτικότητα σε μεθάνιο έχει αρχίσει να μειώνεται [45] ενώ η ανισορροπία της θερμοκρασίας και η αραίωση της ατμοσφαιρικής πίεσης έχουν αυξηθεί.

Η δορυφορική παρακολούθηση της θερμοκρασίας του στρώματος του επιφανειακού αέρα [49, 50] επέτρεψε την ανίχνευση μιας διακύμανσης της παγκόσμιας θερμοκρασίας κατά 0,22 βαθμούς Κελσίου που συσχετίστηκε με καταγεγραμμένες μαγνητικές ταλαντώσεις μέσης συχνότητας. Η θερμοκρασία της Γης εξαρτάται λοιπόν όλο και περισσότερο από εξωτερικές επιρροές.

Η βάση αυτών των γενικών κλιματικών ανακατατάξεων είναι:

• Η νέα ανακατανομή του όζοντος,
• Το υλικό ακτινοβολίας (πλάσμα) που εισρέει και εκκενώνεται μέσω των πολικών περιοχών και μέσω παγκόσμιων μαγνητικών ανωμαλιών.
• Η αύξηση των άμεσων ιονοσφαιρικών επιδράσεων στη σχέση μεταξύ των μετεωρολογικών, μαγνητικών και θερμοκρασιακών πεδίων της Γης.

Υπάρχει λοιπόν μια αυξανόμενη πιθανότητα να κινούμαστε σε μια ταχεία περίοδο θερμοκρασιακής αστάθειας, παρόμοια με αυτή που συνέβη πριν από 10.000 χρόνια.

Αυτή η όχι και τόσο αρχαία μεγάλη αστάθεια αποκαλύφθηκε από την ανάλυση δειγμάτων πυρήνα πάγου στη Γροιλανδία [51] που κατέδειξε ότι:

• Οι ετήσιες θερμοκρασίες αυξήθηκαν κατά 7%
• Η βροχόπτωση αυξήθηκε κατά 3 έως 4 φορές.
• Η μάζα της σκόνης αυξήθηκε κατά 100 φορές.

Αν και ο μετασχηματισμός των παραμέτρων του παγκόσμιου κλιματικού μηχανισμού και των επιπτώσεών του στις φυσικές και βιοσφαιρικές ιδιότητες της Γης συντελείται με πολύ μεγάλη ταχύτητα, δεν έχει ακόμη μελετηθεί διεξοδικά από την κυρίαρχη επιστημονική κοινότητα.

Ωστόσο, οι ερευνητές επιμένουν όλο και περισσότερο ότι η αύξηση της θερμοκρασίας της Γης εξαρτάται άμεσα από τις διαστημικές αλληλεπιδράσεις [52, 53], είτε πρόκειται για αλληλεπιδράσεις Γης – Ήλιου, Γης – ηλιακού συστήματος, είτε Γης – διαστρικού χώρου.

Το πιο πιθανό σενάριο για την ευρωπαϊκή ήπειρο είναι μια απότομη και ξαφνική ψύξη.

Επίσης, η περιοχή της Σιβηρίας έχει βιώσει μια σταθερή αύξηση της θερμοκρασίας της [58] μαζί με αναφορές από το Παρατηρητήριο Klyuchi του Νοβοσιμπίρσκ για μια σταθερή αύξηση του μαγνητικού πεδίου έως και 30 νανοτέσλα ετησίως.

Αυτός ο ρυθμός αυξάνεται σημαντικά καθώς ο βόρειος μαγνητικός πόλος προσεγγίζει σιγά σιγά τη μαγνητική ανωμαλία της ανατολικής Σιβηρίας.

Συνεχίζεται

Στη μέση της Αβύσσου – Aperopia