Στήν προηγούμενη ανάρτησή μας είδαμε τόν λόγο καί τήν κριτική τής ορθοδοξίας διά τού Επισκόπου Ιερόθεου Βλάχου. Μέ τούτη τήν ανάρτηση θά δούμε τήν νεφελώδη σκέψη τής κακοδοξίας.
Για την επικείμενη Αγία και Μεγάλη Σύνοδο της Πεντηκοστής 2016 έχουν γραφτεί πάμπολλα και -κατά τα φαινόμενα- θα γραφτούν ακόμη τα μύρια όσα. Πολλά θετικά και άλλα τόσα πολεμικά, τα οποία δεύτερα πάντως αμαυρώνουν ολοένα την εικόνα της πνευματικής χαράς (και χάριτος) για την αγαπητική συνάντηση επί το αυτό των πνευματικών Πατέρων της απανταχού Ορθοδοξίας, με στόχο κατ' αρχήν την Ενότητα συν όλα τα άλλα, τα οποία αυτή -ως θεόσδοτη εντολή- θα υπαγορεύσει.
Το e-περιοδικό μας, ευρισκόμενο στην έπαλξη της πληροφόρησης για τη μεγάλη και ελπιδοφόρο αυτή διοργάνωση των Πανορθοδόξων, συναντά σήμερα έναν έγκριτο σκαπανέα του θεολογικού και φιλοσοφικού λόγου, έναν κληρικό που διαπρέπει από περίοπτη καθηγητική έδρα της Βοστόνης. Είναι οΑρχιμανδρίτης Παντελεήμων Μανουσάκης, Αναπληρωτής Καθηγητής Φιλοσοφίας στο College of the Holy Cross, Worcester, MA, USA. Τον ευχαριστούμε για τη χαρά της (επι)κοινωνίας και για την καλοσύνη να απαντήσει σε μερικά ερωτήματα, που -θεωρούμε- απασχολούν το κοινό μας. Ακολουθεί πλήρης η συνέντευξη που μας παραχώρησε.
π. Π. Κ.
π. Π. Κ.
π. Παναγιώτης Καποδίστριας: Πανοσιολογιώτατε π. Παντελήμον, η επί θύραις Αγία και Μεγάλη Σύνοδος, στοιχούμενη στην επιθυμία του Κυρίου Ιησού "ίνα ώσιν έν", αποβλέπει εντέλει στην Ενότητα. Ποιος άραγε φοβάται την Ενότητα των Oρθοδόξων και πώς χρειάζεται να αντιμετωπισθεί από την ίδια την επικείμενη Σύνοδο;
π. Παντελεήμων Μανουσάκης: Πράγματι, π. Παναγιώτη, ίσως η Ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών να φοβίζει κάποιους. Το ερώτημα είναι ποιοι είναι αυτοί. Είναι εκείνοι που έχουν γεμίσει το διαδίκτυο (μια και δεν έχουν άλλη θεσμική ιδιότητα) με κείμενα και σχόλια εναντίον της Συνόδου; Είναι εκείνοι που, καταχρώμενοι την θεσμική θέση τους, οργανώνουν ημερίδες και εξάγουν ψηφίσματα εναντίον της Συνόδου; Νομίζω πως όχι. Και αυτοί μεν φοβούνται, αλλά όχι την ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Φοβούνται, τουναντίον, το έλλειμμα ενότητος, ή μάλλον την ελλειμματική και ελαττωματική ενότητα, την οποία η προσπάθεια της σύγκλησης της παρούσας Συνόδου έχει αποκαλύψει με κραυγαλέο τρόπο. Για όσο καιρό οι Ορθόδοξες Εκκλησίες δεν είχαν συνέλθει συνοδικώς, αλλά η καθεμία εξ αυτών βίωνε την αυτοκεφαλία της ωσάν να ήταν αυτάρκης στην απομόνωσή της, φροντίζοντας μόνο τα του οίκου της, ήταν εύκολο να μιλά κανείς για την θρυλούμενη ενότητα των Ορθοδόξων Εκκλησιών. Ενότητα η οποία υποτίθεται ερειδόταν στην κοινή πίστη και στο κοινό λειτουργικό. Τώρα, όμως, που επέστη ο καιρός της Συνόδου, και άρα καλείται η κάθε Ορθόδοξη Εκκλησία να εξέλθει του οίκου της προς συνάντηση των άλλων αδελφών της(;;;), τώρα ανέκυψαν και συνεχίζουν να ανακύπτουν προβλήματα, τα οποία -κατ' εμέ- υπογραμμίζουν με τον πλέον δραματικό τρόπο πως η λεγόμενη Ενότητα των Ορθοδόξων έπασχε και πάσχει, ακριβώς διότι ούτε η κοινή πίστη ούτε η κοινή λειτουργική ζωή επαρκούν για να λειτουργήσουν ως εγγυητές της ενότητος, εφ' όσον δεν υποστασιοποιούνται στο πρόσωπο ενός Πρώτου. [Μέχρι στιγμής έχει ήδη θέσει τά θεμέλια τής κενολογίας καί τής πλάνης πού θά ακολουθήσει. Δέν αναφέρεται στήν κοινή πίστη στόν Κύριο, αλλά στήν κοινή πίστη γενικώς καί τήν έλλειψη τού Κυρίου από τήν ορθοδοξία θά τήν καλύψουν υποτίθεται μέ τόν ΠΡΩΤΟ.]
π. Παν. Καποδίστριας: Εξηγήστε μας, παρακαλώ, πώς εννοείτε την θέση του Πρώτου στην πολυπόθητη Ενότητα μεταξύ των Ορθοδόξων.
π. Παντελεήμων Μανουσάκης: Έχω γίνει κουραστικός να γράφω περί του πρωτείου. Ήδη από το 2013, στα κείμενά μου “Primacy and Ecclesiology: The State of the Question” και “Το Πρωτεύον Πρόβλημα του Πρώτου” (στην Νέα Ευθύνη) διέγνωσα το έλλειμμα ενότητος στον Ορθόδοξο κόσμο. Έκτοτε έχω γράψει σειρά άρθρων κι ένα μικρό βιβλίο (For the Unity of All), στα οποία παραθέτω τα επιχειρήματά μου περί του πρωτείου. Τα επιχειρήματα αυτά είναι εν πολλοίς θεωρητικά—βασίζονται, δηλαδή, στην θεολογία και την εκκλησιολογία της παραδόσεώς μας. Η σύγκληση, όμως, της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου μάς προσέφερε απτά επιχειρήματα, που επιβεβαιώνουν την απωλεσθείσα ενότητα της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Κινδυνεύει, όπως γνωρίζετε, η επιτυχία της Συνόδου από τις έριδες μεταξύ αυτοκεφάλων Εκκλησιών. Το Πατριαρχείο Αντιοχείας προέβαλε μέχρι προσφάτως ως προϋπόθεση της συμμετοχής και παρουσίας του προκαθημένου του στην Σύνοδο την επίλυση του θέματος του Κατάρ, το οποίο στάθηκε η αφορμή για την διακοπή της κοινωνίας με το Πατριαρχείο Ιεροσολύμων. Το Πατριαρχείο Σερβίας, παρομοίως, θέλει να φέρει ενώπιον της πανορθοδόξου Συνόδου την δική του έριδα με το Πατριαρχείο Ρουμανίας για την περιοχή Τιμόκ. Δεν μπορεί ολόκληρη η Ορθόδοξος Εκκλησία να καθίσταται όμηρος της οποιασδήποτε τοπικής Εκκλησίας.
Το Οικουμενικό Πατριαρχείο έχει κάνει υπεράνθρωπες προσπάθειες και έχει προβεί σε μεγάλες παραχωρήσεις σε ότι αφορά τις δικές του σχέσεις με άλλες εκκλησίες αλλά και γενικότερα (π.χ., το πρόβλημα του προκαθημένου της Τσεχίας), προκειμένου να προχωρήσει η Ορθόδοξος Εκκλησία απρόσκοπτα το δρόμο προς την Πεντηκοστή. Όταν, όμως, οι τοπικές εκκλησίες αρνούνται το ουσιαστικό πρωτείο του Οικουμενικού Θρόνου (χάριν ενός κακώς εννοουμένου “πρωτείου τιμής”), στερούν και από τους εαυτούς τους την δυνατότητα μιας ειρηνικής επίλυσης των διμερών προβλημάτων τους.
Υπό αυτήν την έννοια, θεωρώ πως η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος έχει ήδη πετύχει πριν καν συνέλθει. Διότι η σύγκλησή της και μόνον κατέδειξε το έλλειμμα ενότητος εντός του Ορθοδόξου κόσμου. Όταν, συν Θεώ, συνέλθουν επί το αυτό οι Συνοδικοί Πατέρες σε μερικές εβδομάδες, το θέμα συζήτησης θα είναι ένα—έστω και αν δεν έχει κατονομασθεί: η Ορθόδοξη Ενότητα. Και άνευ Πρώτου δεν μπορεί να υπάρξει παρά μια εύθραυστη ενότητα, έρμαιη της κάθε διένεξης και δυσκολίας.
π. Π. Καποδίστριας: Πώς ερμηνεύετε τέτοιας έκτασης σκεπτικισμό από διάφορες πλευρές ως προς τη σύγκληση της μεγάλης Συνόδου, όταν η Ορθοδοξία αυτοφημίζεται συνήθως για την ανοικτότητα και την εξωστρέφειά της;
π. Παντελεήμων Μανουσάκης: Κάθε τι που φέρει την σφραγίδα [Δέν είναι θεσμός ο Κύριος, δέν είναι ο ιδρυτής τής εκκλησίας] του Χριστού —και ασφαλώς και η Εκκλησία και η παρούσα Σύνοδος— είναι αναγκαίο να χαρακτηρίζεται από τα λόγια της προφητείας του θεοδόχου Συμεών πως “οὗτος κεῖται εἰς σημεῖον ἀντιλεγόμενον” (Λκ. 2:34). Αναπόφευκτα θα γινόταν και η παρούσα Σύνοδος σημείον αντιλεγόμενον, το οποίο μας αποκαλύπτει τους μάταιους διαλογισμούς πολλών καρδιών (Λκ. 2:35). Ακούσθηκαν πολλές απόψεις, οι οποίες, κατά την μακρόχρονη περίοδο της υπνώττουσας Συνοδικότητος της Εκκλησίας, δεν είχαν βγει στην επιφάνεια.
Ακούσαμε, για παράδειγμα, πως κριτήριο της ενότητος της εκκλησίας δεν είναι ο επίσκοπος αλλά ο «άγιος,» ο «θεόπνευστος,» κ.ο.κ. Όταν τέτοιες απόψεις εκφράζονται μάλιστα απο χείλη επισκόπων απορεί κανείς για το αν κατανοούν πως αυτοακυρώνονται. Το πνευματικό χάρισμα (μια και εδώ μιλάμε για την αγιότητα με την πολύ στενή σημασία) δεν μπορεί να αυτονομηθεί απο το θεσμό της Εκκλησίας. [Ο θεσμός δέν μπορεί νά αυτονομηθεί από τό πνευματικό χάρισμα γιά τήν ακρίβεια] Το παράδειγμα της Αγίας Μαρίας της Αιγυπτίας είναι χαρακτηριστικό: η ασκητική της θα ήταν μάταιη δίχως την θεία κοινωνία που της προσέφερε ο πατήρ Ζωσιμάς, δίχως, δηλαδή, την ένταξή της στην μυστηριακή ζωή της Εκκλησίας. [Η μετάνοια εντάσσει στήν σωτηρία, γιά τήν ακρίβεια. Στό Γεροντικό τήν κόρη πού ακολούθησε τήν οδό τής αμαρτίας καί τήν βοήθησε νά επιστρέψει τό Γεροντάκι, τήν πήρε μαζί Του ο Κύριος από τήν αληθινή καί βαθειά της Μετάνοια, χωρίς τήν διαμεσολάβηση τού "Ζηζιούλα". Οπως καί τόν ληστή στόν Σταυρό] Είναι γελοίες (και το χειρότερο, θεολογικώς επικίνδυνες) οι αφελείς εκείνες απόψεις που θέλουν την συμμετοχή στην Σύνοδο να περιορίζεται μόνο σε αγίους, θεοφόρους, θεόπνευστους κ.λπ., αρχιερείς. Όσοι σκανδαλίζονται από την ενσάρκωση της Εκκλησίας μπορούν να ασπαστούν και ανοιχτά τον Γνωστικισμό τον οποίον εμμέσως ομολογούν, και να δημιουργήσουν κοινότητες καθαρών και αγίων.
Αλλά και τέτοιες απόψεις, ακόμα, αποτελούν μια θετική εξέλιξη στον βαθμό που μας αναγκάζουν να κοιτάξουμε κατάματα θέματα, που για καιρό είχαμε επιλέξει να αποφεύγουμε. Με την σύγκληση της Αγίας και Μεγάλης Συνόδου ανοίγεται ένας θεολογικός διάλογος εντός της Ορθοδόξου Εκκλησίας, ένας διάλογος με τον εαυτό Της, ένας διάλογος που ίσως Της επιτρέψει να αρθρώσει ουσιαστικό λόγο προς τον κόσμο.
Το πρόβλημα, για μένα, βρίσκεται μόνο στην επιθυμία να αποφευχθεί η παρούσα Σύνοδος με οποιαδήποτε πρόφαση, επειδή κάποιοι ίσως φοβούνται πως η Σύνοδος θα ανοίξει (όπως έχει ήδη κάνει) παράθυρα που έχουν μείνει απ᾽αιώνων κλειστά. Εσείς, ως ποιητής, γνωρίζετε το ποίημα του Αλεξανδρινού για τα παράθυρα: “ίσως το φως θάναι μια νέα τυραννία, / ποιος ξέρει τι καινούργια πράγματα θα δείξει.” Είναι δυνατόν, όμως, για τον οποιοδήποτε Χριστιανό να επιλέγει να ζει στο σκοτάδι, όσο και αν μας βολεύει στο βαθμό που αποκρύπτει από τα μάτια μας ό,τι βρίσκουμε δυσάρεστο ή αποκρουστικό; Είναι δυνατόν η Εκκλησία του Χριστού, του φωτός του αληθινού του φωτίζοντος “πάντα ἄνθρωπον ἐρχόμενον εἰς τὸν κόσμον” (Ιω. 1:9), να φοβάται το φως;
π. Π. Καποδίστριας: Κατά τη γνώμη σας θα αποτελέσει η Αγία και Μεγάλη Σύνοδος συνέχεια των Οικουμενικών Συνόδων και ποια η θέση των αποφάσεων των ενδιάμεσων Συνόδων μετά το Σχίσμα;
π. Παντελεήμων Μανουσάκης: Ο πρωταρχικός σκοπός της Συνόδου της Πεντηκοστής του 2016, όπως τον αντιλαμβάνομαι, δεν είναι να προστεθεί μία Οικουμενική Σύνοδος στην σειρά των Συνόδων της πρώτης χιλιετίας, αλλά το να επανακτήση η Ορθόδοξος Εκκλησία και στο πανορθόδοξο επίπεδο το ζειν συνοδικώς. Η ιστορία θα κρίνει το ποιά είναι η θέση της παρούσας Συνόδου στην ζωή και στην πορεία της Εκκλησίας. Νομίζω, όμως, πως η ιστορία της Εκκλησίας χαρακτηρίζεται από μια συνέχεια, χωρίς τούτο να σημαίνει στασιμότητα. Η συνέχεια στην οποία αναφέρομαι κατορθώνει να συνενώσει δύο στοιχεία που ίσως φανούν αντιφατικά εκ πρώτης όψεως, δηλαδή, την ταυτότητα και την εξέλιξη της Εκκλησίας. Δεν νομίζω πως θα ήταν σωστό να κριθεί η επί θύραις Σύνοδος υπό το φως μιας αρχαιολογικής προοπτικής, δηλαδή, υπό το πρίσμα του παρελθόντος, αλλά θα πρέπει να αξιολογηθεί με την ματιά του μέλλοντος[Remembering the Future;;], πράγμα το οποίο δεν μπορεί να γίνει κατά την παρούσα στιγμή. Όλα τα πράγματα στην ιστορία, μας λέει ο αγ. Μάξιμος ο Ομολογητής, ακολουθούν το τρίπτυχο σκιά – εικόνα – αλήθεια. Η αλήθεια των πραγμάτων βρίσκεται στα έσχατα. Το παρόν εικονίζει την αλήθεια και αληθεύει στο βαθμό ακριβώς που εικονίζει με πιστότητα την εσχατολογική αλήθεια. Θα ήταν παρακινδυνευμένο για μας σήμερα να αποπειραθούμε μια αποτίμηση της Συνόδου πριν καν μάλιστα αποπερατώσει το έργο της.
Σίγουρα στην συζήτηση αυτή δεν έχουν θέση τα επιχειρήματα που προσπάθησαν να πλήξουν το κύρος της Συνόδου επί της βάσεως πρακτικών ζητημάτων, όπως για παράδειγμα, του αριθμού των συμμετεχόντων επισκόπων. Έγραψα και αλλού πως η ιστορία των επτά Οικουμενικών Συνόδων καθιστά σαφές πως δεν συμμετείχαν όλοι οι ανά την οικουμένη επίσκοποι, ούτε θα ήταν και πρακτικά δυνατόν να συμβεί κάτι τέτοιο. Το ερώτημα για το αν θα μπορούσε να θεωρηθεί μια Σύνοδος Οικουμενική εφ᾽όσον δεν συμμετέχουν σε αυτήν άλλες Χριστιανικές ομολογίες είναι για μένα ανοικτό και παρουσιάζει μεγαλύτερο ενδιαφέρον. Θα πρέπει κάποια στιγμή στο μέλλον να γίνει μια νηφάλια συζήτηση για το πώς επισήμως (διότι ακούμε πολλές και αντικρουόμενες απόψεις) θεωρεί η Ορθόδοξος Εκκλησία αυτές τις Χριστιανικές ομολογίες, με τις οποίες δεν βρίσκεται σε ευχαριστιακή κοινωνία.
π. Π. Καποδίστριας: Το ερώτημα όμως που γεννάται είναι αν μιλάμε για σχίσματα, για αιρέσεις ή για ένα συνδυασμό των δύο; Και ποια η διαβάθμιση των δύο αυτών καταστάσεων;
π. Παντελεήμων Μανουσάκης: Αυτά είναι ερωτήματα στα οποία, φυσικά, δεν μπορώ να δώσω απαντήσεις (ούτε θα ενδιέφερε κανέναν η δική μου απάντηση), αλλά είναι και ερωτήματα τα οποία με βασανίζουν, αναλογιζόμενος πως η αίρεση προσβάλλει μεν την πίστη, το σχίσμα όμως πληγώνει την αγάπη και ίσως, υπό το πρίσμα της ιεράρχησης που μας προσφέρει ο απόστολος Παύλος, όπου μείζων της πίστεως η αγάπη (Α´ Κορ. 13:13), να είναι το σχίσμα μεγαλύτερο κακό στο εκκλησιαστικό σώμα από την αίρεση. Το κείμενο της παρούσας Συνόδου για τις Σχέσεις της Ορθοδόξου Εκκλησίας προς τον Λοιπόν Χριστιανικόν Κόσμον δεν εξετάζει, κατά την γνώμη μου, σε ικανοποιητικό βάθος τα ερωτήματα αυτά. Είναι, όμως, ένα πρώτο θεμιτό και θετικό βήμα προς την σωστή κατεύθυνση.
π. Π. Καποδίστριας: Ευχαριστώ πολύ για την καλοσύνη Σας, να απαντήσετε στα ερωτήματά μας και Σας εύχομαι ό,τι Αισιότερο!
π. Παντελεήμων Μανουσάκης: Κι εγώ Σας ευχαριστώ!
Συμπέρασμα: Δύο πράγματα απουσιάζουν από τήν ανωτέρω σκιαμαχία. Η Θεολογία καί η φιλοσοφία. Στήν θέση τους λάμπει η αργολογία τής εξουσίας.
Αμέθυστος
22 σχόλια:
Πολύ καίρια τα σχόλια, φωτίζουν την πλάνη που παρουσιάζεται με μια ύπουλη φυσικότητα...
ο τεσσαρακοστος των τεσσαρακοντα μαρτυρων επισης δεν ειχε τη μαρτυρια του Ζιζου, και καμποσα εκατομμυρια ακομη.
Δυστυχώς αυτή είναι η Αχίλλειος πτέρνα τής σημερινής ορθοδοξίας. Η ταύτιση τού κλήρου μέ τήν εκκλησία. Είναι τόσο βαθειά ριζωμένη στούς πιστούς όσο καί στούς άπιστους. Οι άπιστοι φεύγουν από τήν εκκλησία λόγω τών παπάδων καί οι πιστοί μένουν λόγω τών παπάδων. Παρότι ο Αγιος Παίσιος βεβαίωνε ότι ο κληρικός δέν είναι οδός πρός σωτηρίαν,εμείς επιμένουμε νά πιστεύουμε ότι μέ τήν χειροτονία ο κλήρος είναι σωσμένος. Αυτή τήν πλάνη πληρώνουμε.
Φίλε χαλάρωσε εδώ κολλήσαμε άσχημα.Στήν εξορία τής αμεσότητος τού δώρου τής χάριτος. Ολα πρέπει νά γίνουν έμμεσα, διαμεσολαβημένα, εκκοσμικευμένα. Ακόμη καί η δικαιοσύνη δέν τιμωρεί τόν υπαίτιο αλλά τόν αντιδρώντα.Ενεκεν τών δικαιωμάτων καί τής ισότητος.
Μέσα στους ναούς μας υπάρχει μια απίστευτη 'ερημία'... Ο παπάς θεωρεί τον ναό 'δικό' του, αποφασίζει και διατάζει, δεν διακονεί... Οι λίγοι πιστοί σκύβουν το κεφάλι, "Ό,τι πη ο πάτερ"... Οι πολλοί δεν προσέρχονται καν, δεν είναι ανοιχτός ο ναός, τον ανοίγει και τον κλείνει ο κλήρος... Επικρατεί θλίψη... Μάθαμε να μην είμαστε πραγματικοί άνθρωποι... Και οι άγιοι στις εικόνες μάς κοιτάζουν προφανώς θλιμμένοι, αυτοί που χαρούμενα παρέδωσαν τις ψυχές και τα σώματά τους στον Κύριο... Και δεν λάμπουν τα πρόσωπά τους, όπως εκείνων που αναγάλλιασαν όταν εισήλθαν και άναψαν τα καντήλια και τις λαμπάδες τους οι προσκυνητές "Στον Χριστό στο Κάστρο"...
αγαπητε φιλε αν υπαρχει ερημια εστω και απιστευτη ειμαστε σε καλο δρομο. Νομιζω οτι δεν υπαρχει ουρε ερημια. ΥΠΑΡΧΕΙ ΤΟ ΠΝΕΥΜΑ ΤΗΣ ΑΡΝΗΣΗΣ.
Aν δεν μας αρέσει να ανοίγει και να κλείνει ο κλήρος το ναό ας πάμε εμείς. Γιατί δεν βλέπουμε τα μαύρα μας τα χάλια, που δεν θέλουμε να ακούσουμε για Χριστό, μετάνοια κάθαρση από τα πάθη, που τα βόσκουμε σαν τους χοίρους της παραβολής; που καταντήσαμε σάρκες, άθεοι και ειδωλολάτρες! Δεκαετίες στα μπουζούκια, με μουράτα αυτοκίνητα, τυχερά παιχνίδια, πορνεία μοιχεία διαζύγια, παραδόπιστοι, υλιστές, επιδειξίες. Ζούμε σε άλλο πλανήτη;
10.46
Η κάθε κατάσταση έχει κάποιες αιτίες. Μην θεωρούμε ότι έχουμε φτάσει ως εδώ αποκλειστικά λόγω κλήρου γιατί είναι σαν να λέμε ότι ο Θεός είναι άδικος αμέτοχος και αδιάφορος για τη Σωτηρία μας. Δηλαδή ότι εμείς θέλουμε να Τον πλησιάσουμε αλλά ο κλήρος μας εμποδίζει, και ο Θεός αφήνει να συμβαίνει αυτό το πράγμα(!). Ο Κύριος άφησε να περιέλθουμε σε αυτή την κατάσταση, ενώ θέλουμε να είμαστε πνευματικά κοντά Του; Μας απόκοψε από τον Εαυτό Του, επιτρέποντας την ύπαρξη του κλήρου; ή έστω τη λάθος θέση του στην εκκλησία και στην αντίληψη μας και την ζωή μας;
Mήπως αυτό που βλέπουμε στο εκκλησιαστικό (αλλά και στο πολιτικό) πεδίο είναι η δική μας εσωτερική ξεκάθαρη ζωντανή εικόνα της αποστασίας μας από τον Θεό; Γιατί μας λέει με τους Προφήτες Του ότι "θα φέρει λιμό, όχι άρτου, αλλά του ακούσαι Λόγον Κυρίου";
Είναι μήπως άδικoς; Στέρησε σε όσους αληθινά Τον αγαπούν τον Άγιο Λόγο Του; Σήμερα ειδικά, κυρίως μέσω ίντερνετ, υπάρχει μοναδική δυνατότητα στην ιστορία να έχουμε πρόσβαση στα πάντα.Αλλά "όστις θέλει οπίσω Μου ελθείν".
Η ερημιά στους Ναούς υπάρχει γιατί οι άνθρωποι είναι εξ΄ολοκλήρου "αλλού", προτιμούν την ολοήμερη αποβλάκωση της τηλεόρασης, και της νέας τεχνολογίας, τις βιωτικές υποθέσεις και την "εξυπηρέτηση" των παθών τους, από τo να ασχοληθούν με οτιδήποτε έχει σχέση με τον Θεό. Ακριβώς γιατί δεν Τον αγαπούν, δεν τους συγκινεί, δεν τους αγγίζει. Οποιαδήποτε πνευματική συζήτηση είναι αδιάφορη, τους ενοχλεί, τους κουράζει, την "βδελλύσσονται". Φτάσαμε σ΄ένα σημείο που ο άνθρωπος απλά δεν θέλει να ακούσει πλέον για Θεό. Μόνο σε καμιά αρρώστια ή κάποιο πρόβλημα, και πάλι συμφεροντολογικά, με καχυποψία και απιστία. Εδώ ζούμε και ξέρουμε τι γίνεται.
Όσοι αγαπούν αληθινά τον Κύριο, θα έρθουν έτσι όλα τα γεγονότα της ζωής τους ώστε να εκδηλωθεί αυτή η εσωτερική κατάσταση. Η κάθε λεπτομέρεια είναι ελεγχόμενη απ΄το Θεό που τους προγνωρίζει ("υμων δε και αι τριχες της κεφαλης πασαι ηριθμημεναι εισιν, 10:30-31, 12:7-7. 31, μη ουν φοβεισθε πολλων στρουθιων διαφερετε υμεις")..
Ο κλήρος είναι ένα μέρος από μας. Και φυσικά δεν σώζεται με τη χειροτονία. Διακονεί στο θυσιαστήριο και χρειάζεται μεγαλύτερο ίσως πνευματικό αγώνα για διάφορους λόγους (κυρίως μεγαλύτερος πόλεμος από τον διάβολο όπως λένε οι γέροντες)..
Όπως ακριβώς υπάρχουν διάφορες πνευματικές καταστάσεις στην κοινωνία, σε αντιστοιχία υπάρχουν και στον κλήρο. Αν πάλι θεωρήσουμε ότι υπαίτιος είναι ο θεσμός ή ο τρόπος που τον αντιλαμβανόμαστε, ή αν τον καταργήσουμε, προκύπτουν πολύ σοβαρά θέματα και ερωτήματα στα οποία δεν έχουμε απαντήσεις.
Συνέχεια
Το χάρισμα είναι σίγουρα το ζητούμενο, μακάρι να είχαμε τέτοια ψηλή πνευματική κατάσταση, να είμαστε "πλήρεις Πνεύματος Αγίου", με "διάκριση πνευμάτων" και τα υπόλοιπα..και να μπορούσαμε να αντιληφθούμε ανάμεσα στα άλλα και την πνευματική ιερωσύνη. ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ.
Γι΄αυτό ζούμε με θεσμούς. Δεν μπορούν να διασφαλιστούν διαφορετικά κάποια πράγματα. Οι Άγιοι τους τήρησαν ως κόρη οφθαλμού. Οι Πατέρες θωράκισαν την Πίστη. Ο θεσμός δεν είναι απαραίτητα αντίθετος με το χάρισμα. Λάθος είναι η κακή χρήση του θεσμού (η έκπτωση της εκκλησίας σε κοσμικό ανθρώπινο θεσμικό ίδρυμα με μέλη και οπαδούς).
Έχοντας την θεσμική οριοθέτηση, κανείς δεν μας εμποδίζει να προχωράμε προς την αγιότητα. Έτσι έγινε με όλους τους Αγίους και χιλιάδες πιστούς που σώθηκαν στους αιώνες που πέρασαν.
Δεν φταίει ο θεσμός για το επιδιωκόμενο "πνευματικό βόλεμα" κάποιων, που τον χρησιμοποιούν σαν "πνευματικό άλλοθι" για να αυτοδικαιώνονται ή σε άλλη περίπτωση να αυτοδικαιολογούνται για ότι κάνουν, επειδή υποτίθεται είναι αποτρεπτικός στο να πλησιάσουν και να αγαπήσουν το Θεό... Είναι απλώς η επιθυμία της ψυχής τους.
Ο Θεός είναι Παντοδύναμος και υπεράνω όλων. Αυτός σώζει με τρόπους ακατανόητους στη δική μας αντίληψη.Δεν συνδέουμε την Σωτηρία με μια νομικίστικου τύπου τήρηση τελετουργικών, αποκλειστικά στα πλαίσια κάποιων θεσμών. Δεν μπορούμε να περιορίσουμε τον Θεό. Εκατομμύρια ψυχές θα μετέχουν στη Δόξα Του και στη Ζωή Του..
Άλλο είναι όμως αυτό (οι τρόποι που ελεεί και σώζει ο Θεός π.χ. ακόμα και άθεους την τελευταία στιγμή, χιλιάδες παιδιά που πεθαίνουν καθημερινά από πείνα κτλ..), και άλλο να μπούμε στη λογική του πνευματικού χάους των Προτεσταντών.. ή στη λογική του οικουμενισμού (το πνεύμα όπου θέλει πνει, άρα δεν έχει διαφορά το ορθόδοξο βάπτισμα από τα υπόλοιπα κτλ.. άρα ας ενωθούμε όλοι κάτω από νέους κοινούς θεσμούς).
Δεν μπορούμε να φύγουμε από τον παραδεδομένο τρόπο λατρείας και τέλεσης των Μυστηρίων θεωρώντας ότι είμαστε τόσο πνευματικοί ώστε να αντιλαμβανόμαστε την πνευματική όψη αυτού που τελείται, και να το κάνουμε με δικό μας τρόπο ή μέσω οποιουδήποτε ανθρώπου κρίνουμε ως πνευματικού (ίσως ακόμα και του εαυτού μας). Γιατί ακριβώς δεν είμαστε σε θέση να κρίνουμε. Λίγοι άνθρωποι είχαν "διάκριση πνευμάτων".
Οι προτεστάντες έχουν φτάσει σε τερατώδη πράγματα.Τα οποία είναι δαιμονικά. Δείτε τα σόου με τον Μπένι Χιν και άλλους τηλε-ευαγγελιστές. Τους περιφερόμενους "εξορκιστές" "προφήτες-ισσες" "θαυματοποιούς" στην Αμερική..
Όποιος αιρετικός μας πλησιάσει, πεντηκοστιανός, ψευδομάρτυρας της Σκοπιάς κτλ.. το πρώτο πράγμα με το οποίο θα ασχοληθεί είναι η (υπέροχη) επιστολή προς Εβραίους, αλλά διαστρεβλωμένη, για να μας πείσει ότι είμαστε μέσα σε ειδωλολατρική θρησκεία με ιερατείο το οποίο ο Χριστός κατάργησε. Για να μας βάλει ιδέες, να κλονιστούμε, να πέσουμε σε αίρεση.. Λες και οι Πατέρες δεν ήξεραν τι έκαναν όταν θέσπιζαν όλα αυτά..
ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ αδελφοί μου.. Το ζητούμενο είναι σίγουρα η ουσία, είναι ο Κύριος και η ένωση μαζί Του, γι΄αυτό χρειάζεται πνευματικός αγώνας, μέρος του οποίου είναι και η συμμετοχή στα Μυστήρια. Τα οποία διασφαλίζονται με τους τρόπους που όρισαν οι Πατέρες, εφόσον φυσικά η καρδιά μας είναι συντετριμμένη και τεταπεινωμένη μέσω της πίστης και της μετάνοιας, γη αγαθή, ώστε να δέχεται την Θεία Χάρη.
Αν φτάσουμε σε άλλες καταστάσεις (Αποκάλυψης) και πάλι ο Κύριος θα μας οδηγήσει πως να πορευτούμε. Προς το παρόν ακολουθούμε πάνω στα ίχνη των αγίων και γερόντων.. Το ένα δεν καταργεί το άλλο, ακόμα και αν το θεωρούμε επιμέρους "..ἀποδεκατοῦτε τὸ ἡδύοσμον καὶ τὸ ἄνηθον καὶ τὸ κύμινον, καὶ ἀφήκατε τὰ βαρύτερα τοῦ νόμου, τὴν κρίσιν καὶ τὸν ἔλεον καὶ τὴν πίστιν· ταῦτα δὲ ἔδει ποιῆσαι κἀκεῖνα μὴ ἀφιέναι.."
Καλημέρα σε όλους.
Καλημέρα. Καί πώς μετακινείται αυτό τό βουνό τής απιστίας καί τής αδιαφορίας; Πού θά γίνει η αρχή; Οι ιερείς δέν διακονούν αλλά άρχουν, τό ίδιο καί οι θεολόγοι, οι οποίοι μολύνονται μέ τό μικρόβιο στίς σχολές καί απλώς διαχειρίζονται τίς γνώσεις τους. Ας μήν ξεχνούμε ότι είναι αυτοί πού δέχονται στά κατηχητικά τούς νεαρούς βλαστούς κάθε νέας γενιάς. Καί τί τούς κάνουν; Μπορούμε νά κοροιδέψουμε τά παιδιά; Στά παιδιά εκδηλώνεται εσωτερικά μέ τόν πιό βίαιο τρόπο η φυσική απέχθεια τής ψυχής γιά κάθε μορφή εξουσίας. Κατορθώνουμε απλώς νά διαιωνίζουμε τό κακό πού μάς βρήκε. Καί αυτό ακριβώς τό κακό πού μάς αφανίζει ντυμένο τό ένδυμα τού καλού στηρίζεται σέ κάποιες σκοτεινές αρχές. Τίς γνωρίζουμε; Τίς ανεχόμαστε; Τίς παλεύουμε; Αυτό είναι τό θέμα. Οι μέλισσες τρέχουν στήν γύρη, αρνούνται τήν ζωή τής μύγας καί πεθαίνουν.Τίς ανασταίνει ο Κύριος στόν καιρό τους, αλλά καί πάλι λίγοι οι εκλεκτοί, γιατί πού θά βρούν βασίλισσα νά φτιάξουν μέλι;
Iσχύουν αυτά σε μεγάλο βαθμό, τα γνωρίζουμε όλοι, (παρόλο που πολλοί ιερείς διακονούν, δεν εξουσιάζουν), αλλά δεν μπορώ με τίποτα να δεχτώ ότι ο Θεός θα αφήσει να αδικηθεί λόγω εξωτερικών συνθηκών, κατάπτωσης ιερέων-θεολόγων-κατηχητικών κτλ.. ακόμα και ο τελευταίος άνθρωπος. Στον Προφήτη Ησαϊα διαβάζουμε θαυμαστά πράγματα. "Δύναται γυνή να λησμονήσει το θηλάζον βρέφος αυτής; Aλλά και αν αυτή το λησμονήσει εγώ δεν θα σε λησμονήσω. Ιδού επί των παλαμών Μου σε εζωγράφησα".Είναι τόσες πολλές και θαυμαστές οι υποσχέσεις του Κυρίου σε όλη την Αγία Γραφή.Ισχύουν για όλους τους πιστούς ανθρώπους σε κάθε εποχή.
Η κατάσταση σήμερα είναι τραγική.Αλλά δεν θέλω να πιστέψω, ούτε η ψυχή μου μπορεί να δεχτεί, ότι είμαστε όλοι μικροί-μεγάλοι απλώς θύματα κάποιων πραγμάτων γιατί τότε θα οδηγηθούμε στο βλάσφημο συμπέρασμα ότι ο Θεός αδιαφορεί και αφήνει να συμβαίνουν, ενώ μας οδηγούν στην απώλεια. Χωρίς αυτό βέβαια να μας απαλλάσει από την ευθύνη και τον αγώνα, το δικό μας ανθρώπινο μέρος.Ξέρουμε την προφητευμένη κατάσταση των έσχατων ημερών.
Να το πω αλλιώς, είναι σαν να λέμε ότι οι άνθρωποι άλλων εποχών ήταν τυχεροί, γιατί είχαν Αγίους και Πατέρες να τους καθοδηγούν, και εμείς είμαστε άτυχοι και εγκαταλελειμμένοι, γιατί δεχόμαστε "πυρηνικό" πνευματικό πόλεμο απ΄την στιγμή που θα γεννηθούμε, κυρίως από τη νέα τεχνολογία, και το εικονικό είδωλο της Βαβέλ του σταρ σύστεμ μόδας μουσικής κτλ και δεν υπάρχουν και πνευματικοί πατέρες να μας καθοδηγήσουν. Αυτό είναι η μία όψη της πραγματικότητας. Η άλλη ανάγνωση λέει ότι είναι η εξωτερίκευση της αποστασίας μας, η οποία αποτυπώνεται σε αυτό που βλέπουμε. Χωρίς αυτό επαναλαμβάνω να μας φέρνει σε κατάσταση μοιρολατρίας ή αδράνειας. Ότι μπορούμε να κάνουμε θα το κάνουμε. Οποιαδήποτε παρέμβαση διόρθωση κτλ.. και με πνευματικό και με ανθρώπινο τρόπο.
Διακονούν; ή είναι άνθρωποι αγαθοί; Θά έλεγα νά προσέξεις τό γεγονός ότι η αλυσσίδα τών σκέψεων ξεκινά από μία άρνηση. Δέν μπορώ. Καί μέ τήν αλυσσίδα αυτή αλυσσοδενόμαστε.
Ναι, δεν μπορώ να δω μόνο την εξωτερική εικόνα των πραγμάτων, ξεκινώντας από αυτό που είπα ότι στο Θεό δεν είναι δυνατόν να υπάρχει αδικία ή αδιαφορία για τον τελευταίο πιστό. Aλλιώς καταλήγουμε σε βλάσφημα συμπεράσματα.
Ας πάρουμε π.χ. τον εαυτό μας και τη ζωή μας. Μεγαλώσαμε σε ένα πιστό ή όχι περιβάλλον και είχαμε καλούς ή κακούς δάσκαλους, θεολόγους, ιερείς.. Σήμερα έχουμε μια συγκεκριμένη πνευματική κατάσταση. Αυτή δεν είναι δυνατόν να είναι μόνο το αποτέλεσμα των εξωτερικών συνθηκών πάνω σ΄ενα άγραφο χαρτί. Η Πίστη είναι κάτι πολύ βαθύτερο, και ακατάληπτο. Στον κάθε άνθρωπο με διαφορετικό τρόπο, σε άλλο στάδιο της ζωής του, με γεγονότα απλά ή πολύπλοκα.
ΔΕΝ ακυρώνω την αξία και τον κρίσιμο ρόλο του καλού ιερέα, του καλού δάσκαλου και θεολόγου. Την τεράστια αξία της ορθής παιδείας (με την έννοια της διάπλασης).. Είναι αυτονόητο. Είναι επιβεβλημένο να προσπαθούμε γι΄αυτό.. Να κάνουμε το δικό μας ανθρώπινο μέρος. Έχω ακούσει πράγματα από θετικά έως πολύ αρνητικά και αποτρεπτικά.
Ο Θεός όμως εργάζεται στην ζωή του κάθε ανθρώπου και έχει το δικό Του ιδιαίτερο σχέδιο για τον καθένα, επιτρέπει ή όχι κάποια πράγματα και γεγονότα (πολλές φορές τραγικά). Αν δεν το δούμε με αυτή την οπτική των Αγίων και γερόντων (πολλά πάνω σε αυτό έχει πει και η γ.Γαβριηλία κ.α.), τότε πρέπει να απελπιστούμε να μας πιάσει πανικός και να αντιδρούμε με κοσμικό τρόπο σε ότι μας συμβαίνει.
Εξάλλου για να μιλήσουμε και λίγο πρακτικά, δεν μπορώ να καταλάβω γιατί θα πρέπει να μας επηρεάζει τόσο ένας λάθος ιερέας, τον οποίο θα δούμε 1-2 ώρες κάθε 1-2 εβδομάδες. Μήπως ψάχνουμε άλλοθι για την οικτρή πνευματική μας κατάσταση; Για το ότι στα σπίτια μας δεν υπάρχει ούτε καν η Αγία Γραφή;
Γι αυτούς που μπορεί να θεωρούμε ότι είναι κολλημένοι ή κάνουν "ψυχολογική προβολή" σε κάποιον εξουσιαστικό ιερέα ώστε να θεωρούμε ότι αποπροσανατολίζονται από το Πρόσωπο του Kυρίου, μήπως η αιτία είναι η εσωτερική τους στρέβλωση που μορφοποιείται σε αυτή την λάθος προσέγγιση; Μήπως αυτό τους "βολεύει" πνευματικά γιατί τους απαλλάσει από την ανοδική πορεία προς τον Άναρχο Θεό. Καθένας ψάχνει και βρίσκει, ότι ακριβώς θέλει.
Συνέχεια
Το σχόλιο 10.46 αναφέρεται στον ιερέα που "..θεωρεί τον ναό 'δικό' του, αποφασίζει και διατάζει, δεν διακονεί... Οι λίγοι πιστοί σκύβουν το κεφάλι, "Ό,τι πη ο πάτερ"... Οι πολλοί δεν προσέρχονται καν, δεν είναι ανοιχτός ο ναός, τον ανοίγει και τον κλείνει ο κλήρος... Επικρατεί θλίψη..."
Αν είναι έτσι όπως τα λες αγαπητέ αδελφέ, γιατί δεν πηγαίνεις αλλού; Που θέλουμε να καταλήξουμε; Ότι όλοι οι Ναοί και οι ιερείς είναι έτσι; Όχι, δεν είναι όλοι έτσι. Θα έχουμε αμαρτία μπροστά στον Κύριο, αν υποστηρίζουμε κάτι τέτοιο. Γινόμαστε άδικοι.
Ούτε ο θεσμός του κλήρου είναι υπεύθυνος για την "παρεμβολή" όπως νομίζουμε του ιερέα ανάμεσα σ΄εμάς και τον Κύριο. Είναι σαν να λέμε ότι ο Θεός δεν φώτισε τους Πατέρες όταν θέσπιζαν αυτά τα πράγματα και καταλήξαμε εδώ.
Υπάρχουν απλώς τα λάθος πρόσωπα στον κλήρο, όπως και η πνευματική χλιαρότητα στον άνθρωπο (την οποία ο Κύριος λέει ότι θα εξεμέσει), που "βολεύεται" πνευματικά μένοντας μέχρι το επίπεδο του πεπερασμένου και με ανθρώπινες αδυναμίες ανθρώπου-ιερέα, αντί να ανέβει στον Άναρχο Θεό. Γιατί ακριβώς δεν θέλει.
Ο κλήρος τελεί τα Μυστήρια. Ο Θεός φρόντισε να είναι διασφαλισμένα και παρεχόμενα ακόμα σήμερα, στην Ελλάδα, και στον τελευταίο πιστό. Βλέπουμε τι διωγμός υπάρχει σε άλλα μέρη.
Τώρα αν διακονούν ή είναι απλώς αγαθοί, αυτό είναι άλλο μεγάλο θέμα.Θέλουμε όλοι ιερείς που ακούραστα διακονούν ενισχύουν πνευματικά κτλ.. Υπάρχουν και τέτοιοι. Ας ψάξουμε να τους βρούμε.
Και το βασικότερο ας καθίσουμε στο "ταμείο" μας παρέα με τον Λόγο του Κυρίου, και των Αγίων και ας έχουμε κυρίως αυτούς σαν φίλους και συνομιλητές μας.
Ο ιερέας είναι και αυτός άνθρωπος με χίλια δυο προβλήματα με πόλεμο εσωτερικό και εξωτερικό χωρίς ανταπόκριση τις περισσότερες φορές στις προσπάθειες διδασκαλίας ή επιπλέον λειτουργιών. Να είμαστε λοιπόν δίκαιοι. Αυτό θέλει ο Θεός. Να βλέπουμε τα πράγματα αντικειμενικά.
Οι εκκλησίες έχουν αδειάσει. Οι άθεοι έχουν ένα "ρητό" (συγγνώμη που θα το πω) "ο τελευταίος πλούσιος πρέπει να κρεμαστεί με τα εντόσθια του τελευταίου παπά".. Μπορεί σήμερα να το λένε "χαριτολογώντας" αλλά όπως ξέρουμε "εφαρμόστηκε" ιστορικά (με άλλους τρόπους)..
Το είπα (συγγνώμη και πάλι), για να δούμε πόσο μένος έχει ο διάβολος, πόση λύσσα ακόμα και με τον ήχο της καμπάνας (ΚΑΙ αυτό τους ενοχλεί). Θέλει αν είναι δυνατόν να κλείσουν οι Ναοί όπως στα κομμουνιστικά κράτη που κατεδαφίστηκαν αφού προηγουμένως βεβηλώθηκαν.
Αδελφοί ΣΤΩΜΕΝ ΚΑΛΩΣ. Μπαίνουμε σε ακόμα δυσκολότερους καιρούς, οικουμενισμού, διώξεων κτλ.. Να αφήσουμε τους γενικούς αφορισμούς. Ο λόγος μας να μην είναι ισοπεδωτικός. Όσοι ακόμα βλέπουμε τι έρχεται από κλήρο και λαό να ενωθούμε για να αντιμετωπίσουμε την επόμενη μέρα.
Ο π. Σάββας Λαυριώτης ήδη διώκεται επειδή τόλμησε να πει τι μέλλει γενέσθαι. Αν έχουμε αυτή την προκατάληψη απέναντι στον κλήρο γενικά και αόριστα, πως θα συνταχτούμε με τους σωστούς ιερείς που θα παλέψουν και αυτοί για την Ορθοδοξία;
Μιά νοικοκυρεμένη εξέταση τού πράγματος θά ξεκινούσε από τό ερώτημα. Γιατί ο κλήρος έθεσε απαιτήσεις ιδιοκτησίας; Εξίσου παρανοικές όσο καί η δική μας υποταγή σ' αυτές; Αστήρικτες. Πού καταργούν τήν μετοχή του στό Μυστήριο; Οπως καί τήν δική μας, διότι δέν μπορούμε νά υπηρετούμε δύο Κυρίους;
Αυτό που αντιλαμβανόμαστε ως ιδιοκτησία, είναι η φύλαξη των "ιερών και οσίων" στην διάρκεια των αιώνων. Ο κλήρος υποτίθεται ότι είναι ο θεματοφύλακας της πίστης, ο θυροφύλακας της εκκλησίας.
Όλοι οι άθεοι "διανοούμενοι" κατηγορούν αδιάλειπτα τον κλήρο ότι υπήρξε πάντα η αντίδραση στην πρόοδο, η τροχοπέδη στα επαναστατικά κινήματα, η παρεμπόδιση της επανάστασης του 1821. Δείτε τα ντοκυμαντέρ του Τατσόπουλου και τις απόψεις της Ρεπούση. Δείτε και τα λόγια του Μακρυγιάννη για τους παπάδες στον αγώνα, και τις προσπάθειες των δυτικόφιλων να καταργηθεί ο κλήρος και το ράσο. Το κρυφό σχολειό που θέλουν να θάψουν ιστορικά, που διατήρησε την πίστη και την ελληνική παιδεία.
Ακόμα και σημειολογικά αν το δούμε ο ιερέας είναι εμφανισιακά η διαχρονική διατήρηση της αρχαίας εκκλησίας, τότε που φορούσαν χιτώνες και ήταν με γένια στη φυσική κατάσταση. Όλο αυτό ενοχλεί..
Θα μπορούσαμε να συμμετέχουμε στην εκκλησία αλλά "ο μεν εις τον αγρόν, ο δε εις το εμπόριον αυτού". Κάποιος πρέπει "να ανοίξει και να κλείσει το ναό", ας πάμε εμείς αν θέλουμε. Αλλά δεν θέλουμε.Το μόνο που θέλουμε είναι να καθόμαστε απέξω να βόσκουμε τα πάθη μας και να κατηγορούμε. Όπως εκείνος ο ταξιτζής που έβριζε για 2-3 ώρες τους παπάδες μπροστά στον Άγιο Πορφύριο επειδή ακριβώς ένιωθε ένοχος για ότι είχε κάνει. Ξέρουμε ο Άγιος του Θεού πως τον αντιμετώπισε και πως μετά έπεσε και του φίλησε τα πόδια.
Στην μεταπολεμική Ελλάδα συντελέστηκε τεράστια στροφή προς τον μικροαστισμό, ανάμεσα στα υπόλοιπα που έγιναν σε παγκόσμιο επίπεδο. Ήδη στις ταινίες του 60 βλέπουμε αυτή την μετάλλαξη, την "αβάσταχτη ελαφρότητα του είναι", η οποία εξελίσσεται σε απόρριψη, ευτελισμό και διασυρμό της εκκλησίας και του κλήρου. Η δεκαετία του '80 (εποχή της "βιντεοκασέτας" όπως λέγεται) είναι γεμάτη με ταινίες-σκουπίδια, με ιερείς που κάνουν σούζες με μηχανές, "καμάκι" σε τουρίστριες, και άλλα πολύ χειρότερα που δεν χρειάζεται να πούμε. Πρόσφατα υπήρξαν και διάφορα σκάνδαλα με πρωταγωνιστές κάποιους αχαρακτήριστους επίσκοπους, που κλόνισαν τον κόσμο. Όλα αυτά συντελούν στο να αποτελειώσουν την ύπαρξη της πίστης..
Τώρα αν με τη λέξη ιδιοκτησία εννοούμε την συγκατάθεση για συμμετοχή στα Μυστήρια (την οποία ΑΝ θέλουμε παίρνουμε.. οι πιο πολλοί δεν παίρνουμε), δεν είναι σωστό να υπάρχει κάποιος έλεγχος (στο βαθμό που μπορεί να γίνει);
Και για την εντολή του Κυρίου "Μη δώτε τα άγια τοις κυσί", και για την προστασία του ανθρώπου αν δεν είναι σε θέση να αυτοεξετάζεται πνευματικά ("μη εις κρίμα ή εις κατάκριμα"); (χωρίς φυσικά να παραβλέπουμε στρεβλώσεις που υπάρχουν και σε αυτό το θέμα λόγω ακατάλληλων προσώπων).
Να πάρουμε και μια άλλη περίπτωση "ιδιοκτησίας" δηλ. την αποκλειστικότητα τέλεσης των Μυστηρίων. Νομίζω ότι είπαμε πολλά πάνω σε αυτό στο σχ. 9.10.
Να πω μόνο για την αίρεση του μοντανισμού (όποιος θέλει ας διαβάσει) ότι ξεκίνησε με καλές προθέσεις επιστροφής στην εποχή των χαρισμάτων, αποφυγής θεσμοθέτησης με το φόβο της εκκοσμίκευσης κτλ και κατέληξε να κάνει θεία κοινωνία με ψωμί και τυρί και να κηρύττει ένα σωρό πλάνες.
Σχετικά με τον μ.Ζηζιούλα και το "παπικό είδωλο που στήνει", είναι ακριβώς αυτό που είπε ο Απ. Παύλος για τους έσχατους καιρούς
Τοῦτο δὲ γίνωσκε, ὅτι ἐν ἐσχάταις ἡμέραις ἐνστήσονται καιροὶ χαλεποί·
ἔσονται γὰρ οἱ ἄνθρωποι φίλαυτοι, φιλάργυροι, ἀλαζόνες, ὑπερήφανοι, βλάσφημοι, γονεῦσιν ἀπειθεῖς, ἀχάριστοι, ἀνόσιοι, ἄστοργοι, ἄσπονδοι, διάβολοι, ἀκρατεῖς, ἀνήμεροι, ἀφιλάγαθοι, προδόται, προπετεῖς, τετυφωμένοι, φιλήδονοι μᾶλλον ἢ φιλόθεοι,
ἔσται γὰρ καιρὸς ὅτε τῆς ὑγιαινούσης διδασκαλίας οὐκ ἀνέξονται, ἀλλὰ κατὰ τὰς ἐπιθυμίας τὰς ἰδίας ἑαυτοῖς ἐπισωρεύσουσι διδασκάλους κνηθόμενοι τὴν ἀκοήν,
καὶ ἀπὸ μὲν τῆς ἀληθείας τὴν ἀκοὴν ἀποστρέψουσιν, ἐπὶ δὲ τοὺς μύθους ἐκτραπήσονται.
Οι άνθρωποι των έσχατων χρόνων που ΔΕΝ ΘΕΛΟΥΝ την αγιότητα αλλά τα πάθη τους, είναι "φυσικό" να το "κατοχυρώσουν" και "θεολογικά"-"επιστημονικά".
Η αποστασία γεννά τους "υιούς της απωλείας", τις διάφορες θεωρίες ότι η "πνευματική τελειότητα" το ταβάνι της πληρότητας της πνευματικής ζωής είναι η σύναξη των πιστών με την έννοια όμως του σημερινού όχλου, μαζί με τον επίσκοπο. Και ότι ο ησυχασμός είναι αντίθετος σε όλο αυτό (οδηγεί σε ατομικισμό που είναι αντίθετος στην κοινωνία προσώπων και σωτηρία μέσω του άλλου).
Νομίζω ότι τα πράγματα είναι απλά. Όλοι καταλαβαίνουμε με την κοινή λογική, ποια είναι η αλήθεια. Πως εννοείται η σύναξη από τον Κύριο και τους Αποστόλους, πως γίνεται σήμερα (πνευματικά με ευλάβεια και ταπείνωση ή όχι), ανάλογα με τον ιερέα και τους πιστούς ή μοναχούς, και πως βιώνεται κατά περίπτωση, ανάλογα με την πνευματική κατάσταση του καθενός.
Η γενικευμένη αντίληψη του τύπου "αφού ο Ζηζιούλας αντιγράφει την παπική ειδωλολατρία κινδυνεύουμε να γίνουμε όλοι ειδωλολάτρες", πιστεύω ότι δεν ισχύει για τους ανθρώπους που αγαπούν ειλικρινά τον Θεό.Δηλαδή όσοι έχουν δίψα Θεού, όπως αυτοί που τα άφησαν όλα για να Τον ακολουθήσουν. Ακριβώς γιατί έχουν άλλη σχέση μαζί Του, άλλη προσέγγιση. Δεν αναπαύονται πνευματικά αλλά Τον αναζητούν σε προσωπικό επίπεδο, ζουν μαζί Του.
Ισχύει για όσους δεν θέλουν "το περισσότερο" και βολεύονται μια χαρά πιστεύοντας (μάλλον θέλοντας να πιστεύουν), ότι αυτοεκπληρώνονται πνευματικά μόνο μέσω μιας κυριακάτικης "κοινωνικής εκδήλωσης" αφού έτσι βιώνουν το μεγάλο μυστήριο της εκκλησίας. Οι Άγιοι τελούσαν την Θεία Λειτουργία με "φόβο και τρόμο" με δάκρυα. Πολλοί ιερείς έβλεπαν αγγέλους, έβλεπαν Σάρκα και Αίμα αντί Άρτο και Οίνο.
Αυτό δεν σημαίνει βέβαια ότι δεν πρέπει να αναδεικνύεται ώστε κάποια στιγμή να αντιμετωπιστεί κυρίως από ανθρώπους που έχουν περισσότερες πιθανότητες από εμάς να εισακουστούν ειδικά από τις θεολογικές σχολές που είναι διαποτισμένες από τη δυτική θεολογία, στις οποίες σπουδάζουν θεολόγοι και ιερείς και διδάσκουν τα παιδιά. Πρέπει να αναδεικνύονται όλες οι κακοδοξίες γιατί στελεχώνουν τον οικουμενισμό και τον κατοχυρώνουν στη συνείδησή μας ακόμα και αν δεν είμαστε χλιαροί και επιφανειακοί.
Iδιοκτησία σημαίνει ταύτιση τής εκκλησίας μέ τόν κλήρο.
Δεν διαφωνούμε πάνω σε αυτό.Μεγάλο λάθος και για τους πιστούς και για τους άπιστους για πολλούς (γνωστούς) λόγους. Δεν υπάρχει τέτοια ταύτιση. Η εκκλησία είναι Σώμα Χριστού. Oι πιστοί από κλήρο και λαό είναι μέλη της. Επειδή σήμερα το σύνολο των Ορθοδόξων (κλήρος και λαός) είναι κατά ένα μεγάλο ποσοστό "κόσμος" ("ο δε αγρός είναι ο κόσμος") είναι φυσικό να αποτελείται από ζιζάνια και σίτο (κλήρου και λαού). Εκκλησία- Σώμα Χριστού είναι μόνο ο σίτος. Αλλά ο Κύριος είπε "αφήστε να συναυξάνουν μέχρι τον θερισμό μήπως μαζί με τα ζιζάνια ξεριζώσετε και τον σίτο" (δεν ξεχωρίζουν από εμάς, γιατί ο μόνος Παντογνώστης είναι ο Θεός).. Ότι μπορούμε φυσικά να ξεχωρίσουμε με αγιοπνευματικά-αγιοπατερικά κριτήρια, το αναδεικνύουμε και το ελέγχουμε με φόβο Θεού και προσοχή.
Ταύτιση σημαίνει ταυτότητα καί ταυτότητα σημαίνει εκκοσμίκευση. Είναι η μεταφορά τού κέντρου τού ανθρώπου από τήν καρδιά, τόν νού, στήν διάνοια. Ο Κύριος προειδοποίησε τούς Αποστόλους μέχρι Πεντηκοστής. Χωρίς τήν διάκριση αυτή δέν υπάρχει εκκλησία.
Είναι ανάμεσα στα άλλα ο αιώνας της νοησιαρχίας.Έτσι μεγαλώσαμε εκπαιδευτήκαμε με ορθολογισμό, επιστήμες παρατήρησης τεκμηρίωσης-απόδειξης.. Είναι ο αιώνας του απόγειου της ανθρώπινης αλαζονείας, πήγαμε στο διάστημα φτιάξαμε ατομική βόμβα κάναμε επεμβάσεις "αλλαγής φύλου", γενετική τροποποίηση ζώων, φυτών.. Είμαστε ως ένα βαθμό όλοι "προϊόντα" της εποχής μας. Με ταυτότητα και συνείδηση του εγώ μας. Εκτός τις γενετικές μεταλλάξεις μεταλλάχθηκε και η πίστη μας. Σε κάθε εποχή όμως "Ο Κύριος είναι ο Αυτός χθες σήμερα και εις τους αιώνας". Αυτός μας κάνει "καινά κτίσματα". Με την δική Του δύναμη θα προχωρήσουμε.
Οι Ισραηλίτες είπαν κάποτε που δείλιασαν "Έβεν έζερ" "μέχρι τούδε εβοήθησεν ημάς ο Κύριος". Όποιος μένει στην άμπελο ο γεωργός τον κλαδεύει και τον καθαίρει. Όπως μας καθάρισε μέχρι τώρα από κάποιες κοσμικές επιθυμίες, και γήινα πράγματα θα συνεχίσει αρκεί εμείς να παραμείνουμε ενωμένοι μαζί Του. Ο Αβραάμ έπαιρνε σταδιακά τις ευλογίες. Κάθε φορά, πρώτα δοκιμαζόταν (άγρια ίσως) η καρδιά του, και μετά ο Κύριος του έδινε τις επαγγελίες. Αυτό είναι όλο το μυστικό της πνευματικής ζωής, η καρδιά του ανθρώπου. Την οποία ο Κύριος θέλει να κάνει δικό Του κατοικητήριο.
Βλέποντας τα φαινόμενα μπορεί να νομίζουμε ότι δεν υπάρχει πια εκκλησία. Ότι δεν υπάρχουν άνθρωποι με κέντρο την καρδιά με μεταφορά της διάνοιας στο νου(με την έννοια της καρδιάς) όπως λένε οι Νηπτικοί Πατέρες. Όμως δεν μπορούμε να ξέρουμε τι συντελείται στο εσωτερικό του κάθε ανθρώπου. Άλλοι κάνουν στην αφάνεια νηπτικό αγώνα, ενώ σε άλλους τα ίδια τα γεγονότα της ζωής τους, τα οποία επιτρέπει ο Κύριος, τους αποχωρίζουν ψυχικά από τον "κόσμο" και φέρνουν νήψη που δεν θα μπορούσαν να πετύχουν με ασκητικό αγώνα. Δεν ξέρουμε τα μυστήρια του Θεού. Όποιος είναι κοντά Του ο Θεός τον "ελέγχει και παιδεύει" του φέρεται "ως προς υιόν" όπως λέει ο Απ.Παύλος. Ξέρει πολύ καλύτερα από μας σε τι εποχή ζούμε.Ας ακούσουμε τον Άγιο Πορφύριο, πώς μιλάει για τους πιστούς ακόμα και της δύσμοιρης εποχής μας. Ο Κύριος είπε ότι θα εκλείψει η Πίστη από τη γη, είμαστε σε αυτή την πορεία,το ξέρουμε, αλλά βλέπουμε συνολικά τα πράγματα και στρέφουμε τον πνευματικό πόλεμο προς τη σωστή κατεύθυνση.
Καί η ελπίδα είναι σημαντική στήν σωτηρία μας.
Δημοσίευση σχολίου