Ο Χριστός κυβερνάει τον κόσμο!
Ομιλίες εσχατολογικού περιεχομένου
Του π. Συμεών Κραγιόπουλου
Ομιλίες εσχατολογικού περιεχομένου
Του π. Συμεών Κραγιόπουλου
Ἡ Ἐκκλησία εἶναι μέσα στον κόσμο ἕνας ἄλλος τόπος
Νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε ἐδῶ νὰ θυμηθώ πάλι ἐκεῖνο ποὺ εἴπαμε χθές το βράδυ στον ναό τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, για να βοηθηθοῦμε λίγο περισσότερο να κατα-λάβουμε. Ἕνας λόγος εἶναι νὰ ποῦμε στον χριστιανό: «Μή φοβάσαι». Ἕνας λόγος εἶναι νὰ ποῦμε στον μαθητή τοῦ Χριστοῦ: «Μή φοβάσαι». Το θέμα εἶναι πῶς πράγ ματι δέν θά φοβηθεῖ. Δέν φτάνει ἁπλῶς νὰ τοῦ τὸ ποῦμε, νὰ τοῦ τὸ παραγγείλουμε. Πρέπει νὰ τοῦ δώσουμε, τρόπον τινά, τὸν τρόπο να μή φοβηθεῖ, νὰ τοῦ δώσουμε, ἄν ἐπιτρέπεται νὰ πῶ ἔτσι, τὴν ἀφοβία.
Χθές τὸ ἀπόγευμα, λοιπόν, στον ναό τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου θυμηθήκαμε ἐκεῖνο πού εἶπε ὁ Ἀρχιμήδης κάποτε: Δός μοι πᾷ στῷ καὶ τὰν γᾶν κινάσω. Δώσ' μου ποῦ νὰ σταθῶ καὶ θὰ κινήσω τή γῆ. Ὁ Ἀρχιμήδης ποτέ δέν μπόρεσε βέβαια να τὸ πετύχει αὐτό. Κανείς δὲν μποροῦσε νὰ τοῦ δώσει τὸν ἄλλο αὐτόν τόπο στον ὁποῖο θὰ μποροῦσε νὰ πατήσει καί νά κινήσει τὴ γῆ. Ἡ Ἑκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὅμως, ἡ ὁποία δέν προέρχεται ἀπό τή γῆ, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί προέρχεται ἀπό τὸν οὐρανό –ὅπως λέει ὁ Κύριος: ἡ Ἐκ-κλησία δέν προέρχεται ἀπό τὸν κόσμο εἶναι μέσα στον κόσμο, ἀλλά δέν προέρ χεται ἀπὸ τὸν κόσμο-2 ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μέσα στον κόσμο ἕνας ἄλ λος τόπος. Καί ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πράγμα-τι ζεῖ μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ εἶναι ζωντανό μέλος τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή ἔχει κοινωνία με τον Χριστό, αὐτός πράγματι πατάει σε κάποιον ἄλλο τόπο, σε κάποιο ἄλλο μέρος, κάπου ἄλ λοῦ στηρίζεται. Καί ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα συμβαίνουν ἐπάνω στη γῆ, εἶναι, τρόπον τινά, καί ξένα πρός αὐτόν. Μην παρα ξενεύεστε. Μπορεῖ βέβαια καὶ αὐτὸς νὰ τὰ ὑφίσταται. Ἐφόσον ἡ Ἐκκλησία εἶναι μέσα στον κόσμο, εἶναι πολύ φυσικό καί ἡ Ἐκκλησία νὰ ὑφίσταται ὅλα αὐτά που συμβαίνουν στον κόσμο, ἀλλὰ τὰ ὑφίστα ται κατά τέτοιον τρόπο, ὡσὰν νὰ εἶναι ξένα.
Μόνο, λοιπόν, ὅταν πατήσει κανείς σ' αὐτὸ τὸ στέρεο έδαφος που λέγεται Έκ κλησία, μόνο ὅταν στηριχθεῖ στὸν Χριστό, στην πέτρα αὐτή, τὴν ἀμετακίνητη πέτρα ποὺ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὰ γεγονότα τοῦ κόσμου, μόνο τότε ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίσει χωρίς να φοβηθεῖ ὅλα αὐτά τὰ ὁποῖα ἀκούγονται, λέγονται, ὅλα αὐτά τὰ ὁποῖα γίνονται ἤ πρόκειται να γίνουν. Ἀλλιῶς, ἀκοῦμε ἕναν λόγο, ἀκοῦμε μια φράση καί μάλιστα καί μόνοι μας λέμε: «Καλά, μοῦ λές να μή φοβηθῶ, ἀλλὰ πῶς νὰ μή φοβηθῶ, ἀφοῦ ἔρχεται ὁ φόβος;»
Εἶναι ἀποδεδειγμένο –παρακαλῶ νὰ μήν τὰ πάρετε αὐτὰ ὡς λόγια- ὅπως πάλι λέγαμε χθές τὸ ἀπόγευμα στον ναό τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου ἐξ ἀφορμῆς τῶν ὅσων γράφει ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος στον λόγο του, εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι οἱ πιὸ ἀδύνατοι ἄνθρωποι ἔγιναν πολύ ἄφο βοι καί πολύ τολμηροί, ὅταν πίστεψαν στον Χριστό, στηρίχτηκαν στον Χριστό καὶ ἦταν ζωντανά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ δὲν φοβήθηκαν, ὄχι ἀπό πολέμους ἔτσι γενικά, ἀλλά ἀπό τις φωτιές που ἤλθαν πάνω τους, ἀπὸ τὰ θηρία μέσα στὰ ὁποῖα τοὺς ἔριξαν· δὲν φοβήθηκαν. Δὲν ἦταν ἀπό ἄλλη πάστα εκείνοι. Και ἐκεῖνοι ἦταν ἀπὸ σάρκα, ὅπως εἴμαστε καὶ ἐμεῖς, καὶ νεῦρα καὶ ὀστὰ εἶχαν· ἄν θρωποι ἦταν καὶ ἐκεῖνοι, καὶ μόνοι τους ἦταν ἐντελῶς ἀδύνατοι. Ἂν δὲν εἶχαν δηλαδή μέσα τους αὐτή τή νέα δύναμη, τη δύναμη που δίνει ὁ Χριστός, δέν θά μποροῦσαν νὰ ἀντισταθοῦν, δὲν θὰ μπο ροῦσαν νὰ ἀντέξουν. Δέν ἦταν, τρόπον τινά, ἀθλητικοί τύποι ὅλοι· δὲν εἶχαν σω-ματικές δυνάμεις, ἀθλητικά σώματα και μποροῦσαν νὰ τὰ βγάλουν πέρα. Ήταν συχνά κοριτσάκια, γυναικούλες, παιδά κια, ἀδύναμοι ἄνδρες καὶ ἄντεξαν. Οὔτε γυμνασμένοι ἦταν σ' αὐτά, οὔτε τίποτε. Εἶχαν κατιτί ξένο, εἶχαν μια ξένη δύναμη, εἶχαν τη χάρη τοῦ Θεοῦ.
Σ' αὐτὸν τὸν τόπο, λοιπόν, πού λέγε ται Ἐκκλησία να φυτευθοῦμε, ἐκεῖ στὸν Χριστό να ριζώσουμε. Μετά δὲν ἔχουμε να φοβηθοῦμε καθόλου. Καί φυσικά, ὅταν ὁ Κύριος τούς λέει ἐδῶ: Ὁρᾶτε μή θροεῖ-σθε, «προσέξτε να μη φοβηθεῖτε, μή φο βάστε», ἐννοεῖ ὅτι θὰ εἶναι δικοί του, θα μείνουν κοντά του καὶ θὰ εἶναι καὶ αὐτὸς μαζί τους –ιδού εγώ μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας– καὶ ἔτσι θὰ τοὺς στηρίζει.
Ὅλα ὁ Θεός τὰ ἀφήνει νὰ γίνουν τόσο ὅσο χρειάζεται
Δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ' οὔπαι ἐστί το τέλος. Πρέπει να γίνουν ὅλα αὐτά, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀκόμη το τέλος. Αὐτὸ τὸ δεί πάντα γενέσθαι δέν ξέρω ἄν τὸ καταλα βαίνω καλά· θὰ πῶ τὴ σκέψη μου και πι στεύω ὅτι εἶμαι μέσα στὴν ἀλήθεια. Πάρε-τε καὶ ἐσεῖς ὅ,τι μπορέσετε ἀπό αὐτὰ καὶ σκεφτεῖτε καὶ ἐσεῖς ἀνάλογα, καλύτερα.
Ὅλα αὐτά πού λέει ἐδῶ, ὅτι «θὰ ἀκού σετε ὅτι γίνονται πόλεμοι, θὰ ἀκούσετε να λένε για πολέμους» καὶ ἄλλα δεινά που ἀναφέρει πιο κάτω, ὅλα αὐτά θα γίνουν. Δηλαδή ὅλα αὐτά που γίνονται, που συμ βαίνουν, καί σήμερα αὐτά που παθαίνου με καὶ αὐτὰ ποὺ θὰ μᾶς συμβοῦν ἀργότε ρα –ὁ Θεός γνωρίζει τί μπορεῖ νὰ γίνει και δέν πρέπει να φοβηθοῦμε, ἐφόσον ἔχουμε τον Θεό μαζί μας· καὶ εἶναι ὄντως ἔτσι ὁ Θεός εἶναι μαζί μας- ὅλα αὐτά γίνονται, ὄχι διότι θέλει ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος νὰ τὰ κάνει. Μπορεῖ βέβαια ὁ διάβολος να ξε φαντώνει, μπορεῖ μὲ τὸ πνεῦμα αὐτὸ τὸ καταστροφικό, το καταστρεπτικό πνεῦμα ποὺ ἔχει μέσα του νὰ ἐμπνέει τοὺς μὲν καὶ τοὺς δὲ, καὶ νὰ φέρονται ὅπως φέρονται καὶ νὰ ἐνεργοῦν ὅπως ἐνεργοῦν. Ἀλλὰ ὅλα ὅμως ὁ Θεὸς τὰ ἔχει ὑπ' ὄψιν του, ὅλα ὁ Θεός τὰ παρακολουθεῖ καὶ τὰ ἀφήνει νὰ γίνουν – προσέξτε το αὐτό- τόσο ὅσο χρει άζεται· ὅσο χρειάζεται. Ποτέ δὲν ἀφήνει ὁ Θεὸς νὰ γίνει κάτι παραπάνω.
Ὁ Θεός δέν κάνει κακό. Οἱ ἄνθρωποι οἱ κακοί το κάνουν το κακό, οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι κινοῦνται ἀπὸ τὸν διάβολο και ἐμπνέονται ἀπό τόν διάβολο. Ώστόσο ὅμως ὁ Θεὸς ὅλα τὰ παρακολουθεῖ καὶ ὅλα εἶναι στα χέρια του· καὶ ἀφήνει το κακό να γίνει τόσο ὅσο χρειάζεται. Δη λαδή, τί θὰ πεῖ: ὅσο χρειάζεται; Για να βγεῖ καλό, γιὰ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θέλουν να βγάλουν καλό, γιὰ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ὠφεληθοῦν.
Δυστυχῶς, ἔχει κάνει τόσο κακό μέσα μας ἡ ἁμαρτία καί τόσο έχει διαστρεβλω θεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὥστε χρειάζεται... Όπως ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θὰ προσβληθεῖ ἀπὸ μια ἀσθένεια χρειάζεται έγχειρήσεις, καυτη ριάσεις... Θα ξέρετε τί τραβάνε όλοι αὐτοί, οἱ καημένοι, οἱ ὁποῖοι πηγαίνουν στο Θεαγένειο νοσοκομεῖο καὶ κάνουν ἀκτινοβολίες. Τι τραβάνε! Καί τοῦτο και ἐκεῖνο καὶ τὸ ἄλλο. Διότι ἔχει μπεί μέσα στον οργανισμό τους ένα κακό καί με τις ἀκτινοβολίες θέλουν ἀκριβῶς νὰ τὸ στα ματήσουν το κακό, να το κάψουν, να το προλάβουν· εἰ δυνατόν, νὰ ἐξαλειφθεῖ τὸ κακό.
Ὁ Θεός λοιπόν ἐπιτρέπει, κατά το ἴδιο πνεῦμα, νὰ γίνει τοῦτο ἡ ἐκεῖνο τὸ κακό σε μια κοινωνία, σε μια ομάδα αν θρώπων ἢ καὶ σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα με παγκοσμίους πολέμους και με τέτοια, ἀκριβῶς ὥστε, περνώντας μέσα ἀπὸ τὸ καμίνι τῆς καταστροφής, μέσα ἀπό τό καμίνι τῶν πολέμων καὶ τῶν ἄλλων ἀνα στατώσεων, να βγοῦν ὠφελημένοι οἱ ἄν θρωποι ὅσοι βέβαια έχουν διάθεση να ὠφεληθοῦν. Ὅσοι δέν ἔχουν διάθεση να ὠφεληθοῦν, ὅ,τι και να γίνει, δέν πρόκει ται νὰ ὠφεληθοῦν,
Μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια συνεπώς πρέπει νὰ δοῦμε αὐτὸ τὸ δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι. Όχι ὅτι ὁ Θεός σηκώνει τα χέρια σαν να λέει «Τι να κάνω; Τι να κάνω; Εἶναι ὁ διάβολος. Δὲν μπορῶ νὰ τὰ βγάλω πέρα· ὅ,τι θέλει κάνει ἐκεῖνος. Τι νὰ σᾶς πῶ; Θά ἤθελα νὰ μὴ γίνουν ὅλα αὐτά, ἀλλά δέν μπορῶ νὰ τὰ προλάβω». Ούτε να το δια νοηθούμε, ὅτι ὁ Θεός σηκώνει τα χέρια καὶ λέει ἔτσι. Ὁ Θεός ὅλα τὰ ἐλέγχει, ὅλα τὰ παρακολουθεῖ, ὅλα τὰ προλαμβάνει καὶ ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ σταματήσει. Αν δὲν τὰ σταματάει, ἔχει τον λόγο του. Και ἐπαναλαμβάνω, δέν κάνει ὁ Θεός τίποτε κακό. Ο διάβολος καὶ οἱ κακοί ἄνθρωποι τὰ κάνουν, ἀλλά ὁ Θεός μπορεῖ νὰ τὰ σταματήσει. Ἂν δὲν τὰ σταματάει, εἶναι γιατί ἔτσι χρειάζεται να γίνει. Πάσσαλος πασσάλῳ ἐκκρούεται. Το κακό φεύγει βέβαια μὲ τὸ ἀγαθό –εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀλλά συγχρόνως ὅμως το κακό ἀπομακρύνεται μὲ ἄλλο κακό μερικές φορές.
Κάτι ἔχουμε πάθει
Νὰ μοῦ ἐπιτρέψετε ἐδῶ νὰ θυμηθώ πάλι ἐκεῖνο ποὺ εἴπαμε χθές το βράδυ στον ναό τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου, για να βοηθηθοῦμε λίγο περισσότερο να κατα-λάβουμε. Ἕνας λόγος εἶναι νὰ ποῦμε στον χριστιανό: «Μή φοβάσαι». Ἕνας λόγος εἶναι νὰ ποῦμε στον μαθητή τοῦ Χριστοῦ: «Μή φοβάσαι». Το θέμα εἶναι πῶς πράγ ματι δέν θά φοβηθεῖ. Δέν φτάνει ἁπλῶς νὰ τοῦ τὸ ποῦμε, νὰ τοῦ τὸ παραγγείλουμε. Πρέπει νὰ τοῦ δώσουμε, τρόπον τινά, τὸν τρόπο να μή φοβηθεῖ, νὰ τοῦ δώσουμε, ἄν ἐπιτρέπεται νὰ πῶ ἔτσι, τὴν ἀφοβία.
Χθές τὸ ἀπόγευμα, λοιπόν, στον ναό τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου θυμηθήκαμε ἐκεῖνο πού εἶπε ὁ Ἀρχιμήδης κάποτε: Δός μοι πᾷ στῷ καὶ τὰν γᾶν κινάσω. Δώσ' μου ποῦ νὰ σταθῶ καὶ θὰ κινήσω τή γῆ. Ὁ Ἀρχιμήδης ποτέ δέν μπόρεσε βέβαια να τὸ πετύχει αὐτό. Κανείς δὲν μποροῦσε νὰ τοῦ δώσει τὸν ἄλλο αὐτόν τόπο στον ὁποῖο θὰ μποροῦσε νὰ πατήσει καί νά κινήσει τὴ γῆ. Ἡ Ἑκκλησία τοῦ Χριστοῦ ὅμως, ἡ ὁποία δέν προέρχεται ἀπό τή γῆ, ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ, ποὺ εἶναι τὸ σῶμα τοῦ Χριστοῦ καί προέρχεται ἀπό τὸν οὐρανό –ὅπως λέει ὁ Κύριος: ἡ Ἐκ-κλησία δέν προέρχεται ἀπό τὸν κόσμο εἶναι μέσα στον κόσμο, ἀλλά δέν προέρ χεται ἀπὸ τὸν κόσμο-2 ἡ Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ εἶναι μέσα στον κόσμο ἕνας ἄλ λος τόπος. Καί ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος πράγμα-τι ζεῖ μέσα στὴν Ἐκκλησία τοῦ Χριστοῦ καὶ εἶναι ζωντανό μέλος τῆς Ἐκκλησίας, δηλαδή ἔχει κοινωνία με τον Χριστό, αὐτός πράγματι πατάει σε κάποιον ἄλλο τόπο, σε κάποιο ἄλλο μέρος, κάπου ἄλ λοῦ στηρίζεται. Καί ὅλα αὐτὰ τὰ ὁποῖα συμβαίνουν ἐπάνω στη γῆ, εἶναι, τρόπον τινά, καί ξένα πρός αὐτόν. Μην παρα ξενεύεστε. Μπορεῖ βέβαια καὶ αὐτὸς νὰ τὰ ὑφίσταται. Ἐφόσον ἡ Ἐκκλησία εἶναι μέσα στον κόσμο, εἶναι πολύ φυσικό καί ἡ Ἐκκλησία νὰ ὑφίσταται ὅλα αὐτά που συμβαίνουν στον κόσμο, ἀλλὰ τὰ ὑφίστα ται κατά τέτοιον τρόπο, ὡσὰν νὰ εἶναι ξένα.
Μόνο, λοιπόν, ὅταν πατήσει κανείς σ' αὐτὸ τὸ στέρεο έδαφος που λέγεται Έκ κλησία, μόνο ὅταν στηριχθεῖ στὸν Χριστό, στην πέτρα αὐτή, τὴν ἀμετακίνητη πέτρα ποὺ εἶναι ἔξω ἀπὸ τὰ γεγονότα τοῦ κόσμου, μόνο τότε ὁ ἄνθρωπος μπορεῖ νὰ ἀντιμετωπίσει χωρίς να φοβηθεῖ ὅλα αὐτά τὰ ὁποῖα ἀκούγονται, λέγονται, ὅλα αὐτά τὰ ὁποῖα γίνονται ἤ πρόκειται να γίνουν. Ἀλλιῶς, ἀκοῦμε ἕναν λόγο, ἀκοῦμε μια φράση καί μάλιστα καί μόνοι μας λέμε: «Καλά, μοῦ λές να μή φοβηθῶ, ἀλλὰ πῶς νὰ μή φοβηθῶ, ἀφοῦ ἔρχεται ὁ φόβος;»
Εἶναι ἀποδεδειγμένο –παρακαλῶ νὰ μήν τὰ πάρετε αὐτὰ ὡς λόγια- ὅπως πάλι λέγαμε χθές τὸ ἀπόγευμα στον ναό τοῦ Ἁγίου Ἀθανασίου ἐξ ἀφορμῆς τῶν ὅσων γράφει ὁ ἴδιος ὁ ἅγιος Ἀθανάσιος στον λόγο του, εἶναι ἀποδεδειγμένο ὅτι οἱ πιὸ ἀδύνατοι ἄνθρωποι ἔγιναν πολύ ἄφο βοι καί πολύ τολμηροί, ὅταν πίστεψαν στον Χριστό, στηρίχτηκαν στον Χριστό καὶ ἦταν ζωντανά μέλη τῆς Ἐκκλησίας. Καὶ δὲν φοβήθηκαν, ὄχι ἀπό πολέμους ἔτσι γενικά, ἀλλά ἀπό τις φωτιές που ἤλθαν πάνω τους, ἀπὸ τὰ θηρία μέσα στὰ ὁποῖα τοὺς ἔριξαν· δὲν φοβήθηκαν. Δὲν ἦταν ἀπό ἄλλη πάστα εκείνοι. Και ἐκεῖνοι ἦταν ἀπὸ σάρκα, ὅπως εἴμαστε καὶ ἐμεῖς, καὶ νεῦρα καὶ ὀστὰ εἶχαν· ἄν θρωποι ἦταν καὶ ἐκεῖνοι, καὶ μόνοι τους ἦταν ἐντελῶς ἀδύνατοι. Ἂν δὲν εἶχαν δηλαδή μέσα τους αὐτή τή νέα δύναμη, τη δύναμη που δίνει ὁ Χριστός, δέν θά μποροῦσαν νὰ ἀντισταθοῦν, δὲν θὰ μπο ροῦσαν νὰ ἀντέξουν. Δέν ἦταν, τρόπον τινά, ἀθλητικοί τύποι ὅλοι· δὲν εἶχαν σω-ματικές δυνάμεις, ἀθλητικά σώματα και μποροῦσαν νὰ τὰ βγάλουν πέρα. Ήταν συχνά κοριτσάκια, γυναικούλες, παιδά κια, ἀδύναμοι ἄνδρες καὶ ἄντεξαν. Οὔτε γυμνασμένοι ἦταν σ' αὐτά, οὔτε τίποτε. Εἶχαν κατιτί ξένο, εἶχαν μια ξένη δύναμη, εἶχαν τη χάρη τοῦ Θεοῦ.
Σ' αὐτὸν τὸν τόπο, λοιπόν, πού λέγε ται Ἐκκλησία να φυτευθοῦμε, ἐκεῖ στὸν Χριστό να ριζώσουμε. Μετά δὲν ἔχουμε να φοβηθοῦμε καθόλου. Καί φυσικά, ὅταν ὁ Κύριος τούς λέει ἐδῶ: Ὁρᾶτε μή θροεῖ-σθε, «προσέξτε να μη φοβηθεῖτε, μή φο βάστε», ἐννοεῖ ὅτι θὰ εἶναι δικοί του, θα μείνουν κοντά του καὶ θὰ εἶναι καὶ αὐτὸς μαζί τους –ιδού εγώ μεθ' ὑμῶν εἰμι πάσας τὰς ἡμέρας– καὶ ἔτσι θὰ τοὺς στηρίζει.
Ὅλα ὁ Θεός τὰ ἀφήνει νὰ γίνουν τόσο ὅσο χρειάζεται
Δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι, ἀλλ' οὔπαι ἐστί το τέλος. Πρέπει να γίνουν ὅλα αὐτά, ἀλλὰ δὲν εἶναι ἀκόμη το τέλος. Αὐτὸ τὸ δεί πάντα γενέσθαι δέν ξέρω ἄν τὸ καταλα βαίνω καλά· θὰ πῶ τὴ σκέψη μου και πι στεύω ὅτι εἶμαι μέσα στὴν ἀλήθεια. Πάρε-τε καὶ ἐσεῖς ὅ,τι μπορέσετε ἀπό αὐτὰ καὶ σκεφτεῖτε καὶ ἐσεῖς ἀνάλογα, καλύτερα.
Ὅλα αὐτά πού λέει ἐδῶ, ὅτι «θὰ ἀκού σετε ὅτι γίνονται πόλεμοι, θὰ ἀκούσετε να λένε για πολέμους» καὶ ἄλλα δεινά που ἀναφέρει πιο κάτω, ὅλα αὐτά θα γίνουν. Δηλαδή ὅλα αὐτά που γίνονται, που συμ βαίνουν, καί σήμερα αὐτά που παθαίνου με καὶ αὐτὰ ποὺ θὰ μᾶς συμβοῦν ἀργότε ρα –ὁ Θεός γνωρίζει τί μπορεῖ νὰ γίνει και δέν πρέπει να φοβηθοῦμε, ἐφόσον ἔχουμε τον Θεό μαζί μας· καὶ εἶναι ὄντως ἔτσι ὁ Θεός εἶναι μαζί μας- ὅλα αὐτά γίνονται, ὄχι διότι θέλει ὁ ἕνας καὶ ὁ ἄλλος νὰ τὰ κάνει. Μπορεῖ βέβαια ὁ διάβολος να ξε φαντώνει, μπορεῖ μὲ τὸ πνεῦμα αὐτὸ τὸ καταστροφικό, το καταστρεπτικό πνεῦμα ποὺ ἔχει μέσα του νὰ ἐμπνέει τοὺς μὲν καὶ τοὺς δὲ, καὶ νὰ φέρονται ὅπως φέρονται καὶ νὰ ἐνεργοῦν ὅπως ἐνεργοῦν. Ἀλλὰ ὅλα ὅμως ὁ Θεὸς τὰ ἔχει ὑπ' ὄψιν του, ὅλα ὁ Θεός τὰ παρακολουθεῖ καὶ τὰ ἀφήνει νὰ γίνουν – προσέξτε το αὐτό- τόσο ὅσο χρει άζεται· ὅσο χρειάζεται. Ποτέ δὲν ἀφήνει ὁ Θεὸς νὰ γίνει κάτι παραπάνω.
Ὁ Θεός δέν κάνει κακό. Οἱ ἄνθρωποι οἱ κακοί το κάνουν το κακό, οἱ ἄνθρωποι οἱ ὁποῖοι κινοῦνται ἀπὸ τὸν διάβολο και ἐμπνέονται ἀπό τόν διάβολο. Ώστόσο ὅμως ὁ Θεὸς ὅλα τὰ παρακολουθεῖ καὶ ὅλα εἶναι στα χέρια του· καὶ ἀφήνει το κακό να γίνει τόσο ὅσο χρειάζεται. Δη λαδή, τί θὰ πεῖ: ὅσο χρειάζεται; Για να βγεῖ καλό, γιὰ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θέλουν να βγάλουν καλό, γιὰ ἐκείνους οἱ ὁποῖοι θέλουν νὰ ὠφεληθοῦν.
Δυστυχῶς, ἔχει κάνει τόσο κακό μέσα μας ἡ ἁμαρτία καί τόσο έχει διαστρεβλω θεῖ ὁ ἄνθρωπος, ὥστε χρειάζεται... Όπως ἐκεῖνος ὁ ὁποῖος θὰ προσβληθεῖ ἀπὸ μια ἀσθένεια χρειάζεται έγχειρήσεις, καυτη ριάσεις... Θα ξέρετε τί τραβάνε όλοι αὐτοί, οἱ καημένοι, οἱ ὁποῖοι πηγαίνουν στο Θεαγένειο νοσοκομεῖο καὶ κάνουν ἀκτινοβολίες. Τι τραβάνε! Καί τοῦτο και ἐκεῖνο καὶ τὸ ἄλλο. Διότι ἔχει μπεί μέσα στον οργανισμό τους ένα κακό καί με τις ἀκτινοβολίες θέλουν ἀκριβῶς νὰ τὸ στα ματήσουν το κακό, να το κάψουν, να το προλάβουν· εἰ δυνατόν, νὰ ἐξαλειφθεῖ τὸ κακό.
Ὁ Θεός λοιπόν ἐπιτρέπει, κατά το ἴδιο πνεῦμα, νὰ γίνει τοῦτο ἡ ἐκεῖνο τὸ κακό σε μια κοινωνία, σε μια ομάδα αν θρώπων ἢ καὶ σὲ ὅλη τὴν ἀνθρωπότητα με παγκοσμίους πολέμους και με τέτοια, ἀκριβῶς ὥστε, περνώντας μέσα ἀπὸ τὸ καμίνι τῆς καταστροφής, μέσα ἀπό τό καμίνι τῶν πολέμων καὶ τῶν ἄλλων ἀνα στατώσεων, να βγοῦν ὠφελημένοι οἱ ἄν θρωποι ὅσοι βέβαια έχουν διάθεση να ὠφεληθοῦν. Ὅσοι δέν ἔχουν διάθεση να ὠφεληθοῦν, ὅ,τι και να γίνει, δέν πρόκει ται νὰ ὠφεληθοῦν,
Μὲ αὐτὴ τὴν ἔννοια συνεπώς πρέπει νὰ δοῦμε αὐτὸ τὸ δεῖ γάρ πάντα γενέσθαι. Όχι ὅτι ὁ Θεός σηκώνει τα χέρια σαν να λέει «Τι να κάνω; Τι να κάνω; Εἶναι ὁ διάβολος. Δὲν μπορῶ νὰ τὰ βγάλω πέρα· ὅ,τι θέλει κάνει ἐκεῖνος. Τι νὰ σᾶς πῶ; Θά ἤθελα νὰ μὴ γίνουν ὅλα αὐτά, ἀλλά δέν μπορῶ νὰ τὰ προλάβω». Ούτε να το δια νοηθούμε, ὅτι ὁ Θεός σηκώνει τα χέρια καὶ λέει ἔτσι. Ὁ Θεός ὅλα τὰ ἐλέγχει, ὅλα τὰ παρακολουθεῖ, ὅλα τὰ προλαμβάνει καὶ ὅλα μπορεῖ νὰ τὰ σταματήσει. Αν δὲν τὰ σταματάει, ἔχει τον λόγο του. Και ἐπαναλαμβάνω, δέν κάνει ὁ Θεός τίποτε κακό. Ο διάβολος καὶ οἱ κακοί ἄνθρωποι τὰ κάνουν, ἀλλά ὁ Θεός μπορεῖ νὰ τὰ σταματήσει. Ἂν δὲν τὰ σταματάει, εἶναι γιατί ἔτσι χρειάζεται να γίνει. Πάσσαλος πασσάλῳ ἐκκρούεται. Το κακό φεύγει βέβαια μὲ τὸ ἀγαθό –εἶναι ἡ ἀγάπη τοῦ Θεοῦ ἀλλά συγχρόνως ὅμως το κακό ἀπομακρύνεται μὲ ἄλλο κακό μερικές φορές.
Ο Αρχιεπίσκοπος Θυατείρων και ηγέτες «Εκκλησιών» παρουσίασαν την ανανεωμένη Charta Oecumenica στον Πάπα Λέοντα
ΑΠΟ ΕΔΩ ΞΕΚΙΝΑ ΕΠΙΣΗΜΑ Η ΑΠΟΣΤΑΣΙΑ. ΑΠΟ ΤΗΝ ΕΚΚΛΗΣΙΑ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου