Κι αν η πατρίδα θυσίες θέλει, σαν θυσίες να τις αναγνωρίζει…

Του Γιώργου Νούτσου 

Βαθυστόχαστοι αναλυτές και ειδήμονες και ξερόλες έχουμε καταστεί όλοι ανεξαιρέτως, μετά τον αδόκιμο χαμό του αεροπόρου μας.

Διασταυρώθηκαν τα ξίφη των «ψύχραιμων» εθνομηδενιστών με αυτά των «υπερπατριωτών», πάνω στο άταφο ακόμα κορμί του, απομειώνοντας, χλευάζοντας και λοιδορώντας από την μια ή υπερτονίζοντας και δημαγωγώντας ασύστολα, από την άλλη.

Τον παράγοντα «άνθρωπο» λίγη μόνο τον είδαν. Το ότι μια οικογένεια έμεινε ορφανή ελάχιστους άγγιξε. Την ιδιαιτερότητα του λειτουργήματος που υπηρετούσε, ακόμα λιγότεροι δείχνουν να την αντιλήφθηκαν. Το να σκυλεύεται ο νεκρός δεν είναι κάτι πρωτόγνωρο. Όλα - ακόμα και σε στιγμές Εθνικά δύσκολες - εξακολουθούν να υπηρετούν μικρότητες, δολιότητες και μικροϋπολογισμούς – ίδιον των κατά τα άλλα Ελληναράδων - έστω κι αν θύμα τους, δεν είναι μόνο ένας νεότατος σε ηλικία, μπαρουτοκαπνισμένος από εμπειρία και ταγμένος στην διασφάλιση των Εθνικών μας συμφερόντων συνάνθρωπός μας, αλλά τελικά η ίδια η πατρίδα.

Είναι από τις στιγμές, που αναλογίζομαι, αν τελικά καλύτερη μοίρα μας πρέπει. Και δυστυχώς αδυνατώ να απαντήσω θετικά. Δεν αρκεί οι μεν να θεοποιούν στιγμιαία για να λησμονούν στο αμέσως επόμενο λεπτό κι οι δε να κραυγάζουν ως εγκάθετοι της Άγκυρας τις ακατάληπτες ανθελληνικές ασυναρτησίες τους, επειδή έτσι συγκυριακά τους βολεύει. 

Ο αδικοχαμένος Ίκαρός μας, θέσφατα υπηρετούσε. Την πατρίδα προστάτευε. Για την ζωή του και την οικογένειά του μοχθούσε… Το κυριότερο όμως… Ότι έκανε, το έκανε με αυταπάρνηση, αγάπη και πίστη. Δεν ξεκινάς από το τίποτα και το πουθενά να γίνεις πιλότος της πολεμικής αεροπορίας της χώρας σου. Είναι αυτονόητο πως το έχεις μεράκι και πάθος. Και κάπου εκεί περίτεχνα συμπλέκονται η αγάπη στην Πατρίδα και η θυσιαστική λογική, που ελάχιστοι διαθέτουν και ακόμα λιγότεροι με την ζωή τους καλούνται να την υπηρετήσουν.

Το ότι δημοσιογραφίσκοι και λακέδες της ενημέρωσης με ύφος περισπούδαστο, δήθεν αντικειμενικό και ψύχραιμο, είχαν το θράσος να μιλήσουν για έναν ακόμα «εργαζόμενο» που είχε την ατυχία να χάσει τη ζωή του καθώς επέστρεφε από τη δουλειά του, απλά αποτυπώνει τη σαπίλα ενός συστήματος και των κομμάτων που το έχτισαν και το συντηρούν.
Οι κομματικοί στρατοί, πάντα είχαν την ευχέρεια να αμείβονται παχυλά και να μην προσφέρουν απολύτως τίποτα. Και μαζί με αυτούς και οι πολιτικοί τους πάτρωνες που φέρουν ακέραια την ευθύνη για ότι συνέβη, ό,τι ζούμε κι ό,τι θα κληθούμε να ζήσουμε τις μέρες και τα χρόνια που ακολουθούν.

Χωρίς ίχνος διάθεσης για την παραμικρή εκμετάλλευση του τραγικού συμβάντος, με συγκίνηση και ανθρωπιά, κυρίως όμως νιώθοντας βαθιά την ανάγκη να αναγνωρίσω τον υπέρτατο ρόλο, που καλούνται τόσο ίδιος όσο και όλοι οι αεροπόροι μας να διαδραματίσουν στην διασφάλιση της Εθνικής ανεξαρτησίας μας και ελευθερίας, με σεβασμό κλείνω το γόνυ και εύχομαι από καρδιάς καλό Παράδεισο…!!!

kostasxan