Η παλαιά συνείδηση λοιπόν ανήκε στις λειτουργίες τής καρδιάς, αποκάλυπτε το κακό και το τιμωρούσε, με τέτοιο τρόπο που σχεδόν ο Νόμος ήταν στην υπηρεσία της! Η συνείδηση ήταν μέρος τής δικαιοσύνης! Ο Πλάτων έλεγε πως η τιμωρία ακολουθεί από πολύ κοντά το κρίμα: «Το κακό τον κακό τυραννάει πιο πολύ»! Όπως η σφήκα τσιμπάει και πονά άλλους, βλάπτει πιο πολύ τον εαυτό της, γιατί χάνει το κεντρί της και τη δύναμή της για πάντα. Έτσι και οι κακοί στην πληγή που κάνουν, εκεί αφήνουν και τη ζωή τους!
Η πρώτη τιμωρία είναι πως κανένας ένοχος δεν μπορεί να βγει αθώος στο ίδιο του τό δικαστήριο. Έτσι λοιπόν, ανάλογα με την κρίση που η συνείδηση αποδίδει στον εαυτό της, η καρδιά μας μέσα μας είναι γεμάτη φόβο ή ελπίδα!
Αυτή η χρυσή εποχή τής συνειδήσεως αγγελιοφόρου του Νόμου, του γραμμένου στην καρδιά μας, τελειώνει με τον Αθεϊσμό του Lock, το cogito του Descartes, το Εγώ σκέπτομαι των Kant και Φίχτε!
Η Δύση απελευθερώνει την συνείδηση από την υπηρεσία της στον Θεό και την αναδεικνύει σε ταυτότητα του ανθρώπου. Υπηρετεί από τότε τον άνθρωπο ενάντια στο Θεό. Η αυτοσυνειδησία είναι η σύγχρονη «θέωση».
Η σύγχρονη συνείδηση λοιπόν έχει την βάση της στην αντικειμενικότητα. Δεν μπορεί να χωρισθεί από τον αντικειμενικό κόσμο, βρίσκεται μέσα στον κόσμο όπως η ίδια τον συλλαμβάνει (χαράζει η εκκοσμίκευση).
Η γλώσσα καταλήγει εκδήλωση της πραγματικότητος τής συνείδησής μας. Διότι μ' αυτή ο άνθρωπος γνωρίζει τον άλλο άνθρωπο και γνωρίζεται ο ίδιος από τους άλλους. Το να είσαι συνειδητός σημαίνει να αφηγείσαι την εμπειρία σου και επομένως η γλώσσα είναι μια δομική ποιότητα της συνειδήσεως.
Η γλώσσα αναδεικνύεται ώς η εμπειρία και ο τρόπος ύπαρξης τού ΕΓΩ. Το ΕΓΩ περικλείει στον εαυτό του τα γεγονότα που το οικοδομούν. Αυτή είναι η Ιστορικότητά του. Η προσωπικότητα είναι μια Ιστορία, δηλαδή ο τρόπος που οικοδομείται σαν μια βιογραφία, που δένει σε μια σειρά γεγονότων τους τρόπους υπάρξεως του ΕΓΩ.
Το σύστημα του προσώπου αναπτύσσεται σαν δημιουργία τού κόσμου του και το ΕΓΩ είναι ο συγγραφέας τής καθαυτό προσωπικότητος, δανεισμένης και αντιτιθέμενης ταυτόχρονα στον άλλο.
Το συνειδητό ον λοιπόν είναι δομημένο σαν αντανάκλαση τού Εγώ, πάνω στην εμπειρία του Εγώ. Δεν ταυτίζεται με το Εγώ, αλλά απαιτεί το Εγώ του να υπερβαίνει το βίωμά του. Το βίωμα του ΕΓΩ μπαίνει στην συνείδηση και το συνειδητό ον τότε γεννιέται καθώς γίνεται κύριο της εμπειρίας του από την αντικειμενοποίηση τής ύπαρξής του μέσα στο Εγώ του.
ΤΟ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟ ΟΝ ΔΗΜΙΟΥΡΓΕΙ ΕΝΑ ΠΡΟΣΩΠΙΚΟ ΜΟΝΤΕΛΟ ΤΟΥ ΚΟΣΜΟΥ.
Ο σύγχρονος κοσμικός άνθρωπος, χωρίς καρδιά, χωρίς ψυχή, χωρίς τον Νόμο του Θεού, χωρίς Μετάνοια, χωρίς πίστη επομένως, αυτοκαθορίζεται σαν Χριστιανός ο οποίος θέλει να σώσει τον κόσμο από τα προβλήματά του! Με την δύναμη του θεού βεβαίως, διότι καθώς είδαμε στον Ηegel, ο θεός κατοικεί στην συνείδησή μας και είναι όπως τον σκέπτομαι, αυτή δε η σκέψη, το Είναι του θεού, δημιουργεί κόσμο και Ιστορία η οποία πορεύεται προς τα έσχατα!
Είναι αλήθεια παρατηρεί ο Lonergan, πώς κατά τον μεσαίωνα δέν συζητήθηκε σχεδόν καθόλου το θέμα της αυτοσυνειδήσεως. Παρ’όλα αυτά όμως οι καθολικοί πιστοί δέν σκέφτηκαν ποτέ τους να λατρέψουν έναν θεό και κάποια θεία πρόσωπα χωρίς αυτοσυνειδησία. Ποιός θα μπορούσε να αναφερθεί στην φιλανθρωπία κάποιου πού θα εστερείτο συνειδήσεως;
[Σχόλιο: ΕΔΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ Ο ΠΛΩΤΙΝΟΣ: ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΟΦΟΣ, ΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΕΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΟΦΟΣ;; ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΟΦΟΤΕΡΟΣ;; Ο Πλωτίνος ήταν άνθρωπος τής αληθείας δέν μπορούσε νά διανοηθεί ότι ο μοντέρνος άνθρωπος, πονηρά, μέ τήν βοήθεια συστημάτων, μεθόδων καί κανόνων ή εξεργέσεων καί επαναστάσεων, θά γινόταν συνειδητός σοφός, ή χριστιανός χωρίς νά είναι σοφός ή χριστιανός].
Καί ποιός θα μπορούσε να λάβει στ’ αλήθεια συγχώρεση απ’Αυτόν ο οποίος δεν γνωρίζει αυτό πού κάνει; Καί καταλήγει: Όταν ομιλούμε για την Τριάδα ομιλούμε για τρία συνειδητά υποκείμενα με μία συνείδηση.
[Σχόλιο: ΕΔΩ ΑΚΡΙΒΩΣ ΠΡΟΕΙΔΟΠΟΙΕΙ Ο ΠΛΩΤΙΝΟΣ: ΕΑΝ ΚΑΠΟΙΟΣ ΕΙΝΑΙ ΣΟΦΟΣ, ΤΙ ΘΑ ΑΛΛΑΞΕΙ ΕΑΝ ΣΥΝΕΙΔΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙ ΟΤΙ ΕΙΝΑΙ ΣΟΦΟΣ;; ΘΑ ΓΙΝΕΙ ΣΟΦΟΤΕΡΟΣ;; Ο Πλωτίνος ήταν άνθρωπος τής αληθείας δέν μπορούσε νά διανοηθεί ότι ο μοντέρνος άνθρωπος, πονηρά, μέ τήν βοήθεια συστημάτων, μεθόδων καί κανόνων ή εξεργέσεων καί επαναστάσεων, θά γινόταν συνειδητός σοφός, ή χριστιανός χωρίς νά είναι σοφός ή χριστιανός].
Καί ποιός θα μπορούσε να λάβει στ’ αλήθεια συγχώρεση απ’Αυτόν ο οποίος δεν γνωρίζει αυτό πού κάνει; Καί καταλήγει: Όταν ομιλούμε για την Τριάδα ομιλούμε για τρία συνειδητά υποκείμενα με μία συνείδηση.
Σχόλιο: [Μέ την εσωτερικότητα τού Αυγουστίνου και την ιεραρχία στό θεό τού Ακινάτη. Με τήν αναλογία σάν τον μοναδικό νόμο της μεταφυσικής και της δυνατότητος σχέσεως θεού και ανθρώπου φθάσαμε στό θάνατο τού θεού τού Νίτσε. Η σύγχρονη φιλοσοφία ελεύθερη από τον θεό πλέον φτιάχνει έναν άνθρωπο αυτόνομο και αυτάρκη ο οποίος με τον νόμο της αναλογίας ξανά ξαναδημιουργεί έναν θεό κατ’ εικόνα και καθ’ ομοίωσίν του. Ακριβώς τό είδωλο το οποίο είχε γκρεμίσει ο Νίτσε. Μπορεί ο χρόνος να κινείται πλέον σε ευθεία γραμμή, όμως η ειδωλολατρεία συνεχίζει να κινείται με την κυκλική αιώνια επανάληψη τού ιδίου. Καί όλα αυτά επειδή εγκατελείφθη ο νούς.]
Η ΑΥΤΟΣΥΝΕΙΔΗΣΙΑ ΛΟΙΠΟΝ. ΤΟ SUMMUM BONUM ΤΗΣ ΣΗΜΕΡΙΝΗΣ ΑΝΘΡΩΠΟΛΟΓΙΑΣ, ΔΕΝ ΕIΝΑΙ ΠΑΡΑ Η ΨΕΥΤΙΚΗ ΣΥΝΕΙΔΗΣΗ ΤΗΣ ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΗΣ ΜΑΣ ΠΑΡΑΔΟΣΕΩΣ. Η ΤΑΥΤΙΣΗ ΜΑΣ ΜΕ ΤΟΥΣ ΛΟΓΙΣΜΟΥΣ ΜΑΣ.Όταν ο άνθρωπος άναπαύη τον λογισμό του, καταπατά τήν συνείδηση του. Και όταν αναπαύη τον λογισμό του γιά πολύ καιρό, κάνει μιά άλλη, δική του, συνείδηση, μιά συνείδηση στά μέτρα του, δηλαδή μιά λανθασμένη συνείδηση. Τότε όμως δεν έχει ανάπαυση μέσα του, γιατί ανάπαυση εσωτερική δεν μπορεί νά φέρη η λανθασμένη συνείδηση. (ΑΓΙΟΣ ΠΑΙΣΙΟΣ)
ΒΡΙΣΚΟΥΜΕ ΚΑΘΑΡΑ ΛΟΙΠΟΝ ΤΗΝ ΠΗΓΗ ΤΟΥ ΨΕΥΔΟΟΡΙΣΜΟΥ ΤΟΥ ΛΟΓΟΥ ΣΑΝ ΔΙΑΛΟΓΟΥ ΟΠΩΣ ΧΡΗΣΙΜΟΠΟΙΕΙΤΑΙ ΣΤΗΝ ΑΚΑΔΗΜΙΑ ΒΟΛΟΥ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΛΟΥΔΟΒΙΚΟ.
α Καθαριεῖ τὴν συνείδησιν ὑμῶν(:θα καθαρίσει τη συνείδησή σας από τα έργα της αμαρτίας που φέρνουν στην ψυχή νέκρωση)», λέγει, «ἀπὸ νεκρῶν ἔργων (:από τα έργα της αμαρτίας που φέρνουν στην ψυχή νέκρωση)»[Εβρ.9,14]
Σήμερα η αυτοσυνειδησία, η εμπιστοσύνη στόν εαυτό μας, θεωρείται τό θεμέλιο τής ταυτότητός μας. Καί στήν πραγματικότητα η συνείδηση αυτή πού σήμερα λέει ΕΓΩ ΥΠΑΡΧΩ, ΕΓΩ ΕΙΜΑΙ Ο ΩΝ, ΠΡΟΣΩΠΟ, στηρίζεται σέ μιά νεκρή από τήν αμαρτία ψυχή.
Αμέθυστος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου