Ὁ Θεάνθρωπος Κύριός μας Ἰησοῦς Χριστὸς μὲ τὴν ἀπάντηση αὐτὴν πρὸς τοὺς Φαρισαίους καθόρισε τὰ ὅρια τῆς ἐγκόσμιας καὶ Θεϊκῆς ἐξουσίας. Συγχρόνως ἔδειξε καὶ στὸ πλάσμα Του, τὸν ἄνθρωπο, τὶς ὑποχρεώσεις του καὶ τὰ καθήκοντά του πρὸς τὸν Θεὸν καὶ τὴν ἐπὶ γῆς κοσμικὴ ἐξουσία.
Ὁ ἄνθρωπος δὲν εἶναι αὐθύπαρκτος, δὲν ξεφύτρωσε τυχαῖα πάνω στὴ γῆ. Εἶναι δημιούργημα τοῦ Παντοδύναμου καὶ Πάνσοφου Θεοῦ. Τὸν ἔπλασε «κατ’ εἰκόνα» καὶ «ὁμοίωσίν» Του, τοῦ ἔδωσε σῶμα καὶ ψυχή. Τὰ βασικὰ χαρίσματα, δῶρα τοῦ Θεοῦ, τὸ λογικὸ καὶ τὸ αὐτεξούσιο, τὸν διακρίνουν ἀπὸ ὅλο τὸ ζωϊκὸ βασίλειο. Σκοπὸς τῆς δημιουργίας τοῦ ἀνθρώπου εἶναι ἡ μετοχή του στὴν μακαριότητα τοῦ Θεοῦ. Τὰ χαρίσματα ποὺ ἔλαβε ὁ ἄνθρωπος τὸν καθιστοῦν Πρόσωπο μὲ προοπτικὴ αἰώνια.
Ἡ καλλιέργεια ἢ μὴ τῶν χαρισμάτων του θὰ καθορίσει τὸ μέλλον του. Ὡς ἐλεύθερο καὶ λογικὸ Ὄν ἔχει τὴν δυνατότητα νὰ κάνει τὶς ἐπιλογές του. Αὐτὸ τὸ σέβεται καὶ ὁ Δημιουργός του, γι’ αὐτὸ καὶ δὲν τὸν ἀναγκάζει νὰ μείνει στὸν Παράδεισο. Αὐτὸ θὰ ἔπρεπε νὰ εἶναι καρπὸς τῆς ἐλευθερίας του καὶ τῆς ἀγάπης του πρὸς τὸν Πλάστην του. Αὐτὸ τὸ νόημα εἶχε καὶ ἡ ἀπαγορευτικὴ ἐντολή, τῆς ἐξάσκησης καὶ ὄχι τῆς στέρησης τῆς ἐλευθερίας του.
Ἡ ἐλευθερία στὸν ἄνθρωπο εἶναι θεόσδοτο ἀγαθὸ καὶ ἀναφαίρετο δικαίωμά του. Ἀκόμη καὶ μετὰ τὴν κακὴ χρήση της ἀπὸ τὸν ἄνθρωπο καὶ τὴν ὑποδούλωσή του στὴν κτίση καὶ στὰ πάθη του ὁ Πανάγαθος καὶ Στοργικὸς Πατέρας Θεὸς δὲν ἐπεμβαίνει δίκην συνταγματάρχου, οὔτε ἀδιαφορεῖ. Τὸ ἐνδιαφέρον Του καὶ τὴν ἀγάπην Του τὰ θεμελιώνει στὴν ἐλεύθερη συνεργασία μὲ τὸ πλάσμα Του: «Ὅστις θέλει ὀπίσω μου ἀκολουθεῖν…»(Μαρκ. η΄, 34).
Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ὅμως ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἐπιλέγει νὰ ἔχει Κύριόν του τὸν Θεὸν κανένας δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τοῦ στερήσει αὐτὸ τὸ μέγιστο ἀγαθό. Κανένας δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τὸν ἐμποδίσει νὰ λατρεύει τὸν Θεὸν γιὰ κανέναν ἀπολύτως λόγο.
Οἱ Ὀρθόδοξοι Χριστιανοὶ βαδίζουμε στὸν δρόμο ποὺ μᾶς χάραξε ὁ Κύριός μας: «ἀπόδοτε οὖν τὰ Καίσαρος Καίσαρι καὶ τὰ τοῦ Θεοῦ τῷ Θεῷ». Σεβόμαστε τοὺς νόμους τῆς Πολιτείας, ἀναγνωρίζουμε τὰ δικαιώματα τῶν συνανθρώπων μας καὶ σὲ καμιὰ περίπτωση δὲν ἀδιαφοροῦμε γιὰ τὴν πορεία τοῦ κόσμου. Ὅμως τὴν ἐλευθερίαν μας δὲν τὴν χαρίζουμε καὶ δὲν τὴν παραχωροῦμε σὲ κανέναν παρὰ μόνον στὸν Θεάνθρωπον Λατρευτόν μας Κύριον Ἰησοῦν Χριστόν. Δὲν ἐπιτρέπουμε σὲ κανέναν ἀπολύτως νὰ μᾶς στερήσει τὴν κοινωνία μας μαζί Του.
Ὡς μέλη τῆς Ἐκκλησίας Του, βαπτισμένοι στὸ Ὄνομα Τῆς Παναγίας Τριάδος, συναποτελοῦμε, Κληρικοὶ καὶ Λαϊκοί, τὸ Σῶμα τοῦ Χριστοῦ, τὴν Ἐκκλησίαν, τῆς ὁποίας Κεφαλὴ εἶναι ὁ Χριστός. Τὴν διάκριση Κλήρου καὶ Λαοῦ τὴν θέλησε ὁ Ἴδιος ὁ Κύριος καὶ ἔχει λειτουργικὸ καὶ ὄχι ποιοτικὸ χαρακτῆρα, εἶναι διάκριση πνευματικὴ καὶ ὄχι κοσμική. Οἱ Κληρικοὶ μὲ τὸ μυστήριο τῆς Ἱεροσύνης καθίστανται Οἰκονόμοι τῶν μυστηρίων Τοῦ Θεοῦ. Ἔχουν ἐντολὴ νὰ ποιμαίνουν, διδάσκουν καὶ ἁγιάζουν τὸν Λαόν. Εἶναι Διάκονοι τοῦ Λαοῦ τοῦ Θεοῦ καὶ ὄχι ἄρχοντες τῆς Ἐκκλησίας. Στὴν Ὀρθόδοξη Ἐκκλησία, κατὰ τὸ παράδειγμα τοῦ Χριστοῦ, τῶν Ἀποστόλων καὶ τῶν Πατέρων, δὲν θεμελιώνεται οὔτε κληρικοκρατία, οὔτε λαϊκοκρατία. Τὸ μυστήριο τοῦ Βαπτίσματος καὶ τοῦ Χρίσματος εἶναι ἡ βάση τῆς ἑνότητας, ἰσότητας καὶ ἰσοτιμίας τῶν μελῶν. Κέντρο τῆς Σύναξης τῶν μελῶν τῆς Ἐκκλησίας εἶναι ὁ Χριστός, ὁ Ἄρτος τῆς Ζωῆς. Αὐτὴ εἶναι ἡ δομὴ καὶ λειτουργία τῆς Ἐκκλησίας μας. Ὁ Δομήτορας Χριστὸς τὴν ἔκτισε μὲ τὸ Πανάχραντο Σῶμα Του καὶ τὸ Τίμιον Αἷμα Του, «ἥν περιεποιήσατο διὰ τοῦ ἰδίου Αἵματος», (Πράξ. κ΄, 28) καὶ παρήγγειλε κατὰ τὸν Μυστικὸ Δεῖπνο νὰ τελεῖται τὸ φρικτὸ αὐτὸ μυστήριο συνεχῶς χωρὶς καμιὰ διακοπή. Πολὺ σωστὰ γράφτηκε αὐτὲς τὶς μέρες ὅτι δὲν ὑπάρχει Ἐκκλησία χωρὶς τὴν τέλεση τῆς Θείας Εὐχαριστίας.
Τὰ μέλη ὅσο εἶναι συνδεδεμένα καὶ τρέφονται ἀπὸ τὸ Σῶμα καὶ τὸ Αἷμα τοῦ Χριστοῦ εἶναι ζωντανά, ὅταν παύσουν νὰ τρέφονται δὲν ἔχουν ζωήν, νεκρώνονται. «Ἐὰν μὴ φάγητε τὴν Σάρκα Τοῦ Υἱοῦ τοῦ Ἀνθρώπου καὶ πίητε Αὐτοῦ τὸ Αἷμα, οὐκ ἔχετε ζωὴν ἐν ἑαυτοῖς» (Ἰω. στ΄, 53). Λόγοι ποὺ μποροῦν νὰ κρατήσουν τὸν Χριστιανὸ μακριὰ ἀπὸ τὸ Ποτήριον τῆς Ζωῆς εἶναι ἡ ἀπαγόρευση ἀπὸ τὸν Ἐξομολόγο καὶ ἡ δική του ἐπιλογή. Ὅταν δὲν συντρέχουν αὐτοὶ οἱ λόγοι καὶ ἐμποδίζεται ὁ Χριστιανὸς νὰ κοινωνήσει, αὐτὸ λέγεται καταστρατήγηση τῆς ἐλευθερίας του. Εἶναι καταπάτηση τοῦ δικαιώματός του νὰ ἐκφράζει ἐλεύθερα τὰ πιστεύω του. Εἶναι ἀδιανόητο νὰ γίνεται αὐτὸ σὲ μία εὐνομούμενη καὶ δημοκρατικὴ Πολιτεία. Ἀποτελεῖ κατάφωρη ὑποτίμηση τῆς ψυχῆς, εἶναι κατακερματισμὸς τῆς ἀνθρώπινης ὕπαρξης. Μὲ αὐτὰ ποὺ συμβαίνουν στὴν Πατρίδα μας, χώρα Ἁγίων καὶ Μαρτύρων, κάθε πιστὸς Χριστιανὸς ἐκφράζει μὲ πόνο τὸ παράπονό του: «Γιατί νὰ ἀντιμετωπίζομαι ὡς πολίτης δευτέρας καὶ τρίτης κατηγορίας, οἱ Χριστιανοὶ δὲν ἔχουμε δικαιώματα»;
Τὰ μέτρα ποὺ ἐφαρμόστηκαν γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἐπιδημίας εἶναι μονόπλευρα καὶ στοχεύουν μόνον στὴν προστασία τῆς ὑγείας τοῦ σώματος καὶ ἀγνοοῦν παντελῶς τὴν ὑγεία τῆς ψυχῆς μας. Ἡ ὅλη προσπάθεια στηρίχτηκε στὴν ἀνθρώπινη δύναμη. Ἀγνοήθηκε παντελῶς ὁ Θεός. Οὔτε λόγος γιὰ Θεὸ καὶ βοήθεια Θεοῦ «ὡς ἄθεοι ἐν τῷ κόσμῳ πλανῶντες καὶ πλανώμενοι». Ὁ Θεὸς εἶναι ὁ Μεγάλος μας Ἰατρὸς καὶ ἡ Ἐκκλησία μας τὸ Θεραπευτήριο. Τὸ κλείσιμο τῶν Ἱερῶν Ναῶν εἶναι βλασφημία κατὰ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος καὶ ἡ ἀπαγόρευση προσέλευσης στὸ Μυστήριον τῆς Ζωῆς καταδίκη τῶν ψυχῶν μας σὲ ἀναγκαστικὴ ἀσιτία. Οἱ χριστιανοὶ Ὀρθόδοξοι Ἕλληνες δὲν ἀγνοοῦμε καὶ τηροῦμε τὰ μέτρα γιὰ τὴν ἀντιμετώπιση τῆς ἐπιδημίας. Σεβόμαστε τὴν ὑγεία τῶν συμπολιτῶν μας καὶ ἀγαπᾶμε ὅλους τούς συνανθρώπους μας. Προτιμᾶμε ὅμως νὰ ἀγαπᾶμε πάνω ἀπὸ ὅλα τὸν Θεόν μας. Εἴμαστε ἐρωτευμένοι μὲ τὸν Χριστόν μας καὶ θέλουμε νὰ συναντηθοῦμε μαζί Του, νὰ κοινωνήσουμε τὸ Πάσχα. Προτιμᾶμε τὸν θάνατον παρὰ τὴν στέρηση τῆς Ζωῆς – Ἁγίου Ποτηρίου, ποὺ ὁδηγεῖ στὸν πνευματικὸν θάνατον. Ὁ Ἅγιος Πορφύριος συνιστοῦσε στοὺς ἀνθρώπους, ἀνάλογα καὶ μὲ τὴν πνευματική τους πορεία, τὴ συχνότατη μετοχὴ στὴν Θεία Εὐχαριστία1. Μάλιστα, σὲ κάποια περίπτωση συμβούλευσε σὲ πιστὸ νὰ μὴν καθυστερεῖ τὴν Θεία Κοινωνία περισσότερο ἀπὸ 15 ἡμέρες2. Ὁ ἴδιος ζοῦσε καὶ βίωνε, μέσα ἀπὸ τὴν μετοχή του στὸ Μυστήριο τῆς Θείας Εὐχαριστίας, τὸν Χριστὸ γι’ αὐτὸ καὶ ἔλεγε: Ὁ Χριστὸς εἶναι φίλος μας, εἶναι ἀδελφός μας, εἶναι ὅ, τι καλὸ καὶ ὡραῖο. Εἶναι τὸ πᾶν3.
Γνωρίζουμε τὸν δρόμο ποὺ πρέπει νὰ βαδίσουμε, εἶναι δρόμος ἐλευθερίας καὶ ἀγάπης, μετάνοιας καὶ ταπείνωσης. Ἡ πορεία μας εἶναι σταυρική. Ἀκολουθοῦμε τὸν Μεγάλο μας Σταυροφόρο. Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς στηρίξει νὰ μὴν τὸν ἐγκαταλείψουμε, νὰ μὴν γίνουμε λιποτάκτες, νὰ μὴν Τὸν ἀρνηθοῦμε καὶ βαφτίσουμε τὴν δειλία μας διάκριση καὶ φρονιμάδα. Μὴν Τὸν προδώσουμε γιὰ τριάκοντα ἀργύρια. Νὰ μὴν ἀρνηθοῦμε τὸ Ἅγιο Χρῖσμα Του χάριν ἑνὸς ἐμβολίου-σφραγίσματος4. Τὸν παρακαλοῦμε νὰ μᾶς δεχτεῖ εἰλικρινεῖς καὶ ταπεινοὺς συνδαιτυμόνες στὸν Μυστικὸ Δεῖπνο, θαρραλέους πιστοὺς στὸν Γολγοθᾶ καὶ συμμετόχους στὴ νίκη Του κατὰ τοῦ θανάτου, ἀναστημένους Χριστιανούς. «Τῇ ἐλευθερίᾳ οὖν, ᾗ Χριστὸς ἡμᾶς ἠλευθέρωσε, στήκετε, καὶ μὴ πάλιν ζυγῷ δουλείας ἐνέχεσθε» (Γαλ. ε΄, 1). Ψυχὴ καὶ Χριστὸς σᾶς χρειάζεται. Αὐτὰ τὰ δύο, ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέση, δὲν ἠμπορεῖ νὰ σᾶς τὰ πάρη, ἐκτός καί ἂν τύχη καὶ τὰ δώσετε μὲ τὸ θέλημά σας. Αὐτὰ τὰ δύο νὰ τὰ φυλάγετε νὰ μὴν τύχη καὶ τὰ χάσετε5.
Καλὴ Ἀνάσταση!!!
ΕΝΩΜΕΝΗ ΡΩΜΗΟΣΥΝΗ
1 Γέροντος Πορφυρίου Ἱερομονάχου (Ὁσίου), Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, Ἐκδ. Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι Ἀττικῆς, σελ. 239.
2 Γέροντος Πορφυρίου Ἱερομονάχου (Ὁσίου), Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, Ἐκδ. Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι Ἀττικῆς, σελ. 238.
3 Γέροντος Πορφυρίου Ἱερομονάχου (Ὁσίου), Ἀνθολόγιο Συμβουλῶν, Ἐκδ. Ἡ Μεταμόρφωση τοῦ Σωτῆρος, Μήλεσι Ἀττικῆς, σελ. 39.
4 Γέροντος Παϊσίου Ἁγιορείτου Λόγοι Β ΄ Πνευματική Ἀφύπνιση, σελ. 181.Ἐκδ Ἱερόν Ἡσυχαστήριο Ἰωάννης ὁ Θεολόγος, Σουρωτή Θεσσαλονίκης.
5 Ἰω. Β. Μενούνου, Κοσμᾶ τοῦ Αἰτωλοῦ, Διδαχὲς (καὶ βιογραφία), Ἔκδ. Τῆνος, Ἀθῆνα, 1979, σελ. 238 – 240.
Ἀπὸ τὴν στιγμὴ ὅμως ποὺ ὁ ἄνθρωπος ἐπιλέγει νὰ ἔχει Κύριόν του τὸν Θεὸν κανένας δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τοῦ στερήσει αὐτὸ τὸ μέγιστο ἀγαθό. Κανένας δὲν ἔχει τὸ δικαίωμα νὰ τὸν ἐμποδίσει νὰ λατρεύει τὸν Θεὸν γιὰ κανέναν ἀπολύτως λόγο. ΔΙΚΑΙΩΜΑ ΕΧΟΥΝ ΠΟΛΛΟΙ. ΟΙ ΠΟΛΛΟΙ. ΚΑΝΕΝΑΣ ΟΜΩΣ ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙ. ΑΥΤΗ ΕΙΝΑΙ Η ΔΙΑΦΟΡΑ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΗΝ ΘΡΙΑΜΒΕΥΟΥΣΑ ΕΚΚΛΗΣΙΑ, ΤΗΝ ΜΟΝΗ ΥΠΑΡΚΤΗ. ΜΑΣ ΕΠΕΙΣΑΝ ΟΤΙ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΤΡΑΤΕΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΒΓΑΖΟΥΜΕ ΑΚΡΗ.
πᾶς ὁ πίνων ἐκ τοῦ ὕδατος τούτου διψήσει πάλιν·
Ιω. 4,13 Απήντησεν ο Ιησούς και της είπε· “καθένας, που πίνει από το νερό αυτό, θα διψάση πάλιν.
Ιω. 4,14 ὃς δι᾿ ἂν πίῃ ἐκ τοῦ ὕδατος οὗ ἐγὼ δώσω αὐτῷ, οὐ μὴ διψήσῃ εἰς τὸν αἰῶνα, ἀλλὰ τὸ ὕδωρ ὃ δώσω αὐτῷ, γενήσεται ἐν αὐτῷ πηγὴ ὕδατος ἁλλομένου εἰς ζωὴν αἰώνιον.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου