Ο Χριστός κυβερνάει τον κόσμο!
Ομιλίες εσχατολογικού περιεχομένου
Του π. Συμεών Κραγιόπουλου
Συντονίζεται ἡ ζωή σου μὲ τὸ πνεῦμα τῆς Ἐκκλησίας; γ
...ἀλλὰ ὅμως ὑπάρχει ἕνα ἐμπόδιο
Δέν θυμάστε ὅτι αὐτὰ σᾶς τὰ ἔλεγα ὅταν ἀκόμη ἤμουν μαζί σας; λέει στούς Θεσσαλονικεῖς. Δέν θυμάστε που σᾶς τὰ ἔλεγα ἔτσι ἀκριβῶς, ὅταν ἤμουν ἐκεῖ στη Θεσσαλονίκη; Και τώρα ξέρετε τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἐμποδίζει, ὥστε νά φανερωθεῖ ὅταν ἔρθει ὁ καιρός του. Οὐ μνημονεύετε ὅτι ἔτι ὧν πρὸς ὑμᾶς ταῦτα ἔλεγον ὑμῖν; Καί νῦν τὸ κατέχον οἴδατε εἰς τὸ ἀποκαλυφθῆναι αὐτόν ἐν τῷ ἑαυτοῦ καιρῷ· τό γάρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας, μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται.
Ἐδῶ γίνεται λόγος γιά τό κατέχον καί για τον κατέχοντα. Δέν μπορεῖ ἀκόμη να ἐμφανιστεῖ ἔτσι ἀναφανδόν, ἄς ποῦμε, αὐτός ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας καί νά στήσει τόν θρόνο του, καί κατά κάποιον τρόπο ἐμποδίζεται ἔτσι ἡ πλήρης ἀπο-στασία· ἤ, ἀρχίζει να γίνεται ἡ ἀποστα-σία, ὅπου να 'ναι θά ἔρθει αὐτός ὁ ἄνθρω-πος τῆς ἁμαρτίας, ὁ ἀντίχριστος, ἀλλά ὅμως ὑπάρχει ἕνα ἐμπόδιο. Καί αὐτό τό ἐμπόδιο ἐμφανίζεται ἐδῶ μέ τίς λέξεις τό κατέχον καί ὁ κατέχων.
Ὁ κύριος Γαλάνης, πού εἶναι καθηγητῆς τῆς Καινῆς Διαθήκης καί ἀσχολεῖται ἰδιαίτερα μέ τίς ἐπιστολές πρός Θεσσαλονικεῖς, ἀπό ὅ,τι ἔχω ὑπ' ὄψιν μου, ἔχει γράψει ἑρμηνεία στή Β΄ πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολής (Βλ. Ἰωάννη Λ. Γαλάνη, Ἡ δευτέρα ἐπιστο-λὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός Θεσσαλονικεῖς, έκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1997) καί μπορεῖ νὰ βρεῖ κανείς ἐκεῖ στοιχεῖα χρήσιμα ὡς πρός τό θέμα αὐτό.
Ὅπως ἐπίσης, στή Μητρόπολη Βεροίας, κάθε χρόνο, τήν περίοδο πού εἶναι ἡ ἑορτή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, κάνουν συνέδριο θεολογικό, στό ὁποῖο ὡς ἐπί το πλεῖστον ἀσχολοῦνται μέ τίς ἐπιστολές τοῦ Παύλου, καί βγάζουν καί ἕνα περιο-δικό «Παύλειος Λόγος». Ἐκεῖ εἶδα γραμμένο ὅτι ὁ κύριος Γαλάνης εἶχε ὡς θέμα πάλι: Ἡ σημασία τῶν λέξεων τό κατέχον καί ὁ κατέχων. Δηλαδή μίλησε γιά τό τί σημαίνει αὐτό, ποιός εἶναι αὐτός ὁ κατέχων, ποιό εἶναι αὐτό τό κατέχον, πού γίνεται ἐμπόδιο στο να ἁπλωθεῖ πλήρως ἡ ἀποστασία, νὰ ἐμφανιστεῖ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀνομίας καί να γίνει ἀπό ἐκεῖ καί πέρα το μακελειό.
Διατυπώνονται διάφορες ἀπόψεις. Ἀναφέρει ἐκεῖ καί τίς ἀπόψεις τῶν πατέρων, ὅσων ἀσχολήθηκαν μέ αὐτό τό θέμα. Γιὰ νὰ εἶμαι εἰλικρινής, δὲν μοῦ δόθηκε εὐκαιρία να μελετήσω ὅλο τὸ θέμα αὐτό ἔτσι ὅπως τὸ ἀναπτύσσει ἑρμηνεύοντας τὴν ἐπιστολή ὁ κύριος Γαλάνης. Μᾶλλον θα περιμένουμε να τυπώσουν τήν ὁμιλία πού ἔκανε στο συνέδριο αὐτό, γιά νά τή διαβάσουμε καλύτερα.
Πιθανόν ὅμως ἔτσι πιο πολύ δείχνει το πράγμα- ὁ κατέχων, το κατέχον νὰ εἶναι τὸ ὅτι εἶναι ἀκόμη ὀργανωμένη ἡ κοινωνία σε κράτη. Δηλαδή, ὑπάρχει γενικότερα ἡ ἐξουσία καί, ναί μέν, οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀσκοῦν τίς ἐξουσίες δέν εἶναι πάντοτε καλοί χριστιανοί, και γι' αὐτό ἐμποδίζουν το κακό, ἀλλά ὁπωσδήποτε φροντίζουν νὰ ὑπάρχει ἔννομη τάξη.
Στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καθώς ἀναφέρεται στις έξου σίες: πᾶσα ψυχή ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω (Ρωμ. 13, 1.). Καί φαίνεται ἐκεῖ καθαρά, ὅπως τὰ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι ἔτσι ὅπως εἶναι ὀργανωμένα τα κράτη καί ὑπάρχουν οἱ ἐξουσίες, ποὺ ἔχουν καί ἀστυνομικούς καί στρατό, εἶναι ἀπό Θεοῦ. Ἔτσι λέει: εἶναι ἀπό Θεοῦ. Ὄχι με τὴν ἔννοια ὅτι αὐτό εἶναι τὸ καλύτερο, ἀλλὰ ἔτσι ὅπως γκρεμίστηκε ἡ ἀνθρω πότητα καί κυριαρχεῖ στοὺς ἀνθρώπους ἡ ἁμαρτία, ἂν δὲν εἶχε λάβει πρόνοια ὁ Θεός νὰ οἰκονομήσει ἔτσι τὰ πράγματα, ὥστε νὰ ὀργανωθοῦν οἱ κοινωνίες σε ἔννομα κράτη καί νὰ ὑπάρχει ἡ ἐξουσία -ἡ ὅποια ἐξουσία- θὰ ἦταν χειρότερα ἀπό ζούγκλα ἡ κοινωνία.
Ἴσως λοιπόν αὐτὴ νὰ εἶναι ἡ σωστό τερη ερμηνεία: Ὑπάρχει αὐτό τό ἐμπόδιο τῆς ἐξουσίας, καὶ δὲν μπορεῖ ἔτσι στον ἀπόλυτο βαθμό, ἄς ποῦμε, να κυριαρ χήσει ἡ ἀποστασία καί νὰ ἐμφανιστεῖ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀπωλείας, ὁ ὁποῖος θέλει να παρουσιάσει τὸν ἑαυτό του θεό.
Ὁ καθένας μας, νομίζω, λίγο πολύ το καταλαβαίνουμε ὅτι, ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ ἐξουσία, εἶναι μιά ἐξουσία. Βλέπετε, ἐπισκεπτόμαστε ἕνα κράτος τὸ ὁποῖο καθόλου δέν εἶναι χριστιανικό· τὸ Ἰσραήλ, γιὰ παράδειγμα, ἢ τὴν Αἴγυπτο ἤ την Τουρκία καί ὅποιο ἄλλο. Το ὅτι ὑπάρχει ὅμως ἐκεῖ μιὰ ἐξουσία καί εἶναι ὀργανωμένο το κράτος μᾶς παρέχει μιά ἀσφάλεια ὅπου κι ἄν πᾶμε. Μπορεῖ νὰ εἶναι πολύ λιγότερη ἀσφάλεια ἀπό αὐτὴν ποὺ ἔχουμε στην πατρίδα μας, ἀλλά πάντοτε ὑπάρχει μια ἀσφάλεια.
Όταν το 1985, νομίζω, εἴχαμε πάει στην Τουρκία, κάποιο Σάββατο ἀπόγευ μα ξεκινήσαμε μὲ τὸ λεωφορεῖο ἀπὸ τὴν Πόλη καὶ πηγαίναμε πρός τή Χαλκηδόνα σε κάποια ἐκκλησία τῆς ἁγίας Ευφημίας, ποὺ ἦταν ἡ γιορτή της. Είχαμε μαζί μας καί ἕναν ντόπιο Ἕλληνα που μένει ἐκεῖ –ἦταν νεωκόρος μάλιστα τῆς ἐκκλησίας-ὁ ὁποῖος θὰ μᾶς πήγαινε. Δέν εἶχε κίνηση καί πηγαίναμε πάρα πολύ ὡραῖα καί καλά.
Μόλις περάσαμε τόν Κεράτιο κόλπο καί προχωρούσαμε γιά να περάσουμε τή γέφυρα τοῦ Βοσπόρου, κάπου ἐκεῖ κοντά ἦταν ἕνα γήπεδο. Μόλις εἶχε τελειώσει τὸ μάτς καί ξεχύνονται λοιπόν οἱ Τοῦρκοι στον κεντρικό δρόμο. Στήν ἀρχή ἦταν λιγότεροι, μετά περισσότεροι. Αὐτοί εἶχαν τις μεταξύ τους διαφορές –ἐσεῖς ξέρετε καλύτερα τί μακελειό γίνεται, ὅταν βγαίνουν ἀπό ἕνα μάτς. Εἶδαν ὅτι τό λεωφορεῖο μας ἦταν ἑλληνικό καί στήν ἀρχή πλησίασαν μερικοί ἥμεροι καί ἤρεμοι καί ἔλεγαν: «ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ» καί ὁ ὁδηγός ἀνταπέδιδε –ἦταν ἔξυπνος ὁ ὁδηγός μας. Μετά, καθώς φώναζαν, ὁ ὁδηγός τά κατάφερε πατώντας την κόρνα κατά ἕναν τρόπο συνθηματικό καί συντονίστηκαν. Ἀλλὰ ὅμως ἦταν πολλοί, πάρα πολλοί καί πλήθαιναν συνέχεια, οπότε ἦρθαν ἐντελῶς μπροστά μας. Σταμάτη σε το λεωφορείο, ἐνῶ πρῶτα κινοῦνταν ἔστω λίγο, μερικοί σκαρφάλωσαν μπροστά στο παρμπρίζ καί φοβηθήκαμε. Διότι ὅταν ὁ λαός εἶναι ἀνεξέλεγκτος, ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ κάνει. Ἐνῶ ὅταν ὑπάρχει ἕνας κάποιος ἔλεγχος, κάτι θα γίνει. Καί πραγματικά, σε λίγο φτάνει ἕνα τζιπάκι μέ ἀστυνομικούς –ἦταν στρατιωτικός νόμος τότε- καί μόλις κατέβηκαν δύο ἀστυνομικοί, ὄχι περισσότεροι, μέ τά γκλόμπς καί ἄρχισαν να τους φωνάζουν, ἐξαφανίστηκαν. Μά ἐξαφανίστηκαν! Σάν να φύσηξε ἀέρας καί πῶς φεύγει ὁ και πνός, ἔτσι ἐξαφανίστηκαν κυριολεκτικά.
Καί λέω μέσα μου: «Κοίταξε τώρα. Ἐάν δέν ἔτρεχαν οἱ ἀστυνομικοί, δέν ξέρουμε τί θα γινόταν».
Λοιπόν, πάντοτε, νομίζω, ἡ ὅποια όργανωμένη πολιτεία εἶναι μιὰ ἀσφάλεια καὶ ἕνα ἐμπόδιο, ἄς ποῦμε, στὸ ὅποιο κακό. Ἐνῶ ὅταν δὲν ὑπάρχει ὀργάνωση...
Κανένας ἀπό σᾶς ἴσως δὲν θὰ θυμᾶ-ται -εἶστε ὅλοι νεώτεροι- πῶς νιώσαμε στή δική μας πόλη, την Κατερίνη, τις λίγες ώρες που μεσολάβησαν μεταξύ τῆς φυγῆς τῶν ἀρχῶν τῆς πόλεως καὶ τῆς ἐλεύσεως τῶν Γερμανών. Οἱ Γερμανοί ἔρχονταν ἀπό τή Θεσσαλονίκη πρός τὰ ἐκεῖ, πλησίαζαν, καί μεσολάβησαν δυό, τρεῖς ώρες μέχρι να φτάσουν. Το τί ἔγινε! τον κόσμο!
Το τί ἔγινε μέσα σ' αὐτὴ τὴν ἀναμπουμπούλα! Ήρθαν οἱ Γερμανοί μετά και ἔβαλαν ἀμέσως μια τάξη. Γερμανοί μέν, ἀλλά μπῆκε μια τάξη. Ἐνῶ πρίν εἶχε ξεσηκωθεῖ ὁ κόσμος, πῆγαν στίς ἀποθήκες τοῦ σταθμοῦ, ἔπαιρναν τὰ σιτάρια, ὅσοι δέν πρόλαβαν ἔπαιρναν μετά τὰ παρά θυρα, τα κουφώματα..., καί σε λίγο θά ἄρχιζαν να δέρνονται.
Ὑποθέτω λοιπόν ὅτι τό κατέχον αὐτό, ὁ κατέχων εἶναι ἡ ἐξουσία γενικῶς. Καί ὅπως θα ξέρετε, ὑπάρχει ἕνα ἑβραϊκό ἐθνικιστικό κίνημα, ὁ σιωνισμός, ποὺ ἀπό ἐκεῖ ἴσως θὰ προέλθει καί ὁ ἀντίχριστος -δέν το ξέρουμε. Ὁ σιωνισμός ἔχει ὡς ἀπώτερο σκοπό ἕνα τέτοιο πράγμα: να καταργηθοῦν, εἰ δυνατόν, ὅλες οἱ ἐξου σίες καί νά περιέλθουν τα πάντα στη μία ἐξουσία, τη δική τους· ἴσως αὐτό θέλει να πεῖ ἐδῶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Δέν θυμάστε ὅτι αὐτὰ σᾶς τὰ ἔλεγα ὅταν ἀκόμη ἤμουν μαζί σας; Καί τώρα ξέρετε τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἐμποδίζει, ὥστε νὰ φανερωθεῖ ὅταν ἔρθει ὁ καιρός του. Το θεωρεί δηλαδή ὡς δεδομένο ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι γνωρίζουν οἱ Θεσσαλονικεῖς τί εἶναι αὐτό. Πιθανόν να τους τὸ εἶχε πεῖ καὶ τώρα ἴσως δὲν μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ, νὰ τὸ γράψει ἔτσι καθαρά. Κάποια πράγματα ἀπέφευγαν νὰ τὰ γράφουν. Διότι πάντοτε ὑπάρχουν οἱ κίνδυνοι μπορεῖ ἡ ἑκάστοτε ἐξουσία να πιαστεῖ ἀπὸ κάποιες λέξεις και να κάνει κακό.
Η μυστική δύναμη τῆς ἀνομίας εἶ ναι ἤδη ἐπὶ τὸ ἔργον. Θὰ ἔρθει κάποτε ἀναφανδόν ἡ ἀνομία καί ἡ ἀποστασία, ἀλλά ἡ ὅλη μυστική δύναμη τοῦ κακοῦ, τῆς ἀνομίας ἤδη εἶναι ἐπί τὸ ἔργον. Αὐτό ὅμως θα γίνεται μόνο ώσότου φύγει ἀπό τη μέση αὐτός πού τώρα εἶναι τὸ ἐμπόδιο, ὁ κατέχων, ἄς ποῦμε. Θα γίνεται αὐτό, δηλαδή θὰ εἰσχωρεῖ ἡ μυστική δύ-ναμη τῆς ἀνομίας στοὺς ἀνθρώπους, ὄχι ἐντελῶς-ἐντελῶς ἀναφανδόν, ἀλλά κατά ἕναν τρόπο πού θά διεισδύει.
Συνεχίζεται με: Να μη διστάσουμε νὰ εἴμαστε χριστιανοί ἑκατὸ τοῖς ἑκατό
...ἀλλὰ ὅμως ὑπάρχει ἕνα ἐμπόδιο
Δέν θυμάστε ὅτι αὐτὰ σᾶς τὰ ἔλεγα ὅταν ἀκόμη ἤμουν μαζί σας; λέει στούς Θεσσαλονικεῖς. Δέν θυμάστε που σᾶς τὰ ἔλεγα ἔτσι ἀκριβῶς, ὅταν ἤμουν ἐκεῖ στη Θεσσαλονίκη; Και τώρα ξέρετε τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἐμποδίζει, ὥστε νά φανερωθεῖ ὅταν ἔρθει ὁ καιρός του. Οὐ μνημονεύετε ὅτι ἔτι ὧν πρὸς ὑμᾶς ταῦτα ἔλεγον ὑμῖν; Καί νῦν τὸ κατέχον οἴδατε εἰς τὸ ἀποκαλυφθῆναι αὐτόν ἐν τῷ ἑαυτοῦ καιρῷ· τό γάρ μυστήριον ἤδη ἐνεργεῖται τῆς ἀνομίας, μόνον ὁ κατέχων ἄρτι ἕως ἐκ μέσου γένηται.
Ἐδῶ γίνεται λόγος γιά τό κατέχον καί για τον κατέχοντα. Δέν μπορεῖ ἀκόμη να ἐμφανιστεῖ ἔτσι ἀναφανδόν, ἄς ποῦμε, αὐτός ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας καί νά στήσει τόν θρόνο του, καί κατά κάποιον τρόπο ἐμποδίζεται ἔτσι ἡ πλήρης ἀπο-στασία· ἤ, ἀρχίζει να γίνεται ἡ ἀποστα-σία, ὅπου να 'ναι θά ἔρθει αὐτός ὁ ἄνθρω-πος τῆς ἁμαρτίας, ὁ ἀντίχριστος, ἀλλά ὅμως ὑπάρχει ἕνα ἐμπόδιο. Καί αὐτό τό ἐμπόδιο ἐμφανίζεται ἐδῶ μέ τίς λέξεις τό κατέχον καί ὁ κατέχων.
Ὁ κύριος Γαλάνης, πού εἶναι καθηγητῆς τῆς Καινῆς Διαθήκης καί ἀσχολεῖται ἰδιαίτερα μέ τίς ἐπιστολές πρός Θεσσαλονικεῖς, ἀπό ὅ,τι ἔχω ὑπ' ὄψιν μου, ἔχει γράψει ἑρμηνεία στή Β΄ πρός Θεσσαλονικεῖς ἐπιστολής (Βλ. Ἰωάννη Λ. Γαλάνη, Ἡ δευτέρα ἐπιστο-λὴ τοῦ ἀποστόλου Παύλου πρός Θεσσαλονικεῖς, έκδ. Π. Πουρναρά, Θεσσαλονίκη 1997) καί μπορεῖ νὰ βρεῖ κανείς ἐκεῖ στοιχεῖα χρήσιμα ὡς πρός τό θέμα αὐτό.
Ὅπως ἐπίσης, στή Μητρόπολη Βεροίας, κάθε χρόνο, τήν περίοδο πού εἶναι ἡ ἑορτή τοῦ ἀποστόλου Παύλου, κάνουν συνέδριο θεολογικό, στό ὁποῖο ὡς ἐπί το πλεῖστον ἀσχολοῦνται μέ τίς ἐπιστολές τοῦ Παύλου, καί βγάζουν καί ἕνα περιο-δικό «Παύλειος Λόγος». Ἐκεῖ εἶδα γραμμένο ὅτι ὁ κύριος Γαλάνης εἶχε ὡς θέμα πάλι: Ἡ σημασία τῶν λέξεων τό κατέχον καί ὁ κατέχων. Δηλαδή μίλησε γιά τό τί σημαίνει αὐτό, ποιός εἶναι αὐτός ὁ κατέχων, ποιό εἶναι αὐτό τό κατέχον, πού γίνεται ἐμπόδιο στο να ἁπλωθεῖ πλήρως ἡ ἀποστασία, νὰ ἐμφανιστεῖ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀνομίας καί να γίνει ἀπό ἐκεῖ καί πέρα το μακελειό.
Διατυπώνονται διάφορες ἀπόψεις. Ἀναφέρει ἐκεῖ καί τίς ἀπόψεις τῶν πατέρων, ὅσων ἀσχολήθηκαν μέ αὐτό τό θέμα. Γιὰ νὰ εἶμαι εἰλικρινής, δὲν μοῦ δόθηκε εὐκαιρία να μελετήσω ὅλο τὸ θέμα αὐτό ἔτσι ὅπως τὸ ἀναπτύσσει ἑρμηνεύοντας τὴν ἐπιστολή ὁ κύριος Γαλάνης. Μᾶλλον θα περιμένουμε να τυπώσουν τήν ὁμιλία πού ἔκανε στο συνέδριο αὐτό, γιά νά τή διαβάσουμε καλύτερα.
Πιθανόν ὅμως ἔτσι πιο πολύ δείχνει το πράγμα- ὁ κατέχων, το κατέχον νὰ εἶναι τὸ ὅτι εἶναι ἀκόμη ὀργανωμένη ἡ κοινωνία σε κράτη. Δηλαδή, ὑπάρχει γενικότερα ἡ ἐξουσία καί, ναί μέν, οἱ ἄνθρωποι ποὺ ἀσκοῦν τίς ἐξουσίες δέν εἶναι πάντοτε καλοί χριστιανοί, και γι' αὐτό ἐμποδίζουν το κακό, ἀλλά ὁπωσδήποτε φροντίζουν νὰ ὑπάρχει ἔννομη τάξη.
Στο δέκατο τρίτο κεφάλαιο τῆς πρὸς Ρωμαίους ἐπιστολῆς λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, καθώς ἀναφέρεται στις έξου σίες: πᾶσα ψυχή ἐξουσίαις ὑπερεχούσαις ὑποτασσέσθω (Ρωμ. 13, 1.). Καί φαίνεται ἐκεῖ καθαρά, ὅπως τὰ λέει ὁ ἀπόστολος Παῦλος, ὅτι ἔτσι ὅπως εἶναι ὀργανωμένα τα κράτη καί ὑπάρχουν οἱ ἐξουσίες, ποὺ ἔχουν καί ἀστυνομικούς καί στρατό, εἶναι ἀπό Θεοῦ. Ἔτσι λέει: εἶναι ἀπό Θεοῦ. Ὄχι με τὴν ἔννοια ὅτι αὐτό εἶναι τὸ καλύτερο, ἀλλὰ ἔτσι ὅπως γκρεμίστηκε ἡ ἀνθρω πότητα καί κυριαρχεῖ στοὺς ἀνθρώπους ἡ ἁμαρτία, ἂν δὲν εἶχε λάβει πρόνοια ὁ Θεός νὰ οἰκονομήσει ἔτσι τὰ πράγματα, ὥστε νὰ ὀργανωθοῦν οἱ κοινωνίες σε ἔννομα κράτη καί νὰ ὑπάρχει ἡ ἐξουσία -ἡ ὅποια ἐξουσία- θὰ ἦταν χειρότερα ἀπό ζούγκλα ἡ κοινωνία.
Ἴσως λοιπόν αὐτὴ νὰ εἶναι ἡ σωστό τερη ερμηνεία: Ὑπάρχει αὐτό τό ἐμπόδιο τῆς ἐξουσίας, καὶ δὲν μπορεῖ ἔτσι στον ἀπόλυτο βαθμό, ἄς ποῦμε, να κυριαρ χήσει ἡ ἀποστασία καί νὰ ἐμφανιστεῖ ὁ ἄνθρωπος τῆς ἁμαρτίας, ὁ ἄνθρωπος τῆς ἀπωλείας, ὁ ὁποῖος θέλει να παρουσιάσει τὸν ἑαυτό του θεό.
Ὁ καθένας μας, νομίζω, λίγο πολύ το καταλαβαίνουμε ὅτι, ὅποια κι ἂν εἶναι ἡ ἐξουσία, εἶναι μιά ἐξουσία. Βλέπετε, ἐπισκεπτόμαστε ἕνα κράτος τὸ ὁποῖο καθόλου δέν εἶναι χριστιανικό· τὸ Ἰσραήλ, γιὰ παράδειγμα, ἢ τὴν Αἴγυπτο ἤ την Τουρκία καί ὅποιο ἄλλο. Το ὅτι ὑπάρχει ὅμως ἐκεῖ μιὰ ἐξουσία καί εἶναι ὀργανωμένο το κράτος μᾶς παρέχει μιά ἀσφάλεια ὅπου κι ἄν πᾶμε. Μπορεῖ νὰ εἶναι πολύ λιγότερη ἀσφάλεια ἀπό αὐτὴν ποὺ ἔχουμε στην πατρίδα μας, ἀλλά πάντοτε ὑπάρχει μια ἀσφάλεια.
Όταν το 1985, νομίζω, εἴχαμε πάει στην Τουρκία, κάποιο Σάββατο ἀπόγευ μα ξεκινήσαμε μὲ τὸ λεωφορεῖο ἀπὸ τὴν Πόλη καὶ πηγαίναμε πρός τή Χαλκηδόνα σε κάποια ἐκκλησία τῆς ἁγίας Ευφημίας, ποὺ ἦταν ἡ γιορτή της. Είχαμε μαζί μας καί ἕναν ντόπιο Ἕλληνα που μένει ἐκεῖ –ἦταν νεωκόρος μάλιστα τῆς ἐκκλησίας-ὁ ὁποῖος θὰ μᾶς πήγαινε. Δέν εἶχε κίνηση καί πηγαίναμε πάρα πολύ ὡραῖα καί καλά.
Μόλις περάσαμε τόν Κεράτιο κόλπο καί προχωρούσαμε γιά να περάσουμε τή γέφυρα τοῦ Βοσπόρου, κάπου ἐκεῖ κοντά ἦταν ἕνα γήπεδο. Μόλις εἶχε τελειώσει τὸ μάτς καί ξεχύνονται λοιπόν οἱ Τοῦρκοι στον κεντρικό δρόμο. Στήν ἀρχή ἦταν λιγότεροι, μετά περισσότεροι. Αὐτοί εἶχαν τις μεταξύ τους διαφορές –ἐσεῖς ξέρετε καλύτερα τί μακελειό γίνεται, ὅταν βγαίνουν ἀπό ἕνα μάτς. Εἶδαν ὅτι τό λεωφορεῖο μας ἦταν ἑλληνικό καί στήν ἀρχή πλησίασαν μερικοί ἥμεροι καί ἤρεμοι καί ἔλεγαν: «ΠΑΟΚ, ΠΑΟΚ» καί ὁ ὁδηγός ἀνταπέδιδε –ἦταν ἔξυπνος ὁ ὁδηγός μας. Μετά, καθώς φώναζαν, ὁ ὁδηγός τά κατάφερε πατώντας την κόρνα κατά ἕναν τρόπο συνθηματικό καί συντονίστηκαν. Ἀλλὰ ὅμως ἦταν πολλοί, πάρα πολλοί καί πλήθαιναν συνέχεια, οπότε ἦρθαν ἐντελῶς μπροστά μας. Σταμάτη σε το λεωφορείο, ἐνῶ πρῶτα κινοῦνταν ἔστω λίγο, μερικοί σκαρφάλωσαν μπροστά στο παρμπρίζ καί φοβηθήκαμε. Διότι ὅταν ὁ λαός εἶναι ἀνεξέλεγκτος, ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ κάνει. Ἐνῶ ὅταν ὑπάρχει ἕνας κάποιος ἔλεγχος, κάτι θα γίνει. Καί πραγματικά, σε λίγο φτάνει ἕνα τζιπάκι μέ ἀστυνομικούς –ἦταν στρατιωτικός νόμος τότε- καί μόλις κατέβηκαν δύο ἀστυνομικοί, ὄχι περισσότεροι, μέ τά γκλόμπς καί ἄρχισαν να τους φωνάζουν, ἐξαφανίστηκαν. Μά ἐξαφανίστηκαν! Σάν να φύσηξε ἀέρας καί πῶς φεύγει ὁ και πνός, ἔτσι ἐξαφανίστηκαν κυριολεκτικά.
Καί λέω μέσα μου: «Κοίταξε τώρα. Ἐάν δέν ἔτρεχαν οἱ ἀστυνομικοί, δέν ξέρουμε τί θα γινόταν».
Λοιπόν, πάντοτε, νομίζω, ἡ ὅποια όργανωμένη πολιτεία εἶναι μιὰ ἀσφάλεια καὶ ἕνα ἐμπόδιο, ἄς ποῦμε, στὸ ὅποιο κακό. Ἐνῶ ὅταν δὲν ὑπάρχει ὀργάνωση...
Κανένας ἀπό σᾶς ἴσως δὲν θὰ θυμᾶ-ται -εἶστε ὅλοι νεώτεροι- πῶς νιώσαμε στή δική μας πόλη, την Κατερίνη, τις λίγες ώρες που μεσολάβησαν μεταξύ τῆς φυγῆς τῶν ἀρχῶν τῆς πόλεως καὶ τῆς ἐλεύσεως τῶν Γερμανών. Οἱ Γερμανοί ἔρχονταν ἀπό τή Θεσσαλονίκη πρός τὰ ἐκεῖ, πλησίαζαν, καί μεσολάβησαν δυό, τρεῖς ώρες μέχρι να φτάσουν. Το τί ἔγινε! τον κόσμο!
Το τί ἔγινε μέσα σ' αὐτὴ τὴν ἀναμπουμπούλα! Ήρθαν οἱ Γερμανοί μετά και ἔβαλαν ἀμέσως μια τάξη. Γερμανοί μέν, ἀλλά μπῆκε μια τάξη. Ἐνῶ πρίν εἶχε ξεσηκωθεῖ ὁ κόσμος, πῆγαν στίς ἀποθήκες τοῦ σταθμοῦ, ἔπαιρναν τὰ σιτάρια, ὅσοι δέν πρόλαβαν ἔπαιρναν μετά τὰ παρά θυρα, τα κουφώματα..., καί σε λίγο θά ἄρχιζαν να δέρνονται.
Ὑποθέτω λοιπόν ὅτι τό κατέχον αὐτό, ὁ κατέχων εἶναι ἡ ἐξουσία γενικῶς. Καί ὅπως θα ξέρετε, ὑπάρχει ἕνα ἑβραϊκό ἐθνικιστικό κίνημα, ὁ σιωνισμός, ποὺ ἀπό ἐκεῖ ἴσως θὰ προέλθει καί ὁ ἀντίχριστος -δέν το ξέρουμε. Ὁ σιωνισμός ἔχει ὡς ἀπώτερο σκοπό ἕνα τέτοιο πράγμα: να καταργηθοῦν, εἰ δυνατόν, ὅλες οἱ ἐξου σίες καί νά περιέλθουν τα πάντα στη μία ἐξουσία, τη δική τους· ἴσως αὐτό θέλει να πεῖ ἐδῶ ὁ ἀπόστολος Παῦλος.
Δέν θυμάστε ὅτι αὐτὰ σᾶς τὰ ἔλεγα ὅταν ἀκόμη ἤμουν μαζί σας; Καί τώρα ξέρετε τί εἶναι ἐκεῖνο ποὺ τὸν ἐμποδίζει, ὥστε νὰ φανερωθεῖ ὅταν ἔρθει ὁ καιρός του. Το θεωρεί δηλαδή ὡς δεδομένο ὁ ἀπόστολος Παῦλος ὅτι γνωρίζουν οἱ Θεσσαλονικεῖς τί εἶναι αὐτό. Πιθανόν να τους τὸ εἶχε πεῖ καὶ τώρα ἴσως δὲν μπορεῖ νὰ τὸ πεῖ, νὰ τὸ γράψει ἔτσι καθαρά. Κάποια πράγματα ἀπέφευγαν νὰ τὰ γράφουν. Διότι πάντοτε ὑπάρχουν οἱ κίνδυνοι μπορεῖ ἡ ἑκάστοτε ἐξουσία να πιαστεῖ ἀπὸ κάποιες λέξεις και να κάνει κακό.
Η μυστική δύναμη τῆς ἀνομίας εἶ ναι ἤδη ἐπὶ τὸ ἔργον. Θὰ ἔρθει κάποτε ἀναφανδόν ἡ ἀνομία καί ἡ ἀποστασία, ἀλλά ἡ ὅλη μυστική δύναμη τοῦ κακοῦ, τῆς ἀνομίας ἤδη εἶναι ἐπί τὸ ἔργον. Αὐτό ὅμως θα γίνεται μόνο ώσότου φύγει ἀπό τη μέση αὐτός πού τώρα εἶναι τὸ ἐμπόδιο, ὁ κατέχων, ἄς ποῦμε. Θα γίνεται αὐτό, δηλαδή θὰ εἰσχωρεῖ ἡ μυστική δύ-ναμη τῆς ἀνομίας στοὺς ἀνθρώπους, ὄχι ἐντελῶς-ἐντελῶς ἀναφανδόν, ἀλλά κατά ἕναν τρόπο πού θά διεισδύει.
Συνεχίζεται με: Να μη διστάσουμε νὰ εἴμαστε χριστιανοί ἑκατὸ τοῖς ἑκατό
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου