Εγώ νομίζω ότι πολλά πράγματα που είναι παραδεδομένα, πρέπει να τα πούμε με καινούργιους τρόπους σήμερα. Ας πούμε, σας έλεγα προηγουμένως για τη διανοημάτωση. Μιλάμε για τη θέωση σήμερα. Και η θέωση είναι σήμερα κάτι τραγικά παρεξηγήσιμο. Μπορεί να σημαίνει εγκατάλειψη των ανθρωπίνων, μπορεί να σημαίνει ένα εκστατισμό, τον οποίο κατηγορώ, πολλές φορές στους προσωπολόγους, να βγω απ’ τη φύση. Γιατί να βγεις απ’ τη φύση;! Η φύση είναι η ουσία του κακού, η φύση είναι η πτώση. Αυτά λέει, ξέρετε ποιος. Συγκεκριμένοι άνθρωποι. Τα λένε. Δεν τα λέω εγώ. Αυτοί τα λένε. Και σαν να πιστώνεις και στο Θεό, κάτσε να δεις, τι περίεργο, αίνιγμα. Δημιουργείς ένα κόσμο, από τον οποίο πρέπει να δραπετεύσω. Τι είσαι εσύ; Άρρωστος είσαι. Τι είμαι, η μαϊμού την οποία βλέπεις και διασκεδάζεις; Και βάζεις μέσα τη θέωση. Οπότε είναι η έκσταση της έκστασης στην νιοστή. Από έκσταση σε έκσταση. Τι βλακείες είν’ αυτά;! Τι νόημα θα είχανε; Εμένα προσωπικά δε θα με ενδιέφερε καθόλου αυτό το πράγμα. Αλλά κοίταξε να δεις, αν έφτιαξες τον κόσμο, δεν τα λέω εγώ αυτά, τα λένε μεγάλοι απ’ τους απολογητές πατέρες. Αν διαβάσετε τους πρώτους Απολογητές, έτσι, θα δείτε να τα λένε αυτά τα πράγματα. Ή εάν ο Θεός έφτιαξε τον κόσμο, έτσι, πρέπει να μπορεί και να τον σώσει. Αν δεν μπορεί να τον σώσει, ή δεν είναι Θεός, ή δεν έφτιαξε τον κόσμο. Διαβάστε τον Ιουστίνο, διαβάστε τον Τερτυλλιανό, κλπ. Να δείτε πως ακριβώς το λέει. Και μου κάνει εντύπωση, τολμηρά πολύ. Επομένως, εάν αυτό το πράγμα αφορά τη σωτηρία της φύσεως, και αν προσδοκούμε ανάσταση νεκρών, για κάποιο λόγο, και ζωή του μέλλοντος αιώνος, ζωή ποιανού;, του Θεού; Ο Θεός είναι αυτοζωή. Ζωή ποιανού; Της Δημιουργίας. Έτσι. Η θέωση πρέπει να έχει κάποιες κατηγορίες, οι οποίες αφορούν τον τρόπο με τον οποίο καταλαβαίνουμε και εμείς την αιωνιότητα. Ή θα είναι μια αιωνιότητα που δεν τη καταλαβαίνουμε; Θα την καταλαβαίνουμε, γιατί θα είναι δική μας η αιωνιότητα. Δώρο Θεού, αλλά δική είναι η αιωνιότητα. Και εδώ μπαίνει μεταξύ πολλών, και το ερώτημα περί του νοήματος. Και άλλα. Μπαίνει αυτό που λέω διυποστατική συνενέργεια. Που εξηγεί πως κοινωνώ με του άλλους και με το Θεό. και μπαίνουν μια σειρά από όρους. Έχω βρει αρκετούς, δεν ξέρω αν υπάρχουν και πολλοί άλλοι ακόμα. Για να εξηγήσω στον εαυτό μου αυτό, και τελικά φτάνουμε στη διανοημάτωση, η οποία όμως είναι ένας τρόπος να’ μαι διάφανος ως νόημα για σας, και να σας βοηθάω να φτιάξετε εσείς το δικό σας νόημα σε διάλογο με το δικό μου. Ώστε να’ ναι meanigful, να έχει νόημα. Η βασιλεία του Θεού είναι κυρίως η κυριαρχία, καταλάβατε, μιας κατάστασης που έχει νόημα. Δεν είναι νοησιαρχικό νόημα, αυτό το οποίο καταλαβαίνω, αλλά κάτι το οποίο καταλαβαίνω, ακόμα και αν είναι πέρα απ’ την κατανόηση μου. Επειδή είναι λογικό. Αν δείτε τα οράματα των πατέρων, οι οποίοι είχαν την εμπειρία των εσχάτων, και εμπειρία της βασιλείας του Θεού, αισθανόντουσαν όλοι, ότι αυτό που έβλεπαν, ήταν καταπληκτικά όμορφο, και καταπληκτικά λογικό. Δεν ήταν παράλογο. Ήταν πέρα από τη λογική, πάνω από τη λογική, αλλά δεν ήταν παράλογο. Γιατί; Γιατί η έννοια της λογικότητας είναι ένα χαρακτηριστικό του Θεού, είναι λόγος, ο Θεός όταν μας απευθύνεται. Και ο Πατήρ έχει λόγο, έχει κατά φύση λόγο.
Δεν ξέρω αν αυτά που λέω είναι διαφωτιστικά. Αλλά πρέπει να δουλέψουμε έτσι, και τότε αρχίζω να λέω, α έτσι είναι η θέωση. Αυτό με ενδιαφέρει και μπορώ να το κάνω. Και οποιαδήποτε άσκηση στην κατεύθυνση αυτή, έχει ξαφνικά νόημα, δεν ξέρω. Έχει νόημα, είναι η οντολογία του αγιασμού. Αλλιώς θα μιλάμε για πράγματα…Μου ζήτησαν να μιλήσω σε ένα διεθνές συνέδριο για τη θέωση. Λέω ωραία, θα σας μιλήσω για τα ανθρωπολογικά στοιχεία της θέωσης. Τα ανθρωπολογικά και οντολογικά δεδομένα της θέωσης. Διότι αλλιώς, σας είπα, είναι μια τραγική παρεξήγηση το πράγμα. Και προστίθεται στον ναρκισσισμό και τον ατομικισμό τον συνήθη, και αυτός της θέωσης από πάνω. Ναι ή όχι; Και γίνεται κομφούζιο. Οπότε πάει και ο άλλος στο μοναστήρι, υπάρχουν παιδιά που πάνε στον μοναχισμό με λάθος τρόπο. Και εκεί κάνουν αγώνα στο αυτό, για να γίνουν θεούμενοι. Κάποια στιγμή αυτό είχε γίνει μέρος και της θεολογικής μας γλώσσας, μια προηγούμενη, όταν ήμουν εγώ φοιτητής. «Καθαιρόμενος, φωτιζόμενος και θεούμενος». Προς μεγάλο μπέρδεμα των παιδιών. Και θυμάμαι γράφαμε στους τοίχους. Είχαμε ένα καθηγητή τότε. Διάσημο θεολόγο και καλό. Αλλά βλέπετε. Και τα σωστά που λέγονται θέλουν πολλή δουλειά για να πάμε παραπέρα. Δεν είναι τίποτα αυτονόητο στον χώρο. Έλεγε πρώτα μας καθάρισαν, μετά μας φώτισαν, λέτε τώρα να μας θεώσουν, έγραφε στον τοίχο; Και εσύ σε ποια φάση είσαι που τα λες αυτά; Εγώ σε ποια φάση είμαι, μπορείς να μου πεις;
Δεν είναι καλύτερο να εργαζόμαστε με τρόπους τους οποίους κατανοούμε; Ούτως ώστε αυτό που κάνω, να έχει τη χαρά ότι καταλαβαίνω τα επόμενα βήματα. Γιατί έκανα αυτό το βήμα. Και μετά θα δούμε ότι και η προσευχή και οι παραδοσιακές μέθοδοι προσαρμόζονται σε αυτά τα πράγματα πολύ καλά και κυρίως κατανοούνται. Και έτσι γίνεται κανείς εν επιγνώσει πιστός. Αυτό θέλω να πω.
Ανώνυμος είπε...
Εφ 6:18 – 24
Ἀδελφοί, στῆτε, διὰ πάσης προσευχῆς καὶ δεήσεως, προσευχόμενοι ἐν παντὶ καιρῷ ἐν Πνεύματι, καὶ εἰς αὐτὸ τοῦτο ἀγρυπνοῦντες ἐν πάσῃ προσκαρτερήσει καὶ δεήσει περὶ πάντων τῶν ἁγίων, καὶ ὑπὲρ ἐμοῦ, ἵνα μοι δοθῇ λόγος ἐν ἀνοίξει τοῦ στόματός μου, ἐν παρρησίᾳ γνωρίσαι τὸ μυστήριον τοῦ εὐαγγελίου, ὑπὲρ οὗ πρεσβεύω ἐν ἁλύσει, ἵνα ἐν αὐτῷ παρρησιάσωμαι ὡς δεῖ με λαλῆσαι. Ἵνα δὲ εἰδῆτε καὶ ὑμεῖς τὰ κατ᾽ ἐμέ, τί πράσσω, πάντα ὑμῖν γνωρίσει Τυχικὸς ὁ ἀγαπητὸς ἀδελφὸς καὶ πιστὸς διάκονος ἐν Κυρίῳ, ὃν ἔπεμψα πρὸς ὑμᾶς εἰς αὐτὸ τοῦτο, ἵνα γνῶτε τὰ περὶ ἡμῶν καὶ παρακαλέσῃ τὰς καρδίας ὑμῶν. Εἰρήνη τοῖς ἀδελφοῖς καὶ ἀγάπη μετὰ πίστεως ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ χάρις μετὰ πάντων τῶν ἀγαπώντων τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν ἀφθαρσίᾳ· ἀμήν.
Λκ 11:23 – 26
Εἶπεν ὁ Κύριος· ὁ μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ᾿ ἐμοῦ σκορπίζει. Ὅταν τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐξέλθῃ ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου, διέρχεται δι᾿ ἀνύδρων τόπων ζητοῦν ἀνάπαυσιν, καὶ μὴ εὑρίσκον λέγει· ὑποστρέψω εἰς τὸν οἶκόν μου ὅθεν ἐξῆλθον· καὶ ἐλθὸν εὑρίσκει σεσαρωμένον καὶ κεκοσμημένον. τότε πορεύεται καὶ παραλαμβάνει ἑπτὰ ἕτερα πνεύματα πονηρότερα ἑαυτοῦ, καὶ εἰσελθόντα κατοικεῖ ἐκεῖ, καὶ γίνεται τὰ ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων
Δεν ξέρω αν αυτά που λέω είναι διαφωτιστικά. Αλλά πρέπει να δουλέψουμε έτσι, και τότε αρχίζω να λέω, α έτσι είναι η θέωση. Αυτό με ενδιαφέρει και μπορώ να το κάνω. Και οποιαδήποτε άσκηση στην κατεύθυνση αυτή, έχει ξαφνικά νόημα, δεν ξέρω. Έχει νόημα, είναι η οντολογία του αγιασμού. Αλλιώς θα μιλάμε για πράγματα…Μου ζήτησαν να μιλήσω σε ένα διεθνές συνέδριο για τη θέωση. Λέω ωραία, θα σας μιλήσω για τα ανθρωπολογικά στοιχεία της θέωσης. Τα ανθρωπολογικά και οντολογικά δεδομένα της θέωσης. Διότι αλλιώς, σας είπα, είναι μια τραγική παρεξήγηση το πράγμα. Και προστίθεται στον ναρκισσισμό και τον ατομικισμό τον συνήθη, και αυτός της θέωσης από πάνω. Ναι ή όχι; Και γίνεται κομφούζιο. Οπότε πάει και ο άλλος στο μοναστήρι, υπάρχουν παιδιά που πάνε στον μοναχισμό με λάθος τρόπο. Και εκεί κάνουν αγώνα στο αυτό, για να γίνουν θεούμενοι. Κάποια στιγμή αυτό είχε γίνει μέρος και της θεολογικής μας γλώσσας, μια προηγούμενη, όταν ήμουν εγώ φοιτητής. «Καθαιρόμενος, φωτιζόμενος και θεούμενος». Προς μεγάλο μπέρδεμα των παιδιών. Και θυμάμαι γράφαμε στους τοίχους. Είχαμε ένα καθηγητή τότε. Διάσημο θεολόγο και καλό. Αλλά βλέπετε. Και τα σωστά που λέγονται θέλουν πολλή δουλειά για να πάμε παραπέρα. Δεν είναι τίποτα αυτονόητο στον χώρο. Έλεγε πρώτα μας καθάρισαν, μετά μας φώτισαν, λέτε τώρα να μας θεώσουν, έγραφε στον τοίχο; Και εσύ σε ποια φάση είσαι που τα λες αυτά; Εγώ σε ποια φάση είμαι, μπορείς να μου πεις;
Δεν είναι καλύτερο να εργαζόμαστε με τρόπους τους οποίους κατανοούμε; Ούτως ώστε αυτό που κάνω, να έχει τη χαρά ότι καταλαβαίνω τα επόμενα βήματα. Γιατί έκανα αυτό το βήμα. Και μετά θα δούμε ότι και η προσευχή και οι παραδοσιακές μέθοδοι προσαρμόζονται σε αυτά τα πράγματα πολύ καλά και κυρίως κατανοούνται. Και έτσι γίνεται κανείς εν επιγνώσει πιστός. Αυτό θέλω να πω.
Η ΑΠΟΛΥΤΗ ΑΝΑΤΡΟΠΗ ΤΗΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ ΜΑΣ. Ο ΑΠΟΛΥΤΟΣ ΕΧΘΡΟΣ ΤΟΥ ΗΣΥΧΑΣΜΟΥ, ΥΠΗΡΕΤΗΣ ΤΟΥ ΖΗΖΙΟΥΛΑ. ΥΠΗΡΕΤΕΙ ΑΛΛΟΤΡΙΟΥΣ ΣΚΟΠΟΥΣ ΑΛΛΑ ΕΧΕΙ Ο ΘΕΟΣ.
ΠΟΙΑ ΦΥΣΗ ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΕΙ; ΑΥΤΗ ΤΗΝ ΟΠΟΙΑ ΔΕΝ ΠΡΟΣΕΛΑΒΕ Ο ΚΥΡΙΟΣ.ΤΗΝ ΒΑΣΗ ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΟΝΤΟΛΟΓΙΑΣ ΠΟΥ ΑΝΤΙΚΑΤΕΣΤΗΣΕ ΤΗΝ ΘΕΟΛΟΓΙΑ.
Εφ 6:18 – 24
Ἀδελφοί, στῆτε, διὰ πάσης προσευχῆς καὶ δεήσεως, προσευχόμενοι ἐν παντὶ καιρῷ ἐν Πνεύματι, καὶ εἰς αὐτὸ τοῦτο ἀγρυπνοῦντες ἐν πάσῃ προσκαρτερήσει καὶ δεήσει περὶ πάντων τῶν ἁγίων, καὶ ὑπὲρ ἐμοῦ, ἵνα μοι δοθῇ λόγος ἐν ἀνοίξει τοῦ στόματός μου, ἐν παρρησίᾳ γνωρίσαι τὸ μυστήριον τοῦ εὐαγγελίου, ὑπὲρ οὗ πρεσβεύω ἐν ἁλύσει, ἵνα ἐν αὐτῷ παρρησιάσωμαι ὡς δεῖ με λαλῆσαι. Ἵνα δὲ εἰδῆτε καὶ ὑμεῖς τὰ κατ᾽ ἐμέ, τί πράσσω, πάντα ὑμῖν γνωρίσει Τυχικὸς ὁ ἀγαπητὸς ἀδελφὸς καὶ πιστὸς διάκονος ἐν Κυρίῳ, ὃν ἔπεμψα πρὸς ὑμᾶς εἰς αὐτὸ τοῦτο, ἵνα γνῶτε τὰ περὶ ἡμῶν καὶ παρακαλέσῃ τὰς καρδίας ὑμῶν. Εἰρήνη τοῖς ἀδελφοῖς καὶ ἀγάπη μετὰ πίστεως ἀπὸ Θεοῦ πατρὸς καὶ Κυρίου Ἰησοῦ Χριστοῦ. Ἡ χάρις μετὰ πάντων τῶν ἀγαπώντων τὸν Κύριον ἡμῶν Ἰησοῦν Χριστὸν ἐν ἀφθαρσίᾳ· ἀμήν.
Λκ 11:23 – 26
Εἶπεν ὁ Κύριος· ὁ μὴ ὢν μετ᾿ ἐμοῦ κατ᾿ ἐμοῦ ἐστι, καὶ ὁ μὴ συνάγων μετ᾿ ἐμοῦ σκορπίζει. Ὅταν τὸ ἀκάθαρτον πνεῦμα ἐξέλθῃ ἀπὸ τοῦ ἀνθρώπου, διέρχεται δι᾿ ἀνύδρων τόπων ζητοῦν ἀνάπαυσιν, καὶ μὴ εὑρίσκον λέγει· ὑποστρέψω εἰς τὸν οἶκόν μου ὅθεν ἐξῆλθον· καὶ ἐλθὸν εὑρίσκει σεσαρωμένον καὶ κεκοσμημένον. τότε πορεύεται καὶ παραλαμβάνει ἑπτὰ ἕτερα πνεύματα πονηρότερα ἑαυτοῦ, καὶ εἰσελθόντα κατοικεῖ ἐκεῖ, καὶ γίνεται τὰ ἔσχατα τοῦ ἀνθρώπου ἐκείνου χείρονα τῶν πρώτων
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου