Του Γιώργου Δελαστίκ
Τι επιδιώκουν οι Αμερικανοί στο Ιράκ; Γιατί μετά την αποτυχία
ανατροπής του συνεργαζόμενου με την Τεχεράνη Σύρου προέδρου Μπασάρ αλ-Ασαντ
έστρεψαν τους χρηματοδοτούμενους από τις πετρομοναρχίες του Κόλπου μισθοφόρους
«τζιχαντιστές» εναντίον της κυβέρνησης Μαλικί του Ιράκ; Είναι δυνατόν να
επιθυμούν την ανατροπή του
σιίτη και φιλοϊρανού Μαλικί από τους σουνίτες του
Ιράκ, οι οποίοι μισούν θανάσιμα τους Αμερικανούς; Με τρεις φράσεις οι χθεσινοί
«Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» του Λονδίνου περιέγραφαν τους πολιτικούς στόχους της
Ουάσιγκτον. «Οι ΗΠΑ λένε ότι επιθυμούν να διεξαγάγουν άτυπες συνομιλίες με το
Ιράν γύρω από την κρίση στο Ιράκ, αλλά απέκλεισαν στρατιωτική συνεργασία για να
απωθήσουν τα πρόσφατα εδαφικά κέρδη από τους σουνίτες στασιαστές» έγραφε στην
αρχή ανάλυσής της η βρετανική εφημερίδα με τον χαρακτηριστικό τίτλο «Οι ΗΠΑ
εγείρουν την προοπτική συζητήσεων με το Ιράν».
Το κύριο άρθρο της ίδιας εφημερίδας υπογράμμιζε στον υπότιτλό του:
«Οι ΗΠΑ πρέπει να αναλάβουν την ευθύνη μαζί με το Ιράν να βρουν αντικαταστάτη
του Μαλικί». Το κύριο άρθρο τόνιζε ότι «ο κύριος στόχος της πολιτικής των ΗΠΑ
πρέπει να είναι να κινηθεί η χώρα προς τη δημιουργία μιας κυβέρνησης εθνικής
ενότητας αποτελούμενης από σουνίτες, σιίτες και Κούρδους. Για την επίτευξη
αυτού του στόχου, οι ΗΠΑ μπορεί να πρέπει να διαπραγματευθούν με το Ιράν». Αυτή
είναι όλη η ουσία. Οχι, ο Λευκός Οίκος δεν έχει την πρόθεση να ανατρέψει την
κυβέρνηση Μαλικί και να πάρουν την εξουσία οι σουνίτες. Θέλει μέσω της
προώθησης των «τζιχαντιστών» στις σουνιτικές περιοχές του Ιράκ να πιέσει την
Τεχεράνη να συμφωνήσει με τις ΗΠΑ να σχηματίσουν από κοινού μια κυβέρνηση στο
Ιράκ στην οποία οι άνθρωποι των Αμερικανών θα έχουν σαφώς μεγαλύτερο βάρος.
Η Ουάσιγκτον με τον τρόπο αυτόν θέλει να αναγκάσει τον
φιλοαμερικανό Ιρανό πρόεδρο Ροχανί να κάνει όχι απλώς ένα κάποιο άνοιγμα προς
τις ΗΠΑ, αλλά ουσιαστικά να δώσει με τις πράξεις του σήμα υποταγής στην
αμερικανική πολιτική. Οχι βέβαια μέσα στο ίδιο το Ιράν, γιατί κάτι τέτοιο θα
τον αποδυνάμωνε, αλλά σε μια ξένη χώρα, στο Ιράκ. Ούτε και εκεί να ταπεινωθεί
αποδεχόμενος μια κυβέρνηση ανδρεικέλων των ΗΠΑ, απλώς μια κυβέρνηση «εθνικής
ενότητας» για να μην καταλάβουν την εξουσία οι μισθοφόροι ξένοι «τζιχαντιστές».
Εξυπνα φαντάζουν όλα αυτά για την Ευρώπη και τις άλλες περιοχές του κόσμου, ιδίως
σε όσους δεν γνωρίζουν επαρκώς τους τοπικούς συσχετισμούς δυνάμεων. Αυτά όμως
είναι πολύ λιγότερο αποτελεσματικά για τους πρωταγωνιστές των εξελίξεων στη
Μέση Ανατολή. Βεβαίως και οι σουνιτικοί πληθυσμοί του Ιράκ έχουν αποδεχθεί
σχεδόν ως «απελευθερωτές» τους μισθοφόρους κατσαπλιάδες «τζιχαντιστές», στον
βαθμό που αυτοί δεν πειράζουν κανέναν σουνίτη.
Αν όμως οι «τζιχαντιστές» αποπειραθούν να κυβερνήσουν το Ιράκ,
ούτε ψύλλος στον κόρφο τους! Αν μάλιστα οι «τζιχαντιστές» επιχειρήσουν να
προχωρήσουν σε σιιτικές περιοχές του Ιράκ, η εξόντωσή τους από τους Ιρακινούς
σιίτες είναι πιθανότατη. Αλλά και αν ακόμη υποθέσουμε ότι ο σιιτικός ιρακινός
στρατός αποδεικνύεται ανίκανος να προστατεύσει τις σιιτικές περιοχές του Ιράκ
(προσοχή, τις σιιτικές περιοχές όπου όλος ο πληθυσμός θα έχει ξεσηκωθεί και θα
μάχεται μέχρι θανάτου κατά των σουνιτών μισθοφόρων, όχι τις σουνιτικές περιοχές
όπου ο σιιτικός στρατός αντιμετωπίζεται περίπου ως κατακτητές!), πάλι υπάρχει
λύση. Λύση αρνητική για τις ΗΠΑ: στρατιωτική εισβολή του Ιράν στο Ιράκ ύστερα
από πρόσκληση της νόμιμης και δημοκρατικά εκλεγμένης κυβέρνησης της Βαγδάτης!
Αν τα πράγματα φτάσουν ως εκεί, είναι απίθανο να τολμήσει ο Ιρανός
πρόεδρος Ροχανί να εμποδίσει την επέμβαση της χώρας του στο Ιράκ, υπονομεύοντας
τη δική του εξουσία στην Τεχεράνη. Αλλά και αν αυτός δεν συναινέσει στην
επέμβαση, κανείς δεν πρόκειται να υπακούσει και ιδίως οι Φρουροί της
Επανάστασης, τους οποίους δεν ελέγχει καθόλου. Αυτοί άλλωστε και όχι ο τακτικός
στρατός του Ιράν θα αναλάβουν από μόνοι τους την αποστολή συντριβής με
στρατιωτικά μέσα των «τζιχαντιστών», κάτι που θα το πετύχουν εύκολα. Γι' αυτό
και οι «Φαϊνάνσιαλ Τάιμς» στο κύριο άρθρο τους τονίζουν με χοντρά γράμματα ότι
«οι ΗΠΑ πρέπει να πείσουν το Ιράν για τους κινδύνους παροχής στρατιωτικής
υποστήριξης στην κυβέρνηση της Βαγδάτης».
προεδρική δημοκρατία
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου