Κράτος της Παλαιστίνης: Η Γάζα είναι μόνο το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της ιστορίας.
Εκατοντάδες Ισραηλινοί συγκεντρώνονται καθημερινά σε έναν λόφο στο νότιο Ισραήλ, το Γκιβάτ Κόμπι, για να παρακολουθήσουν τον βομβαρδισμό της Γάζας. Νοικιάζουν μάλιστα κιάλια για να βλέπουν καλύτερα τα ερείπια. Η γενοκτονία ενός λαού παρακολουθείται και μεταδίδεται ζωντανά, αλλά το δικαίωμά του στην αυτοδιάθεση, τη δικαιοσύνη και τη ζωή έχει καθυστερήσει εδώ και δεκαετίες. Είναι σαν τη Χώρα του Ποτέ του Εντοάρντο Μπενάτο.
Ακόμα και σήμερα, στην Ευρώπη και την Ιταλία, διεκδικούμε το δικαίωμα, από διάφορες καγκελάριες και σαλόνια, να συζητάμε αν είναι περισσότερο ή λιγότερο σωστό - εμείς αποφασίζουμε τι είναι σωστό, φυσικά - να αναγνωρίσουμε ένα παλαιστινιακό κράτος. Επιπλέον, καθυστερημένα ώς πρός 150 χώρες, συμπεριλαμβανομένου του Βατικανού, που το έχουν ήδη κάνει. Αυτό είναι που η Κιάρα Κρουτσιάτι, στην εφημερίδα Il Manifesto, πριν από λίγες ημέρες, ονόμασε «λευκή υπεροχή», κάτι που σήμερα φαίνεται πολύ εκτός εποχής.
Αν η Γαλλία και η Μεγάλη Βρετανία θέλουν να προχωρήσουν πέρα από τις συμβολικές ανακοινώσεις για ένα παλαιστινιακό κράτος, έχουν πολλά να κάνουν με συγκεκριμένους όρους. Για παράδειγμα, η αναστολή των εξαγωγών όπλων προς το Ισραήλ και η έκκληση για διεθνή έρευνα για τα εγκλήματα πολέμου του εβραϊκού κράτους. Επιπλέον, θα μπορούσαν να χρησιμοποιήσουν την επιρροή τους για να τιμωρήσουν τον αποικισμό και τον αποκλεισμό που επιβλήθηκε στη Γάζα, υποστηρίζοντας άμεσα τους Παλαιστίνιους.
Στην πραγματικότητα, αυτό που μπορούμε να παρατηρήσουμε σήμερα από τον λόφο Givat Kobi είναι το παρελθόν και το παρόν μιας διαστρεβλωμένης νοοτροπίας, ένα σημάδι των καιρών αλλά και μιας ιστορίας που δεν θέλουμε να ακούσουμε.
Η αποικιακή μας νοοτροπία, προς τέρψη του Νετανιάχου και του Τραμπ, δεν μας εγκαταλείπει ποτέ. Ενισχυμένη από σχεδόν ογδόντα χρόνια ψεμάτων, από τις 14 Μαΐου 1948, που κηρύχτηκε η γέννηση ενός ισραηλινού κράτους, κάτι που δεν συνέβη μέσω ενός πολέμου ανεξαρτησίας, όπως θα ήθελε η κυρίαρχη αφήγηση, αλλά μέσω αποικιακής κατάκτησης και εθνοκάθαρσης, όπως γράφει ο Ισραηλινός ιστορικός Ilan Pappé.
Η Γάζα είναι μόνο το τελευταίο κεφάλαιο αυτής της ιστορίας. Ο ιστορικός αφηγείται ότι το σχέδιο εθνοκάθαρσης (Σχέδιο Dalet) είχε καταρτιστεί στις 10 Μαρτίου 1948, δύο μήνες πριν από το ξέσπασμα της ισραηλινο-αραβικής σύγκρουσης, και οι εβραϊκές δυνάμεις είχαν ήδη καταφέρει να εκδιώξουν 250.000 Άραβες. Ένα χρόνο αργότερα, το 80% των Παλαιστινίων είχε στεγαστεί σε στρατόπεδα προσφύγων διάσπαρτα σε όλη τη Δυτική Όχθη, τη Λωρίδα της Γάζας, τον Λίβανο, την Ιορδανία και τη Συρία. Έτσι, το Ισραήλ είχε κατακτήσει ένα τρίτο περισσότερο έδαφος από ό,τι προβλεπόταν στο σχέδιο διχοτόμησης του ΟΗΕ του 1947, καταλαμβάνοντας το 78% της ιστορικής Παλαιστίνης. Η Νάκμπα, η καταστροφή, είχε συμβεί. Ένα άλλο 22% του παλαιστινιακού εδάφους θα προστεθεί μετά τον Πόλεμο των Έξι Ημερών του 1967.
Αλλά η Νάκμπα δεν τελείωσε ποτέ, ούτε για μια μέρα, και συνεχίζεται μέχρι σήμερα. Αυτό αποδεικνύεται από τις μαζικές απελάσεις που πραγματοποιήθηκαν σε όλη τη χώρα, στην Ανατολική Ιερουσαλήμ και τη Δυτική Όχθη. Ούτε καν οι Συμφωνίες του Όσλο του 1993, οι οποίες δημιούργησαν ελπίδες στους Παλαιστίνιους αλλά και στους Ισραηλινούς που αγωνίζονταν για ειρήνη, δεν μπόρεσαν να αλλάξουν την τάση προς τον αναγκαστικό αποικισμό και την εθνοκάθαρση. Απέτυχαν μετά τη δολοφονία του πρωθυπουργού Ράμπιν, αλλά και λόγω μιας ιδεολογίας - του Σιωνισμού - που είχε γίνει ολοένα και πιο ακραία, χαρακτηριζόμενη από θρησκευτικό ριζοσπαστισμό.
Ιδού το αποτέλεσμα. Η Δυτική Όχθη, συμπεριλαμβανομένης της Ανατολικής Ιερουσαλήμ, έχει τώρα πάνω από 300 ισραηλινούς οικισμούς και 750.000 εποίκους, σε σύγκριση με 3,3 εκατομμύρια Παλαιστίνιους: την εποχή των Συμφωνιών του Όσλο, υπήρχαν 100.000 έποικοι. Τι έγινε για να αποτραπεί αυτό; Τίποτα. Το Ισραήλ μπόρεσε να παραβιάσει το διεθνές δίκαιο και τις Συμφωνίες του Όσλο ατιμώρητα και να περιφρονήσει κάθε διεθνή πρωτοβουλία. Η φρικτή σφαγή που διέπραξε η Χαμάς στις 7 Οκτωβρίου 2023 - προϊόν δεκαετιών καταπίεσης - λειτούργησε ως καταλύτης για την κυβέρνηση Νετανιάχου ώστε να παραμείνει στην εξουσία και να συνεχίσει την πολιτική κατοχής και σφαγών στη Γάζα, όπου πάνω από το 60% του πληθυσμού, δύο εκατομμύρια, είναι κάτω των 25 ετών και έχει γνωρίσει μόνο μιά πολιορκία σε μια υπαίθρια φυλακή.
Ακόμα και σήμερα, η Δυτική κοινότητα συνεχίζει να στέλνει το ίδιο μήνυμα: η εθνοκάθαρση της Παλαιστίνης, όσο παράνομη και ανήθικη κι αν είναι, θα γίνει ανεκτή όπως και στο παρελθόν, ανεξάρτητα από το αν αναγνωριστεί κράτος ή όχι. Ενώ ο Παγκόσμιος Νότος, με την Ομάδα της Χάγης στην Μπογκοτά, έχει ταχθεί στο πλευρό των Παλαιστινίων (αν και με περιορισμένες πραγματικές συνέπειες), το ισραηλινό καθεστώς εξακολουθεί να βασίζεται στην ατιμωρησία που εγγυώνται εδώ και δεκαετίες οι Ηνωμένες Πολιτείες και η Ευρωπαϊκή Ένωση. Είναι το ίδιο μότο «δύο λαοί, δύο κράτη» που οι διπλωμάτες υποκριτικά επαναλαμβάνουν μέχρι αηδίας ακόμα εφικτό και πρακτικά εφικτό; Χωρίς συγκεκριμένες συζητήσεις, θα παραμείνει ένα σύνθημα, δεδομένου ότι η τάση του Ισραήλ, όπως έγραψε χθες ο Michele Giorgio, είναι να ιδρύει νέους οικισμούς στη Γάζα και να εκδιώκει τον πληθυσμό της.
Το πραγματικό μότο για εμάς είναι: «Ποτέ κυρώσεις κατά του Τελ Αβίβ». Ακόμη και η πολύ πρόσφατη πρόταση της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για μερική αναστολή του Ισραήλ από το ερευνητικό ταμείο «Ορίζων Ευρώπη» —εξαιρώντας το από 200 εκατομμύρια ευρώ σε επιχορηγήσεις και επενδύσεις— δεν έλαβε την απαραίτητη πλειοψηφία. Το Βερολίνο και η Ρώμη, όπως πάντα, καθυστερούν, και η Μελόνι, η οποία ανέθεσε την κυβερνοασφάλειά μας στο Ισραήλ τον Μάρτιο του 2023, φοβάται πολύ τη σκιά της στο Ισραήλ και το παρελθόν του για να κάνει κάτι συγκεκριμένο. Παρά τα σημαντικά λόγια του Ματαρέλα, το Ισραήλ μας κρατάει σφιχτά υπό έλεγχο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου