«Ποῦ εἶσαι κρυμμένη, πίστη ἀληθινὴ καὶ ἁγία; Στὸν φανατισμὸ δὲν μπόρεσα νὰ σὲ συναντήσω, γιατὶ ἐκεῖ δὲν ὑπάρχει ἡ σφραγίδα τῆς εὐαγγελικῆς πραότητας… Οὔτε στὸν φιλελευθερισμό, ὅμως, μπόρεσα νὰ σὲ ἀναγνωρίσω, γιατὶ αὐτὸς χωρίζεται ἀπὸ τὴν Ἐκκλησία καὶ διαμορφώνει ἕνα δικό του αὐθαίρετο σύστημα... Ἄρχισα νὰ ἱκετεύω τὸν Θεό, συχνὰ μὲ δάκρυα, νὰ μὴ μ’ ἀφήσει νὰ γίνω θύμα τῆς πλάνης, ἀλλὰ νὰ μοῦ δείξει τὸν σωστὸ δρόμο ποὺ θὰ ὁδηγοῦσε ἀόρατα τὸν νοῦ καὶ τὴν καρδιά μου σ’ Ἐκεῖνον. Καὶ ξαφνικὰ γεννήθηκε μέσα μου μιὰ σκέψη, ποὺ ἡ καρδιά μου τὴν ἀγκάλιασε ὅπως ἀγκαλιάζει κανεὶς ἕναν καλὸ φίλο. Ἡ σκέψη αὐτὴ μὲ παρακινοῦσε νὰ ἀναζητήσω τὴν πίστη στὶς πηγὲς της, στὰ συγγράμματα τῶν ἁγίων πατέρων. “Ἡ ἀγιότητά τους”, μοῦ ἔλεγε, “ἐγγυᾶται τὴν ἀξιοπιστία τους. Διάλεξέ τους, λοιπόν, γιὰ καθοδηγούς”… Ἀρχίζω νὰ τὰ διαβάζω μὲ δίψα καὶ νὰ τὰ ἐρευνῶ μὲ προσοχή. Διαβάζω μερικά, πιάνω ἄλλα. Διαβάζω, ξαναδιαβάζω, μαθαίνω… Τὶ μὲ ἐντυπωσίασε περισσότερο στὰ ἔργα τῶν πατέρων τῆς Ὀρθόδοξης Ἐκκλησίας; Ἡ συμφωνία τους, συμφωνία θαυμαστή, μεγαλειώδης. Δεκαοκτῶ ὁλόκληρους αἱῶνες τὰ χείλη τους μαρτυροῦν ὁμόφωνα μία καὶ μόνο διδασκαλία, διδασκαλία θεϊκή. Ὅταν μιὰ ἀσυννέφιαστη φθινοπωρινὴ νύχτα βλέπω τὸν οὐρανὸ στολισμένο μὲ ἀναρίθμητα ἀστέρια, πού, μολονότι διαφορετικὰ σὲ μέγεθος, ἐκπέμπουν τὸ ἴδιο φῶς, λέω στὸν ἐαυτό μου: Ἔτσι εἶναι καὶ τὰ συγγράμματα τῶν πατέρων».
(Ἁγίου Ἰγνατίου Μπριαντσανίνωφ, Ἔργα 2, ἔκδ. Ἱ. Μονῆς Παρακλήτου, σελ. 408-409).
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου