π. Ν. Λουδοβίκος: για την αειπαρθενία της Παναγίας

 

π. Ν. Λουδοβίκος: για την αειπαρθενία της Παναγίας

π. Ν. Λουδοβίκος: για την αειπαρθενία της Παναγίας - YouTube

https://www.youtube.com/watch?v=Sxeso3aeNkY

… Λείπει ο Γέροντας, είμαστε μόνοι εδώ, ευχόμαστε γρήγορα να είναι πίσω. Για το σημερινό Ευαγγέλιο θυμάμαι ότι είχα ξαναμιλήσει εδώ, σε αυτή τη σύναξη και δεν είμαι σίγουρος ότι θέλω να τα επαναλάβω αυτά.

Μόνο μια μικρή εισαγωγή για να πούμε δύο λόγια για την Παναγία, επειδή είχαμε του Ακαθίστου χθες έτσι. Λοιπόν, θα κάνω μια αντιπαράθεση. Από τη μια η ψυχολογία των μαθητών και από την άλλη αυτό που αντιπροσωπεύει η Παναγία.

Ποια είναι η ψυχολογία των μαθητών. Η ψυχολογία των μαθητών είναι αυτή η οποία φαίνεται στο σημερινό κείμενο και φανταστείτε λίγο τη σκηνή όπου ο Χριστός αρχίζει να διηγείται τα μελλούμενα πάθη Του και ενώ κορυφώνεται η δραματική αυτή προβίωση αυτών που θα συμβούν, γιατί τα ζει ήδη, τα παιδάκια γύρω Του, τα πνευματικά αυτά, νήπια που είναι οι μαθητές, σηκώνουν το χέρι και λένε λοιπόν μπορούμε να καθίσουμε δεξιά και αριστερά σου όταν τα τελειώσεις όλα αυτά και τέλος πάντων με το δράμα αυτό εσύ τελειώσεις, αφού θα το τελειώσεις, αφού είσαι σούπερμαν εσύ, άστα τώρα αυτά. Ποιος ξέρει.

Πάλι θα τους κάνει σκόνη, να μην είναι τίποτε. Θα νομίζουν οι καημένοι ποιος ξέρει τι και θα τους φυσήξεις και θα γίνουν καπνός. Έτσι δεν είναι.

Και πολύ γρήγορα θα είσαι στην κορυφή. Είσαι ο Μεσσίας. Χθες είχε ρωτήσει τι να με λέγουσι οι άνθρωποι είναι.

Και εσείς τι με λέτε ότι είμαι εγώ. Και του απαντάνε, είσαι ο Μεσσίας. Και τους λέει μην το πείτε πουθενά.

Γιατί μην το πείτε πουθενά. Γιατί όλοι το καταλάβαιναν λάθος. Άλλο πράγμα νομίζαν ότι είναι ο Μεσσίας. Οι πάντες επειδή είναι ο λάθος Μεσσίας θα τον σταυρώσουν. Επειδή ο Μεσσιανισμός που προσφέρει δεν τους ενδιαφέρει. Δεν τον καταλαβαίνουν.

Έρχονται λοιπόν γύρω τα πνευματικά νήπια αυτά που είναι μαζεμένα γύρω του. Και είναι οι κατόπιν μεγάλοι Απόστολοι. Αλλά τότε είναι νήπια ακόμη.

Και του λένε λοιπόν αφού θα τελειώνεις γρήγορα με αυτό. Με ποιο αυτό. Αυτό το ασήμαντο. Θα τους κάνεις σκόνη. Εσύ είσαι ο παντοδύναμος. Ο σούπερ.
[ΓΙΑ ΝΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΙΜΙΟΙ ΜΕ ΤΑ ΑΝΘΡΩΠΙΝΑ. Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΚΗ ΕΡΜΗΝΕΙΑ ΤΩΝ ΕΥΑΓΓΕΛΙΩΝ ΕΙΝΑΙ ΑΝΕΠΙΚΑΙΡΗ ΚΑΘΟΤΙ Η ΕΠΟΧΗ ΤΟΥΣ ΔΕΝ ΔΙΕΘΕΤΕ ΕΓΩ ΚΑΙ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟΤΗΤΑ. ΥΠΗΡΞΕ Ο ΙΔΙΟΣ ΜΑΘΗΤΗΣ ΚΑΙ ΟΠΑΔΟΣ ΕΝΟΣ ΣΥΓΧΡΟΝΟΥ ΜΕΣΣΙΑ ΚΑΙ ΓΝΩΡΙΣΕ ΤΟΝ ΑΝΤΑΓΩΝΙΣΜΟ ΓΙΑ ΜΙΑ ΘΕΣΗ ΣΤΑ ΔΕΞΙΑ ΤΟΥ ΘΡΟΝΟΥ ΤΟΥ. ΔΕΝ ΤΗΝ ΚΕΡΔΙΣΕ ΑΛΛΑ ΠΗΡΕ ΤΟ ΔΕΥΤΕΡΟ ΒΡΑΒΕΙΟ]

Για να τελειώνουμε τώρα που σε έχουμε ακόμα εδώ δίπλα γιατί δεν ξέρουμε που θα μπλέξεις. Δώσε μας μια υπόσχεση. Θα καθίσουμε δεξιά και αριστερά.

Σας έχω ξανά μιλήσει για την ειρωνεία του Χριστού. Ειρωνεία του Χριστού. Είναι μια υπέροχη τρυφερή ειρωνεία. Γεμάτη κατανόηση και σοφία. Αλλά και λίγο πόνο μέσα της. Και τους ρωτάει.

Μπορείτε να φανταστείτε ότι θα χαμογελούσε και ελαφρά. Αυτό που έπαθα. Αυτό που θα πάθω. Το ποτήριο αυτό. Θα το πιείτε και εσείς. Βέβαια θα το πιούμε. Με την νίκη βέβαιη. Με τον μπροστά των... Αυτών που είσαι εσύ. Βέβαια.

Δεν θα πάθουμε για τίποτα. Δεν θα μας στοιχίσει τίποτα. Αυτό είναι που δεν καταλαβαίνουν οι μαθητές. Το πόσο στοιχίζει όλο αυτό. Έκτοτε. Όλοι εμείς.

Όλοι οι Χριστιανοί. Γνωρίζουμε πολύ καλά. Ότι το να ακολουθείς τον Χριστό στοιχίζει.

Αυτό δεν το ξέραν αυτοί. Γνωρίζουμε ότι για να γίνει η νίκη του Χριστού δική μας νίκη. Πρέπει να μπούμε πραγματικά στον αγώνα του. Και πραγματικά να πεθάνουμε. Και πραγματικά να υποφέρουμε. Και πραγματικά να μην έχουμε ελπίδα κατά άνθρωπον.

Και πραγματικά να κάνουμε και να ζήσουμε πράγματα. Τα οποία. Τα οποία. Δεν μας είναι ευχάριστα. Ο Χριστός είναι πειστικός για ένα λόγο. Γιατί δεν σου λέει πως να αποφύγεις το σταυρό. Αλλά σου υποδεικνύει το σταυρό εκείνο ο οποίος είναι αναστάσιμος. Και έχει ζωή αιώνιον. Εν εαυτώ.

Φανταστείτε ότι όλη η ανθρωπότητα θα σταυρωθεί. Εμείς οι παπάδες το ξέρουμε αυτό πολύ καλά. Κάθε μέρα το ζούμε. Αυτά λέγαμε τον πατέρα Εφραίμ πριν από λίγο. Αφόρητη δυστυχία. Πόνος ατέλειωτος. Μάχη μέχρι θανάτου έχουν οι άνθρωποι. Ειδικά σήμερα. Μάχη. Για να υπερισχύσουν. Και να... Έναντί ποιανού. Έναντί ενός κατεστραμμένου άλλου ανθρωπίσκου. Τον οποίο θα ποδοπατήσεις. Και θα οδηγείς την κατάθλιψη. Και σε ένας θα σε οδηγήσουν εκεί κάποιοι άλλοι. Λοιπόν. Αυτή είναι η σημερινή... Κατάσταση όπου ο σταυρός είναι εν δράση. Αλλά σταυρώνουμε πάνω από εμείς κάποιον άλλον.

Δηλαδή ο σταυρός είναι... Και ο καιάδας είναι ανοιχτός. Ευχαρίστως ρίξαμε με τους πάντες. Εκτός από τον εαυτό μας.

Διότι όλοι είναι ελαττωματικοί όπως ξέρετε. Δεν είναι όλοι ελαττωματικοί; Ακόμα και εσύ που με αγαπάς.

Σε λίγο και εσύ θα είσαι ελαττωματική. Έλεγε ένας συγγραφέας. Και σε λίγο θα έχεις πρόβλημα. Λοιπόν. Όλοι οι άνθρωποι είναι άρρωστοι εκτός από σένα και εμένα. Αλλά τώρα που σε κοιτάζω μου φαίνεται και εσύ έχεις κάποιο πρόβλημα. Λοιπόν. Το ξαναλέω. Δεν... Σήμερα... Καταλαβαίνομε... Ακριβώς... Ότι έχει... Έχει πραγματικά ένα ιδιαίτερο περιεχόμενο η ζωή. Όταν μετατρέψουμε τα βάσανα μας. Προσέξτε. Το έχω ξαναπεί. Σε σταυρούς του Χριστού. Άλλο βάσανα, άλλο σταυρός. Βάσανα είναι αυτά που υποφέρουμε όλοι και εν πολλοίς φταίμε και εμείς.

Σταυρός είναι όταν αρχίσεις να το υπομένεις για χάρη του Χριστού και όπως θέλει ο Χριστός. Τότε είναι σταυρός. Είναι βάσανο να έχεις μια θεοπάλαβη γυναίκα.

Ή ένα θεοπάλαβο άντρα. Και το ενισχύεις και εσύ το βάσανο αυτό. Και τον κακοποιείς και εσύ με τον τρόπο σου.

Σταυρός είναι από τη στιγμή που θα θελήσεις να το σηκώσεις κατά Χριστόν. Όπως θέλει εκείνος και με τον τρόπο που το σήκωσε εκείνος. Πώς το σήκωσε εκείνος.

Άφεσ' αυτοίς ου γαρ οίδασι τι ποιούσι. Ήνωσας τας παλάμας και ήνωσας τα πρίν διεστώτ. Και όλα αυτά πράγματα.

Και πάσχων ουκ ηπείλει, και όλα αυτά τα οποία θα ακούσουμε την επόμενη εβδομάδα. Που είναι τόσα πολλά. Και δηλώνουν το τέλος της ιστορίας της θυματοποίησης.

Καταλάβατε δεν θυματοποιούμε. Αλλά προσφερόμαστε εμείς οι ίδιοι ως υπεύθυνοι. Εναντι πάντων.

Αυτό είναι μαρτύριο ψυχικό. Είναι βάσανο. Δεν είναι, πως το λένε, ζάχαρη άχνη. Ούτε χαρτοπόλεμος. Γιατί ο άλλος πράγματι πάσχει και πράγματι θα σε σταυρώσει. Και πράγματι θα πονέσεις. Και επειδή ακριβώς θα γίνει αυτό. Έχει δικαίωμα η Χάρις να σου δώσει όλα όσα έδωσε και όλα όσα έχει ο Χριστός κατά φύση. Τα πάντα δηλαδή.

Και ο άνθρωπος να περάσει από αυτό μετά ένας καινούργιος άνθρωπος. Ένας άνθρωπος ο οποίος ζει αιώνια και αισθάνεται την αιωνιότητα κάθε λεπτό μέσα του να χτυπάει και να ηχεί. Και αισθάνεται πράγματα που δεν καταλάβαινε προηγουμένως.

Και βλέπει πράγματα στις ψυχές του ανθρώπου που δεν έβλεπε προηγουμένως. Και αρχίσει και αγαπάει το ανθρώπινο γένος με μια καινούργια αγάπη που δεν υπήρχε προηγουμένως. Και να πονάει τους άλλους ανθρώπους με έναν τρόπο που δεν τον ήξερε πριν.

Αλλά θέλει την υπομονή του σταυρού προηγουμένως. Έρχονται λοιπόν οι μαθητές και λένε λοιπόν θριαμβολογικά θα καθίσουμε δίπλα. Και τους λέει λοιπόν χαμογελώντας θα το πείτε το ποτήρι;

Βέβαια θα το πιούμε. Λοιπόν λέει πράγματι θα το πείτε. Και πράγματι.

Ναι προφητεύει εδώ γιατί ξέρει τη μεγάλη αλλαγή που θα συμβεί. Όμως λέει παρά τα αυτά. Το να καθίστε δεξιά και αριστερά μου δεν είναι δικό μου θέμα.

Άλλο περίεργο πράγμα αυτό. Γιατί; Καταρχήν διότι δεν μπορούμε να τον ζητούμε αυτό.

Δεν μπαίνουμε στον αγώνα του Χριστού για να μπούμε δεξιά ή αριστερά του. Μπαίνουμε για να βρούμε την αλήθεια μας. Να βρούμε το βάθος το αιώνιο του εαυτού μας.
Ή τον αιώνιο εαυτό μας. Δεν μπαίνουμε στον αγώνα αυτό για να κερδίσουμε πρωτοκαθεδρίες. Και δεν μπαίνουμε στον αγώνα αυτό για να γίνουμε κάποιοι.

Όλοι όσοι θέλουν να γίνουν κάποιοι γίνονται ασήμαντοι στο τέλος. Ξεκινούμε μια πορεία άγνωστη. Η οποία όμως γίνεται γνωστή κάποια στιγμή και από ένα σημείο και πέρα.

Και τότε καταλαβαίνουμε ότι δεν έχει κάνει καμιά συνθήκη ο Θεός να μας δώσει βραβεία. Οπωσδήποτε στη ζωή αυτή. Μου γράφει τώρα ένας αξιόλογος, πολύ αξιόλογος άνθρωπος.

Ο οποίος υποφέρει πάρα πολύ διότι τον απάτησε η γυναίκα του. Και δεν την άφησε αλλά μένει μαζί της. Αλλά υποφέρει πάρα πολύ.

Και μου έλεγε πού είναι οι πνευματικοί νόμοι να λειτουργήσουν. Να πεθάνει κανένας, πήγε να πεθάνει ο εραστής της. Ξέρω εγώ να γίνει κάνα τύχη μου να σπάσει κάνενας κανα πόδι, κάτι να γίνει.

Να καταλάβει ότι ο Θεός είναι παρόν. Μα ο Θεός είναι παρόν ακριβώς γιατί δεν γίνονται όλα αυτά. Ο Θεός είναι παρόν γιατί έχει μια παγκόσμια τεράστια αγάπη.

Που αν την καταλάβεις θεραπεύεσαι από το πάθος που έχεις για τον εραστή της γυναίκας σου. Παραδόξως. Δεν θέλεις πια να πάθει τίποτα.

Σαν τους Άγιους Μάρτυρες. Είδατε κανένα μάρτυρα να λέει φτού στο δήμιο να σου κοπούν τα χέρια και τα πόδια. Και να καταπιείς την γλώσσα σου και να ανάψεις φωτιά στο κρεβάτι σου. Τίποτα από όλα αυτά. Τίποτα από όλα αυτά. Το αντίθετο.

Είναι ένα μυστικό μεγάλο αυτό. Αυτό βρίσκουν. Αλλά όσοι το βρούν βρίσκουν την ουσία του Χριστιανισμού. Βρίσκουν την εκκλησία. Βρίσκουν την Παναγία. Να το ναρθώ στο θέμα μου για να καταλάβετε πόσο πολύ, πόσο πολύ, πόσο πολύ είναι η Παναγία.

Αυτό που λέει το όνομά της Παναγία. Και βέβαια, όπως δεν καταλαβαίνουμε αυτά που προείπα, έτσι δεν καταλαβαίνουμε και το μυστήριο της Παναγίας. Έτσι δεν είναι.[ΜΩΡΕ ΧΡΙΣΤΟΣ ΙΔΙΟΣ]
Ξέρετε τι. Υπάρχουν θρησκείες στον κόσμο, όπως είναι ο Βουδισμός ή όπως είναι ο Ινδουισμός. Ο καθαρός Βουδισμός και ο καθαρός Ινδουισμός.

Που απαιτούν σκληρή άσκηση και καμιά παρηγορία. Το αποτέλεσμα. Οι βουδιστικές κοινωνίες και οι ινδουιστικές κοινωνίες είναι γεμάτες με είδωλα, με θεούς πάρα πολλούς.

Γιατί ο κόσμος θέλει βοήθεια στα προβληματάκια του. Όχι να τα ξεπεράσει. Του λέει ο βουδιστής σοφός, άσε την επιθυμία, ξέχνα τον κόσμο, παράτα το σώμα, τίποτα δεν υπάρχει. Νιρβάνα. Αυτό. Και λέει άλλως, να παντρέψω την κόρη μου προηγουμένως, το κτηματάκι μου να καρποφορείσει, βρες δύο-τρεις θεούς.[ΣΟΦΙΑ PERENNE O ANΘΡΩΠΟΣ]

Και αν πάτε στο Θιβέτ, θα βρείτε αμέτρητους θεούς. Παρακαλώ να τους μετρήστε πόσοι είναι. Και ναοί. Σε μια θρησκεία η οποία ουσιαστικά είναι αθειστική ο Βουδισμός. Δεν χρειάζεται την ιδέα του Θεού καθόλου. Δεν την χρειάζεται.[ΟΥΤΕ ΟΙ ΛΑΚΑΝΟΝΤΟΛΜΑΔΕΣ]

Τέλος των. Θέλω να πω δηλαδή, η μανία του ανθρώπου να ειδωλοποιεί και να κατεβάζει το Θεό στα μέτρα του, είναι το πιο συχνό πράγμα και γίνεται με πολλούς τρόπους. Δεν γίνεται μόνο με μη ευλαβείς τρόπους, αλλά και με ευλαβείς τρόπους.

Ο μη ευλαβείς τρόποι είναι γνωστοί σε όλους. Είναι το να θέλω οτιδήποτε θέλω και να θέλω ο Θεός να το βοηθήσει. Απ' τον κλέφτη που λέει βοήθα με κύριε να κλέψω και να είναι αυτή η τελευταία φορά.

Ή τον πολιτικό που λέει να πάρω την εκλογή αυτή. Ξέρει ότι κοροϊδεύει. Ξέρει γιατί θέλει την εκλογή. Αλλά και μετά θα γίνω καλός. Έτσι μου είπε κάποιος πολιτικός. Του λέω βρε τι κάνεις τόσα χρόνια. Βρε πολιτικός γνωστός. Τι κάνεις τόσα χρόνια του λέω. Μου λέει αυτή τη φορά λέει μόνο θέλω να με βοηθήσει ο Θεός. Να εκλεγώ και τώρα και μετά λέει θα γίνω καλός. Λοιπόν, το θέμα τέτοια συμβόλαια δεν ισχύουν συνήθως όπως ξέρετε. Δηλαδή έχει λόγους κανείς να μην είναι καλός. Λάθος λόγους αλλά πάντως υπάρχουν αυτοί οι λόγοι. Να πάμε λοιπόν τώρα στο θέμα της Παναγίας. Ξέρετε τι είναι η Παναγία;
Η Παναγία είναι η ύψιστη και αδιανόητη ανιδιοτέλεια. Αυτό είναι το μεγάλο λάθος που κάνουν οι Προτεστάντες. Δεν καταλαβαίνουν ότι η Παναγία είναι μια φοβερή προσωπικότητα. Γι’ αυτό ο Θεός συνεργεί μαζί της. Δε συνεργεί επειδή διαλέγει ένα ποτήρι, να βάλει μέσα νερό, όπως νομίζουν αυτοί, μέρος εκλογής, αναντίστατης, έλα εδώ παιδάκι μου εσύ, πόσο χρονών είσαι, δεκαέξι. Θα κάνεις τούτο και κείνο. Όχι, γιατί αυτά δε γίνονται. Δε γίνονται γιατί δε θα είχε νόημα να γίνουνε, και είναι ανάξια του Θεού. Ο Θεός έκανε προσπάθεια να συνεργαστεί και με τον Πλάτωνα, και με τον Αριστοτέλη, και με τον Ηράκλειτο, και με το Βούδα, με όλους έκανε προσπάθεια. Αλλά όλοι αυτοί τελικά παρέπεμπαν στον εαυτό τους, καταλάβατε. [ΕΝΩ Ο ΖΗΖΙΟΥΛΑΣ ΑΛΥΤΟΣ]Τελικά τη λύση την είχαν αυτοί. Η Παναγία δεν είχε καθόλου λύσεις να προτείνει, και επίσης, προσπαθώ να σας περιγράψω κάτι που δεν περιγράφεται εύκολα. Η Παναγία είναι ένα συγκλονιστικό άνοιγμα στο υπέρτατο, για το οποίο, για την ανταπόκριση του οποίου, για να’ ναι κανείς βέβαιος, πρέπει να έχει μια τρομακτική αγνότητα. Αυτό που ζητάει είναι τόσο πολύ μεγάλο, που πρέπει να έχει κανείς μια τρομακτική καθαρότητα, για να το κάνει, και μια τρομακτική ανιδιοτέλεια. Δηλαδή έχει παραιτηθεί τελείως απ’ τον εαυτό Της. Τελείως, τελείως, τελείως, μπαίνοντας στον ναό, αυτό το εξαίσιο πλάσμα. Είμαι τεράστιος θαυμαστής, να με συγχωρήσετε, ότι και να πω είναι πολύ λίγο. Μπαίνοντας στον ναό, δεν έχει τίποτα να ζητήσει, απ’ το Θεό για λογαριασμό της, τίποτα. Απολύτως τίποτα. Είναι ευτυχισμένη να κάθεται εκεί και να βλέπει και να αισθάνεται το υπέρτατο, αυτό. Και αισθάνεται ήδη τρομακτικά ευεργετημένη, και αισθάνεται ότι τα έχει όλα, και δεν τολμάει, δε διανοείται να ζητήσει κάτι, τίποτε απολύτως. Και τι γίνεται τότε. Βλέπει τον κόσμο που έρχεται, και μπαίνει στο ναό, και κάνει την προσευχή του φωναχτά, και προσφέρει θυσίες, και εκεί βλέπει, τι βλέπει; Αυτό που βλέπουμε και εμείς σήμερα, την τεράστια δυστυχία, το αλαλούμ της ανθρώπινης ζωής. Πονεμένοι, τραυματισμένοι, τσακισμένοι, χαμένοι, δυστυχισμένοι, καταθλιμμένοι, ταλαιπωρημένοι, πως παν οι άνθρωποι στο Θεό; Ε, όλοι αυτοί είναι εκεί. Και φωνάζουν και βοούν. Και η Παναγία, ζώντας τη δική της υπέρτατη ευτυχία, και βλέποντας την απέραντη συμφορά, κατασυγκινείται, αλλά. Αυτή είναι η λεπτή διαφορά μεταξύ της Παναγίας και του Βούδα. Ο Βούδας όταν είδε το κακό, είπε τέρμα. Το κακό εγώ θα το καταργήσω. Εγώ. Πως θα το καταργήσω; Θα το καταργήσω σταματώντας την επιθυμία. Διότι η επιθυμία είναι το κακό. Άρα, νεκρώνουμε την επιθυμία, εντελώς, πέσαμε θύματα (δεν ακούγεται καθαρά), απ’ το σώμα, το λογισμό, τελείως, εξάλειψη. Όλα είναι μια απάτη, ο εαυτός δεν υπάρχει, ολόκληρη η βουδιστική φιλολογία. Δεν κάνουμε τώρα βουδισμό, αν και εγώ από αυτά ξεκίνησα κάποτε. Αυτό τι είναι. Είναι μια απόφαση να καταργήσεις τη δημιουργία, επειδή υπάρχει ο πόνος. Είναι λάθος η δημιουργία; Την καταργώ. Και ουσιαστικά αυτό είναι ένας φοβερός ανθρώπινος εγωισμός. Η Παναγία κάνει το αντίθετο. Λέει: ο Θεός είναι υπέροχος, η ζωή είναι εξαίσια, αυτό που ζω εγώ δε λέγεται. Και υπάρχει πόνος και δυστυχία. Και ρωτά δειλά το Θεό: γιατί δεν κατεβαίνεις εσύ. Στα πράγματα. Να πλημμυρίσουν όλα από σένα. Να γίνουν τα πάντα λογικά και όμορφα. Να γεμίσει φως αυτός ο κόσμος. Γιατί δεν το κάνεις; Οι προφήτες είπαν, αλλά και αυτοί είπαν δυο λόγια, εξαφανίστηκαν. Εσύ ο ίδιος, γιατί δεν κατεβαίνεις; Είναι το πολύ αγνό ερώτημα, ενός πολύ αγνού πλάσματος. Δεν ξέρω αν καταλαβαίνετε. Είναι τόσο αγνό και τόσο ανιδιοτελές, που ο Θεός συγκινείται. Γιατί; Διότι δε θέλει να φτιάξει τίποτα η Παναγία, ούτε Εκκλησία, ούτε συναγωγή, ούτε φιλοσοφική σχολή, καταλάβατε; Τίποτα, τίποτα. Δεν μπορώ να σας περιγράψω πόσο υπέροχα ξεκάθαρο και αγνό είναι. Είναι σαν ένα πολύ αθώο πλάσμα, το οποίο καταλαβαίνει τον πόνο και ρωτάει, με όλη την καθαρότητα και απλότητα το Θεό, γιατί δεν κατεβαίνεις; Και είναι συγκλονιστικό, εκείνη την στιγμή. Αυτό λένε οι πατέρες. Εγνώρισε ο Θεός τον εαυτό του σ’ αυτήνε , λέει. Την τέλεια ανιδιοτέλεια που έχει αυτός. Είναι ανιδιοτελής ο Θεός. Έφτιαξε δημιουργία. Με ρωτούσαν οι φοιτητές, γιατί τον έφτιαξε τον κόσμο ο Θεός. Για χάρι του κόσμου τον έφτιαξε. Γιατί δημιούργησε τον καθένα από μας; Για χάρι μας. Καταλάβατε τι λέω, για χάρι μας. Ένα δώρο, που σου κάνει εσένα, το δώρο του Είναι, το δώρο του να υπάρχεις, το δώρο του να τον γνωρίσεις, και το δώρο να βρεις την υπέρτατη αιώνια ζωή. Δεν υπάρχει καμιά πληροφορία ότι έφτιαξε ο Θεός τον κόσμο για κάποιο λόγο που να αφορά τον εαυτό του. Ίσα ίσα, το αντίθετο, δεν τον χρειάζεται κα-θό-λου. Είναι μια υπέρτατη κοινωνία σχέσεων υπερπλήρης. Δεν χρειάζεται τον κόσμο σε κάτι. Είναι μια έκρηξη αγάπης, ίνα πλείονα ει τα ευεργετούμενα. Για να πιο πολλά αυτά που ευεργετούνται. Ο κόσμος είναι ακατανόητος ως προς την αρχή του. Δεν υπάρχει γιατί. Αν ρωτήσουμε το Θεό, γιατί μας έφτιαξες, λέγε μου γιατί με έφτιαξες, θα μας απαντήσει, ξέρετε τι; Μα, για σένα. Και εσύ; Εγώ, χαίρομαι που σε βλέπω. Τι άλλο; Τίποτε άλλο. Τίποτε άλλο; Τίποτε άλλο. Ξέρετε πόσοι φοιτητές με έχουν ρωτήσει, τι θέλει ο Θεός από μένα; Και τους απάντησα: τίποτα. Και με κοιτάνε απορημένοι (γελάει). Φανταστείτε ένα πάρα, πάρα πάρα πολύ καλό μπαμπά ή μαμά, που δε θέλει τίποτα. Να ανθήσεις θέλει (δεν ακούγεται καθαρά) Εμείς όλο κάτι θέλουμε απ’ τα παιδιά μας, να μας σέβονται, να’ ναι καλά παιδιά. Με πήρε χθες μια μητέρα, που η κόρη της έγινε ομοφυλόφιλη. Και σπάραζε και έκλαιγε. Γιατί έγινε ομοφυλόφιλη. Της λέω, σας χάλασε την εικόνα βασικά. Να την αγαπώ; Όχι της λέω, να την πετάξεις στη φωτιά. Δεν είναι δηλαδή ότι είναι καλό ή κακό αυτό που έκανε ο άλλος, είναι ότι εγώ έχω ακόμα μια βαθύτερη σχέση. Αν δεν την έχω την βαθύτερη σχέση, δεν καταλαβαίνω από Χριστιανισμό τίποτα. Δηλαδή τον άλλο τον αγαπώ επειδή κάνει το χατίρι μου; Έτσι κάνει ο Θεός. Βρέχει επί δικαίους και αδίκους, κλπ., κλπ.,. και μες στην αιωνιότητα το ίδιο θα κάνει. Δε θα κολάσει τότε κανένα, την κόλαση την κάνουμε μόνοι μας, και όσο θέλουμε θα υπάρχει. Έτσι λεν οι πατέρες. Δεν έχει κανένα χώρο με φωτιά και καζάνια, που να περιμένουν αναμμένα, κάνε ότι κάνεις, δεν ξέρεις τι σε περιμένει. Δεν τα ξέρει αυτά ο Θεός. Ξαναγυρίζω στη γοητευτική αυτή ύπαρξη που λέγεται Παναγία, και όσο την ψάχνει κανείς, τόσο, τόσο την ανακαλύπτει με κατάπληξη. Διότι δεν έχει (δεν ακούγεται καθαρά) καμία ιδιαίτερη χάρη, ούτε καμία ιδιαίτερη άσπιλη γέννηση, τίποτα απ’ όλα αυτά. Ούτε καμιά ιδιαίτερη βοήθεια. Ούτε καμιά ιδιαίτερη πληροφορία. Τίποτα απολύτως, είναι ένας άνθρωπος ακριβώς σαν όλους τους άλλους. Και όμως αυτός ο άνθρωπος κάνει το Θεό, όπως λέει ο Καβάσιλας, ηράσθει λέει ο Θεός, γεννηθείναι εκ των αυτής αιμάτων. Ερωτεύθηκε να γεννηθεί από τα αίματα της. Φοβερή κουβέντα (το λέει με γέλιο). Και μήτηρ ην ου δίκαιον…υπήρξε μητέρα αυτουνού που ήταν δίκαιο να είναι μητέρα. Δηλαδή, ο Θεός αποφασίζει να κάνει αυτό που θέλει το κοριτσάκι. Αυτό. Βρίσκει την ευκαιρία, ήθελε να το κάνει πάντα. Και βρίσκει τη φοβερή αυτή ευκαιρία, και η Παναγία λαμβάνει την ευκαιρία, ότι θα γίνει αυτό. Και τότε διατυπώνει το δεύτερο ερώτημα, μπορώ να υπηρετήσω εγώ αυτή που θα το φέρει στον κόσμο. Πάλι από σένα κοριτσάκια (το μασάει πάλι), φανταστείτε λίγο το μεγαλείο της σοφίας και της αθωότητας μαζί. Και από τον Άγγελο λαμβάνει την πληροφορία, ότι ξέρεις κάτι, εσύ θα είσαι αυτή. Γι’ αυτό και βλέπετε ότι δεν απορεί, όταν έρχεται ο Άγγελος. Εμείς θα είχαμε χίλιες ερωτήσεις να του κάνουμε. Τι είπες, θα’ ρθεί. Και γιατί θα’ ρθει. Και ξέρω γω, είναι δυνατό κάτι τέτοιο να γίνει, σαν Εβραίος που είμαι, που είναι η Παναγία, όχι εγώ. Ξέρετε αυτό δεν γίνεται. Δεν μπορεί ο Θεός να μπει στα πράγματα, είναι εκεί, υπέρτατος, πάνω από τον κόσμο, όπως είναι ο Ηράκλειτος, που είναι μέσα στον κόσμο ο Θεός, ή οι στωικοί, που είναι ενδοκόσμιος, δεν υπάρχει αυτός, στον Εβραίο δεν γίνεται αυτό. Δεν γίνεται με τίποτα. Ούτε στον Έλληνα, αλλά στον Εβραίο 100 φορές. Θα τον ρωτούσε λοιπόν, τι είν’ αυτά που μου λές; Και άντε παράτα με. Το μόνο που λέει είναι, πως θα γίνει αυτό, επεί άνδρα ου γινώσκω. Δεν ξέρω. Η Παναγία δεν έχει κανένα πρόβλημα με την ανθρώπινη ερωτική ζωή. Άνδρα ου γινώσκω. Φυσικά όμως, είναι ένα πλάσμα απολύτως παρθενικό. Κοιτάξτε τώρα εδώ, κοιτάξτε εδώ. Γιατί εδώ τα μπερδεύουν μερικοί, και θέλουν να τα μπερδέψουμε και μεις. Το μυστήριο της παρθενίας της Παναγίας, είναι η Παναγία αειπάρθενος; Εκατό τοις εκατό. Προ τόκου, μετά τόκον, πως το λεν οι πατέρες, όλα ναι ναι ναι, γιατί (εδώ τσιρίζει); Όχι, προσέξτε το αυτό είναι πολύ λεπτό, γιατί έχει κάποιο πρόβλημα με την ανθρώπινη ύπαρξη, όχι, αλλά γιατί ζει το μυστήριο της ακέραιης και απόλυτης αφιέρωσης, που δεν το ξέραμε μέχρι τότε. Αλήθεια σας λέω, δεν το ξέραμε. Και όπου υπάρχει παρθενία, παράλληλα με την εποχή της Παναγίας, πριν τη Παναγία, και λοιπά, υπάρχει για τελείως άλλους λόγους. Ο πλατωνικός, ο βουδιστής, ο ινδουιστής, κάνει παρθενία, γιατί; Για να πάψει να’ ναι δεμένος με την απατηλή αυτή ύπαρξη, που είναι μάγια, είναι αυταπάτη. Μάγια είναι η λέξη, αυταπάτη. Επομένως, έτσι δεν είναι, τα αφήνω όλα, γιατί όλα, είναι ψεύτικα. Η Παναγία δεν λέει τίποτα τέτοιο, ο κόσμος αυτός δεν είναι ψεύτικος, αληθινός είναι, τον αγαπάει, και θέλει να τον σώσει, αλλά ανακαλύπτει μια άλλη παρθενία, η οποία είναι η παρθενία, η μόνη παρθενία που έχει αξία, αλλά πραγματική παρθενία, είναι μια βαθιά πνευματική παρθενία, καταλάβατε, όπου μέσα της δεν δέχεται να αγαπήσει τίποτε άλλο, εκτός από το Θεό. Ποιο Θεό; Αυτόν που της είχε αποκαλυφθεί. Γι’ αυτό η Παναγία είναι μεγάλη, έχει αποκάλυψη Θεού. Πολύ μεγάλη αποκάλυψη. Εξαιρετικά μεγάλη αποκάλυψη. Και μεγάλη παρρησία σ’ αυτόν, που της δίνει ακριβώς αυτή η παρθενία και αυτή η απόλυτη, το’ χω πει σε μια άλλη ομιλία μου, αναφορικότητα. Μας αποκαλύπτει ότι η ανθρώπινη ύπαρξη είναι μια ύπαρξη αναφορική. Αναφέρεται. Που αναφέρεται; Αναφέρεται απόλυτα, όχι μόνο σε αντικείμενα, αλλά και σε όντα. Αλλά στον Θεό τον ίδιο. Η ύπαρξη της είναι εικόνα Θεού, σημαίνει ότι, οτιδήποτε πάνω της είναι εικόνα Θεού, και οτιδήποτε πάνω μου εικονίζει και μπορεί να φανερώσει τους τρόπους του Θεού στον κόσμο, τους τρόπους του Θεού στον κόσμο. Ναι. Η Παναγία δεν είναι παίξε γέλασε λοιπόν. Αυτό το πράγμα. Και βεβαίως είναι παρθένος και βιολογικά. Χε χε. Το λέω αυτό, γιατί υπάρχουν μερικοί σας λέω, προτεστάντες κατ’ αρχήν, που λένε έλα τώρα, η Παναγία μπορεί να είχε και σχέσεις και λοιπά, και είναι και μερικοί ορθόδοξοι θεολόγοι, δυστυχώς, που τα λένε αυτά τα πράγματα. Λοιπόν, σαν να έχει η Παναγία ανάγκη. Δεν έπρεπε λοιπόν, και για άλλους λόγους. Είπα τον πρώτο λόγο. Η Παναγία να έχει σχέση με τον Ιωσήφ. Γιατί; Διότι θα φαινόταν τότε, ότι ο λόγος έρχεται στον κόσμο εκ θελήματος ανδρός. Ότι τον ήθελε κάποιος, ήθελε ένα γιο κάποιος. Λαμβάνει την πρωτοβουλία ο Ίδιος, σάρκα εαυτώ υπέστησεν, ο ποιος; Ο ίδιος ο Λόγος. Καταλάβατε; Το κάνει ο ίδιος. Δεν το κάνει κάποιος ο οποίος θέλει να αποκτήσει ένα γιο, και επειδή αποκτά ένα γιο, φωτίζει το γιο. Όχι. Ο ίδιος, ο ίδιος, ο ίδιος, το ξαναλέω, αυτό είναι θεμελιώδες δόγμα, σάρκα εαυτώ υπέστησεν, λέει ο Δαμασκηνός. Αναλαμβάνει σάρκα, από που μπορεί να την λάβει, από ένα ανθρώπινο πλάσμα. Και όντος η σύλληψη είναι παρθενική, βέβαια. Δεν προηγείται συνουσία. Καταβάλλει ο ίδιος οτιδήποτε χρειάζεται, για να υπάρξει ως πλήρης άνθρωπος, και αυτό, όχι γιατί απαξιώνει την ανθρώπινη ύπαρξη, όχι, αλλά γιατί πρέπει να φανεί ότι είναι δικό του. Μόνος του το κάνει, επειδή το θέλει αυτός. Με τη συνεργεία του μόνου όντος, το οποίο Τον καταλάβαινε εκείνη την εποχή. Και για πάρα πολλά χρόνια στη συνέχεια. Η Παναγία. Και αναπτύσσεται λοιπόν αυτή η παρθενία, που είναι η παρθενία του Χριστού, που είναι η παρθενία της Παναγίας, που είναι η παρθενία της απόλυτης, το ξαναλέω, αφιέρωσης. Που δε χωράει τίποτε άλλο. Και επειδή δε χωράει τίποτε άλλο, καλό ή κακό, καλό εντός εισαγωγικών, με τα δικά μας μέτρα, ή όχι καλό, δεν ενδιαφέρει αυτό. Γι’ αυτό ξέρετε, η παρθενία στην ορθόδοξη Εκκλησία, στην Εκκλησία τη χριστιανική δηλαδή, δεν έχει την έννοια της άρνησης του γάμου. Θεωρητική άρνηση του γάμου απαγορεύεται. Λέει ο Χρυσόστομος, αν πεις ότι ο γάμος είναι κακός, τότε και η παρθενία δεν είναι τίποτα καλό, είναι προς αποφυγή ενός κακού. Αν πεις ότι γάμος είναι καλός, λέει όμως, τότε η παρθενία γίνεται πάρα πολύ καλή. Γιατί είναι αποφυγή ενός καλού, καταλάβατε; Τίποτε κακό δεν κάνει ο Θεός. Η κακοριζικιά είναι στο κεφάλι το δικό μας και συνεχώς την εφευρίσκουμε και την ανανεώνουμε με πολλούς τρόπους και ευχαρίστως, αρκεί να απευθύνεται πάντα σε άλλους και όχι σε μας, λοιπόν. Εξ αιτίας αυτού η Παναγία έχει μια τρομακτική σχέση με το Χριστό. Τέτοια, που είναι πολύ δύσκολο να την καταλάβουμε, και Τον κατανοεί με ένα τρόπο, που δεν μπορεί να τον μεταδώσει σε κανένα. Δεν την καταλαβαίνει κανένας δίπλα της. Είναι το πιο μοναχικό πλάσμα στον κόσμο, μαζί με τον Χριστό. Είναι δυο μεγάλοι μοναξιασμένοι. Μεγαλύτερη μοναξιά από αυτών των δυο δεν υπήρξε ποτέ στη γη. Ούτε θα υπάρξει. Ούτε ο ένας μπορεί να πει σε κανένα τίποτα, ούτε στο διάβολο καν. Ο διάβολος δεν ξέρει ποιος είναι. Ο διάβολος αν ήξερε, ποτέ δε θα Τον σταύρωνε. Ποτέ. Ποτέ…αλλά λέει τι; Είναι προφήτης, και να τώρα κουράζεται, και να τώρα λυπάται, κλαίει για τον Λάζαρο. Ααα, άνθρωπος είναι, δώστου στο κεφάλι. Και μέχρι να φτάσει, το εξηγεί πολύ ωραία ο Μέγας Αθανάσιος, στη θεοπρεπή απάτη, μέχρι το σταυρό απάνω. Κατέβα του λέει. Να είστε σίγουροι αν εκείνη την στιγμή κατέβαινε ο Χριστός, θα έβαζε όλους να Τον προσκυνήσουνε. Και δεν κατεβαίνει. Δεν φανερώνεται ποιος είναι. Δεν ξέρω. Είσαι ο Μεσσίας. Τι θα πει Μεσσίας; Αυτό που καταλαβαίνουν αυτοί ως Μεσσία δεν έχει καμία σχέση μ’ Αυτόν. Τον βάζουν με τα ωσσανά. Και τι κάνει αυτός; Όταν βλέπει τα ωσσανά, ανεβαίνει στο γαϊδούρι, άλλη ειρωνεία φοβερή (γελάει). Θαυμάζω φοβερά την ειρωνεία του Χριστού.[ΧΩΡΙΣ ΑΝΑΣΑ. ΕΧΕΙ ΚΑΙ Η ΨΥΧΟΛΟΓΙΑ ΤΗΝ ΕΚΣΤΑΣΗ ΤΗΣ]

Φοβερά, φοβερά, παίρνει το γαϊδούρι. Αντί να πάρει ξέρωγω δεκαπέντε άλογα και ένα λαμπρό άρμα, και να τους βάλει όλους από πίσω, στολές, να μπαίνει μέσα και να κάνει. Ε, φανταστείτε τώρα να σου πουν σε μια πόλη, ότι για μας είσαι ότι υπέροχο, και να έρχεσαι με ένα ποδήλατο εσύ, τέτοιο πράγμα είναι (γελάει πολύ στο σημείο αυτό). Σαν να σου λέει, εντάξει, δεν καταλαβαίνετε τίποτα. Τον πάπα σε ένα γαϊδούρι, λέει κάποιος από το κοινό. Γελάει. Λέμε τώρα, μην πάμε σ’ αυτά, διότι ….εκεί είναι το θέμα, εκεί είναι το θέμα. Και κοιτάξτε τώρα τη συνέχεια. Αν το καταλάβετε αυτό που θα σας πω, θα παγώσετε τώρα. Πως του φέρεται του Χριστού, τι σχέση έχει μαζί του; Πρώτη εμφάνιση του Χριστού, ακούστε το αυτό λίγο. Δεν έχει καμία όρεξη να εμφανιστεί πουθενά. Πάμε στο γάμο. Ε, δε θέλω να’ ρθω. Πάμε στο γάμο, δε θέλω, άσε, εντάξει. Σε παρακαλώ πάμε στο γάμο, είναι ανάγκη, είναι συγγενείς μας, είναι γνωστοί μας, είναι φίλοι μας, και λοιπά, πάμε. Κάθεται ο Χριστός, κοιτάει δεξιά-αριστερά. Φανταστείτε τώρα ρεαλιστικά πως έγινε. Όπως έγινε. Λοιπόν, και ξαφνικά τελειώνει το κρασί. Εδώ είναι η μεγάλη έκπληξη. Γυρίζει και του λέει, κρασί δεν έχουν. Πως του μιλάς έτσι;! Πως του μιλάς έτσι!!! Δηλαδή, όχι σε παρακαλώ, μήπως, αν θα μπορούσε κάτι, δεν ξέρω τώρα μήπως έχεις καμιά ιδέα, να μπορούσαμε να βοηθήσουμε, αν… Τίποτα! Δεν έχουν κρασί. Φανταστείτε το, πως το λέει. Και ο Χριστός τι κάνει; Γυναίκα της λέει, άνθρωπε μου, ούτε μάνα καν, α παράτα με. Δεν είναι η ώρα μου ακόμα. Και εδώ είναι το σοκ το φοβερό, για μένα, όταν το συνειδητοποίησα, έπαθα σοκ. Γυρίζει και λέει στους δούλους, ότι σας πει κάνετε. Θα το κάνεις, έγινε, τελείωσε. Εδώ σταματάει πραγματικά ο άνθρωπος να μιλάει, έτσι. Αντι να του πει, κοίταξε να δεις, εντάξει, μπορεί να μην ήρθε η ώρα σου, αλλά η μανούλα σου που σε αγαπάει, μια μικρή χάρη, ξέρωγω, για μένα, καν το χατίρι, τόσο δα, και λοιπά. Αυτή είναι μια ανθρώπινη συμπεριφορά. Ποιον έχεις απέναντι σου, ποιον έχεις; Αυτή ξέρει ποιον έχει. Και πως του μιλάει; Προσέξτε όμως κάτι τώρα, να καταλάβετε κάτι. Δεν του μιλάει με αυθάδεια, όχι. Είναι η ίδια πολύ αγνή και αθώα, τρομακτική αγαπητική εμπιστοσύνη. Η Πανάγια είναι το ίδιο, έχοντας την απόλυτη γνώση, αλλά είναι ταυτόχρονα το ίδιο υπέροχα καθαρό και αθώο πλάσμα. Γι’ αυτό ο Χριστός δεν μπορεί να αντισταθεί. Άμα έρχεται ένα μωρό τώρα, το εγγόνι σου, και σου λέει, παππού θέλω, έχουμε μερικοί την εμπειρία, ο παππούς δεν μπορεί να πει όχι. Μπορεί να έχει κάτι πολύ σοβαρό να κάνει, τόσο σοβαρό, που δεν μπορεί καν να το περιγράψει στο εγγόνι εκείνη την στιγμή. Μπορεί η τύχη του κόσμου ολόκληρου να’ ναι στα χέρια του (34:30), και αφήνει την τύχη του κόσμου, και ασχολείται με το μωρό, γιατί το μωρό είναι το μωρό και το μωρό, πάει τελείωσε. Για κάποιο, επειδή έχει τη δύναμη της ταπεινώσεως της μεγάλης, το’ χει η Παναγία, να το πω έτσι, την πολύ μεγάλη ταπείνωση, και με την πολύ μεγάλη ταπείνωση, ταυτίζεται με όλο το ανθρώπινο γένος. Εκείνη την στιγμή ο Χριστός δεν έχει την μάνα του απέναντι του απλώς, έχει όλο το ανθρώπινο γένος. Στην πιο εξελιγμένη και προχωρημένη του μορφή. Βέβαια, γιατί λέει ο Καβάσιλας, όταν είπε ο Θεός ιδού τα πάντα καλά λίαν, εννοούσε λέει την Παναγία, ότι θα εμφανιστεί αυτή, άρα είναι καλή η Δημιουργία. Βλέπετε, βλέπετε, βλέπετε, δεν του μιλάει με αυθάδεια. Άλλοι που του μίλησαν με αυθάδεια, ξέρετε τι πάθανε. Δεν του μιλάς με αυθάδεια του Χριστού, δεν το επιτρέπει. Αλλά κάμπτεται επειδή είναι η αυτοαγάπη. Κάμπτεται, πάρα πολύ. Μπροστά σ’ αυτό που είναι ο Ίδιος, απέραντα αγαπητικός και ταπεινός. Όταν το δει, αυτό έλεγαν οι άγιοι. Μας έλεγε ο πατήρ Παΐσιος, τα πάντα προσφέρει ο Θεός, …(ακατανόητες λέξεις), πως τα κάνετε όλα αυτά, παιδιά και μεις, συγγνώμη για όλα αυτά. Τώρα του πες το όνομα, τώρα του πες τον πατέρα, τώρα του πες την μάνα, μετά έκανες εκεί το θαύμα, μετά έκανες εκείνα, και εγώ εδώ, πως το κάνεις;! Δεν είναι τίποτα, έλεγε, εύκολο είναι. Σε μας είναι τρομακτικά δύσκολο. Γιατί; Γιατί υπάρχει μια λεπτομέρεια, πρέπει να συντονιστεί κανείς με το Θεό. Συντονισμός. Πως είναι δυο ασύρματοι. Πρέπει να συντονιστούνε. Αν δεν υπάρχει συντονισμός υπαρξιακός, δεν πα να λες εσύ, κάνε, δείξε, φτιάξε, πουυυ, τίποτα. Ούτε ο Θεός σε ξέρει, ούτε εσύ ξέρεις το Θεό. δε μιλάτε ουσιαστικά. Φωνάζεις εσύ. Υπάρχουν πολλές θρησκείες, δεν υπάρχουν πολλές θρησκείες; Και τι κάνουν; Φωνάζουν οι άλλοι. Παίρνουν τα καλάσνικωφ και ρίχνουν, μπαμ. Ακούει ο Θεός; Συνεννοούνται; Όχι καθόλου, τίποτα. Γι’ αυτό και το παραγόμενο αποτέλεσμα, τι είναι; Κόλαση, τρόμος, φρίκη κατάσταση. Η Παναγία σου μαθαίνει πως να συντονιστής με το Θεό. αυτό είναι το μεγάλο δίδαγμα, αλλά ποιος θα καθίσει να το μάθει; Πως θα το μάθουμε αυτό το πράγμα; Αντί γι’ αυτό, την αντιμετωπίζουμε και μεις σαν μια αρχαία θεά. Ναι, ναι ναι ναι. Θεά Αθηνά ας πούμε, θεά, να μην πω Αφροδίτη, άσε, κάνε μου κείνο, φτιάξε μου τ’ άλλο, και εγώ θα σου δώσω τάδε τάμα. Ε ρε φίλε εντάξει, αλλά τι είναι η Παναγία άραγε; Να εδώ είναι το ερώτημα. Η τα δευτερεία της Τριάδος έχουσα. Οι πατέρες που (ακατανόητη λέξη) ..καταλαβαίνουν τι λέμε, παραληρούν όταν μιλάνε για την Παναγία, παραληρούν. Πριν από χρόνια ένας συνάδελφος μου, είχε φτιάξει ένα βιβλίο, δεν ζει αυτός ο καημένος πια, όπου μάζεψε όλα τα ονόματα της Παναγίας από την πατρολογία. 300 σελίδες βιβλίο, μόνο με καταγραφή ονομάτων, τα οποία χρησιμοποιούν αυτοί, μερικά απ’ τα οποία ξεπερνάν τα όρια της ανθρώπινης λατρείας, πως να σας το πω. Γιατί; Διότι ξέρανε, βλέπανε. Εσύ τι βλέπεις; Τη θεά Αθηνά βλέπω. Τίποτ’ άλλο. Δως μου Παναγία μου εκείνο, όλα μου τα δίνει η Παναγία, ότι της ζητήσω, ότι της ζητήσω η Παναγία μου το δίνει, αλίμονο σου. Σου δίνει η Παναγία ότι ζητήσεις, αλλά ζήτησες αυτά που ήθελε αυτή να ζητήσεις, άραγε ποτέ; Αυτό είναι το ερώτημα. Προσέξτε, η ορθοδοξία, ο χριστιανισμός, η Εκκλησία μάλλον, είναι πολύ μεγάλη υπόθεση, και δεν ξέρουμε σήμερα, για τι πράγμα μιλάμε. Αν ξέραμε για τι πράγμα μιλάμε, δε θα υπήρχε άνθρωπος άθεος δίπλα μας. Αν ρωτήσεις όλους αυτούς δίπλα που κοροϊδεύουν και βγάζουν μια γλώσσα ένα μέτρο, θα δείτε ότι αυτά που θα σας πουν για τον Χριστιανισμό, δεν έχουν καμιά σχέση με τον Χριστιανισμό, ούτε με την Εκκλησία, καμία απολύτως, και καμία απολύτως σχέση με αυτά που λέμε εμείς τώρα, καμιά απολύτως. Από τη μια λοιπόν η ανθρώπινη συμπεριφορά, βάλε με και μένα σε μια, κάνε με και μένα δεσποτάκο, κακό είναι, ε λέμε τώρα. Δως μου και μένα. Τι να σου δώσει εσένα; Χάνουμε τον καιρό μας στην πραγματικότητα, αντί να δούμε και να διαπιστώσουμε το μεγαλείο αυτό που είναι μπροστά μας, και το οποίο ξεπερνάει κάθε ιδέα μεγαλείου που έχουμε στο κεφάλι μας. Διότι η Παναγία φέρνει πραγματικά το Θεό στον κόσμο. Και από εκεί και πέρα, τα πράγματα είναι τελείως διαφορετικά. Διότι όλες οι ανθρώπινες καταστάσεις, όλες οι ανθρώπινες ενέργειες, όλα τα ανθρώπινα θελήματα, έχουνε συμπεριληφθεί στην ενσάρκωση αυτή. Και τα εκτελεί ο Θεός με τον τρόπο του Θεού. Με τον Χριστό μαθαίνουμε τι θα έκανε ο Θεός επι γης αν ήταν άνθρωπος. Είναι το ανθρώπινο του Θεού, και με τον τρόπο αυτό μαθαίνουμε και μεις το θεοπρεπές του ανθρώπου, και αρχίζουμε να μπαίνουμε στη σφαίρα της θεανθρωπίας, και να ησυχάζουμε, τότε ησυχάζει ο άνθρωπος. Τότε ειρηνεύει. Πως θα βρω την ειρήνη μου, λένε, μας λένε οι άνθρωποι, και αναρωτιώμαστε και μεις, πως θα ειρηνεύσω; Θα ειρηνεύσεις όταν ο Θεός είναι παρών μες στα πράγματα της ζωής σου, γύρω σου, είναι συνεχώς παρών στη ζωή. Και αποκτά ο άνθρωπος τον τρόπο να τον βλέπει, και μετά αλλάζει η ζωή, σιγά σιγά, δεν είναι μόνος, σιγά σιγά ανακαλύπτει πράγματα, και βέβαια εκατονταπλασίονα λήψεται μετά πειρασμών. Θα τραβήξει διάφορα. Από όλους αυτούς, οι οποίοι δε θα το καταλαβαίνουν αυτό, ή από όλους που θα βάλει ο διάβολος να μην καταλαβαίνουν, και να τον ταλαιπωρούνε, για να του δώσει όμως ο Θεός μεγαλύτερη γνώση, και να ξέρετε ότι ο πόνος αυτός, ο εν Χριστώ πόνος, είναι όμορφος πόνος, γιατί έχει διέξοδο. Έχει ανάπαυση, έχει λογικότητα. Δεν υπάρχει τέτοια τραγωδία στο Θεό, ότι και να συμβεί στον άνθρωπο του Θεού, εάν το περνάει κατά Θεόν, θα τον οδηγήσει σε βαθύτερη χαρά, βαθύτερη ανακούφιση, βαθύτερη γνώση, σε σημείο που να λέει στο τέλος, δεν γίνεται να έχω ακόμα ένα πειρασμό τέτοιονε; Να με οδηγήσει σε μεγαλύτερη ακόμα ανάπαυση και χαρά. Βλέπετε λοιπόν η Παναγία, έβαλε, η Εκκλησία έβαλε την Παναγία, μες στη Σαρακοστή. Δεν είναι χωρίς λόγο αυτό. Μα, αν καταλάβουμε όλα αυτά που είπαμε, θα καταλάβουμε γιατί την έβαλε ειδικά εκεί. Και εκεί. Δεν την βάζει απλά και μόνο για να πηγαίνουμε την Παρασκευή και να λέμε χαίρε. Και μάλιστα την χαιρετίζει, έτσι συνεχώς, τη δοξάζει την Παναγία, έτσι. Γιατί είναι το μυστήριο της Παναγίας, το οποίο μας καλεί η Εκκλησία, ειδικά την περίοδο της Σαρακοστής, όσο καταλαβαίνει ο καθένας, και όσο μπορεί, το μυστήριο αυτής της αφιερώσεως και αυτής της αγνότητας. Παρθένος μπορεί να μην είσαι. Αυτό δεν αλλάζει τώρα, αν δεν είσαι. Και ούτε είναι φοβερό κακό, εάν γνωρίζεις την αγνότητα αυτή, της αφιέρωσης αυτής, χωρίς κρατούμενα. Μούδωσες ότι μούδωσες Θεέ μου, σ’ ευχαριστώ για όλα. Να λοιπόν, ότι εγώ τώρα ζητώ τον δωρεοδότη, ζητώ αυτόν που τα έδωσε όλα αυτά. Μια συναλλαγή πλέον μαζί Του (42:40), μια κοινωνία μαζί του, να δω τι θέλει να κάνω. Όλα αυτά τα υπέροχα. Έτσι δεν είναι; Έφαγες στο τραπέζι, σηκώθηκες, λες λοιπόν στον εστιάτορα, τώρα τι θες να κάνω, γιατί με τάισες τόσο καλά; Καταλάβατε; Δόξα τω Θεώ, σ’ ευχαριστώ. Τώρα τι θες να κάνω; Αυτή η δύναμη που μου’ δωσες, αυτή η χαρά, αυτή η ευγνωμοσύνη που έχω, τι να την κάνω; Και θα σου πει τι να την κάνεις. Καταλάβατε. Και μετά η ζωή ολόκληρη είναι αυτή η ευγνωμοσύνη, και αυτή η δοξολογία, σε σημείο που οι πειρασμοί, το βλέπουμε στους ανθρώπους του Θεού πάρα πολύ αυτό, δεν τσακίζουν. Το αντίθετο εντελώς. Καταλάβατε, όπως και η Παναγία άντεξε, αυτό το φοβερό τσάκισμα, το να ξέρει ποιος είναι, και να βλέπει τι παθαίνει, ε; κανένας δεν ξέρει την ανθρώπινη τραγωδία τόσο καλά, όσο η Παναγία. Κανένας δεν ξέρει πόσο, πόσο πόσο πολύ έχουμε πέσει, καταλάβατε. Και αν δεν το μάθουμε και μεις αυτό, δε θα καταλάβουμε σε τι πράγμα απαντά ο σταυρός του Χριστού και η Ανάσταση Του. Και θα περιμένουμε, τις συμφορές που ήρθαν και που έρχονται, καλπάζοντας έρχονται, δυστυχώς, ναι, και ως πότε θα λέμε στο Θεό μη, μη, μη, μη. Μην το κάνεις, να μη γίνει…να προλάβω να παντρέψω το παιδί μου πρώτα, και μετά να πέσει η βόμβα. …(ακατανόητο, τσιρίζει) είναι πολύ κοντά, γιατί δεν ρωτάμε το Θεό για τις βόμβες μας. Για τίποτε δεν τον ρωτάμε. Αισθανόμαστε ότι εμείς έχουμε την κυριότητα του εαυτού μας, της ιστορίας, της ζωής, της αλήθειας, εμείς τα ξέρουμε όλα. Δεν τα λέω αυτά. Είναι πασίγνωστα. Κοιτάξτε όμως τη σοφία της Παναγίας. Η Παναγία ξέρει, ότι αν έρθει Εκείνος μόνο στα πράγματα, ο Δημιουργός, τα πράγματα θα φανούνε, στην ομορφιά τους και στην τελειότητα τους. Αυτό είναι ο σταυρός μας. Η Παναγία είχε αυτό το μεγάλο βίωμα, μετά την Ανάσταση του Χριστού, στάθηκε, κοίταξε τον ουρανό και είπε: ναι, όλα είναι τέλεια. Καταλάβατε, όλα είναι τέλεια. Τα έκανε ο Θεός όλα. Τα τέλεια, αλλά υπάρχει η δική μας ελευθερία, που πρέπει να το οικειωθεί αυτό όλο, έτσι. Τρία τέταρτα, σταματώ τώρα. Πάντα, μετά από τριάντα χρόνια δάσκαλος που’ μαι, τριάντα τόσα, σταματάει μόνο του το ρολόι. (45:25).

Τέλος ομιλίας. Συνεχίζεται με ερωτήσεις-απαντήσεις.

Ερώτηση (46:20): Κάποιος πατήρ της Εκκλησίας λέει, ότι η Παναγία δεν γνώριζε απόλυτα τον Ιησού πριν την Πεντηκοστή.

Απάντηση: Α, με μια έννοια που θα σας πω τώρα. Κανείς δεν μπορεί να γνωρίσει ανθρωπίνως, απόλυτα το Θεό, και συνεχώς ο Θεός έχει να του αποκαλύψει καινούργια πράγματα. Δεν μπορεί να ταυτιστεί ποτέ η γνώση που έχει ο Θεός για τον εαυτό του με τη γνώση που έχει ένας άνθρωπος για το Θεό. Γιατί ο ένας είναι άνθρωπος, είναι κτιστός, είναι αυτό που είναι. Ο μόνος ο οποίος είναι ενωμένος τέλεια, άνθρωπος και Θεός σε μια φύση, και έχει αυτή την γνώση, και αυτή η γνώση είναι υπερφυής, είναι ο Χριστός. Στον Χριστό έχουμε υποστατική ένωση. Η Παναγία είναι άλλο πρόσωπο, δεν είναι ο Χριστός. Και με την έννοια αυτή μαθαίνει και η Παναγία, και δέχτηκε και η Παναγία το Πνεύμα το Άγιο, το οποίο την κάνει να καταλάβει αυτά που καταλάβαινε, ει δυνατόν ακόμα βαθύτερα. Δεν έχει τέλος όμως αυτό, η γνώση του Θεού δεν έχει τέλος, ξέρετε. Η γνώση διαρκεί απείρως, δεν υπάρχει κάτι το οποίο θα τελειώσει. Και μετά το θάνατο θα συνεχίζεται η γνώση. Συνεχώς θα βλέπουμε καινούργια πράγματα. Ετοιμαστείτε, πάρα πολλά μυστήρια. Και στη ζωή αυτή, και μετά το θάνατο. Δεν τελειώνει αυτό. Μας περιμένει ένα τεράστιο σύμπαν για περιήγηση, πραγμάτων, νοημάτων, κομητών, αστέρων, μυστικών κλπ., και μια εικόνα για τον κόσμο που είναι τρομακτικά μεγαλύτερη απ’ ότι μπορείτε να διανοηθείτε. Αυτό από τώρα συμβαίνει. Μου έλεγε θυμάμαι ο πάπα Χαράλαμπος, ο ηγούμενος της Διονυσίου, ο οποίος ήταν τέκνο πνευματικό του Αγίου Ιωσήφ του Ησυχαστή. Όταν λοιπόν τον πρωτοσυνάντησα, είχα τέσσερα χρόνια που μπήκα στην Εκκλησία. Λοιπόν, μου λέει, κομποσχοίνια κάνεις; Ε λέω, κάνω λίγο. Μου λέει, και τι βλέπεις; Τίποτα. Μου λέει, τέσσερα χρόνια και ακόμα δεν είδες τίποτα; Λέω, τι να δω; Άκου να δεις μου λέει, επειδή έβλεπε πως σκεφτόμουνα εγώ βέβαια, η χάρις με παίρνει στα βάθη των ωκεανών, με παίρνει στα βάθη των όντων, με παίρνει στα βάθη του σύμπαντος, και βλέπω πράγματα, αλλά δεν μπορώ να τα πω, δεν λέγονται, αλλά δεν ξέρω αν ποτέ η επιστήμη θα μπορέσει να τα πει. Τα βλέπω όλα, και είναι θαυμαστός ο κόσμος, και τεράστιος, μου λέει. Συμβαίνουν πράγματα στις γωνιές εκεί στο σύμπαν, που δεν μπορώ να σας τα διηγηθώ. Τον κοίταγα έτσι εγώ, και μετά θυμήθηκα τον πατέρα Πορφύριο, που όταν τον γνώρισα και πήγαινα λοιπόν, είδα είχε τόμους ολόκληρους, απ’ την μια είχε ανατομία, και απ’ την άλλη είχε φυσική. Τα πανεπιστημιακά συγγράμματα. Λέω, ρε γέροντα, μ’ αυτά ασχολείστε; Α, λέει, κοίτα να δεις, όταν η χάρι άρχισε να μου δείχνει τον ανθρώπινο οργανισμό, του τα’ δειχνε όλα η χάρις, πως είναι και πως δουλεύουν όλα, αλλά δεν ήξερα να τα πω, λέει. Και κάθισα και διάβασα ανατομία, και τώρα ξέρω τι ακριβώς συμβαίνει. Ανέλυε τελείως τον ανθρώπινο οργανισμό, και έβλεπε που πάσχεις, τι έχεις πάθει, τι έρχεται να πάθεις. Τα έζησα εγώ αυτά προσωπικά, και άλλοι πολλοί, δεν τα λέω για καινούργιο. Και το ίδιο έγινε με τη φυσική, μου λέει. Αυτά που βλέπεις, ξέρεις, όλα έχουν και πνευματικές προεκτάσεις. Τόμοι εδώ, καταλάβατε.

(50:00) Μην πάρετε ποτέ αυτά που λέει ο Θεός με τον τρόπο τον βλακώδη, που μας έμαθε η νοοτροπία μας η προτεστάντικη, να τα παίρνουμε ως ηθικολογίες. Και άμα λοιπόν κάνεις και τίποτα της προκοπής, καλό, μετά γίνεσαι ένα τέρας, αυτοπεποίθησης, ε, και κρίνεις και τους άλλους. Βέεεβαια. Γίνεσαι και αιρεσιοκηνυγός. Μεγάλο σπορ αυτό. Το’ χω υποστεί και εγώ. Τελευταία το’ παθα και με μια αυτή που είπα για την Παναγία. Υπάρχει στο διαδίκτυο μια ομιλία μου, «Μπορούμε να ξεπεράσουμε τον προτεσταντισμό;», είναι πρόσφατη. Και εκεί μέσα, κάποια στιγμή θύμωσα, και έβαλα στο μυαλό μου τους προτεστάντες. Δε θα κουβεντιάζουμε αν η Παναγία έκανε σ. με τον Ιωσήφ. Θα δούμε πως ενσωμάτωσε το ομοούσιο. Και από κάτω μου γράφουνε, «ντροπή σας, ορίστε, θεωρείτε ότι έκανε σ.. η Παναγία», «πάτερ μου, ντροπή σου, είσαι αιρετικός, μπήξας-δείξας». Με βρήκανε και μένα. Λέω δεν γλιτώνει κανένας. Αιρεσιοκηνυγοί. Δυο πραγματάκια καταλαβαίνουν, και αμέσως, μετά παίρνουν το πολυβόλο, το στήνουνε, και αναμένουν τα θύματα. Ελπίζω να ακούσουν και την ομιλία αυτή, αυτοί.

Να σας ακούω, πες λίγο πιο δυνατά. Δεν το λέω εγώ αυτό, ναι. Το είδατε εσείς, ήταν εκεί και τους είδατε.

Α! Λοιπόν ακούστε κάτι. Τα έσχατα είναι ένα πολύ μεγάλο μυστήριο. Τα πρώτα λόγια μου με ο πατέρας Παΐσιος όταν τον γνώρισα ήταν αυτά.
Οι πατέρες μου λέει μας έκρυψαν την αγάπη του Θεού. Λέω εγώ είχα διαβάσει δύο-τρία πραγματάκια, δύο σελίδες, τρεις, είχα προλάβει. Μα για αυτήν μιλάνε γέροντα.

Όχι μου λέει. Δεν μπορείς να μιλήσεις για αυτήν. Και όποιος την είδε αισθάνεται την ανάγκη να την κρύψει. Αν σας λέει τίποτα αυτό εμένα μου λέει πολλά αυτή τη στιγμή. Τώρα. Τώρα μετά από σαράντα χρόνια.

Τώρα μου λέει πάρα πολλά. Και κάτι άλλο. Στο βίο του Αγίου Σιλουανού χτυπιέται και παρακαλάει για όλο το ανθρώπινο γένος και κάποια στιγμή δεν αισθάνεται την απάντηση και φωνάζει στον Χριστό του λέει είσαι αδυσώπητος και τότε του εμφανίζει τον Χριστό διαβάστε το, είναι.

Και του λέει εσύ σταυρώθηκες για αυτούς; Λέει αυτός όχι. θα ελεήσω έστω και το ένα κύριε ελέησον που έχει πει ένας άνθρωπος στη ζωή του.

Λοιπόν. Η κόλαση υπάρχει γιατί βλέπω να υπάρχει εγώ γιατί θέλω εγώ να υπάρχει. Μου χρειάζεται μένα να να τιμωρήσω μερικούς.

Και εσείς δεν θέλετε. Δεν θέλετε; Μωρέ θέλετε.

Με εμάς τι θα κάνει ο Θεός δε ξέρουμε. Θα του λέμε εκείνον που κάψτονε εκείνον κάψτονε. Έχω φτάσει να πω ότι η κόλαση είναι τω διαβόλω που είναι ετοιμασμένη και τοις αγγέλοις αυτού.

Τω διαβόλω είναι ποιητικό αίτιο. Από το διάβολο. Δεν θέλει ο διάβολος να τιμωρεί συνέχεια; Σας τώρα πώς σας βλέπει εμάς σε εμένα. Σαν ξέρολούκουμα. Καταλάβατε.

Είμαστε γεμάτοι κόλαση. Εμείς. Εμείς είμαστε κόλαση.

Ο Θεός δεν ξέρει πως να κολάζει. Δεν το ξέρει. Δεν το έκανε ποτέ. Και όταν εσύ βάζεις το χέρι στη φωτιά. Το βάζει γιατί εσύ δεν το βάζεις στη φωτιά. Ναι ή όχι. Στην αρχή σε εμποδίζει. Μετά βλέπει ότι θα σε κάνει ποτήρι αν συνεχίσει να σε εμποδίζει. Χάνεις την ελευθερία σου. Και σου λέει άντε άπλωσε το χεράκι.

Και μετά σου λέει κάηκες; έλα εδώ. Δεν ξέρω με το Θεό σας λέω.

Είναι πολύ δύσκολο. Λίγοι τον ξέρουν. Δηλαδή το ξέρουν αυτοί οι οποίοι λιγάκι περισσότερο το παίρνουν στα σοβαρά.

Λοιπόν μην μιλάτε για την κόλαση. Ας παρακαλέσουμε το Θεό μας γνωρίσει την αγάπη του αυτή.

Και μετά θα παρακαλούμε σαν τους Αγίους. Εμείς η κόλαση δεν έχει κανένα. Όταν ο τάδε Άγιος ο πατέρας Παΐσιος παρακαλούσε για τον Άγιο, για τον διάβολο τι ήταν αυτό.

Δεν παρακαλούσε να μην υπάρξει κόλαση καν. Αλλά όταν πας με την κόλαση στη ψυχή και στο νου και στην ύπαρξη ενώπιων του Θεού και πάνε και πολλοί τέτοιοι και φωνάζουν και λένε κόλαση, κόλαση, Επείνασα και ου εδώκατε μοι φαγείν. Αλήθεια.

Θα φωνάζουν λοιπόν κάποιοι κάψτον. Πώς θα γλιτώσουμε με μάς είναι το πρόβλημα. Αν τελειώσαμε εμείς το πρόβλημα δεν έχει κανέναν η κόλαση τίποτα μέσα.

Δεν ξέρω να καταλαβαίνετε αυτά που λέω ίσως είναι και λίγο προχωρημένα και ίσως οι αιρεσιολόγοι με ξαναπιάσουν πάλι. Λοιπόν, ναι. Ναι, ναι φυσικά.

Μου έκανε εντύπωση ο διαχωρισμός που κάνατε σε κάποιο πρόβλημα αν είναι βάσανο ή σταυρός. Α, ναι, είναι χρήσιμη αυτή η διάκριση. Και λέω τώρα όταν κάποιος πώς θα είναι δηλαδή για μένα το πρόβλημα αυτό πώς να ξέρουν είναι Όχι, ξέρουν ότι Α, από τη στιγμή που τιμωρούμε τον άλλο ευθυνόμαστε για αυτά που μας κάνει.
Θα γίνει ο λόγος συγκεκριμένη για να Δεν χρειάζεται. Κατάλαβα. Υπήρχε τώρα από διακονώ κάποιον ηλικιωμένο για μένα να είναι το φέρνω βαρέως να σου πω βάσανο πώς θα το πω. Σταυρός είναι. Ναι. Στον Χριστό πώς μετράει θα μετρήσει άρα να γίνει.

Κοιτάξτε έχετε με τα πτώσεις. Και έχετε με τα πτώσεις. Άλλο το βλέπετε έτσι άλλο το αλλιώς. Περισσότερο σαν βάσανο. Σαν βάσανο. Λοιπόν κοιτάξτε Όταν είμαστε στον χώρο του βασάνου βασανιζόμαστε.

Και αυτό το καταλαβαίνουμε ότι είναι βάσανο. Απλό δεν είναι. Άμα είσαι στον χώρο της αγάπης δεν βασανίζεις.

Ήταν μια κυρία προηγουμένου συγγενείς μου πριν μερικά χρόνια ο άντρας ήταν κατάκητος συγγενείς μου εξαίματος και οι δύο. Και ο άντρας ήταν κατάκητος. Έπαθε στο τέλος κάτι και ζήσαμε ξέρω εγώ 50-60 χρόνια μαζί ένα μεγάλο αριθμό.

Καλό ζευγάρι ήτανε. Και κάποια στιγμή αυτός ήταν κατάκητος. Κατακτητούσε αλλά με τέτοιο κέφι με τέτοια χαρά σαν επρόκειτο να βγουν το πρώτο ραντεβού τους.

Τον χτένιζε, τον έκανε, τον έψηνα. Και όταν έφτασε η ώρα να φύγει αυτός ο άντρας έ της λέω λέω εγώ λέω ξαλάφρωσες. Τι μου λέει. Τι είπες. Εδώ τον είχα ήθελα ακόμα 5 χρόνια, 10 χρόνια. Καταλάβατε. Τελειώνει το βάσανο. Δεν είναι βάσανο. Είναι ευλογία.

Είναι ευλογία. Ο σταυρός γενικά φαίνεται ότι έχει ευλογία μέσα του. Τώρα δεν έχει ευλογία και κουράζεσαι και κολάζεσαι.
Δηλαδή και ταλαιπωρήσει και το γέρο μπορεί. Και ταλαιπωρήσεις και το γέρο τον καημένο με τον τρόπο των περιποίησεων που θα λέει ο καημένος δεν θέλει να πεθάνω αντί να υποχειριστεί οι σχέσεις των ανθρώπων. Εγώ δεν έχω συναντήσει ακόμα ειδικά ζευγάρια που τυχαία να εντάξει να βλέπω με κάθε τόσο.

Δεν έχω δει ακόμα ένα ζευγάρι που να μην τιμωρεί ένας τον άλλον. Εκτός από μια σπάνια περίπτωση την οποία διηγήθηκα και πρόσφατα σε μια άλλη ομιλία μου η οποία με έκαμε και έκλαψα. Δηλαδή έρχεται η σύζυγος και λέει με βασανίζει ο άντρας μου και ο πεπειραμένος λοιπόν και ο οποιοσδήποτε πεπειραμένος του λέει από πότε έχετε να κάνετε σεξ. Τα τελευταία πέντε χρόνια το έχω κόψει για να του δείξω ποια είμαι. Αλλά αυτός φταίει. Συγγνώμη.

Τι θα πει φταίει αυτός όταν και εσύ η ίδια τον τιμωρείς συνέχεια και τον πετάς συνέχεια κατά πρόσωπο το πόσο θυμωμένη είσαι μαζί του το είναι βάσανο και ο ένας βασανίζεται και ο άλλος βασανίζεται δεν είναι πολλές περιπτώσεις τέτοιες καθημερινώς του δείχνω ότι έχω το δίκιο μου γιατί δεν πρέπει ειδικά μάλιστα οι γυναίκες οι άνδρες τιμωρούν εξωτερικά. Φαίνεται είναι βαρύ. οι γυναίκες τιμωρούν χωρίς να φαίνεται δηλαδή φαίνεται και δεν φαίνεται στο δίνει και δεν στο δίνει αλλά με τον μπαμπάκι που λέει έτσι γίνεται αυτή είναι η πραγματικότητα και ενώ είναι έτσι τα πράγματα αισθάνονται όλους τελείως αθώους και λέει μα εγώ δεν έκανα ό,τι χώρια που είναι και οι σκοτεινοί λογισμοί.

Και μόνο ότι σκέφτεσαι ενάντια σε κάποιον και τον κατηγορείς μέσα σου και τον κατακρίνεις είναι αρκετό για να το καταλάβει και να μην μπορεί να έρθει σε επικοινωνία μαζί σου ομαλή τώρα το πως το καταλαβαίνουμε αυτό όλοι είναι ένα μυστήριο. όπως καταλαβαίνουμε και όποιος μας αγαπάει σιωπηλά χωρίς επιλέξεις περνάει αυτό στη ατμόσφαιρα δηλαδή φαίνεται μετά από λίγο ας τα κομμάτια από εκεί πέρα του λες τι σου έκανα μωρέ έτσι είπα σε μια άλλη μου μιλάει πολύ άσχημα και λέω εσύ τι σκέφτεσαι γι' αυτό τι μου λέει πες μου τι σκέφτεσαι τι, τι, τι είπατε πες μου λέω με λεπτομέρεια τι σκέφτεσαι.

Σκέφτομαι συνεχώς και είναι ένα γουρούνι διότι είναι χαμένο κορμί και θα τον έκοβα κομμάτια ευχαρίστως θα τον πάρω κάποια μηχανή του κιμά λέω αυτά έχεις την αξίωση να μην τα καταλαβαίνει και πως να τα καταλαβαίνει δεν τα λέω τα λες ο άνθρωπος είναι ένα όνομα που η λεκτική επικοινωνία είναι το ένα δέκατο της επικοινωνίας τα υπόλοιπα 9% τα λέμε με άλλους τρόπους. Έτσι δεν είναι ψυχίατρε λοιπόν ακριβώς έτσι με άλλους τρόπους τα λέμε εντάξει περίπου έτσι ήθελα να πω κάτι άλλο αλλά το ξέρετε λοιπόν υπάρχει τίποτα άλλο να πούμε;

θα το πω κανένας δε θα το ξεχνάμε εσένα είναι ένα φάτσο α ναι αυτό να το πω να το τελειώσουμε έτσι κάποια στιγμή τι ευχάριστα εσείς θα καταλάβετε και τέτοια και συνεχώς κάποια στιγμή λοιπόν πραγματικά κάποια κυρία με συγκίνησε μέχρι δακρύων μέχρι δακρύων. το έχω ξαναπεί αυτό πρόσφατα, αλλά θα το ξαναπώ μου γράφει το εξής είμαι η Τάδε, ακούω τις ομιλίες σας με έχετε βοηθήσει, ζω μια περίεργη κατάσταση και θέλω λιγάκι να σας την πω. ο άντρας μου έχει μια ερωμένη και έχει τόσο πολύ η κατάσταση ξεφύγει που την έχει στο σπίτι και εγώ τους υπηρετώ. Σας παρακαλώ εκεί είναι που κατέρρευα σας λέω, θυμίζει το διήγημα από τον Παπαδιαμάντη, ο γάμος του Καραχμέτη, αλλά εδώ είναι η πραγματικότητα. Σας παρακαλώ δεν θέλω τίποτε άλλο δώστε μου εύχεστε σας παρακαλώ για μένα να έχω τη δύναμη να το κάνω έως το τέλος. αυτό σας είπα με συγκίνησε μέχρι δακρύων. δηλαδή πραγματικά δεν μπορούσα να κουνηθώ τέτοιο σοκ έπαθα, φοβερό φοβερό. Αυτό δείχνει ότι το Πνεύμα το Άγιο είναι ζωντανό μες στον κόσμο και ότι γίνονται πράγματα συγκλονιστικά δια του Θεού μέσα στον άνθρωπο. Και να πω και κάτι ακόμα που είναι κοινότυπο και χαζό αλλά θα το πω. Φανταστείτε να υπήρχαν πολλοί τέτοιοι άνθρωποι στον κόσμο, θα ήταν αυτή η ζωή η βασιλεία του Θεού. θα είχαμε τρελή εμπιστοσύνη. Κάπου έχω ένα βίντεο που μιλάω για την Αγιότητα σήμερα ως κρίση εμπιστοσύνης. Έχουμε τεράστια κρίση εμπιστοσύνης σήμερα. Μην εμπιστεύεσαι κανένα. Έχει έρθει μια κυρία χθες και μου έλεγε δεν εμπιστεύομαι κανέναν ιερέα γιατί κάποτε κάποιος την ενόχλησε. Μα της λέω είναι τόσοι που είναι Άγιοι άνθρωποι. Κι αυτό ιδιοτέλεια είναι κι αυτό εγωϊσμός είναι. κάποιος με πείραξε πρέπει να εκδικηθώ δεν εκτιμώ κανέναν. Ε δεν είναι, δεν είναι έτσι λοιπόν, καλή μεγάλη εβδομάδα.

ΚΑΤΟΡΘΩΣΕ ΑΠΟ ΨΥΧΟΛΟΓΟΣ ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΓΕΡΟΝΤΑΣ ΚΑΙ ΝΑ ΜΙΜΕΙΤΑΙ ΤΟΥΣ ΑΓΙΟΥΣ ΠΟΥ ΓΝΩΡΙΣΕ.. ΓΕΡΩΝ ΗΤΑΝ ΚΑΙ Ο ΔΑΣΚΑΛΟΣ ΤΟΥ. ΣΤΟΝ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟ ΦΑΝΕΡΩΝΕΤΑΙ ΚΑΘΑΡΑ Η ΜΕΤΑΠΑΤΕΡΙΚΗ ΟΡΘΟΔΟΞΙΑ.