Είναι ένας ιδιαίτερος
τύπος αναπαραστάσεως που τείνει να δώσει ο άνθρωπος σε όλα τα πράγματα κατά την
εικόνα του και την ομοίωσή του. Είναι επίσης και ο νόμος της ταυτότητος. Ο ίδιος
νόμος που κινεί τα νήματα της πολιτικής. Οι πολιτικοί εκλέγονται σύμφωνα με την
ιδιαίτερη αυτή αναπαράσταση, την προβολή του εαυτού μου. Είναι και ο ορισμός τής
βαρβαρότητος, του αμόρφωτου, που έχει ανάγκη κάτι έτοιμο για να σχηματίσει την
εικόνα του. Η ρίζα τής ειδωλολατρίας, όπως θα δούμε. Μία τυπική μορφή
ανθρωπομορφισμού είναι εκείνη που φανερώνεται στα ποιήματα του Ομήρου. Όπου στους
Θεούς αποδίδονται φιγούρες, συνήθειες, δραστηριότητες και ανθρώπινες ιδιότητες
μ’έναν παραδειγματικό τρόπο. Η φιλοσοφία, από τον Θαλή ακόμη ξεκίνησε έναν
αγώνα από-ανθρωπομορφισμού. Ο Ξενοφάνης κατήγγειλε καθαρά τα πράγματα!
Οι Αιθίοπες λένε ότι οι
Θεοί τους είναι πλακουτσομύτηδες και μαύροι, οι Θράκες ότι οι δικοί τους Θεοί είναι
γαλανομάτηδες και κοκκινοτρίχιδες. Αλλά αν τα βόδια και τα άλογα ή τα λιοντάρια
είχαν χέρια ή μπορούσαν να σχεδιάσουν με τα χέρια τους και να κάνουν τα έργα
που κάνουν οι άνθρωποι, τα άλογα θα απεικόνιζαν τους Θεούς σαν άλογα, τα βόδια
σαν βόδια και θα έκαναν το σώμα τους σαν το δικό τους. Ο Όμηρος και ο Ησίοδος
απέδωσαν στους Θεούς όλα όσα είναι επαίσχυντα και αξιοκατάκριτα στους ανθρώπους,
την κλοπή, τη μοιχεία και την απάτη μεταξύ τους. Αλλά οι θνητοί νομίζουν ότι οι
Θεοί γεννιούνται και ότι έχουν φορέματα και φωνή και σώμα σαν το δικό τους.
Και ο Ξενοφάνης, ο
πρώτος από αυτούς που δέχθηκαν την ενότητα του κόσμου, διδάσκει ότι είναι ΕΝΑΣ
ΘΕΟΣ, ο μέγιστος ανάμεσα στους Θεούς και τους ανθρώπους, καθόλου όμοιος με τους
θνητούς στο σώμα ή στο πνεύμα. Πάντα μένει στο ίδιο μέρος και δεν κινείται
καθόλου, ούτε άλλωστε ταιριάζει σ’αυτόν να μετακινείται από το ένα μέρος στο
άλλο, αλλά χωρίς κόπο με την σκέψη τού νου του σείει τα πάντα (πάντα
κραδαίνει). [Αυτό το ΕΝΑ είναι το Απόλυτο, αυτό που έχει ταυτιστεί με τον Κύριο
και όπως βλέπουμε και στον Μπουλγκάκοφ, με την ταύτιση αυτή πέτυχε αυτό που δεν
είχε κατορθώσει η Αρχαία φιλοσοφία! Να ενσαρκώνεται το ΟΛΟΝ ΣΤΟ ΜΕΡΟΣ. Αυτό το
Απόλυτο όμως κατ’αρχάς, γνωρίζει στην φιλοσοφία τού Πλωτίνου την τελειοποίηση
του. Είναι άπειρο, απροσδιόριστο και άρρητο. Είναι και ο άγνωστος Θεός του
Αυγουστίνου και ο αποφατικός Θεός του Γιανναρά.]
Από το άλλο μέρος, της αναπαραστάσεως, σήμερα,
που αρχίζει από το νοούμενο τού Καντ, και όχι από την οντολογία, επιδιώκεται η
Απόλυτη αναπαράσταση. Την οποία ζωγράφισε πρώτος ο Ζηζιούλας. Η Εκκλησία σαν
Σύναξη των πιστών, με τον Επίσκοπο στο κέντρο του κλήρου, φωτισμένο από μία
ακτίνα των εσχάτων. Το σχέδιο είναι έτοιμο, ένας καλός ζωγράφος λείπει να πάρει
την θέση τού Πικάσο. Διότι ο Πικάσο μας έδωσε το ΟΛΟΝ, το αφηρημένο και απλώς
υπολείπεται το όλον στο μέρος.
Η σημερινή
απομυθοποίηση οδήγησε σε έναν νέο ανθρωπομορφισμό, όπως εκφράζεται στην
φιλοσοφία του ΠΡΟΣΩΠΟΥ, στον νέο πάπα, ο οποίος δεν είναι πλέον ο αντιπρόσωπος
του Θεού επί της γής, σύμφωνα με τον κληρικαλισμό και την στρατευμένη Εκκλησία,
αλλά Η ΕΝΟΤΗΣ ΤΩΝ ΠΑΝΤΩΝ. Η ΨΥΧΗ ΤΟΥ ΠΑΝΤΟΣ. Η ΕΝΟΤΗΣ ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΕΚΚΛΗΣΙΩΝ ΚΑΙ
ΟΛΩΝ ΤΩΝ ΘΡΗΣΚΕΙΩΝ. Αυτός ο νέο-παπισμός θα οδηγήσει στον Αντίχριστο σιγά-σιγά,
διότι περιέχονται εν σπέρματι, στην ενότητα αυτή, όλοι οι λόγοι της κυριαρχίας
του αντιχρίστου.
Έτσι σήμερα,
οικουμενιστές και αντι-οικουμενιστές, είναι βυθισμένοι σε έναν βάρβαρο
ανθρωπομορφισμό, μιά προσωποποίηση, διαφορετικών επιπέδων. Στό αριστοκρατικό του Ενός οι μεν και
στό λαϊκό των πολλών οι δε. Και οι δύο καταναλώνουν την αρχή του θανάτου. Είμαστε
σαν Θεοί και βλέπουμε τα πάντα γύρω μας, την ετερότητα, σαν τον εαυτό μας, κατ’εικόνα
μας και ομοίωσή μας. Και ο αριστοκράτης και ό λαϊκός, ο πλούσιος και ο φτωχός,
θα μάχονται αιωνίως Μανιχαϊκά, μία μάχη που ολοκληρώνεται στα έσχατα και μόνον. Αρνούμενοι τήν Θεωρία.
Αμέθυστος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου