Ποιους παραδείσιους λειμώνες απολαμβάνουν όσοι σκαρφάλωναν στα κάγκελα της Αμυγδαλέζας, φώναζαν με φωνή ντουντούκα να κλείσει το «στρατόπεδο συγκέντρωσης» και διερρήγνυαν τα ιμάτιά τους διότι το μενού περιείχε υπερβολικές δόσεις κοτόπουλου; Μα αγαπητοί εν ανθρωπισμώ αδελφοί, η ερώτηση είναι ρητορική. Απολαμβάνουν τη γαλήνη όσων έχουν τη συνείδησή τους καθαρή, όσων αισθάνονται ότι έκαμαν το καθήκον τους και εξετέλεσαν τον επί γης προορισμό τους. Και την Αμυγδαλέζα έκλεισαν και τις εκλογές κέρδισαν. Τώρα πετούν στους αστερισμούς της Αριστεράς και της προόδου και από εκεί ψηλά η Μόρια είναι μια κουκκίδα στον χάρτη του δορυφόρου. Αλήθεια πού κρύβονται οι γενναίοι αυτοί αγωνιστές; Απορρίπτω μετά βδελυγμίας τη σκέψη ότι δεν τολμούν να πλησιάσουν στην ανθρώπινη χωματερή διότι φοβούνται μην κολλήσουν κάνα μικρόβιο ή δεν ξέρουν πώς να αντιμετωπίσουν την αγριότητα των πληθυσμών που κατοικούν εκεί μέσα. Βία, βιασμοί, αρρώστιες, βρώμα, η ανθρώπινη κατάσταση στα χαμηλότερά της επίπεδα. Μια πρώτης τάξεως ανθρωπιστική κρίση για τις ΜΚΟ. Αλήθεια, πού κρύβονται όλες αυτές οι ΜΚΟ που φρόντισαν να τους περάσουν από τα σύνορα για να τους ρίξουν στην ανθρώπινη χωματερή της Μόριας; Και οι επαγγελματίες αλληλέγγυοι που τρομοκρατούν τον πληθυσμό; Τον πληθυσμό της Λέσβου είπατε; Αυτός δεν χρειάζεται αλληλεγγύη.
Η Μόρια είναι το απόστημα που προκάλεσε η πολιτική μιας κυβέρνησης χαμένης στο πέλαγος της αδιαφορίας της απέναντι στην ελληνική κοινωνία και τις ιδεοληψίες της. Δεν την ενδιαφέρουν οι ανάγκες, οι φόβοι και η ανασφάλεια των κατοίκων της Λέσβου, οι οποίοι είναι μέρος του «κυρίαρχου λαού» που την εξέλεξε. Και έτσι έστησε την πολιτική της: όποιος θέλει μπαίνει, κανείς δεν βγαίνει αν δεν θέλει να βγει και βλέπουμε. Ακύρωσε τις διαδικασίες απονομής ασύλου δίνοντάς τους το δικαίωμα να υποβάλλουν αίτηση δύο και τρεις φορές και τους άφησε να στοιβάζονται σε έναν χώρο χωρητικότητας δύο χιλιάδων, που αν αγαπιούνται μπορούν να φτάσουν και τις δέκα. Αχ καλές μου φεμινίστριες, γιατί δεν κάνετε μια βόλτα κατά κει για να τους εξηγήσετε ποια πρέπει να είναι η θέση της γυναίκας; Στη Μόρια, αδελφές, στη Μόρια. Και εσείς, Ηρακλείς της πολυπολιτισμικότητας, μην ολιγωρείτε άλλο με μηνυτήριες αναφορές εναντίον μου. Η Μόρια σας περιμένει για να της πείτε πως η ελληνική κοινωνία την περιμένει με ανοικτές τις αγκάλες.
Πόση υποκρισία μπορούμε να χωνέψουμε; Θα έλεγα τόση όση μας επιτρέπουν τα νεύρα μας. Ομως μετά το Μάτι και τη μαύρη τρύπα της φρίκης έχω αρχίσει να αμφιβάλλω για τα νεύρα μας. Τα έχουν κάνει σμπαράλια, με αποτέλεσμα να μην αντιδρούν πια στο δηλητήριο της υποκρισίας.
ΤΑΚΗΣ ΘΕΟΔΩΡΟΠΟΥΛΟΣ - Καθημερινή
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου