π.Νικόλαος Λουδοβίκος - Κατά Ιωάννην 17 (" ἵνα ὦσιν ἓν ")

 

π.Νικόλαος Λουδοβίκος - Κατά Ιωάννην 17 (" ἵνα ὦσιν ἓν ") α

https://www.youtube.com/watch?v=jhxl56M7rOo&t=3536s

Καταπληκτική ομιλία του π.Νικολάου με έναυσμα το Ευαγγελικό χωρίο που ξεκινά "Ταῦτα ἐλάλησεν Ἰησοῦς καὶ ἐπάρας τοὺς ὀφθαλμοὺς αὐτοῦ εἰς τὸν οὐρανὸν εἶπεν· πάτερ ἐλήλυθεν ἡ ὥρα· δόξασον σου τὸν υἱὸν, ἵνα ὁ υἱὸς δοξάσῃ σε καθὼς ἔδωκας αὐτῷ ἐξουσίαν πάσης σαρκός, ἵνα πᾶν ὃ δέδωκας αὐτῷ δώσει αὐτοῖς ζωὴν αἰώνιον..." Η τέλεια ενότητα των τριών προσώπων της Αγίας Τριάδος αποτελεί το πρότυπο για την ένωση και την σωτηρία όλου του κόσμου. Ο Χριστός φανέρωσε το αληθινό όνομα του Θεού σε όλους τους ανθρώπους. Πατήρ , Υιός και Άγιο Πνεύμα , κοινωνία τριών προσώπων και ταυτόχρονα Ένας κατά την ουσία. Και μας προτρέπει να γίνουμε ένα κι εμείς με τους άλλους συνανθρώπους μας , όπως είναι Εκείνος ένα με τον Πατέρα και το Άγιο Πνεύμα... Ο άγιος Πορφύριος δίδασκε πως το βαθύτερο νόημα της Ορθοδοξίας που δεν το έχει καμία άλλη θρησκεία, είναι αυτή η σωτήριος ενότητα που μας κάνει όλους ένα με κεφαλή τον Χριστό. «Ο απώτερος σκοπός της θρησκείας μας είναι το ‘‘ ίνα ώσιν εν ’’». Ο διακεκριμένος ιερέας σε αυτό που τον καθιστά πολύτιμο για τους χριστιανούς, στην ερμηνεία και εμβάθυνση του Ευαγγελικού και Αποστολικού λόγου.

Πάτερ ἅγιε͵ τήρησον αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι͵ ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς. 17.12 ὅτε ἤμην μετ΄ αὐτῶν ἐγὼ ἐτήρουν αὐτοὺς ἐν τῷ ὀνόματί σου ᾧ δέδωκάς μοι͵ καὶ ἐφύλαξα͵ καὶ οὐδεὶς ἐξ αὐτῶν ἀπώλετο εἰ μὴ ὁ υἱὸς τῆς ἀπωλείας͵ ἵνα ἡ γραφὴ πληρωθῇ. 17.13 νῦν δὲ πρὸς σὲ ἔρχομαι͵ καὶ ταῦτα λαλῶ ἐν τῷ κόσμῳ ἵνα ἔχωσιν τὴν χαρὰν τὴν ἐμὴν πεπληρωμένην ἐν αὑτοῖς. 17.14 ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖς τὸν λόγον σου͵ καὶ ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς͵ ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου. 17.15 οὐκ ἐρωτῶ ἵνα ἄρῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ κόσμου ἀλλ΄ ἵνα τηρήσῃς αὐτοὺς ἐκ τοῦ πονηροῦ. 17.16 ἐκ τοῦ κόσμου οὐκ εἰσὶν καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου. 17.17 ἁγίασον αὐτοὺς ἐν τῇ ἀληθείᾳ· ὁ λόγος ὁ σὸς ἀλήθειά ἐστιν. 17.18 καθὼς ἐμὲ ἀπέστειλας εἰς τὸν κόσμον͵ κἀγὼ ἀπέστειλα αὐτοὺς εἰς τὸν κόσμον· 17.19 καὶ ὑπὲρ αὐτῶν [ἐγὼ] ἁγιάζω ἐμαυτόν͵ ἵνα ὦσιν καὶ αὐτοὶ ἡγιασμένοι ἐν ἀληθείᾳ. 17.20 Οὐ περὶ τούτων δὲ ἐρωτῶ μόνον͵ ἀλλὰ καὶ περὶ τῶν πιστευόντων διὰ τοῦ λόγου αὐτῶν εἰς ἐμέ͵ 17.21 ἵνα πάντες ἓν ὦσιν͵ καθὼς σύ͵ πάτερ͵ ἐν ἐμοὶ κἀγὼ ἐν σοί͵ ἵνα καὶ αὐτοὶ ἐν ἡμῖν ὦσιν͵ ἵνα ὁ κόσμος πιστεύῃ ὅτι σύ με ἀπέστειλας. 17.22 κἀγὼ τὴν δόξαν ἣν δέδωκάς μοι δέδωκα αὐτοῖς͵ ἵνα ὦσιν ἓν καθὼς ἡμεῖς ἕν͵ 17.23 ἐγὼ ἐν αὐτοῖς καὶ σὺ ἐν ἐμοί͵ ἵνα ὦσιν τετελειωμένοι εἰς ἕν͵ ἵνα γινώσκῃ ὁ κόσμος ὅτι σύ με ἀπέστειλας καὶ ἠγάπησας αὐτοὺς καθὼς ἐμὲ ἠγάπησας. 17.24 Πάτερ͵ ὃ δέδωκάς μοι͵ θέλω ἵνα ὅπου εἰμὶ ἐγὼ κἀκεῖνοι ὦσιν μετ΄ ἐμοῦ͵ ἵνα θεωρῶσιν τὴν δόξαν τὴν ἐμὴν ἣν δέδωκάς μοι͵ ὅτι ἠγάπησάς με πρὸ καταβολῆς κόσμου. 17.25 πάτερ δίκαιε͵ καὶ ὁ κόσμος σε οὐκ ἔγνω͵ ἐγὼ δέ σε ἔγνων͵ καὶ οὗτοι ἔγνωσαν ὅτι σύ με ἀπέστειλας͵ 17.26 καὶ ἐγνώρισα αὐτοῖς τὸ ὄνομά σου καὶ γνωρίσω͵ ἵνα ἡ ἀγάπη ἣν ἠγάπησάς με ἐν αὐτοῖς ᾖ κἀγὼ ἐν αὐτοῖς.

Απομαγνητοφώνηση

Καλημέρα. Πολύ καιρό έχουμε να ιδωθούμε. Λοιπόν, θα κάνουμε μια προσπάθεια να κουβεντιάσουμε εδώ το κείμενο του Ευαγγελίου του σημερινού, θα κάνουμε μια προσπάθεια γιατί είναι ένα κείμενο ιδιαίτερα δύσκολο, ιδιαίτερα θεολογικό κείμενο. Είναι όμως τέτοια κείμενα ακριβώς, που μας βγάζουνε από την συνήθεια ας πούμε, εύκολη ηθικολογία των κηρυγμάτων ας πούμε που γίνονται, διότι σε πολλές περιπτώσεις το Ευαγγέλιο είναι εύκολο να γίνει ηθικολογία. Να μιλάμε δηλαδή και να λέμε διάφορα πρέπει. Πρέπει να’ μαστε έτσι, πρέπει αλλιώς, πρέπει να’ μαστε καλοί, να μη λέμε ψέματα, αυτά όλα. Εν πολλοίς δε σημαίνουν και τίποτα. Δε χρειάζεται το Ευαγγέλιο για να τα πούμε. Είναι σημαντικά, αλλά δεν είναι σημαντικά από μόνα τους, πως να το πούμε. Το σημαντικό είναι κυρίως, τι ήρθε να κάνει ο Χριστός στον κόσμο, τι χρειάζεται η ενσάρκωση του Θεού. Αυτό είναι η μεγάλη διαφορά του Χριστιανισμού από οποιαδήποτε διδασκαλία…Διαβάζει την περικοπή, μιλάει για την ηθική, όχι ως κανόνες αλλά ως απόρροια του βιώματος…

24:00

Πάτερ Άγιε, τήρησον αυτούς εν τω ονόματι σου, ους δέδωκας μοι, ίνα ώσιν εν καθώς ημείς. Τώρα φθάσαμε στη μεγάλη φράση, την φράση την οποία είπε πεθαίνοντας ο πατήρ Πορφύριος. Ίνα ώσιν εν. εδώ είναι το μεγάλο μυστήριο, το μέγα μυστήριο της ζωής, αν θέλετε πέστε και της σωτήριας, δεν μ’ αρέσει η λέξη πολύ, γιατί μου θυμίζει νομική σωτηρία εμένα, και δεν ξέρω, αλλά πέστε και σωτηρία ή ζωή. Εδώ είναι η ζωή. Το μυστήριο της παρουσίας του Θεού, είναι ακριβώς το ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς εν εσμέν...εδώ μπορούμε να αρχίσουμε ίσως να καταλαβαίνουμε τι είναι το μυστήριο της παρουσίας του Θεού στον κόσμο, και πως ακριβώς εκδηλώνεται. Πάλι θα μιλήσω λίγο προσωπικά. Όταν συνάντησα πρώτη φορά τον πατέρα Πορφύριο, ή τον πατέρα Παΐσιο, το βίωμα το οποίο είχα, ήτανε ότι αυτοί υπάρχουν στον κόσμο για μένα. Μόνο. Πολύ μυστήριο βίωμα. Δηλαδή σαν να ήρθανε στον κόσμο για να με συναντήσουνε. Μου δίναν την εντύπωση ότι είμαι μοναδικός, ανεπανάληπτος, δεν μου το είπαν ποτέ, αλλά όλη αυτή η κοινωνία, η προσωπική μετά του Θεού, την οποία βοηθούσαν να γίνει, αποκαλύπτοντας μου τη ζωή μου, αποκαλύπτοντας μου παρελθόντα γεγονότα, μετά μέλλοντα γεγονότα, θεραπεύοντας με από ασθένειες, μου έδιναν την εντύπωση ότι εγώ ήρθα στον κόσμο, ότι είμαι ένα γεγονός για τη ζωή του κόσμου τεράστιο. Ότι η ζωή μου έχει τρομακτική σημασία. Τρομακτική σημασία για τον κόσμο. Απόλυτη σημασία. Έχει σημασία ότι ο Θεός ο ίδιος κοντοστέκεται και με θαυμάζει. Και με κοιτάζει με έκπληξη. Εμένα ο Θεός. Όπως κοιτάζει με έκπληξη ένας πατέρας, ένας γονιός το παιδί του μόλις γεννηθεί, και λέει μπα, είναι δυνατόν, τι είναι τούτο εδώ τώρα. Με τέτοια έκπληξη, κοντοστέκεται λοιπόν ο Θεός και με κοιτάζει. Αυτό το βίωμα, αυτό το πράγμα, το ότι ο άλλος υπάρχει για μένα, και ότι ο Θεός ο ίδιος είναι για μένα, και το ότι αυτό το πράγμα συνδέεται με το γεγονός της ζωής, είναι το βίωμα της αγάπης αυτό. Αυτή είναι η πνευματική αγάπη. Είχα λοιπόν την αίσθηση ότι είναι Πάσχα. Όποτε τώρα έρχεται Πάσχα, και ξημερώνει εκείνη η μέρα η φωτεινή, μετά τη Θεία Λειτουργία του Πάσχα, έχω την ίδια αίσθηση κάθε φορά που ήμουνα μπροστά σ’ αυτούς τους ανθρώπους. Γιατί ακριβώς το Πάσχα είναι η μέρα, όπου όλοι γινόμαστε ένα, ξέρετε. Έχει επέλθει ο σταυρός, έχει επέλθει η συμφιλίωση, κανένας δε φταίει, όλοι είναι ελεύθεροι, όλοι είναι ωραίοι, εκείνη την μέρα όλοι είναι υπέροχοι. Για κάποιο λόγο τα πάντα είναι δικά μας εκείνη την ημέρα. Και αν μπορούσαμε να μείνουμε στο φως της ημέρας εκείνης, θα καταλαβαίναμε ακριβώς, τι είναι η αιώνια ζωή. Διότι η αιώνια ζωή κινδυνεύει να είναι ένα αιώνιο μαρτύριο. Φανταστείτε τώρα έτσι όπως είμαστε ο καθένας, με τα βάσανα, με τη στεναχώρια, με τα αδιέξοδα του, να του πουν θα ζήσεις και αιώνια. Έλεος, θέλω να πεθάνω κάποτε. Τι σημαίνει αιώνια ζωή; Σημαίνει ένα αιώνιο ενδιαφέρον. Σημαίνει μια αιώνια σχέση, η οποία είναι συνεχώς καινούργια. Δηλαδή αιώνια ζωή είναι μια αιώνια αγάπη, προσέξτε. Και μάλιστα τέτοια αγάπη, ούτως ώστε να αποκαλύπτει συνεχώς καινούργια πράγματα. Κάποτε μου το’ πε αυτό ο πατήρ Πορφύριος. Δεν τελειώνει αυτή η γνώση ποτέ. Μετά το βρήκα στον Άγιο Μάξιμο τον Ομολογητή. Όταν λέει ότι η αιώνια ζωή είναι αεικίνητος στάσις. Ή στάσιμος ταυτοκινησία. Αείκινητος στάσις σημαίνει έχεις αυτό που έχεις, στάσις, αλλά είναι αεικίνητο αυτό, δεν τελειώνει ποτέ. Είναι καινούργιο συνέχεια. Καινούργια συνεχώς είναι μόνο μια σχέση. Όσοι ποτέ αγαπήσανε από εδώ, στη ζωή τους, πραγματικά, ξέρουν ότι δεν χορταίνεται η αγάπη ποτέ. Ένα άνθρωπο που αγαπάς, δε λές άντε τώρα βαρέθηκα, να σκοτωθούμε λίγο τώρα, για να δούμε, πως είναι. Για κάποιο λόγο η αγάπη έγινε γνώση. Για κάποιο λόγο η αγάπη αποκαλύπτει συνέχεια καινούργια πράγματα. Δεν τον βαριέσαι αυτόν που αγαπάς. Αν αρχίσεις να τον βαριέσαι, σημαίνει ότι κάτι δεν πάει καλά. Σημαίνει ότι άρχισε κάποιο πρόβλημα να μπαίνει εκεί. Διότι έπαψε να λειτουργεί η αγάπη. Γιατί ο άνθρωπος είναι απέραντος…γι’αυτό και βλέπεις ανθρώπους, που έχουνε αίσθηση Θεού, να μένουν μαζί για δεκαετίες, και να μην χορταίνουν, να λένε, η αιωνιότητα δε μας φτάνει. Βλέπεις αγίους, στις ζωές συνασκητών, ανθρώπων που τους απεκαλύφθη αυτή η ζωή, και δεν χορταίνουν ο ένας τον άλλο… και σήμερα βαριόμαστε ο ένας τον άλλο. Εψήγει η αγάπη των πολλών. Δεν έχουμε αίσθηση αναστάσεως, μας έχει κυριεύσει ο θάνατος, και όλοι είμαστε κλεισμένοι στην φιλαυτία. Λοιπόν εδώ, αισθανόσουν με τον άγιο άνθρωπο, να υπάρχει για χάρη σου εκείνη την στιγμή. Και σας έχω ξαναπεί, αυτό που μας είπε ο πατήρ Πορφύριος, εγώ όταν προσεύχομαι για κάποιον, δε λέω, Κύριε Ιησού Χριστέ ελέησον αυτόν, λέω ελέησον με. Πέρασαν πολλά χρόνια για να αρχίσω να καταλαβαίνω, ότι μόνο έτσι εισακουόταν η προσευχή του συνέχεια. Η προσευχή μας δεν εισακούεται, διότι δεν είμαστε στη θέση του άλλου. (30:57)

MΕΘΥΣΤΙΚΟ ΒΙΩΜΑ. ΠΩΣ ΣΥΝΔΕΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΜΕ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ; " ἐγὼ δέδωκα αὐτοῖς τὸν λόγον σου͵ καὶ ὁ κόσμος ἐμίσησεν αὐτούς͵ ὅτι οὐκ εἰσὶν ἐκ τοῦ κόσμου καθὼς ἐγὼ οὐκ εἰμὶ ἐκ τοῦ κόσμου."Μου δίναν την εντύπωση ότι είμαι μοναδικός, ανεπανάληπτος, δεν μου το είπαν ποτέ, αλλά όλη αυτή η κοινωνία, η προσωπική μετά του Θεού, την οποία βοηθούσαν να γίνει, αποκαλύπτοντας μου τη ζωή μου, αποκαλύπτοντας μου παρελθόντα γεγονότα, μετά μέλλοντα γεγονότα, θεραπεύοντας με από ασθένειες, μου έδιναν την εντύπωση ότι εγώ ήρθα στον κόσμο, ότι είμαι ένα γεγονός για τη ζωή του κόσμου τεράστιο. Ότι η ζωή μου έχει τρομακτική σημασία

ΤΙ ΛΕΙΠΕΙ; Ο ΛΟΓΟΣ. ΣΤΗΝ ΘΕΣΗ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ ΤΟ ΕΓΩ ΤΟΥ, ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟΥ ΑΝΕΒΑΣΜΕΝΟ ΣΤΗΝ ΓΝΩΣΤΗ ΕΠΑΡΣΗ , ΤΟΝ ΑΘΕΡΑΠΕΥΤΟ ΝΑΡΚΙ ΣΣΙΣΜΟ.

30:57
…και λέμε, Θεέ μου, άντε βοήθα και κείνον. Αν μπορούσες να μπεις στη θέση του και να πεις, εγώ είμαι αυτός, αμέσως θα γινόταν αυτό που ζητάς. Δεν ξέρουμε πως είναι η προσευχή βέβαια, αλλά η προσευχή είναι κάπως έτσι. Δηλαδή είναι το μυστήριο της εξόδου από τη φιλαυτία. Το μυστήριο της αγάπης του άλλου. Το μυστήριο της αγάπης του αδελφού. Είναι μυστηριο αυτή η αγάπη. Και βλέπω και τα ζευγάρια που λεν ότι αγαπιούνται. Πόσο δυσκολεύονται στην αγάπη. Διότι η αγάπη είναι μεγάλο μάθημα, είναι μεγάλο σχολείο. Στο ζευγάρι βοηθά η φυσική σχέση, βοηθά η φυσική έλξη των φύλων, βοηθά αυτό που προσφέρουν ο ένας στον άλλονε, αλλά πάντα η αγάπη πρέπει να κατορθωθεί, δεν αρκεί η ερωτική σχέση. Μπορεί να τελειώσει αυτή, και να τελειώσει με μεγάλο μίσος και ένταση. Αυτό το πράγμα που καλλιεργείται εκεί μέσα, είναι πνευματικό αν καλλιεργηθεί. Ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς εν εσμέν. Αυτό το εν χρειάζεται μια ειδική διαδικασία, μια ειδική πορεία. Έτσι και η πορεία αυτή, έχουμε ξαναπεί, είναι του σταυρού. Δηλαδή χωρίς να μπούμε σε αυτή την περιπέτεια, μέσω της οποίας τη φιλαυτία μας λίγο την περιορίζουμε, δεν μπορούμε να καταλάβουμε εύκολα τι είναι αυτή ζωή, τι είναι αυτή η αγάπη για την οποία μιλάμε. Δηλαδή αυτό το πράγμα που λέει ο Παύλος για τον Χριστό, ουχ εαυτώ ήρεσεν, δεν έκατσε να αρέσει στον εαυτό του. Εαυτόν εκένωσεν, μορφήν δούλου λαβών. Υιός Θεού υπάρχον, εαυτόν εκένωσεν. Υιός του Θεού, αλλά αδειάζει τον εαυτό του. Και έλαβε μορφή δούλου. Αυτό το άδειασμα του εαυτού, είναι το πιο δύσκολο πράγμα. Γιατί είναι δύσκολο; Κατ΄αρχάς είναι δύσκολο, γιατί είμαστε τραυματισμένοι όλοι. Από ένα αδέξιο πατέρα, ή μια αδέξια μητέρα, από σχέσεις άσχημες στο σπίτι, από πράγματα που συνέβησαν, έτσι δεξιά αριστερά, έχουμε ήδη μια στάση αυτοπροστασίας, αυτοϋπεράσπισης. Δηλαδή η στάση είναι στάση, να μην πάθω κάτι, να μην ανοιχτώ, να μην τυχόν μου κάνει ο άλλος κάτι. Αυτός ο ναρκισσικός φόβος, ο μεγάλος. Λοιπόν, η πρώτη αιτία. Δεύτερη αιτία όμως, μεγαλύτερη ακόμη, ότι δεν είδαμε την Ανάσταση. Δε ζήσαμε, δεν καταλάβαμε αυτή την αφοβία. Της αθανασίας, καταλάβατε. Δεν περάσαμε σε αυτή τη σχέση με τον Θεό, να τον αποκαλούμε Πατέρα. Αυτό το δεύτερο θα μπορούσε να θεραπεύσει το πρώτο. Γενικώς οι άνθρωποι αξίζουν πάρα πολύ μεγάλης στοργής και κατανόησης, διότι οι περισσότεροι είναι πληγωμένοι, και πολλαπλά πληγωμένοι σήμερα. Γι’ αυτό και με ένα απλό κέντρισμα μπορούν να στραφούν να σε κάνουν κομμάτια. Αλλά αυτό θα γίνει από εκείνους κατ’ αρχήν, που θα θεραπεύσουν τον εαυτό τους. Ξέρετε τι μεγάλο πράγμα είναι αυτή η θεραπεία, τι ελευθερία, να μην χρειάζεται να μισείς όσους σε τραυμάτισαν. Να μην χρειάζεται να πονάς για όσα σου έκαναν; Αυτή την ελευθερία την χαρίζει το Πνεύμα το Άγιο. Είναι η χάρις της υιοθεσίας στην πραγματικότητα, του βαπτίσματος. Αλλά έρχεται μόνο όταν κανείς προσφέρει τον εαυτό του όσο γινεται περισσότερο, και όσο γίνεται καθαρότερα στο Θεό. όταν μέσα συναφθεί αυτή η μυστική συμφωνία του ανθρώπου και του Θεού, εκεί αρχίζει αυτή η αργή θεραπεία. Αλλά είναι φοβερή θεραπεία. Ο άνθρωπος γίνεται ξαφνικά σαν μικρό, αγαπημένο μωρό. Είναι πα, πα, πα. Που δεν έχει ψυχολογικά. Δεν μπορούμε να θεραπευθούμε. Μελετώ χρόνια ολόκληρα ψυχολογία. Η ψυχολογία δεν μπορεί να καταλάβει ούτε τον ναρκισσισμό, δεν μπορεί να καταλάβει γιατί υπάρχει ο ναρκισσισμός, ούτε μπορεί να καταλάβει πως βγαίνουμε από το ναρκισσικό τραύμα. Αν διαβάσετε τις μεγάλες ψυχοθεραπείες, τη θεωρία τους δηλαδή, θα δείτε ότι όλες ξεκινούν από το γεγονός ότι κάπου συνέβη ένα τραύμα στον άνθρωπο. Ένα τραύμα το οποίο τον έκανε φίλαυτο. Τον έκλεισε στον εαυτό του. Το τραύμα αυτό είναι ξεργώ, το τραύμα της γέννησης, είναι μια καταπιεστική μητέρα, είναι ένα άλυτο οιδιπόδειο, τώρα αναφέρομαι σε σχολές ψυχοθεραπείας. Είναι ένα δύσκολο περιβάλλον, είναι η αδυναμία να διδάξουμε στο παιδί να πραγματώνει τον εαυτό του. Πάντος είναι ένα τραύμα πρωταρχικό, το οποίο κάνει τον άνθρωπο δυστυχισμένο. Και τον κάνει δυστυχισμένο, διότι δεν μπορεί να ζήσει αυτό το πράγμα εδώ, το ίνα ώσιν εν καθώς ημείς. Είναι φοβερό το πως αυτό το πράγμα, το οποίο φαίνεται τόσο δύσκολο να γίνει, είναι η μοναδική θεραπεία για τον άνθρωπο. Είναι κατάσταση κατά την οποία και ψυχικά θεραπεύεται. Είναι κατάσταση κατά την οποία βρίσκει ένα εαυτό αγνό, παρθένο, ξεχασμένο και άδολο. Βρίσκει ένα εαυτό που δεν φανταζόταν ότι υπήρχε ποτέ. Ένα εαυτό επίσης άτρωτο απ’ την κακία των άλλων. Είναι προχωρημένα αυτά που λέμε. Αλλά, εάν πάτε να κάνετε ψυχοθεραπεία, εδώ δεν κάνουμε πολύ, στην Αμερική και όπου κάνουν, ή στη Γαλλία που κάνουν συνέχεια, οι πάντες, όλο το πρόβλημα, και όλη η θεραπεία, είναι η σχέση με τον άλλον. Εάν καταφέρω να αγαπήσω τον άλλο και να’ μαι ο εαυτός μου. Ο Λακάν λέει το εξής: έρχεται ο νευρωτικός, και είτε μιλάει σε σας, αλλά δεν μιλά για τον εαυτό του, είτε μιλά για τον εαυτό του, αλλά δεν μιλά σε σας. Όταν καταφέρει να μιλά για τον εαυτό του σε σας, έχει αρχίσει η θεραπεία. Σημαίνει ότι γεννήθηκε η πρώτη αίσθηση του άλλου. Ανατέλλει η δυνατότητα του να μπορέσουμε να αντικρίσουμε τον άλλο. Ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς εν εσμέν, το μυστήριο της αιώνιας ζωής. Αυτό είναι το ίνα ώσιν εν, να ανοιχθεί ο άνθρωπος με ένα τέτοιο τρόπο στον άλλο, ώστε ο άλλος να τον νιώθει σαν να είναι ο εαυτός του. Αυτό είναι η αγάπη, και αυτή η αγάπη είναι ο μόνος τρόπος να θεραπευθούμε και ο μόνος τρόπος να θεραπεύσουμε τον κόσμο. Δεν υπάρχει άλλος. Αλλά έχει σταυρό μέσα αυτή η αγάπη, αυτό είναι η αιώνια αξία του Ευαγγελίου. Σου λέει ότι αυτό δεν γίνεται. Να έχουμε σε όλες τις πόλεις συγκεντρώσεις τώρα. Αυτοί εκεί πέρα που είναι μαζεμένοι, είναι πονεμένοι αυτοί οι άνθρωποι, και εμείς μαζί τους να είμαστε. Ποιος από αυτούς είναι διατεθειμένος να σταυρώσει ένα μικρό κομμάτι του εαυτού του για τους άλλους; (από το ακροατήριο κάποιος λέει κάτι, δεν ακούγεται) Ναι, δεν καταλάβαμε πόσο υπέροχο είναι. Πόσο θεραπευτικό είναι, και γι’ αυτό, όπου βλέπετε μεγάλη σύναξη, το χειρότερο που μπορεί να γίνει, είναι δυστυχώς μια στάση, επανάσταση, πραξικόπημα, όπου όλοι αυτοί, δικαιώνοντας ο ένας τον άλλο με τη δύναμη του πλήθους, θα στραφούν εναντίον κάποιου, ο οποίος δεν είναι εκείνη την στιγμή στο πλήθος. Και θα τον θεωρήσουν υπεύθυνο. Το σύμπλεγμα του αποδιοπομπαίου τράγου είναι η λύση του δράματος της φιλαυτίας. Της συλλογικής φιλαυτίας. Έτσι, διότι δεν είναι δυνατόν να λειτουργήσει πνευματικά αυτός ο κόσμος πια. Και να σκεφτεί και να πει, στάσου, τόσοι πολλοί είμαστε, δεν μπορεί ένας μόνο να έκανε το λάθος. Δεν μπορεί το τρίτο ράιχ να έγινε μόνο από τον Χίτλερ. Το τρίτο ράιχ υπήρχε μέσα σε εκατομμύρια. Αυτό είναι ακριβώς σήμερα το οποίο μας λείπει, και βλέπετε η ελλειψη του απειλεί να αιματοκυλήσει τον κόσμο. Αυτές οι μεγάλες αιματηρές επαναστάσεις. Όταν έγινε η Οκτωβριανή επανάσταση το ’17, οι αφελείς εδώ κκεδες νόμιζαν ότι λύθηκε το πρόβλημα της ανθρωπότητος…Το κακό όμως είναι μέσα μου. Εγώ το έχω. Εγώ που σας μιλώ, εγώ που μιλώ ενάντια στο κακό. Εάν δεν κάνω αυτό τον αγώνα εγώ σε μένα, δεν θεραπεύομαι, εγώ. Και δεν καταλαβαίνω και τους θεραπευμένους. Προσέξτε. Και εκεί νομίζεις ότι είναι ψέμα η θεραπεία. Διότι δεν την επιχείρησα σε μένα. Είναι μέγα το πρόβλημα. Ολόκληρη η ανθρωπότητα θα δοκιμαστεί στα επόμενα χρόνια πάνω στο ίνα ώσιν εν, καθώς ημείς εν εσμέν. Θα είναι το κριτήριο το οποίο θα αποφασίσει, το τι είναι αληθινό και τι είναι ψεύτικο μέσα στον κόσμο αυτόνε. Θα είναι το κριτήριο που θα μας κρίνει όλους. Αυτό το πράγμα, το τις πταίει; Το πως μπορώ να πάρω την ευθύνη εγώ; Μπορώ να πάρω την ευθύνη; Αν μπορώ να πάρω την ευθύνη που μου αναλογεί, η οποία είναι μεγάλη συνήθως, αμέσως λύνεται ένα μεγάλο μέρος του προβλήματος, και ξέρω στους άλλους να υποδείξω επίσης, το πως θα λύσουν και αυτοί το πρόβλημα για λογαριασμό τους. Πως θα πάρουν μέρος της ευθύνης. Αυτό το πράγμα, ότι σήμερα δεν παίρνει κανένας την ευθύνη, είναι απόδειξη ότι πνευματικά νοσούμε. Για να βρεις το αναλογούν μέρος της ευθύνης του άλλου, πρέπει να ξεκινήσεις από τη δική σου. Αλλιώς θα προβάλεις όλο το κακό πάνω του, και θα εξοντώσεις αυτό τον άνθρωπο. Και θα συνεχίσεις το κακό. Έτσι δεν κάνουμε και στις σχέσεις μας; Και τα ζευγάρια μεταξύ τους, αυτό δεν κάνουνε; Ο ένας προσωποποιεί το κακό, και το απευθύνει στον άλλονε…γίνεται αδιέξοδη η κατάσταση, δε λύνεται. …υπάρχει ένας τρόπος να μεταβληθεί ο άλλος, αλλά πρέπει αυτό το πράγμα να ξεκινήσει από μένα. Και αν αυτή η επανάσταση που θα κάνουμε… έχει τέτοια στοιχεία μέσα της, στοιχεία αυτογνωσίας, ευθύνης, συνυπευθυνότητας, τότε θα πάει καλά. Δε θα πάει όμως καλά όταν προσωποποιούμε το κακό και το πετάμε στο πρόσωπο του άλλου. Ίνα ώσιν εν καθώς ημείς. Αυτό το ίνα ώσιν εν, αυτή η σταυρική κατάργηση της φιλαυτίας, είναι η μόνη απάντηση στο πρόβλημα του ανθρώπου στη ζωή αυτή και στην αιωνιότητα. …ους δέδωκας μοι εφύλαξα, και ουδείς εξ αυτών απώλετο ει μη ο υιός της απωλείας, ίνα η Γραφή πληρωθεί. Ήμουνα μαζί τους, τους φύλαγα εγώ, και δεν χάθηκε κανένας, μόνο ο υιός της απωλείας, ο Ιούδας χάθηκε. …ίνα έχωσιν την χαράν την εμήν πεπληρωμένην εν εαυτοίς. Να και η χαρά. Αν δεν μιλάγαμε γι’ αυτήν, θα ήταν λειψά όσα λέγαμε μέχρι τώρα. Η χαρά, την οποία έχω εγώ, που είναι η χαρά που σε αγαπώ, είναι η χαρά που είμαστε ένα, τη χαρά λοιπόν αυτή, να την έχουν και αυτοί. Η χαρά ίνα ώσιν εν, αυτή είναι η χαρά ημών. Είναι η χαρά του να είναι ένα οι άνθρωποι μεταξύ τους. Δεν υπάρχει άλλη χαρά στον κόσμο. Εάν πάρετε την χαρά αυτή, όλες οι άλλες χαρές γίνονται λύπες, μετά από λίγο. Αυτή η χαρά είναι η μοναδική χαρά. Είναι μια χαρά η οποία παραμένει, γιατί είναι η χαρά του Θεού. Είναι η χαρά όπου κατοικεί ο Θεός. Το Πνεύμα το Άγιο έχει την χαρά μέσα. Φανταστείτε λίγο ένα κόσμο όπου ο ένας να ήτανε η χαρά του άλλου, να τον αναπαύσει όσο γίνεται περισσότερο. Φανταστείτε ένα τέτοιο κόσμο, θα ήταν ένας παράδεισος ο κόσμος αυτός. (45:02)

Συνεχίζεται

ΜΗΠΩΣ ΧΑΣΑΜΕ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ;

ΟΙ ΘΡΗΣΚΕΙΕΣ ΛΕΝΕ ΕΙΝΑΙ ΔΥΟ ΕΙΔΩΝ. ΦΥΓΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ Ή ΑΠΟΚΑΛΥΨΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΟΝ ΚΟΣΜΟ.ΔΕΝ ΙΣΧΥΟΥΝ ΟΜΩΣ ΑΥΤΑ ΤΑ ΣΧΗΜΑΤΑ ΓΙΑ ΤΟ ΕΥΑΓΓΕΛΙΟ. ΕΡΜΗΝΕΥΤΗΚΕ ΣΑΝ ΦΥΓΗ ΑΠΟ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ ΚΑΙ ΠΡΟΤΙΜΗΘΗΚΕ ΤΟ ΥΠΟΚΕΙΜΕΝΟ ΤΟ ΟΠΟΙΟ ΜΕΝΕΙ ΕΝ ΤΩ ΚΟΣΜΩ. Ο ΚΥΡΙΟΣ ΟΜΩΣ ΜΑΣ ΚΑΛΕΙ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΕΚΕΙ ΠΟΥ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΑΥΤΟΣ. ΟΥΤΕ ΕΞΩ ΟΥΤΕ ΜΕΣΑ.

ΑΠΟ ΕΔΩ ΟΜΩΣ ΞΕΚΙΝΑ ΤΟ ΠΑΘΟΣ ΤΗΣ ΕΝΟΤΗΤΟΣ . ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ ΜΕ ΤΟΝ ΑΥΓΟΥΣΤΙΝΟ, ΤΗΣ ΕΚΚΛΗΣΙΑΣ ΜΕ ΤΙΣ ΣΧΕΣΕΙΣ ΤΩΝ ΠΡΟΣΩΠΩΝ ΤΗΣ ΑΓΙΑΣ ΤΡΙΑΔΟΣ.Ο ΠΡΟΦΗΤΗΣ ΤΟΥ ΡΩΜΑΙΙΚΟΥ ΚΗΡΥΤΤΕΙ ΟΤΙ ΟΛΑ ΘΑ ΕΞΑΡΤΗΘΟΥΝ ΑΠΟ ΤΟ ΤΙ ΘΑ ΚΑΝΟΥΝ ΟΙ ΕΠΙΣΚΟΠΟΙ. ΟΙ ΑΝΑΒΑΘΜΙΣΜΕΝΟΙ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ.ΟΙ ΟΠΟΙΟΙ ΕΙΝΑΙ ΠΛΕΟΝ ΕΙΣ ΤΥΠΟΝ ΚΑΙ ΤΟΠΟΝ ΠΑΤΡΟΣ ΚΑΙ ΜΟΙΡΑΖΟΥΝ ΤΑ ΧΑΡΙΣΜΑΤΑ. ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΜΑΣ ΠΕΙΘΟΥΝ.

Ανώνυμος είπε...

Πρμ Ηʹ, 32 – Θʹ, 11
Υἱέ, ἄκουέ μου, καὶ μακάριοι, οἳ ὁδούς μου φυλάξουσιν. Ἀκούσατε σοφίαν, καὶ σοφίσθητε, καὶ μὴ ἀποφραγῆτε. Μακάριος ἀνήρ, ὃς εἰσακούσεταί μου, καὶ ἄνθρωπος, ὃς τὰς ἐμὰς ὁδοὺς φυλάξει, ἀγρυπνῶν ἐπʼ ἐμαῖς θύραις καθʼ ἡμέραν, τηρῶν σταθμοὺς ἐμῶν εἰσόδων· αἱ γὰρ ἔξοδοί μου, ἔξοδοι ζωῆς, καὶ ἑτοιμάζεται θέλησις παρὰ Κυρίου. Οἱ δὲ ἁμαρτάνοντες εἰς ἐμέ, ἀσεβοῦσιν εἰς τὰς ἑαυτῶν ψυχάς, καὶ οἱ μισοῦντές με, ἀγαπῶσι θάνατον. Ἡ σοφία ᾠκοδόμησεν ἑαυτῇ οἶκον, καὶ ὑπήρεισε στύλους ἑπτά. Ἔσφαξε τὰ ἑαυτῆς θύματα, ἐκέρασεν εἰς κρατῆρα τὸν ἑαυτῆς οἶνον, καὶ ἡτοιμάσατο τὴν ἑαυτῆς τράπεζαν. Ἀπέστειλε τοὺς ἑαυτῆς δούλους, συγκαλοῦσα μετὰ ὑψηλοῦ κηρύγματος, ἐπὶ κρατῆρα, λέγουσα· Ὅς ἐστιν ἄφρων, ἐκκλινάτω πρός με, καὶ τοῖς ἐνδεέσι φρενῶν, εἶπεν· Ἔλθετε, φάγετε τῶν ἐμῶν ἄρτων, καὶ πίετε οἶνον, ὃν κεκέρακα ὑμῖν. Ἀπολείπετε ἀφροσύνην, ἵνα εἰς τὸν αἰῶνα βασιλεύσητε, καὶ ζητήσατε φρόνησιν, καὶ κατορθώσατε ἐν γνώσει σύνεσιν. Ὁ παιδεύων κακούς, λήψεται ἑαυτῷ ἀτιμίαν, ἐλέγχων δὲ τὸν ἀσεβῆ, μωμήσεται ἑαυτόν· οἱ γὰρ ἔλεγχοι τῷ ἀσεβεῖ, μώλωπες αὐτῷ. Μὴ ἔλεγχε κακούς, ἵνα μὴ μισήσωσί σε, ἔλεγχε σοφόν, καὶ ἀγαπήσει σε, δίδου σοφῷ ἀφορμήν, καὶ σοφώτερος ἔσται, γνώριζε δικαίῳ, καὶ προσθήσει τοῦ δέχεσθαι. Ἀρχὴ σοφίας, φόβος Κυρίου, καὶ βουλὴ Ἁγίων, σύνεσις, τὸ δὲ γνῶναι νόμον, διανοίας ἐστὶν ἀγαθῆς. Τούτῳ γὰρ τῷ τρόπῳ πολὺν ζήσεις χρόνον, καὶ προστεθήσεταί σοι ἔτη ζωῆς.