ΕΕ έναντι του υπόλοιπου κόσμου;

Andrea Cometti 

Πηγή: ilperchecuiprodest

Επιδιώκοντας την Ειρήνη: Οι κρυφές αλήθειες της συνόδου κορυφής μετά τον Τραμπ-Πούτιν στην Αλάσκα. ΕΕ έναντι του υπόλοιπου κόσμου;
Στην πραγματικότητα, αυτό που θα βρουν οι Ιταλοί επιστρέφοντας από τις φετινές ταραχώδεις διακοπές θα είναι ένας Νέος Κόσμος αναδιαμορφωμένος στις πιο σημαντικές γεωπολιτικές του έννοιες: ένα γεγονός -ας πούμε έτσι- που ιστορικά μπορεί να χαρακτηριστεί ως «εποχιακό», και ο λόγος είναι εύκολο να εξηγηθεί.
Η σύνοδος κορυφής ΗΠΑ-Ρωσίας μεταξύ Ντόναλντ Τραμπ και Βλαντιμίρ Πούτιν, που πραγματοποιήθηκε στην Αλάσκα πριν από λίγες ημέρες και προετοιμαζόταν για μήνες από τους δύο διπλωμάτες, έθεσε τα θεμέλια για το τέλος της λεγόμενης Παγκοσμιοποίησης -και συγχωρήστε με αν αυτό είναι υποτίμηση- με τη γέννηση ενός νέου Οικονομικού Άξονα ΗΠΑ-Ρωσίας, των δύο μεγαλύτερων παραγωγών πετρελαίου και φυσικού αερίου στον κόσμο, στον οποίο όλοι οι άλλοι παράγοντες, πρώτα και κύρια η ΕΕ και η Κίνα, θα αναγκαστούν να προσαρμοστούν.
Και αν το κύριο ζήτημα ήταν η Ουκρανία, με το σύνθημα «Επιδιώκοντας την Ειρήνη», με το τέλος της ρωσο-ουκρανικής σύγκρουσης, ακόμη και ο αμφιλεγόμενος Ζελένσκι θα πρέπει να κάνει στην άκρη και να αποφασίσει μόνο τον προορισμό της «χρυσής» εξορίας του. Εν ολίγοις, το Vox Populi και το Vox Business θα επιστρέψουν σε μια πραγματική οικονομία, περιορίζοντας την εικονική και κερδοσκοπική φιλελεύθερη-καπιταλιστική χρηματοδότηση που έχει προκαλέσει τόση ζημιά σε όλο τον κόσμο, πλουτίζοντας μόνο τα γνωστά λόμπι, τροφοδοτώντας τις οικογένειες με τους αδηφάγους φιλάνθρωπους τους.
Θέλουμε δέν θέλουμε, ο ρυθμός της πολιτικής και της διπλωματίας υπαγορεύεται τώρα -ας θυμηθούμε- από τον Ντόναλντ Τραμπ, ο οποίος επανεξελέγη με λαϊκή αναγνώριση. Παραδόξως, έχει οικειοποιηθεί το μακροχρόνιο όνειρο του Σίλβιο Μπερλουσκόνι για μια Ρωσία εντός της ΕΕ, οικειοποιούμενος τη Ρωσία, η οποία κατέχει σχεδόν το ήμισυ του ευρωπαϊκού εδάφους, για την αναβίωση της αμερικανικής οικονομίας.
Ο Πούτιν έφτασε στην Αλάσκα με περίπου πενήντα Ρώσους υπουργούς και επιχειρηματίες έτοιμους να κάνουν δουλειές. Το πρώτο πράγμα που τόνισε ήταν ότι οι ΗΠΑ και η Ρωσία μοιράζονται σύνορα προς Βορρά -η ίδια η Αλάσκα, θυμηθείτε, πουλήθηκε από τον Τσάρο στις ΗΠΑ το 1867- ευλογώντας αυτή τη νεοσύστατη οικονομική συμμαχία ενός «Πολικού Άξονα» με τον φίλο του Τραμπ.
Τα υπόλοιπα είναι λεπτομέρειες, όπως η ασχετοσύνη των Ευρωπαίων ηγετών, με επικεφαλής την αμφιλεγόμενη φον ντερ Λάιεν, και μια ΕΕ που αναρωτιέται: έχει καν λόγο ύπαρξης; Με την σουρεαλιστική προοπτική που βρίσκεται τώρα στο τραπέζι μιας Ευρωπαϊκής Ένωσης εναντίον του υπόλοιπου κόσμου! Σαν άναυδοι πυγμάχοι, οι Ευρωπαίοι αναζητούν μια γωνία, αιχμάλωτοι περίπλοκων ατζεντών και ανεπαρκούς και εξαιρετικά δαπανηρού στρατιωτικού επανεξοπλισμού, κάτι που δείχνει μόνο πόσο μακριά βρίσκονται από τη βούληση του λαού τους.
Μια τελευταία παρατήρηση είναι η εμφανής παγκόσμια επικοινωνιακή δυσαρμονία, την οποία ο Τραμπ καταδίκασε καταγγέλλοντας την κακή της πίστη και αρνούμενος να απαντήσει σε ερωτήσεις του Τύπου: η αφήγηση των μέσων ενημέρωσης έχει πλέον φτάσει σε παράδοξα επίπεδα, μεταβαίνοντας από την απλή αναφορά σε συστηματικά χειραγωγικές ερμηνείες των γεγονότων, στις οποίες ακόμη και οι δικοί μας «δημοσιογράφοι», με σπάνιες εξαιρέσεις, έχουν διακριθεί ιδιαίτερα.
Για αυτόν τον στρατό από παπιέ μασέ, το γεγονός στην Αλάσκα φαίνεται να ήταν μια άσχετη επανένωση δύο ελαφρώς στοργικών ηλικιωμένων κυρίων με ουίσκι και βότκα, μια σύνοδος κορυφής που δεν πέτυχε τίποτα συγκεκριμένο: ίσως, αλλά εν τω μεταξύ, με τους δασμούς και την οικονομική κρίση, ακόμη και στην παλιά Ευρώπη, κάποιος θα έπρεπε να «αναλάβει δράση».

Ue contro resto del mondo?