Σποτ Πανελλήνιου Συνεδρίου Γονιμότητας ή πως να αντιπαρέρχεσαι τα διλήμματα

Του Θανάση Τζιούμπα

Ανήκω στην γενιά που είχε αναγορεύσει το βιβλίο του Ντέιβιτ Κούπερ «Ο θάνατος της οικογένειας» σε οδηγό του ορθού τρόπου ζωής και τον Οιδίποδα στο μυθικό της πρότυπο, οδηγώντας την φυσική εξέγερση των νέων στην μηδενιστική της παρέκκλιση.

Ανήκω στην γενιά που στη τρίτη δεκαετία του βίου πλήρωνε τους γυναικολόγους για να ρίξει τους καρπούς μιας εύκολης βιολογικά αλλά «ανεπιθύμητης» εγκυμοσύνης.

Ανήκω στην γενιά που μερικές δεκαετίες μετά, πλήρωνε τους επιγόνους των παραπάνω γυναικολόγων αιτούμενη την βοήθεια της επιστήμης, που συνηθίζει να παίζει με τα όρια της φύσης, για να αποκτήσει μέσα από μύριους κόπους και κινδύνους για τις γυναίκες, τα παιδιά που ήθελε πια αλλά δεν μπορούσε.

Η υπογεννητικότητα είναι πρώτιστα ζήτημα του τρόπου που ένα πρόσωπο ή ένα σύνολο αντιμετωπίζει το εγώ, το εμείς, τα νοήματα και τις αξίες. Οι υλικές πλευρές της γονεικής ιδιότητας η ευκολία ή η δυσκολία να φέρεις στον κόσμο και να μεγαλώσεις με αξιοπρέπεια μια καινούργια ζωή, είναι σημαντικά αλλά έπονται μιας αρχετυπικής τάσης που πηγάζει από την σωματική και ψυχοσυναισθηματική μας υπόσταση.

Οι οδοστρωτήρες της νεωτερική κουλτούρας της «επιθυμίας του εγώ» και του εγώ ως επιθυμίας» αναμετρήθηκαν και αναμετρώνται ακόμη με τις «παραδοσιακές αξίες» της πυρηνικής οικογένειας θεσμικά κατοχυρωμένης από τον νομοθέτη και τον ιερέα. Ένα ακόμη πεδίο όπου το δίπολο «φωταδιστές εναντίον σκοταδιστών» συσκοτίζει κάθε δυνατότητα κριτικής σκέψης.

Το σποτάκι του Πανελλήνιου Συνέδριου Γονιμότητας και Αναπαραγωγικής Αυτονομίας έκφραζε την οπτική και την αισθητική των διοργανωτών που θέτουν σε διάλογο ένα πραγματικό ζήτημα με πολλαπλές κοινωνικές, βιολογικές και ψυχολογικές παραμέτρους. Ένα ζήτημα για το οποίο ο αντίλογος είναι: «πατριαρχία, σεξισμός, καταπάτηση δικαιωμάτων, συντηρητισμός κ.λπ.», ένα ζήτημα που για τους φωνασκούντες δεν υφίσταται παρά μόνο στα μυαλά όσων θέλουν να μας παλινδρομήσουν στην «αγία οικογένεια» που διασύραμε, και τώρα βαλσαμώνουμε τις πληγές και τα υπαρξιακά χάσματα με τον ψυχαναλυτή στη θέση του γονιού που αποκαθηλώσαμε.

Δεν θεωρώ το σποτάκι ως αριστούργημα της τέχνης της επικοινωνίας, θα έπρεπε να παρθεί υπ’ όψη περισσότερο ότι αποδέκτες είναι εκείνες και εκείνοι που δεν είναι πεισμένοι για την αξία του μηνύματος, που δεν θεωρούν αυτονόητο το «πότε θα παντρευτείς, πότε θα γίνεις μάνα», το κλισέ των χρόνων της αέναης μετεφηβείας μας.

Ωστόσο οι αντιδράσεις που ξεσήκωσε, το εύρος και η έκταση τους και η τελική ματαίωση του συνεδρίου είναι μια καθολική επικράτηση της κουλτούρας που δημιούργησε το πρόβλημα. Μιας κουλτούρας που ίσως αντιμετωπίζει την γέννηση και την γονεϊκή ιδιότητα ως θέμα της τεχνολογίας που θριαμβεύει επί της φύσης και το παιδί ως αντικείμενο ικανοποίησης της επιθυμίας, το παιδί – κατοικίδιο. Το υποκείμενο της επιθυμίας παραμένει αθεράπευτα αυτοαναφορικό και δεν αποδέχεται κανένα όριο.

Κι από ότι φαίνεται η επιφανειακή αντιμετώπιση κάθε σοβαρού ζητήματος που ενδημεί στην υφιστάμενη μιζέρια μας πυκνώνει τις τάξεις αυτού του απίθανου «δικαιωματισμού» με παρουσίες που από τον θεσμικό ρόλο τους θα έπρεπε να είναι πιο νουνεχείς.

Σποτ Πανελλήνιου Συνεδρίου Γονιμότητας ή πως να αντιπαρέρχεσαι τα διλήμματα – Άρδην – Ρήξη (ardin-rixi.gr)

Η ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟΤΗΣ ΕΙΝΑΙ ΟΤΙ ΑΥΤΕΣ ΟΙ ΓΥΝΑΙΚΕΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΟΥΝ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ ΜΗΤΕΡΕΣ. ΠΑΣΧΟΥΝ ΑΠΟ ΠΑΡΑΤΕΤΑΜΕΝΗ ΕΦΗΒΕΙΑ, ΕΙΝΑΙ ΑΙΩΝΙΕΣ ΚΟΡΕΣ. ΕΥΤΥΧΩΣ ΠΟΥ ΑΡΝΟΥΝΤΑΙ ΝΑ ΚΑΝΟΥΝ ΠΑΙΔΙΑ. ΘΑ ΤΑ ΚΑΤΕΣΤΡΕΦΑΝ. ΔΕΝ ΕΧΟΥΝ ΤΙΠΟΤΕ ΝΑ ΔΩΣΟΥΝ. ΤΑ ΒΡΙΣΚΟΥΝ ΜΕ ΤΟΥΣ ΑΙΩΝΙΟΥΣ ΕΦΗΒΟΥΣ ΠΟΥ ΓΕΜΙΣΕ Η ΝΥΧΤΑ. ΛΕΑΙΝΕΣ ΒΥΘΙΣΜΕΝΕΣ ΣΤΗΝ ΚΑΤΑΘΛΙΨΗ.