Ερχόμαστε λοιπόν στο δεύτερο βιβλίο, τού π. Σεραφείμ Ρόουζ «Η θέση του Ιερού Αυγουστίνου στην Ορθόδοξη Εκκλησία». Βροντοφωνάζει δύο πικρές αλήθειες. Ότι η εποχή του Αυγουστίνου μοιάζει με την δική μας. Και ότι δέν μπορούμε πλέον να εμπιστευόμαστε τους λόγους και τις κρίσεις των Ορθοδόξων. Είτε θεολόγων, είτε κληρικών. Διότι είναι αγράμματοι, δέν ξέρουν να διαβάζουν και διότι έχασαν το πνευματικό τους θεμέλιο.Η εποχή μας έπαψε πλέον να είναι χριστιανική. Οι άνθρωποι είναι ειδωλολάτρες, κυνηγοί της ευτυχίας και της ηδονής και μάλιστα είναι ένα ιδιαίτερο είδος ειδωλολατρών: είναι αντιχριστιανοί. Στην άλλη όχθη η Εκκλησία έχει να παρατάξει τον κληρικαλισμό. Μία εκφυλισμένη μορφή πιστών οι οποίοι έχουν στήσει μία εικονική Εκκλησία και παίζουν με τις ψυχές μας. Ενορία δέν υπάρχει. Ενότης κράτους και Εκκλησίας δέν υπάρχει, λαός δέν υπάρχει, η οικογένεια αδυνατεί να μορφώσει πλέον τα παιδιά της και μάλιστα να τα κάνει Χριστιανούς. Ήρθε δηλ, η εποχή να εγκαταλείψουμε τα προκατασκευασμένα, την εικονική συνέχεια της παραδόσεως απο τον κλήρο και να επιστρέψουμε στις πηγές την πίστεως. Διαφορετικά η Εκκλησία των κληρικών θα συνεχίζει να υπάρχει υπηρετώντας τον Αντίχριστο. Συνέπεια όλων αυτών, είναι ότι εάν θέλουμε να μάθουμε κάτι θετικό πρέπει να ανατρέχουμε στους Δυτικούς, διότι τουλάχιστον ξέρουν να διαβάζουν, οι Ορθόδοξοι αντί για κατανόηση προσφέρουν κενολογία, όπως γνωρίζουμε πολύ καλά.
Ευκαιρίας όμως δοθείσης ας πούμε λίγα πράγματα για τον αγαπητό Αυγουστίνο. Μέσα απο την εμπειρική του ζωή επεξεργάστηκε δύο επικίνδυνα δόγματα που άλλαξαν την πορεία της Εκκλησίας και γέννησαν τον Χριστιανισμό. Τα δόγματα της Χάριτος και του προπατορικού αμαρτήματος. Η μητέρα του, σαν πρόδρομος του κληρικαλισμού, του επέβαλλε ηθικούς περιορισμούς στην ζωή και στην ανάπτυξη της φύσεως του(του σώματος του και της ψυχής του) απαγορεύοντας του κάθε εκδήλωση Φυσική. Σαν αποτέλεσμα έγινε έρμαιο της σεξουαλικότητος, και υπέφερε απο αυτή, λόγω της απαγορεύσεως, τόσο πολύ, που την ζωή του, την έφτιαξε δόγμα. Πίστεψε πώς μόνον η χάρις του Θεού, μπορεί να απαλλάξη τον άνθρωπο απο την σεξουαλική αμαρτία. Όπως περιγράφει στις εξομολογήσεις αντιστάθηκε στην μεταστροφή του στον Χριστιανισμό απο τον φόβο που είχε πώς θα’πρεπε να εγκαταλείψη την σεξουαλικότητα του. Και μόνον η «χάρις» του Θεού, σε μία ηλικία όμως που και αυτό που νομίζει ότι του χάρισε η «χάρις» είναι φυσιολογικό, υπήρξε εκείνο το «όργανο» που του επέτρεψε να αντέξει την ζητούμενη εγκατάλειψη. Κατ’αρχάς λοιπόν το κακό για τον Αυγουστίνο είναι η τοποθέτηση αυτού που είναι ευτελές πάνω απο αυτό πού είναι ευγενές. Όπως π.χ. η ζήλεια η οποία είναι κακό, διότι αντιπαρατάσσει την κατώτερη παρόρμηση στην μεγαλοψυχία της αγάπης. Η κακή βούληση καθορίζεται απο την επιθυμία να οικοδομηθεί μία φαινομενική εικόνα της ελευθερίας μου μέσω της παρακοής στον νόμο.
Ο Αυγουστίνος παρουσιάζει τα αυτοβιογραφικά στοιχεία πάντοτε μέσα στο ένδυμα της θεολογίας. Αυτό είναι το τελικό μοντέλλο του δόγματος της χάριτος. Θέλει να αποδείξει εμπειρικά πώς η ελεύθερη βούληση, είναι ικανή μόνον για να εγκαταλειφθεί στην αμαρτία, εάν δέν λάβει μέρος στην ζωή μας για να την σώση η χάρις η οποία προσφέρεται κατα βούλησιν. Η Θέλησι μας δέν είναι εις θέσιν απο μόνη της να πάρη τον δρόμο του Αγαθού. Το θεωρητικό περιεχόμενο των εξομολογήσεων εκτός του δόγματος της Χάριτος και του προπατορικού αμαρτήματος είναι το εξής: ο Θεός είναι ο μοναδικός αιτιατός φορέας της ατομικής ιστορίας. Διότι εκτός των άλλων, ο Αυγουστίνος εισήγαγε τις εξομολογήσεις στην Ιστορία, και η ιστορία έκτοτε κινείται απο την αυτοβιογραφία, την αυτοαναφορά, απο ένα είδος ολοκληρώσεως και λυτρώσεως μέσω της εξομολογήσεως.
Και παρ’όλα αυτά, και την αγαπη του προς τον Κύριο δέν αποφεύγει μία αντιπαλότητα με τον Θεό. Αυτή η αντιπαλότητα βρίσκεται στην βάση του δόγματος της Χάριτος. Σιχαινόμενοι τον εαυτό μας και δυσφημίζοντας τον, αποδίδουμε μόνον στον Θεό τιμή και δόξα.[ Αντί τής Μετανοίας]
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου