di Marcello Veneziani
Η ατομική βόμβα είναι το προπατορικό αμάρτημα του σύγχρονου κόσμου. Αν το ολοκαύτωμα κλείνει τραγικά τη φρίκη μιας περασμένης εποχής, η οποία τελείωσε με την πτώση του Τρίτου Ράιχ και τον θάνατο του Χίτλερ, η ατομική βόμβα στη Χιροσίμα και το Ναγκασάκι ανοίγει τραγικά τη μεταπολεμική περίοδο και την εποχή στην οποία βρισκόμαστε τώρα, ζώντας για περισσότερα από εβδομήντα χρόνια.
Δύο ασύγκριτες τραγωδίες, η καθεμία με τη δική της μοναδικότητα. Αλλά για το ένα συζητιέται κάθε μέρα, τό άλλο περιμένει την επέτειο για να συζητηθεί. Ποτέ δεν τελειώνει κανείς μέ τις πράξεις του πόνου και της μετάνοιας, τις συγγνώμες και τις επανορθώσεις. Από την άλλη μόνο το θέαμα μιας εκδήλωσης χωρίς ποτέ να αναρωτηθείς τίποτα για τις ευθύνες και τα λάθη.
Η Χιροσίμα ήταν τα αρχικά της αρχής του νέου κόσμου, ενώ οι τίτλοι της δραματικής προηγούμενης ταινίας έκαναν scroll. Πετάχτηκε μετά τον πόλεμο, βασικά, όταν το Τρίτο Ράιχ είχε ήδη καταρρεύσει, οι δικτάτορες ήταν νεκροί, ο Άξονας είχε σπάσει, η ίδια η Ιαπωνία ήταν γονατισμένη και καθ' οδόν προς μια έντιμη παράδοση.
Η ειρήνη δεν γεννήθηκε με την ατομική βόμβα, ο πόλεμος ματαιώθηκε. Η ατομική βόμβα δεν προκάλεσε τη θέληση για ειρήνη, αλλά κατέπληξε τη ζωτικότητα ενός λαού. Η ατομική βόμβα είναι η αρχική πληγή μεταξύ Ανατολής και Δύσης, ο αιμορραγικός αυλός, η μαύρη τρύπα της δυτικής και φιλελεύθερης δημοκρατίας στην οποία κανείς δεν θέλει να κοιτάξει.
Αυτός ο μύκητας γέννησε πολυάριθμες μεταστάσεις που εξαπλώνονται ακόμα σε όλο το ελκωμένο σώμα του πλανήτη. Ο τρόμος έχει αποκτήσει παιδιά.
Η ατομική βόμβα σκότωσε την ηρωική πλευρά του πολέμου , την ανθρώπινη και στρατιωτική πλευρά της σύγκρουσης. Αντικατέστησε τους ανθρώπους με υλικά, τους στρατούς με οπλοστάσια και εφηύρε ασύμμετρες συγκρούσεις: μηχανές ενάντια στην ανθρωπότητα, τεχνολογίες ενάντια σε άμαχους πληθυσμούς, πιλότους που δεν κατεβαίνουν ανάμεσα στους ανθρώπους αλλά μάχονται από απόσταση ενάντια στις ανήμπορες ζωές στα σπίτια τους και στις χώρες τους.
Η τρομοκρατία είναι επίσης η βιοτεχνική συνέχεια της ατομικής βόμβας με άλλα μέσα. Μαίνεται στους ανυπεράσπιστους πληθυσμούς, καταστρέφοντας όσο το δυνατόν περισσότερα, είναι η κοινή φιλοσοφία. Δεν είναι τυχαίο ότι οι λεγόμενοι καμικάζι (ποτέ δεν ήταν μια έκφραση πιο διαβόητη για τους ηρωικούς Ιάπωνες μαχητές που χτυπούσαν μόνο στρατιωτικούς στόχους), ανάγουν την ανθρώπινη ζωή τους στο ρόλο των βομβαρδιστών, των αυτομάτων καταστροφής.
Οι πιλότοι που έριξαν τις βόμβες αντιμετωπίστηκαν σαν ήρωες. τα αεροπλάνα που εκκένωσαν τα θανατηφόρα αυγά τους έχουν καταλήξει σε μουσεία, ως σεβαστά ιστορικά κειμήλια.
Δεν υπάρχει ανθρώπινη ευθύνη για τη βόμβα, δεν υπάρχει καθήκον αντίρρησης συνείδησης μπροστά σε τέτοιες άγριες σφαγές και τέτοια αδιάκριτα εγκλήματα; Γιατί τότε όποιος υπάκουε στις εντολές της εξόντωσης θεωρείται εγκληματίας πολέμου και όχι εκτελεστής θηριωδών εντολών που δίνονται άνωθεν; Η ελεύθερη βούληση ήταν μόνο για τους Γερμανούς;
Τα gay ονόματα των αεροπλάνων και των επιχειρήσεων που έφεραν ατομικό θάνατο και καταστροφή στην Ιαπωνία είναι μπερδεμένα. Δεν υπάρχει καν η αύρα της τραγωδίας στην πράξη που εκτελείται, ούτε καν η σκέψη της εκτέλεσης μιας πράξης που προορίζεται να κάνει τους ουρανούς και τη γη να θρηνούν για πολύ καιρό.
Δεν υπήρξε ποτέ αληθινή πράξη πόνου και τύψεων , δημόσια παραδοχή άσκοπης σκληρότητας, εν ολίγοις, βαθιά και πραγματική μετάνοια μετά από εκείνη τη βόμβα.
Όσο αυτή η αμέλεια για το κακό που έχει προκληθεί, αυτή η πλασματική αιτιολόγηση της αναγκαιότητάς της, αυτή η παρεκκλίνουσα τεχνολογική μοιρολατρία επιμένει, η Δύση, η Αμερική, η φιλελεύθερη δημοκρατία, δεν θα μπορέσουν ποτέ να καυχηθούν για οποιαδήποτε ανωτερότητα ή καμία αθωότητα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου