Ο Χριστός κυβερνάει τον κόσμο!
Ομιλίες εσχατολογικού περιεχομένου
Του π. Συμεών Κραγιόπουλου
Ομιλίες εσχατολογικού περιεχομένου
Του π. Συμεών Κραγιόπουλου
Στὴν Ἐκκλησία να φυτευθοῦμε, στον Χριστό να ριζώσουμε α
Πολύ σοβαρό θέμα ἡ πλάνη
Θα μελετήσουμε σήμερα τους στί χους 1-7 ἀπό το 24ο κεφάλαιο τοῦ κατά Ματθαῖον εὐαγγελίου. Θα δοῦμε παράλ ληλα καὶ ἀπό τὸ κατά Μάρκον.
Καί ἐξελθών ὁ Ἰησοῦς ἐπορεύετο ἀπό τοῦ ἱεροῦ. Ήταν δηλαδή ὁ Κύριος μέ τούς μαθητάς του στην πόλη, στα Ἱεροσόλυμα καὶ ἐξῆλθε πρός τη Βηθανία· πέρασαν ἀσφαλῶς τὸν χείμαρρο τῶν Κέδρων καὶ ἔφτασαν ἀπέναντι στην πλαγιά τοῦ δρους τῶν Ἑλαιῶν.
Τὴν ἀγαποῦσε την πόλη Ιερουσαλήμ ὁ Χριστός. Εἶναι ἡ Ἁγία Σιών, ἡ ἱερή πόλη, ἡ πόλη τοῦ Θεοῦ· τὸ ἀπείκασμα τῆς ἄνω Ἱερουσαλήμ –ἡ ἐπίγειος Ἱερουσαλήμ, ή οποία θυμίζει τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ καὶ προετοιμάζει γιὰ ἐκείνην. Τὴν ἀγαποῦσε την πόλη ὁ Χριστός. Καὶ πολλές φορές, φαίνεται -όσο μπορούμε να καταλάβου με- καθόταν ἀπέναντι ἐκεῖ στὴν πλαγιά τοῦ ὅρους τῶν Ἐλαιῶν καί ἔβλεπε την πόλη, τή θωροῦσε καί τή χαιρόταν. Την ἀγαποῦσε.
Καί προσῆλθον οἱ μαθηταί αὐτοῦ ἐπιδεῖξαι αὐτῷ τὰς οἰκοδομάς τοῦ ἱεροῦ. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐ βλέπετε ταῦτα πάντα; (Ἀπό ἐκεῖ φαινόταν ὁ ναός καλά.) Ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπί λίθον, ὃς οὐ καταλυθήσεται. Δέν θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα. Καθημένου δέαὐτοῦ ἐπί τοῦ ὄρους τῶν ἐλαιῶν προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταί κατ᾿ ἰδίαν λέγοντες· εἰπέ ἡμῖν πότε ταῦτα ἔσται...
Αὐτή τή φορά λοιπόν, καθώς τους εἶπε: Δέν θα μείνει λίθος ἐπί λίθον, οἱ μαθηταί τὸν ρωτοῦν: Πότε ταῦτα ἔσται, καί τί τὸ σημεῖον τῆς σῆς παρουσίας καί τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος; Βλέπετε, τό ἐρώτημα τώρα ἐδῶ δὲν εἶναι ἕνα ἁπλό ἐρώ τημα· ἔχει πολλά μέσα. «Πότε θα γίνουν αὐτὰ ποὺ εἶπες; Καί ποιό θὰ εἶναι τὸ σημεῖο τῆς παρουσίας σου, ὅταν θά ξαναέρθεις, ποὺ θὰ εἶναι καί το τέλος τοῦ κόσμου;» Γι' αὐτό καί ἡ ἀπάντηση που δίνει ὁ Χριστός ἀναφέρεται καί στά τρία αὐτά. Ἐπομένως, ἀπό ὅσα λέει ὁ Χρι στός, ἄλλα μέν ἀναφέρονται στο πότε θα καταληφθεῖ, θὰ κυριευθεῖ ἡ πόλη καὶ θὰ τη χαλάσουν, καί ἄλλα ἀναφέρονται στην παρουσία τοῦ Κυρίου καί στή συντέλεια τοῦ αἰῶνος. Ἐπειδή μάλιστα λέγονται ὅλα μαζί, μπερδεύονται, καί πρέπει να τὸ προσέχουμε αὐτό, νὰ τὸ ἔχουμε κατά νοῦν, γιατί ἀλλιῶς βγάζουμε ἐσφαλμένα συμπεράσματα.
Καί ἀποκριθείς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ. Μεγάλο θέμα, πολύ σοβαρό, ἡ πλάνη. Το παίρνει ὡς δεδομένο ὁ Χριστός ὅτι καί οἱ μαθηταί του καί ἄλλοι, ναί, θα πιστεύουν, θά εἶναι πιστοί, ἀλλά κινδυνεύουν ἀπὸ τὴν πλάνη. Προσέχετε, λοιπόν, μήπως σᾶς πλανήσει κάποιος. Πολλοί γάρ ἐλεύσονται ἐπί τῷ ὀνόματί μου λέγοντες· ἐγώ εἰμι ὁ Χριστός, καί πολλούς πλανήσουσι. Προλέγει δηλαδή ὅτι πολλοί θὰ ἔρθουν -δέν λέει ὅτι ἴσως θὰ ἔρθουν, ἀλλὰ ὅτι θὰ ἔρ θουν, πολλοί μάλιστα- καὶ ἐπίσης ὅτι θὰ πλανήσουν πολλούς. Ἄλλο τώρα ὅτι θά πλανηθοῦν τελικά αὐτοί που θέλουν να πλανηθοῦν. Νὰ μὴν τὸ πάρουμε ὅτι, ἀφοῦ ὁ Χριστός ξέρει ὅτι θὰ πλανήσουν πολλούς, γιατί δὲν τὸ προλαμβάνει: Γιατί δέν προλαμβάνει, γιατί δὲν ἐμποδίζει αὐτούς τους ψευδοπροφήτες ποὺ θὰ ἔρθουν να πλανήσουν τοὺς ἀνθρώπους; Αὐτά εἶναι ἀναπόφευκτα. Θὰ ἔρθουν, γιά νά ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Διότι μπορεῖ κάποιος να νομίζει ὅτι εἶναι πιστός, ἐνῶ δέν εἶναι. Καί ὅταν ἔρθουν αὐτά, ἄν ἔχει καλή διάθεση, θα το καταλάβει ὅτι δὲν εἶναι σωστός καί θά διορθωθεῖ.
Ἔρχεται μετά ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ
Ὅλα αὐτά λέγονται καί γίνονται τή Μεγάλη Τρίτη, ἀργά τό ἀπόγευμα, πρός τη δύση ἴσως τοῦ ἡλίου, καθώς ὁ Κύριος ἀναχωρεῖ μέ τούς μαθητάς του ἀπό τό ἱερό. Πλάι στο ἱερό ὁ Ἡρώδης εἶχε φτιάξει κτίρια μεγαλόπρεπα. Βλέπουν αὐτά τὰ κτίρια οἱ μαθηταί καί τοῦ λένε: «Τί μεγαλόπρεπα κτίρια, τί ὡραῖα μάρμαρα!» Καμαρώνουν καί αὐτοί, θαυμάζουν, τρόπον τινά. Κυρίως ὅμως το λένε αὐτὸ οἱ μαθηταί, διότι μόλις πρό ὀλίγου ὁ Κύριος εἶχε πεῖ: «Θὰ ἀφεθεῖ ὁ οἶκος ἔρημος καί ἀλίμονο!», καί ἐκεῖνοι ὑποψιάστηκαν ὅτι κάτι κακό θα γίνει. Ὁπότε σαν να λένε: «Τόσο ὡραῖα κτίρια, τόσο μεγαλόπρεπα κτίρια! Τι μπορεῖ νὰ γίνει; Τι θα συμβεί;» Βέβαια, δέν ρωτοῦν ἔτσι ἀκριβῶς· ἁπλῶς ἐκεῖνοι κάνουν μια νύξη, για να τους πεῖ ὁ Κύριος. Καί ὁ Κύριος τούς λέει: «Τά βλέπετε αὐτά; Εἶναι τόσο ὡραῖα, ἀλλά δέν θα μείνει λίθος ἐπί λίθον».( Βλ. Μάρκ. 13, 1-2.)
Εἶναι ἡ καταστροφή. Ὁ Κύριος ἐδῶ ὅμως δέν κατηγορεῖ τόσο αὐτούς οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ ἀφήσουν πέτρα πάνω στην πέτρα, θά καταστρέψουν δηλαδή τήν Ἰερουσαλήμ, ἀλλά τά βάζει κυρίως μέ τόν λαό του, ὁ ὁποῖος παίρνει ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ μια τέτοια στάση, πού ἐπισύρει την ὀργή τοῦ Θεοῦ, καί ὁ Θεός θὰ ἐπιτρέψει τελικά στούς καταστροφεῖς νά ἔρθουν νά καταστρέψουν την πόλη.
Θα μπορούσαμε νὰ ποῦμε ἐδῶ ὅτι ὁ Κύριος ἐπιτρέπει το καταστροφικό πνεῦ μα τοῦ διαβόλου να μπαίνει μέσα στις ψυχές τῶν ἀνθρώπων, καί να γίνονται μέτη σειρά τους καταστροφεῖς καὶ οἱ ἄν θρωποι, διότι οἱ ἄνθρωποι στην προκειμένη περίπτωση φταίνε καὶ ὄχι ἁπλῶς ὁ διάβολος. Ὁ διάβολος αὐτό κάνει, αὐτή εἶναι ἡ δουλειά του. Ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι καλοῦνται νὰ ἀγαπήσουν τον Θεό, να ὑποταχθοῦν στὸν Θεό, νὰ ἀκολουθήσουν το θέλημά του καὶ νὰ ἐνστερνιστοῦν τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τὸ πνεῦμα τοῦ διαβόλου. Καί ὅμως, ἀγαποῦν τὸ πνεῦμα, θά ἔλεγε κανείς, τοῦ διαβόλου περισσό τερο, καί ἔρχεται μετά ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐπιτρέπει στὸ πνεῦμα αὐτό να καταστρέφει τα πάντα καί μέσα μας καὶ γύρω μας.
Ὁ Κύριος λοιπόν τοὺς εἶπε: «Δέν θά μείνει λίθος ἐπί λίθον», καί οἱ μαθηταί ρωτοῦν: «Πότε θα γίνει αὐτό; Καί ποιό θά εἶναι τὸ σημάδι τῆς Δευτέρας Παρου σίας;» Οἱ μαθηταί, σύμφωνα μέ αὐτά πού πίστευαν, φρονοῦσαν ὅτι, ὅταν θά καταστραφεῖ ὁ ναός καί ἡ πόλη, τότε θα και ταστραφεῖ καί ὁ κόσμος. Καί ἐφόσον ὁ Κύριος τούς λέει: «Δέν θα μείνει λίθος ἐπί λίθον», στο μυαλό τους ἔρχεται ἀμέσως καί ἡ καταστροφή τοῦ κόσμου, καί ἑπομένως καί ἡ Δευτέρα Παρουσία. Ρωτοῦν λοιπόν: «Πότε θα γίνουν αὐτά; Πότε θά γίνει αὐτή ἡ καταστροφή καί ποιό εἶναι το σημάδι τῆς Δευτέρας σου Παρουσίας;»
Ἔτσι, παίρνει ἀφορμή ἀπὸ τὴν ἐρώτηση αὐτὴ τῶν μαθητῶν ὁ Κύριος καί ἀρχίζει νὰ τοὺς μιλάει, καθώς εἶναι ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, στην πιο κατάλληλη τοποθεσία, ἐκεῖ στὸ ὅρος τῶν Ελαιῶν καί βλέπουν καί τό ἱερό, τον ναό, βλέπουν δέ καί ὅλη τὴν πόλη Ἱερουσαλήμ. Τους λέει πάρα πολλά καί φοβερά, θα λέγαμε, τὰ ὁποῖα ἀναφέρονται καί στην καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ καί στην καταστροφή τοῦ κόσμου τελικά καί στη Δευτέρα Παρουσία.
«Μή θροεῖσθε, μή φοβάστε»
Καί ἐπειδή καί οἱ μαθηταί τὰ εἶχαν μέσα στο μυαλό τους μπερδεμένα αὐτὰ τὰ δύο, καί ὁ Κύριος, τρόπον τινά, ἀπαντᾶ κατά τέτοιον τρόπο που σαν νά μήν τά ξεκαθαρίζει. Γι' αὐτό, ἐνῶ στοὺς πρώτους στίχους φαίνεται σὰν νὰ ἀπαντᾶ ὡς πρὸς την καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ, ωστόσο ὑπάρχουν καί στοιχεῖα ποὺ ἀναφέρονται στην καταστροφή τοῦ κόσμου και στη Δευτέρα Παρουσία. Ὅπως ἐπίσης στούς μετέπειτα στίχους, οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται πιο πολύ στο τέλος τοῦ κόσμου, ὑπάρχουν καί στοιχεῖα πού ἀναφέρονται στην καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ.
«Θὰ ἔρθουν πολλοί – τοὺς εἶπε- στο ὄνομά μου καὶ θὰ λένε “ἐγώ εἶμαι ὁ Χρι στός” και θὰ πλανήσουν πολλούς». Έν συνεχεία λέει ὁ Κύριος: Μελλήσετε δε ἀκούειν πολέμους καὶ ἀκοάς πολέμων -σάν νὰ τὰ λέει γιὰ μᾶς τώρα. Ὁρᾶτε μη θροεῖσθε· δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ' οὔπω ἐστί τό τέλος. Εἶναι ὅ,τι χρειάζεται, θά ἔλεγε κανείς, αὐτός ὁ στίχος αὐτή τή στιγμή γιὰ μᾶς. «Πρόκειται νὰ ἀκούσετε -λέει- για πολέμους, νὰ ἀκούσετε πώς γίνονται πόλεμοι καί να λένε για πολέμους, ἀλλά προσέξτε, μή φοβάστε, μή θροεῖσθε· δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ᾿ οὔπω ἐστί το τέλος. Πρέπει να γίνουν ὅλα αὐτά, πρόκειται να γίνουν ὅλα αὐτά, ὁπωσδήποτε θα γίνουν, ἀλλά ἀκόμη δέν εἶναι τὸ τέλος».
Βέβαια, ἀμέσως-ἀμέσως κιόλας αὐ τός ὁ στίχος –πού εἶναι ἀπό τούς πρώτους στίχους- εἶναι λίγο μπερδεμένος. Ἀναφέρεται σ᾽ ἐκεῖνα που θα προηγηθοῦν τῆς καταστροφῆς τῆς Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία ἔγινε το 70 μ.Χ., ἤ σ' ἐκεῖνα πού θα προηγηθοῦν τοῦ τέλους τοῦ κόσμου; Τὸ ὁποῖο θὰ γίνει πότε; Δέν ξέρουμε, ὁ Κύριος ξέρει.
Κατ᾿ ἀρχήν, ἀναφέρεται ὁπωσδή ποτε στα χρόνια που προηγοῦνται τῆς καταστροφῆς τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἀλλά ὁπωσδήποτε ἀναφέρεται και στα μετέπειτα χρόνια και στα σημερινά, μέχρι και στα χρόνια που προηγοῦνται τῆς καταστροφῆς τοῦ κόσμου. Καί τότε, ἐκείνη τὴν ἐποχή, γίνονταν πολλοί πόλεμοι, μάλιστα λίγα χρόνια πρίν ἀπό τήν καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ· καί πόλεμοι καὶ ἀκοές, ἄς ποῦμε ἔτσι, πολέμων· γινόταν δηλαδή λόγος γιά πολέμους. Ἀλλά καί μετέπειτα καί σήμερα δέν γίνονται πόλεμοι; Σήμερα, για παράδειγμα, πού, τρόπον τινά, κανένας πόλεμος ἐπισήμως δέν ἔχει κηρυχθεί, συνέχεια ὑπάρχουν, νομίζω, ἀναμμένες ἑστίες πολέμου καί στο Βιετνάμ καί στή Μέση Ανατολή καί στην Ιρλανδία καί στην Κύπρο· καὶ ποῦ δὲν ὑπάρχει; Καί γιὰ μᾶς ἐδῶ ὅλο ὑπάρχει καί ἕνας φόβος τριγύρω μας μή γίνει κάτι.
Πάντως εἶναι χαρακτηριστική ἐδῶ ἡ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου: Ὁρᾶτε μή θροεῖσθε. Βέβαια, αὐτὰ τὰ λέει ὁ Κύριος για τους μαθητάς, διότι οἱ μαθηταί θὰ τὰ ἀντιμετωπίσουν. Πρίν ἀκόμη φύγουν ἀπό αὐτόν τον κόσμο, θὰ τὰ ἀντιμετωπίσουν ὅλα αὐτά, καὶ ἀκριβῶς σ' αὐτοὺς ἀπευθύνεται καί λέει: Μή θροεῖσθε, μή φοβά στε· γιατί αὐτὰ τὰ συζητεῖ μὲ τοὺς μαθη τάς του ὁ Κύριος, δὲν τὰ λέει σε ὅλο τὸν κόσμο. Ἀλλὰ καὶ σε οποιαδήποτε ἐποχή που γίνεται λόγος γιά πολέμους, που γίνονται πόλεμοι καί ἀκούγονται πόλεμοι, ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος στους δικούς του, στούς μαθητάς του, τούς λέει: Μή θροείσθε, μή φοβάστε. Καί πρέπει νά τό ἀκούσουμε αὐτό.
Πολύ σοβαρό θέμα ἡ πλάνη
Θα μελετήσουμε σήμερα τους στί χους 1-7 ἀπό το 24ο κεφάλαιο τοῦ κατά Ματθαῖον εὐαγγελίου. Θα δοῦμε παράλ ληλα καὶ ἀπό τὸ κατά Μάρκον.
Καί ἐξελθών ὁ Ἰησοῦς ἐπορεύετο ἀπό τοῦ ἱεροῦ. Ήταν δηλαδή ὁ Κύριος μέ τούς μαθητάς του στην πόλη, στα Ἱεροσόλυμα καὶ ἐξῆλθε πρός τη Βηθανία· πέρασαν ἀσφαλῶς τὸν χείμαρρο τῶν Κέδρων καὶ ἔφτασαν ἀπέναντι στην πλαγιά τοῦ δρους τῶν Ἑλαιῶν.
Τὴν ἀγαποῦσε την πόλη Ιερουσαλήμ ὁ Χριστός. Εἶναι ἡ Ἁγία Σιών, ἡ ἱερή πόλη, ἡ πόλη τοῦ Θεοῦ· τὸ ἀπείκασμα τῆς ἄνω Ἱερουσαλήμ –ἡ ἐπίγειος Ἱερουσαλήμ, ή οποία θυμίζει τὴν ἄνω Ἱερουσαλήμ καὶ προετοιμάζει γιὰ ἐκείνην. Τὴν ἀγαποῦσε την πόλη ὁ Χριστός. Καὶ πολλές φορές, φαίνεται -όσο μπορούμε να καταλάβου με- καθόταν ἀπέναντι ἐκεῖ στὴν πλαγιά τοῦ ὅρους τῶν Ἐλαιῶν καί ἔβλεπε την πόλη, τή θωροῦσε καί τή χαιρόταν. Την ἀγαποῦσε.
Καί προσῆλθον οἱ μαθηταί αὐτοῦ ἐπιδεῖξαι αὐτῷ τὰς οἰκοδομάς τοῦ ἱεροῦ. Ὁ δὲ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· οὐ βλέπετε ταῦτα πάντα; (Ἀπό ἐκεῖ φαινόταν ὁ ναός καλά.) Ἀμήν λέγω ὑμῖν, οὐ μὴ ἀφεθῇ ὧδε λίθος ἐπί λίθον, ὃς οὐ καταλυθήσεται. Δέν θα μείνει πέτρα πάνω στην πέτρα. Καθημένου δέαὐτοῦ ἐπί τοῦ ὄρους τῶν ἐλαιῶν προσῆλθον αὐτῷ οἱ μαθηταί κατ᾿ ἰδίαν λέγοντες· εἰπέ ἡμῖν πότε ταῦτα ἔσται...
Αὐτή τή φορά λοιπόν, καθώς τους εἶπε: Δέν θα μείνει λίθος ἐπί λίθον, οἱ μαθηταί τὸν ρωτοῦν: Πότε ταῦτα ἔσται, καί τί τὸ σημεῖον τῆς σῆς παρουσίας καί τῆς συντελείας τοῦ αἰῶνος; Βλέπετε, τό ἐρώτημα τώρα ἐδῶ δὲν εἶναι ἕνα ἁπλό ἐρώ τημα· ἔχει πολλά μέσα. «Πότε θα γίνουν αὐτὰ ποὺ εἶπες; Καί ποιό θὰ εἶναι τὸ σημεῖο τῆς παρουσίας σου, ὅταν θά ξαναέρθεις, ποὺ θὰ εἶναι καί το τέλος τοῦ κόσμου;» Γι' αὐτό καί ἡ ἀπάντηση που δίνει ὁ Χριστός ἀναφέρεται καί στά τρία αὐτά. Ἐπομένως, ἀπό ὅσα λέει ὁ Χρι στός, ἄλλα μέν ἀναφέρονται στο πότε θα καταληφθεῖ, θὰ κυριευθεῖ ἡ πόλη καὶ θὰ τη χαλάσουν, καί ἄλλα ἀναφέρονται στην παρουσία τοῦ Κυρίου καί στή συντέλεια τοῦ αἰῶνος. Ἐπειδή μάλιστα λέγονται ὅλα μαζί, μπερδεύονται, καί πρέπει να τὸ προσέχουμε αὐτό, νὰ τὸ ἔχουμε κατά νοῦν, γιατί ἀλλιῶς βγάζουμε ἐσφαλμένα συμπεράσματα.
Καί ἀποκριθείς ὁ Ἰησοῦς εἶπεν αὐτοῖς· βλέπετε μή τις ὑμᾶς πλανήσῃ. Μεγάλο θέμα, πολύ σοβαρό, ἡ πλάνη. Το παίρνει ὡς δεδομένο ὁ Χριστός ὅτι καί οἱ μαθηταί του καί ἄλλοι, ναί, θα πιστεύουν, θά εἶναι πιστοί, ἀλλά κινδυνεύουν ἀπὸ τὴν πλάνη. Προσέχετε, λοιπόν, μήπως σᾶς πλανήσει κάποιος. Πολλοί γάρ ἐλεύσονται ἐπί τῷ ὀνόματί μου λέγοντες· ἐγώ εἰμι ὁ Χριστός, καί πολλούς πλανήσουσι. Προλέγει δηλαδή ὅτι πολλοί θὰ ἔρθουν -δέν λέει ὅτι ἴσως θὰ ἔρθουν, ἀλλὰ ὅτι θὰ ἔρ θουν, πολλοί μάλιστα- καὶ ἐπίσης ὅτι θὰ πλανήσουν πολλούς. Ἄλλο τώρα ὅτι θά πλανηθοῦν τελικά αὐτοί που θέλουν να πλανηθοῦν. Νὰ μὴν τὸ πάρουμε ὅτι, ἀφοῦ ὁ Χριστός ξέρει ὅτι θὰ πλανήσουν πολλούς, γιατί δὲν τὸ προλαμβάνει: Γιατί δέν προλαμβάνει, γιατί δὲν ἐμποδίζει αὐτούς τους ψευδοπροφήτες ποὺ θὰ ἔρθουν να πλανήσουν τοὺς ἀνθρώπους; Αὐτά εἶναι ἀναπόφευκτα. Θὰ ἔρθουν, γιά νά ξεκαθαρίσουν τα πράγματα. Διότι μπορεῖ κάποιος να νομίζει ὅτι εἶναι πιστός, ἐνῶ δέν εἶναι. Καί ὅταν ἔρθουν αὐτά, ἄν ἔχει καλή διάθεση, θα το καταλάβει ὅτι δὲν εἶναι σωστός καί θά διορθωθεῖ.
Ἔρχεται μετά ἡ ὀργὴ τοῦ Θεοῦ
Ὅλα αὐτά λέγονται καί γίνονται τή Μεγάλη Τρίτη, ἀργά τό ἀπόγευμα, πρός τη δύση ἴσως τοῦ ἡλίου, καθώς ὁ Κύριος ἀναχωρεῖ μέ τούς μαθητάς του ἀπό τό ἱερό. Πλάι στο ἱερό ὁ Ἡρώδης εἶχε φτιάξει κτίρια μεγαλόπρεπα. Βλέπουν αὐτά τὰ κτίρια οἱ μαθηταί καί τοῦ λένε: «Τί μεγαλόπρεπα κτίρια, τί ὡραῖα μάρμαρα!» Καμαρώνουν καί αὐτοί, θαυμάζουν, τρόπον τινά. Κυρίως ὅμως το λένε αὐτὸ οἱ μαθηταί, διότι μόλις πρό ὀλίγου ὁ Κύριος εἶχε πεῖ: «Θὰ ἀφεθεῖ ὁ οἶκος ἔρημος καί ἀλίμονο!», καί ἐκεῖνοι ὑποψιάστηκαν ὅτι κάτι κακό θα γίνει. Ὁπότε σαν να λένε: «Τόσο ὡραῖα κτίρια, τόσο μεγαλόπρεπα κτίρια! Τι μπορεῖ νὰ γίνει; Τι θα συμβεί;» Βέβαια, δέν ρωτοῦν ἔτσι ἀκριβῶς· ἁπλῶς ἐκεῖνοι κάνουν μια νύξη, για να τους πεῖ ὁ Κύριος. Καί ὁ Κύριος τούς λέει: «Τά βλέπετε αὐτά; Εἶναι τόσο ὡραῖα, ἀλλά δέν θα μείνει λίθος ἐπί λίθον».( Βλ. Μάρκ. 13, 1-2.)
Εἶναι ἡ καταστροφή. Ὁ Κύριος ἐδῶ ὅμως δέν κατηγορεῖ τόσο αὐτούς οἱ ὁποῖοι δὲν θὰ ἀφήσουν πέτρα πάνω στην πέτρα, θά καταστρέψουν δηλαδή τήν Ἰερουσαλήμ, ἀλλά τά βάζει κυρίως μέ τόν λαό του, ὁ ὁποῖος παίρνει ἀπέναντι τοῦ Θεοῦ μια τέτοια στάση, πού ἐπισύρει την ὀργή τοῦ Θεοῦ, καί ὁ Θεός θὰ ἐπιτρέψει τελικά στούς καταστροφεῖς νά ἔρθουν νά καταστρέψουν την πόλη.
Θα μπορούσαμε νὰ ποῦμε ἐδῶ ὅτι ὁ Κύριος ἐπιτρέπει το καταστροφικό πνεῦ μα τοῦ διαβόλου να μπαίνει μέσα στις ψυχές τῶν ἀνθρώπων, καί να γίνονται μέτη σειρά τους καταστροφεῖς καὶ οἱ ἄν θρωποι, διότι οἱ ἄνθρωποι στην προκειμένη περίπτωση φταίνε καὶ ὄχι ἁπλῶς ὁ διάβολος. Ὁ διάβολος αὐτό κάνει, αὐτή εἶναι ἡ δουλειά του. Ἀλλὰ οἱ ἄνθρωποι καλοῦνται νὰ ἀγαπήσουν τον Θεό, να ὑποταχθοῦν στὸν Θεό, νὰ ἀκολουθήσουν το θέλημά του καὶ νὰ ἐνστερνιστοῦν τὸ πνεῦμα τοῦ Θεοῦ καί ὄχι τὸ πνεῦμα τοῦ διαβόλου. Καί ὅμως, ἀγαποῦν τὸ πνεῦμα, θά ἔλεγε κανείς, τοῦ διαβόλου περισσό τερο, καί ἔρχεται μετά ἡ ὀργή τοῦ Θεοῦ ποὺ ἐπιτρέπει στὸ πνεῦμα αὐτό να καταστρέφει τα πάντα καί μέσα μας καὶ γύρω μας.
Ὁ Κύριος λοιπόν τοὺς εἶπε: «Δέν θά μείνει λίθος ἐπί λίθον», καί οἱ μαθηταί ρωτοῦν: «Πότε θα γίνει αὐτό; Καί ποιό θά εἶναι τὸ σημάδι τῆς Δευτέρας Παρου σίας;» Οἱ μαθηταί, σύμφωνα μέ αὐτά πού πίστευαν, φρονοῦσαν ὅτι, ὅταν θά καταστραφεῖ ὁ ναός καί ἡ πόλη, τότε θα και ταστραφεῖ καί ὁ κόσμος. Καί ἐφόσον ὁ Κύριος τούς λέει: «Δέν θα μείνει λίθος ἐπί λίθον», στο μυαλό τους ἔρχεται ἀμέσως καί ἡ καταστροφή τοῦ κόσμου, καί ἑπομένως καί ἡ Δευτέρα Παρουσία. Ρωτοῦν λοιπόν: «Πότε θα γίνουν αὐτά; Πότε θά γίνει αὐτή ἡ καταστροφή καί ποιό εἶναι το σημάδι τῆς Δευτέρας σου Παρουσίας;»
Ἔτσι, παίρνει ἀφορμή ἀπὸ τὴν ἐρώτηση αὐτὴ τῶν μαθητῶν ὁ Κύριος καί ἀρχίζει νὰ τοὺς μιλάει, καθώς εἶναι ἀπέναντι ἀπὸ τὴν Ἱερουσαλήμ, στην πιο κατάλληλη τοποθεσία, ἐκεῖ στὸ ὅρος τῶν Ελαιῶν καί βλέπουν καί τό ἱερό, τον ναό, βλέπουν δέ καί ὅλη τὴν πόλη Ἱερουσαλήμ. Τους λέει πάρα πολλά καί φοβερά, θα λέγαμε, τὰ ὁποῖα ἀναφέρονται καί στην καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ καί στην καταστροφή τοῦ κόσμου τελικά καί στη Δευτέρα Παρουσία.
«Μή θροεῖσθε, μή φοβάστε»
Καί ἐπειδή καί οἱ μαθηταί τὰ εἶχαν μέσα στο μυαλό τους μπερδεμένα αὐτὰ τὰ δύο, καί ὁ Κύριος, τρόπον τινά, ἀπαντᾶ κατά τέτοιον τρόπο που σαν νά μήν τά ξεκαθαρίζει. Γι' αὐτό, ἐνῶ στοὺς πρώτους στίχους φαίνεται σὰν νὰ ἀπαντᾶ ὡς πρὸς την καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ, ωστόσο ὑπάρχουν καί στοιχεῖα ποὺ ἀναφέρονται στην καταστροφή τοῦ κόσμου και στη Δευτέρα Παρουσία. Ὅπως ἐπίσης στούς μετέπειτα στίχους, οἱ ὁποῖοι ἀναφέρονται πιο πολύ στο τέλος τοῦ κόσμου, ὑπάρχουν καί στοιχεῖα πού ἀναφέρονται στην καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ.
«Θὰ ἔρθουν πολλοί – τοὺς εἶπε- στο ὄνομά μου καὶ θὰ λένε “ἐγώ εἶμαι ὁ Χρι στός” και θὰ πλανήσουν πολλούς». Έν συνεχεία λέει ὁ Κύριος: Μελλήσετε δε ἀκούειν πολέμους καὶ ἀκοάς πολέμων -σάν νὰ τὰ λέει γιὰ μᾶς τώρα. Ὁρᾶτε μη θροεῖσθε· δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ' οὔπω ἐστί τό τέλος. Εἶναι ὅ,τι χρειάζεται, θά ἔλεγε κανείς, αὐτός ὁ στίχος αὐτή τή στιγμή γιὰ μᾶς. «Πρόκειται νὰ ἀκούσετε -λέει- για πολέμους, νὰ ἀκούσετε πώς γίνονται πόλεμοι καί να λένε για πολέμους, ἀλλά προσέξτε, μή φοβάστε, μή θροεῖσθε· δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ᾿ οὔπω ἐστί το τέλος. Πρέπει να γίνουν ὅλα αὐτά, πρόκειται να γίνουν ὅλα αὐτά, ὁπωσδήποτε θα γίνουν, ἀλλά ἀκόμη δέν εἶναι τὸ τέλος».
Βέβαια, ἀμέσως-ἀμέσως κιόλας αὐ τός ὁ στίχος –πού εἶναι ἀπό τούς πρώτους στίχους- εἶναι λίγο μπερδεμένος. Ἀναφέρεται σ᾽ ἐκεῖνα που θα προηγηθοῦν τῆς καταστροφῆς τῆς Ἱερουσαλήμ, ἡ ὁποία ἔγινε το 70 μ.Χ., ἤ σ' ἐκεῖνα πού θα προηγηθοῦν τοῦ τέλους τοῦ κόσμου; Τὸ ὁποῖο θὰ γίνει πότε; Δέν ξέρουμε, ὁ Κύριος ξέρει.
Κατ᾿ ἀρχήν, ἀναφέρεται ὁπωσδή ποτε στα χρόνια που προηγοῦνται τῆς καταστροφῆς τῆς Ἱερουσαλήμ. Ἀλλά ὁπωσδήποτε ἀναφέρεται και στα μετέπειτα χρόνια και στα σημερινά, μέχρι και στα χρόνια που προηγοῦνται τῆς καταστροφῆς τοῦ κόσμου. Καί τότε, ἐκείνη τὴν ἐποχή, γίνονταν πολλοί πόλεμοι, μάλιστα λίγα χρόνια πρίν ἀπό τήν καταστροφή τῆς Ἱερουσαλήμ· καί πόλεμοι καὶ ἀκοές, ἄς ποῦμε ἔτσι, πολέμων· γινόταν δηλαδή λόγος γιά πολέμους. Ἀλλά καί μετέπειτα καί σήμερα δέν γίνονται πόλεμοι; Σήμερα, για παράδειγμα, πού, τρόπον τινά, κανένας πόλεμος ἐπισήμως δέν ἔχει κηρυχθεί, συνέχεια ὑπάρχουν, νομίζω, ἀναμμένες ἑστίες πολέμου καί στο Βιετνάμ καί στή Μέση Ανατολή καί στην Ιρλανδία καί στην Κύπρο· καὶ ποῦ δὲν ὑπάρχει; Καί γιὰ μᾶς ἐδῶ ὅλο ὑπάρχει καί ἕνας φόβος τριγύρω μας μή γίνει κάτι.
Πάντως εἶναι χαρακτηριστική ἐδῶ ἡ διαβεβαίωση τοῦ Κυρίου: Ὁρᾶτε μή θροεῖσθε. Βέβαια, αὐτὰ τὰ λέει ὁ Κύριος για τους μαθητάς, διότι οἱ μαθηταί θὰ τὰ ἀντιμετωπίσουν. Πρίν ἀκόμη φύγουν ἀπό αὐτόν τον κόσμο, θὰ τὰ ἀντιμετωπίσουν ὅλα αὐτά, καὶ ἀκριβῶς σ' αὐτοὺς ἀπευθύνεται καί λέει: Μή θροεῖσθε, μή φοβά στε· γιατί αὐτὰ τὰ συζητεῖ μὲ τοὺς μαθη τάς του ὁ Κύριος, δὲν τὰ λέει σε ὅλο τὸν κόσμο. Ἀλλὰ καὶ σε οποιαδήποτε ἐποχή που γίνεται λόγος γιά πολέμους, που γίνονται πόλεμοι καί ἀκούγονται πόλεμοι, ὁ Κύριος ἀπευθυνόμενος στους δικούς του, στούς μαθητάς του, τούς λέει: Μή θροείσθε, μή φοβάστε. Καί πρέπει νά τό ἀκούσουμε αὐτό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου